Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.299.2018.1.MD
z 20 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2018 r. (data wpływu 16 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej i jest właścicielem nieruchomości gruntowej (dalej jako: „Nieruchomość”). Nieruchomość jest zabudowana budynkiem mieszkalnym składającym się z suteryn, parteru, I i II piętra, strychu oraz oficyn. Uprzednim właścicielem Nieruchomości była matka Wnioskodawcy, która zmarła w dniu 7 sierpnia 1989 r. Nabycie spadku nastąpiło w dniu 7 sierpnia 1989 r., co zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego Wydział I Cywilny. Wnioskodawca na podstawie decyzji Urzędu Skarbowego z dnia 29 grudnia 1989 r. w sprawie ustalenia wymiaru podatku od spadków i darowizn dokonał zapłaty podatku od spadku w kwocie 2 205 880 zł. Od momentu nabycia Nieruchomości Wnioskodawca stopniowo przeprowadzał prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne Nieruchomości, która była w złym stanie technicznym. W ramach tych prac przeprowadzony został generalny remont Nieruchomości obejmujący m.in.: wymianę pokrycia dachowego, remont części kominów, wymianę okien na plastikowe, wymianę stolarki drzwiowej na drewnianą w całym budynku, wymianę pionu elektrycznego, wymianę pionu wodnego, wymianę pionu wentylacyjnego, zmianę ogrzewania w budynku na elektryczne wraz z wyburzaniem pieców kaflowych, przeniesienie liczników elektrycznych poza mieszkania, remont balkonów w budynku, generalny remont mieszkań wraz z wymianą całej elektryki, rur wodnych i kanalizacji, tynkowaniem, gładziami, łazienkami, podłogami, itp., doprowadzenie sieci internetowej i rozprowadzenie po budynku, wymianę rynien w budynku, remont barierek wewnątrz budynku, wykonanie zabezpieczenia przed gołębiami.

Przeprowadzone w tym okresie prace stanowią więc ulepszenie środka trwałego, o którym mowa w art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca nie dysponuje w większości dokumentami wykazującymi kwotę nakładów poniesionych na Nieruchomość w tym okresie, a co za tym idzie także zwiększającymi jej wartość.

Nieruchomość nie została jeszcze wprowadzona przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wobec czego nie stanowi ona środka trwałego w rozumieniu art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie Wnioskodawca nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych Nieruchomości i nie uwzględnia tych wartości jako kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca wskazuje, że dotychczas Nieruchomość nie była amortyzowana podatkowo w ramach osiąganych przez Wnioskodawcę źródeł przychodu z najmu prywatnego. Oświadcza, że przeprowadzone dotychczas remonty Nieruchomości miały na celu poprawienie jej bardzo złego stanu technicznego i jej ulepszenie w celu poprawy stanu Nieruchomości, zaś prace remontowe przeprowadzane były dla celów prywatnych. Obecnie Wnioskodawca zamierza dokonywać amortyzacji Nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy z uwagi na znaczny odstęp czasu, jaki upłynął od dnia nabycia Nieruchomości przez Wnioskodawcę do dnia założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także na dotychczas poczynione nakłady na Nieruchomość (bez posiadania stosownych dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków), wartość początkową należy ustalić w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez Wnioskodawcę, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zasady amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za środki trwałe uważa się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób określa art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Jednocześnie, zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W myśl art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przepis art. 19 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (w przedmiotowej sprawie - nabycia w drodze spadku).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „spadek”, dlatego należy w tym zakresie odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025).

W myśl przepisu art. 922 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Na spadek składa się ogół praw i obowiązków należących do zmarłego w chwili jego śmierci, które ze swej istoty mogą przejść na jego następców prawnych. Zgodnie z poglądami doktryny przedmiotu, nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. Określenie spadku następuje w drodze zastosowania czterech kryteriów: prawa i obowiązki mają charakter cywilnoprawny, majątkowy, nie są ściśle związane z osobą zmarłego, nie przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy osoby te są spadkobiercami. Zgodnie z treścią art. 922 Kodeksu cywilnego, spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą jego otwarcia (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem podlegającym przepisom prawa spadkowego. Zaś spadek nabywa się na podstawie testamentu lub z ustawy (art. 926 § 1 Kodeksu cywilnego).

Przy nabyciu w drodze dziedziczenia decydujące znaczenie będzie mieć data otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca w 1989 r. odziedziczył Nieruchomość, a więc z tą datą nastąpiło nabycie nieruchomości. Zatem, stosownie do cytowanych wyżej przepisów, wartość początkowa nabytej w drodze spadku nieruchomości winna być, co do zasady, ustalona zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc w wartości rynkowej z dnia nabycia. Jeżeli jednak z przyczyn obiektywnych wartość Nieruchomości nie może być ustalona w ww. sposób, to wartość tę należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy, a więc w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W przedmiotowej sprawie z przyczyn obiektywnych (znaczy upływ czasu od momentu nabycia Nieruchomości) nie można ustalić wartości Nieruchomości w oparciu o przepisy art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wyjaśniła Izba Skarbowa w Poznaniu w interpretacji z dnia 28 listopada 2014 r., Nr ILPB1/415-1021/14-2/TW: „z uwagi na to, że w zakupionym lokalu zostały przeprowadzone prace remontowe, a następnie przeznaczony został na wynajem, należy uznać, że jego wartość początkową można ustalić na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, zgodnie z zasadami określonymi w ww. art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zauważyć bowiem należy, że w sytuacji będącej przedmiotem wniosku zainteresowany nie miał co do zasady obowiązku gromadzenia faktur oraz innych dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków związanych z remontem mieszkania”.

Ponadto jak wskazał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 23 lutego 2018 r., Nr 0115-KDIT3.4011.57.2018.1.PSZ, „możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia ceny nabycia. Ten sposób ustalenia wartości początkowej stanowi wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć, np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada - bo nie musiał posiadać - stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie określonego składnika majątku (dotyczących, np. nabycia określonego składnika majątki przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku)”.

Reasumując stwierdzić należy, że Wnioskodawca może Nieruchomość zaliczyć do środków trwałych. Z uwagi na znaczny odstęp czasu, jaki upłynął od dnia nabycia do dnia założenia ewidencji środków trwałych, wartość początkową należy ustalić w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez Wnioskodawcę, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Konieczność zastosowania art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w tego rodzaju sytuacjach potwierdzają przykładowo następujące rozstrzygnięcia Organów podatkowych:

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 25 stycznia 2017 r., Nr IPTPB1.4511.984.2016.1.AP,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 25 września 2015 r., Nr IPTPB1/4511-371/15-2/SJ,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 czerwca 2009 r., Nr IPPB1/415- 62/09-2/ES,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 maja 2008 r., Nr IBPB1/415-157/08/ZK.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różnić się od zdarzenia, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.