Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.196.2018.1.KSM
z 7 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku złożonym w dniu 11 kwietnia 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wyrokiem Sądu Okręgowego w … z dnia 23 maja 2017 r. w sprawie o sygn. akt … został orzeczony rozwód Wnioskodawczyni z pozwanym współmałżonkiem. Wyrok uprawomocnił się w dniu 14 czerwca 2017 r. Zgodnie z wyrokiem to Wnioskodawczyni powierzono wykonywanie władzy rodzicielskiej nad wspólnymi małoletnimi dziećmi: ….. , urodzonym w dniu …. 2001 r. i … urodzoną w dniu …. 2007 r., jednocześnie ograniczając władzę rodzicielską byłemu mężowi do prawa współdecydowania z Wnioskodawczynią o istotnych sprawach dotyczących dzieci stron, w szczególności związanych ze zmianą miejsca pobytu, organizowaniem ich wypoczynku, leczeniem, zasadami wychowania, kierunkiem i zakresem kształcenia. Jednocześnie zasądzono od ojca na rzecz syna alimenty, w kwocie po 500 zł miesięcznie i na rzecz córki, po 400 zł miesięcznie (pkt 4 wyroku) oraz ustalono kontakty ojca z dziećmi (pkt 3 wyroku).

Istotnym jest, że pozew o rozwód został złożony jeszcze w 2016 r., zaś strony nie prowadziły wspólnego gospodarstwa domowego już od listopada 2016 r., bowiem były maż Wnioskodawczyni wyprowadził się z dotychczasowego, wspólnie zajmowanego mieszkania. Od 2016 r. były mąż faktycznie nie wykonuje władzy rodzicielskiej nad wspólnymi dziećmi. Ojciec dzieci, ponad zasądzone alimenty (które wpłaca nieterminowo) nie partycypował w rosnących kosztach ich utrzymania, tj. nie interesował się czy Wnioskodawczyni ma środki na zakup niezbędnych dla dzieci leków, wyżywienia, ubrań, nie dokładał się do kosztów zajęć pozalekcyjnych, wizyt lekarskich, czy wypoczynku dzieci, oraz sam dzieciom również nigdy nie zaproponował żadnego wspólnego wyjazdu na wypoczynek (choć sam wyjeżdża na wypoczynek z nową rodziną). Ojciec dzieci praktycznie nie wykorzystuje również możliwości spotkań z dziećmi. Kontaktuje się z nimi sporadycznie, głównie telefonicznie (sms-y). Przez cały 2017 r. widział się z dziećmi zaledwie kilkukrotnie na 3-4 godziny. Ostatni raz ojciec dzieci widział je 3 lutego 2018 r. (2,5 godz.), a wcześniej we wrześniu 2017 r. Zabrał je wtedy na pizzę/obiad, przy czym zajmował się głownie córką swojej nowej partnerki, własnym dzieciom praktycznie nie poświęcając uwagi. W tym czasie (tj. od momentu wyprowadzki z domu w 2016 r.), ojciec dzieci nie odrabiał z nimi lekcji, nie zapewniał im w tym czasie rozrywki, lub aktywnego spędzania czasu. Ojciec dzieci nawet nie stara się uczestniczyć w ich wychowaniu, nie opiekuje się nimi w chorobie, nie odrabia z nimi lekcji, nie interesuje się ich edukacją (nie zna ocen jakie dzieci otrzymują w szkole), nie dba o ich rozwój fizyczny i duchowy.

Z tego powodu to na Wnioskodawczyni spoczywa codzienny obowiązek dbania o dzieci – to Ona w całości opiekuje się dziećmi i je wychowuje. Ojciec dzieci od dnia wyprowadzki z domu (a nawet wcześniej) nie uczestniczył aktywnie w ich wychowaniu.

Wnioskodawczyni wskazała, że w 2017 r. osiągała dochody opodatkowane według skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ww. latach, w stosunku do Wnioskodawczyni nie miały zastosowania przepisy: art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym (z wyjątkiem najmu prywatnego), ani ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Także w ww. okresie dzieci Wnioskodawczyni nie otrzymywały zasiłku (dodatku) pielęgnacyjnego ani renty socjalnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanej sytuacji w zeznaniach podatkowych za 2017 r. Wnioskodawczyni miała prawo do odliczenia ulgi prorodzinnej w pełnej wysokości, zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., o podatku dochodowym od osób fizycznych – dalej zwaną ustawą – od podatku dochodowego, obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko w stosunku do którego w roku podatkowym: wykonywał władzę rodzicielską, pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało, sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Stosownie zaś do art. 27f ust. 4 ustawy, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka, albo rodziców zastępczych, pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tą mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Z art. 92 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682) – dalej: k.r.i.o. – dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską. Zgodnie z art. 93 § 1 1 k.r.i.o., władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania. Zdaniem Wnioskodawczyni wskazać należy, że warunkiem niezbędnym do skorzystania z ulgi prorodzinnej w stosunku do małoletniego dziecka jest wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie samo jej posiadanie). Jak słusznie wskazuje się, nie można bowiem utożsamiać pojęć „wykonywanie władzy rodzicielskiej” z pojęciem „przysługiwanie władzy rodzicielskiej”. Należy mieć bowiem na uwadze, że do nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej konieczne jest zarówno posiadanie przez rodzica władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem, jak i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Należy przy tym odróżnić treść władzy rodzicielskiej od jej wykonywania, gdyż samo posiadanie władzy rodzicielskiej nie oznacza jej wykonywania. Władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka. Stąd ulga na dzieci przysługuje tym rodzicom, którzy faktycznie sprawują pieczę nad osobą i majątkiem dziecka. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko ten rodzić. Jeżeli rodzic dziecka pomimo posiadania praw rodzicielskich nie zajmuje się dzieckiem albo jego kontakty są sporadyczne należy uznać, że nie wykonuje władzy rodzicielskiej i w związku z tym nie ma prawa do ulgi.

Zdaniem Wnioskodawczyni, słusznie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2378/15, „(…) dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, tj. posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy, a czym innym jej wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonał, a nie tylko posiadał władzę rodzicielską (…)”. Zatem, o wykonaniu władzy rodzicielskiej nie świadczy tylko sam fakt jej posiadania, czy spełniania obowiązku alimentacyjnego, ani sporadyczne kontakty z dzieckiem. Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem, w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowania przez rodzica obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka.

Zdaniem Wnioskodawczyni, biorąc pod uwagę przedstawiony opis stanu faktycznego, w tym w szczególności, że całość obowiązków związanych z utrzymaniem i wychowaniem Jej dzieci spoczywa na Niej, oraz biorąc pod uwagę, że ojciec dzieci poza płaceniem alimentów i sporadycznymi widzeniami, w ogóle nie interesuje się dziećmi (nie wie nawet jakie dzieci mają oceny), jak również powołane wyżej przepisy, przyjąć należy, że za 2017 r. Wnioskodawczyni przysługiwało wyłączne prawo do dokonania odliczenia w ramach ulgi prorodzinnej wynikającej z art. 27f ust. 1 ustawy. Gdyby bowiem przyjąć, że ulga na dziecko przysługuje za sam fakt bycia rodzicem, to prawo do niej mieliby także ci rodzice, którzy prawnie posiadają taką władzę, ale faktycznie jej nie wykonują, czyli w sytuacjach analogicznych dla Wnioskodawczyni. W takich wypadkach ulga nie spełniałaby swojego celu, którym jest pomoc rodzicom wykonującym władzę rodzicielska, w wychowaniu dzieci.

Jeszcze raz należy podkreślić, że ulga prorodzinna nie jest ulgą z tytułu bycia rodzicem. Z tego też powodu art. 27f ust. 4 ustawy podatkowej ma zastosowanie do rodzica i wyłącznie w sytuacji, gdy spełnia on jednocześnie przesłankę z art. 27f ust. 1 ustawy. Zatem za 2017 r., to Wnioskodawczyni przysługiwało wyłączne prawo do dokonania odliczenia w ramach ulgi prorodzinnej wynikającej z art. 27f ust. 1 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.
   
   

Zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka – kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a);
2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci – kwota:
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
      
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.
   
   

Zgodnie z art. 27f ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ustawy).

Z przepisu art. 27 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Według art. 27f ust. 5 ww. ustawy - odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów – imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.
   
   

W świetle art. 27f ust. 6 przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Z art. 27f ust. 7 wynika natomiast, że przepisy art. 6 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio do dzieci, o których mowa w ust. 1 i 6.

Władza rodzicielska – zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682) przysługuje obojgu rodzicom, a stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania. W rozumieniu przepisów prawa rodzinnego władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowywania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw (art. 95 § 1 k.r.o.).

W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji.

Porozumienie rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia nie jest jednak wymagane w przypadku, gdy tylko jeden rodzic spełnia warunki określone w art. 27f ust. 1 ustawy.

Podkreślenia wymaga, że separacja bądź rozwód rodziców nie są równoznaczne z utratą przez rodzica prawa do wykonywania władzy rodzicielskiej. Sąd rodzinny, ogłaszając separację bądź rozwiązując związek małżeński określa także prawa rodzicielskie. Jeżeli zatem nie pozbawia tego prawa jednego z rodziców, to uznaje, że rodzice są zdolni do porozumienia w sprawach dotyczących dziecka.

Warunkiem niezbędnym do zastosowania ulgi na dzieci w stosunku do małoletniego dziecka jest wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie samo jej posiadanie). Nie można utożsamiać pojęcia „wykonywanie władzy rodzicielskiej” z pojęciem „przysługiwanie władzy rodzicielskiej”.

Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 2378/15, „ (…) dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, to jest posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy a czym innym jej wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonywał, a nie tylko posiadał władzę rodzicielską (…).”

Tym samym w przypadku rodzica małoletniego dziecka o prawie do ulgi decyduje faktyczne sprawowanie władzy rodzicielskiej. Samo posiadanie władzy rodzicielskiej (bez jej faktycznego wykonywania), podobnie jak utrzymywanie sporadycznych kontaktów z dzieckiem czy alimentacja nie wystarcza do zastosowania przedmiotowego odliczenia. Pogląd taki podzielają sądy administracyjne w wydawanych orzeczeniach. Stanowisko takie potwierdza orzecznictwo Sądów Administracyjnych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 1420/15, wyrok z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 447/16 i z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 661/16 oraz powołany powyżej wyrok z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2378/15.

Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka.

Wykonywać pieczę (zgodnie z def. Wielkiego Słownika Języka Polskiego oraz słownika synonimów) - to m.in. sprawować nad kimś lub czymś bezpośrednią, osobistą opiekę, troszczyć się, baczyć, czuwać, nadzorować).

Z wniosku wynika, że wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 23 maja 2017 r. został orzeczony rozwód Wnioskodawczyni ze współmałżonkiem. Zgodnie z wyrokiem to Wnioskodawczyni powierzono wykonywanie władzy rodzicielskiej nad wspólnymi małoletnimi dziećmi stron: synem i córką, jednocześnie ograniczając władzę rodzicielską byłemu mężowi do prawa współdecydowania z Wnioskodawczynią o istotnych sprawach dotyczących dzieci stron, w szczególności związanych ze zmianą miejsca pobytu, organizowaniem ich wypoczynku, leczeniem, zasadami wychowania, kierunkiem i zakresem kształcenia. Jednocześnie zasądzono od ojca na rzecz syna alimenty w kwocie po 500 zł miesięcznie i na rzecz córki po 400 zł miesięcznie oraz ustalono kontakty ojca z dziećmi. Od 2016 r. były mąż Wnioskodawczyni faktycznie nie wykonuje władzy rodzicielskiej nad wspólnymi dziećmi. Ojciec dzieci, ponad zasądzone alimenty (które wpłaca nieterminowo) nie partycypował w rosnących kosztach ich utrzymania, tj. nie interesował się czy Wnioskodawczyni ma środki na zakup niezbędnych dla dzieci leków, wyżywienia, ubrań, nie dokładał się do kosztów zajęć pozalekcyjnych, wizyt lekarskich, czy wypoczynku dzieci, oraz sam dzieciom również nigdy nie zaproponował żadnego wspólnego wyjazdu na wypoczynek. Ojciec dzieci praktycznie nie wykorzystuje również możliwości spotkań z dziećmi. Kontaktuje się z nimi sporadycznie, głównie telefonicznie (sms-y). Przez cały 2017 r. widział się z dziećmi zaledwie kilkukrotnie na 3-4 godziny. Ostatni raz ojciec dzieci widział je 3 lutego 2018 r. (2,5 godz.), a wcześniej we wrześniu 2017 r. W tym czasie (tj. od momentu wyprowadzki z domu w 2016 r.) ojciec dzieci nie odrabiał z nimi lekcji, nie zapewniał im w tym czasie rozrywki, lub aktywnego spędzania czasu. Ojciec dzieci nawet nie stara się uczestniczyć w ich wychowaniu, nie opiekuje się nimi w chorobie, nie odrabia z nimi lekcji, nie interesuje się ich edukacją (nie zna ocen jakie dzieci otrzymują w szkole), nie dba o ich rozwój fizyczny i duchowy. Z tego powodu to na Wnioskodawczyni spoczywa codzienny obowiązek dbania o dzieci – to Ona w całości opiekuje się dziećmi i je wychowuj. Ojciec dzieci od dnia wyprowadzki z domu (a nawet wcześniej) nie uczestniczył aktywnie w ich wychowaniu.

Z przytoczonych regulacji wynika, że limit omawianej ulgi określony na dziecko przysługuje łącznie obojgu rodzicom, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska. Stąd, w przypadku wykonywania przez obojga rodziców władzy rodzicielskiej każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego limitu na dziecko. Istotne jest, aby odliczona kwota przez oboje rodziców nie przekroczyła rocznego limitu na każde dziecko. Kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Zasada ta dotyczy również rodziców rozwiedzionych.

Jednocześnie biorąc po uwagę umiejscowienie w przepisach ustawy sformułowania „lub w dowolnej proporcji”, tj. po wyrazach „kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych”, to należy przyjąć, że podstawową formą podziału przysługującego odliczenia pomiędzy rodziców, z których każdy (w związku z wykonywaną władzą rodzicielską) ma prawo do zastosowania ulgi, jest podział tej kwoty w częściach równych. Możliwość skonsumowania tej kwoty przez rodziców w inny sposób niż w proporcji pół na pół, należy traktować w kategorii przywileju (wyjątku od generalnej zasady), który ma zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy zgodę na ustalenie dowolnej proporcji kwoty odliczenia wyrażają oboje rodzice. Wynika to z użytego przez ustawodawcę sformułowania „w dowolnej proporcji przez nich ustalonej”, oznaczającego współudział (porozumienie) obojga rodziców w określonej proporcji innej niż odpowiadającej częściom równym. Zatem brak stosownego porozumienia pomiędzy rodzicami dziecka oznacza, że w sytuacji, gdy każdy z rodziców spełnia warunki do zastosowania przedmiotowego odliczenia, przysługującą rodzicom wspólną kwotę ulgi na każde z dzieci rodzic dzieli z drugim rodzicem w częściach równych.

Jednakże stwierdzić należy, że w przypadku gdy władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko ten rodzic. Samo dysponowanie prawem wykonywania władzy rodzicielskiej nie jest bowiem wystarczające do skorzystania z ulgi na dzieci. Jeżeli rodzic dziecka pomimo posiadania praw rodzicielskich nie zajmuje się dzieckiem, a jego kontakty z dzieckiem są sporadyczne należy uznać, że nie wykonuje władzy rodzicielskiej i w związku z tym nie ma prawa do ulgi.

Skoro ojciec dzieci w 2017 r. nie wywiązywał się w ogóle z podstawowych obowiązków rodzicielskich jakie na nim ciążyły, przede wszystkim nie interesował się małoletnimi dziećmi, nie uczestniczył w ich wychowywaniu, nie sprawował władzy i opieki nad nimi, ograniczał się jedynie do płacenia alimentów i okazjonalnych spotkań, nie sposób uznać, że wykonywał on władzę rodzicielską w rozumieniu art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tym bardziej, że obowiązek alimentacyjny nie jest uzależniony od wykonywania, czy nawet posiadania takiej władzy.

Biorąc pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku, a w szczególności, że w 2017 r. to na Wnioskodawczyni ciążyły obowiązki związane z wychowaniem i utrzymaniem dzieci, a ojciec nie brał udziału w sprawowaniu władzy rodzicielskiej, nie opiekował się nimi w chorobie, nie odrabiał z nimi lekcji, nie interesował się ich edukacją (nie znał ocen jakie dzieci otrzymują w szkole), nie dbał o ich rozwój fizyczny i duchowy, sporadycznie spotykał się z dziećmi, zatem nie sposób uznać za wystarczające dla przyjęcia, że ojciec wykonywał władzę rodzicielską w rozumieniu art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro w 2017 r. tylko Wnioskodawczyni wykonywała w stosunku do małoletnich dzieci władzę rodzicielską bez udziału drugiego rodzica, to za ten rok przysługiwało Jej prawo (po spełnieniu wszystkich przesłanek wymaganych do jej zastosowania) do dokonania odliczenia w ramach ulgi prorodzinnej wnikającej z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w pełnej wysokości.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni, należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Należy też podkreślić, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Poczynienie pełnych ustaleń faktycznych na okoliczność, czy rodzic małoletnich dzieci faktycznie wykonywał w stosunku do dzieci władzę rodzicielską i ewentualnie w jakim okresie, jest możliwe wyłącznie w postępowaniu podatkowym.

Należy również zastrzec, że w przypadku korzystania z ulg i zwolnień podatkowych, wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek udowodnienia, że prawo do skorzystania z określonej ulgi przy spełnieniu wszystkich warunków wynikających z przepisów podatkowych spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Końcowo Organ podatkowy wyjaśnia, że w związku z załączeniem przez Wnioskodawczynię do wniosku dokumentu, należy zaznaczyć, że Organ wydając interpretację w trybie art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie dokonuje analizy i oceny załączonych do wniosku dokumentów, a jedynie opiera się na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.