Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.232.2018.1.MR
z 1 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2018 r. (data wpływu 6 kwietnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 24 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości od wydatków na pojazdy samochodowe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości od wydatków na pojazdy samochodowe. Wniosek uzupełniono w dniu 7 maja 2018 r. o wskazanie przedmiotu wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca A (zwana dalej Spółka) jest czynnym podatnikiem VAT, prowadzącym działalność gospodarczą, polegającą na produkcji i sprzedaży gipsowych wyrobów budowlanych M(…) ze specjalizacją w dziedzinie systemu ścian działowych z płyt (bloków) gipsowych oraz mieszanek tynkarskich maszynowego i ręcznego stosowania.

W związku z tą działalnością Spółki, wynika konieczność stałego przemieszczania się pracowników na terenie całego kraju, w celu dostarczenia ww. wyrobów. Pracownicy korzystający z przedmiotowych samochodów są zatrudnieni w Spółce jako kierowcy. Spółka korzysta z pojazdów samochodowych ciężarowych określonych w ustawie o z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz 1221, z późn. zm.) zwana dalej ustawą o VAT.

Na podstawie art. 86a ust. 12 ustawy o VAT dokonane zostało zgłoszenie powyższych pojazdów samochodowych na druku VAT-26, informujące właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego, że te pojazdy są wykorzystywane wyłącznie do prowadzonej działalności gospodarczej.

Do dnia dzisiejszego odliczany jest w 100% VAT od wydatków eksploatacyjnych dotyczących tych samochodów. Pojazdy, o których mowa to:

1. samochody będące przedmiotem zapytania są zaliczane do pojazdów, o których mowa w art. 2 pkt 34 ustawy o VAT czyli są to pojazdy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony. Jeden samochód jest o masie 3100 kg, a drugi 3300 kg,
2. pojazdy będące przedmiotem zapytania nie są zaliczane do pojazdów, o których mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit b. ustawy o VAT, tj. konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą,
3. samochody będące przedmiotem zapytania są zaliczane do pojazdów takich jak wymienione w art. 86a ust. 9 pkt 1 lit a ustawy o VAT. Są to pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy.
   
   

Powyższe potwierdza stosowna adnotacja, w dowodach rejestracyjnych pojazdów nt. dodatkowych badań technicznych.

Z założenia są to samochody, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Pracownicy wykorzystujący opisane wyżej samochody jako miejsce wykonywania pracy mają wytyczony obszar całego kraju.

Pracownicy po zakończonej pracy zostawiają samochód na parkingu siedziby Spółki, skąd następnego dnia rano ruszają w trasę wyznaczoną przez pracodawcę. Samochód nie będzie wykorzystywany w celach prywatnych i służy wyłącznie wykonywaniu pracy jako kierowca.

Powierzenie pojazdów pracownikom do wykonywania czynności związanych z działalnością gospodarczą nastąpiłoby w formie umowy, w której określono by, że samochód służy wyłącznie do celów służbowych wynikających z zakresu obowiązków danego pracownika, jak również zabroniono by wykorzystywania pojazdów w celach prywatnych.

Z umów tych wynikałaby konieczność prowadzenia przez pracownika ewidencji przebiegu pojazdu określonej odrębnymi przepisami. Równocześnie omówionoby z każdym z pracowników formę i zasady prowadzenia tej ewidencji wskazując, że rzetelne sporządzanie tej dokumentacji jest jednym z obowiązków pracowniczych, wyjaśnionoby osobom kierującym tymi pojazdami, że pojazdy zostały im powierzone wyłącznie do wykonywania obowiązków służbowych, w związku z czym Spółce przysługiwałoby pełne odliczenie podatku od towarów i usług zawartego we wszelkich wydatkach eksploatacyjnych, w tym związanych z nabyciem paliwa do napędu tych pojazdów.

Zwrócono by uwagę, że użycie przez pracownika pojazdu do celów prywatnych lub nierzetelne prowadzenie ewidencji oznaczałoby powstanie szkody u pracodawcy w postaci m.in. nieodliczonego podatku od towarów i usług, a ta sytuacja skutkować będzie obciążeniem pracownika pełną kwotą w wysokości wynikłej dla pracodawcy z tego faktu szkody, jako szkoda wyrządzona umyślnie pracodawcy. W zawartych umowach pracownicy wyraziliby zgodę na potrącenie z ich wynagrodzenia za pracę wartości powstałych z ich winy szkód wynikłych z podpisanej umowy powierzenia mienia.

Te fakty są istotnym elementem gwarantującym, iż pojazd został powierzony pracownikowi wyłącznie do wykonywania obowiązków służbowych, albowiem wykluczono nawet potencjalną możliwość użytku samochodu służbowego do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, albowiem sankcja za niestosowanie się do zakazu użytkowania samochodu do celów prywatnych skutkować będzie obciążeniem pracownika całkowitym kosztem szkody powstałej u pracodawcy z tego tytułu. Równocześnie na podstawie zawartych umów, na żądanie pracodawcy, pracownicy są zobowiązani do natychmiastowego zwrotu pojazdu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Podatnik zachowuje uprawnienie do odliczenia całego podatku VAT od wydatków na pojazdy samochodowe, gdy samochody te służą wyłącznie wykonywaniu pracy i nie są wykorzystywane w celach prywatnych?

Po zakończonej pracy samochody zostają zaparkowane na parkingu siedziby Spółki, skąd następnego dnia pracownicy ruszają w trasę wyznaczoną przez pracodawcę. Spełnienie wymagań określonych w art. 86a ust. 9 ustawy o VAT potwierdza adnotacja o spełnieniu tych wymagań w dowodzie rejestracyjnym przedmiotowych pojazdów.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym powyżej stanie faktycznym dotyczącym użytkowania samochodów służbowych ciężarowych będzie możliwe odliczanie 100% VAT.

W ocenie Wnioskodawcy możliwość taka wynika wprost z art. 86a ust. 3 pkt la ustawy o VAT.

Parkowanie samochodów na parkingu przy siedzibie Spółki gwarantuje wykorzystywanie pojazdów wyłącznie do działalności gospodarczej Podatnika. Jako, że w ocenie Wnioskodawcy możliwość odliczenia 100% VAT przy parkowaniu samochodów przy siedzibie Spółki wynika wprost z przepisów, to brak jest stosownych interpretacji czy orzeczeń Sądów Administracyjnych, które wydawane są w momencie ujawnienia się wątpliwości. Takowe w przedmiotowej sprawie nie zachodzą.

Z dostępnych wyjaśnień Ministerstwa Finansów wynika, że umożliwienie pracownikowi wykorzystywania samochodu służbowego na dojazdy do/z pracy należy traktować jako wykorzystywanie pojazdu do celów mieszanych (firmowych i prywatnych), co skutkuje koniecznością stosowania ograniczonego prawa do odliczenia VAT (50%). Podobnie należy traktować także dojazdy przedsiębiorcy do miejsca wykonywania działalności gospodarczej. Tak wynika z broszury Ministerstwa Finansów opisującej zasady odliczania VAT od wydatków na samochody. Podobnie uznają też organy podatkowe, czego przykładem może być interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 24 lipca 2014 r., nr IPTPP4/443-304/14-4/UNR. Skoro Ministerstwo Finansów wychodzi z takiego założenia, to Wnioskodawca umożliwiając pracownikom zaparkowanie samochodów na parkingu przy siedzibie Spółki powoduje, że pracownicy nie wykorzystują samochodów do celów mieszanych. Zatem Spółka ma prawo do odliczenia 100% VAT.

Zauważyć należy, że skoro Sądy Administracyjne dopuszczają odliczanie 100% VAT nawet gdy pojazd jest parkowany poza siedzibą spółki (tak uznał WSA w Krakowie w wyroku z 20 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Kr 1834/14, WSA w Bydgoszczy w wyroku z 8 września 2015 r., sygn. akt I SA/Bd 577/15, czy WSA w Warszawie w wyrokach z 15 maja 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 3714/14 i z 18 czerwca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 3275/14.

Podobnie także uznał WSA w Bydgoszczy w wyroku z 8 września 2015 r., sygn. akt I SA/Bd 577/15), to tym bardziej należy uznać, że w sytuacji parkowania samochodu na terenie Spółki Podatnik zachowuje prawo do odliczenia 100% VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn.zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli do czynności zwolnionych i niepodlegających opodatkowaniu.

Należy wskazać, że kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
2. należnego z tytułu:
   1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
   2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
   3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
   4. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
3. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.
   
   

Według art. 2 pkt 34 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pojazdach samochodowych – rozumie się przez to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów prawo o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do treści art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Zatem zgodnie z ww. regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”.

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

Jednakże od tej zasady występują także wyjątki.

W świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

Według art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności – art. 86a ust. 6 ustawy.

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Zgodnie z art. 86a ust. 9 ustawy, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

1. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju; wielozadaniowy, van lub
   2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
2. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
3. pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   1. agregat elektryczny/spawalniczy,
   2. do prac wiertniczych,
   3. koparka, koparko-spycharka,
   4. ładowarka,
   5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
   6. żuraw samochodowy
   – jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.
   
   

Jak stanowi ust. 10 ww. artykułu, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9:

1. pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
2. pkt 3 stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.
   
   

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312), dodatkowe badanie techniczne, o którym mowa w art. 86a ust. 10 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, powinno być przeprowadzone w terminie najbliższego obowiązkowego okresowego badania technicznego, nie później jednak niż przed upływem 3 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Zgodnie z ust. 3 powyższego artykułu, zaświadczenia wydane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy dla pojazdów, o których mowa w art. 86a ust. 2 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, zachowują ważność na potrzeby stosowania art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a tej ustawy, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Z opisu sprawy wynika Wnioskodawca (czynny podatnik VAT), prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na produkcji i sprzedaży gipsowych wyrobów budowlanych ze specjalizacją w dziedzinie systemu ścian działowych z płyt (bloków) gipsowych oraz mieszanek tynkarskich maszynowego i ręcznego stosowania. W związku z tą działalnością Spółki, wynika konieczność stałego przemieszczania się pracowników na terenie całego kraju, w celu dostarczenia ww. wyrobów. Pracownicy korzystający z przedmiotowych samochodów są zatrudnieni w Spółce jako kierowcy. Spółka korzysta z pojazdów samochodowych ciężarowych określonych w ustawie o z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z poźn. zm.). Wnioskodawca dokonał zgłoszenia powyższych pojazdów samochodowych na druku VAT-26, informując właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego, że te pojazdy są wykorzystywane wyłącznie do prowadzonej działalności gospodarczej. Do dnia dzisiejszego odliczany jest w 100% VAT od wydatków eksploatacyjnych dotyczących tych samochodów. Pojazdy, o których mowa to:

1. samochody zaliczane do pojazdów, o których mowa w art. 2 pkt 34 ustawy czyli są to pojazdy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony. Jeden samochód jest o masie 3100 kg, a drugi 3300 kg,
2. pojazdy te nie są zaliczane do pojazdów, o których mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit b. ustawy, tj. konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą,
3. samochody te są zaliczane do pojazdów takich jak wymienione w art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a ustawy. Są to pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy.
   
   

Powyższe potwierdza stosowna adnotacja, w dowodach rejestracyjnych pojazdów nt. dodatkowych badań technicznych. Z założenia są to samochody, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Pracownicy wykorzystujący opisane wyżej samochody jako miejsce wykonywania pracy mają wytyczony obszar całego kraju.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że pracownicy po zakończonej pracy zostawiają samochód na parkingu siedziby Spółki, skąd następnego dnia rano ruszają w trasę wyznaczoną przez pracodawcę. Samochód nie będzie wykorzystywany w celach prywatnych i służy wyłącznie wykonywaniu pracy jako kierowca. Powierzenie pojazdów pracownikom do wykonywania czynności związanych z działalnością gospodarczą będzie następować w formie umowy, w której będzie określone, że samochód służy wyłącznie do celów służbowych wynikających z zakresu obowiązków danego pracownika. Zabronione będzie również wykorzystywanie pojazdów w celach prywatnych. Z umów tych będzie wynikać konieczność prowadzenia przez pracownika ewidencji przebiegu pojazdu określonej odrębnymi przepisami. Użycie przez pracownika pojazdu do celów prywatnych lub nierzetelne prowadzenie ewidencji oznaczałoby powstanie szkody u pracodawcy w postaci m.in. nieodliczonego podatku od towarów i usług, a ta sytuacja skutkować będzie obciążeniem pracownika pełną kwotą w wysokości wynikłej dla pracodawcy z tego faktu szkody, jako szkoda wyrządzona umyślnie pracodawcy. W zawartych umowach pracownicy wyraziliby zgodę na potrącenie z ich wynagrodzenia za pracę wartości powstałych z ich winy szkód wynikłych z podpisanej umowy powierzenia mienia. Powyższe ma zagwarantować, że pojazd został powierzony pracownikowi wyłącznie do wykonywania obowiązków służbowych, albowiem wykluczono nawet potencjalną możliwość użytku samochodu służbowego do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, albowiem sankcja za niestosowanie się do zakazu użytkowania samochodu do celów prywatnych skutkować będzie obciążeniem pracownika całkowitym kosztem szkody powstałej u pracodawcy z tego tytułu. Równocześnie na podstawie zawartych umów, na żądanie pracodawcy, pracownicy są zobowiązani do natychmiastowego zwrotu pojazdu.

Z treści przepisów art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w zw. z art. 86a ust. 4 pkt 2, ust. 9 pkt 1 lit. a i ust. 10 pkt 1 ustawy wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem i eksploatacją pojazdów samochodowych, innych niż samochody osobowe, mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van. Spełnienie wymagań dla tego typu pojazdów samochodowych określonych w ww. przepisie stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Zatem, w związku z tym, że samochody będące przedmiotem zapytania są zaliczane do pojazdów takich jak wymienione w art. 86a ust. 9 pkt 1 lit a ustawy, a w dowodach rejestracyjnych pojazdów będących przedmiotem wniosku znajduje się stosowna adnotacja nt. dodatkowych badań technicznych, to Wnioskodawca ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z tymi pojazdami samochodowymi.

Biorąc pod uwagę przedstawione wyżej okoliczności sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca zachowuje uprawnienie do odliczenia całego podatku VAT od wydatków na pojazdy samochodowe, w sytuacji gdy samochody te służą wyłącznie wykonywaniu pracy i nie są wykorzystywane w celach prywatnych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Tut. organ wskazuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.