Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.131.2018.2.ANK
z 9 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 marca 2018 r. (data wpływu 4 kwietnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy sumy uzyskane przez syndyka masy upadłości w trakcie likwidacji masy upadłości, pochodzące ze zbycia rzeczy ruchomych i nieruchomych obciążonych rzeczowo, które zgodnie z ustawą prawo upadłościowe, syndyk zobowiązany jest przekazać na zaspokojenie wierzytelności zabezpieczonych tymi prawami, z pominięciem kategorii zaspokajania i przed kosztami postępowania upadłościowego są przedmiotem opodatkowania w rozumieniu art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 kwietnia 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych ustalenia, czy sumy uzyskane przez syndyka masy upadłości w trakcie likwidacji masy upadłości, pochodzące ze zbycia rzeczy ruchomych i nieruchomych obciążonych rzeczowo, które zgodnie z ustawą prawo upadłościowe, syndyk zobowiązany jest przekazać na zaspokojenie wierzytelności zabezpieczonych tymi prawami, z pominięciem kategorii zaspokajania i przed kosztami postępowania upadłościowego są przedmiotem opodatkowania w rozumieniu art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W toku prowadzonego postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku Wnioskodawcy, na mocy umowy zawartej w formie aktu notarialnego w dniu 31 stycznia 2017 r., syndyk zbył zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych stanowiący przedsiębiorstwo za łączną kwotę (…) zł. Część z tych składników - rzeczy ruchome i nieruchome była przedmiotem obciążenia zastawem skarbowym na kwotę (…) zł. oraz hipoteką na kwotę (…) zł. Zatem z pozyskanej przez masę upadłości ceny sprzedaży jedynie kwota (…) zł stanowiła przychód, który pozyskany został ze zbycia posiadanych w ramach przedsiębiorstwa składników nieobciążonych rzeczowo.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sumy uzyskane przez syndyka masy upadłości w trakcie likwidacji masy upadłości, pochodzące ze zbycia rzeczy ruchomych i nieruchomych obciążonych rzeczowo, które zgodnie z ustawą prawo upadłościowe, zmienioną ustawą z dnia 15 maja 2015 r. prawo restrukturyzacyjne, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2016 r. (dalej: „p.u.”), syndyk zobowiązany jest przekazać na zaspokojenie wierzytelności zabezpieczonych tymi prawami, z pominięciem kategorii zaspokajania i przed kosztami postępowania upadłościowego w rozumieniu art. 230 p.u. są przedmiotem opodatkowania w rozumieniu art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wykładnia systemowa i celowościową przepisów art. 7 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mając na uwadze stan faktyczny, z jakim mamy do czynienia w niniejszej sprawie oraz regulacje ustawy p.u. (w szczególności art. 336) uprawnia do udzielenia negatywnej odpowiedzi na pytanie zawarte pod poz. 75 wniosku.

Należy zauważyć, że przychód uzyskany przez syndyka ze sprzedaży rzeczy obciążonych rzeczowo zgodnie z regulacjami p.u. nie wchodzi do funduszów masy upadłości i podlega przekazaniu uprawnionym wierzycielom. Co istotne, reguła to obowiązuje niezależnie od stanu funduszów masy upadłości, tj. od tego czy są inni wierzyciele oraz czy regulowane są koszty postępowania upadłościowego. Syndyk ma obowiązek przekazać pozyskane środki pieniężne wierzycielom zabezpieczonym rzeczowo nawet w sytuacji, gdyby wyzbycie się tych środków miało skutkować koniecznością umorzenia postępowania upadłościowego. Ustawodawca nie pozostawił żadnej swobody w zakresie decydowania co do przeznaczenia tego rodzaju przychodu. Okoliczność ta, zdaniem Wnioskodawcy, uzasadnia przyjęcie konstrukcji, iż przedmiotem opodatkowania w toku prowadzonego postępowania upadłościowego są przychody pochodzące z likwidacji rzeczy nieobciążonych rzeczowo, jak również sumy uzyskane przez syndyka z prowadzenia przedsiębiorstwa upadłego lub wydzierżawiania składników majątku masy upadłości. Tego rodzaju przychody bowiem, z uwagi na fakt, iż co do ich rozdysponowania ustawodawca pozostawia swobodę syndykowi, stanowią przedmiot opodatkowania w rozumieniu przepisów prawa podatkowego, których dotyczy niniejszy wniosek o interpretację. Oczywiście, swoboda ta nie oznacza dowolności i syndyk pozostaje ograniczony regulacjami p.u., jednak w odróżnieniu od przychodów pochodzących ze zbycia przedmiotów obciążonych rzeczowo, dopuszczalnym jest decydowanie o ich przeznaczeniu, czy to na zaspokojenie wierzycieli upadłościowych, czy też na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego. Tym samym tylko ta część środków pozyskanych z likwidacji masy upadłości posiada znamiona przychodu, który zgodnie z art. 7 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi przedmiot opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343, dalej: „updop” w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 updop, dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Stosownie natomiast do art. 12 ust. 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

1. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe;
2. wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

W art. 12 ust. 4 updop określony został katalog przychodów, których nie zalicza się do przychodów podatkowych. W katalogu tym ustawodawca nie wymienił przychodów uzyskanych ze zbycia rzeczy ruchomych i nieruchomych obciążonych rzeczowo, uzyskanych przez syndyka masy upadłości. Podobnie art. 6 updop zawierający listę zwolnień podmiotowych od podatku nie wymienia osób prawnych postawionych w stan upadłości.

Również prawo upadłościowe, na które powołuje się Wnioskodawca, nie wyłącza stosowania ustaw wprowadzających obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych oraz świadczenia innych danin publicznoprawnych, a przewiduje jedynie ograniczenie swobody działania upadłego w zakresie zarządu i rozporządzania majątkiem.

Zgodnie z art. 230 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. prawo upadłościowe (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 233 z późn. zm., dalej: „p.u.”, w brzmieniu obowiązującym na 31 grudnia 2015 r.) do kosztów postępowania upadłościowego zalicza się opłaty sądowe oraz wydatki niezbędne do osiągnięcia celu postępowania.

Stosownie natomiast do art. 230 ust. 2 p.u. (w brzmieniu obowiązującym na 31 grudnia 2015 r.), do wydatków, o których mowa w ust. 1, należą w szczególności: wynagrodzenie i wydatki syndyka, nadzorcy sądowego i zarządcy oraz ich zastępców, wynagrodzenie i wydatki członków rady wierzycieli, wydatki związane ze zgromadzeniem wierzycieli, koszty doręczeń, obwieszczeń i ogłoszeń, przypadające za czas po ogłoszeniu upadłości podatki i inne daniny publiczne, wydatki związane z zarządem masy upadłości, w tym przypadające za czas po ogłoszeniu upadłości należności ze stosunku pracy oraz należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, wydatki związane z likwidacją masy upadłości, chociażby do likwidacji doszło na podstawie układu.

W myśl art. 336 ust. 1 p.u., (w brzmieniu obowiązującym na 31 grudnia 2015 r.), sumy uzyskane z likwidacji rzeczy, wierzytelności i praw obciążonych hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym i hipoteką morską przeznacza się na zaspokojenie wierzycieli, których wierzytelności były zabezpieczone na tych rzeczach lub prawach z zachowaniem przepisów ustawy. Kwoty pozostałe po zaspokojeniu tych wierzytelności wchodzą do funduszów masy upadłości.

Należy podkreślić, że prawo upadłościowe nie posiada charakteru podatkotwórczego; obowiązki podatkowe kształtują wyłącznie ustawy podatkowe.

Ogłoszenie upadłości nie zwalnia zatem upadłego podmiotu od obowiązków podatkowych. Potwierdza to m.in. wyrok WSA w Gliwicach z 16 kwietnia 2009 r. sygn. akt I SA/Gl 1171/08, w którym Sąd wskazał: (…). Trafnie twierdzą bowiem organy podatkowe, iż prawo upadłościowe nie wyłącza stosowania ustaw wprowadzających obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych, a przewiduje jedynie ograniczenie swobody działania upadłego w zakresie zarządu i rozporządzenia majątkiem. Zatem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sprzedaży nieruchomości lub ruchomości upadłego niezależnie od tego, czy są one obciążone prawami rzeczowymi innych osób, a przez to wchodzą lub nie do masy upadłości. Za uprawniony zatem uznać należy pogląd, iż prawo upadłościowe nie przewiduje zwolnień z obowiązków podatkowych (co przyjął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 marca 1999 r. sygn. akt SA/Sz 565/98 na tle obowiązującego wówczas rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. – Prawo upadłościowe).

Reasumując, sumy uzyskane przez syndyka masy upadłości w trakcie likwidacji masy upadłości, pochodzące ze zbycia rzeczy ruchomych i nieruchomych obciążonych rzeczowo, które zgodnie z ustawą prawo upadłościowe, syndyk zobowiązany jest przekazać na zaspokojenie wierzytelności zabezpieczonych tymi prawami, z pominięciem kategorii zaspokajania i przed kosztami postępowania upadłościowego w rozumieniu art. 230 p.u. są przedmiotem opodatkowania w rozumieniu art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.