Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.326.2018.4.JM
z 18 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2018 r. (data wpływu 5 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 czerwca 2018 r. (data wpływu 14 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku podlegania opodatkowaniu sprzedaży udziału we własności działki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku podlegania opodatkowaniu sprzedaży udziału we własności działki.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 13 czerwca 2018 r. (data wpływu 14 czerwca 2018 r.) o przeformułowanie pytania oraz stanowisko Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 18 lipca 2007 roku Pan X (zwany: dalej Stroną) i Y zawarli ze A i Z warunkową umowę sprzedaży w formie aktu notarialnego (repetytorium A numer). Przedmiotem umowy była sprzedaż niezabudowanej nieruchomości rolnej objętej księgą wieczystą KW NR położnej w miejscowości … w gminie … o powierzchni wynoszącej 5,45 ha, zwanej dalej NR. To, iż umowa miała charakter warunkowy wynikał z tego, że pierwszeństwo w pierwokupie miała Agencja Nieruchomości Rolnych. W związku z faktem nieskorzystania z prawa pierwokupu NR przez Agencję Nieruchomości na mocy aktu notarialnego (repetytorium A numer) doszło do ostatecznego przeniesienia własności NR na rzecz Państwa … . Dokumentem przedłożonym do tego aktu było pismo Agencji Nieruchomości Rolnych Oddziału Terenowego z dnia 2 sierpnia 2007 roku (znak …). Kupujący dokonali zapłaty w gotówce na rzecz sprzedających jeszcze przed popisaniem aktu ostatecznego przeniesienia własności. Nabycie nieruchomości rolnej powiększyło majątek prywatny Państwa … i nie służyło działalności gospodarczej Strony.

Strona prowadzi od 1 marca 2007 r. samodzielnie pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwą … . Strona jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług (zwanego dalej podatkiem VAT). Między Stroną, a żoną istnieje ustawowa wspólnota majątkowa.

W dniu 2 stycznia 2017 roku Strona zawarła Umowę dzierżawy zwaną dalej Umową, która dotyczyła NR. Umowa ta była niezbędna do uzyskania pozwolenia na budowę, które miało dotyczyć nie tylko gruntów Spółki, ale także NR. Chodziło oto, aby w przyszłości Spółka po ewentualnym zakupie NR od Strony mogła prowadzić na niej działalność gospodarczą, co w jej przypadku wymagałoby kolejnego uzyskania pozwolenia na budowę NR. W związku z tym, iż Strona w sensie faktycznym nie świadczyła usług najmu na rzecz Spółki postanowiono aneksować Umowę uwzględniając ten fakt. Na mocy aneksu postanowiono, iż dopiero od momentu faktycznego świadczenia usług najmu NR Spółka będzie płacić czynsz najmu tak, aby czynsz ten wynikał z rzeczywistego świadczenia usług a nie z papierowych zapisów Umowy. Reasumując celem Spółki było uzyskanie pozwolenia na budowę całego obszaru, wraz

z NR będącego własnością Strony, a ponieważ aby uzyskać te pozwolenia niezbędne jest posiadanie tytułu prawnego do użytkowania NR zawarto przedmiotową Umowę, którą następnie aneksowano.

Państwo … zamierzają sprzedać NR firmie Sp. z.o.o. (zwanej dalej Spółką). Strona wraz z małżonką są głównymi udziałowcami Spółki. Sprzedaż na rzecz Spółki może spowodować docelowo zmianę przeznaczenia NR, która utraci w związku z tą transakcją charakter rolny, ponieważ Spółka ma zamiar wykorzystać zakupioną nieruchomość pod potrzeby swojej działalności gospodarczej (prowadzenie składowiska odpadów).

W związku z faktem przyszłej sprzedaży Strona zastanawia się nad konsekwencjami podatkowymi tejże czynności. Konkretnie chodzi o skutki w podatku dochodowym od osób fizycznych (zwanym dalej PIT) oraz podatku VAT, które to kwestie zaowocowały pytaniami zadanymi w polu 75 niniejszego wniosku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku).

Czy czynność sprzedaży NR opisanej w stanie faktycznym, przez Państwa … na rzecz Spółki podlega opodatkowaniu podatkiem VAT u Strony w związku z 50% Jej udziałem we własności NR?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), Strona stoi na stanowisku, iż sprzedaż NR przez Państwa … na rzecz Spółki nie powoduje u Strony, w przypadającym na Nią udziale w tej nieruchomości, powstania czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. W niniejszej sprawie mają zastosowanie następujące przepisy UVAT a mianowicie:

,,Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 bez względu na cel lub rezultat takiej działalności” – art. 15 ust. 1 UVAT.

,,Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych” – art. 15 ust. 2 UVAT.

Aby rozważana czynność sprzedaży NR mogła być opodatkowana podatkiem VAT Strona musiałaby być najpierw uznana za podatnika podatku VAT z tytułu tej czynności, a którym to podatnikiem, w myśl art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, są podmioty prowadzące działalność gospodarczą (zdefiniowaną w art. 15 ust. 2 ustawy VAT). Rozważenie zagadnienia prowadzenia w tym kontekście działalności gospodarczej przez Stronę (w rozumieniu ustawy o VAT), zgodnie z panującym trendem orzecznictwa musi być rozpatrywane w kontekście zamiarów Strony w momencie nabycia nieruchomości oraz w kontekście danych czynność dokonywanych przez Nią. To ten moment stanowi o dalszym wnioskowaniu, co do prowadzenia czy też nie prowadzenia działalności gospodarczej przez Stronę polegającej na handlu nieruchomościami. Jak wskazano powyżej zakup NR nie miał nic wspólnego z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Stronę. Nabycie NR stanowiło zakup prywatny Państwa … i nigdy nieruchomość ta nie była wykorzystywana do działalności gospodarczej Strony.

Działalność gospodarcza – w rozumieniu przepisów o VAT – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców, lub usługodawców …< >… w tym także wykorzystywanie do celów zarobkowych. Grunt rolny Strony nie był nabyty z zamiarem dalszej odsprzedaży i powiększył majątek wspólny Państwa … . Taki właśnie zamiar w momencie zakupu jest decydujący dla uznania danej czynności za działalność gospodarczą. Powyższą wykładnię potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w składzie 7 sędziów w orzeczeniu wydanym w dniu 29 października 2007 r. (sygn. I FPS 3/07) oraz w wielu innych orzeczeniach. W związku z powyższym, aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie nabycia gruntu Strona miała zamiar dokonywania takich czynności (nabycia i następnie sprzedaży) wielokrotnie.

To, że Strona wraz małżonką ma zamiar sprzedać NR wynika z tego, iż nie ma zamiaru dalej utrzymywać tego gruntu, ponieważ nie jest im potrzebny w planach prywatnych. Państwo … nabyli ten grunt nie z zamiarem jego sprzedaży, ale biorąc pod uwagę, iż jest im zbędny postanowili go sprzedać. Bez znaczenia w sprawie jest, iż sprzedaż następuje na rzecz Spółki, w której Strona jest udziałowcem. Jak wskazano w uzasadnieniu dotyczącym PIT cena transakcji ustalona pomiędzy podmiotami będzie ceną rynkową. Ponadto to, że Strona (małżonek także) nie działa w niniejszej transakcji w charakterze podatnika podatku VAT wynika z następujących argumentów:

• transakcja ma charakter jednorazowy (incydentalny), co potwierdza, że Strona nie zajmuje się zawodowo handlem nieruchomościami w sposób ciągły w celu osiągnięcia zysku, czego wymaga dla uznania prowadzenia działalności gospodarczej ww. art. 15 ust. 2 UVAT;
  

• ewentualna transakcja sprzedaży będzie miała miejsce dopiero po upływie 11 lat od momentu zakupu NR, gdzie od tego czasu w odniesieniu do tej nieruchomości nie były prowadzone żadne czynności przez Stronę. Takie działanie Strony potwierdza w sposób bezdyskusyjny, że omawiana sprzedaż z całą pewnością nie podlega VAT, ponieważ brak w niej znamion charakterystycznych dla prowadzenia przez podatnika VAT działalności gospodarczej z tytułu handlu nieruchomościami.
  
  

Na kanwie powyższego nie da się powiedzieć, iż Strona wraz z żoną wykazała zamiar bycia podatnikiem podatku VAT, w związku z okolicznościami towarzyszącymi nabyciu przez nią gruntu i potencjalnej jego sprzedaży. Dlatego w konsekwencji (braku prowadzenia przez nią działalności gospodarczej z tytułu handlu nieruchomościami) nie może być uznana za podatnika podatku VAT przy sprzedaży NR proporcjonalnie do udziału w NR (50%). Niniejsza transakcja stanowi zbycie majątku prywatnego Państwa … co ze swej istoty wyklucza podleganie jej pod przepisy UVAT.

Orzecznictwo sądowe w omawianej sprawie:

Zarówno wyrok ETS jak i wyroki NSA w pełni potwierdzają stanowisko Strony w omawianym przypadku. W wyroku NSA z dnia 18 października 2011 r. sygnatura akt I FSK 1536/10 odwołującym się w swej treści do wskazanych w nim wyroków ETS NSA poddał następujące argumenty potwierdzające słuszność stanowiska Strony (orzeczenie to dotyczyło, co prawda gruntów budowlanych, ale przesłanie jego ma zastosowanie w przypadku Strony):

1. „Jak bowiem stwierdził ETS w przywołanym wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w wypadku stwierdzenia, że Rzeczpospolita Polska nie skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT, należy zbadać, czy transakcje będące przedmiotem sporu w postępowaniach głównych podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, czyli – będącego jego odpowiednikiem w Polsce – art. 15 ust. 2 UVAT, w których to przepisach pojęcie podatnika definiuje się w związku z pojęciem działalności gospodarczej. Pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane w tych normach obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i usługodawców, w tym wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT (a tym samym art. 15 ust. 2 UVAT), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.
2. W tym zakresie w pełni aktualne są tezy zawarte w wyroku 7 sędziów NSA z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07 oraz następujących po tym wyroku orzeczeniach NSA (np. wyrok z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt I FSK 1043/08). Wskazujące na kryteria, jakim należy kierować się przy określaniu, że w takich przypadkach mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, a nie z zarządem majątkiem prywatnym.
   
   

Uwzględnić, zatem w tym przedmiocie należy, że:

• Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa, jako podatnik podatku VAT wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. W powyższym zakresie nie jest natomiast możliwe przyjęcie z góry konkretnych założeń, modelowego rozwiązania mającego zastosowanie w każdym przypadku.
  

• Wykonanie danej czynności jednorazowo, nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT potwierdza to tezę przeciwną,że w odniesieniu do tej czynności nie występuje się w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a jako osoba wykonująca prawo własności w stosunku to tego gruntu.
  
  

• Przyjęcie, że dana osoba fizyczna, sprzedając nieruchomości, działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą, (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną; przesłanka ,,stałości” działalności gospodarczej wynika z porównania art. 9 i art. 12 dyrektywy 2006/112/WE, gdyż skoro art. 12 wprowadza, jako zasadę szczególną, możliwość uznania za podatnika także podmiotów wykonujących działalność gospodarczą w sposób sporadyczny (okazjonalny), to oznacza, iż zasadą ogólną jest, by działalność gospodarcza musiała być wykonywana w sposób niesporadyczny (stały).
  
  

• Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych (to przypadek Strony – dopisek autora).
  

• Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów, czyli w niniejszej spawie potencjalnie jedna transakcja potwierdza, brak znamion czynnościami stanowiących działalność gospodarczą.
  

• należy również zauważyć, iż Strona nie podjęła w odniesieniu do NR żadnych czynności typowych dla handlowca tj. działań marketingowych, ogłoszeń o sprzedaży, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.
  
  

Dlatego biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić trzeba, że:

1. Strona nie może być uznana za podmiot gospodarczy w zakresie handlu gruntami, więc
2. w konsekwencji Strona nie może by uznana za podatnika podatku VAT, więc
3. w związku z powyższym sprzedaż NR nie będzie opodatkowana podatkiem VAT.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pojęcie dostawy towarów ustawodawca zdefiniował w art. 7 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym dostawa towarów mieści się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, który stanowi, że przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Należy podkreślić, że co do zasady dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika wprost z cyt. wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych (działek), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, wykorzystywanie majątku należącego do danej osoby stanowi również działalność gospodarczą jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z opisu sprawy wynika, że w dniu 18 lipca 2007 roku Wnioskodawca i Y zawarli ze A i Z warunkową umowę sprzedaży w formie aktu notarialnego. Przedmiotem umowy była sprzedaż niezabudowanej nieruchomości rolnej o powierzchni wynoszącej 5,45 ha, zwanej dalej NR. Nabycie nieruchomości rolnej powiększyło majątek prywatny Państwa … i nie służyło działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca prowadzi od 1 marca 2007 r. samodzielnie pozarolniczą działalność gospodarczą. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. W dniu 2 stycznia 2017 roku Wnioskodawca zawarł Umowę dzierżawy, która dotyczyła NR. Umowa ta była niezbędna do uzyskania pozwolenia na budowę, które miało dotyczyć nie tylko gruntów Spółki, ale także NR. Chodziło oto, aby w przyszłości Spółka po ewentualnym zakupie NR od Strony mogła prowadzić na niej działalność gospodarczą, co w jej przypadku wymagałoby kolejnego uzyskania pozwolenia na budowę. W związku z tym, iż Strona w sensie faktycznym nie świadczyła usług najmu na rzecz Spółki postanowiono aneksować Umowę uwzględniając ten fakt. Na mocy aneksu postanowiono, iż dopiero od momentu faktycznego świadczenia usług najmu NR Spółka będzie płacić czynsz najmu tak, aby czynsz ten wynikał z rzeczywistego świadczenia usług. Celem Spółki było uzyskanie pozwolenia na budowę całego obszaru, wraz z NR będącego własnością Strony, a ponieważ aby uzyskać te pozwolenia niezbędne jest posiadanie tytułu prawnego do użytkowania NR zawarto przedmiotową Umowę, którą następnie aneksowano. Państwo … zamierzają sprzedać NR firmie Sp. z.o.o. Strona wraz z małżonką są głównymi udziałowcami Spółki.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą braku podlegania opodatkowaniu sprzedaży udziału we własności działki.

W tym miejscu należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Wykorzystanie przez Wnioskodawcę działki mającej być przedmiotem sprzedaży w działalności polegającej na jej najmie, będzie stanowić odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym czynność ta będzie wypełniać określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, a Wnioskodawca w związku z jej realizacją będzie działał w charakterze podatnika zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy należy wskazać, że w przypadku sprzedaży przedmiotowej działki Wnioskodawca nie będzie zbywał majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Jak zostało wskazane powyżej, majątek prywatny to majątek danej osoby fizycznej, który nie jest przez nią wykorzystywany dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a w całym okresie posiadania tego majątku osoba ta musi wykazywać zamiar wykorzystywania go w ramach majątku osobistego.

Wynajmowanie przedmiotowej działki przez Wnioskodawcę spowoduje, że utraci ona charakter majątku prywatnego. Wykorzystywanie przez Wnioskodawcę w sposób ciągły dla celów zarobkowych tej nieruchomości spowoduje, że wypełni on przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Działka ta będzie więc wykorzystywana w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, a nie wyłącznie w ramach majątku osobistego.

Biorąc zatem pod uwagę to, że grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, to sprzedaż przedmiotowej działki przez Wnioskodawcę będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, ponieważ czynność ta będzie dokonywana przez Wnioskodawcę jako podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż udziału we własności działki będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że niniejszą interpretacją został załatwiony wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku podlegania opodatkowaniu sprzedaży udziału we własności działki. Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla małżonki Wnioskodawcy, będącej współwłaścicielką przedmiotowej działki.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.