2018.06.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.211.2018.2.KB
z 7 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2018 r. (data wpływu 29 marca 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 maja 2018 r. (data wpływu 24 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy VAT zajęć kulturalno-oświatowych (zajęcia taneczne, plastyczne, muzyczne, sportowe), zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy VAT półkolonii letnich i zimowych, które odbywają się w Domach Kultury należących do Wnioskodawcy, opodatkowania stawką podatku w wysokości 8% obozów organizowanych w ośrodkach będących własnością Wnioskodawcy, opodatkowania stawką podatku w wysokości 8% imprez biletowanych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy VAT zajęć kulturalno-oświatowych (zajęcia taneczne, plastyczne, muzyczne, sportowe), zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy VAT półkolonii letnich i zimowych, które odbywają się w Domach Kultury należących do Wnioskodawcy, opodatkowania stawką podatku w wysokości 8% obozów organizowanych w ośrodkach będących własnością Wnioskodawcy oraz opodatkowania stawką podatku w wysokości 8% imprez biletowanych. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 17 maja 2018 r. (data wpływu 24 maja 2018 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy oraz dowód wpłaty brakującej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

Spółdzielnia jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Oprócz realizacji głównego celu, jakim jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych członków i ich rodzin poprzez dostarczanie samodzielnych lokali mieszkalnych lub domów jednorodzinnych, Spółdzielnia prowadzi także w interesie członków, działalność gospodarczą polegającą na wynajmie lokali użytkowych, pawilonów handlowych oraz terenów.

Przedmiotem działalności Spółdzielni jest również prowadzenie działalności kulturalno-oświatowej za pośrednictwem Osiedlowych Domów Kultury, w których organizowane są zajęcia taneczne, muzyczne, plastyczne i sportowe. W okresie ferii zimowych i wakacji letnich organizowane są półkolonie, obozy, wycieczki i biwaki. Spółdzielnia prowadzi działalność kulturalno-oświatową zgodnie z postanowieniami statutu i uchwałą walnego zgromadzenia członków. Członkowie Spółdzielni oraz osoby niebędące członkami Spółdzielni są obowiązani uczestniczyć w kosztach związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie Spółdzielni.

Działalność kulturalno-oświatowa finansowana jest wpływami z mienia Spółdzielni, jak również z opłat pobieranych od uczestników za udział w zajęciach (częściowa odpłatność).

Zajęcia organizowane w Osiedlowych Domach Kultury prowadzone są przez instruktorów i opiekunów zatrudnionych w Spółdzielni na umowę o pracę bądź umowę zlecenie. Oferta uczestnictwa zarówno w zajęciach kulturalno-oświatowych jak i półkoloniach, biwakach czy obozach skierowana jest do:

członków Spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali mieszkalnych,
członków Spółdzielni będących właścicielami lokali mieszkalnych,
właścicieli lokali niebędących członkami Spółdzielni,
osób niebędących członkami, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego.

Zajęcia kulturalno-oświatowe takie jak zajęcia taneczne, muzyczne, plastyczne czy sportowe odbywają się w Osiedlowych Domach Kultury. W ramach półkolonii letnich i zimowych dzieci przebywają w Domach Kultury, gdzie organizowane są różnego rodzaju zajęcia oraz uczestnicy półkolonii biorą udział w wycieczkach do kina, teatru, na basen itp.

Zajęcia kulturalno-oświatowe oraz półkolonie letnie i zimowe dla wyżej wymienionych osób opodatkowane są stawką VAT zwolnioną.

Obozy organizowane w ośrodku będącym własnością Spółdzielni, imprezy biletowane oraz koncerty opodatkowane są stawką VAT 8%.

Ponadto Domy Kultury w ramach prowadzonej działalności wynajmują sale, które opodatkowane są stawką podstawową 23%.

W złożonym uzupełnieniu Spółdzielnia wskazała, że:

Za zajęcia taneczne, plastyczne, muzyczne itp. organizowane w Osiedlowych Domach Kultury, jak również za zajęcia organizowane w ramach półkolonii, pobiera opłaty od uczestników. Jednakże opłaty te nie pokrywają w całości poniesionych kosztów na organizację tych zajęć. Wobec powyższego działalność kulturalno-oświatowa finansowana jest częściowo z wpływów pochodzących z mienia (tj. wynajmu lokali użytkowych itp.). Natomiast odpis na mienie obciąża koszty wpływające na wysokość stawki eksploatacyjnej. Zatem, zdaniem Spółdzielni, zajęcia kulturalno-oświatowe częściowo finansowane są z opłat, o których mowa w art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych. Ponadto odnosząc się do drugiej części pytania pierwszego, Spółdzielnia wyjaśniła, że za wszystkie zajęcia kulturalno-oświatowe organizowane w Domach Kultury pobierane są od uczestników opłaty. Za zajęcia odbywające się w ramach półkolonii letnich lub zimowych, Spółdzielnia pobiera opłaty. Plan zajęć obejmuje między innymi wycieczki do kina, pływalni i inne miejsca wypoczynku, również zajęcia plastyczne, które nie wchodzą w ramy pozostałych zajęć odbywających się w Klubach Osiedlowych.
Zajęcia odbywające się w ramach poszczególnych sekcji w klubach nie mają miejsca podczas organizacji półkolonii letnich i zimowych.
Na usługi świadczone w ramach organizacji obozu w ośrodku będącym własnością Spółdzielni składają się: usługa noclegowa, wyżywienie oraz transport uczestników obozu. Spośród wyżej wymienionych usług, Spółdzielnia we własnym zakresie zapewnia wyżywienie oraz nocleg, natomiast usługa przewozu uczestników obozu nabywana jest od innych podmiotów. Dokonując czynności organizacji obozu Spółdzielnia działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek. Dla usług świadczonych w ramach organizacji obozu, Spółdzielnia stosuje klasyfikację statystyczną 55.20.19.
Spółdzielnia w Domach Kultury organizuje imprezy biletowane takie jak: koncerty, spektakle stosując klasyfikację statystyczną 90.04.
Bilet uprawnia do wzięcia udziału w konkretnym wydarzeniu jakim jest koncert bądź spektakl odbywający się w Domu Kultury.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy zajęcia kulturalno-oświatowe takie jak: zajęcia taneczne, plastyczne, muzyczne, sportowe itp. oraz półkolonie letnie i zimowe, które odbywają się w Domach Kultury należących do Spółdzielni, a organizowane dla:
- członków Spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali,
- członków Spółdzielni będących właścicielami lokali mieszkalnych,
- właścicieli lokali niebędących członkami Spółdzielni,
- osób niebędących członkami, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, są zwolnione z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy o VAT?
Czy obozy organizowane w ośrodkach będących własnością Spółdzielni oraz imprezy biletowane są objęte stawką VAT 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z poz. 163 załącznika nr 3 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, półkolonie letnie i zimowe jak również zajęcia kulturalno-oświatowe wskazane w pytaniu pierwszym korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy o VAT. Działalność kulturalno-oświatowa wyszczególniona w statucie Spółdzielni jako jeden z przedmiotów jej działalności, prowadzona jest na rzecz członków, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali mieszkalnych, członków Spółdzielni będących właścicielami lokali mieszkalnych i na rzecz właścicieli lokali mieszkalnych niebędących członkami Spółdzielni. Członkowie Spółdzielni oraz osoby niebędące członkami obowiązani są uczestniczyć w kosztach tej działalności. Wobec powyższego od osób korzystających z zajęć prowadzonych przez Domy Kultury pobierane są opłaty będące jedynie zwrotem w części ponoszonych przez Spółdzielnię kosztów. Ponadto, warto zwrócić uwagę, że Spółdzielnia nie czerpie zysków z tytułu prowadzenia działalności kulturalno-oświatowej, a jej funkcjonowanie ma jedynie zaspokajać inne potrzeby członków Spółdzielni i ich rodzin.

Jeśli chodzi o obozy organizowane w ośrodkach będących własnością Spółdzielni, jest ona zdania, że objęte są stawką VAT 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z poz. 163 załącznika nr 3 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy o VAT. Podobne stanowisko Spółdzielnia prezentuje w związku z imprezami biletowanymi, które opodatkowane są stawką VAT 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z poz. 163 załącznika nr 3 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że przy określaniu prawidłowej stawki podatku od towarów i usług dla danej czynności istotne jest właściwe jej zaklasyfikowanie wg symbolu PKWiU. Tym samym wydając przedmiotową interpretację tutejszy organ oparł się na podanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji.

Wskazać należy, że stosownie do pkt 1 komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS z 2005 r. Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W związku z tym, że organy podatkowe nie są właściwe do klasyfikowania czynności, a dla prawidłowego ich opodatkowania niezbędne jest ich zaklasyfikowanie do prawidłowego grupowania statystycznego, obowiązek ten spoczywa na Wnioskodawcy.

Niniejsza interpretacja nie rozstrzyga prawidłowości klasyfikacji usług świadczonych przez Wnioskodawcę w świetle PKWiU. Wobec tego została ona wydana przy założeniu, że Wnioskodawca poprawnie zakwalifikował usługi będące przedmiotem wniosku do odpowiedniego grupowania PKWiU. Tutejszy organ nie jest bowiem uprawniony, w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, do zajmowania stanowiska w zakresie prawidłowości formalnego przyporządkowania usług do grupowania statystycznego.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisu sprawy (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU wymienionych we wniosku usług) lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Podstawowa stawka podatku – na mocy art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku bądź zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 41 ust. 2 ustawy – dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 i 2 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że przedmiotem działalności Spółdzielni jest m.in. prowadzenie działalności kulturalno-oświatowej za pośrednictwem Osiedlowych Domów Kultury, w których organizowane są zajęcia taneczne, muzyczne, plastyczne i sportowe. W okresie ferii zimowych i wakacji letnich organizowane są półkolonie, obozy, wycieczki i biwaki. Spółdzielnia prowadzi działalność kulturalno-oświatową zgodnie z postanowieniami statutu i uchwałą walnego zgromadzenia członków. Członkowie Spółdzielni oraz osoby niebędące członkami Spółdzielni są obowiązani uczestniczyć w kosztach związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie Spółdzielni.

Działalność kulturalno-oświatowa finansowana jest wpływami z mienia Spółdzielni, jak również z opłat pobieranych od uczestników za udział w zajęciach (częściowa odpłatność).

członków Spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali mieszkalnych,
członków Spółdzielni będących właścicielami lokali mieszkalnych,
właścicieli lokali niebędących członkami Spółdzielni,
osób niebędących członkami, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego.

Za zajęcia taneczne, plastyczne, muzyczne itp. organizowane w Osiedlowych Domach Kultury, jak również za zajęcia organizowane w ramach półkolonii, Spółdzielnia pobiera opłaty od uczestników. Jednakże opłaty te nie pokrywają w całości poniesionych kosztów na organizację tych zajęć. Wobec powyższego działalność kulturalno-oświatowa finansowana jest częściowo z wpływów pochodzących z mienia (tj. wynajmu lokali użytkowych itp.). Natomiast odpis na mienie obciąża koszty wpływające na wysokość stawki eksploatacyjnej. Zatem zajęcia kulturalno-oświatowe częściowo finansowane są z opłat, o których mowa w art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych. Za wszystkie zajęcia kulturalno-oświatowe organizowane w Domach Kultury pobierane są od uczestników opłaty. Za zajęcia odbywające się w ramach półkolonii letnich lub zimowych, Spółdzielnia pobiera opłaty.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. określenia, czy zajęcia kulturalno-oświatowe takie jak: zajęcia taneczne, plastyczne, muzyczne, sportowe itp. oraz półkolonie letnie i zimowe, które odbywają się w Domach Kultury należących do Spółdzielni, a organizowane dla członków Spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali, członków Spółdzielni będących właścicielami lokali mieszkalnych, właścicieli lokali niebędących członkami Spółdzielni, a także osób niebędących członkami, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, są zwolnione z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy – zwalnia się od podatku czynności wykonywane na rzecz członków spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali mieszkalnych, członków spółdzielni będących właścicielami lokali mieszkalnych lub na rzecz właścicieli lokali mieszkalnych niebędących członkami spółdzielni, za które są pobierane opłaty, zgodnie z art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1222 oraz z 2015 r., poz. 201).

Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2018 r., poz. 701) – zwanego dalej rozporządzeniem – zwalnia się od podatku czynności wykonywane na rzecz osób niebędących członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali mieszkalnych, za które są pobierane opłaty zgodnie z art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1222, z 2015 r., poz. 201, z 2017 r., poz. 1442 i 1596 oraz z 2018 r., poz. 582).

Powołany powyżej art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2018 r., poz. 845) stanowi, że:

Członkowie spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali, są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu.
Członkowie spółdzielni będący właścicielami lokali są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu.
Właściciele lokali niebędący członkami spółdzielni są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych. Są oni również obowiązani uczestniczyć w wydatkach związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni, które są przeznaczone do wspólnego korzystania przez osoby zamieszkujące w określonych budynkach lub osiedlu. Obowiązki te wykonują przez uiszczanie opłat na takich samych zasadach, jak członkowie spółdzielni, z zastrzeżeniem art. 5.
Członkowie spółdzielni uczestniczą w kosztach związanych z działalnością społeczną, oświatową i kulturalną prowadzoną przez spółdzielnię, jeżeli uchwała walnego zgromadzenia tak stanowi. Właściciele lokali niebędący członkami oraz osoby niebędące członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, mogą odpłatnie korzystać z takiej działalności na podstawie umów zawieranych ze spółdzielnią.

Zauważyć należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy oraz przepisach wykonawczych do niej należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej dostawy towaru i świadczonej usługi dokonanej odpłatnie przez podatnika.

Zatem powołane regulacje prawne zwalniają z opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności wykonywane jedynie na rzecz jednoznacznie określonej grupy podmiotów, tj. członków spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali mieszkalnych, członków spółdzielni będących właścicielami lokali mieszkalnych lub na rzecz właścicieli lokali mieszkalnych niebędących członkami spółdzielni (art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy) oraz na rzecz osób niebędących członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali mieszkalnych (§ 3 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia), za które są pobierane opłaty zgodnie z art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.

Należy jednak wskazać, że powołane powyżej przepisy art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy oraz § 3 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia nie mają zastosowania w odniesieniu do czynności, za które pobierane są opłaty inne niż wymienione w art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.

Jak wynika z opisu sprawy, za wszystkie zajęcia kulturalno-oświatowe organizowane w Domach Kultury oraz za zajęcia odbywające się w ramach półkolonii letnich lub zimowych pobierane są od uczestników opłaty. Pobierane należności nie są zatem opłatami, o których mowa w art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, ponieważ są one „opłatami indywidulnymi” pobieranymi od uczestników tych zajęć. Zatem wykraczają one poza opłaty wskazane w art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy oraz § 3 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia.

Dla możliwości zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy oraz § 3 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia nie ma znaczenia to, że opłaty pobierane od osób korzystających z zajęć prowadzonych przez Domy Kultury są jedynie zwrotem w części ponoszonych przez Spółdzielnię kosztów oraz, że Spółdzielnia nie czerpie zysków z tytułu prowadzenia działalności kulturalno-oświatowej.

Zwolnienie od podatku wskazane w powyższych przepisach przysługuje wyłącznie w sytuacji, gdy za wykonywane czynności są pobierane opłaty, o których mowa w art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych. Pobieranie od uczestników zajęć opłat innych niż wskazane w tym przepisie uniemożliwia zastosowanie zwolnienia od podatku dla tych czynności.

W konsekwencji należy stwierdzić, że zajęcia kulturalno-oświatowe takie jak: zajęcia taneczne, plastyczne, muzyczne, sportowe itp. oraz półkolonie letnie i zimowe, które odbywają się w Domach Kultury należących do Spółdzielni nie są objęte zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy oraz § 3 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia, ponieważ za ww. czynności są pobierane opłaty inne niż wskazane w art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.

Reasumując, zajęcia kulturalno-oświatowe takie jak: zajęcia taneczne, plastyczne, muzyczne, sportowe itp. oraz półkolonie letnie i zimowe, które odbywają się w Domach Kultury należących do Spółdzielni, a organizowane dla członków Spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali, członków Spółdzielni będących właścicielami lokali mieszkalnych, właścicieli lokali niebędących członkami Spółdzielni oraz osób niebędących członkami, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, nie są zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy zajęć kulturalno-oświatowych (zajęcia taneczne, plastyczne, muzyczne, sportowe) oraz w zakresie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy półkolonii letnich i zimowych, które odbywają się w Domach Kultury należących do Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Pytanie Wnioskodawcy dotyczy także określenia, czy obozy organizowane w ośrodkach będących własnością Spółdzielni są objęte stawką VAT 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z poz. 163 załącznika nr 3 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy.

Jak wynika z opisu sprawy, w okresie ferii zimowych i wakacji letnich organizowane są m.in. obozy. Obozy te organizowane są w ośrodku będącym własnością Spółdzielni. Na usługi świadczone w ramach organizacji obozu w ośrodku będącym własnością Spółdzielni składają się: usługa noclegowa, wyżywienie oraz transport uczestników obozu. Spośród wyżej wymienionych usług, Spółdzielnia we własnym zakresie zapewnia wyżywienie oraz nocleg, natomiast usługa przewozu uczestników obozu nabywana jest od innych podmiotów. Dokonując czynności organizacji obozu Spółdzielnia działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek. Dla usług świadczonych w ramach organizacji obozu, Spółdzielnia stosuje klasyfikację statystyczną 55.20.19.

Biorąc pod uwagę powyższy opis sprawy należy stwierdzić, że organizacja przez Spółdzielnię w okresie ferii zimowych i wakacji letnich obozów, w ramach których uczestnikom zostaną zapewnione: usługa noclegowa, wyżywienie oraz transport jest świadczeniem złożonym, składającym się z usług nabytych i własnych, których charakter wskazuje, że usługa ta jest usługą turystyki.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia usług turystki. Jednak przez usługę turystyki należy rozumieć kompleksową usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Takie rozumienie tego pojęcia potwierdza również treść niżej wymienionego przepisu art. 119 ustawy. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez). Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka – w słowniku języka polskiego „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PWN Biblioteka Gazety Wyborczej).

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1553, z późn. zm.) – przez usługi turystyczne należy rozumieć usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym. Natomiast impreza turystyczna to co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu (art. 3 pkt 2 cyt. ustawy).

Jak wskazano powyżej, ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „usług turystyki”. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – zwanej dalej Dyrektywą – poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC z późn. zm.). Stosownie do powołanego przepisu, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy miało na celu m.in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052 „turystyka” to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Definicję usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale niesłużące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S. Wodejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wodejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Należy zauważyć, że pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J. Altkorn „Marketing w turystyce”, Warszawa 2002 r., s. 99).

Przepis art. 119 ustawy określa szczególną procedurę opodatkowania usług turystyki. W świetle ust. 1 tego artykułu – podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, o której mowa w ust. 1 – na podstawie art. 119 ust. 2 ustawy – rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Chodzi zatem o usługi, które w całości składają się na usługę turystyczną. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składniki usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, że czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, że nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Stosownie do art. 119 ust. 3 ustawy – przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

(uchylony);
działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
(uchylony).

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty (art. 119 ust. 3a ustawy).

Powołana regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Zauważyć należy, że podstawowym kryterium zasadności zastosowania specjalnych zasad opodatkowania marży, jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę turystyki. Usługa turystyki jest kompleksową usługą, realizowaną przez podatnika, obejmującą swym zakresem różne usługi składowe świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć, przy czym muszą one być nabywane od innych podatników.

W związku z tym, że świadczona przez Wnioskodawcę usługa organizowania obozów składa się również z usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników, zastosowanie znajdzie art. 119 ustawy. Zatem organizacja przedmiotowych obozów, w ramach których uczestnikom jest zapewniona usługa noclegowa, wyżywienie oraz ich transport jest świadczeniem złożonym stanowiącym usługę turystyki.

W myśl art. 119 ust. 4 ustawy – podatnikom, o których mowa w ust. 3, nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty.

Na podstawie art. 119 ust. 5 ustawy – w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a.

Stosownie do treści art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak stanowi art. 119 ust. 6 ustawy – w przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które Wnioskodawca nabywa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestnika wypoczynku i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej. Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez Wnioskodawcę dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych.

Zatem usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Z powyższego wynika, że zarówno usługi własne, jak i usługi nabyte stanowią elementy składowe określonej usługi turystycznej.

Biorąc pod uwagę przedstawione rozważania, stwierdzić należy, że procedura opodatkowania biur podróży jest procedurą szczególną, przewidującą uregulowania specyficzne dla działalności biur podróży i stanowiące odstępstwo od ogólnych zasad opodatkowania podatkiem VAT.

Podkreślenia wymaga fakt, że cytowane przepisy art. 119 ustawy są zbieżne z przepisami Dyrektywy. I tak, zgodnie z art. 306 Dyrektywy – państwa członkowskie stosują procedurę szczególną VAT, zgodnie z niniejszym rozdziałem, do transakcji dokonywanych przez biura podróży, o ile biura te występują we własnym imieniu wobec nabywców oraz gdy wykorzystują one do realizacji podróży towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników.

Z brzmienia powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że dotyczy on świadczeń nabywanych od innych podatników.

Jak już wyżej wskazano, transakcje dokonywane na warunkach przewidzianych w art. 306 Dyrektywy przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty (art. 307 Dyrektywy).

Pojedyncza usługa podlega opodatkowaniu w państwie członkowskim, w którym biuro podróży ma siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego świadczy usługi.

Z kolei, na mocy art. 308 Dyrektywy – w odniesieniu do pojedynczej usługi świadczonej przez biuro podróży, za podstawę opodatkowania i cenę z wyłączeniem VAT w rozumieniu art. 226 pkt 8 uznaje się marżę biura podróży, czyli różnicę między całkowitą kwotą, z wyłączeniem VAT, do zapłaty przez turystę a faktycznymi kosztami poniesionymi przez biuro podróży z tytułu dostaw towarów i usług świadczonych przez innych podatników, w przypadku gdy transakcje te służą bezpośredniej korzyści turysty.

W tym miejscu warto przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 25 października 2012 r. w sprawie C-557/11 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Polska). W pkt 19 tego wyroku Trybunał wskazał, że „głównym celem wprowadzenia uregulowań składających się na szczególną procedurę opodatkowania podatkiem VAT biur podróży było uniknięcie trudności, jakie wynikałyby dla podmiotów gospodarczych ze stosowania ogólnych zasad dyrektywy o podatku VAT do transakcji obejmujących świadczenia nabywane od podmiotów trzecich (zob. podobnie wyrok z dnia 22 października 1998 r. w sprawach połączonych C-308/96 i C-94/97 Madgett i Baldwin, Rec. s. 1 6229, pkt 33). Zastosowanie zasad ogólnych w odniesieniu do miejsca i podstawy opodatkowania oraz odliczenia podatku naliczonego powodowałoby bowiem praktyczne trudności dla przedsiębiorstw z powodu wielości i lokalizacji świadczonych usług, co mogłoby stanowić dla nich przeszkodę w prowadzeniu działalności (zob. wyrok z dnia 12 listopada 1992 r. w sprawie C-163/91 Van Ginkel, Rec. s. 1 5723, pkt 14)”.

W cytowanym wyroku TSUE podkreślił, że Trybunał już w przeszłości orzekł, że szczególna procedura opodatkowania biur podróży znajduje zastosowanie wyłącznie do świadczeń nabywanych od podmiotów trzecich. Ta sama linia rozumowania doprowadziła Trybunał do orzeczenia, że procedura ta nie dotyczy usług przewozu świadczonych bez pośredników, które podlegają przepisom ogólnym mającym zastosowanie do przedsiębiorstw transportowych (wyrok z dnia 27 października 1992 r. w sprawie C-74/91 Komisja przeciwko Niemcom, Rec. s.1 5437, pkt 26). Trybunał wywiódł stąd, że w sytuacji gdy podmiot gospodarczy podlegający przepisom o szczególnej procedurze opodatkowania biur podróży świadczy za cenę ryczałtową usługi złożone w części z jego własnych usług, a w części ze świadczeń innych podatników, procedura szczególna znajduje zastosowanie tylko do świadczeń podmiotów trzecich (zob. podobnie ww. wyrok w sprawach połączonych Madgett i Baldwin, pkt 47).

W tym też kontekście należy rozpatrywać pojęcie „pojedynczej usługi” zawarte w art. 307 i 308 Dyrektywy. Pojęcie to obejmuje tylko świadczenia nabywane od innych podatników. Natomiast zasada dotycząca pojedynczej usługi znajduje zastosowanie w ramach ogólnych zasad opodatkowania podatkiem VAT i nie wpływa na interpretację tego pojęcia w ramach szczególnej procedury opodatkowania biur podróży. Nie ma przy tym znaczenia, że własne usługi są niezbędne do świadczenia uczestnikom całościowych usług turystycznych przez biuro podróży. Niezależnie bowiem od tego, czy usługi te są niezbędne do świadczenia całościowej usługi turystycznej, nie można ich uznać za element „pojedynczej usługi” w rozumieniu art. 307 i 308 Dyrektywy, ani w konsekwencji traktować ich z punktu widzenia opodatkowania w taki sam sposób.

W wyroku w sprawie C-557/11 Trybunał wskazał także, że „własne usługi przewozu stanowiące element składowy usługi turystycznej świadczonej podróżnym przez biuro podróży za cenę ryczałtową, opodatkowanej zgodnie ze wskazanymi przepisami, podlegają ogólnym zasadom opodatkowania podatkiem VAT, w szczególności w odniesieniu do stawki podatku, a nie szczególnej procedurze opodatkowania transakcji dokonywanych przez biura podróży. Zgodnie z art. 98 tej dyrektywy, jeżeli państwo członkowskie wprowadziło obniżoną stawkę podatku VAT dla usług przewozu, stawka ta znajduje zastosowanie do omawianych usług własnych biura podróży”.

Spółdzielnia wskazała, że usługą nabywaną od innych podmiotów w ramach świadczonej usługi organizacji obozów jest usługa przewozu (transportu) uczestników obozu, a we własnym zakresie Wnioskodawca zapewnia wyżywienie oraz nocleg.

Uwzględniając zatem przedstawione okoliczności sprawy w odniesieniu do powołanych przepisów należy stwierdzić, że charakter i sposób realizacji świadczonej usługi organizacji obozów wskazuje na konieczność zastosowania szczególnej procedury rozliczania podatku od towarów i usług, gdyż przy świadczeniu tych usług Spółdzielnia spełnia wszystkie przesłanki zawarte w art. 119 ust. 3 ustawy. W takiej sytuacji opodatkowanie przedmiotowych usług turystyki (usługa organizacji obozów) powinno nastąpić według procedury przewidzianej w art. 119 ustawy, z uwzględnieniem zasady odrębnego ustalania podstawy opodatkowania dla usług własnych i usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Podstawą opodatkowania usługi turystyki w części dotyczącej usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty jest zatem marża zdefiniowana w art. 119 ust. 2 ustawy.

Zatem w przypadku usługi organizacji obozów Spółdzielnia działa jako podatnik zdefiniowany w cytowanym art. 119 ust. 3 ustawy, a świadczenia nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników obozów, tj. usługa transportowa – przewóz uczestników obozu, Spółdzielnia powinna opodatkować stosując procedurę szczególną wynikającą z art. 119 ustawy z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla usługi turystyki, tj. 23% – zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Natomiast dla usług własnych wchodzących w skład organizowanych obozów (usługa noclegowa i wyżywienie) należy zastosować zasady ogólne, tj. opodatkowanie według stawek podatku właściwych dla poszczególnych usług własnych. Jak wskazała Spółdzielnia, dla usług świadczonych w ramach organizacji obozu stosuje ona klasyfikację statystyczną 55.20.19.

W załączniku nr 3 do ustawy, stanowiącym „Wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%” pod poz. 163 zawarto usługi o symbolu PKWiU 55 – Usługi związane z zakwaterowaniem.

Zatem skoro usługi własne świadczone przez Spółdzielnię w ramach organizacji obozów są sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55.20.19, to podlegają one opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 8%, zgodnie z art. 41 ust. 2 w zw. art. 146a pkt 2 ustawy oraz poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Podsumowując, usługi transportowe składające się na czynność organizacji obozów w ośrodkach będących własnością Spółdzielni podlegają opodatkowaniu przy zastosowaniu procedury szczególnej stawką podatku od towarów i usług w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy. Natomiast usługi własne (usługa noclegowa i wyżywienie) – sklasyfikowane przez Spółdzielnię pod symbolem PKWiU 55.20.19 – są objęte stawką podatku w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy oraz poz. 163 załącznika nr 3 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania stawką podatku w wysokości 8% obozów organizowanych w ośrodkach będących własnością Wnioskodawcy całościowo należy ocenić jako nieprawidłowe.

Wnioskodawca ma również wątpliwości, czy imprezy biletowane są objęte stawką podatku w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z poz. 163 załącznika nr 3 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy.

Jak zostało wskazane powyżej, w załączniku nr 3 do ustawy, stanowiącym „Wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%” pod poz. 163 zawarto usługi o symbolu PKWiU 55 – Usługi związane z zakwaterowaniem.

Natomiast pod poz. 182 załącznika nr 3 do ustawy wskazano – bez względu na symbol PKWiU – Usługi kulturalne i rozrywkowe – wyłącznie w zakresie wstępu:

na widowiska artystyczne, włączając przedstawienia cyrkowe,
do obiektów kulturalnych.

Zatem opodatkowaniu obniżoną stawką podatku w wysokości 8% – zgodnie z art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy oraz poz. 182 pkt 1 załącznika nr 3 ustawy – podlegają, bez względu na symbol PKWiU, usługi kulturalne i rozrywkowe – wyłącznie w zakresie wstępu na widowiska artystyczne, włączając przedstawienia cyrkowe.

Słownik Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl) definiuje pojęcie wstępu wskazując m.in., że jest to „możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś”. Zatem pod pojęciem „wstępu” w rozumieniu poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy należy rozumieć możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś, przy czym nie ma znaczenia forma biletu (lub opłaty), tzn. czy jest to jednorazowy bilet, czy też karnet upoważniający do kilku wejść. Dodatkowo należy zauważyć, że wejścia (wstępu) nie można kojarzyć tylko z możliwością wejścia np. do określonego miejsca (pomieszczenia). Ze wstępem w rozumieniu tych przepisów związane jest określone świadczenie (typowe dla danego obiektu). I tak np. z nabyciem biletu wstępu do teatru związana jest możliwość obejrzenia przedstawienia, w przypadku parku rozrywki – możliwość korzystania z określonych urządzeń, sali tanecznej – możliwość tańczenia, na imprezę sportową – możliwość obejrzenia rozgrywanych na danym obiekcie zawodów, „na siłownię” – możliwość wykonywania ćwiczeń siłowych przy wykorzystaniu znajdujących się na jej terenie przyrządów, do parku narodowego – możliwość oglądania obiektów przyrodniczych znajdujących się na jego terenie.

Ponadto, ustawa oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęć „kultura”, „rozrywka” i „widowisko artystyczne”. Zatem przy dokonywaniu interpretacji ww. pojęć, posłużyć się można wykładnią literalną odwołując się do językowego znaczenia tego wyrazu. Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN S.A. (www.sjp.pwn.pl) „kultura” oznacza „materialną i umysłową działalność społeczeństw oraz jej wytwory”, a „rozrywka” oznacza „to, co służy odprężeniu, wypoczynkowi”. Natomiast „widowisko” oznacza „zdarzenie odbywające się w obecności patrzących”, a słowo „artystyczny” należy rozumieć jako „związany ze sztuką lub z artystą” albo „posiadający walory artystyczne”.

Jak wynika z opisu sprawy, Spółdzielnia w Domach Kultury organizuje imprezy biletowane takie jak koncerty, spektakle. Bilet uprawnia do wzięcia udziału w konkretnym wydarzeniu jakim jest koncert bądź spektakl odbywający się w Domu Kultury.

Biorąc zatem pod uwagę powołane przepisy oraz definicje pojęcia „kultura”, „rozrywka”, „widowisko artystyczne” w kontekście przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że organizowane przez Spółdzielnię imprezy biletowane (koncerty, spektakle), w przypadku których bilet uprawnia do wzięcia udziału w konkretnym wydarzeniu jakim jest koncert bądź spektakl, są usługami kulturalnymi i rozrywkowymi w zakresie wstępu na widowiska artystyczne. W związki tym usługi te podlegają opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. art. 146a pkt 2 ustawy oraz poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy.

Należy podkreślić, że przedmiotowe imprezy biletowane – wbrew stanowisku Spółdzielni – nie podlegają opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8% w zw. z poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy. Jak zostało wskazane powyżej, w poz. 163 tego załącznika zostały wskazane usługi związane z zakwaterowaniem o symbolu PKWiU 55, natomiast świadczone przez Spółdzielnię usługi – imprezy biletowane nie są usługami związanymi z zakwaterowaniem o symbolu PKWiU 55 – jak wskazała Spółdzielnia, dla tych czynności stosuje ona klasyfikację statystyczną 90.04.

Reasumując, sprzedawane przez Spółdzielnię imprezy biletowane nie są objęte stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z poz. 163 załącznika nr 3 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy, ponieważ są one opodatkowane stawką podatku w wysokości 8% zgodnie z poz. 182 załącznika nr 3 do ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania stawką podatku w wysokości 8% imprez biletowanych jest nieprawidłowe, w związku z zastosowaniem stawki podatku w wysokości 8% na podstawie poz. 182 załącznika nr 3 do ustawy, a nie jak twierdzi Wnioskodawca na podstawie poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanami faktycznymi podanymi przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Tutejszy organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin