Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.184.2018.1.JC
z 4 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 kwietnia 2018 r. (data wpływu 18 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży gruntu niezabudowanego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży gruntu niezabudowanego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Przeważającym przedmiotem działalności są pozaszkolne formy edukacji sportowej oraz zajęć sportowych i rekreacyjnych. Z tego tytułu Wnioskodawca uzyskuje przychody na zaspokojenie potrzeb swoich własnych oraz będących na jego utrzymaniu członków rodziny. Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości stanowiącej działkę gruntu o powierzchni 1,5 ha, położonej w miejscowości B., a powstałej z podziału działki nr 911 w tym obrębie. Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość sklasyfikowaną jako nieruchomość rolną w 2002 roku, w ramach umowy darowizny od swoich rodziców.

Nieruchomość wskazana powyżej nie służyła prowadzeniu działalności gospodarczej ani też nie była i nie jest związana z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, gdyż nadal stanowi nieruchomość rolną - pozostałość sadu. Nieruchomość jest wolna od zabudowań. Wnioskodawca nie wnioskował o zmianę przeznaczenia nieruchomości z rolnej na jakąkolwiek inną. Wnioskodawca nie uzyskiwał także dla nieruchomości warunków zabudowy, gdyż nie wyrażał zamiaru jej zabudowania. Dla nieruchomości nie ma obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Na nieruchomość nie były ponoszone przez Wnioskodawcę żadne nakłady zmierzające do zmiany jej przeznaczenia. Jest to nieruchomość niezabudowana, nie ma dostępu do żadnych mediów: wody, prądu, gazu, kanalizacji, a Wnioskodawca nie podejmował w jej obrębie żadnej inicjatywy związanej z wznoszeniem jakichkolwiek zabudowań rozumianych jako budynki czy budowle.

Nieruchomość pozostaje w stanie w jakim została nabyta w drodze darowizny, z uwzględnieniem dalszej degradacji stanu zadrzewienia pozostałości po sadzie. Wnioskodawca nie wydzierżawiał ani też nie wynajmował nieruchomości osobom trzecim, jak też nie otrzymywał z nieruchomości żadnych przychodów ani innych korzyści ekonomicznych.

Przedmiotowa nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, nie zostały wydane w stosunku do niej warunki zabudowy, ani też sam Wnioskodawca nie podejmował żadnej inicjatywy planistycznej w związku z nieruchomością.

Jednorazowo, dla wspomożenia budżetu gospodarstwa domowego, Wnioskodawca w roku 2006 sprzedał część nieruchomości, wydzielonej dla tej transakcji, nie ponosząc przy tym żadnych nakładów. Przychód ze sprzedaży w postaci ceny sprzedaży został spożytkowany na cele bieżącego utrzymania rodziny.

Wnioskodawca, w związku z brakiem jakiejkolwiek koncepcji innego wykorzystania nieruchomości, zamierza zbyć nieruchomość w drodze umowy sprzedaży, w stanie niezabudowanym i nie przeznaczonym pod zabudowę, bez dokonania jakiegokolwiek nakładu na infrastrukturę nieruchomości i bez zmiany jej przeznaczenia, według poniżej przedstawionego schematu ideowego transakcji:

• nieruchomość otrzymana w drodze darowizny od rodziców w roku 2002 (zorganizowany sad owocowy),
• Wnioskodawca - właściciel nieruchomości, nie prowadzący działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży nieruchomości,
• brak wykorzystania nieruchomości na cele prowadzenia działalności gospodarczej,
• brak jakichkolwiek przychodów z nieruchomości,
• brak nakładów na nieruchomość,
• zamiar sprzedaży działek w ramach zarządu majątkiem prywatnym dla wspomagania budżetu rodzinnego (2018 r.).

Z powyższego schematu wynika jednoznacznie, że Wnioskodawca - w związku z planowaną sprzedażą nieruchomości - nie będzie ponosił żadnych wydatków na uzbrojenie, czy chociażby na jej ogrodzenie, nie będzie też występował o wydanie decyzji w przedmiocie warunków zabudowy. Zatem nie będzie zmierzał do dokonania zmiany jej przeznaczenia, w tym również do podjęcia jej zabudowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym wyżej stanie faktycznym, w przypadku zbycia przedmiotowej działki - bez ponoszenia jakichkolwiek kosztów na zmianę jej przeznaczenia, uzbrojenie, czy zabudowę - Wnioskodawca będzie traktowany jako podatnik podatku VAT oraz czy będzie obowiązany naliczyć i zapłacić ten podatek w związku z umową sprzedaży?

Stanowisko Wnioskodawcy, przy sprzedaży opisanej działki nie będzie obowiązany naliczyć i odprowadzić podatku VAT - gdyż sprzedaż ta nie będzie przeprowadzana w ramach wykonywanej działalności gospodarczej i w tym przypadku nie będzie miał statusu podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. A nawet gdyby przyjąć, że Wnioskodawcy należy przypisać status podatnika, to transakcja ta będzie zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż jej przedmiotem będzie dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Art. 15 ust. 2 ustawy wskazuje zaś, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W związku z tym, że Wnioskodawca planuje dokonać sprzedaży posiadanej nieruchomości gruntowej o charakterze rolnym (która w żadnej mierze nie jest wykorzystywana przez niego w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą) w ramach zwykłego zarządu posiadanym majątkiem prywatnym - nie sposób przypisać jego działaniom charakteru profesjonalnego obrotu nieruchomościami (tj. dostawy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej). Nieruchomość będzie bowiem sprzedawana w takim samym stanie, w jakim została nabyta - jako nieruchomość rolna niezabudowana.

Powyższe dowodzi, że Wnioskodawca nie uzyska statusu podatnika w związku z planowaną sprzedażą nieruchomości, gdyż nie będzie ona przeprowadzana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 33 ustawy ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terenach budowlanych - rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem od towarów i usług (podatek VAT) są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę - są zwolnione od podatku VAT. W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. - o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r., poz. 778, ze zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy. Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w myśl art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym: 1) lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego; 2) sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę. Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę. Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Zauważyć należy, że analiza powołanych powyżej przepisów ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Zaś wnioskodawca nie podejmował żadnych czynności zmierzających do zmiany statusu przedmiotowej nieruchomości - z niezabudowanej na zabudowaną. Nie będzie również podejmował takich czynności do czasu sprzedaży opisanej działki - gdyż zamierzone zaangażowanie pracowni urbanistyczno-architektonicznej celem przygotowania nieruchomości (działek) do sprzedaży, w tym dokonania ich opomiarowania nie zmierza do zmiany ich przeznaczenia przez sprzedającego (tj. Wnioskodawcę).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 tego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 cytowanej Dyrektywy, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Wskazać należy, że w przedmiocie opodatkowania sprzedaży działek służących do działalności rolniczej, przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego gminy pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, a nabytych jako grunty rolne, wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10).

Udzielając odpowiedzi na postawione w tym temacie pytania prejudycjalne, Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Inaczej jest natomiast, wyjaśnił Trybunał, w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak np.: uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Warunkiem uznania osoby fizycznej za podatnika podatku od towarów i usług – w świetle przywołanego orzeczenia TSUE – jest to czy ta osoba podejmuje aktywne działania w celu dokonania sprzedaży gruntu, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców tj. uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i osoba ta nie podejmuje aktywnych działań w celu dokonania sprzedaży, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zaznaczyć należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Analiza treści wniosku, przywołanych regulacji prawnych oraz orzeczenia TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, prowadzi do wniosku, że w związku z planowaną sprzedażą gruntu nie będzie Pan dział w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, sprzedaż ta nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Z treści wniosku wynika bowiem, że całą nieruchomość (działkę gruntu o powierzchni 1,5 ha) otrzymał Pan w drodze darowizny od rodziców w roku 2002. Nieruchomość nie służyła prowadzeniu działalności gospodarczej ani też nie była i nie jest związana z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą. Grunt stanowi nieruchomość rolną (pozostałość sadu) i jest wolna od zabudowań. Nie czynił Pan też żadnych inwestycji związanych z działką. Nie wnioskował Pan dla nieruchomości o zmianę przeznaczenia z rolnej na jakąkolwiek inną. Nie uzyskiwał Pan także dla nieruchomości warunków zabudowy, gdyż nie wyrażał zamiaru jej zabudowania. Na nieruchomość nie były ponoszone przez Pana żadne nakłady zmierzające do zmiany jej przeznaczenia. Nieruchomość nie ma dostępu do żadnych mediów (wody, prądu, gazu, kanalizacji) i pozostaje w stanie w jakim została nabyta w drodze darowizny. Zamierza Pan zbyć nieruchomość w drodze umowy sprzedaży, w stanie niezabudowanym i nie przeznaczonym pod zabudowę, bez dokonania jakiegokolwiek nakładu na infrastrukturę nieruchomości i bez zmiany jej przeznaczenia.

Wprawdzie w 2006 roku sprzedał Pan część nieruchomości, wydzielonej dla tej transakcji, nie ponosząc przy tym żadnych nakładów jednak z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że nie podjął Pan oraz nie planuje Pan podjąć szeregu działań wskazujących na profesjonalny obrót nieruchomościami. Z tego powodu uznać należy, że w przypadku planowanej sprzedaży gruntu nie będzie działał Pan jak profesjonalny handlowiec, zajmujący się obrotem gruntami. Z okoliczności sprawy nie wynika również aby miał Pan zamiar dokonywać sprzedaży w sposób częstotliwy, ani że nieruchomość była wykorzystywana w działalności gospodarczej. W konsekwencji należy stwierdzić, że w tej konkretnej sytuacji będzie Pan korzystać z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Stąd też ww. transakcja stanowić będzie działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie będą miały zastosowania. Tym samym planowana sprzedaż gruntu – w okolicznościach przedstawionych we wniosku – nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Końcowo zastrzega się, iż w niniejszej interpretacji nie rozstrzygano spełnienia przez Wnioskodawcę uwarunkowań prawnych umożliwiających zastosowanie zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy do planowanej transakcji sprzedaży gruntu, gdyż sprzedaż ta nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.