Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.166.2018.1.MD
z 22 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2018 r. (data wpływu 3 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym w dniu 18 maja 2018 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania realizowanych dostaw za dostawy o charakterze wewnątrzwspólnotowym oraz zasadności zastosowania do nich 0% stawki VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2018 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 18 maja 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania realizowanych dostaw za dostawy o charakterze wewnątrzwspólnotowym oraz zasadności zastosowania do nich 0% stawki VAT.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej części i akcesoriów do pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli: PKD 45.31.2 i od dnia 1 sierpnia 2008 r. jest czynnym podatnikiem VAT-UE. Odbiorcami Wnioskodawcy są nabywcy krajowi i zagraniczni. Obecnie Wnioskodawca współpracuje z „podmiotami handlowymi” będącymi czynnymi podatnikami VAT-UE w krajach członkowskich (zwanymi w dalszej części „Partnerami”) dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Realizując wewnątrzwspólnotową dostawę towarów do Partnerów posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych Wnioskodawca dostarcza towary będące przedmiotem dostawy bezpośrednio do nabywców (Partnerów) towarów (czyli do siedziby ich firmy) do krajów UE innych niż terytorium Polski. Takie transakcje opodatkowuje stawką 0% i wykazuje je w deklaracji VAT-UE, po otrzymaniu informacji, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do Partnerów.

Zamówienia na produkty Wnioskodawcy Partnerzy składają przez e-mail lub poprzez jego sklep internetowy. Przeniesienie między Wnioskodawcą a Partnerami prawa do rozporządzania towarem następuje w momencie wystawienia faktury VAT na rzecz Partnera.

Partnerzy zwracają się z zapytaniem do Wnioskodawcy co do umożliwienia skrócenia procesu logistycznego wysyłki towaru bezpośrednio do ich Klientów posiadających siedzibę poza terytorium RP, nie koniecznie w tym samym kraju co Partner, jednak na terytorium UE. Przykładowo: Partnerzy kupujący towar od Wnioskodawcy będą m.in. z Niemiec, Francji, Włoch, a ich klienci, do których Wnioskodawca będzie wysyłał towar, mogą być zarówno z kraju Partnera, jak również np. z Anglii, Belgii, Hiszpanii, Portugalii.

Należy tu rozważyć dwa przypadki, które mogą wystąpić:

1. Partner kupuje towar u Wnioskodawcy, następnie jako właściciel towaru zleca Wnioskodawcy przygotowanie przesyłki zaadresowanej na adres Klienta Partnera oraz wydanie jej wskazanemu przez siebie przewoźnikowi;
2. Partner kupuje towar u Wnioskodawcy, następnie jako właściciel towaru zleca Wnioskodawcy przygotowanie przesyłki oraz wysłanie jej bezpośrednio do Klienta Partnera.

W obu przypadkach towar nie trafia do Partnera tylko jest bezpośrednio wysłany do Klientów wskazanych przez niego. Adresy Klientów Partnera Wnioskodawca uzyska w wiadomości e-mail po zakupie towaru przez Partnera.

Wnioskodawca dodatkowo oświadczył, że:

• będzie organizatorem transportu, to on będzie wybierał przewoźnika na podstawie usługi najbardziej optymalnej pod względem ceny jak i jakości jej wykonania. Nie będą tu stosowane międzynarodowe standardy handlowe np. Incoterms;
• jego zyskiem będzie różnica między kwotą zakupu towaru, a kwotą sprzedaży za jaką towary zostaną nabyte przez Partnera, jego zyskiem będzie też kwota jaką obciąży Partnera za realizację wysyłki pomniejszona o poniesione przez niego koszty związane ze spakowaniem przesyłki oraz pomniejszona o kwotę jaką przewoźnik obciąży Wnioskodawcę za realizację przesyłki na mocy podpisanej z nim umowy;
• rozliczenie między Partnerem a Klientem nastąpi według ich własnych ustaleń;
• nie ma wpływu na ceny sprzedaży, kanały dystrybucji towarów oraz Klientów, którym Partner będzie oferował towary;
• obowiązkiem Partnera będzie wystawienie dokumentu sprzedaży na rzecz Klienta zgodnie z przepisami, którym on podlega;
• odbiorcami towarów wskazanych przez Partnera mogą być zarówno osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, jak i podmioty gospodarcze;
• faktura VAT-UE wraz z przeniesieniem prawa własności i dysponowania towarem co do zasady wystawiana będzie na Partnera zawsze przed wysyłką towaru do Klienta wskazanego przez Partnera;
• będzie w stanie udokumentować na podstawie potwierdzeń dostawy uzyskanych od firmy przewozowej, że towar dojechał do Klienta poza granicą RP na terytorium UE i został przez niego odebrany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

• Czy w przypadku dostawy towarów na rzecz czynnych podatników VAT-UE z państw UE innych niż terytorium Polski i dostarczenia kupionych towarów nie bezpośrednio do Partnerów, lecz do ich Klientów przysługiwała będzie w obu wymienionych powyżej przypadkach stawka VAT 0% na sprzedany towar?
• Czy w takim przypadku mamy do czynienia z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Dostawa towarów na rzecz czynnych podatników VAT-UE z państw innych niż terytorium kraju i dostarczenie kupionych towarów będących ich własnością nie bezpośrednio do tych Partnerów, lecz do ich Klientów będzie stanowiła wewnątrzwspólnotową dostawę towarów korzystającą z 0% stawki VAT.

Będzie miało miejsce przemieszczenie towaru z terytorium Polski na terytorium innego państwa UE w ramach dostawy realizowanej przez Wnioskodawcę na rzecz jego nabywców (Partnerów) – czynnych podatników podatku od wartości dodanej.

Przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy Wnioskodawca będzie w stanie udokumentować na podstawie potwierdzeń dostawy uzyskanych od firmy przewozowej, że towar dojechał do Klienta poza granicą RP na terytorium UE i został przez niego odebrany.

Nie będzie miało tu znaczenia skrócenie procesu logistycznego polegające na dostarczeniu towaru nie bezpośrednio do nabywców (Partnerów), lecz do ich Klientów, którzy kupili towar od Partnerów. Partnerzy będą wystawiali dokumenty sprzedaży zgodnie ze stawkami VAT i przepisami podatkowymi obowiązującymi na terenie ich kraju.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach (art. 7 ust. 8 ustawy).

W świetle art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak wynika z ust. 2 pkt 1 tego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7 (art. 13 ust. 6 ustawy).

Podatek od towarów i usług jest daniną o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu w danym państwie (na terytorium) podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane – na tle przepisów o miejscu świadczenia – za wykonane w tym państwie (na terytorium). Zatem określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania.

Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie zostały zawarte m. in. w rozdziale 1 działu V (Miejsce świadczenia) ustawy, tj. w rozdziale „Miejsce świadczenia przy dostawie towarów”.

W świetle art. 22 ust. 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku:

1. towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy;
   
2. (….);
   
3. towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy;
   
   (…).
   

Jak stanowi art. 22 ust. 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r.), w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

W świetle ust. 3 ww. artykułu, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Nowelizacja art. 22 ust. 2 ustawy wprowadziła zmianę o zasadniczym charakterze. Oznacza ona bowiem odejście od automatyzmu stosowania reguły podstawowej (vide: VAT Komentarz, Tomasz Michalik, Podatkowe Komentarze Becka, wydanie 9, str. 319). Zmiana nałożyła na podatników obowiązek każdorazowego analizowania warunków dostawy dla określenia miejsca każdej z dostaw w transakcji łańcuchowej.

Zmiana art. 22 ust. 2 ustawy polega na rezygnacji z obowiązku udowodnienia przez nabywcę, że wysyłkę lub transport towaru należy – zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować – jego dostawie. Uznano, że dla przyporządkowania wysyłki lub transportu towarów jego dostawie wystarczającym jest aby wynikało to z warunków jego dostawy wskazujących, że wysyłkę lub transport towarów należy przyporządkować jego dostawie (vide: Leksykon VAT 2013, tom I, Janusz Zubrzycki, Oficyna Wydawnicza UNIMEX, str. 435). Zatem począwszy od dnia 1 kwietnia 2013 r. ustalenie tzw. dostawy ruchomej w łańcuchu opiera się na każdorazowym analizowaniu warunków dostawy celem właściwego ustalenia dostawy, której przypisane winno być przemieszczenie. Jeżeli z przeprowadzonej analizy warunków dostawy wyniknie, że wysyłkę należy przyporządkować dostawie dokonywanej przez drugi w kolejności podmiot, to dostawę ruchomą bezwzględnie należy przypisać jego dostawie, a wyłączona jest możliwość przyporządkowania wysyłki dla dostawy dokonywanej na rzecz tego nabywcy.

Tezy te znajdują również potwierdzenie w treści uzasadnienia do projektu nowelizacji ustawy o podatku od towarów i usług. Według tego uzasadnienia: „zmiana art. 22 ust. 2 polega na rezygnacji z obowiązku udowodnienia przez nabywcę, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie. Dla przyporządkowania wysyłki lub transportu towarów dostawie dokonanej dla tego nabywcy, który dokonuje również jego dostawy wystarczy, że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towarów należy przyporządkować jego dostawie. Proponowana zmiana uwzględnia tezy zawarte z wyroku TSUE w sprawie C-245/04 (EMAG Handel)”.

W efekcie, tylko ta dostawa, do której zostanie przyporządkowany transport będzie miała charakter międzynarodowy. Przepisy ustawy, nie precyzują jednak w jaki sposób należy rozumieć użyte w powołanych regulacjach sformułowanie „przyporządkowanie” transportu do danej dostawy. Zgodnie z definicją językową pojęcie „przyporządkowanie” należy rozumieć jako „ustalenie relacji między czymś a czymś lub uczynienie zależnym od czegoś nadrzędnego” (Internetowy słownik języka polskiego PWN; www.sjp.pwn.pl).

Pojęcie „organizacji” transportu – przyjęte w praktyce stosowania ww. przepisów przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne – również nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy. Zgodnie z cytowanym już wcześniej słownikiem języka polskiego, przez „organizację” należy rozumieć „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”. Zatem przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów.

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

W świetle ust. 3 powołanego artykułu, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
4. (uchylony),

• z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W świetle art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Analiza przedstawionych regulacji pozwala na ustalenie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest uznanie danej dostawy za dostawę o charakterze wewnątrzwspólnotowym. Uprawnia to w konsekwencji do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%.

Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i jako taka zostanie tam faktycznie opodatkowana.

Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że rzeczywiście nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Drugi z warunków dotyczy zatem faktycznych, a nie prawnych aspektów transakcji i został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy. W związku z tym kluczowe jest to, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że dany towar został wywieziony z terytorium kraju oraz został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Istotą bowiem powołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na skutki podatkowe korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych.

W rozpatrywanej kwestii należy odwołać się do przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. 2006.347.1 ze zm.) – dalej Dyrektywa – zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

W myśl art. 131 Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (zatem także w cyt. art. 138 ust. 1 Dyrektywy) stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Z powołanych przepisów Dyrektywy wyprowadzić trzeba wniosek, że zakres warunków formalnych, jakie mogą zostać określone przez państwa członkowskie dla zastosowania przez podatników zwolnienia (ewentualnie stawki 0%) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, może zostać ustalony swobodnie na tyle, na ile nie jest ograniczony celami sprecyzowanymi w tych przepisach Dyrektywy.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Partnerzy Wnioskodawcy (czynni podatnicy VAT-UE w krajach członkowskich UE, posiadający właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych) zwracają się o wysyłanie towaru sprzedanego im przez Wnioskodawcę (czynny podatnik VAT-UE) bezpośrednio do ich Klientów (tj. poza siedziby Partnerów). W ramach tego schematu będzie miało miejsce przemieszczenie towaru z terytorium Polski na terytorium innego państwa UE. Wnioskodawca będzie w stanie udokumentować na podstawie potwierdzeń dostawy uzyskanych od firmy przewozowej, że towar dojechał do Klienta poza granicą RP na terytorium UE i został przez niego odebrany

Na tym tle Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą uznania realizowanych dostaw za dostawy o charakterze wewnątrzwspólnotowym oraz zasadności zastosowania do nich 0% stawki VAT.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz treść powołanych przepisów z zakresu podatku od towarów i usług organ interpretacyjny potwierdza, że sprzedaż przez Wnioskodawcę towarów na rzecz Partnerów, tj. czynnych podatników VAT-UE z innych państw członkowskich UE, a następnie dostarczenie tych towarów nie bezpośrednio do tych Partnerów, ale do ich Klientów będzie stanowiła wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Będzie bowiem miało miejsce przemieszczenie towaru z terytorium Polski na terytorium innego państwa UE w ramach tzw. dostawy ruchomej (por. art. 22 ust. 2 ustawy).

Ponadto, jeżeli dokumenty, którymi będzie dysponował Wnioskodawca („potwierdzenia dostawy uzyskane od firmy przewozowej”) w związku z zrealizowaną sprzedażą wewnątrzwspólnotową, będą jednoznacznie potwierdzały – jak zadeklarowano we wniosku – faktyczne dostarczenie towaru na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska, będą one wystarczającą podstawą do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% (art. 42 ust. 1 i 3 ustawy).

Tym samym, stanowisko przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

Na tle rozpatrywanych kwestii niezbędne jest jednak zastrzeżenie, że:

• interpretacja indywidualna została wydana przy założeniu, iż wskazane powyżej dokumenty potwierdzają rzeczywiste przemieszczenie towarów sprzedanych przez Wnioskodawcę z terytorium kraju na terytorium innego kraju członkowskiego UE;
• to czy dokumenty, które będzie posiadał Wnioskodawca rzeczywiście będą potwierdzały dokonanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów i zasadność zastosowania do nich 0% stawki podatku, może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej. Zatem gdy w ramach tych postępowań zostanie określony odmienny stan faktyczny interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.