Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.240.2018.1.IF
z 27 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2018 r. (data wpływu 27 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości położonej we Francji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości położonej we Francji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest obywatelem RP, polskim rezydentem podatkowym, mieszka na stałe na terytorium RP, tutaj też znajduje się jego centrem interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Wnioskodawca rozważa możliwość kupna części (udziału) nieruchomości położonej na terytorium Francji (dalej jako: "Nieruchomość"). Po upływie minimum 5 lat Wnioskodawca zamierza sprzedać Nieruchomość (dalej jako "Sprzedaż Nieruchomości"), nie zmieniając swojego miejsca stałego zamieszkania oraz polskiej rezydencji podatkowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy do Sprzedaży Nieruchomości znajdzie zastosowanie art. 13 ust. 1 Umowy pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej (dalej jako: "Umowa pomiędzy Rządem RP a Rządem RF") w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku?
2. Czy Wnioskodawca będzie miał obowiązek zgłoszenia do Urzędu Skarbowego faktu uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia Nieruchomości oraz wpływu środków finansowych z tytułu Sprzedaży Nieruchomości na jego rachunek bankowy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1.

W opisanym stanie faktycznym będzie miał zastosowanie art. 13 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5) i dochód ten będzie wyłączony z opodatkowania w Polsce, ze względu na opodatkowanie, w tym Umawiającym się Państwie, w którym majątek nieruchomy jest położony. W przypadku Wnioskodawcy jest on położony we Francji i zostanie opodatkowany we Francji.

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym nie będzie mieć on obowiązku zgłoszenia do Urzędu Skarbowego faktu uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia Nieruchomości oraz wpływu środków finansowych z tytułu Sprzedaży Nieruchomości na jego rachunek bankowy, stosownie do art. 13 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5).

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), dalej jako: "Ustawa", osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a Ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b Ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska - o czym stanowi art. 4a Ustawy.

W opisanym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym zastosowanie znajdą uregulowania Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5), dalej jako: "Umowa".

Zgodnie z art. 6 ust. 1 Umowy, dochody z majątku nieruchomego, włączając dochody z eksploatacji gospodarstw rolnych i leśnych, podlegają opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie, w którym ten majątek jest położony.

Zgodnie z art. 6 ust. 2 Umowy, określenie „majątek nieruchomy" rozumie się według prawa podatkowego Umawiającego się Państwa, w którym majątek ten jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku przynależność do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których mają zastosowanie przepisy prawa rzeczowego, prawa użytkowania majątku nieruchomego, jak również prawa do zmiennych lub stałych świadczeń z tytułu eksploatacji albo prawa do eksploatacji pokładów mineralnych, źródeł i innych bogactwa naturalnych.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 Umowy, zyski pochodzące ze sprzedaży majątku nieruchomego określonego w artykule 6 ust. 2 Umowy albo ze sprzedaży udziałów lub podobnych praw w spółce, której aktywa składają się głównie z majątku nieruchomego, podlegają opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie, w którym majątek ten jest położony.

W związku z powyższym, w świetle powołanego wyżej art. 13 ust. 1 Umowy zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, dochody ze sprzedaży nieruchomości podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Państwie, w którym nieruchomość ta jest położona (tzw. zasada situs: prawo do opodatkowania dochodów ma państwo położenia nieruchomości), niezależnie od tego czy miejsce zamieszkania sprzedającego jest w Polsce, czy we Francji. Innymi słowy w przypadku sprzedaży nieruchomości położonej na terenie Francji przez osobę mającą miejsce stałego zamieszkania w Polsce, dochód z tej sprzedaży, stosownie do art. 13 ust. 1 Umowy, będzie opodatkowany we Francji, zgodnie z prawem francuskim.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawiony we wniosku oraz przepis art. 13 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej należy stwierdzić, że dochód z dokonanej przez Wnioskodawcę Sprzedaży Nieruchomości nie będzie podlegał opodatkowaniu w Polsce, natomiast będzie podlegał opodatkowaniu we Francji, na zasadach jakie przy sprzedaży nieruchomości obowiązują w prawie francuskim.

W konsekwencji, w związku ze Sprzedażą Nieruchomości, na Wnioskodawcy nie będzie ciążyć obowiązek złożenia zeznania (PIT-39) o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym w Polsce. Wnioskodawca nie będzie mieć również obowiązku zgłoszenia do Urzędu Skarbowego wpływu środków finansowych na rachunek bankowy w związku ze Sprzedażą Nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Zgodnie z art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni jako polski rezydent podatkowy zamierza zakupić część (udział) w nieruchomości położonej na terytorium Francji. Po upływie minimum 5 lat, zamierza sprzedać udział w przedmiotowej nieruchomości, nie zmieniając swojego stałego miejsca zamieszkania oraz polskiej rezydencji podatkowej.

W związku z powyższym ,Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość czy w przypadku zbycia przez polskiego rezydenta podatkowego, części (udziału) nieruchomości położonej poza granicami Polski po upływie 5 lat, uzyskany przychód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz czy istnieje konieczność zawiadomienia polskich organów podatkowych o dokonanej sprzedaży.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym koniecznym jest odwołanie się do regulacji umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Warszawie dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5)

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. umowy, dochody z majątku nieruchomego, włączając dochody z eksploatacji gospodarstw rolnych i leśnych, podlegają opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie, w którym ten majątek jest położony.

Określenie „majątek nieruchomy” rozumie się według prawa podatkowego Umawiającego się Państwa, w którym majątek ten jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku przynależność do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których zastosowanie mają przepisy prawa rzeczowego, prawa użytkowania majątku nieruchomego, jak również prawa do zmiennych lub stałych świadczeń z tytułu eksploatacji lub prawa do eksploatacji złóż mineralnych, źródeł i innych bogactw naturalnych. Statki żeglugi morskiej i śródlądowej oraz samoloty nie stanowią majątku nieruchomego (art. 6 ust. 2 Umowy).

Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko-francuskiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W punkcie 1 Komentarza do art. 6 ust. 1 Modelowej Konwencji OECD wyraźnie stwierdza się, że postanowienia ust. 1 przyznają prawo do opodatkowania dochodu z majątku nieruchomego państwu źródła, tzn. państwu, w którym znajduje się majątek będący źródłem dochodu. Ta praktyka wynika z faktu, że zawsze istnieje bardzo ścisły związek gospodarczy między źródłem dochodu i państwem źródła.

Natomiast z punktu 2 ww. Komentarza do art. 6 ust. 2 wynika, że postanowienia tego ustępu m.in. wymieniają szczegółowe rodzaje majątku oraz prawa, które muszą być zawsze traktowane jako majątek nieruchomy zgodnie z ustawodawstwem lub normami podatkowymi większości państw członkowskich OECD.

Jak stanowi art. 13 ust. 1 umowy polsko-francuskiej: zyski pochodzące ze sprzedaży majątku nieruchomego określonego w artykule 6 ustęp 2 albo ze sprzedaży udziałów lub podobnych praw w spółce, której aktywa składają się głównie z majątku nieruchomego, podlegają opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie, w którym majątek ten jest położony.

W punkcie 22 Komentarza do art. 13 ust. 1 Modelowej Konwencji OECD wskazano, że zyski z przeniesienia tytułu własności nieruchomości mogą być opodatkowane w państwie, w którym dana nieruchomość jest położona. Ta reguła jest zgodna z postanowieniami art. 6 i art. 22 ust. 1.

Na mocy art. 22 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania: majątek nieruchomy określony w artykule 6 ustęp 2 podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie, na terenie którego jest położony.

Na podstawie punktu 2 Komentarza Modelowej Konwencji OECD do art. 22 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania: podatki od majątku stanowią zazwyczaj uzupełniające opodatkowanie dochodu z majątku. Dlatego podatek od określonej części majątku może być pobrany w zasadzie tylko przez państwo, które jest uprawnione do opodatkowania dochodu pochodzącego z tej części majątku. Jednakże nie można powołać się wprost i wyłącznie na normy dotyczące opodatkowania każdej części dochodu, ponieważ nie wszystkie części dochodu podlegają opodatkowaniu wyłącznie w jednym państwie.

Stosownie do punktu 3 omawianego Komentarza odnoszącego się do art. 22 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania: artykuł wymienia więc najpierw majątek, który może być opodatkowany w państwie, w którym jest on położony.

W świetle powyższego, wskazać należy, że dochód osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce, z tytułu sprzedaży majątku nieruchomego położonego we Francji może być opodatkowany zarówno w państwie rezydencji, tj. w Polsce, jak i we Francji, zgodnie z prawem tego państwa.

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce, należy zastosować określoną w art. 23 ww. Umowy metodę unikania podwójnego opodatkowania, zgodnie z którym, w przypadku Polski podwójnego opodatkowania unika się w następujący sposób:

1. jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga przychody lub posiada majątek, które stosownie do postanowień niniejszej umowy podlegają opodatkowaniu we Francji, wówczas Polska – z zastrzeżeniem postanowień punktu b), wyłączy te przychody albo ten majątek spod opodatkowania; może jednak przy ustalaniu podatku od pozostałego dochodu albo pozostałego majątku tej osoby zastosować stawkę podatkową, która zostałaby zastosowana, gdyby te przychody albo ten majątek nie zostały wyłączone spod opodatkowania.
   
2. jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga przychody, które zgodnie z postanowieniami artykułów 10, 12, 14, 16 i 17 podlegają opodatkowaniu we Francji, wówczas Polska zaliczy na poczet podatku należnego od dochodu tej osoby kwotę, która odpowiada podatkowi zapłaconemu we Francji. Podlegająca zaliczeniu kwota nie może jednak przekraczać części podatku obliczonego przed zaliczeniem, która przypada na przychody osiągane we Francji.
   
   

Powyższy przepis przewiduje metodę wyłączenia z progresją. Oznacza to, że dochód ze zbycia nieruchomości (udziału) położonej we Francji, który podlega opodatkowaniu we Francji zgodnie z prawem tego państwa – w Polsce będzie zwolniony od opodatkowania. Natomiast w Polsce do obliczenia stawki podatkowej, według której opodatkowany jest pozostały dochód osiągnięty w Polsce, może zostać uwzględniony dochód osiągnięty we Francji.

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podlegającym opodatkowaniu źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Z kolei zgodnie z art. 30e ust. 5 ww. ustawy, dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł.

Biorąc powyższe pod uwagę należy zauważyć, że ponieważ dochód uzyskany ze sprzedaży części nieruchomości położonej we Francji będzie podlegał opodatkowaniu zarówno we Francji jak i w Polsce, zastosowanie znajdzie metoda unikania podwójnego opodatkowania uregulowana w powołanym art. 23 ust. 1 lit. a) ww. Umowy. Zatem, dochód uzyskany z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości położonej na terenie Francji będzie w Polsce zwolniony z opodatkowania.

W związku z powyższym, dochodu uzyskanego ze sprzedaży udziału w nieruchomości położonej na terenie Francji Wnioskodawczyni nie będzie wykazywała w zeznaniu podatkowym PIT 39, gdyż nie wystąpi dochód podlegający opodatkowaniu w Polsce.

Ponadto z uwagi na fakt, że w Polsce dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ustawy), to dochód uzyskany ze zbycia udziału ww. nieruchomości nie będzie miał wpływu na jakiekolwiek dochody Wnioskodawczyni, a co za tym idzie nie wystąpi obowiązek rozliczenia rocznego na formularzu PIT-36 i obliczenia stopy procentowej wymienionej w art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawczyni nie będzie również miała obowiązku zgłoszenia do Urzędu Skarbowego wpływu środków finansowych na rachunek bankowy w związku ze sprzedażą części nieruchomości.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.