Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.192.2018.2.KC
z 21 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2018 r. (data wpływu 10 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 czerwca 2018 r. (data wpływu 13 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 25 maja 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.192.2018.1.KC na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 25 maja 2018 r. (data doręczenia 5 czerwca 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 8 czerwca 2018 r. (data wpływu 13 czerwca 2018 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 11 czerwca 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Ojciec Wnioskodawcy – ...... był właścicielem działki gruntu nr 421 o powierzchni 93 ary położonej w miejscowości......, gmina...... Prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w .....z dnia 7 września 2009 r. w sprawie sygn. akt ..... spadek po ojcu Wnioskodawcy na podstawie dziedziczenia ustawowego nabyła jego żona .... (matka Wnioskodawcy) oraz jego syn Wnioskodawca po ½ części każde z nich. Podatek od spadków i darowizn nie wystąpił (zaświadczenie wydane przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w ..... z dnia 21 grudnia 2011 r., znak ). Prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w ...... z dnia 1 października 2010 r. w sprawie sygn. akt ..... spadek po matce Wnioskodawcy na podstawie dziedziczenia ustawowego nabyli jej synowie Wnioskodawca i ..... (przyrodni brat Wnioskodawcy) po ½ części każdy z nich. Podatek od spadków i darowizn nie wystąpił (zaświadczenie wydane przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w ..... z dnia 4 listopada 2010 r., znak......). W zaistniałej sytuacji Wnioskodawca posiadał ¾ udziału, a przyrodni brat ¼ udziału w przedmiotowej nieruchomość, tj. działce nr 421. Zatem, udział Wnioskodawcy w działce nr 421 równy ¾ części odpowiadał 69 arom i 75 m² (93 ary razy ¾ = 69,75).

Działka nr 421 została podzielona na :

1. działkę nr 421/1 o powierzchni 67 arów i 72 m²,
2. działkę nr 421/2 o powierzchni 25 arów.
   
   

Następnie, działka 421/1 została podzielona na :

1. działkę nr 421/3 o powierzchni 37 arów i 72 m²,
2. działkę nr 421/4 o powierzchni 30 arów.
   
   

Aktem notarialnym z dnia 28 marca 2012 r. zawartym przed notariuszem .... Rep. A nr..... – umową o dział spadku i zniesienie współwłasności (nieodpłatnie) Wnioskodawca nabył działkę nr 421/3 o powierzchni 37 arów i 72 m². Działkę tę sprzedał za cenę 63 000 zł w dniu 19 maja 2017 r. aktem notarialnym zawartym przez notariuszem..... , Rep. A nr ....

W piśmie z dnia 8 czerwca 2011 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca dodał, że Jego ojciec zmarł w dniu 21 lutego 2009 r., a matka zmarła w dniu 9 sierpnia 2010 r. Skoro przed działem spadku i zniesieniem współwłasności udział Wnioskodawcy w działce nr 421 wynosił ¾ części, co odpowiadało 69 arom i 75 m², a po dziale spadku i zniesieniu współwłasności został właścicielem działki nr 421/3 o powierzchni 37 arów i 72 m² (wydzielonej z pierwotnej działki nr 421), to z czysto rachunkowego przeliczenia wynika, że wartość udziału przypadającego Wnioskodawcy w wyniku działu spadku nie przekroczyła wartości udziału, który nabył w drodze spadku. Nie otrzymał spłaty, ani dopłaty w następstwie tego działu spadku i zniesienia współwłasności. Sprzedaż odziedziczonej działki nie została dokonana w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanej sytuacji powstaje obowiązek zapłaty podatku PIT?
2. Jeżeli tak, to w jakiej wysokości (procentowej), od jakiej podstawy przychodu obliczony i w jakim terminie ma być zapłacony?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, skoro w latach 2009 i 2010 nabył łącznie ¾ udziału w działce nr 421, a sprzedał po upływie ponad 6 lat powstałą z podziałów tej działki – działkę nr 421/3 o powierzchni znacznie mniejszej niż te ¾ udziału – to nie powinien powstać podatek PIT od tej sprzedaży. W wyroku z dnia 13 grudnia 2016 r., sygn. akt II FSK 2955/14 NSA uznał, że: ,, udział w masie spadkowej nie jest tożsamy z udziałem konkretnej rzeczy i spadkobiercy mogą się nimi podzielić wedle własnego uznania. Jeśli po podziale wartość udziału w masie spadkowej nie zostanie przekroczona, to uznaje się, że rzecz została nabyta w dacie śmierci spadkodawcy”. Taka sytuacja występuje w przypadku Wnioskodawcy ponieważ w wyniku działu spadku i zniesienia współwłasności został właścicielem działki nr 421/3 znacznie mniejszej obszarowo, co powoduje, że wartość udziału w masie spadkowej nie została przekroczona, a zatem wcześniejszy udział ¾ w działce nr 421 nabył w latach 2009 (w dacie śmierci ojca) i w 2010 (w dacie śmierci matki). Z treści art. 10 ust. 8 ustawy o PIT wynika, że sprzedaż nieruchomości przed upływem 5 lat od nabycia powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Skoro w latach 2009 i 2010 Wnioskodawca nabył łącznie ¾ udziału w działce nr 421, a sprzedał w dniu 19 maja 2017 r. za kwotę 63 000 zł, tj. po upływie ponad 6 lat od nabycia powstałą z podziałów tej działki – działkę nr 421/3 o powierzchni znacznie mniejszej niż te ¾ udziału, a zatem o mniejszej wartości – to te okoliczności wskazują, że nie powstał obowiązek zapłaty podatku dochodowego od tej sprzedaży nieruchomości na podstawie art. 10 ust. 8 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c)- przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma forma prawna ich nabycia oraz moment nabycia.

Z treści wniosku wynika, że ojciec Wnioskodawcy był właścicielem działki gruntu nr 421 o powierzchni 93 ary. Ojciec Wnioskodawcy zmarł w dniu 21 lutego 2009 r. Prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego spadek po ojcu Wnioskodawcy na podstawie dziedziczenia ustawowego nabyła jego żona (matka Wnioskodawcy) oraz Wnioskodawca po ½ części każde z nich. W dniu 9 sierpnia 2010 r. zmarła matka Wnioskodawcy. Prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego spadek po matce Wnioskodawcy na podstawie dziedziczenia ustawowego nabyli jej synowie, tj. Wnioskodawca i Jego przyrodni brat po ½ części każdy z nich. W zaistniałej sytuacji Wnioskodawca posiadał ¾ udziału, a przyrodni brat ¼ udziału w przedmiotowej nieruchomość, tj. działce nr 421. Działka nr 421 została podzielona na działkę nr 421/1 o powierzchni 67 arów i 72 m² oraz działkę nr 421/2 o powierzchni 25 arów. Następnie, działka 421/1 została podzielona na działkę nr 421/3 o powierzchni 37 arów i 72 m² oraz działkę nr 421/4 o powierzchni 30 arów. Aktem notarialnym z dnia 28 marca 2012 r. zawartym przed notariuszem – umową o dział spadku i zniesienie współwłasności (nieodpłatnie) Wnioskodawca nabył działkę nr 421/3 o powierzchni 37 arów i 72 m². Wartość udziału przypadającego Wnioskodawcy w wyniku działu spadku nie przekroczyła wartości udziału, który nabył w drodze spadku. Nie otrzymał spłaty, ani dopłaty w następstwie tego działu spadku i zniesienia współwłasności. Działkę tę sprzedał w dniu 19 maja 2017 r. Sprzedaż odziedziczonej działki nie została dokonana w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, które z chwilą jego śmierci przechodzą na jedną lub kilka osób, stosownie do przepisów niniejszej ustawy.

W myśl art. 924 i 925 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia. Istotny zatem dla podatku dochodowego jest dzień otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy.

Należy wskazać, że z instytucją działu spadku mamy do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. Wskutek działu spadku poszczególni spadkobiercy stają się podmiotami wyłącznie uprawnionymi względem przyznanych im praw majątkowych, stanowiących do chwili działu przedmiot wspólności. Na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom.

Zgodnie z art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku.

Stosownie do art. 1037 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, dział spadku może nastąpić bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców. Jeżeli do spadku należy nieruchomość, umowa o dział powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.

Z kolei, celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy Kodeks cywilny jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności. I tak, zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego, współwłasność istnieje wówczas, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Istota współwłasności polega na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, a nie o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu, bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału. Każdy ze współwłaścicieli ma jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli, a mianowicie każdy jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego). W momencie nabycia udziału w prawie własności, każdy ze współwłaścicieli staje się współwłaścicielem całej nieruchomości będącej przedmiotem współwłasności, a więc każdego metra kwadratowego tej nieruchomości. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności.

Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnej między współwłaścicielami. W rezultacie, w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy wspólnej. Wartość przyznanych rzeczy powinna odpowiadać wielkości (wartości) udziału we współwłasności.

W myśl art. 211 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo, że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa – w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy zatem przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu, mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego. Zatem, dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych bieg terminu pięcioletniego dla części udziału w nieruchomości, ponad udział we współwłasności należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie w drodze zniesienia współwłasności. Jeżeli natomiast w wyniku zniesienia współwłasności udział się nie zwiększa, wówczas datą nabycia nieruchomości (udziału w nieruchomości) jest data pierwotnego nabycia udziału w nieruchomości, a nie data zniesienia współwłasności.

Ponadto, należy wyjaśnić, że o tym, czy w wyniku zniesienia współwłasności doszło do nowego nabycia ponad wcześniej posiadany udział, decyduje porównanie wartości tych nieruchomości, a nie ich powierzchni. Może się zdarzyć, że większą wartość będzie miała nieruchomość o mniejszej powierzchni.

Tak więc, co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia współwłasności podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.

W złożonym wniosku wskazano, że wartość udziału przypadającego Wnioskodawcy w wyniku działu spadku nie przekroczyła wartości udziału, który nabył w drodze spadku.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że wydzieloną działkę nr 421/3 będącą przedmiotem odpłatnego zbycia w 2017 r., Wnioskodawca nabył w części w dniu 21 lutego 2009 r. (data śmierci ojca) oraz w części w dniu 9 sierpnia 2010 r. (data śmierci matki), a więc pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych upłynął z dniem 31 grudnia 2014 r. w przypadku nabycia udziału po ojcu i odpowiednio z dniem 31 grudnia 2015 r. w przypadku nabycia udziału po matce. Należy również dodać, że wydzielenie działek z nieruchomości gruntowych nie spowoduje zmiany ich właściciela. Na skutek dokonania tej czynności nie nastąpi przeniesienie prawa własności działek, a więc nie dojdzie do ich nabycia. Zatem, na powyższe nie będzie miało wpływu podział tych działek, w wyniku którego nastąpi zmiana ich powierzchni oraz numerów ewidencyjnych.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, stwierdzić należy, że odpłatne zbycie działki nr 421/3 nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, gdyż zostało dokonane po upływie pięcioletniego okresu wskazanego w tym przepisie. W konsekwencji, Wnioskodawcy nie jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży tej działki.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Wobec takiego rozstrzygnięcia nie udziela się odpowiedzi na pytanie nr 2, gdyż Wnioskodawca oczekiwał na nie odpowiedzi wyłącznie w sytuacji uznania Jego stanowiska w odniesieniu do pytania nr 1 za nieprawidłowe.

Tutejszy Organ wskazuje, że we własnym stanowisku Wnioskodawca powołał przepis art. 10 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mając jednak na uwadze treść przedmiotowego wniosku, tutejszy Organ przyjął, że Wnioskodawca powołując ww. przepis miał na myśli art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy i uznał, że jest to oczywista omyłka pisarska, niemająca wpływu na merytoryczne rozpatrzenie sprawy.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia

Końcowo Organ podatkowy wyjaśnia, że w związku z załączeniem przez Wnioskodawcę do wniosku dokumentów, należy zaznaczyć, że Organ wydając interpretację w trybie art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie dokonuje analizy i oceny załączonych do wniosku dokumentów, a jedynie opiera się na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.