Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.178.2018.2.JG
z 7 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2018 r. (data wpływu 6 kwietnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21 maja 2018 r. (data wpływu 23 maja 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 9 maja 2018 r. (doręczone w dniu 15 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży działek – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży działek. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 maja 2018 r. (data wpływu 23 maja 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 9 maja 2018 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.178.2018.3.JG.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca mieszka za granicą od 2005 r., wyjechał mając 21 lat. Wnioskodawca nie pracował, nie pracuje, nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej w Polsce.

Na mocy orzeczenia sądowego z dnia 14 czerwca 2017 r. Wnioskodawca nabył w spadku nieruchomość rolną o numerze ewidencyjnym 97. Z uwagi na to, że Wnioskodawca nie mieszka, ani też nie planuje mieszkać w Polsce w przyszłości postanowił sprzedaż nieruchomość.

W ramach studium zagospodarowania przestrzennego stworzonego przez Gminę nieruchomość została podzielona na 6 mniejszych działek rolno – budowlanych, oraz działkę pod drogę. Z uwagi na to, że Wnioskodawca nie mieszka w Polsce prace geodezyjne i przedstawicielstwo przed Gminą związane z tymi kwestiami Wnioskodawca powierzył firmie geodezyjnej. Podział na mniejsze działki ułatwi Wnioskodawcy sprzedaż gruntu.

Wnioskodawca do sprzedaży tych nieruchomości zatrudnił firmę jako, że nie mieszka w Polsce i fizycznie nie ma możliwości spotykać się z potencjalnymi kupcami.

Działki nie zostały uzbrojone, Wnioskodawca nie prowadził na działkach żadnych działań typu prace ziemne, aby stworzyć dojazd do trzech działek.

W dniu 29 marca 2018 r. została sporządzona umowa notarialna o sprzedaży dwóch działek (97/4, 97/5). W dniu 30 marca 2018 r. została sporządzona umowa o sprzedaży trzeciej działki.

W opinii notariusza i Wnioskodawcy nie było podstaw do uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT i od transakcji pobrano podatek od czynności cywilnoprawnych.

Pozostałe trzy działki: 97/1, 97/2, 97/3 nie zostały jeszcze sprzedane.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że poniósł koszty za usługi biura pośrednictwa nieruchomości, geodety, oraz firmy, która zajmowała się sprzątaniem gruntu w kwocie 26.305 zł. Do tego dochodzą koszty zakupu udziału w działce sąsiada, aby umożliwić dojazd do działek zgodnie z przepisem o służebności w kwocie 3.000 zł. Realne koszty sprzedaży zamknęły się w kwocie 30.000 zł. Działki: 97/4, 97/5, 97/6 zostały sprzedane za łączną kwotę 147.000 zł., a więc 20,5% kwoty 147.000 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy transakcje sprzedaży działek podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, fakt że otrzymał nieruchomość w spadku, a nie zakupił jej z myślą o osiągnięciu zysku świadczy o tym, że rozporządza własnym majątkiem.

Nieruchomość ta jest dla Wnioskodawcy obciążeniem psychicznym i praktycznym. Wnioskodawca nie mieszka w Polsce powoduje cały szereg problemów z jej utrzymaniem. Chęć sprzedaży była podyktowana brakiem praktycznego zastosowania dla nieruchomości. Wnioskodawca uważa, że fakt, że nie uzbrajał działek, ani nie prowadził prac ziemnych świadczy o tym, że zamiarem Wnioskodawcy nie była maksymalizacja zysku. Firma geodezyjna została wynajęta ze względów praktycznych, gdyż Wnioskodawca ze względu na zły stan zdrowia uniemożliwiający mu podróże i fizyczną odległość nie jest w stanie sam zająć się sprzedażą. Wnioskodawca nie widzi też praktycznego zastosowania nieruchomości, gdyż grunt pozostawiony odłogiem nie zyskałby na wartości.

Wnioskodawca na poparcie własnego stanowiska posłużył się wyrokami:

• NSA: sygn. akt I FPS 3/07,
• WSA: sygn. akt III SA/Gi 161/08,
  sygn. akt III SA/Wa 1217/07,
  

oraz interpretacjami Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 lipca 2008 r.: IBPP1/443-567/08/LSz, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 lipca 2008 r.: IPPP1/443-83/07-9/SM

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych (działek), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarcza, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym działek gruntu, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sfera prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma to, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy podmiot w celu dokonania sprzedaży działek, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a wiec za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z powyższego orzeczenia wynika m.in., że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia miedzy czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z powyższych rozważań wynika, że kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży działek gruntu przez podmioty do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji, dostawę nieruchomości należy uznać za objętą podatkiem, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku kiedy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca mieszka za granicą od 2005 r., Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej w Polsce. Wnioskodawca nabył w spadku nieruchomość rolną o numerze ewidencyjnym 97. Z uwagi na to, że Wnioskodawca nie mieszka, ani też nie planuje mieszkać w Polsce w przyszłości postanowił sprzedaż nieruchomość. W ramach studium zagospodarowania przestrzennego stworzonego przez Gminę nieruchomość została podzielona na 6 mniejszych działek rolno – budowlanych, oraz działkę pod drogę. Z uwagi na to, że Wnioskodawca nie mieszka w Polsce prace geodezyjne i przedstawicielstwo przed Gminą związane z tymi kwestiami Wnioskodawca powierzył firmie geodezyjnej. Podział na mniejsze działki ułatwi Wnioskodawcy sprzedaż gruntu. Wnioskodawca do sprzedaży tych nieruchomości zatrudnił firmę jako, że nie mieszka w Polsce i fizycznie nie ma możliwości spotykać się z potencjalnymi kupcami. Działki nie zostały uzbrojone, Wnioskodawca nie prowadził na działkach żadnych działań typu prace ziemne, aby stworzyć dojazd do trzech działek. W dniu 29 marca 2018 r. została sporządzona umowa notarialna o sprzedaży dwóch działek (97/4, 97/5). W dniu 30 marca 2018 r. została sporządzona umowa o sprzedaży trzeciej działki. Wnioskodawca nie był uznany za podatnika podatku VAT i od transakcji pobrano podatek od czynności cywilnoprawnych. Pozostałe trzy działki: 97/1, 97/2, 97/3 nie zostały jeszcze sprzedane. Wnioskodawca wskazał, że poniósł koszty za usługi biura pośrednictwa nieruchomości, geodety, oraz firmy, która zajmowała się sprzątaniem gruntu w kwocie 26.305 zł. Do tego dochodzą koszty zakupu udziału w działce sąsiada, aby umożliwić dojazd do działek zgodnie z przepisem o służebności w kwocie 3.000 zł. Realne koszty sprzedaży zamknęły się w kwocie 30.000 zł. Działki: 97/4, 97/5, 97/6 zostały sprzedane za łączną kwotę 147.000 zł. 30.000 zł., co stanowi 20,5% kwoty 147.000 zł.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji sprzedaży działek.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroków TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że sprzedaż działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż w przedmiotowej sprawie występują przesłanki, aby w związku z tą transakcją uznać Wnioskodawcę za podatnika tego podatku.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów dostawa towarów, (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz zamiar z jakim została zrealizowana i okoliczności w jakich ją wykonano.

W rozpatrywanej sprawie, w odniesieniu do przedmiotowych działek, z opisu stanu faktycznego wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Przy sprzedaży przedmiotowych działek Wnioskodawcę należy uznać za podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Wnioskodawca wskazał, że do sprzedaży tych działek zatrudnił Biuro Pośrednictwa Nieruchomości, geodetę, jak również firmy zajmujące się sprzątaniem gruntu w celu przygotowania go do sprzedaży. Zainteresowany podejmował więc aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców (z wniosku wynika, że koszty te wyniosły 30.000 zł.). Należy więc uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT należy stwierdzić, że nastąpiła dostawa towarów oraz uznać podmiot dokonujący dostawy za występującego w związku ze sprzedażą za podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie (tj. w zakresie dostawy działek) należy uznać, że Wnioskodawca wykorzystywał ww. Nieruchomości w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co pozwala na uznanie Wnioskodawcy za podatnika VAT w zakresie dostawy przedmiotowych nieruchomości. Tym samym planowana transakcja sprzedaży działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji należy stwierdzić, że opisany we wniosku stan faktyczny, tj. sprzedaż przez Wnioskodawcę działek stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z art. 7 ust. 1 ustawy, a Wnioskodawca jest zobowiązany do naliczenia podatku VAT z tytułu sprzedaży działek.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i czynności stawkami preferencyjnymi oraz zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane rozumie się w myśl art. 2 pkt 33 ustawy, grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Dokonana wyżej analiza przepisów jednoznacznie wskazuje, że zwolnienie od podatku o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania z ww. zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane. Przy czym – jak wyjaśniono wyżej – o tym, że dany teren jest terenem budowlanym przesądzają zapisy w planie zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy.

W analizowanym przypadku przedmiotowe działki stanowią teren budowlany zdefiniowany w art. 2 pkt 33 ustawy, co wyklucza zastosowanie zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Jak wskazał Wnioskodawca w ramach stadium zagospodarowania przestrzennego stworzonego przez Gminę nieruchomość została podzielona na mniejsze działki budowlane oraz działkę przeznaczoną pod drogę.

Skoro nie można zastosować zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy (tj. teren ma charakter budowlany), to należy przeanalizować warunki do zastosowania zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Wskazać należy, że dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
  

• brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów.
  
  
  

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należy stwierdzić, że dla dostawy działek nie znajdzie zastosowania również zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż z wniosku nie wynika, aby działki te były wykorzystywane w jakikolwiek sposób, a jednym z warunków uzyskania zwolnienia z opodatkowania wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, jest wykorzystywanie towarów wyłącznie do działalności zwolnionej, tak więc nie zostanie spełniony jeden z warunków przedstawionych w powołanym wyżej przepisie. Tym samym, dostawa działek, nie może korzystać również ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Skoro zatem dostawa działek należących do Wnioskodawcy, nie korzysta ani ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9, ani ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, to tę dostawę należy opodatkować stawką podatku VAT w wysokości 23% jako dostawę terenu przeznaczonego pod zabudowę.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wskazać, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez danego podatnika. Powołane interpretacje nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawartego w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 lipca 2008 r.: IBPP1/443-567/08/LSz, oraz Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 lipca 2008 r.: IPPP1/443-83/07-9/SM dotyczą wydzielenia i sprzedaży działek pochodzących z majątku osobistego wnioskodawcy. W przedstawionych w interpretacjach stanach faktycznych wnioskodawcy nie angażują własnych środków w sprzedaż działek.

Podkreślić należy, że powołane przez Wnioskodawcę wyroki Sądów są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Rozstrzygnięcia dokonane przez sądy są wiążące wyłącznie w sprawach, w których zostały wydane, a organy podatkowe nie są związane rozstrzygnięciami sądów w indywidualnych sprawach.

Powołany przez Wnioskodawcę wyrok NSA sygn. akt I FPS 3/07 dotyczy podziału działki rolnej na kilka mniejszych działek budowlanych i sukcesywne ich sprzedawanie.

Wyrok WSA sygn. akt III SA/GI 161/08, dotyczy dokonania podziału otrzymanej w spadku nieruchomości gruntowej na działki budowlane, sukcesywna ich sprzedaż, a także deklarowany zamiar ich kolejnej sprzedaży.

Natomiast wyrok sygn. akt III SA/Wa 1217/07 dotyczy sytuacji, w której wnioskodawca nabył gospodarstwo rolne o powierzchni, teren gospodarstwa został „odrolniony” i zyskał status terenów budowlanych. Następnie wnioskodawca podzielił posiadany grunt na działki budowlane i sprzedał indywidualnym, niezależnym od siebie nabywcom.

W powyższych wyrokach, brak było więc przesłanek wskazujących na wystąpienie wnioskodawcy w roli podatnika, które to wystąpiły w przedmiotowej sprawie.

Powołane przez Wnioskodawcę wyroki Sądów są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach i nie dotyczą indywidualnej sprawy Wnioskodawcy osadzonej w przedstawionym przez niego stanie faktycznym. Wnioskodawca wyraźnie wskazał, że korzystał z usług firm zewnętrznych przy sprzedaży działek, angażując własne środki, tym samym podejmował działania, które spowodowały, że sprzedaż działek nie będzie stanowiła zwykłego wykonywania prawa własności, a Wnioskodawca będzie działał w tym zakresie jak handlowiec.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.