Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.77.2018.3.MK
z 6 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2018 r. (data wpływu 27 lutego 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 marca 2018 r. (data wpływu 5 kwietnia 2018 r.) oraz z dnia 8 maja 2018 r. (data wpływu 16 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości nabytych w wyniku działu spadku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2018 r. wpłynął, uzupełniony pismem z dnia 30 marca 2018 r. oraz z dnia 8 maja 2018 r. do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości nabytych w wyniku działu spadku.

We wniosku oraz w jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 8 grudnia 2008 r. zmarła babcia Wnioskodawczyni. Pozostawiła ona ręcznie pisany testament z dnia 11 lipca 2001 r. w testamencie tym obdarowała swojego syna, córkę oraz wnuczkę (Wnioskodawczynię).

Zgodnie z wolą syn otrzymał nieruchomość niezabudowaną o pow. 27 a 45 m² w formie darowizny do bezpłatnego i niepodzielnego użytkowania. Formalnie spadkodawczyni dokonała formalnego przekazania (akt notarialny) darowizny długo przed swoją śmiercią. Córka spadkodawczyni zgodnie z wolą zapisaną w testamencie miała otrzymać nieruchomość zabudowaną o pow. 14 a 2 m² wraz z budynkami: mieszkalnym oraz gospodarczym, również w formie darowizny do bezpłatnego i dożywotniego użytkowania z zastrzeżeniem, iż spadkodawczyni ma obowiązek mieszkać do końca życia w tym domu. a córką ma się matką opiekować, co zostało spełnione i potwierdzone zgodnie przed notariuszem podczas późniejszego działu spadku. Działkę zabudowaną ma obowiązek przekazać swojej córce (wnuczce spadkodawczyni).

Wnuczce spadkodawczyni przekazała jako darowiznę pole orne o pow. 0,3 a 57 m² i 0,5 a 71 m² (stanowiące fizycznie jedną całość) w formie darowizny do bezpłatnego, dożywotniego i niepodzielnego użytkowania.

Warunki zapisane w testamencie zostały spełnione i zgodnie potwierdzone przed notariuszem.

W dniu 9 czerwca 2016 r., w kancelarii notarialnej w X zostało przeprowadzone nabycie z testamentu. Zostały ustalone następujące udziały:

• syn 1/50
• córka 40/50
• wnuczka 9/50.

Dnia 24 października 2016 r. w kancelarii notarialnej w X dokonano zgodnego częściowego działu spadku, zgodnie z zapisem w testamencie, czyli wolą spadkodawczyni.

Syn otrzymał już wcześniej formalnie swoją nieruchomość niezabudowaną, wraz ze wpisem do Ksiąg Wieczystych (zapis o darowiźnie dla syna mimo wypełnienia darowizny za życia nie został usunięty z testamentu).

Córka otrzymała nieruchomość zabudowaną, którą zgodnie z wolą spadkodawczyni oraz swoją przekazała w tym samym akcie notarialnym swojej córce, wnuczce spadkodawczyni.

Wnuczka (Wnioskodawczyni) natomiast zgodnie z wolą swojej babci otrzymała pole orne o pow. 0.3 a 57 m² i 0,5 a 71 m², składające się z fizycznie dwóch przylegających do siebie działek.

Wszystkie darowizny i zrzeczenia odbyły się bez spłat i dopłat.

W 15 marca 2017 r. Wnioskodawczyni sprzedała swoją część spadku z testamentu, czyli otrzymane pole orne o pow. 0,3 a 57 m² i 0,5 a 71 m².

W uzupełnieniu wniosku – piśmie z dnia 30 marca 2018 r. - wskazano, że na mocy testamentu własnoręcznego z dnia 11 lipca 2001 r., spadkodawczyni przekazała wnioskodawczyni działkę nr 147/1 o pow. 0,3 a 57 m² oraz 148/1 (R) o pow. 0,5 a 71 m² objęte księgą wieczystą XYZ obr. XXX.

Darowizna nie została dokonana w formie aktu notarialnego - lecz była to dyspozycja majątkiem na wypadek śmierci.

Spadkodawczyni zmarła 8 grudnia 2008 r. Akt poświadczenia dziedziczenia został sporządzony 9 czerwca 2016 r., w którym określono, iż na mocy testamentu własnoręcznego, otwartego i ogłoszonego w dniu 9 czerwca 2016 r., spadek nabyli:

• spadkobierca 1 w udziale wynoszącym 40/50,
• Wnioskodawczyni w udziale wynoszącym 9/50,
• spadkobierca 2 w udziale wynoszącym 1/50.

W ramach umowy częściowego działu spadku sporządzonego 24 października 2016 r. w formie aktu notarialnego - Wnioskodawczyni nabyła bez żadnych spłat i dopłat na rzecz pozostałych spadkobierców, prawo własności nieruchomości stanowiących działki nr 147/5 o pow. 0,00347 ha, nr 148/5 o pow. 0,0550 ha oraz 149/6 o pow. 0,1349 ha.

15 marca 2017 r. Wnioskodawczyni zbyła w drodze umowy sprzedaży część nieruchomości, które nabyła w drodze działu spadku o łącznej powierzchni - 0,0928 ha. Wartość sprzedanych działek nie przekraczała udziału przypadającego w drodze działu spadku, lecz odpowiadała udziałowi wynoszącemu 9/50.

Nieruchomość przekraczająca udział spadkowy pozostaje jako własność Wnioskodawczyni.

W uzupełnieniu - piśmie z dnia 8 maja 2018 r. wskazano, że w ramach umowy częściowego działu spadku sporządzonego 24 października 2016 r. w formie aktu notarialnego - Wnioskodawczyni nabyła bez żadnych spłat i dopłat na rzecz pozostałych spadkobierców, prawo własności nieruchomości stanowiących działki nr 147/5 o pow. 0,0347 ha, nr 148/5 o pow. 0,0550 ha oraz 149/6 o pow. 0,1349 ha.

Nabycie działki nr 149/6 odbyło się w ramach wykonania .zapisu testamentowego, do którego wykonania zobowiązana była matka wnioskodawczyni (obowiązek przekazania nieruchomości wynikał z zapisów testamentu).

15 marca 2017 r. wnioskodawczyni zbyła w drodze umowy sprzedaży część nieruchomości, które nabyła w drodze działu spadku o łącznej powierzchni - 0,0928 ha.

Wartość sprzedanych działek nie przekraczała udziału przypadającego w drodze działu spadku. Wyliczenie:

Na mocy testamentu wnioskodawczyni nabyła działkę nr 147/1 o pow. 0,3 ha 57 m² oraz działkę 148/1(R) o pow. 0,5 ha 71 m² objęte księgą wieczystą XYZ obr. XXX - łączna pow. nabytych działek wyniosła 0,0928 ha.

Częściowe zmiany w ewidencji (nr działek i pow.) wynikały z decyzji administracyjnych i zostały wskazane w KW.

Jednocześnie na mocy testamentu, matka wnioskodawczyni zobowiązana została do przekazania wnioskodawczyni nieruchomości zabudowanej, objętej KW nr XXX, tj. działka nr 149/6 o pow. 0,1349 ha.

Tym samym w ramach udziału spadkowego wnioskodawczyni nabyła w drodze działu spadku oprócz ww. działek - nieruchomość o pow. 0,1349 ha, a zatem łącznie w wyniku zapisów testamentowych 0,2246 ha.

Zatem precyzując ostatecznie, Wnioskodawczyni w ramach działu spadku nie nabyła niczego ponad swój udział spadkowy: przedmiotem umowy sprzedaży z dnia 15 marca 2017 r. były grunty orne o pow. 0,0928 ha, stanowiące wg testamentu działki nr 147/1 o pow. 0,3 ha 57 m² oraz 148/1 (R) o pow. 0,5 ha 71 m² objęte księgą wieczystą XYZ obr. XXX.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze zbyciem nieruchomości, które Wnioskodawczyni nabyła w drodze spadkobrania odpowiadających udziałowi, wynikającemu z aktu poświadczenia dziedziczenia, tj. 9/50 - powstanie po jej stronie obowiązek opodatkowania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na mocy art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawczyni wskazała, że śmierć spadkodawcy nastąpiła w 2008 roku, a co za tym idzie w tym samym momencie został nabyty spadek. Zgodnie z tym stanem, sprzedaż nastąpiła w 2017 roku, czyli po upływie 5 lat od śmierci/nabycia, więc podatek nie powinien zostać naliczony i odprowadzony.

Ponadto, w uzupełnieniu z dnia 30 marca 2018 r. Wnioskodawczyni wskazała, że jej zdaniem nie powstanie po jej stronie obowiązek opodatkowania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 924 kodeksu cywilnego z chwilą śmierci spadkodawcy dochodzi do otwarcia spadku, zaś chwila ta, na mocy art. 925 k.c. stanowi moment nabycia przez spadkobiercę spadku. Przenosząc te przepisy, z godnie z art. 1035 k.c., na ogólne uregulowania dotyczące współwłasności zawarte w art. 195 i następnych k.c., należałoby stwierdzić, iż z chwilą śmierci spadkodawcy pomiędzy współspadkobiercami dochodzi do nabycia spadku, również do nabycia nieruchomości wchodzącej w skład spadku.

Spadek, tj. prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jednego lub kilku spadkobierców.

Ten stan rzeczy potwierdza najczęściej postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub sporządzony przez notariusza akt poświadczenia dziedziczenia. Jeżeli zatem spadek dziedziczy kilku spadkobierców, każdy z nich w chwili otwarcia spadku nabywa z mocy prawa określony ułamkowo udział spadkowy (oraz odpowiednio udziały w przedmiotach należących do spadku), nie zaś poszczególne przedmioty wchodzące w skład spadku. Dochodzi wówczas do powstania wspólności majątku spadkowego.

Ustanie tego stanu następuje w wyniku działu spadku, którego konsekwencją jest przyznanie poszczególnym spadkobiercom praw majątkowych objętych spadkiem stosownie do wielkości udziałów im przysługujących. Na skutek działu spadku następuje więc konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom i jest to czynność wtórna do nabycia spadku. Nie można bowiem nabyć własności rzeczy tylko i wyłącznie w drodze działu spadku, bez uprzedniego nabycia spadku. Dział spadku nie jest zatem „nową” formą nabycia nawet w sytuacji, gdy w jego wyniku spadkobierca otrzymuje rzeczy, których wartość po dokonanym dziale przekracza wartość udziału w spadku, jaki pierwotnie mu przysługiwał (wyrok WSA w Szczecinie z dnia 23 września 2015 r. sygn. I SA/Sz 850/15).

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także na gruncie podstawowych zasad polskiego prawa spadkowego, podstawowe znaczenie dla wystąpienia opodatkowania zbycia nieruchomości nabytej w drodze działu spadku ma nie chwila działu spadku, lecz chwila nabycia spadku, a zatem moment śmierci spadkodawcy (chwila otwarcia spadku).

Początek 5-letniego terminu, o jakim mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o PIT wyznaczać powinien więc koniec roku kalendarzowego, w którym nastąpiła śmierć spadkodawcy, a zarazem nabycie spadku, w skład którego wchodziła nieruchomość, będąca następnie przedmiotem działu spadku (wyrok NSA z 13 września 2011 r., sygn. II FSK 500/10).

Dział spadku, w którego następstwie nieruchomość wchodząca w skład spadku zostaje przyznana jednemu ze spadkobierców, dokonany po upływie wskazanego 5-letniego terminu, nie może być rozumiany jako „nabycie" nieruchomości, nawet w wypadku, gdy doszłoby do przysporzenia na rzecz spadkobiercy ponad udział spadkowy przysługujący mu w wyniku spadkobrania.

W konsekwencji, w rozważanym przypadku, zbycie nieruchomości, której własność została nabyta przez spadkobiercę, nie powinno być rozważane jako źródło przychodu na potrzeby opodatkowania podatkiem PIT. O dacie nabycia spadku, a zatem wszelkich rzeczy i praw wchodzących w jego skład, decyduje bowiem jego otwarcie, a nie zniesienie przez spadkobierców współwłasności otrzymanych rzeczy i od tej daty należy liczyć pięcioletni termin, o jakim mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W orzecznictwie jako argument świadczący o prawidłowości tego rozumowania wskazuje się również, iż zaaprobowanie przeciwnego stanowiska prowadziłoby do sytuacji, w której sprzedaż nieruchomości dokonana przez wszystkich spadkobierców w przedmiotowej sprawie nie stanowiłaby źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, natomiast sprzedaż tej samej nieruchomości nabytej w całości od spadkodawcy przez jednego spadkobiercę, który otrzymał ją poprzez dział spadku, rodziłaby obowiązek podatkowy. Sytuacja taka przeczyłaby zasadzie równości opodatkowania i pozostawałaby w sprzeczności z ratio legis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT (wyrok WSA w Gliwicach z 11 czerwca 2012 r. sygn. I SA/GI 1251/12).

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, iż za datę nabycia nieruchomości należy uznać datę śmierci spadkodawczyni, a więc 8 grudnia 2008 r., od której to rozpoczął bieg 5-letni termin przedawnienia. W związku z czym zbycie w roku 2017 nieruchomości, które wnioskodawczyni otrzymała w wyniku działu spadku (a mieszczące się w przypadającym jej udziale 9/50) nie powoduje po jej stronie powstania obowiązku opodatkowania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości, z uwagi na upływ 5-letniego terminu przedawnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przytoczony przepis formułuje generalną zasadę, zgodnie z którą odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a kwota uzyskana z tego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Użyty w art. 10 ust. 1 pkt 8 o podatku dochodowym od osób fizycznych termin „nabycie” oznacza każde uzyskanie tytułu własności (nabycie własności) lub każde uzyskanie określonego prawa (nabycie prawa) bez względu na fakt czy jest to nabycie w części ułamkowej czy w całości. Poprzez „nabycie” należy rozumieć każde zwiększenie aktywów podatnika. Nabyć nieruchomość lub prawo majątkowe można, np. zakupując je, bądź uzyskując pod tytułem darmym (w formie darowizny, w drodze spadku, działu spadku). W przypadku zaś ograniczonych praw rzeczowych również zawierając umowę o ustanowieniu tego prawa.

Wobec powyższego, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment i sposób ich nabycia.

Stosownie do art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. W myśl art. 924 i art. 925 ustawy Kodeks cywilny, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku.

Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.

Zgodnie z treścią przepisu art. 941 Kodeksu cywilnego rozrządzić majątkiem na wypadek śmierci można jedynie przez testament.

Przy czym dziedziczenie z testamentu ma pierwszeństwo przed dziedziczeniem ustawowym. Zgodnie z obowiązującym prawem polskim, pierwszeństwo będzie miała wola spadkodawcy. Jeśli pozostawił on po sobie ważny testament to dziedziczenie nastąpi w oparciu o ten dokument.

Stosownie do art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego, prawomocne postanowienie sądu o nabyciu spadku, czy też akt poświadczenia dziedziczenia sporządzony przez notariusza, potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

W myśl art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego stosuje się przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku.

Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny, współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom.

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego).

Natomiast, zgodnie z art. 210 ustawy Kodeks cywilny, każdy ze współwłaścicieli może domagać się zniesienia współwłasności. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku.

Zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności - art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego.

Z instytucją działu spadku mamy do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. W wyniku działu spadku prawa majątkowe objęte spadkiem przyznane poszczególnym spadkobiercom, przechodzą na nich, ustaje więc wspólność majątku spadkowego. Umowa o dział spadku lub prawomocne orzeczenie sądowe o dziale spadku stanowią tytuł własności rzeczy, które w dziale przypadły poszczególnym spadkobiercom. Tak więc na skutek działu spadku następuje „konkretyzacja” składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom. Umowa o dział spadku lub prawomocne orzeczenie sądowe o dziale spadku stanowią tytuł własności rzeczy, które w dziale przypadły poszczególnym spadkobiercom.

O tym zaś czy udział uległ powiększeniu nie decyduje subiektywne odczucie dotychczasowego współwłaściciela, lecz obiektywne kryteria odwołujące się do cen rynkowych udziałów przed i po dokonaniu działu spadku. Aby ustalić czy udział spadkowy uległ powiększeniu należy porównać wartość udziału w masie spadkowej nabytego w spadku z wartością majątku jaki przypadł spadkobiercy w wyniku działu spadku.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności, podziału majątku wspólnego czy działu spadku, jest nabyciem tych rzeczy.

Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą, dominującą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku podziału, jeśli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub
• wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku dokonanego podziału mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej w dzielonym majątku.

Jeżeli więc spełnione są wymienione wyżej warunki, dział spadku lub zniesienie współwłasności nieruchomości nie jest być rozpatrywane w kategoriach nabycia. Natomiast, jeżeli w wyniku dokonanego działu spadku lub zniesienia współwłasności, przedmiotem którego były nieruchomości, udział w nich zwiększa się, tj. przekracza wartość udziału dotychczas posiadanego, to data działu spadku i zniesienia współwłasności będzie również datą nabycia tego udziału w nieruchomościach, o który zwiększył się udział w nich po dokonaniu tej czynności.

Nabycie w wyniku działu spadku lub zniesienia współwłasności części majątku, który należał do innych spadkobierców (współwłaścicieli), należy więc traktować jako nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tak więc co do zasady, dział spadku jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w wyniku tej czynności prawnej podatnik otrzymuje rzecz lub prawo, którego wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał w dzielonej masie spadkowej.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że odpłatne zbycie w 2017 r. przez Wnioskodawczynię nieruchomości – pól rolnych, stanowiących masę spadkową po zmarłej babci i nabytej w drodze spadku, nie stanowi źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zostało dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku, w którym nastąpiło nabycie w nieruchomości wchodzących w skład spadku (w wyniku dokonanego działu spadku, przedmiotem którego były nieruchomości, udział w nich nie zwiększył się, tj. nie przekroczył wartość udziału dotychczas posiadanego przez Wnioskodawczynię).

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni, że nie powstanie po jej stronie obowiązek opodatkowania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest prawidłowe.

Natomiast za niemające oparcia w ww. przepisach należy uznać stwierdzenie Wnioskodawczynie, że „Dział spadku, w którego następstwie nieruchomość wchodząca w skład spadku zostaje przyznana jednemu ze spadkobierców, dokonany po upływie wskazanego 5-letniego terminu, nie może być rozumiany jako „nabycie” nieruchomości, nawet w wypadku, gdy doszłoby do przysporzenia na rzecz spadkobiercy ponad udział spadkowy przysługujący mu w wyniku spadkobrania.

Niemniej jednak stwierdzenie to nie narusza istoty stanowiska Wnioskodawczy, że „za datę nabycia nieruchomości należy uznać datę śmierci spadkodawczyni, a więc 8 grudnia 2008 r., od której to rozpoczął bieg 5-letni termin przedawnienia. W związku z czym zbycie w roku 2017 nieruchomości, które wnioskodawczyni otrzymała w wyniku działu spadku (a mieszczące się w przypadającym jej udziale 9/50) nie powoduje po jej stronie powstania obowiązku opodatkowania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości, z uwagi na upływ 5-letniego terminu przedawnienia”.

Ponadto podkreślić należy, że jakkolwiek wyroki sądów kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa to powołane przez Wnioskodawczynię wyroki Sądów są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Rozstrzygnięcia dokonane przez sądy są wiążące wyłącznie w sprawach, w których zostały wydane, a organy podatkowe nie są związane rozstrzygnięciami sądów w indywidualnych sprawach.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja utraci swoją aktualność.

Zastrzec również należy, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego - jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Przedmiotem interpretacji indywidualnej mogą być wyłącznie przepisy regulujące zasady jego ustalania. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, to na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego wyliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy w toku kontroli podatkowej czy postępowania podatkowego lub czynności sprawdzających.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.