Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.223.2018.1.ACZ
z 15 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2018 r. (data wpływu 19 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2018 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Uniwersytecki Szpital … w … (dalej: Wnioskodawca lub Szpital) jest Samodzielnym Publicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej wpisanym do rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej pod nr KRS …. Szpital jest zakładem pracy i w stosunku do zatrudnionych w nim pracowników występuje w roli płatnika.

Na podstawie ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2191) Wnioskodawca utworzył Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS lub Fundusz). Zasady funkcjonowania Funduszu zostały określone w Regulaminie gospodarowania środkami Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w … Szpitalu … im. … w … (dalej: Regulamin). Fundusz tworzy się z corocznego odpisu podstawowego naliczonego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych, w sposób określony aktualnie obowiązującymi przepisami. ZFŚS administruje Dyrektor Szpitala. Zgodnie z Regulaminem osobami uprawnionymi do korzystania ze świadczeń Funduszu są m.in. pracownicy zatrudnieni na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania. Prawo do korzystania ze środków Funduszu przysługuje także członkom ich rodzin. Przez członków rodzin rozumie się pozostające na utrzymaniu i wychowaniu dzieci własne i przysposobione w wieku do 18 lat, a jeżeli kształcą się w szkole średniej to do czasu ukończenia nauki, nie dłużej jednak niż do ukończenia 20 lat. Przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależniona jest od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej. W celu oceny sytuacji pracownika przez komisję socjalną, pracownik składa pisemne oświadczenie o wysokości dochodu brutto przypadającego na jednego członka rodziny pracownika. Oświadczenie składane jest corocznie na podstawie dochodów osiąganych w I kwartale roku kalendarzowego i stanowi podstawę udzielania wszystkich świadczeń socjalnych w danym roku.

Zgodnie z Regulaminem środki Funduszu są przeznaczone m.in. na dofinansowanie wypoczynku pracowników (dotacje do wypoczynku). Świadczenia takie mają charakter pieniężny i są wypłacane pracownikom od 1993 r. Finansowanie dopłat odbywa się w całości ze środków ZFŚS. Środki wypłacane z Funduszu w formie dotacji do wypoczynku są przeznaczane na dofinansowanie wypoczynku urlopowego zorganizowanego przez pracowników we własnym zakresie. W celu uzyskania dotacji pracownik występuje każdorazowo z wnioskiem o dofinansowanie wypoczynku. Wypłata świadczenia i jego wysokość za każdym razem uzależniona jest od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej pracownika i podlega ocenie przez komisję socjalną.

Wnioskodawca zobowiązany jest jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od przychodów uzyskanych w zakładzie pracy przez pracowników. Dokonując wypłat wyżej wymienionych świadczeń finansowanych z Funduszu Wnioskodawca ma na uwadze treść przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.; dalej: ustawa o PIT), zgodnie z którym wolne od podatku dochodowego są świadczenia pieniężne finansowane w całości z ZFŚS łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1 000 zł (limit obowiązujący od dnia 1 stycznia 2018 r. zgodnie z obowiązującymi w dniu składania wniosku przepisami). Tym samym od wypłaconych w 2018 r. świadczeń z ZFŚS w wysokości do 1 000 zł Wnioskodawca nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy. Ewidencja wysokości i rodzajów świadczeń socjalnych udzielanych poszczególnym osobom uprawnionym prowadzona jest przez dział kadr i płac, który monitoruje czy wysokość przyznanych w zakładzie pracy świadczeń nie przekracza w danym roku określonego przez ustawodawcę limitu.

Wśród pracowników Szpitala zdarzają się tacy, którzy równolegle podejmują zatrudnienie na umowę o pracę w innych zakładach pracy, w których korzystają również ze świadczeń socjalnych wypłacanych z ZFŚS. W takich przypadkach Wnioskodawca nie bada czy pracownik osiągnął świadczenia rzeczowe lub pieniężne wchodzące do limitu 1 000 zł, które są sfinansowane z funduszy związków zawodowych lub funduszy świadczeń socjalnych w innych zakładach pracy. Nie wymaga też od pracowników przedstawiania jakichkolwiek zaświadczeń czy oświadczeń w tym zakresie. Określony przez ustawodawcę ww. limit zwolnienia z opodatkowania monitoruje jedynie w obrębie własnego zakładu pracy. W związku z tym w informacji PIT-11 Wnioskodawca nie będzie wykazywał świadczeń z ZFŚS, które nie przekraczają w roku podatkowym 1 000 zł, ani naliczał od nich zaliczek na podatek. Nie jest bowiem w stanie ustalić, czy i jakie przychody tego rodzaju uzyskuje podatnik u innych pracodawców. Zwolnieniu od podatku podlega bowiem świadczenie z ZFŚS u każdego pracodawcy oddzielnie, ale tylko do kwoty określonego przepisami limitu (1 000 zł rocznie od dnia 1 stycznia 2018 r.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca (zakład pracy), który jest płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy, stosując zwolnienie z opodatkowania świadczeń wypłaconych z ZFŚS, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinien odnosić określony w nim limit (w roku podatkowym 2018 r. wynoszący 1 000 zł) jedynie do świadczeń wypłacanych z własnego Funduszu, a tym samym nie ma obowiązku monitorowania wysokości świadczeń z ZFŚS uzyskanych przez pracowników w innych zakładach pracy, a tym bardziej sumowania tych świadczeń?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest On zobowiązany do weryfikowania czy i w jakiej wysokości w innym zakładzie pracy pracownicy uzyskali świadczenia socjalne z ZFŚS. Tym samym wypłacając świadczenia z ZFŚS monitoruje ich wysokość jedynie w obrębie własnego zakładu pracy i pobiera zaliczki na podatek jedynie od wypłaconych przez siebie świadczeń. Szpital indywidualnie ustala, czy i w jakim zakresie ująć ich wartość w podstawie opodatkowania. O ile roczna wartość świadczeń przyznanych pracownikowi nie przekracza łącznie określonego przez ustawodawcę limitu (w 2018 r. kwoty 1 000 zł), Wnioskodawca stosuje zwolnienie podatkowe i nie uwzględnia ich przy poborze zaliczek ani w sporządzanych deklaracjach podatkowych.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Ogólna definicja przychodu została umieszczona w art. 11 ust 1 ww. ustawy. W myśl tego przepisu przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1 000 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczenia wypłacane z ZFŚS skutkują u pracownika powstaniem przychodu ze stosunku pracy. Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany jest do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od ww. przychodów pracowniczych.

Ustawodawca przewidział jednak wyjątki od obowiązku opodatkowania pewnych przychodów. Jednym z nich są świadczenia z ZFŚS.

Przychód ten może korzystać ze zwolnienia od podatku, jeżeli spełnione zostaną przesłanki wynikające z treści art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

• świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej,
  

• świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego bądź pieniężnego,
  

• jest w całości sfinansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,
  

• wysokość tych świadczeń nie przekracza w roku podatkowym kwoty 1 000 zł.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie z wymienionych powyżej warunków zostają spełnione. Świadczenia (dofinansowanie wypoczynku) wypłacane są w całości z ZFŚS, który został powołany zgodnie z przepisami prawa w celu finansowania działalności socjalnej Szpitala, mają charakter pieniężny i nie przekraczają 1 000 zł w roku podatkowym 2018 r. W przypadku przekroczenia tego limitu Wnioskodawca pobiera zaliczkę na podatek dochodowy od nadwyżki ponad tę kwotę.

Z przepisów art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że limit zwolnienia ustalony przez ustawodawcę jest jeden i dotyczy wszystkich świadczeń wypłacanych w danym roku z funduszy socjalnych i funduszy związków zawodowych, niezależnie od tego w ilu zakładach pracy dany pracownik jest zatrudniony i od ilu podmiotów uprawnionych (pracodawców i związków zawodowych) otrzymuje świadczenia z ww. funduszy. Tym samym, jeśli ze wszystkich zakładów pracy łącznie pracownik otrzyma więcej niż 1 000 zł (od dnia 1 stycznia 2018 r.), to nadwyżka ponad tę kwotę podlega u niego opodatkowaniu. Przy czym ani wymieniony wyżej przepis ani żaden inny przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zobowiązuje Wnioskodawcy (płatnika) do monitorowania czy i w jakiej wysokości pracownik uzyskał już w roku podatkowym od innego pracodawcy świadczenia z ZFŚS. Ustawodawca nie umieścił w ustawie również przepisów, które zobowiązywałyby pracodawców (płatników) do wymiany między sobą informacji o wartości świadczeń rzeczowych i pieniężnych przekazanych pracownikom w danym roku podatkowym z zakładowych funduszy świadczeń socjalnych. Z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wynika również, że na pracownikach spoczywa obowiązek informowania podmiotu przyznającego określone świadczenie (pracodawców) o wysokości otrzymanych świadczeń w poszczególnych zakładach pracy.

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie ciąży na Nim obowiązek monitorowania wysokości świadczeń wypłacanych przez innych pracodawców z zakładowego funduszu świadczeń oraz sumowania tych świadczeń ze świadczeniami wypłaconymi z własnego ZFŚS. Ustalając wysokość świadczeń zwolnionych z opodatkowania na podstawie tego przepisu, Wnioskodawca powinien brać pod uwagę wyłącznie świadczenia finansowane przez siebie.

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w opinii Ministerstwa Finansów, wydanej dla jednej z centrali związkowych, stanowiącej załącznik do pisma podsekretarza stanu, nr WU1/0600/18/MPS/10/17, skierowanego do Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych w zakresie stosowania art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wprawdzie pismo to dotyczy relacji między pracodawcą a związkiem zawodowym, jednak ta sama zasada ma zastosowanie w przypadku zatrudnienia u dwóch pracodawców.

Potwierdzeniem tego stanowiska jest interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 kwietnia 2011 r., nr IPPB4/415-122/11-2/MP. Pogląd taki w tożsamym stanie faktycznym zaprezentował również Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 18 stycznia 2017 r., nr 0461-ITPB2.4511.881.2016.1.ENB.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.