2018.05.23 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.261.2018.1.AZ
z 23 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTRPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2018 r. (data wpływu 11 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT naliczonego od wydatków na poczet nabycia, montażu i utrzymania wiat przystankowych, wynikającego z faktur wystawionych przez koncesjonariusza – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2018 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług

w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT naliczonego od wydatków na poczet nabycia, montażu i utrzymania wiat przystankowych, wynikającego z faktur wystawionych przez koncesjonariusza.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również jako: „Gmina” lub „Miasto”) jest jednostką samorządu terytorialnego. Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (t.jedn. Dz. U. z 2018 r„ poz. 280), od dnia 1 stycznia 2017 r. Gmina Miejska podjęła wspólne rozliczanie podatku VAT wraz ze wszystkimi jednostkami budżetowymi i zakładem budżetowym. Z dniem tym, zgodnie z art. 4 ww. ustawy, Gmina Miejska wstąpiła we wszystkie przewidziane w przepisach dotyczących podatku VAT, prawa i obowiązki swoich jednostek budżetowych i zakładu budżetowego.

Jedną z jednostek budżetowych Miasta jest Zarząd Infrastruktury Komunalnej i Transportu (dalej: „ZIKiT”), którego podstawowym przedmiotem działalności jest organizowanie, nadzorowanie i prowadzenie – w zakresie niepowierzonym do realizacji innym miejskim jednostkom lub podmiotom – wszystkich spraw związanych z gospodarką komunalną oraz transportem w Mieście. W szczególności, do zadań ZIKiT należy pełnienie funkcji zarządu dróg publicznych, zarządzanie działkami drogowymi położonymi na terenach stanowiących własność i pozostających we władaniu Miasta lub Skarbu Państwa, pełnienie funkcji zarządzającego ruchem na drogach, organizowanie i zarządzanie lokalnym transportem zbiorowym oraz transportem aglomeracyjnym, a także wypełnianie funkcji inwestorskich dla zadań inwestycyjnych realizowanych przez Gminę Miejską w zakresie działania ZIKiT.

Działając poprzez jednostkę budżetową ZIKiT, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, przede wszystkim, w zakresie transportu zbiorowego, ale także np. w zakresie udostępniania powierzchni reklamowej na przystankach autobusowych i tramwajowych. Ponieważ działalność w powyższym zakresie Wnioskodawca wykonuje na podstawie zawieranych umów cywilnoprawnych, traktuje ją jako podlegającą regulacjom ustawy o VAT.

Powierzchnia reklamowa na wiatach przystankowych udostępniana jest podmiotowi trzeciemu na podstawie umowy koncesji. Zgodnie z umową koncesji, koncesjonariusz zobowiązany jest do wykonywania szeregu świadczeń na rzecz Wnioskodawcy w tym, przede wszystkim, dostawy i montażu wiat przystankowych, a także utrzymania i partycypowania w kosztach sprzątania przystanków, na których zamontowano przedmiotowe wiaty. W zamian za powyższe świadczenia koncesjonariusz otrzymuje od Wnioskodawcy wyłączne prawo do czerpania pożytków z paneli reklamowych zamontowanych na wiatach przystankowych. Wyżej opisane wzajemne świadczenia stron umowy koncesji dokumentowane są fakturami VAT wystawianymi zarówno przez koncesjonariusza, jak i Miasto. Należność koncesjonariusza wynikająca z faktury wystawionej za wykonanie umowy koncesji potrącana jest z należnością Miasta wynikającą z faktury dokumentującej przekazanie prawa do korzystania z paneli reklamowych na wiatach przystankowych. Faktury te opiewają bowiem na identyczne kwoty.

Podsumowując, Miasto nabywa wiaty przystankowe i związane z nimi usługi od koncesjonariusza, które służą do wykonywania przez Miasto (ZIKiT) dwóch rodzajów działalności – działalności w zakresie transportu publicznego oraz działalności polegającej na udostępnianiu powierzchni reklamowej na rzecz koncesjonariusza. Zgodnie z interpretacją z dnia 4 sierpnia 2016 r. wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach na rzecz ZIKiT (sygn. IBPP3/4512-299/16-1/MN) oraz interpretacją z dnia 18 grudnia 2017 r., wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz Miasta, (sygn. 011l-KDIB3-2.4012.564.2017.1.ASz), podatek naliczony wynikający z zakupów związanych m.in. z budową i utrzymaniem przystanków komunikacji miejskiej, wymaga odliczenia z zastosowaniem sposobu określenia proporcji, w rozumieniu art. 86 ust. 2a ustawy o VAT, ponieważ przystanki nie służą wyłącznie opodatkowanej VAT działalności w zakresie transportu publicznego, ale także działalności innej niż gospodarcza polegającej na poborze opłat od przewoźników zatrzymujących się na przystankach, zgodnie z art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (t.jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 2136 ze zm.).

Interpretacja z dnia 18 grudnia 2017 r. została jednakże uchylona przez WSA w Krakowie na mocy nieprawomocnego jeszcze wyroku z dnia 27 marca 2018 r. – sygn. akt I Sa/Kr 181/18. Na chwilę obecną nie ma jeszcze pisemnego uzasadnienia wyroku. Jednakże Sąd w ustnym uzasadnieniu motywów podjęcia wyroku stwierdził, że Gminie przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT od wydatków poniesionych na infrastrukturę przystankową.

Równocześnie jednak, wiaty te służą Miastu do wykonywania działalności, której gospodarczy charakter nie rodzi jakichkolwiek wątpliwości, polegającej na odpłatnym udostępnianiu koncesjonariuszowi powierzchni reklamowej na wiatach przystankowych. Usługi Miasta i koncesjonariusza są ze sobą nierozerwalnie powiązane, wynikają z tej samej umowy koncesji i wzajemnie się kompensują, bowiem wartość usług wykonywanych przez Miasto na rzecz koncesjonariusza jest identyczna z wartością świadczeń koncesjonariusza związanych z dostawą i utrzymaniem wiat przystankowych. Kwota podatku naliczonego wynikającego z faktury otrzymanej od koncesjonariusza jest równa kwocie podatku należnego z faktury wystawionej na rzecz koncesjonariusza za udostępnienie powierzchni reklamowej na wiatach przystankowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Miastu przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków na poczet nabycia, montażu i utrzymania wiat przystankowych, wynikającego z faktur wystawionych przez koncesjonariusza?

Zdaniem Wnioskodawcy, Miastu przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT od wydatków ponoszonych na nabycie, montaż i utrzymanie wiat przystankowych wynikającego z faktur wystawionych przez koncesjonariusza. Zdaniem Wnioskodawcy, podatek ten jest bowiem ponoszony bezpośrednio w związku ze świadczeniem usług na rzecz koncesjonariusza w zakresie udostępniania powierzchni reklamowej na wiatach przystankowych, które podlegają opodatkowaniu VAT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT- podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie do treści art. 15 ust. 6 ustawy o VAT – nie uważa się za podatników organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W świetle powyższego uznać należy, że z tytułu udostępniania powierzchni reklamowej na wiatach przystankowych Miasto jest podatnikiem VAT, gdyż przedmiotowe transakcje realizuje na podstawie zawartej umowy cywilnoprawnej – umowy koncesji, zaś udostępnianie powierzchni reklamowej stanowi działalność gospodarczą i odpłatne świadczenie usług, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Zgodnie natomiast z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 ustawy o VAT.

Z powyższej regulacji wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki:

odliczenia dokonuje podatnik podatku od towarów i usług/podmiot działający w charakterze podatnika VAT,
towary i usługi, z których nabycia wynika podatek naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Zdaniem Miasta, w analizowanym stanie faktycznym spełnione zostały obie ze wskazanych wyżej przesłanek. W szczególności, jak wyżej wskazywano, w odniesieniu do analizowanych transakcji Miasto jest podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 6 ustawy o VAT. Usługi wykonywane przez koncesjonariusza, jak i usługi Miasta w zakresie udostępniania koncesjonariuszowi powierzchni reklamowej na wiatach przystankowych są ze sobą ściśle powiązane – wynikają z tej samej umowy koncesji, zaś ich wartość jest identyczna, co skutkuje bezpośrednio tym, iż następstwem nabycia towarów i usług od koncesjonariusza jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego) stronie Miasta z tytułu świadczenia usług udostępniania powierzchni reklamowej na wiatach i to podatku należnego o wartości równej podatkowi naliczonemu wynikającemu z faktur koncesjonariusza.

W tych okolicznościach, spełnione są, zdaniem Wnioskodawcy, warunki pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez koncesjonariusza. Zgodnie bowiem z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Skoro w analizowanym przypadku, Miasto jest podatnikiem VAT i jednocześnie jest zobowiązane do opodatkowania VAT realizowanych usług udostępniania powierzchni reklamowej, Miasto powinno mieć także prawo do odliczenia związanego z tą sprzedażą podatku VAT naliczonego. Bez poniesienia wydatków na nabycie, montaż i utrzymanie wiat przystankowych, świadczenie przez Miasto usług udostępniania powierzchni reklamowej na tych wiatach byłoby niemożliwe.

Jeżeli natomiast Miasto, zgodnie z umową z koncesjonariuszem nabywa od niego świadczenia umożliwiające Miastu, wykonywanie opodatkowanych VAT usług reklamowych na rzecz koncesjonariusza, a wartość tych usług i wynikającego z nich należnego podatku VAT równa jest wartości usług i podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawianych przez koncesjonariusza, trudno zakwestionować bezpośredni związek podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych od koncesjonariusza z wykonywaniem przez Miasto działalności opodatkowanej VAT.

Zdaniem Miasta, w tych okolicznościach, nie znajdzie natomiast zastosowania art. 86 ust. 2a ustawy o VAT dotyczący nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza. Regulacja ta ma bowiem zastosowanie wyłącznie wówczas gdy przypisanie nabywanych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe.

W ocenie Miasta natomiast, świadczenia nabywane od koncesjonariusza i usługi Miasta świadczone na rzecz tego koncesjonariusza na podstawie umowy koncesji są ze sobą tak nierozerwalnie powiązane, że trudno odmówić w ich przypadku możliwości przypisania usług koncesjonariusza do opodatkowanych usług Miasta wykonywanych na rzecz tego koncesjonariusza. Fakt zaś, że usługi Miasta na rzecz koncesjonariusza i jego usługi na rzecz Miasta mają równą wartość, również sprzyja konstatacji, że świadczenia nabywane od koncesjonariusza mogą być w całości przypisane do usług wykonywanych przez Miasto na rzecz koncesjonariusza.

Fakt zaś, że dostarczane przez koncesjonariusza przystanki służą także transportowi publicznemu, który w ocenie Ministra Finansów i Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wyrażonej w otrzymanych przez ZIKiT i Miasto interpretacjach, nie stanowi wyłącznie działalności gospodarczej, nie wpływa na wyżej przedstawione stanowisko Wnioskodawcy. To, że dokonując zakupów dla celów działalności gospodarczej podlegającej VAT, podatnik realizuje również cele niestanowiące działalności gospodarczej nie wpływa bowiem na jego prawo do odliczenia podatku naliczonego jeśli zakupy te mogą być w całości przypisane do działalności gospodarczej tak jak ma to miejsce w omawianym przypadku usług odpłatnego udostępniania powierzchni reklamowej na rzecz koncesjonariusza. Dodatkowo dodać należy, że w nieprawomocnym wyroku z dnia 27 marca 2018 r. – sygn. akt I Sa/Kr 181/18 sąd w ustnym uzasadnieniu stwierdził, że Gminie przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT od wydatków poniesionych na infrastrukturę przystankową.

W efekcie, w ocenie Wnioskodawcy, Miastu przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z nabycia, montażu i utrzymana wiat na podstawie umowy z koncesjonariuszem, w pełnej wysokości, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności nieopodatkowanych.

Ponadto, podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zgodnie z art. 86 ust. 2d, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Na mocy art. 86 ust. 2e, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Zgodnie z art. 86 ust. 2f, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Na podstawie art. 86 ust. 2g, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

W przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji – art. 86 ust. 2h.

Od dnia 1 stycznia 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz.U. z 2015 r. poz. 2193).

Rozporządzenie to określa w przypadku niektórych podatników sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć, zwany dalej „sposobem określenia proporcji” oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określania proporcji (§ 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia).

Zgodnie z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia w przypadku jednostki samorządu terytorialnego sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla każdej z jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego.

Oznacza to, że w przypadku jednostki samorządu terytorialnego nie będzie ustalany jeden „całościowy” sposób określenia proporcji dla jednostki samorządu terytorialnego jako osoby prawnej tylko będą ustalane odrębne sposoby określenia proporcji dla poszczególnych jednostek organizacyjnych.

W przepisach § 3 ust. 2, 3 i 4 wskazano sposoby ustalone według wzorów, które uznaje się za sposób określenia proporcji w przypadku urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego, jednostki budżetowej oraz zakładu budżetowego.

Jak wynika z powyższych unormowań, podatnik, u którego nabywane towary i usługi, wykorzystywane będą zarówno do celów wykonywanej przez niego działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w sytuacji gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, będzie w pierwszej kolejności zobowiązany do wydzielenia podatku naliczonego przy zastosowaniu współczynnika (proporcji) umożliwiającego odliczenie podatku naliczonego w prawidłowej wysokości, zgodnie z zasadami określonymi w art. 86 ust. 2a-2h ustawy oraz powołanego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Istotą stosunku świadczenia jest każde zachowanie się na rzecz innej osoby (podmiotu). Świadczenie jest zatem dwustronnym stosunkiem prawnym i wymaga podmiotu pełniącego rolę odbiorcy (konsumenta świadczenia, nabywcy usługi) oraz podmiotu świadczącego (wykonującego czynności, świadczącego usługę). Tak więc określone ustawą „świadczenie na rzecz” obejmuje świadczenie na rzecz skonkretyzowanych, a nawet zindywidualizowanych podmiotów (ostatecznych konsumentów).

Nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ww. ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług ma charakter wyłącznie podmiotowo – przedmiotowy,
w celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia konieczne jest spełnienie dwóch kumulatywnych warunków:
1. czynności, co do zasady podlegające opodatkowaniu VAT, muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,
2. ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego

W związku z powyższym należy podkreślić, że tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 cyt. ustawy.

W świetle wskazanych regulacji, organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy są wyłączone z kręgu podatników podatku od towarów i usług, wyłącznie przy wykonywaniu czynności nałożonych przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane. Jest to wyłączenie podmiotowo-przedmiotowe. Organy te są natomiast podatnikami podatku od towarów i usług w przypadku wykonywania czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału, stanowi więc charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenia usług podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

W analizowanej sprawie rozstrzygnięcie wątpliwości Wnioskodawcy wymaga w pierwszej kolejności ustalenia, czy Wnioskodawca w zakresie wykorzystania przystanków działa wyłącznie jako podatnik w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, czy również jako podmiot prawa publicznego realizujący zadania pozostające poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT, a w konsekwencji czy w tej sytuacji znajdzie tu zastosowanie przepis art. 86 ust. 2a ustawy.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1875), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast na mocy art. 6 ust. 1 cyt. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy: gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym) oraz lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym).

Jak stanowi art. 9 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym zadaniami użyteczności publicznej, są zadania własne gminy, określone w art. 7 ust. 1, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych.

W rozpatrywanej sprawie należy przywołać również przepisy ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 2136, z późn. zm.).

Ustawa ta, zgodnie z art. 1, określa zasady organizacji i funkcjonowania regularnego przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym (…) oraz zasady finansowania regularnego przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym, w zakresie przewozów o charakterze użyteczności publicznej, realizowanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (…).

Należy w tym miejscu wskazać, że stosownie do art. 4 ust. 1 pkt ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, przewóz o charakterze użyteczności publicznej, to powszechnie dostępna usługa w zakresie publicznego transportu zbiorowego wykonywana przez operatora publicznego transportu zbiorowego w celu bieżącego i nieprzerwanego zaspokajania potrzeb przewozowych społeczności na danym obszarze.

Natomiast organizator publicznego transportu zbiorowego, to właściwa jednostka samorządu terytorialnego albo minister właściwy do spraw transportu, zapewniający funkcjonowanie publicznego transportu zbiorowego na danym obszarze; organizator publicznego transportu zbiorowego jest „właściwym organem”, o którym mowa w przepisach rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 (art. 4 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o transporcie). Przy czym „właściwy organ” – w rozumieniu art. 2 rozporządzenia nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 Dz.U.UE.L.2007.315.1 – oznacza organ publiczny lub grupę organów publicznych państwa członkowskiego lub państw członkowskich uprawnione do ingerowania w publiczny transport pasażerski na danym obszarze geograficznym, lub instytucję posiadającą takie uprawnienia.

Zgodnie z art. 1. rozporządzenia nr 1370/2007, celem rozporządzenia jest określenie, w jaki sposób, przy zachowaniu zasad prawa wspólnotowego, właściwe organy mogą podejmować działania w sektorze pasażerskiego transportu publicznego w celu zapewnienia świadczenia usług użyteczności publicznej, które miałyby m.in. bardziej masowy charakter, byłyby bezpieczniejsze, odznaczałyby się wyższą jakością lub niższą ceną niż usługi świadczone tylko na zasadzie swobodnej gry sił rynkowych. W tym celu niniejsze rozporządzenie określa warunki, na podstawie których właściwe organy, nakładając zobowiązania do świadczenia usług publicznych lub zawierając umowy dotyczące wykonywania tych zobowiązań, rekompensują podmiotom świadczącym usługi publiczne poniesione koszty lub przyznają wyłączne prawa w zamian za realizację zobowiązań z tytułu świadczenia wspomnianych usług.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, publiczny transport zbiorowy odbywa się na zasadach konkurencji regulowanej, o której mowa w rozporządzeniu (WE) nr 1370/2007, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie oraz z uwzględnieniem potrzeb zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego. Zrównoważony rozwój publicznego transportu zbiorowego to zgodnie z art. 4 pkt 28 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, proces rozwoju transportu uwzględniający oczekiwania społeczne dotyczące zapewnienia powszechnej dostępności do usług publicznego transportu zbiorowego, zmierzający do wykorzystywania różnych środków transportu, a także promujący przyjazne dla środowiska i wyposażone w nowoczesne rozwiązania techniczne środki transportu.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej „organizatorem”, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów, jest gmina (…).

W myśl art. 8 ww. ustawy do zadań organizatora należy:

planowanie rozwoju transportu;
organizowanie publicznego transportu zbiorowego;
zarządzanie publicznym transportem zbiorowym.

W myśl art. 15 ust. 1 pkt 3 i pkt 6 cyt. ustawy, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na:

zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie:
1. standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
2. korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
3. funkcjonowania zintegrowanych węzłów przesiadkowych,
4. funkcjonowania zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego,
5. systemu informacji dla pasażera (pkt 3),
określeniu przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym
jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnianych dla operatorów i przewoźników oraz warunków i zasad korzystania z tych obiektów (pkt 6).

Z kolei art. 15 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Przepisy ww. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym wprowadzają pojęcie operatora publicznego transportu zbiorowego, przez którego w myśl art. 4 ust. 1 pkt 8 tej ustawy rozumie się samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorcę uprawnionego do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym – w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem.

W przepisie art. 16 ust. 4 cyt. ustawy przewidziano również możliwość pobierania przez jednostkę samorządu terytorialnego opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których jest właścicielem albo zarządzającym, z tym, że stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

W myśl art. 16 ust. 7 ww. ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4, oraz
realizację zadań określonych w art. 18 – w przypadku gdy organizatorem jest gmina.

W art. 18 ww. ustawy wskazano, że do zadań własnych gminy w zakresie publicznego transportu zbiorowego należą budowa, przebudowa i remont:

przystanków komunikacyjnych oraz dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina;
wiat przystankowych lub innych budynków służących pasażerom, posadowionych na miejscu przeznaczonym do wsiadania i wysiadania pasażerów lub przylegających do tego miejsca, usytuowanych w pasie drogowym dróg publicznych bez względu na kategorię tych dróg.

W przypadku więc, gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi – w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4 – opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów, określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Ponadto należy zauważyć, że gmina nie ma swobody wydatkowania dochodów uzyskanych z opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego. Środki uzyskane w ww. sposób mogą być wydatkowane wyłącznie na cele wskazane w ustawie o publicznym transporcie drogowym.

Biorąc pod uwagę przywołane regulacje należy wskazać, że zakres aktywności podejmowanych przez Gminę należy oceniać według kryterium celowości, ze szczególnym uwzględnieniem czy ich realizacja ma służyć zaspokajaniu zbiorowych potrzeb mieszkańców gminy. Zgodnie z tą zasadą każde działanie podejmowane przez Gminę w imieniu własnym na własną odpowiedzialność i finansowane z budżetu Gminy, a dotyczące mienia gminnego, należy uznać za działanie publiczne służące zaspokajaniu potrzeb wspólnoty samorządowej, które jest wykonywane przez jednostkę samorządu terytorialnego jako zadanie własne.

Podnieść należy, że zasadniczym przedmiotem działalności gminy są czynności wykonywane w charakterze podmiotu prawa publicznego w celu sprawowania władzy publicznej. W sferze publicznoprawnej mieszczą się również sprawy lokalnego transportu zbiorowego, co wynika z treści art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym.

Przez wykonywanie zadań publicznych należy rozumieć te działania, które mają na celu korzyść ogółu. Istotne jest to, że Gmina wykonując zadania administracji publicznej może korzystać ze środków prawnych o charakterze władczym, właściwych władzy państwowej. Organizacja przez Gminę, za pośrednictwem jej jednostki budżetowej transportu zbiorowego odbywa się w ramach władztwa publicznego i gmina wykonując to zadanie działa jako administracja publiczna i może korzystać ze środków prawnych o charakterze władczym. Gmina realizując swe ustawowe obowiązki dotyczące organizowania, nadzorowania i prowadzenia wszystkich spraw związanych z transportem w mieście, podejmuje najpierw uchwały przeznaczające miejsca na budowę infrastruktury transportowej (w tym przypadku przystanków), a następnie podejmuje działania dla ich budowy. Zgodnie z ustawą o samorządzie gminnym gmina, co warte podkreślenia, samodzielnie decyduje o zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty, w tym o konieczności rozbudowy infrastruktury komunikacyjnej.

Wykorzystywanie infrastruktury komunikacyjnej (w tym przystanków) również do czynności opodatkowanych, nie oznacza, że ich budowa nastąpi wyłącznie dla celów komercyjnych w ramach prowadzonej przez Gminę działalności gospodarczej. Nadal w głównej mierze jest to sfera działań publicznoprawnych, która nie ma cech działalności gospodarczej. Specyfika podmiotu jakim jest jednostka samorządu terytorialnego nie pozwala na uznanie, że budowa infrastruktury komunikacyjnej na terenie gminy, w tym konkretnym przypadku nabycie, montaż i utrzymanie wiat przystankowych realizowane są w celu czerpania dochodów z odpłatnego udostępniania powierzchni reklamowych. Zasadniczym celem budowy wiat przystankowych jest realizacja celu publicznego, jakim jest zaspokojenie zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej w zakresie gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym) oraz lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym), w tym również wykorzystanie ich do opodatkowanej działalności w zakresie transportu.

Jak sam wskazał Wnioskodawca, Miasto nabywa wiaty przystankowe i związane z nimi usługi od koncesjonariusza, które służą do wykonywania przez Miasto (ZIKiT) dwóch rodzajów działalności – działalności w zakresie transportu publicznego oraz działalności polegającej na udostępnianiu powierzchni reklamowej na rzecz koncesjonariusza.

W opisanych okolicznościach, niewątpliwie spełnione są, warunki uprawniające Miasto do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez koncesjonariusza, a dokumentujących nabycie, montaż i utrzymanie przystanków. Jednakże prawa tego nie można wiązać wyłącznie z udostępnianiem powierzchni reklamowych, lecz przede wszystkim z działalnością w zakresie publicznego transportu zbiorowego, w ramach której Miasto oprócz świadczenia usług opodatkowanych działa również jako podmiot prawa publicznego realizujący zadania pozostające poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT.

W kontekście powołanych regulacji prawnych, publiczny transport zbiorowy realizowany przez organy publiczne nie może być zrównany z działalnością komercyjną realizowaną przez podmioty prywatne. Zobowiązanie ustawowe organów publicznych do zapewnienia powszechnej dostępności do usług publicznego transportu zbiorowego jak również obowiązek rekompensaty podmiotom świadczącym usługi publiczne poniesionych kosztów, powoduje, że działalność Miasta w zakresie transportu zbiorowego nie służy wyłącznie opodatkowanej działalności gospodarczej, ale także działalności innej niż gospodarcza.

Przenosząc powyższe ustalenia na grunt rozpatrywanej sprawy, należy stwierdzić, że Miastu przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez koncesjonariusza, w części w jakiej podatek naliczony związany jest z wykorzystaniem wiat przystankowych do działalności opodatkowanej (której jak już wskazano nie można utożsamiać wyłącznie z udostępnianiem powierzchni reklamowej). Skoro w analizowanym przypadku, Miasto jest podatnikiem VAT i jednocześnie jest zobowiązane do opodatkowania podatkiem VAT realizowanych usług udostępniania powierzchni reklamowej, Miastu przysługuje prawo do odliczenia związanego z tą sprzedażą podatku VAT naliczonego. Jednakże Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego z faktur wystawionych przez koncesjonariusza, lecz wyłącznie w części w jakiej faktury te dokumentują zakupy związane z działalnością opodatkowaną podatkiem VAT. Udostępnianie powierzchni wiat na podstawie umowy cywilnoprawnej do celów reklamowych za wynagrodzeniem stanowi odpłatne świadczenie usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – dla tej sprzedaży Wnioskodawca działa w charakterze podatnika. Jednak nie można uznać, że Miasto wykorzystuje wiaty przystankowe wyłącznie do działalności polegającej na udostępnianiu powierzchni reklamowych, a tym samym nie można się zgodzić z Wnioskodawcą, że podatek naliczony z tytułu nabycia, budowy i utrzymania wiat jest ponoszony bezpośrednio w związku ze świadczeniem usług na rzecz koncesjonariusza w zakresie udostępniania powierzchni reklamowej na wiatach przystankowych, które podlegają opodatkowaniu VAT.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca wskazał, że bez poniesienia wydatków na nabycie, montaż i utrzymanie wiat przystankowych, świadczenie przez Miasto usług udostępniania powierzchni reklamowej na tych wiatach byłoby niemożliwe. Wypada jednak zauważyć, że również wykonywanie zadań własnych w zakresie publicznego transportu zbiorowego byłoby niemożliwe. A trudno zgodzić się z tezą, że wiaty przystankowe budowane są w celach umieszczania na nich reklam, a nie w celu realizacji zadań z zakresu komunikacji publicznej. Wnioskodawca upatruje prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych od koncesjonariusza, w tym, że wartość usług reklamowych i wynikającego z nich należnego podatku VAT równa jest wartości usług i podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawianych przez koncesjonariusza i trudno zakwestionować bezpośredni związek podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych od koncesjonariusza z wykonywaniem przez Miasto działalności opodatkowanej VAT. Fakt, że wartości te są równe nie ma żadnego znaczenia dla zaistnienia bądź niezaistnienia prawa do odliczenia, a Organ w żaden sposób nie kwestionuje bezpośredniego związku podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych od koncesjonariusza z wykonywaniem przez Miasto działalności opodatkowanej VAT polegającej na udostępnianiu powierzchni reklamowej. Jak wykazano powyżej wiaty przystankowe nie są budowane wyłącznie celem udostępniania powierzchni reklamowej lecz celem realizacji zadań z zakresu komunikacji publicznej.

Podsumowując, należy wskazać, że Miasto realizując za pośrednictwem swej jednostki zadanie polegające na organizowaniu, nadzorowaniu i prowadzeniu lokalnego transportu zbiorowego, (w tym nabycie, montaż i utrzymanie wiat przystankowych) wykonuje działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy oraz działalność inną niż gospodarcza.

Zatem – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – wydatki związane z nabyciem, montażem i trzymaniem wiat przystankowych są wykorzystywane do celów związanych zarówno z działalnością gospodarczą, jak i do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, a tym samym nie są wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych. W konsekwencji Miastu przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego jedynie w części w jakiej zakupy związane z nabyciem, montażem i trzymaniem wiat przystankowych są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, pod warunkiem nie zaistnienia przesłanek negatywnych wynikających z art. 88 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Miastu przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT od wydatków ponoszonych na nabycie, montaż i utrzymanie wiat przystankowych wynikającego z faktur wystawionych przez koncesjonariusza, jest nieprawidłowe.

W odniesieniu zaś do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 marca 2018 r., sygn. akt I SA/Kr 181/18 przed wszystkim wskazać należy, że jest on orzeczeniem nieprawomocnym i nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Ponadto powołany wyrok jest rozstrzygnięciem w indywidualnej sprawie, osadzonym w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawęża.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin