Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.328.2018.2.MC
z 9 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2018 r. (daty wpływu 13 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym pismami z dnia 19 kwietnia 2018 r. (data wpływu 24 kwietnia 2018 r.) oraz z dnia 15 czerwca 2018 r. (data wpływu 22 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania udostępniania miejsc parkingowych na parkingu usytuowanym poza pasem drogi publicznej za odpłatne świadczenie usług i stawki podatku VAT dla ww. czynności – jest prawidłowe,

• prawa do pełnego odliczenia podatku VAT od zakupów dokonywanych w związku z realizacją inwestycji w zakresie budowy parkingu oraz modernizacji ul. …….. – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania udostępniania miejsc parkingowych na parkingu usytuowanym poza pasem drogi publicznej za odpłatne świadczenie usług i stawki podatku VAT dla ww. czynności,
  

• prawa do pełnego odliczenia podatku VAT od zakupów dokonywanych w związku z realizacją inwestycji w zakresie budowy parkingu oraz modernizacji ul. ……,
  

• ustalenia okresu korekty podatku naliczonego,
  

• sposobu dokonania korekty podatku naliczonego.
  
  

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 12 kwietnia 2018 r. oraz z dnia 15 czerwca 2018 r. poprzez przesłanie duplikatu wniosku ORD-IN oraz doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina Miasto jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Obecnie realizuje projekt polegający na wybudowaniu w pobliżu dworca autobusowego płatnego parkingu z oświetleniem, odwodnieniem i monitoringiem. Wjazd i wyjazd z parkingu zabezpieczony będzie urządzeniem blokującym (szlabany) z terminalem wjazdowym i wyjazdowym . Opłaty naliczane i pobierane będą automatycznym systemem parkomatowym - cena za korzystanie z miejsca parkingowego naliczana będzie w zależności od czasu parkowania. Do chwili obecnej nie została ustalona stawka opłaty.

Dojazd do parkingu od głównej arterii komunikacyjnej miasta odbywa się ok. 70 m długości drogą gminną ulicą ….. W ramach budowy parkingu, z myślą o przyszłych użytkownikach konieczna była modernizacja będącej w złym stanie technicznym ul. …... W ramach zadania przewiduje się wykonanie:

1. Modernizacji nawierzchni bitumicznej ulicy ….. oraz placu manewrowego wraz z odwodnieniem i oświetleniem. Jest to droga kategorii gminnej o długości ok. 70 m
   • nowej nawierzchni bitumicznej jezdni i placu manewrowego ul. …….. – 1 300 m ²,
   • obustronnych chodników z wjazdami do posesji z kostki betonowej – 587 m²,

2. Parkingu płatnego, w tym wykonanie:
   • miejsc parkingowych płatnych – 122 szt.,
   • nawierzchni z kostki betonowej oraz płyt ażurowych w celu zwiększenia retencji – 3687 m²,
   • elektronicznego systemu poboru opłat z terminalem wjazdowym i wyjazdowym zabezpieczonych szlabanami oraz kasą biletową zlokalizowaną wewnątrz parkingu,
   • systemu monitoringu z rejestratorem (7 kamer wysokiej rozdzielczości), podgląd w siedzibie Straży Miejskiej,
   • oświetlenia z oprawami typu LED na parkingu i ul. ……,
     
   • kanalizacji deszczowej parkingu i ul. ……..o długości ok. 260 m,
   • kanalizacji teletechnicznej parkingu i ul. ….. (dla przyszłego ułożenia światłowodów),
     
   • nowej organizacji ruchu parkingu i ul. ….,
   • elementów małej architektury (ławki, kosze, stojaki dla rowerów) i zieleń.
   
   
   
   

Parking płatny usytuowany będzie na gruncie będącym własnością Miasta sklasyfikowanym jako użytek Bi (inne tereny zabudowane), zbudowany będzie w całości poza obszarem pasa drogowego drogi publicznej ulicy …. W związku z tym pobierana opłata będzie miała inny charakter niż danina, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych.

Ponadto w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku z dnia 15 czerwca 2018 r. Wnioskodawca doprecyzował:

Ad 1.

Faktury za wykonanie robót dotyczących budowy parkingu oraz modernizacji ulicy …. będą wystawione na Gminę Miasto.

Ad 2.

Realizacja przedmiotowej inwestycji należy do zadań własnych gminy - art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. jedn. Dz. U. z 2018 r. poz. 991 z późn. zm.) w zw. z art. 8 ust. l ustawy 7 dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t. jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 2222 z późn. zm.).

Ad 3.

Klasyfikacja statystyczna czynności objętych zakresem wniosku, tj. wykonywanie usług parkingowych zgodnie z PKWiU z 2008 r. to symbol 52.21.24.0.

Ad 4.

Efektem przedmiotowej inwestycji będą budowle w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane.

Ad 5.

Realizacja inwestycji rozpoczęła się 27 września 2017 r. Zakładany termin jej zakończenia to 31 lipca 2018 r.

Ad 6.

Wnioskodawca zamierza wykorzystywać przedmiotową inwestycję dotyczącą budowy parkingu oraz modernizacji ul. …. od początku jej realizacji do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług oraz niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Ad 7.

Na pytanie tut. Organu „Czy zrealizowana inwestycja, o której mowa we wniosku, będzie wykorzystywana zarówno do celów wykonywanej przez Gminę działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), jak i do celów innych niż działalność gospodarcza?, Wnioskodawca odpowiedział, że tak.

Ad 8.

Z kolei na pytanie „W sytuacji, gdy zrealizowana inwestycja będzie wykorzystywana przez Gminę zarówno do celów prowadzonej działalności gospodarczej jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, czy będzie istniała możliwość przyporządkowania wydatków w całości do celów wykonywanej przez Gminę działalności gospodarczej?”, Zainteresowany wskazał, że nie.

Ad 9.

Wartość poniesionych nakładów na inwestycję, o której mowa we wniosku wynosi 1 183 286,50 zł.

Ad 10.

W odpowiedzi na pytanie „Czy wartość poniesionych nakładów na przedmiotową inwestycję przekroczy 15 000 zł?”, Wnioskodawca odpowiedział, że tak.

Ad 11.

Na pytanie „Czy ww. nakłady na ww. inwestycję będą zaliczane przez Wnioskodawcę na podstawie przepisów o podatku dochodowym do środków trwałych podlegających amortyzacji?”, Zainteresowany wskazał, że tak.

Ad 12.

W odpowiedzi na pytanie „Czy Gmina zamierza dokonać zmiany przeznaczenia wykorzystania przedmiotowej inwestycji?”, Wnioskodawca odpowiedział, że nie.

Z kolei na pytanie „Jeśli odpowiedź na powyższe pytanie jest twierdząca to należy wskazać datę (miesiąc i rok) zmiany przeznaczenia wykorzystania ww. inwestycji?” oraz na pytanie „Jeśli odpowiedź na pytanie numer 12 jest twierdząca, to należy wskazać, do jakich czynności Wnioskodawca zamierza wykorzystywać zrealizowaną inwestycję po zmianie przeznaczenia (…)”, Zainteresowany wskazał, że w świetle udzielonej odpowiedzi na pytanie nr 12, pytania nr 13 i 14 są bezprzedmiotowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy udostępnianie miejsc parkingowych na parkingu usytuowanym poza pasem drogi publicznej jest usługą w rozumieniu przepisów ustawy VAT? (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 1)
2. Jeżeli odpowiedź udzielona na pytanie 1 będzie pozytywna, to jaką stawką należy opodatkować opłaty za planowaną sprzedaż usług? (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 2)
3. Czy Gmina ma prawo odliczyć w 100% podatek VAT od zakupów dokonywanych w ramach realizowanej inwestycji budowy parkingu oraz modernizacji ul. ….? (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 3)
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Gmina występuje w opisanej sytuacji w charakterze przedsiębiorcy. Ponieważ parking nie jest położony w pasie drogi publicznej Wnioskodawca nie stosuje przepisów ustawy o drogach publicznych, które określają zasady ustalania i pobierania opłat parkingowych dotyczących stref parkowania w pasach dróg publicznych. Udostępnienie miejsc parkingowych Wnioskodawca zamierza traktować jako umowę świadczenia usług zawieraną pomiędzy Gminą a osobami chcącymi skorzystać z miejsc parkowania dla samochodów osobowych. Gmina udostępniając miejsca parkingowe zamierza pobierać z tego tytułu wynagrodzenie proporcjonalne do czasu parkowania. Dojdzie więc do odpłatnego świadczenia usług, które zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Ad 2.

Usługę Gmina zamierza opodatkować stawką podstawową - 23%.

Ad 3.

Wnioskodawca ma prawo odliczyć w całości VAT naliczony z faktur zakupowych dotyczących realizowanego zadania budowy płatnego parkingu. Modernizacja ul. … stanowiącej dojazd do parkingu ma bezpośredni związek ze świadczeniem usług opodatkowanych VAT. Miasto nie modernizowałoby drogi gminnej ul. …., gdyby nie planowało budowy parkingu. Wszystkie zakupy służyć będą w przyszłości sprzedaży opodatkowanej. Po zrealizowaniu inwestycji Gmina planuje prowadzić opodatkowaną VAT działalność udostępniania miejsc parkingowych. Osoby korzystające z parkingu otrzymają jako dowód zapłaty „bilety” z wymienioną kwotą podatku VAT należnego, który zostanie rozliczony deklaracją VAT-7.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• uznania udostępniania miejsc parkingowych na parkingu usytuowanym poza pasem drogi publicznej za odpłatne świadczenie usług i stawki podatku VAT dla ww. czynności – jest prawidłowe,

• prawa do pełnego odliczenia podatku VAT od zakupów dokonywanych w związku z realizacją inwestycji w zakresie budowy parkingu oraz modernizacji ul. …. –jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”,, opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 ww. ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z kolei w świetle art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć również należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

W świetle postanowień art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – stosownie do treści art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy m.in. gminnych dróg, ulic, mostów placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym).

Ponadto, zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2222, z późn. zm.), organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Jak stanowi art. 19 ust. 2 ww. ustawy o drogach publicznych – zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 8, są dla dróg:

1. krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad;
2. wojewódzkich – zarząd województwa;
3. powiatowych – zarząd powiatu;
4. gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).
   
   

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych, korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 4 wspomnianej wyżej ustawy, użyte w ustawie określenia oznaczają:

1. pas drogowy – wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą (art. 4 pkt 1);
2. droga – budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym (art. 4 pkt 2);
3. ulica – drogę na terenie zabudowy lub przeznaczonym do zabudowy zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w której ciągu może być zlokalizowane torowisko tramwajowe (art. 4 pkt 3).
   
   

Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych, pobiera się za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo – art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych.

Natomiast art. 13b ust. 3 ustawy o drogach publicznych – rada gminy (rada miasta) na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta), zaopiniowany przez organy zarządzające drogami i ruchem na drogach, może ustalić strefę płatnego parkowania.

W myśl art. 13b ust. 4 ustawy o drogach publicznych rada gminy (rada miasta), ustalając strefę płatnego parkowania:

1. ustala wysokość opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, z tym że opłata za pierwszą godzinę postoju pojazdu samochodowego nie może przekraczać 3 zł;
2. może wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowane oraz zerową stawkę opłaty dla niektórych użytkowników drogi;
3. określa sposób pobierania opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1.
   
   

Z powyższego wynika, że pobór opłat, w strefach płatnego parkowania wyznaczonych na drogach publicznych, jest zadaniem Gminy nałożonym przez ustawę o drogach publicznych. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku – zarządca drogi (art. 13b ust. 7 ustawy o drogach publicznych).

Jak wynika z podanego wyżej przepisu art. 13b ust. 3 ustawy o drogach publicznych, wyznaczenie strefy płatnego parkowania i ustalenie wysokości opłat należy do kompetencji rady gminy. Działania zarządców dróg mieszczą się zatem w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym i wynikają z wykonywania przez jednostki państwowe władztwa publicznoprawnego.

Opłata parkingowa za parkowanie na drogach publicznych stanowi dochód gminy i mieści się w dochodach własnych, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2077, z późn. zm.). Dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty, wpłaty z zysku przedsiębiorstw państwowych i jednoosobowych spółek Skarbu Państwa, a także inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, państwowych funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina Miasto jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca realizuje projekt polegający m.in. na wybudowaniu płatnego parkingu usytuowanego na gruncie będącym własnością Wnioskodawcy. Opłaty naliczane i pobierane będą automatycznym systemem parkomatowym – cena za korzystanie z miejsca parkingowego naliczana będzie w zależności od czasu parkowania. Przedmiotowy parking – jak wskazano w opisie sprawy – zbudowany będzie w całości poza obszarem pasa drogowego drogi publicznej ulicy …..

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że odpłatne udostępnianie miejsc parkingowych osobą korzystającym z parkingu, który zostanie w całości wybudowany poza obszarem pasa drogowego drogi publicznej, stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy. Przy czym z uwagi na fakt, że ustawodawca dla ww. usług nie przewidział opodatkowania według stawek obniżonych oraz zwolnienia z opodatkowania, to w konsekwencji ww. usługi są opodatkowane podatkiem VAT według stawki podstawowej, tj. 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania udostępniania miejsc parkingowych na parkingu usytuowanym poza pasem drogi publicznej za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o VAT (pytanie oznaczone jako nr 1) oraz stawki podatku VAT dla ww. czynności w wysokości 23% (pytanie oznaczone jako nr 2) należało uznać za prawidłowe.

Przechodząc do kwestii prawa do pełnego odliczenia podatku VAT zakupów dokonywanych w związku z realizacją inwestycji w zakresie budowy parkingu oraz modernizacji ul. …. (pytanie oznaczone jako nr 3), należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z art. 87 ust. 1 ustawy wynika, że w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

W świetle art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Podatnik w celu odliczenia podatku naliczonego, w pierwszej kolejności ma obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji. Jeżeli takie wyodrębnienie jest możliwe, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości przy nabyciu towarów i usług związanych z czynnościami opodatkowanymi.

Natomiast na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

1. zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
2. obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.
   
   

Zgodnie z ust. 2c analizowanego artykułu, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

1. średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
2. średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
3. roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
4. średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.
   
   

W celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy (art. 86 ust. 2d ustawy).

Na mocy art. 86 ust. 2e ustawy, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Zgodnie z art. 86 ust. 2f ustawy, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio (art. 86 ust. 2g ustawy).

W przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji – art. 86 ust. 2h ustawy.

Jak stanowi art. 86 ust. 22 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

W rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r. poz. 2193), zwanego dalej „sposobem określenia proporcji”, ustawodawca w § 3 ust. 1 wskazał, że w przypadku jednostki samorządu terytorialnego sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla każdej z jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego. W przepisie § 3 ust. 2, ust. 3 i ust. 4 powołanego rozporządzenia wskazano dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji przez urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego, jednostkę budżetową i zakład budżetowy.

Powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy, wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania VAT. „Towarzyszą” one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu VAT, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą. Za czynności zrównane z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej uznaje się także nieodpłatną dostawę towarów lub nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste, w przypadkach o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy. Uzasadnia to fakt, że chociaż czynności te z definicji nie mają związku z działalnością gospodarczą, w przypadkach określonych w tych przepisach następuje obowiązek naliczenia VAT. Natomiast przez cele inne, rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową).

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT od zakupów dokonywanych w związku z realizacją inwestycji w zakresie budowy parkingu oraz modernizacji ul. …. należy wskazać, iż z okoliczności sprawy wynika, że zrealizowana inwestycja, będzie wykorzystywana przez Wnioskodawcę zarówno do celów wykonywanej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza. Ponadto – jak wskazano w uzupełnieniu wniosku – nie będzie możliwości przyporządkowania wydatków w całości do celów wykonywanej przez Zainteresowanego działalności gospodarczej.

Natomiast okoliczności sprawy nie wskazują, że wydatki poniesione na ww. inwestycję będą wykorzystywane do czynności zwolnionych z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych przez Wnioskodawcę zarówno do działalności gospodarczej, jak również do celów innych niż działalność gospodarcza, w sytuacji gdy Wnioskodawca nie ma możliwości przypisania tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej, to do wyliczenia kwoty podatku naliczonego przyporządkowanej do działalności gospodarczej Wnioskodawca jest zobowiązany do stosowania proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a i następne ustawy oraz rozporządzenia w sprawie proporcji.

Wobec powyższego, w związku z realizacją inwestycji w zakresie budowy parkingu oraz modernizacji ul. ….., Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego wyliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 2a ustawy oraz przepisów rozporządzenia w sprawie proporcji.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT w związku z realizacją inwestycji w zakresie budowy parkingu oraz modernizacji ul. …. należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek dotyczący zdarzenia przyszłego w zakresie pytania oznaczonego jako nr 1, 2 oraz nr 3. Natomiast wniosek w części dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku jako nr 4 oraz nr 5, został rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.