Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.162.2018.2.MP
z 13 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2018 r. (data wpływu 27 marca 2018 r.) uzupełnione pismem z dnia 22 maja 2018 r. (data nadania 22 maja 2018 r., data wpływu 24 maja 2018 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 7 maja 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.162.2018.1.MP (data nadania 7 maja 2018 r., data doręczenia 16 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest:

• nieprawidłowe – w odniesieniu do możliwości odliczenia wydatków na zakup gazików do dezynfekcji miejsc iniekcji,
  

• prawidłowe – w pozostałej części.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 7 maja 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.162.2018.1.MP (data nadania 7 maja 2018 r., data doręczenia 16 maja 2018 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego oraz przedstawienie własnego stanowiska.

Pismem z dnia 22 maja 2018 r. (data nadania 22 maja 2018 r., data wpływu 24 maja 2018 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni choruje na cukrzycę typu I od prawie 30 lat. Przez cały ten okres Wnioskodawczyni stosuje insulinę oraz robi pomiary poziomu cukru we krwi za pomocą glukometru. Choroba daje powikłania w postaci bólów nóg (polineuropatia) oraz pogorszenia wzroku.

Od marca 2017 r. Wnioskodawczyni ma orzeczony lekki stopień niepełnosprawności, kod: 11-I 05-R. Z orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wynika, że niepełnosprawność datuje się od 18 roku życia (1985 r.). Aby jak najdłużej móc pracować oraz być sprawną, Wnioskodawczyni musi często mierzyć poziom cukru we krwi, by móc skorygować dawkę insuliny i utrzymywać wyrównany poziom glikemii. Poza tym Wnioskodawczyni musi dbać o oczy, żeby dobrze wykonywać swoje obowiązki zawodowe (przez ostatnie 16 lat pracowała przy obsłudze biura). Wnioskodawczyni jest zmuszona do nabywania insuliny, leków oraz sprzętu medycznego, które umożliwiają Jej kontrolę nad cukrzycą i ułatwiają codzienne życie.

1. Wnioskodawczyni dokonała następujących zakupów związanych z leczeniem cukrzycy:
   • insulina: bazowa i krótkodziałająca,
   • glukometr (jeden Wnioskodawczyni ma zawsze przy sobie, a drugi w domu), paski testowe do pomiaru glukozy we krwi, paski testowe do pomiaru ciał ketonowych i glukozy w moczu, nakłuwacze i lancety, baterie do glukometru, peny (wstrzykiwacze insuliny), igły do penów, środki do dezynfekcji nakłuć (np. gaziki leko).
2. Do leczenia powikłań w oczach, Wnioskodawczyni zakupiła szkła korekcyjne i oprawki okularowe, przepisane przez lekarza specjalistę.
3. Do leczenia powikłań w nogach (polineuropatia), Wnioskodawczyni poniosła wydatki na:
   • leki,
     
   • zakup aparatu do ręcznego masażu nóg,
     
   • zajęcia ruchowe na basenie,
     
   • sesje masażu leczniczego.
     
   
   
   

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że zapytanie dotyczy okresu od momentu ustalenia stopnia niepełnosprawności – 2017 roku. Poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na cele rehabilitacyjne nie zostały sfinansowane, ani dofinansowane z zakładowego funduszu, ani z PFRON, ani nie zostały Jej zwrócone w żadnej formie. Insulinę Wnioskodawczyni stosuje od początku choroby i jest zalecona „na stałe”. Insuliny (Altrapid, Noworapid i Lantus solo star) są wymienione w wykazie produktów spełniających cechy „leku” w wykazie produktów leczniczych dopuszczonych do obrotu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Poza tym Wnioskodawczyni wskazała, że okulary (szkła korekcyjne z oprawkami) zostały przepisane przez lekarza okulistę, więc są rzeczą niezbędną. Bez okularów Wnioskodawczyni nie jest w stanie przeczytać np. ulotki informacyjnej, dołączonej do leków przepisywanych przez specjalistów. Natomiast aparat do ręcznego masażu nóg został zasugerowany przez lekarza neurologa jako sprzęt, który pomoże zniwelować dolegliwości bólowe z powodu polineuropatii.

Od momentu ustalenia stopnia niepełnosprawności, tj. od marca 2017 r. Wnioskodawczyni posiada faktury VAT na zakup lekarstw i insuliny oraz pasków testowych do pomiaru poziomu cukru we krwi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu:

Czy na podstawie przepisu ustawy o podatku dochodowym z dnia 26 lipca 1991 r. (art. 26 ust. 1 pkt 6, art. 26 ust. 7a pkt 3), Wnioskodawczyni będzie mogła odliczyć wydatki związane z zakupem insuliny, glukometru oraz osprzętu, tj.: baterii, nakłuwaczy, lancetów, pasków testowych, penów (wstrzykiwaczy insuliny), igieł jednorazowych do penów, gazików do dezynfekcji miejsc iniekcji (leko), pasków testowych do pomiaru cukru i ciał ketonowych w moczu, okularów (szkieł korekcyjnych i oprawek okularowych), aparatu do masażu nóg?

Zdaniem Wnioskodawczyni, jako osoba spełniająca kryteria wymagane w art. 26 ust. 7d pkt 1, powinna móc odliczyć wydatki związane z wymienionymi wyżej zakupami.

Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, a wymienione przedmioty są niezbędne Wnioskodawczyni do prawidłowego funkcjonowania i ułatwiają czynności życiowe stosownie do potrzeb wynikających z Jej niepełnosprawności, nie są sprzętami gospodarstwa domowego, a sprzętami technicznymi zaleconymi przez lekarzy specjalistów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe w odniesieniu do możliwości odliczenia wydatków na zakup gazików do dezynfekcji miejsc iniekcji, natomiast prawidłowe w pozostałej części.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Na podstawie art. 26 ust. 7a ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
8. utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł;
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Jak stanowi art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7d ww. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   całkowitą niezdolność do pracy albo
   1. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 13a cyt. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni choruje na cukrzycę typu I od prawie 30 lat. Przez cały ten okres Wnioskodawczyni stosuje insulinę oraz robi pomiary poziomu cukru we krwi za pomocą glukometru. Choroba daje powikłania w postaci bólów nóg (polineuropatia) oraz pogorszenia wzroku. Od marca 2017 r. Wnioskodawczyni ma orzeczony lekki stopień niepełnosprawności, kod: 11-I 05-R. Z orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wynika, że niepełnosprawność datuje się od 18 roku życia (1985 r.). Wnioskodawczyni jest zmuszona do nabywania insuliny, leków oraz sprzętu medycznego, które umożliwiają Jej kontrolę nad cukrzycą i ułatwiają codzienne życie.

1. Wnioskodawczyni dokonała następujących zakupów związanych z leczeniem cukrzycy:
   • insulina: bazowa i krótkodziałająca,
   • glukometr (jeden Wnioskodawczyni ma zawsze przy sobie, a drugi w domu), paski testowe do pomiaru glukozy we krwi, paski testowe do pomiaru ciał ketonowych i glukozy w moczu, nakłuwacze i lancety, baterie do glukometru, peny (wstrzykiwacze insuliny), igły do penów, środki do dezynfekcji nakłuć (np. gaziki leko).
2. Do leczenia powikłań w oczach, Wnioskodawczyni zakupiła szkła korekcyjne i oprawki okularowe, przepisane przez lekarza specjalistę.
3. Do leczenia powikłań w nogach (polineuropatia), Wnioskodawczyni poniosła wydatki na leki, zakup aparatu do ręcznego masażu nóg, zajęcia ruchowe na basenie, sesje masażu leczniczego.
   
   

Poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na cele rehabilitacyjne nie zostały sfinansowane, ani dofinansowane z zakładowego funduszu, ani z PFRON, ani nie zostały Jej zwrócone w żadnej formie. Insulinę Wnioskodawczyni stosuje od początku choroby i jest zalecona „na stałe”. Insuliny (Altrapid, Noworapid i Lantus solo star) są wymienione w wykazie produktów spełniających cechy „leku” w wykazie produktów leczniczych dopuszczonych do obrotu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Poza tym Wnioskodawczyni wskazała, że okulary (szkła korekcyjne z oprawkami) zostały przepisane przez lekarza okulistę, więc są rzeczą niezbędną. Natomiast aparat do ręcznego masażu nóg został zasugerowany przez lekarza neurologa jako sprzęt, który pomoże zniwelować dolegliwości bólowe z powodu polineuropatii.

Od momentu ustalenia stopnia niepełnosprawności, tj. od marca 2017 r. Wnioskodawczyni posiada faktury VAT na zakup lekarstw i insuliny oraz pasków testowych do pomiaru poziomu cukru we krwi.

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków związanych z zakupem glukometru oraz osprzętu, tj.: baterii, nakłuwaczy, lancetów, pasków testowych, penów (wstrzykiwaczy insuliny), igieł jednorazowych do penów, pasków testowych do pomiaru cukru i ciał ketonowych w moczu, okularów (szkieł korekcyjnych i oprawek okularowych), aparatu do masażu nóg, należy w przedstawionym stanie faktycznym ocenić poprzez analizę zapisu art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione.

Należy również podkreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

Mając powyższe na względzie należy podkreślić, że każdy wydatek musi być rozpatrywany indywidualnie i w odniesieniu do konkretnego podatnika, który zamierza skorzystać z odliczenia. Zaakcentować należy, że określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że ustawodawca zalicza do nich wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne – mające cechy sprzętu, urządzeń i narzędzi indywidualnych, niezbędnych w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiającej tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonywania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu, a rodzajem niepełnosprawności, pozostawać musi ścisły związek,
  

• zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu lub ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,
  

• cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.
  
  
  

Podkreślić przy tym należy, że określenie „niezbędnych w rehabilitacji” oznacza, że ustawodawca zalicza do niego tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne - mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi indywidualnych, niezbędnych w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiających tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonywania wynika z niepełnosprawności. Zatem jak wynika z powyższego, nie wystarczy tylko, aby określony sprzęt ułatwiał osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych, ponieważ wymagane są jeszcze inne cechy, którymi winien się charakteryzować, aby mógł być odliczony. Powyższy pogląd jest uzasadniony, ponieważ ogranicza możliwość odliczenia jakiegokolwiek wydatku, nieposiadającego indywidualnych cech, przeznaczenia i niezbędnego w rehabilitacji.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że wydatki na zakup glukometru oraz osprzętu, tj.: baterii, nakłuwaczy, lancetów, pasków testowych, penów (wstrzykiwaczy insuliny), igieł jednorazowych do penów, pasków testowych do pomiaru cukru i ciał ketonowych w moczu, o których mowa we wniosku, stanowią wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych Wnioskodawczyni, jako osobie niepełnosprawnej w związku z zachorowaniem na cukrzycę typu I, tym samym mieszczą się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i gdy zostały prawidłowo udokumentowane podlegają odliczeniu od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Również za wydatki na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można uznać wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię jako osobę niepełnosprawną, na zakup okularów (szkieł korekcyjnych i oprawek okularowych) zaleconych przez lekarza specjalistę. W sytuacji, gdy Wnioskodawczyni posiada dokumenty potwierdzające poniesienie tych wydatków i wydatki te nie zostały sfinansowane, ani dofinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone Wnioskodawczyni w jakiejkolwiek formie ma prawo odliczyć je od dochodu w pełnej wysokości.

Ustosunkowując się do możliwości skorzystania przez Wnioskodawczynię z odliczenia w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, w związku z poniesieniem wydatków na zakup aparatu do masażu nóg, zaznaczyć należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „rehabilitacja”, zatem konieczne jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę.

Zgodnie z definicją zawartą w Encyklopedii Multimedialnej PWN, „rehabilitacja” to przystosowanie do czynnego udziału w życiu społecznym osób, które z powodu wad wrodzonych lub nabytych, choroby lub urazu są kalekami, bądź doznały przemijającej lub trwałej utraty zdrowia i stały się na stałe lub na pewien czas inwalidami; rehabilitacja jest procesem złożonym, który ma na celu przywrócenie inwalidzie – w możliwie wysokim stopniu – sprawności organizmu oraz poczucia własnej wartości społecznej, zawodowej i rodzinnej. Wyróżnia się rehabilitację leczniczą, społeczną i zawodową. Rehabilitacja lecznicza jest elementem procesu leczenia, a jej celem jest przywrócenie funkcji utraconych w wyniku choroby lub wyrobienia mechanizmów zastępczych; metody rehabilitacji leczniczej obejmują: fizykoterapię, gimnastykę leczniczą, naukę wykonywania czynności codziennych, zaopatrzenie w protezy i aparaty rehabilitacyjne oraz nauczenie posługiwania się nimi. Rehabilitacja społeczna umożliwia człowiekowi niepełnosprawnemu zyskanie zdolności do życia w społeczeństwie; obejmuje przystosowanie inwalidy do pełnienia odmiennej roli społecznej i do nowych form uczestnictwa w życiu społecznym oraz przygotowanie jego środowiska pod względem psychicznym (akceptacja osobowości i potrzeb inwalidy) i warunków pobytu (wyposażenie mieszkania, środki poruszania się i wykonywania codziennych czynności).

Z wniosku wynika, że Wnioskodawczyni choruje na cukrzycę typu I, choroba ta daje powikłania w postaci bólów nóg (polineuropatia). Od marca 2017 r. Wnioskodawczyni ma orzeczony lekki stopień niepełnosprawności, kod: 11-I 05-R. W związku z powyższym Wnioskodawczyni poniosła wydatek na zakup aparat do ręcznego masażu nóg, który został zalecony przez lekarza neurologa jako sprzęt, który pomoże zniwelować dolegliwości bólowe z powodu polineuropatii.

Jak już wyżej wskazano, zgodnie z przepisami odliczeniu od dochodu, w ramach ulgi rehabilitacyjnej, podlegają wydatki poniesione m.in. na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego. Oznacza, to że do ww. wydatków można zaliczyć tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne mające cechy o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności.

Właściwym do stwierdzenia, czy dane urządzenie, sprzęt czy narzędzie jest niezbędne w rehabilitacji oraz będzie ułatwiało wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, jest w szczególności lekarz specjalista, który biorąc pod uwagę stan zdrowia konkretnej osoby i potrzeby indywidualnej rehabilitacji może ten fakt potwierdzić np. w wydanym zaświadczeniu.

Przyjmując za Wnioskodawczynią, że aparat do ręcznego masażu nóg jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania i ułatwia czynności życiowe stosownie do potrzeb wynikających z Jej niepełnosprawności oraz że nie jest sprzętem gospodarstwa domowego, a sprzętem technicznym zaleconym przez lekarza specjalistę należy wskazać, że spełnia on kryteria „sprzętu” niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z czym wydatek na jego zakup może być odliczony od dochodu Wnioskodawczyni jako wydatek poniesiony na cele rehabilitacyjne.

W ramach ulgi rehabilitacyjnej niemożliwym jest odliczenie wydatków na zakup gazików do dezynfekcji miejsc iniekcji.

Niewątpliwie środki opatrunkowe, takie jak gaziki do dezynfekcji miejsc iniekcji, mogą być pomocne czy też niezbędne dla osoby niepełnosprawnej, co jednak nie oznacza, że poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na tego rodzaju środki opatrunkowe korzystają z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Zakup tego rodzaju środków opatrunkowych nie został wymieniony w katalogu wydatków na cele rehabilitacyjne określonym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie są ani lekami, ani sprzętem, urządzeniem czy narzędziem technicznym niezbędnym w rehabilitacji. W związku z powyższym wydatki na zakup gazików do dezynfekcji miejsc iniekcji nie podlegają odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Natomiast w odniesieniu do odliczenia z tytułu wydatków poniesionych na zakup insuliny wskazać należy że, wydatki związane z zakupem leków, podlegają odliczeniu w ramach art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych o ile posiadają cechy „leku”, tzn. mieszczą się w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i lekarz specjalista stwierdził, że są one konieczne do stosowania przez okres stały lub czasowy. Definicja leku zawarta jest w ustawie z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze zm.). Wynika z niej, że lek jest produktem leczniczym tj. substancją (mieszaniną substancji), której przypisuje się właściwości zapobiegania lub leczenia chorób bądź jest podawany pacjentowi w celu postawienia diagnozy albo w celu przywrócenia, poprawienia czy modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu.

W sytuacji, gdy wydatki na zakup insuliny nie zostały Wnioskodawczyni w żaden sposób sfinansowane, dofinansowane, ani też zwrócone w jakiejkolwiek formie oraz gdy zostały spełnione warunki, o których mowa powyżej Wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu kwotę faktycznie poniesioną na jej zakup, w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu, a kwotą 100 zł.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na zakup insuliny, glukometru, osprzętu, tj.: baterii, nakłuwaczy, lancetów, pasków testowych, penów (wstrzykiwaczy insuliny), igieł jednorazowych do penów, pasków testowych do pomiaru cukru i ciał ketonowych w moczu oraz wydatków na zakup okularów oraz aparatu do masażu nóg.

Natomiast wydatki poniesione na zakup gazików do dezynfekcji miejsc iniekcji nie podlega odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.