Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.164.2018.1.AKR
z 17 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2018 r. (data wpływu 21 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania spłaty za udział w nieruchomości nabyty w spadku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2018 r. wpłynął do Organu podatkowego wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania spłaty za udział w nieruchomości nabyty w spadku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W wyniku postępowania spadkowego po zmarłej w dniu 13 listopada 2016 r. B. S. spadek, w skład którego wchodzi nieruchomość zabudowana o powierzchni 0,4937 ha wraz z budynkiem mieszkalnym o powierzchni użytkowej 171 m2, o łącznej szacunkowej wartości 300 000 zł, nabyli z mocy ustawy:

• mąż zmarłej – H. S. w 1/2 części,
  

• siostra zmarłej – A. H. w 1/4 części,
  

• brat zmarłej – S. P. w 1/4 części,
  

co zostało stwierdzone prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 18 grudnia 2017 r. (postanowienie uprawomocniło się z dniem 10 stycznia 2018 r.).

Obecnie przez Sądem Rejonowym w ramach tego samego postępowania toczy się postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłym w dniu 3 maja 2017 r. H. S. (mąż i spadkobierca zmarłej B. S.), którego jedynym spadkobiercą testamentowym jest brat zmarłego - Wnioskodawca.

W wyniku przewidywanego rozstrzygnięcia sprawy (planowany termin 12 kwietnia 2018 r.) współwłaścicielami nieruchomości stanowiącej przedmiot spadku po zmarłych B. i H. S. zostaną:

• Wnioskodawca w 6/8 części,
  

• A. H. w 1/8 części,
  

• S. P. w 1/8 części.
  
  

Sytuacja hipotetyczna I

1. H. na podstawie art. 1051 k.c. i 1052 k.c. zbyła nieodpłatnie umową darowizny swój udział spadkowy na rzecz syna S. H. W wyniku umownego notarialnego zniesienia współwłasności całość nieruchomości otrzymał na własność współwłaściciel S. H., za dokonaniem spłaty na rzecz pozostałych współwłaścicieli w wysokości nieprzekraczającej wartości przysługujących im udziałów tj. na rzecz:

• Wnioskodawcy kwoty 225 000 zł, tj. 6/8 z 300 000 zł,
  

• S. P. kwoty 37 500 zł, tj. 1/8 z 300 000 zł.
  
  

Sytuacja hipotetyczna II

W wyniku umownego notarialnego działu spadku całość nieruchomości otrzymała na własność współwłaścicielka A. H., za dokonaniem spłaty na rzecz pozostałych współwłaścicieli w wysokości nieprzekraczającej wartości przysługujących im udziałów tj. na rzecz:

• Wnioskodawcy kwoty 225 000 zł, tj. 6/8 z 300 000 zł,
  

• S. P. kwoty 37 500 zł, tj. 1/8 z 300 000 zł.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy spłata uzyskana w wyniku zniesienia współwłasności (I) i działu spadku (II) stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądów administracyjnych spadkobierca nie ma przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) u.p.d.o.f. z tytułu spłaty otrzymanej w przypadku działu spadku czy zniesienia współwłasności, jeżeli spłata nie przekracza wartości udziału we współwłasności, (wyrok NSA z dnia 13 czerwca 2017 r., sygn. akt II FSK 1312/15, wyrok NSA z dnia 28 lipca 2017 r., sygn. akt II FSK 1432/16). Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny, skoro w wyniku działu spadku nie doszło do przyrostu mienia spadkobiercy w stosunku do wartości nabytego uprzednio udziału spadkowego, czynność taka nie może być utożsamiana z nabyciem nieruchomości (udziału w nieruchomości ponad udział w spadku) w rozumieniu ww. przepisu (wyrok NSA z dnia 26 marca 2015 r., sygn. akt II FSK 8/13). Podobne tezy zostały wyrażone również w wyrokach NSA: z dnia 29 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 3246/12, z dnia 14 stycznia 2016 r., sygn. akt II FSK 2998/13, z dnia 3 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FSK 984/12.

W przypadku, w którym spadkobierca w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości otrzymuje od nabywcy udziału w spadku (udziału w nieruchomości wchodzącej w skład spadku) spłatę stanowiącą równowartość udziału tego spadkobiercy w spadku, nie powstaje przyrost majątku rozumiany jako zwiększenie aktywów czy zmniejszenie pasywów w tym majątku. Zatem, zniesienie współwłasności nieruchomości, w wyniku której współwłaściciel (spadkobierca) w zamian za udział we współwłasności nieruchomości otrzymuje spłatę, będącą jego równowartością, nie uzyskuje przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nawet wówczas, gdy inne przesłanki opodatkowania dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości zostały spełnione (wyrok NSA, sygn. akt II FSK 1432/16).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Wobec powyższego odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu, jeżeli zbycie to ma miejsce przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Zatem w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma forma prawna ich nabycia oraz moment nabycia.

Przedstawiony we wniosku opis wskazuje, że w wyniku postępowania spadkowego po zmarłej w dniu 13 listopada 2016 r. żonie brata Wnioskodawcy spadek, w skład którego wchodzi nieruchomość zabudowana wraz z budynkiem mieszkalnym nabyli z mocy ustawy: mąż zmarłej w 1/2 części, siostra zmarłej w 1/4 części, brat zmarłej w 1/4 części, co zostało stwierdzone prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 18 grudnia 2017 r. Obecnie przez Sądem Rejonowym w ramach tego samego postępowania toczy się postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłym w dniu 3 maja 2017 r. bracie Wnioskodawcy, którego jedynym spadkobiercą testamentowym jest Wnioskodawca. W wyniku przewidywanego rozstrzygnięcia sprawy (planowany termin 12 kwietnia 2018 r.) współwłaścicielami nieruchomości stanowiącej przedmiot spadku po ww. zmarłych zostaną: Wnioskodawca w 6/8 części, siostra żony brata Wnioskodawcy w 1/8 części, brat żony brata Wnioskodawcy w 1/8 części. W związku z powyższym opisem Wnioskodawca przedstawia następujące okoliczności. W przypadku pierwszym siostra żony brata Wnioskodawcy nieodpłatnie umową darowizny przekaże swój udział spadkowy na rzecz swojego syna. W wyniku umownego notarialnego zniesienia współwłasności całość nieruchomości otrzyma na własność współwłaściciel – syn siostry żony brata Wnioskodawcy, za dokonaniem spłaty na rzecz pozostałych współwłaścicieli w wysokości nieprzekraczającej wartości przysługujących im udziałów. W drugim przypadku, w wyniku umownego notarialnego działu spadku całość nieruchomości otrzyma na własność siostra żony brata Wnioskodawcy, za dokonaniem spłaty na rzecz pozostałych współwłaścicieli w wysokości nieprzekraczającej wartości przysługujących im udziałów.

Stosownie do art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. W myśl art. 924 i art. 925 ustawy Kodeks cywilny, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei, postanowienie sądu o nabyciu spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

W myśl art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego stosuje się przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku.

Zgodnie z art. 1037 § 1 i § 2 ww. ustawy, dział spadku może nastąpić bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców. Jeżeli do spadku należy nieruchomość, umowa o dział powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.

Z instytucją działu spadku mamy do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. W wyniku działu spadku prawa majątkowe objęte spadkiem przyznane poszczególnym spadkobiercom, przechodzą na nich, ustaje więc wspólność majątku spadkowego. Umowa o dział spadku lub prawomocne orzeczenie sądowe o dziale spadku stanowią tytuł własności rzeczy, które w dziale przypadły poszczególnym spadkobiercom. Na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom. W przypadku postępowania działowego obejmującego podział majątku spadkowego po kolejnych spadkodawcach, dział spadku powinien być dokonany po wszystkich spadkodawcach.

Zgodnie z art. 1051 ww. ustawy spadkobierca, który spadek przyjął, może spadek ten zbyć w całości lub w części. To samo dotyczy zbycia udziału spadkowego.

Natomiast stosownie do art. 1052 ww. ustawy umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do zbycia spadku przenosi spadek na nabywcę, chyba że strony inaczej postanowiły. (§ 1)

Jeżeli zawarcie umowy przenoszącej spadek następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do zbycia spadku, ważność umowy przenoszącej spadek zależy od istnienia tego zobowiązania. (§ 2)

Umowa zobowiązująca do zbycia spadku powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej spadek, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do zbycia spadku. (§ 3)

W myśl art. 1053 ww. ustawy, nabywca spadku wstępuje w prawa i obowiązki spadkobiercy.

Z powyższych przepisów wynika, że jakkolwiek na skutek nabycia udziału w spadku od spadkobiercy nabywca wstępuje we wszelkie prawa i obowiązki tego spadkobiercy – w tym w prawo przeprowadzenia działu spadku – to jednak nie można uznać, że wobec nabytej masy spadkowej nabywca taki staje się spadkobiercą. Jest on bowiem następcą prawnym nie spadkodawcy, a spadkobiercy i to nie w spadkobraniu, a w tytule prawnym, na podstawie którego dochodzi do przeniesienia udziału w spadku, jest źródło jego uprawnień.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy Kodeks cywilny jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny, współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom.

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego).

Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

Stosownie do art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Jeżeli zniesienie współwłasności następuje przez podział rzeczy wspólnej, to co do zasady dokonuje się jej podziału na tyle części ilu jest współwłaścicieli z uwzględnieniem wartości udziałów posiadanych przed zniesieniem współwłasności. W przypadku różnicy pomiędzy wartością utworzonych części rzeczy a wielkością udziałów, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne. Punktem wyjścia do obliczenia podstawy opodatkowania jest wartość rynkowa zbywanych udziałów, a nie powierzchnia nieruchomości.

Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy, że zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Natomiast, jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego. Tak więc co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, która przekracza udział jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.

Stosownie do art. 689 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 155, z późn. zm.) jeżeli cały majątek spadkowy lub poszczególne rzeczy wchodzące w jego skład stanowią współwłasność z innego tytułu niż dziedziczenie, dział spadku i zniesienie współwłasności mogą być połączone w jednym postępowaniu. Przepis ten obejmuje sytuacje, w których spadkodawca był współwłaścicielem nieruchomości.

Istotne znaczenie dla niniejszej sprawy ma podkreślenie różnicy miedzy czynnością odpłatnego zniesienia współwłasności dokonaną przez współwłaścicieli, a czynnością działu spadku dokonaną wyłącznie między spadkobiercami nabywającymi spadek po tym samym spadkodawcy.

Dział spadku obejmuje rozporządzenie przez wszystkich spadkobierców prawami majątkowymi wchodzącymi w skład spadku dziedziczącymi po tym samym spadkodawcy, a nie jak w przypadku zniesienia współwłasności – rozporządzenie udziałami w nieruchomości przez współwłaścicieli. W związku z tym otrzymanie przez jednego spadkobiercę od drugiego spadkobiercy w wyniku działu spadku kwoty ekwiwalentnej do wartości posiadanego przez niego udziału w spadku nie powoduje powstania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak już wskazano wyżej „odpłatne zbycie”, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza każde przeniesienie prawa własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. Pod pojęciem odpłatnego zbycia należy rozumieć nie tylko sprzedaż, czy zamianę, ale każdą czynność prawną, w wyniku której dochodzi do przeniesienia prawa własności nieruchomości, jej części lub udziału w niej za odpłatnością, a więc co do zasady również dział spadku i odpłatne zniesienie współwłasności.

Analizując zatem powyższe należy stwierdzić, że czynność zniesienia współwłasności w świetle prawa cywilnego stanowi formę zbycia, a jeżeli zniesienie współwłasności następuje ze spłatą, wówczas mamy do czynienia z odpłatnym zbyciem. Tym samym, zniesienie współwłasności polegające na przyznaniu nieruchomości jednemu ze współwłaścicieli w zamian za spłatę pieniężną na rzecz drugiego z nich, stanowi formę odpłatnego zbycia, wyczerpującą dyspozycję przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Osoba, która otrzymuje spłatę zbywa bowiem odpłatnie przysługujący jej udział. Spłata jest w takim przypadku wyrażoną w pieniądzu równowartością zbytego udziału we wspólnym prawie, co oznacza, że pomiędzy współwłaścicielami dochodzi do wymiany dóbr majątkowych, tj. nieruchomości w zamian za środki pieniężne.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że spłata jaką otrzyma Wnioskodawca w obu przypadkach w zamian za przysługujący Mu udział w nieruchomości, zostanie przyznana w wyniku zniesienia współwłasności. Czynność ta nie zostanie dokonana wyłącznie między spadkobiercami dziedziczącymi po tym samym spadkodawcy. W pierwszym przypadku Wnioskodawca uzyska spłatę od nabywcy całości nieruchomości na podstawie umowy zniesienia współwłasności, który nie był spadkobiercą po żadnym z ww. zmarłych. Natomiast w drugim przypadku Wnioskodawca uzyska spłatę od nabywcy całości nieruchomości niebędącego spadkobiercą po bracie Wnioskodawcy, po którym Wnioskodawca odziedziczył udział w nieruchomości stanowiącej przedmiot współwłasności.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego i powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zniesienie współwłasności ze spłatą na rzecz Wnioskodawcy na podstawie umowy notarialnej będzie stanowiło formę odpłatnego zbycia przez Wnioskodawcę Jego udziałów w nieruchomości nabytych w 2017 r. w spadku. Jeżeli ww. zniesienie współwłasności (odpłatne zbycie) nastąpi do końca 2022 r., tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, będzie stanowiło źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego dochód będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli zaś nastąpi po 31 grudnia 2022 r. nie będzie stanowiło źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu określonego w wyżej powołanym przepisie.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów, Organ podatkowy przeanalizował rozstrzygnięcie w nim zawarte, jednakże należy zauważyć, że jakkolwiek orzeczenia sądowe kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, dotyczą one wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Zatem, rozstrzygnięcia w nich zawarte nie mają charakteru wiążącego tak dla sądów administracyjnych jak i organów podatkowych w przypadku rozpoznawania innych spraw i to pomimo możliwego podobieństwa zaistniałych stanów faktycznych. Rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z poźn. zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Wnioskodawcy, nie wywołuje skutków prawnych dla współwłaściciela nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.