Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.197.2018.1.ŁS
z 29 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2018 r. (data wpływu 30 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego po dokonaniu podziału majątku wspólnego małżonków - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego po dokonaniu podziału majątku wspólnego małżonków.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 16 grudnia 2009 r. ówczesna żona Wnioskodawcy zakupiła za kwotę 76.000 zł mieszkanie położone przy (..) w C. W sporządzonym akcie notarialnym jest wzmianka, iż „nabycia dokonuje za fundusze osobiste do majątku osobistego, co potwierdza obecny przy tym akcie jej mąż tj. Wnioskodawca”. W dniu 5 lutego 2014 r. wyrokiem Sądu małżeństwo zostało rozwiązane przez rozwód. W dniu 27 lipca 2017 r. wspomniane mieszkanie zostaje sprzedane przez Wnioskodawcę. Prędzej jednak postanowieniem Sądu z dnia 6 kwietnia 2016 r. oraz 21 grudnia 2016 r. jedynym właścicielem mieszkania stał się Wnioskodawca. W postanowieniu z dnia 6 kwietnia 2016 r. ustalono, że mimo iż wspomniane mieszkanie zostało nabyte przez A. Ś. (ówczesną żonę Wnioskodawcy), to prawo do mieszkania zostało nabyte w czasie trwania wspólności ustawowej Wnioskodawcy i A. Ś. Sąd podkreśla także, że o przynależności tego składnika majątku do majątku osobistego uczestniczki A. Ś. nie mogła decydować sama treść oświadczeń złożonych przez Wnioskodawcę i uczestniczkę. Oświadczenie to nie stanowi oświadczenia woli, ale tylko oświadczenie wiedzy, które nie korzysta z domniemania zgodności z prawdą i nie uzyskuje mocy dowodowej. Sąd podkreślił także, iż środki pieniężne na nabycie mieszkania w C. pochodziły ze sprzedaży składnika majątku wspólnego. Zgodnie z postanowieniem Sądu z dnia 21 grudnia 2016 r. nastąpił równy podziału majątku po rozwodzie i żadna ze stron nie wnosiła zastrzeżeń.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z powyższym Wnioskodawca powinien składać PIT-39 ze sprzedaży mieszkania w C. i wskazać jako przychód wartość 77.000 zł zgodnie z aktem z dnia 27 lipca 2017 r. a za koszt uzyskania przychodów uznać połowę wartości mieszkania w C. 38.000 zł plus połowę kosztów notarialnych 1.105,26 zł oraz 6.750 zł dopłatę po podziale majątku oraz uznać, że kwotę dochodu zwolnionego stanowi wartość nieruchomości kupionej 3 sierpnia 2017 r. czyli 55.000 zł plus koszty notarialne 1.792 zł – uznając, iż mieszkanie stało się jego własnością w 2016 r. wraz z decyzją Sądu?
2. Czy nie składać PIT-39 gdyż Wnioskodawca nabył prawo do mieszkania w 2009 r. a sprzedał w 2017 r. czyli minęło 5 lat?

Zdaniem Wnioskodawcy w oparciu o treść postanowień Sądu stał się On właścicielem mieszkania w 2009 r. (przed rozwodem) a sprzedał w 2017 r. (po rozwodzie) czyli minęło 5 lat i z faktu tego nie powinien się rozliczać i składać PIT-39 do Urzędu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

- ­ jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c ­ przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy ­ przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem dla określenia skutków podatkowych ich odpłatnego zbycia istotne jest ustalenie daty nabycia nieruchomości lub praw.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 16 grudnia 2009 r. ówczesna żona Wnioskodawcy zakupiła za kwotę 76.000 zł mieszkanie położone przy (..) w C. W sporządzonym akcie notarialnym jest wzmianka, iż „nabycia dokonuje za fundusze osobiste do majątku osobistego, co potwierdza obecny przy tym akcie jej mąż tj. Wnioskodawca”. W dniu 5 lutego 2014 r. wyrokiem Sądu małżeństwo zostało rozwiązane przez rozwód. W dniu 27 lipca 2017 r. wspomniane mieszkanie zostaje sprzedane przez Wnioskodawcę. Prędzej jednak postanowieniem Sądu z dnia 6 kwietnia 2016 r. oraz 21 grudnia 2016 r. jedynym właścicielem mieszkania stał się Wnioskodawca. W postanowieniu z dnia 6 kwietnia 2016 r. ustalono, że mimo iż wspomniane mieszkanie zostało nabyte przez A. Ś. (ówczesną żonę Wnioskodawcy), to prawo do mieszkania zostało nabyte w czasie trwania wspólności ustawowej Wnioskodawcy i A. Ś. Sąd podkreśla także, że o przynależności tego składnika majątku do majątku osobistego uczestniczki A. Ś. nie mogła decydować sama treść oświadczeń złożonych przez Wnioskodawcę i uczestniczkę. Oświadczenie to nie stanowi oświadczenia woli, ale tylko oświadczenie wiedzy, które nie korzysta z domniemania zgodności z prawdą i nie uzyskuje mocy dowodowej. Sąd podkreślił także, iż środki pieniężne na nabycie mieszkania w C. pochodziły ze sprzedaży składnika majątku wspólnego. Zgodnie z postanowieniem Sądu z dnia 21 grudnia 2016 r. nastąpił równy podziału majątku po rozwodzie i żadna ze stron nie wnosiła zastrzeżeń.

W związku z powyższym należy wskazać, że stosunki majątkowe pomiędzy małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682).

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Ustrój wspólności ustawowej, obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową (art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Obojgu małżonkom przysługuje pełne prawo do całości majątku wspólnego. Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością ustawową, definitywne nabycie w czasie jej trwania nieruchomości oznacza nabycie przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale. Konsekwentnie, w przypadku sprzedaży tego prawa, każdy z małżonków zbywałby je w całości, a nie w określonym udziale.

Kwestia określenia momentu nabycia nieruchomości i praw majątkowych była przedmiotem uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 maja 2017 r. sygn. akt. II FPS 2/17 w której to wskazano, że dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ww. ustawy nabytych przez małżonka w wyniku dziedziczenia, datą ich nabycia lub wybudowania w rozumieniu tego przepisu jest dzień nabycia (wybudowania) tych nieruchomości i praw majątkowych do majątku wspólnego małżonków.

W uzasadnieniu uchwały Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w przypadku nabycia nieruchomości przez małżonków pozostających w majątkowej wspólności małżeńskiej przewidzianej w art. 31 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, nie ma możliwości określenia tego, w jakich częściach nastąpiło nabycie nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie jest możliwe nabycie nieruchomości w określonym udziale przez małżonków pozostających we wspólności majątkowej małżeńskiej i działających jednocześnie, co wynika z istoty wspólności małżeńskiej. Wspólność małżeńska (łączna) to wspólność bezudziałowa, a w czasie jej trwania małżonkowie nie mogą rozporządzać swoimi prawami do majątku wspólnego jako całości. Nie mogą także rozporządzać udziałem w jakimkolwiek przedmiocie należącym do tego majątku.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego skoro, z uwagi na wspólność majątkową, nie można wyodrębnić udziałów, które małżonkowie posiadali w chwili nabycia nieruchomości w małżeństwie, to nie można też przyjąć, że pięcioletni termin biegnie od daty nabycia nieruchomości w drodze spadku. Dla oceny skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości kluczowy jest moment poniesienia wydatku na nabycie tego składnika do majątku wspólnego i to, że tego wydatku ­ w momencie jego poniesienia ­ nie można przypisać jednemu bądź drugiemu małżonkowi w udziałach o określonej wielkości.

Uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego odnosiła się wprawdzie do innego stanu faktycznego jednakże argumenty w niej zawarte są aktualne także w sytuacji, gdy do nabycia nieruchomości dojdzie po ustaniu małżeńskiej wspólności ustawowej w wyniku ustania małżeństwa przez rozwód i wydania przez sąd powszechny postanowienia o podziale majątku wspólnego. Zarówno w wyniku podziału majątku wspólnego jak i w wyniku ustania wspólności ustawowej wobec śmierci jednego z małżonków następuje nabycie nieruchomości lub prawa majątkowego do ustawowej wspólności małżeńskiej i za datę nabycia w świetle uchwały należy uznać tą datę. Późniejsze/następcze zdarzenia prawne (sposób ustania ustawowej wspólności małżeńskiej) nie mają zatem, w tym aspekcie, prawnopodatkowego znaczenia dla ustalenia daty nabycia nieruchomości lub prawa majątkowego.

Nie ma zatem podstaw prawnych, by w warunkach niniejszej sprawy datę nabycia przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego położonego w C. liczyć od 2016 r. tj. daty przeprowadzenia sądowego podziału majątku wspólnego.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 sierpnia 2017 r. sygn. akt II FSK 2012/15 oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 15 listopada 2017 r. sygn. akt I SA/Gl 869/17.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz argumentację zawartą w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 maja 2017 r. sygn. akt. II FPS 2/17 stwierdzić należy, że za datę nabycia przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego w C., należy uznać 2009 r., kiedy to ww. lokal został nabyty do majątku wspólnego małżonków. Zatem sprzedaż ww. lokalu dokonana w 2017 r. nie stanowi dla Wnioskodawcy źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zbycie to nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca 2009 r., w którym nastąpiło nabycie. W związku z powyższym, nie powstał u Wnioskodawcy obowiązek zapłaty podatku dochodowego z tytułu dokonanej sprzedaży ww. lokalu, a tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do złożenia zeznania PIT-39 za 2017 r.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Końcowo wskazuje się, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych dokumentów. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.