Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.172.2018.2.PR
z 21 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2018 r. (data wpływu 14 marca 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23 kwietnia 2018 r. (data wpływu 27 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawienia faktury za wykonaną na rzecz kontrahenta z Niemiec usługę związaną z naprawą urządzeń i instalacji grzewczych, klimatyzacyjnych i wentylacyjnych wraz z automatyką – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawienia faktury za wykonaną na rzecz kontrahenta z Niemiec usługę związaną z naprawą urządzeń i instalacji grzewczych, klimatyzacyjnych i wentylacyjnych wraz z automatyką. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 kwietnia 2018 r. (data wpływu 27 kwietnia 2018 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowane pytanie, przedstawienie własnego stanowiska w zakresie przeformułowanego pytania oraz o wskazanie formy doręczenia korespondencji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą. Przedmiotem przeważającej działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest wykonywanie instalacji wodno-kanalizacyjnych, cieplnych, gazowych i klimatyzacyjnych (PKD 43.22.Z). Usługi te wykonywane są zarówno na rzecz krajowych, jak i zagranicznych kontrahentów, przy czym kontrahenci ci są zarejestrowanymi podatnikami VAT.

W zaistniałym stanie faktycznym Wnioskodawca wykonał w Polsce na rzecz kontrahenta z Niemiec (zarejestrowany podatnik VAT) usługi związane z naprawą urządzeń oraz instalacji grzewczych, klimatyzacyjnych i wentylacyjnych wraz z automatyką, wykonanych w oparciu o urządzenia kontrahenta. W szczególności do tej pory Wnioskodawca wykonał następujące usługi:

1. usunięcie przerwy w obwodzie sterowania siłownika przepustnicy świeżego powietrza,
2. zmiana nastaw termostatu,
3. poprawne podłączenie termostatu serwisowego, który powodował zwarcie,
4. wymiana wentylatora nagrzewnicy,
5. korekta błędu układu wentylacji.
   
   

W przyszłości natomiast Wnioskodawca planuje wykonywać na rzecz tego kontrahenta usługi związane z montażem, uruchomieniem, serwisem i konserwacją ww. urządzeń.

Za wykonane usługi Wnioskodawca wystawił fakturę VAT, gdzie w pozycji dotyczącej należnego podatku VAT wskazał – NP (nie podlega VAT).

Wnioskodawca w piśmie z dnia 23 kwietnia 2018 r. wskazał co następuje.

Urządzenia i instalacje grzewcze, klimatyzacyjne i wentylacyjne wraz z automatyką, których naprawy dokonał Wnioskodawca są zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji. Co prawda mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku bądź konstrukcji, jednak wówczas zaburzona zostanie funkcjonalność budynku w zakresie ogrzewania, wentylacji i chłodzenia. Należy mieć również na uwadze przepisy sanitarne, przepisy prawa budowlanego oraz przepisy z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, które od sprawności działania ww. urządzeń w budynku bądź konstrukcji uzależniają możliwość prowadzenia danej działalności.

Wnioskodawca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub ust. 9 ww. ustawy.

Nabywca (kontrahent z Niemiec) usługi naprawy urządzeń i instalacji grzewczych, klimatyzacyjnych i wentylacyjnych wraz z automatyką nie jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny na terytorium Polski.

Wyświadczone przez Wnioskodawcę usługi naprawy urządzeń i instalacji grzewczych klimatyzacyjnych i wentylacyjnych wraz z automatyką należy zaklasyfikować według symbolu 33.12.18.0 – jako usługi naprawy i konserwacji urządzeń chłodniczych i wentylacyjnych, z wyłączeniem urządzeń przeznaczonych dla gospodarstw domowych.

Wnioskodawca wykonał usługę związaną z naprawą urządzeń i instalacji grzewczych, klimatyzacyjnych i wentylacyjnych wraz z automatyką na rzecz inwestora.

Za miejsce świadczenia usługi naprawy i instalacji grzewczych, klimatyzacyjnych i wentylacyjnych wraz z automatyką uznano terytorium Niemiec, a kontrahent z Niemiec z tytułu nabycia tej usługi od Wnioskodawcy zapłacił podatek od wartości dodanej na terytorium Niemiec.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 23 kwietnia 2018 r.).

Czy Wnioskodawca prawidłowo wystawił fakturę VAT za wykonaną na rzecz kontrahenta z Niemiec usługę związaną z naprawą urządzeń i instalacji grzewczych, klimatyzacyjnych i wentylacyjnych wraz z automatyką?

Zdaniem Wnioskodawcy, faktura VAT za wykonaną na rzecz kontrahenta z Niemiec usługę związaną z naprawą urządzeń i instalacji grzewczych, klimatyzacyjnych i wentylacyjnych wraz z automatyką została wystawiona w sposób nieprawidłowy. Wnioskodawca powinien do wykonanej usługi doliczyć podatek VAT według stawki 23%.

Stosownie do art. 5 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług. Dla prawidłowego rozliczenia podatku VAT istotne jest określenie miejsca świadczenia usług. Zgodnie z art. 28b ustawy o VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Wskazany przepis wskazuje jednocześnie wyjątki od ogólnej zasady określenia miejsca świadczenia usług, tj. art. 28b ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n, które jednak nie mają zastosowania do opisanych usług świadczonych przez Wnioskodawcę.

Podnieść należy, iż zgodnie art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy o VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
2. usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.
   
   

W przedstawionym stanie faktycznym bez wątpienia zostały spełnione warunki pozwalające uznać za podatnika kontrahenta Wnioskodawcy. Wnioskodawca jest bowiem podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, który jednocześnie nie korzysta ze zwolnienia podmiotowego w podatku VAT. Kontrahent podatnika jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym.

Mając na uwadze fakt, że usługi, jakie kontrahent nabywa od Wnioskodawcy nie zostały wymienione w załączniku nr 14 do ustawy o VAT podlegają opodatkowaniu w kraju według właściwej stawki podatku, tj. 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) ‒ zwanej dalej ustawą ‒ opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy).

Zgodnie z art. 2 pkt 3 ustawy – przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wykonał w Polsce na rzecz kontrahenta z Niemiec (zarejestrowany podatnik VAT) usługi związane z naprawą urządzeń oraz instalacji grzewczych, klimatyzacyjnych i wentylacyjnych wraz z automatyką, wykonanych w oparciu o urządzenia kontrahenta. Urządzenia i instalacje grzewcze, klimatyzacyjne i wentylacyjne wraz z automatyką, których naprawy dokonał Wnioskodawca są zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji ale mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku bądź konstrukcji, jednak wówczas zaburzona zostanie funkcjonalność budynku w zakresie ogrzewania, wentylacji i chłodzenia. Wnioskodawca wskazał również na przepisy sanitarne, przepisy prawa budowlanego oraz przepisy z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, które od sprawności działania ww. urządzeń w budynku bądź konstrukcji uzależniają możliwość prowadzenia danej działalności. Za miejsce świadczenia usługi naprawy i instalacji grzewczych, klimatyzacyjnych i wentylacyjnych wraz z automatyką uznano terytorium Niemiec, a kontrahent z Niemiec z tytułu nabycia tej usługi od Wnioskodawcy zapłacił podatek od wartości dodanej na terytorium Niemiec. Za wykonane usługi Wnioskodawca wystawił fakturę VAT, gdzie w pozycji dotyczącej należnego podatku VAT wskazał – NP (nie podlega VAT).

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia (opodatkowania) danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy ‒ na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku ‒ rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6;
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Powyższy artykuł wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą.

Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej wynikającej z art. 15 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Zatem z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika, w rozumieniu art. 28a ustawy, dla których ustawodawca nie przewidział szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej.

Jednakże w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi związane z nieruchomościami.

I tak, stosownie do art. 28e ustawy – miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Zgodnie z przepisem art. 28e ustawy jedynie świadczenie usług, które pozostaje w wystarczająco bezpośrednim związku z nieruchomością, mieści się w zakresie jego stosowania. Konieczne jest, aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość. Tak dzieje się w szczególności wówczas, gdy nieruchomość określoną w sposób wyraźny należy uznać za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny i nieodzowny element tego świadczenia. Norma art. 28e ma zastosowanie, gdy nieruchomość sama stanowi przedmiot świadczenia.

Przepisowi art. 28e ustawy odpowiada zapis art. 47 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – zwanej dalej dyrektywą 2006/112/WE – zgodnie z którym, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub w miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – pojęcie „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”. Art. 13b, 31a rozporządzenia 282/2011 stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Jak stanowi art. 13b rozporządzenia 282/2011 – do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

1. każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;
2. każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;
3. każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;
4. każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.
   
   

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 – usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

1. gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
2. gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.
   
   

Natomiast stosownie do art. 31a ust. 2 lit. n rozporządzenia 282/2011 – ustęp 1 obejmuje w szczególności utrzymanie i naprawę oraz kontrolę maszyn lub sprzętu, jak również nadzór nad maszynami lub sprzętem, jeżeli maszyny lub sprzęt są uznane za nieruchomość.

Ustęp 1 nie ma natomiast zastosowania do instalacji lub montażu maszyn lub sprzętu, utrzymania i naprawy oraz kontroli maszyn lub sprzętu, jak również nadzoru nad maszynami lub sprzętem, które nie są lub nie stają się częścią nieruchomości (art. 31a ust. 3 lit. f rozporządzenia 282/2011).

Podstawową kwestią w przedmiotowej sprawie jest zatem ustalenie, czy usługę związaną z naprawą urządzeń i instalacji grzewczych, klimatyzacyjnych i wentylacyjnych wraz z automatyką można uznać za usługę związaną z nieruchomością.

Jak wskazał Wnioskodawca, urządzenia i instalacje grzewcze, klimatyzacyjne i wentylacyjne wraz z automatyką, których naprawy dokonał Wnioskodawca są zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji ale mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku bądź konstrukcji.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że urządzenia i instalacje grzewcze, klimatyzacyjne i wentylacyjne wraz z automatyką nie stanowią nieruchomości w rozumieniu art. 13b lit. d rozporządzenia 282/2011. Zatem usługa związana z naprawą urządzeń i instalacji grzewczych, klimatyzacyjnych i wentylacyjnych wraz z automatyką wpisują się w dyspozycję zawartą w art. 31a ust. 3 lit. f rozporządzenia 282/2011, zgodnie z którym usługi polegające na instalacji lub montażu maszyn lub sprzętu, utrzymania i naprawy oraz kontroli maszyn lub sprzętu, jak również nadzoru nad maszynami lub sprzętem, które nie są lub nie stają się częścią nieruchomości nie uznaje się za usługi związane z nieruchomością.

Odnosząc się do wskazanego przez Wnioskodawcę skutku przeniesienia urządzeń i instalacji grzewczych, klimatyzacyjnych i wentylacyjnych wraz z automatyką w postaci zaburzenia funkcjonalności budynku w zakresie ogrzewania, wentylacji i chłodzenia (z uwagi na przepisy sanitarne, przepisy prawa budowlanego oraz przepisy z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, które od sprawności działania ww. urządzeń w budynku bądź konstrukcji uzależniają możliwość prowadzenia danej działalności) należy stwierdzić, że powyższe nie wpływa na kwalifikację przedmiotowej usługi jako związanej z nieruchomością na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia 282/2011.

Zatem skoro wykonana przez Wnioskodawcę ww. usługa nie stanowi usługi związanej z nieruchomością, to miejsce jej świadczenia należy określić w oparciu o treść art. 28b ustawy.

Wobec powyższego, wykonana przez Wnioskodawcę usługa związana z naprawą urządzeń i instalacji grzewczych, klimatyzacyjnych i wentylacyjnych wraz z automatyką nie podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem od towarów i usług z uwagi na to, że kontrahent z Niemiec jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy, a miejscem świadczenia tej usługi – na podstawie art. 28b ustawy – jest terytorium kraju, w którym usługobiorca (kontrahent z Niemiec) ma siedzibę działalności gospodarczej, tj. terytorium Niemiec.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

I tak, zgodnie z art. 106a ustawy – przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jak stanowi art. 106e ust. 1 pkt 1-18 ustawy – faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem;
16. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których:
    1. obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1, lub
    2. w przepisach wydanych na podstawie art. 19a ust. 12 określono termin powstania obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty
    – wyrazy „metoda kasowa”;
17. w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 – wyraz „samo fakturowanie”;
18. w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy „odwrotne obciążenie” (…).
    
    

Jak stanowi art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy – faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a – danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14.

Zatem w świetle przytoczonego wyżej art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy, jeśli miejscem świadczenia dostawy towarów lub świadczenia usług jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika, faktura może nie zawierać:

• kwot wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto,
• stawki podatku;
• sumy wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
• kwoty podatku, od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku.
  
  

Jak wynika z opisu sprawy, kontrahent z Niemiec jest podmiotem zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej na terytorium Niemiec z tytułu nabytej od Wnioskodawcy usługi związanej z naprawą urządzeń i instalacji grzewczych, klimatyzacyjnych i wentylacyjnych wraz z automatyką. Zatem art. 106a pkt 2 lit. a ustawy stanowi podstawę do wystawienia faktury przez Wnioskodawcę, która nie powinna zawierać stawki i kwoty podatku od towarów i usług obowiązującej na terytorium kraju, lecz wyrazy „odwrotne obciążenie”. Przy czym Wnioskodawca wystawiając fakturę dokumentującą świadczenie przedmiotowej usługi może na niej umieścić informację „NP”, ponieważ przepisy nie sprzeciwiają się umieszczaniu na fakturze dodatkowych adnotacji.

Podsumowując, Wnioskodawca prawidłowo wystawił fakturę VAT za wykonaną na rzecz kontrahenta z Niemiec usługę związaną z naprawą urządzeń i instalacji grzewczych, klimatyzacyjnych i wentylacyjnych wraz z automatyką.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.