Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.360.2018.7.MJ
z 5 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 marca 2018 r. (data wpływu 16 kwietnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 27 czerwca maja 2018 r. (data wpływu 3 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży domów jednorodzinnych w stanie surowym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży domów jednorodzinnych w stanie surowym oraz w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 27 czerwca 2018 r. w zakresie doprecyzowania opisu sprawy, stanowiska oraz przeformułowania pytania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe. (ostatecznie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku)

Wnioskodawczyni, została zgłoszona do opodatkowania podatkiem od towarów i usług w dniu 24 lipca 2008 r. We wskazanej powyżej dacie Wnioskodawczyni … PESEL … wpisana do Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej – firma Budowlano Usługowa … została zgłoszona do uzyskania numeru nip oraz regon, które finalnie zostały nadane Wnioskodawczyni - numer nip …; regon …. Wnioskodawczyni będąc zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług rozpoczęła budowę dwóch domów jednorodzinnych zrealizowanych do stanu surowego ze stolarką okienną. Zgodnie z posiadanymi dokumentami księgowymi Wnioskodawczyni w kolejnych deklaracjach podatkowych wykazała nadwyżkę podatku naliczonego nad podatkiem należnym, czego potwierdzeniem są następujące rozliczenia: a) VAT 7 za lipiec 2008 r. - 9547 zł, sierpień 2008 r. - 12630 zł, b) VAT 7 za wrzesień 2008 r. - 0 zł (nadwyżka z poprzedniego miesiąca 12630 zł), c) VAT 7 za październik 2008 r. - 7934 zł (łącznie nadwyżka z poprzedniego miesiąca 20.564 zł), d) VAT 7 za listopad 2008 r. - 0 zł (łącznie nadwyżka z poprzedniego miesiąca 20.564 zł), e) VAT 7 za grudzień 2008 r. - podatek VAT należny 3278 zł (łącznie nadwyżka z poprzedniego miesiąca 17.312 zł). Rozliczenia za 2009 rok a) VAT 7 za styczeń 2009 r. – 0 (łącznie nadwyżka z poprzedniego miesiąca - 17312 zł) zł, b) VAT 7 za luty 2009 r. - 0 zł (nadwyżka 17312 zł), c) VAT 7 za marzec 2009 r. - 0 zł (nadwyżka 17312 zł), d) VAT 7 za kwiecień 2009 r. - 261 zł (łącznia nadwyżka wraz z poprzednim miesiącem 17573 zł), e) VAT 7 za maj 2009 r. 4.741 zł (łączna nadwyżka 22314 zł), f) VAT 7 za czerwiec 2009 r. - 0 zł (nadwyżka 22.314 zł), g) VAT 7 za lipiec 2009 r. - 668 zł (łączna nadwyżka 22982 zł), h) za sierpień 2009 r. – 448 zł (łączna nadwyżka 23430 zł), i) VAT 7 za wrzesień 2009 r. 2.982 zł (łączna nadwyżka 2G412 zł), j) VAT 7 za październik 2009 r. - 1815 zł (łączna nadwyżka 28227 zł), k) VAT 7za listopad 2009 r. - 1.701 (łączna nadwyżka 29.928 zł), i) VAT 7 za grudzień 2009 r. – 3.759 zł (łączna nadwyżka 33687 zł). Rozliczenie za 2010 r. a) VAT 7 za styczeń 2010 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 33687 zł), b) VAT 7 za luty 2010 r. - 0 zł (łączna nadwyżka -33687 zł), c) VAT 7 za marzec 2010 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 33687 zł), d) VAT 7 za kwiecień 2010-0 zł (łączna nadwyżka 33687 zł), e) VAT 7 za maj 2010 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 33687 zł), f) VAT 7 za czerwiec 2010 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 33687 zł), g) VAT 7 za lipiec 2010 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 33687 zł), h) VAT 7 za sierpień 2010 r. – 0 zł (łączna nadwyżka 33687 zł), i) VAT 7 za wrzesień 2010 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 33687 zł), j) VAT 7 za październik 2010 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 33687 zł), k) VAT 7 za listopad 2010 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 33687 zł), I) VAT 7 za grudzień 2010 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 33687 zł). Rozliczenie za 2011 rok: a) VAT 7 za miesiąc styczeń 2011 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 33687 zł), b) VAT 7 za miesiąc luty 2011 r. wykaz podatku do zwrotu 33.000 zł, c) VAT 7 za miesiąc marzec 2011 r. – 0 (łączna nadwyżka 687) zł. d) VAT 7 za miesiąc kwiecień 2011 r. - 0 zł (nadwyżka 687 zł), e) VAT 7 za miesiąc maj 2011 r. - 0 zł (nadwyżka 687 zł), f) VAT 7 za miesiąc czerwiec 2011 r. - 552 zł (łączna nadwyżka 1239 zł), g) VAT 7 za miesiąc lipiec 2011 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 1239 zł), h) VAT 7 za miesiąc sierpień 2011 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 1239 zł), i) VAT 7 za miesiąc wrzesień 2011 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 1239 zł), j) VAT 7 za miesiąc październik 2011 r. - 58 zł (łączna nadwyżka 1297 zł), k) VAT 7 za miesiąc listopad 2011 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 1297 zł), i) VAT 7 za miesiąc grudzień 2011 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 1297 zł). Rozliczenie za 2012 r. a) VAT 7 za styczeń 2012 r. - 46 zł (łączna nadwyżka 1343 zł), b) VAT 7 za luty 2012 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 1343 zł), c) VAT 7 za marzec 2012 r. – 0 zł (łączna nadwyżka 1343 zł), d) VAT 7 za kwiecień 2012 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 1343 zł), e) VAT 7 za maj 2012 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 1343 zł), f) VAT7 za czerwiec 2012 r. – 0 zł (łączna nadwyżka 1343 zł), g) VAT 7 za lipiec 2012 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 1343 zł), h) VAT 7 za sierpień 2012 r. - 0 zł (łączna nadwyżka 1343 zł), i) wrzesień 2012 r. 0 (łączna nadwyżka 1343 zł), j) październik 2012 r. - 0 (łączna nadwyżka 1343 zł), k) listopad 2012 r. – 0 (łączna nadwyżka 1343 zł).

Analiza dokumentacji księgowej prowadzi do wniosku, iż w dalszych okresach podatnik wykazywał w deklaracjach podatek od towarów i usług w wysokości 0 zł miesięcznie, łącznie nadwyżka naliczonego podatku nad należnym wyniosła za wrzesień 2017 r. - 1343 zł. Równocześnie co szczególnie istotne należy podkreślić, iż przedmiotowe domy jednorodzinne w stanie surowym ze stolarką okienną nie byty przedmiotem transakcji opodatkowanych podatkiem VAT, które stanowiłyby źródło jakiegokolwiek przychodu dla Wnioskodawczyni. Uzyskany przez Wnioskodawczynię przychód jednorazowy miał charakter incydentalny i nie był w najmniejszym stopniu związany z faktem realizacji domów mieszkalnych w stanie surowym, ani jakiegokolwiek gospodarczego ich wykorzystania, który stanowiłby źródło przychodu dla wnioskodawczyni. Jednocześnie, co szczególnie ważne w dacie składania wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, Wnioskodawczyni nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Dodatkowo należy podkreślić, iż przedmiotowe domy w stanie surowym w związku z ich niekompletnością nie zostały zaliczone do środków trwałych, jak również nie były przedmiotem jakiejkolwiek działalności gospodarczej generującej źródło przychodów po stronie Wnioskodawczyni. Zdaniem Wnioskodawczyni w opisanym przypadku trudno jest mówić o jakimkolwiek ich gospodarczym wykorzystaniu. Wskazać należy, że nieruchomości na których zostały zrealizowane przedmiotowe budynki w stanie surowym zostały nabyte do majątku Wnioskodawczyni około 1997 r.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że domy jednorodzinne posadowione są na działkach nr 174/6 i 174/7. Faktury dokumentujące wydatki poniesione w związku z wybudowaniem dwóch domów jednorodzinnych wystawione były na przedsiębiorcę ... NIP .... Wnioskodawczyni nabyła nieruchomości w formie darowizny. Budowa przedmiotowych budynków została rozpoczęta w lipcu 2008 r. Budowa domów jednorodzinnych miała miejsce w celu dalszej odsprzedaży. Budowa przedmiotowych domów jednorodzinnych została przerwana z końcem grudnia 2009 r. z uwagi na brak środków pieniężnych na dalsze finansowanie budów. Wnioskodawczyni przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na budowę domów jednorodzinnych objętych zakresem wniosku. Wnioskodawczyni dokonała odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na budowę domów jednorodzinnych. Przed sprzedażą budynków jednorodzinnych Wnioskodawczyni nie będzie ponosiła wydatków na ulepszenie budynków. Przedmiotowe budynki zostaną sprzedane w stanie niezmienionym od dnia zaprzestania budowy w grudniu 2009 r., stąd nie będzie mowy o jakichkolwiek ulepszeniach. Wnioskodawczyni nie wykorzystuje przedmiotowych budynków jednorodzinnych do jakichkolwiek czynności opodatkowanych podatkiem VAT, zwolnionych od podatku VAT, niepodlegających podatkowi VAT, gdyż budynki jednorodzinne są niekompletne - stan surowy zamknięty bez drzwi wejściowych i drzwi garażowych. Przedmiotowe budynki są budynkami w rozumieniu ustawy Prawo budowlane. Budynki jednorodzinne są trwale związane z gruntem. Budynki jednorodzinne nie były przedmiotem pierwszego zasiedlenia, jak również nie były najmu, dzierżawy lub umowy o podobnym charakterze. Zgodnie z klasyfikacją PKOB przedmiotowe budynki zaliczane są do domów jednorodzinnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy przyszła sprzedaż przedmiotowych budynków jednorodzinnych stanowić będzie dostawę opodatkowaną podatkiem od towarów i usług? (oznaczone we wniosku jako nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku).

Zdaniem Wnioskodawczyni w opisanym powyżej przypadku w przypadku ewentualnej przyszłej sprzedaży nieruchomości zabudowanej domem mieszkalnym w stanie surowym nie dojdzie do opodatkowania uzyskanego przychodu podatkiem od towarów i usług Wskazać bowiem należy, że przedmiotowe nieruchomości zostały nabyte do majątku prywatnego około 1997 r. Zabudowa przedmiotowych nieruchomości została rozpoczęta, jednakże przedmiotowe nieruchomości nigdy nie zostały doprowadzone do stanu wskazującego na handlowy, zawodowy charakter dokonywanej transakcji. Wnioskodawczyni w późniejszym okresie nie podejmowała działań charakterystycznych dla podmiotu zawodowo zajmującego się zbywaniem wybudowanych nieruchomości. Zasadnym jest zatem podkreślenie, że w orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowane jest stanowisko, zgodnie z którym momentem czasowym adekwatnym dla oceny, czy wnioskodawczyni działa, jako podatnik podatku od towarów i usług jest moment zbycia przedmiotowej nieruchomości, czego potwierdzeniem jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 grudnia 2011 r. wydany w sprawie o sygn. akt …., zgodnie z którym: „fakt wydzierżawiania w dalszym ciągu niektórych gruntów przez Skarżącą wpływu na rozstrzygnięcie sprawy nie ma. Biorąc pod uwagę to co podano powyżej przesądzającym jest w jakim charakterze Skarżąca działała dokonując sprzedaży działek, a nie czy była podatnikiem VAT jeśli chodzi o dzierżawę, czy wynajem”.

Przedmiotowe budynki nie były oddawane w najem, użyczenie bądź jakąkolwiek inną umowę o podobnym charakterze. Nie były przedmiotem amortyzacji, a ich zbycie nastąpi z majątku prywatnego przy wykonywaniu czynności sprzedażowych charakterystycznych dla osób prywatnych zbywających nieruchomości - w tym zakresie nie jest przewidziana Specjalistyczna działalność reklamowa, czy marketingowa. Sprzedaż będzie miała charakter jednorazowy, gdyż Wnioskodawczyni nie posiada większej ilości budynków na sprzedaż w ramach majątku.

Dodatkowo należy wskazać, iż skoro jak wynika z przytoczonego powyżej wyroku obowiązkiem organów podatkowych jest ocena czy sprzedając przedmiotowe nieruchomości wnioskodawczyni działa w sposób zawodowy, to jak wynika z wydanych interpretacji podatkowych pomocnym jest w tym przypadku zbadanie następujących okoliczności: „Dana osoba fizyczna, sprzedając nieruchomości, może działać w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu VAT. Aby to ustalić, należy wyjaśnić, czy jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem formy zawodowej jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, na co może wskazywać np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy) czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług i o zbliżonym charakterze Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie jedynie stwierdzenie faktu zaistnienia pojedynczych z nich (por interpretację Izby Skarbowej w Łodzi z 4 grudnia 2015 r, IPTPP2/4512-504/15-6/JS). Skoro zdaniem wnioskodawczyni jej działania nie wskazują na zawodowy charakter czynności, to o opodatkowaniu przyszłej transakcji podatkiem od towarów i usług nie może być w ogóle mowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Należy wskazać, że nie każda czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W zakresie prawa unijnego, z mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 z późn. zm.), „działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, należy ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawczyni będzie działała w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Uwzględniając przywołane wyżej przepisy oraz orzecznictwo stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie – w związku z planowaną czynnością, tj. sprzedażą nieruchomości – Wnioskodawczyni będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Z informacji przedstawionych we wniosku wynika bowiem, że Wnioskodawczyni wybudowała przedmiotowe domy jednorodzinne z zamiarem ich dalszej odsprzedaży oraz dokonała odliczenia podatku naliczonego w związku z wybudowaniem ww. budynków.

Podkreślić należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich nastąpiło pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego;
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Jednakże, w myśl ust. 7a cytowanego artykułu warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Powyższe przepisy wskazują, jakie muszą zostać spełnione warunki aby sprzedaż budynków, budowli lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Z przepisów tych wynika, że prawo do zwolnienia przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów będących przedmiotem sprzedaży nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, chyba że budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. A zatem wykorzystywanie obiektu przez okres co najmniej 5 lat do czynności opodatkowanych pozwala podatnikowi na zastosowanie zwolnienia od podatku nawet w sytuacji, gdy ponosił on wydatki nie niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, w związku z którymi to wydatkami miał prawo do odliczenia podatku VAT.

Z analizy powołanych wyżej przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

Jak wynika z art. 43 ust. 11 ustawy, ww. oświadczenie musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynków, budowli lub ich części;
3. adres budynku, budowli lub ich części.
   
   

Tak więc, ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części, objętych na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy zwolnieniem od podatku, po spełnieniu warunków określonych w art. 43 ust. 10 i 11 ustawy, możliwość zrezygnowania z tego zwolnienia i opodatkowania dostawy na zasadach ogólnych. Przy czym podkreślić należy, że niniejsze prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z kilku podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Wobec powyższego, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r. poz. 1332, z późn. zm.) przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni będąc zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług rozpoczęła budowę dwóch domów jednorodzinnych zrealizowanych do stanu surowego ze stolarką okienną. Budowa domów jednorodzinnych miała miejsce w celu dalszej odsprzedaży. Budowa domów jednorodzinnych została przerwana z końcem grudnia 2009 r. z uwagi na brak środków pieniężnych na dalsze finansowanie budów. Wnioskodawczyni przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na budowę domów jednorodzinnych objętych zakresem wniosku. Wnioskodawczyni dokonała odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na budowę domów jednorodzinnych. Przed sprzedażą budynków jednorodzinnych Wnioskodawczyni nie będzie ponosiła wydatków na ulepszenie budynków. Przedmiotowe budynki zostaną sprzedane w stanie niezmienionym od dnia zaprzestania budowy w grudniu 2009 r., stąd nie będzie mowy o jakichkolwiek ulepszeniach. Wnioskodawczyni nie wykorzystuje przedmiotowych budynków jednorodzinnych do jakichkolwiek czynności opodatkowanych podatkiem VAT, zwolnionych od podatku VAT, niepodlegających podatkowi VAT. Budynki jednorodzinne nie były przedmiotem pierwszego zasiedlenia, jak również nie były najmu, dzierżawy lub umowy o podobnym charakterze.

Jak wyjaśniono wyżej, dla ustalenia kwestii opodatkowania VAT dostawy budynków lub ich części, w pierwszej kolejności należy określić, czy i kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie obiektu.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawczyni, na działkach nr 174/6 i 174/7, wybudowała dwa domy jednorodzinne. Budowa domów jednorodzinnych została przerwana z końcem grudnia 2009 r. z uwagi na brak środków pieniężnych na dalsze finansowanie budów Przedmiotowe budynki zostaną sprzedane w stanie niezmienionym od dnia zaprzestania budowy w grudniu 2009 r. Ponadto należy wskazać, że Wnioskodawczyni nie wykorzystuje przedmiotowych budynków jednorodzinnych do jakichkolwiek czynności opodatkowanych podatkiem VAT, zwolnionych od podatku VAT, niepodlegających podatkowi VAT. Budynki jednorodzinne nie były przedmiotem najmu, dzierżawy lub umowy o podobnym charakterze. W związku z powyższym, planowana sprzedaż przedmiotowych nieruchomości nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż do pierwszego zasiedlenia dojdzie w momencie dokonania transakcji sprzedaży.

Wobec braku zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy zasadne jest zbadanie możliwości korzystania ze zwolnienia od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy przewiduje zwolnienie od podatku VAT dla dostawy budynków, budowli lub ich części nieobjętej zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 tej ustawy, pod warunkiem, że w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz, że dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów. Dla zastosowania omawianego zwolnienia spełnione powinny być łącznie obie powyższe przesłanki. Przy czym, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy o podatku od towarów i usług).

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawczyni przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z wybudowaniem domów jednorodzinnych. Zatem warunek, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy nie został spełniony. A więc przy dostawie budynków jednorodzinnych objętych zakresem wniosku Wnioskodawczyni nie będzie mogła skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Nie znajdzie tu zastosowania także zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż jak wynika z powyższego opisu sprawy Wnioskodawczyni nie wykorzystywała domów jednorodzinnych wyłącznie do działalności zwolnionej z VAT, jak również przy ich budowie przysługiwało Wnioskodawczyni prawo do odliczenia podatku VAT.

Wobec tego, Wnioskodawczyni w przypadku sprzedaży domów jednorodzinnych zobowiązana jest do opodatkowania ww. transakcji stawką podatku VAT w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 i art. 29a ust. 8 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejszą interpretacją rozstrzygnięto wniosek w zakresie podatku od towarów i usług. Natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Końcowo należy jednak zwrócić uwagę, że w związku z rozstrzygnięciem zawartym w orzeczeniu TSUE w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection, Wnioskodawca ma prawo do zastosowania obowiązujących norm prawa krajowego albo może bezpośrednio zastosować przepisy Dyrektywy z uwzględnieniem wykładni pojęcia pierwszego zasiedlenia przedstawionego w orzecznictwie sądowym, w tym w wyroku C-308/16. W przypadku zastosowania wykładni prounijnej w rozpatrywanej sprawie również nie doszło do pierwszego zasiedlenia przedmiotowych budynków, bowiem budynki te są w stanie surowym i nie były w żaden sposób wykorzystywane. W związku z powyższym czynność sprzedaży ww. budynków będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.
   
   

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Nadto w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C 308/16 Kozuba Premium Selection sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie TSUE stwierdził, że „artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku „ulepszenia” istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie „ulepszenia” jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie „przebudowy” zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia”.

TSUE wskazał, iż pojęcie „pierwszego zasiedlenia”, jest zawarte w art. 12 dyrektywy VAT, ale nie jest ono w niej zdefiniowane.

Jak wynika przede wszystkim z prac przygotowawczych do szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. 1977, L 145, s. 1), które pozostają wymierne do celów interpretacji dyrektywy VAT, w ramach zwolnień przewidzianych w jej art. 135 ust. 1 lit. j), kryterium „pierwszego zasiedlenia” budynku należy rozumieć jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora. W tychże pracach przygotowawczych stwierdzono, że kryterium to zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji. Z powyższej analizy historycznej nie wynika jednak, że użytkowanie budynku przez jego właściciela ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.

Literalna wykładnia art. 12 i art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy VAT, jak również analiza kontekstu i celów założonych w tej dyrektywie świadczą zatem o tym, że wspomniana dyrektywa nie przyznaje państwom członkowskim uprawnienia do wprowadzenia warunków w odniesieniu do przewidzianych tam zwolnień czy też ograniczenia ich. Wynika stąd, że państwa członkowskie nie są w szczególności upoważnione do uzależnienia zwolnienia z VAT w zakresie dostaw budynków następujących po ich pierwszym zasiedleniu od warunku, który nie został przewidziany w dyrektywie VAT, a zgodnie z którym takie pierwsze zasiedlenie ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przypadku ww. niezgodności prawa krajowego z prawem UE, to podatnik może zastosować obowiązujące normy prawa krajowego albo bezpośrednio zastosować przepisy dyrektywy z uwzględnieniem wykładni pojęcia pierwszego zasiedlenia przedstawionego w wyroku C-308/16, zaś organy podatkowe są obowiązane respektować rozstrzygnięcie TSUE zawarte w wyroku C-308/16. Tym samym ocena planowanej dostawy pod kątem zwolniona z VAT powinna być dokonana przy uwzględnieniu przyjętej przez podatnika definicji pierwszego zasiedlenia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Odnośnie natomiast powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Ponadto podkreślić należy, iż powołany przez Wnioskodawczynię wyrok Sądu jest rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym. Rozstrzygnięcia dokonane przez sądy są wiążące wyłącznie w sprawach, w których zostały wydane, a organy podatkowe nie są związane rozstrzygnięciami sądów w indywidualnych sprawach.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.