2018.06.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.158.2018.1.IP
z 7 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2018 r. (data wpływu 5 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z inwestycją polegającą na termomodernizacji budynku kina w sposób dwuetapowy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z inwestycją polegającą na termomodernizacji budynku kina w sposób dwuetapowy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Centrum Kultury (dalej: Centrum Kultury lub Podatnik) jest samorządową instytucją kultury, która działa od 1 września 2000 r. Centrum Kultury jest wpisane do Rejestru Instytucji Kultury prowadzonego przez Gminę i posiada osobowość prawną. Działalność Centrum Kultury prowadzona jest na podstawie ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2017 r., poz. 862, z późn. zm.) – dalej: ustawa, oraz na podstawie Statutu samorządowej instytucji kultury pod nazwą „Centrum Kultury” dalej: Statut. Ze Statutu wynika, że Centrum Kultury prowadzi wielokierunkową działalność w dziedzinie rozwoju, upowszechniania kultury i sztuki, poprzez wychowanie i edukację w kraju i zagranicą. Do podstawowych zadań Centrum Kultury należy:

rozpoznawanie i rozbudzanie zainteresowań oraz potrzeb kulturalnych;
wychowanie przez sztukę i edukację kulturalną;
upowszechnianie wiedzy o sztuce;
gromadzenie, dokumentowanie, tworzenie, ochrona i udostępnianie dóbr kultury;
wspieranie profesjonalnej i amatorskiej działalności artystycznej oraz tworzenie warunków dla rozwoju ruchu regionalnego i amatorskiej działalności artystycznej;
organizowanie działalności kulturalnej w zespołach, kołach, klubach zainteresowań;
organizacja cyklicznych zajęć kulturalnych i artystycznych;
organizowanie i koordynowanie imprez kulturalnych, koncertów, wystaw, przeglądów, festiwali, turniejów, biesiad, konkursów, festynów, spotkań literackich, prelekcji, seansów filmowych, spektakli teatralnych, itp.;
wnioskowanie o nagrody, wyróżnienia i odznaczenia dla działaczy kultury;
współpraca w zakresie działalności kulturalnej z instytucjami, stowarzyszeniami, innymi organizacjami społecznymi oraz osobami fizycznymi;
promowanie Gminy Knurów poprzez udział w imprezach kulturalnych w kraju i zagranicą;
organizowanie i współorganizowanie imprez kulturalnych, szkoleń i kursów;
prowadzenie bibliotek, gromadzenie opracowanie, przechowywanie i ochrona księgozbioru oraz materiałów bibliotecznych;
udostępnianie zbiorów bibliotecznych na miejscu, wypożyczanie do domu oraz prowadzenie wypożyczeń międzybibliotecznych, z uwzględnieniem szczególnych potrzeb dzieci i młodzieży oraz osób niepełnosprawnych;
prowadzenie działalności informacyjnej, bibliograficznej, udostępnianie informacji własnych i zewnętrznych;
popularyzacja książki, informacji, wiedzy i czytelnictwa;
doskonalenie metod i technik pracy bibliotecznej;
prowadzenie działalności wydawniczej poligraficznej kolportażowej;
prowadzenie sprzedaży książek i prasy;
prowadzenie kina;
prowadzenie studia nagrań.

Przychodami Centrum Kultury są:

przychody z prowadzonej odpłatnej działalności,
przychody ze sprzedaży składników majątku ruchomego,
przychody z najmu i dzierżawy składników majątkowych instytucji,
dotacje celowe i podmiotowe z budżetu państwa lub jednostki samorządu terytorialnego,
dotacja podmiotowa organizatora na dofinansowanie działalności bieżącej w zakresie realizacji zadań statutowych, w tym na utrzymanie i remonty obiektów,
dotacja celowa organizatora na finansowanie lub dofinansowaniem kosztów realizacji inwestycji,
dotacja celowa organizatora na realizację wskazanych zadań i programów,
darowizny otrzymane od osób fizycznych prawnych,
przychody z innych źródeł.

Centrum Kultury może prowadzić i prowadzi działalność gospodarczą, w oparciu o odrębne przepisy, z której uzyskane przychody przeznaczone są na realizację celów statutowych i pokrycie kosztów bieżącej działalności, a w szczególności:

organizowanie i współorganizowanie imprez rozrywkowych i artystycznych, koncertów, przedstawień teatralnych, widowisk oraz innych form estradowych w obiektach własnych i poza nimi na zlecenie innych podmiotów gospodarczych;
obsługa techniczna imprez, wypożyczanie sprzętu technicznego, nagłaśniającego;
organizacja kursów, szkoleń, warsztatów artystyczno-edukacyjnych;
działalność wydawnicza oraz odsprzedaż wydawnictw instytucji;
działalność promocyjna, reklamowa;
działalność w zakresie usług kserograficznych i poligraficznych;
działalność małej gastronomii.

Centrum Kultury jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu (w tym czynności zwolnione od podatku) oraz czynności pozostające poza obszarem regulacji VAT. Centrum Kultury posiada odrębną osobowość prawną, a tym samym nie podlega centralizacji rozliczeń podatku od towarów i usług dokonywanych przez Gminę.

Centrum Kultury wystąpiło o dotację na termomodernizację budynku kina. Dotacja jest przyznawana w ramach projektu RPO na lata 2014-2020 w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. Aktualnie Centrum Kultury prowadzi inwestycję polegającą na termomodernizacji budynku kina.

W budynku gdzie wykonywana jest termomodernizacja:

na parterze znajduje się kino;
na piętrze znajdują się biura pracowników obsługujących całe Centrum Kultury oraz wydzielone pomieszczenie, w którym znajduje się projektornia kinowa.

W budynku kina realizowane są wszystkie typy działalności: sprzedaż biletów opodatkowana, zajęcia kulturalne dla dzieci, np. urodziny w kinie ze stawką zw. oraz obsługa administracyjna i księgowa dla całej firmy, która służy generowaniu czynności opodatkowanych, zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Centrum potrafi precyzyjnie określić jaka część powierzchni modernizowanego budynku służy wyłącznie działalności gospodarczej (czynnościom opodatkowanym i zwolnionym od podatku) oraz jaka część budynku służy zarówno działalności uznawanej przez ustawę VAT za działalność gospodarczą oraz działalności niepodlegającej opodatkowaniu.

W stosunku do wydatków dotyczących działalności mieszanej, Centrum nie ma możliwości bezpośredniego wyłącznego przyporządkowania ich do czynności podlegających opodatkowaniu VAT albo niepodlegających VAT. Brak możliwości bezpośredniego przypisania wydatków mieszanych do poszczególnych rodzajów czynności wynika z faktu, że wykonywane przez Centrum czynności podlegające opodatkowaniu VAT i występujące zdarzenia niepodlegające opodatkowaniu są generalnie wykonywane przez tych samych pracowników, przy pomocy tych samych zasobów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Centrum może obniżać podatek należny o podatek naliczony związany z ww. inwestycją w sposób dwuetapowy?

W pierwszym etapie wyodrębniony zostanie podatek naliczony, zawarty w fakturach potwierdzających koszty modernizacji tego obiektu, w części odpowiadającej stosunkowi powierzchni przeznaczonej na działalność gospodarczą do powierzchni całkowitej budynku. Podatek ten zostanie odliczony tylko w takiej części, w jakiej będzie służył czynnościom opodatkowanym.

W drugim etapie pozostała część podatku naliczonego, jako przeznaczona na cele działalności opodatkowanej oraz niepodlegającej opodatkowaniu, a której Centrum nie potrafi przyporządkować do żadnej z nich, będzie odliczana przy zastosowaniu tzw. prewspółczynnika, a następnie z tej części wydzielony zostanie podatek służący czynnościom opodatkowanym (do odliczenia).

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie sprzeciwiają się zaprezentowanemu rozwiązaniu.

Art. 86 ust. 2a ustawy VAT stanowi, że w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całość do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Z przepisu tego jednoznacznie wynika, że sposób określenia proporcji ma zastosowanie w przypadku braku możliwości przyporządkowania podatku naliczonego do czynności podlegających opodatkowaniu.

Dlatego też Centrum planuje w pierwszym etapie określić część podatku naliczonego służącą wyłącznie działalności gospodarczej a do pozostałej części, która służy działalności mieszanej, zastosować metodę określoną rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193), zwanym dalej rozporządzeniem. Rozporządzenie to określa, w przypadku niektórych podatników, sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności dokonywanych przez nich nabyć, zwany dalej „sposobem określenia proporcji” oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji (§ 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia).

W rozporządzeniu tym zostali wskazani podatnicy, do których przepisy w nim zawarte się odnoszą. Są to: jednostki samorządu terytorialnego, samorządowe instytucje kultury, państwowe instytucje kultury, uczelnie publiczne, instytuty badawcze.

Z § 4 rozporządzenia wynika, że w przypadku samorządowej instytucji kultury, jako sposób określenia proporcji uznaje się sposób ustalony według wzoru:

X=Ax100/P

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

X – proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,
A – roczny obrót z działalności gospodarczej zrealizowany przez samorządową instytucję kultury,
P – przychody wykonane samorządowej instytucji kultury.

Przychody wykonane samorządowej instytucji kultury nie obejmują przychodów uzyskanych z tytułu:

dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez samorządową instytucję kultury do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych samorządowej instytucji kultury – używanych na potrzeby prowadzonej przez tę instytucję działalności;
transakcji dotyczących:
1. pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych,
2. usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41 ustawy, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.

Centrum uważa, że nie zachodzi tu przypadek z art. 86 ust. 2h ustawy, z którego wynika, że w przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji.

Jak wykazano powyżej, Centrum zamierza stosować sposób określenia proporcji wynikający z rozporządzenia, ale tylko w odniesieniu do tej części podatku naliczonego, której nie potrafi przypisać w całości do działalności gospodarczej.

Taki sposób postępowania daje wyraz realizacji regulacji Dyrektywy 2006/112, a mianowicie:

artykuł 167 dyrektywy, który stanowi: ,,Prawo do odliczenia powstaje w momencie, gdy podatek, który podlega odliczeniu, staje się wymagalny”;
artykuł 168 dyrektywy 2006/112, który stanowi: „Jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika”;
artykuł 173 ust. 1 tej dyrektywy, który stanowi: „W odniesieniu do towarów i usług wykorzystywanych przez podatnika zarówno do dokonywania transakcji dających prawo do odliczenia, o których mowa w art. 168, 169 i 170, jak i transakcji niedających prawa do odliczenia, odliczenie będzie dotyczyło tylko takiej części VAT, która proporcjonalnie przypada na kwotę tych pierwszych transakcji”.

Właściwe funkcjonowanie systemu podatku VAT wymaga odpowiedniego i słusznego rozgraniczenia pomiędzy, z jednej strony, zasadami neutralności i terytorialności podatku, których poszanowanie powinno być umożliwione poprzez prawa do odliczenia, zwolnienia i, w danym przypadku, zwrotu podatku oraz, z drugiej strony, zwalczaniem oszustw podatkowych. Co się tyczy prawa do odliczenia, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału prawo to stanowi integralną część mechanizmu podatku VAT i co do zasady nie może być ograniczane (wyrok Collée, C-146/05).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem wiąże się podatek naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, a więc takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu VAT. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony, są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności nieopodatkowanych podatkiem VAT.

Podatnik w celu odliczenia podatku naliczonego, w pierwszej kolejności ma obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji. Jeżeli takie wyodrębnienie jest możliwe, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości przy nabyciu towarów i usług związanych wyłącznie ze sprzedażą opodatkowaną.

Z kolei, jak stanowi art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

W celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy (art. 86 ust. 2d ustawy).

Na mocy art. 86 ust. 2e ustawy, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Zgodnie z art. 86 ust. 2f ustawy, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio (art. 86 ust. 2g ustawy).

W myśl art. 86 ust. 2h ustawy, w przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji.

Z treści art. 86 ust. 22 ustawy wynika, że minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Na podstawie powyższej delegacji, zostało wydane rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193), zwane dalej rozporządzeniem.

Rozporządzenie to określa, w przypadku niektórych podatników, sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć, zwany dalej „sposobem określenia proporcji” oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji (§ 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia).

Stosownie do § 4 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku samorządowej instytucji kultury, jako sposób określenia proporcji uznaje się sposób ustalony według wzoru:

X=Ax100/P

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

X – proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,
A – roczny obrót z działalności gospodarczej zrealizowany przez samorządową instytucję kultury,
P – przychody wykonane samorządowej instytucji kultury.

Zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia, przez obrót należy rozumieć podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 ustawy, w zakresie:

dokonywanych przez podatników:
1. odpłatnych dostaw towarów na terytorium kraju,
2. odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju,
3. eksportu towarów,
4. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
odpłatnych dostaw towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju, które podlegałyby opodatkowaniu podatkiem gdyby były wykonywane na terytorium kraju.

Wyjaśnić należy, że pojęcie obrotu, o którym mowa w powyższej regulacji powinno być interpretowane tak jak w przypadku art. 90 ustawy. Obrót powinien być rozumiany jako kwota należna z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług pomniejszona o VAT. Obrót ten będzie – dla celów określenia proporcji – powiększany o otrzymane przychody z innej niż gospodarcza działalności.

Natomiast przez przychody wykonane samorządowej instytucji kultury rozumie się – w myśl § 2 pkt 12 rozporządzenia – przychody samorządowej instytucji kultury w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, w tym dotacje przekazane tej instytucji z budżetu jednostki samorządu terytorialnego, pomniejszone o kwoty zwróconych dotacji, o odsetki od środków na rachunkach bankowych zaliczonych do przychodów z mienia tej instytucji oraz o odszkodowania należne tej instytucji inne niż odszkodowania stanowiące zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy – wynikające ze sprawozdania rocznego z wykonania planu finansowego, z których instytucja ta pokrywała koszty swojej działalności wykonując przypisane jej zadania jednostki samorządu terytorialnego.

Zgodnie z § 4 ust. 2 rozporządzenia, przychody wykonane samorządowej instytucji kultury nie obejmują przychodów uzyskanych z tytułu:

dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez samorządową instytucję kultury do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych samorządowej instytucji kultury – używanych na potrzeby prowadzonej przez tę instytucję działalności;
transakcji dotyczących:
1. pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych,
2. usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41 ustawy, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.

Wyłączenie ww. transakcji z przychodów wykonanych samorządowej instytucji kultury (mianownik proporcji) zapewnia spójność (symetrię) z wyłączeniem tych transakcji z obrotu z działalności gospodarczej (licznik proporcji) i ma na celu „oczyszczenie” kwoty przychodów przyjmowanej do wyliczenia proporcji z danych, które zniekształcałyby tę proporcję.

Stosownie do § 8 rozporządzenia, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w § 3-7, mogą być przyjęte dane za rok podatkowy poprzedzający poprzedni rok podatkowy.

Należy zauważyć, że powołany wyżej przepis art. 86 ust. 2a ustawy wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą, w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy), w sytuacji, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania podatkiem VAT. „Towarzyszą” one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem VAT, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą.

Za czynności zrównane z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej uznaje się także nieodpłatną dostawę towarów lub nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste, w przypadkach, o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2a ustawy. Uzasadnia to fakt, że chociaż czynności te z definicji nie mają związku z działalnością gospodarczą, w przypadkach określonych w tych przepisach następuje obowiązek naliczenia VAT.

Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową).

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do ust. 2 tego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec tego należy stwierdzić, że za podatnika VAT będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów opodatkowanej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Samodzielność gospodarcza w prowadzeniu działalności gospodarczej oznacza możliwość podejmowania decyzji, a zarazem posiadanie odpowiedniego stopnia odpowiedzialności za podjęte decyzje, w tym za szkody poniesione wobec osób trzecich, jak również ponoszenie przez podmiot ryzyka gospodarczego.

Wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy generalną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego, uzupełniają w sposób techniczno-prawny regulacje zawarte w art. 90 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to – na mocy art. 90 ust. 2 ustawy – podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w cyt. wyżej ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Przepis art. 90 ust. 4 ustawy stanowi, że proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Na podstawie art. 90 ust. 5 ustawy – do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika – używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Przy ustalaniu proporcji zgodnie z ust. 2-6 do obrotu nie wlicza się kwoty podatku (art. 90 ust. 9a ustawy).

Stosownie do art. 90 ust. 10 ustawy, w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, była mniejsza niż 500 zł – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
nie przekroczyła 2% – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%.

W związku z powyższym podatnicy, u których proporcja sprzedaży nie przekracza 2%, mają prawo (a nie obowiązek) do uznania, że proporcja wynosi 0%. Podatnik ma zatem prawo wyboru, może dokonać odliczenia w oparciu o wyliczoną proporcję, ale może z tego prawa zrezygnować i nie odliczać podatku naliczonego.

Z opisu sprawy wynika, że Centrum Kultury jest samorządową instytucją kultury, która działa od 1 września 2000 r. Centrum Kultury jest wpisane do Rejestru Instytucji Kultury prowadzonego przez Gminę i posiada osobowość prawną. Działalność Centrum Kultury prowadzona jest na podstawie ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej oraz na podstawie Statutu samorządowej instytucji kultury. Ze Statutu wynika, że Centrum Kultury prowadzi wielokierunkową działalność w dziedzinie rozwoju, upowszechniania kultury i sztuki, poprzez wychowanie i edukację w kraju i zagranicą. W Statucie wymienionych jest szereg podstawowych zadań Centrum Kultury oraz przychody Centrum. Centrum Kultury może prowadzić i prowadzi działalność gospodarczą, w oparciu o odrębne przepisy, z której uzyskane przychody przeznaczone są na realizację celów statutowych i pokrycie kosztów bieżącej działalności. Centrum Kultury jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu (w tym czynności zwolnione od podatku) oraz czynności pozostające poza obszarem regulacji VAT. Centrum Kultury posiada odrębną osobowość prawną, a tym samym nie podlega centralizacji rozliczeń podatku od towarów i usług dokonywanych przez Gminę. Centrum Kultury wystąpiło o dotację na termomodernizację budynku kina. Dotacja jest przyznawana w ramach projektu RPO na lata 2014-2020 w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. Aktualnie Centrum Kultury prowadzi inwestycję polegającą na termomodernizacji budynku kina. W budynku gdzie wykonywana jest termomodernizacja: na parterze znajduje się kino a na piętrze znajdują się biura pracowników obsługujących całe Centrum Kultury oraz wydzielone pomieszczenie, w którym znajduje się projektornia kinowa. W budynku kina realizowane są wszystkie typy działalności: sprzedaż biletów opodatkowana, zajęcia kulturalne dla dzieci, np. urodziny w kinie ze stawką zw. oraz obsługa administracyjna księgowa dla całej firmy, która służy generowaniu czynności opodatkowanych, zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu. Centrum potrafi precyzyjnie określić jaka część powierzchni modernizowanego budynku służy wyłącznie działalności gospodarczej (czynnościom opodatkowanym i zwolnionym od podatku) oraz jaka część budynku służy zarówno działalności uznawanej przez ustawę VAT za działalność gospodarczą oraz działalności niepodlegającej opodatkowaniu. W stosunku do wydatków dotyczących działalności mieszanej, Centrum nie ma możliwości bezpośredniego wyłącznego przyporządkowania ich do czynności podlegających opodatkowaniu VAT albo niepodlegających VAT. Brak możliwości bezpośredniego przypisania wydatków mieszanych do poszczególnych rodzajów czynności wynika z faktu, że wykonywane przez Centrum czynności podlegające opodatkowaniu VAT i występujące zdarzenia niepodlegające opodatkowaniu są generalnie wykonywane przez tych samych pracowników, przy pomocy tych samych zasobów.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z ww. inwestycją w sposób dwuetapowy, a mianowicie w pierwszym etapie wyodrębniony zostanie podatek naliczony w części odpowiadającej stosunkowi powierzchni przeznaczonej na działalność gospodarczą do powierzchni całkowitej budynku, a w drugim etapie pozostała część podatku naliczonego, jako przeznaczona na cele działalności opodatkowanej oraz niepodlegającej opodatkowaniu będzie odliczana przy zastosowaniu tzw. prewspółczynnika.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że w celu odliczenia podatku naliczonego, w pierwszej kolejności podatnik winien przyporządkować ponoszone wydatki do poszczególnych rodzajów działalności (podlegającej opodatkowaniu, czyli opodatkowanej i zwolnionej, oraz niepodlegającej opodatkowaniu). Podatnik ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji. Jeżeli takie wyodrębnienie jest możliwe, podatnikowi przysługuje – na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy – pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych ze sprzedażą opodatkowaną, brak jest natomiast takiego prawa w stosunku do towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności niepodlegających temu podatkowi oraz zwolnionych od podatku. Natomiast w sytuacji, gdy takie przyporządkowanie nie jest możliwe, a wydatki służą zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, podatnik winien ustalić proporcję, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy.

Jak wskazano wyżej, art. 86 ust. 2a ustawy będzie miał zastosowanie wyłącznie do sytuacji, w której nabywane towary i usługi wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w sytuacji gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe. W takich okolicznościach kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej. Zatem podstawową przesłanką warunkującą stosowanie przepisu art. 86 ust. 2a ustawy jest nabywanie towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania przez podatnika czynności „innych niż działalność gospodarcza” (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy).

Z wniosku wynika, że Centrum Kultury prowadzi inwestycję polegającą na termomodernizacji budynku kina. W budynku kina realizowane są wszystkie typy działalności, przy czym – zdaniem Wnioskodawcy – Centrum potrafi precyzyjnie określić jaka część powierzchni modernizowanego budynku służy wyłącznie działalności gospodarczej (czynnościom opodatkowanym i zwolnionym od podatku) oraz jaka część budynku służy zarówno działalności uznawanej przez ustawę za działalność gospodarczą oraz działalności niepodlegającej opodatkowaniu. W stosunku do wydatków dotyczących działalności mieszanej, Centrum nie ma możliwości bezpośredniego przyporządkowania ich do czynności podlegających opodatkowaniu albo niepodlegających VAT. Brak możliwości bezpośredniego przypisania wydatków mieszanych do poszczególnych rodzajów czynności wynika z faktu, że wykonywane przez Centrum czynności podlegające opodatkowaniu VAT i występujące zdarzenia niepodlegające opodatkowaniu są generalnie wykonywane przez tych samych pracowników, przy pomocy tych samych zasobów.

W tym miejscu wypada zauważyć, że specyfika wydatków ponoszonych w związku z realizowanym projektem termomodernizacji budynku kina sprawia, że wydatki te dotyczą modernizowanego budynku jako całości, a nie tylko jego określonych części.

Mając na uwadze powyższe w kontekście opisu sprawy nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że może on obniżyć podatek należny o podatek naliczony związany z ww. inwestycją w sposób dwuetapowy, przy czym w pierwszym etapie wyodrębniony zostanie podatek naliczony, zawarty w fakturach potwierdzających koszty modernizacji tego obiektu, w części odpowiadającej stosunkowi powierzchni przeznaczonej na działalność gospodarczą do powierzchni całkowitej budynku.

Powyższe wynika z faktu, że – zdaniem tutejszego organu – „wstępna” (zaproponowana w pierwszym etapie) metoda ustalenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu przez wyliczenie procentowego udziału powierzchni przeznaczonej na działalność gospodarczą do powierzchni całkowitej budynku nie stanowi bezpośredniej alokacji, lecz jest metodą szacunkową. Skoro bowiem Zainteresowany będzie musiał zastosować jakąś metodę, by przyporządkować wydatki do odpowiedniego rodzaju działalności, to oznacza, że tych wydatków nie będzie mógł bezpośrednio przypisać. Przypomnieć należy, że sposób wyodrębnienia kwot podatku naliczonego do odliczenia winien mieć charakter obiektywny i nie może wynikać z pragmatyczności lub określonej zamierzonej celowości.

Organ podatkowy w tym miejscu wyjaśnia, że – uwzględniający udział procentowy powierzchni przeznaczonej na działalność gospodarczą w powierzchni całkowitej budynku kina – sposób wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego z działalnością gospodarczą wskazany przez Zainteresowanego jako etap pierwszy, nie będzie pozwalać na właściwe przyporządkowanie nabytych towarów i usług do działalności gospodarczej i do celów innych niż działalność gospodarcza. Metoda ta bowiem, jak wskazano wyżej, nie znajduje podstaw w przepisach ustawy.

Zatem, w przypadku, gdy – jak wynika z wniosku – nabyte w ramach termomodernizacji budynku kina towary i usługi będą wykorzystywane do celów działalności gospodarczej (opodatkowanej podatkiem VAT oraz zwolnionej od tego podatku), jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (niepodlegającej podatkowi VAT), a specyfika inwestycji obejmującej budynek jako całość wskazuje, że Wnioskodawca nie będzie miał możliwości bezpośredniego – obiektywnego i miarodajnego – przypisania tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej Centrum Kultury, to kwotę podatku naliczonego Zainteresowany powinien obliczyć zgodnie ze sposobem określenia proporcji, o którym mowa w art. 86 ust. 2a-2h ustawy oraz § 4 rozporządzenia z dnia 17 grudnia 2015 r. a następnie zastosować współczynnik (proporcję), o którym mowa w art. 90 ustawy.

W konsekwencji, odpowiadając na pytanie należy stwierdzić, że Centrum Kultury nie będzie mogło obniżyć kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z ww. inwestycją w sposób dwuetapowy, o którym mowa we wniosku.

W okolicznościach analizowanej sprawy, Wnioskodawca – w związku z ponoszonymi na inwestycję wydatkami – w pierwszej kolejności będzie zobowiązany – w oparciu o przepisy art. 86 ust. 2a-2h ustawy oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. – wyliczyć prewspółczynnik. Powyższe pozwoli mu wyodrębnić tę część podatku naliczonego, która ma związek z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej. W dalszej kolejności, ponieważ – jak wskazał Wnioskodawca – budynek kina służył będzie w ramach działalności gospodarczej zarówno czynnościom opodatkowanym VAT, jak i zwolnionym od tego podatku, w celu wyliczenia podatku naliczonego do odliczenia, Zainteresowany będzie zobowiązany wyliczyć proporcję, na podstawie art. 90 ust. 2-3 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako nieprawidłowe.

Wyjaśnienia wymaga, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym tutejszy organ informuje się, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Ponadto tutejszy organ nadmienia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin