Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.121.2018.2.MW
z 11 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2018 r. (data wpływu 23 lutego 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 3 maja 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntów niezabudowanych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntów niezabudowanych. Wniosek uzupełniono w dniu 7 maja 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką w 1/2 części, wspólnie z Panem A., nieruchomości gruntowej niezabudowanej składającej się z działek nr 12 i nr 13, AM-3, o powierzchni 17.647 m². Dla działek tych prowadzona jest przez Sąd Rejonowy księga wieczysta. Wnioskodawczyni – wspólnie z Panem A. – zawarła przedwstępną umowę sprzedaży tych nieruchomości. Z uwagi jednak na warunki finansowe przyszłego kupującego postanowiono dokonać podziału działki nr 13 na dwie części i sprzedać je oddzielnie w pierwszym etapie w maju 2018 roku działkę nr 12 i część działki nr 13 oraz w drugim etapie w terminie do maja 2020 r. drugą część działki nr 13. Wnioskodawczyni stała się właścicielką opisanych wyżej dwu nieruchomości w wyniku spadkobrania po swojej matce. Wnioskodawczyni nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Oświadcza zarazem, że chce sprzedać te nieruchomości odrębnie dwoma aktami notarialnymi, jednym w maju 2018 r. i drugim w maju 2020 r.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że dla przedmiotowych gruntów jest sporządzony i zatwierdzony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Przeznaczenie gruntów w tym planie oznaczone jest symbolami: działka nr 12 2KDD/6, 2KDD/9 i 2MW/2; działka nr 13 2KDD/6, 3KDW, 2MW/2 i 4-MW-U/1. MPZP nie został sporządzony z inicjatywy Wnioskodawczyni, ani też nie wnioskowała o zmianę przeznaczenia gruntów.

Wnioskodawczyni nie występowała nigdy o warunki zabudowy. Nie jest jej też wiadomo czy ktokolwiek występował o taką decyzję. Wnioskodawczyni nadmienia, że złożyła w Wydziale Architektury i Budownictwa UM wniosek o udzielenie informacji na ten temat.

Do 2002 roku grunty te były wykorzystywane dla celów rolnych. Po 2002 roku nie są w ogóle uprawiane.

Wnioskodawczyni nie udostępniała nigdy ani też nie udostępnia obecnie nikomu tych gruntów zarówno w drodze dzierżawy jak i użyczenia czy najmu. Wnioskodawczyni nie osiągała z tego tytułu żadnych przychodów.

Wnioskodawczyni nie ponosiła żadnych nakładów na przedmiotowe grunty celem przygotowania ich do sprzedaży.

Wnioskodawczyni nie sprzedawała w przeszłości żadnych innych nieruchomości.

Wnioskodawczyni nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Na tle przedstawionego wyżej stanu faktycznego zrodziła się wątpliwość Wnioskodawczyni dotycząca podatku VAT, a mianowicie czy zobowiązana będzie do zapłaty tego podatku od pierwszej i od drugiej sprzedaży, czy też tylko od drugiej, ewentualnie od żadnej? Wiadomo jej jest, że w przeszłości Urzędy Skarbowe zajmowały różne stanowiska w takich sprawach. Urzędy zwracały uwagę na liczbę i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie wnikając czy takie transakcje są dokonywane w ramach działalności gospodarczej czy też poza nią.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie będzie ona zobowiązana do zapłaty podatku VAT zarówno od pierwszej jak i od drugiej transakcji. Przesądza o tym treść art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Przepis ten odnosi się do sprzedaży nieruchomości prowadzonej w ramach działalności gospodarczej. Sprzedawana nieruchomość, zarówno ta obecnie, jak i ta która ma nastąpić w przyszłości, nie następuje w ramach działalności gospodarczej, a jedynie okazjonalnie. Wnioskodawczyni nie prowadzi takiej działalności. Nie nabyła też tej nieruchomości w celu dalszej odsprzedaży, tylko w wyniku spadkobrania. Nie istnieje zatem nawet zamiar ciągłości (powtarzalności) dokonywania takich transakcji, pomijając chęć jej odpłatnego zbycia tego, co w wyniku spadkobrania otrzymała.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z powyższych przepisów wynika, że nieruchomość gruntowa spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy wskazać, że nie każda czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Biorąc pod uwagę powyższe, nie zawsze sprzedaż nieruchomości stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. Sprzedaż nieruchomości nie stanowi takiej czynności przede wszystkim wówczas, gdy nieruchomość sprzedawana jest przez podmioty niebędące podatnikami VAT lub przez podmioty będące, co prawda takimi podatnikami, lecz niedziałające jako podatnicy w odniesieniu do tej czynności.

W podobny sposób kwestie tę rozstrzygnął NSA w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, w odniesieniu do konkretnej czynności, że podmiot ten występował w charakterze podatnika VAT.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Wnioskodawczyni w celu sprzedaży towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywania przez producentów, handlowców i usługodawców. Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 wskazał m.in., że zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży nieruchomości działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługobiorców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

Z powołanego wyżej orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jednoznacznie wynika, że rozstrzygnięcie, czy podmiot w związku z realizacją określonej czynności występuje w charakterze podatnika wymaga każdorazowo oceny okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

W świetle powołanych powyżej przepisów, dostawa gruntu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w sytuacji, gdy działaniom dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką w 1/2 części, nieruchomości gruntowej niezabudowanej składającej się z działek nr 12 i nr 13, AM-3, o powierzchni 17.647 m². Wnioskodawczyni – zawarła przedwstępną umowę sprzedaży tych nieruchomości. Z uwagi jednak na warunki finansowe przyszłego kupującego postanowiono dokonać podziału działki nr 13 na dwie części i sprzedać je oddzielnie w pierwszym etapie w maju 2018 roku działkę nr 12 i część działki nr 13 oraz w drugim etapie w terminie do maja 2020 r. drugą część działki nr 13. Wnioskodawczyni stała się właścicielką opisanych wyżej dwu nieruchomości w wyniku spadkobrania po swojej matce. Wnioskodawczyni nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Oświadcza zarazem, że chce sprzedać te nieruchomości odrębnie dwoma aktami notarialnymi, jednym w maju 2018 r. i drugim w maju 2020 r. Dla przedmiotowych gruntów jest sporządzony i zatwierdzony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. MPZP nie został sporządzony z inicjatywy Wnioskodawczyni, ani też nie wnioskowała o zmianę przeznaczenia gruntów. Wnioskodawczyni nie występowała nigdy o warunki zabudowy. Do 2002 roku grunty te były wykorzystywane dla celów rolnych. Po 2002 roku nie są w ogóle uprawiane. Wnioskodawczyni nie udostępniała nigdy ani też nie udostępnia obecnie nikomu tych gruntów zarówno w drodze dzierżawy jak i użyczenia czy najmu. Wnioskodawczyni nie osiągała z tego tytułu żadnych przychodów. Wnioskodawczyni nie ponosiła żadnych nakładów na przedmiotowe grunty celem przygotowania ich do sprzedaży. Wnioskodawczyni nie sprzedawała w przeszłości żadnych innych nieruchomości. Wnioskodawczyni nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży.

Mając na uwadze przytoczone powyżej regulacje prawne oraz opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni w zakresie sprzedaży opisanych gruntów nie będzie działała w charakterze podatnika VAT, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. Wskazuje na to okoliczność, że Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość w drodze spadkobrania, nie udostępniała nigdy ani też nie udostępnia obecnie nikomu tych gruntów zarówno w drodze dzierżawy jak i użyczenia czy najmu, nie osiągała z tego tytułu żadnych przychodów, nie ponosiła żadnych nakładów na przedmiotowe grunty celem przygotowania ich do sprzedaży. Wnioskodawczyni nie sprzedawała w przeszłości żadnych innych nieruchomości i nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży.

Przedstawiony opis sprawy nie wskazuje, aby Wnioskodawczyni angażowała środki podobne dla handlowca, tzn. że nie podejmowała ona działań charakterystycznych dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami.

W tym miejscu zasadne jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), dotyczącego kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” – zdaniem TSUE – to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie miało miejsce.

W związku z powyższym należy uznać, że sprzedaż przedmiotowych nieruchomości przez Wnioskodawczynię, należy uznać za czynność wykonywaną w ramach zarządu majątkiem prywatnym i nie nosi ona znamion działalności gospodarczej o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym sprzedaż przez Wnioskodawczynię przedmiotowych nieruchomości stanowi/ będzie stanowić zwykłe wykonywanie prawa własności, a Zainteresowana zbywając przedmiotowe nieruchomości, stanowiące majątek prywatny korzysta/będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a co za tym idzie Wnioskodawczyni nie jest/nie będzie z tego tytułu podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Skutkiem powyższego, transakcja zbycia przez Wnioskodawczynię przedmiotowych nieruchomości, nie podlega/nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Tut. organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone w wydanej interpretacji.

Zauważa się również, iż organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawczyni ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.