Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.104.2018.2.DB
z 10 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2018 r. (data wpływu 21 lutego 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 kwietnia 2018 r. (data wpływu 16 kwietnia 2018 r.) oraz pismem z dnia 26 kwietnia 2018 r. (data wpływu 30 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• obowiązku wprowadzenia środków trwałych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz określenia wartości początkowej środków trwałych – jest nieprawidłowe;
• momentu rozpoczęcia amortyzacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od dnia 1 stycznia 2018 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych, polegającą na wynajmowaniu lokali usługowych, handlowych oraz mieszkalnych. Lokale znajdują się w dwóch nieruchomościach nabytych przez Wnioskodawcę oraz małżonkę jako majątek wspólny prywatny.

Jedna z nieruchomości została wybudowana na posiadanej przez Wnioskodawcę oraz małżonkę działce, która została darowana. Celem budowy było w przyszłości zamieszkanie w jej części, a w pozostałej części budynku zamiar prowadzenia sklepu. Odbiór budynku został dokonany w 2003 r.

Druga nieruchomość została zakupiona w 2008 r. w drodze licytacji komorniczej w stanie surowym zamkniętym. Nieruchomość została wyceniona na potrzeby licytacji komorniczej (wycena była wykonana kilka lat przed zakupem), cena za jaką została nabyta stanowiła 3/4 wartości oszacowanej. Nieruchomość została zakupiona jako zabezpieczenie przyszłości rodziny. Wnioskodawca razem z żoną wykończył ją z prywatnych środków.

Wnioskodawca zarówno do jednej nieruchomości jak i do drugiej, nie posiada rachunków/faktur dokumentujących wartość poniesionych kosztów. Po rozpoczęciu działalności w styczniu 2018 r. polegającej na wynajmie lokali w powyżej opisanych nieruchomościach powstały pytania o wprowadzenie tych nieruchomości do ewidencji środków trwałych.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 13 kwietnia 2018 r. (data wpływu 16 kwietnia 2018 r.), Wnioskodawca dodał, iż nie podjął ostatecznej decyzji, czy będzie amortyzował przedmiotowe nieruchomości.

W ponownym uzupełnieniu wniosku z dnia 26 kwietnia 2018 r. (data wpływu 30 kwietnia 2018 r.) Wnioskodawca dodał, iż budowę budynku rozpoczął głównie z zamiarem zamieszkania, ale w przyszłości z możliwością otworzenia w jego części sklepu. Po niespełna dwóch latach po odbiorze budynku, lokale zostały wynajęte osobom trzecim na podstawie umowy najmu, z którego małżonka Wnioskodawcy rozliczała się w formie ryczałtu. Obecnie lokale te Wnioskodawca wynajmuje osobom trzecim w ramach własnej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca dodał również, że nieruchomość zakupiona w drodze licytacji komorniczej, została nabyta z zamiarem prowadzenia w niej działalności gospodarczej. Małżonka Wnioskodawcy prowadziła w tej nieruchomości pizzerię, przy czym nie została ona wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym, nie ujmowała w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych. W styczniu 2018 r. małżonka Wnioskodawcy zakończyła działalność gospodarczą. Aktualnie lokale te wynajmowane są osobom trzecim w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca ma obowiązek wprowadzenia do ewidencji środków trwałych wyżej wymienionych nieruchomości, które składają się z lokali mieszkalnych, handlowych jak i usługowych ?
2. W jaki sposób ustalić wartość początkową tych nieruchomości ?
3. Od jakiego miesiąca rozpocząć ujmowanie amortyzacji w kosztach uzyskania przychodów ?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma on obowiązku wprowadzenia powyższych nieruchomości do ewidencji środków trwałych, ponieważ zostały one wytworzone/zakupione wiele lat temu jako majątek prywatny, bez zamiaru wynajmu. W przypadku wprowadzenia powyższych nieruchomości do ewidencji środków trwałych i zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, wartość początkową należy ustalić na podstawie wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę na miesiąc grudzień roku poprzedzającego wprowadzenie do ewidencji środka trwałego, oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych według stawki 2,5% w skali roku od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia do ewidencji środków trwałych (40 lat od miesiąca rozpoczęcia amortyzacji).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie obowiązku wprowadzenia środków trwałych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz w zakresie określenia wartości początkowej środków trwałych jest nieprawidłowe, natomiast w zakresie momentu rozpoczęcia amortyzacji jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

• prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

O tym, jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przytoczonego przepisu wynika zatem, że składnik majątkowy może być uznany za środek trwały w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

• musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, sprawny techniczne i zalegalizowany prawnie w formie ewentualnie wymaganych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddany do używania innym podmiotom, na podstawie umów wymienionych w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, tj. na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 cytowanej ustawy osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Jak stanowi art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie natomiast do art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W myśl art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Powyższe przepisy nakładają zatem obowiązek prowadzenia określonego rodzaju dokumentacji podatkowej, jej przechowywania oraz dokumentowania dla celów dowodowych zdarzeń gospodarczych. Stosownie do art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Potwierdzeniem tego jest również treść powołanego wcześniej przepisu art. 22 ust. 8 ustawy od podatku dochodowym od osób fizycznych pozwalającego w sposób kategoryczny na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów tylko i wyłącznie tych odpisów amortyzacyjnych, które zostały dokonane zgodnie z art. 22a-22o ustawy.

W związku z tym podatnik, aby mógł dokonać odpisów amortyzacyjnych jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych. Obowiązek prowadzenia ewidencji środków trwałych ma charakter bezwzględny, w sytuacji gdy podatnik wedle swojej woli zamierza zaliczyć odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca zadecydował bowiem, że obowiązkiem podatnika jest prowadzenie ewidencji środków trwałych niezależnie od posiadanych przez podatnika innych dokumentów źródłowych. Wymaga zatem konkretnego dowodu, którego nie można zastąpić w żaden inny sposób niż na podstawie prawidłowo prowadzonej ewidencji.

W świetle powyższego, nie ulega wątpliwości, że podatnik ma obowiązek wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych składników majątku, które spełniają ustawowe kryteria uznania na środek trwały, jeżeli podejmuje decyzje o ich amortyzacji. Kosztem uzyskania przychodu mogą być bowiem wyłącznie odpisy amortyzacyjne dokonane w oparciu o dane wynikające z ewidencji. Nieujęcie zatem środka trwałego w ewidencji uniemożliwia jego amortyzowanie oraz zaliczanie odpisów z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądowoadministracyjnym. W wyroku z dnia 27 stycznia 2012 r. sygn. II FSK 1448/10 NSA stwierdził, że "materialnoprawnym warunkiem zaliczenia odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodów jest prowadzenie właściwej dla tego celu ewidencji. Aby dokonywać amortyzacji środka trwałego dla celów podatkowych nie wystarczy sama obiektywna ocena majątku jako środka trwałego, lecz konieczne jest jego ujawnienie w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych".

Reasumując, jeżeli nieruchomości o których mowa we wniosku, spełniają ustawowe kryteria pozwalające uznać je za środki trwałe zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to Wnioskodawca podejmując decyzję o ich amortyzacji i zaliczaniu odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów, będzie zobowiązany do wprowadzenia tych nieruchomości do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Rozpoczęcie naliczania odpisów amortyzacyjnych powinno nastąpić stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji. Obowiązek wprowadzenia do ewidencji odnosi się zarówno do części nieruchomości niepodlegającej amortyzacji (grunt), jak i znajdującego się na nim budynku, stanowiącego odrębny od gruntu środek trwały. Jedynie w sytuacji, gdyby Wnioskodawca nie miał zamiaru amortyzować nieruchomości i zaliczać odpisów amortyzacyjnych z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów – nie ma obowiązku wprowadzenia tych nieruchomości do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Co do sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego przeanalizowania wymaga art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

• w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia,
• w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Stosownie do art. 22g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Ponadto stosownie do art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z powyższych przepisów wynika, że wartość początkową środka trwałego powiększa się o wartość nakładów ulepszeniowych poczynionych na ten środek.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego albo wytworzonego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem złożenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają również na ustalenie wartości początkowej w wysokości określonej na podstawie wyceny dokonanej przez biegłego.

Zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Mając na uwadze analizowane przepisy, stwierdzić należy, że istnieje możliwość ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez biegłego. Jednakże stanowi to sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania wartości środka trwałego według kosztów wytworzenia. Niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego zgodnie z generalną zasadą ustanowioną w art. 22g ust. 1 pkt 2 w powiązaniu z art. 22g ust. 4 ww. ustawy musi być spowodowana szczególnymi, wyjątkowymi okolicznościami, winna przy tym mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć na przykład takich sytuacji, gdy podatnik nie posiada - ze względu na to że nie musiał ich gromadzić - stosownych dokumentów stwierdzających poniesienie przez niego wydatków na wytworzenie środka trwałego.

Z tego względu wycena biegłego ma z reguły zastosowanie w sytuacji, gdy podatnik wytworzył składnik majątkowy dla innych celów niż działalność gospodarcza, a następnie uznał go za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż w takiej sytuacji nie był zobowiązany do gromadzenia rachunków, faktur dokumentujących wydatki na jego wytworzenie.

Biorąc pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku, stwierdzić należy, że w odniesieniu do nieruchomości wybudowanej, to już w momencie podjęcia inwestycji budowlanej znane było jej przeznaczenie, tj. prowadzenie w części budynku sklepu. W związku z tym, Wnioskodawca zobowiązany był do gromadzenia faktur oraz innych dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków związanych z prowadzoną inwestycją, co umożliwiłoby prawidłowe ustalenie kosztu wytworzenia środka trwałego. Nie można przyjąć, że w trakcie procesu inwestycyjnego Wnioskodawca ponosił wydatki niemożliwe do udokumentowania, w szczególności w sytuacji, w której od początku znany był cel wybudowania nieruchomości. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środków trwałych powinny być ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych w art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, brak jest podstaw prawnych do ustalenia wartości początkowej nieruchomości w oparciu o wycenę biegłego o której mowa w art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca powinien przede wszystkim podjąć próbę uzyskania dokumentów umożliwiających określenie wartości poniesionych nakładów. Fakt poniesienia wydatków inwestycyjnych można udowodnić za pomocą dopuszczonych przez prawo środków dowodowych.

W odniesieniu natomiast do nieruchomości nabytej przez Wnioskodawcę w drodze licytacji komorniczej, mamy do czynienia z sytuacją, w której cena nieruchomości jest wartością znaną. Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartością początkową nieruchomości nabytej w drodze kupna jest cena jej nabycia. W związku z tym, wartością początkową nieruchomości będzie cena wynikająca z aktu notarialnego, powiększona o sumę wydatków poniesionych na jej ulepszenie stosownie do art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co do których Wnioskodawca miał obowiązek gromadzenia faktur i innych dokumentów potwierdzających wysokość ich poniesienia, gdyż nabył nieruchomość z zamiarem prowadzenia w niej działalności gospodarczej. Zatem, ze względu na to, iż w odniesieniu do tej nieruchomości, nie zachodzi sytuacja, w której nie można ustalić ceny nabycia, brak jest podstaw do ustalenia jej wartości początkowej w oparciu o wycenę dokonaną przez rzeczoznawcę.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• obowiązku wprowadzenia środków trwałych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz określenia wartości początkowej środków trwałych – jest nieprawidłowe;
• momentu rozpoczęcia amortyzacji – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.