Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.231.2018.2.EC
z 11 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2018 r. (data wpływu 27 kwietnia 2018 r.) uzupełnione pismem z dnia 8 czerwca 2018 r. (data nadania 8 czerwca 2018 r., data wpływu 15 czerwca 2018 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 29 maja 2018 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.231.2018.1.EC (data nadania 30 maja 2018 r., data odbioru 4 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Białorusi - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Białorusi.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca od 1992 r. prowadzi działalność gospodarczą w Polsce. Według informacji z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej przeważający przedmiot działalności stanowi produkcja obuwia. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, czyli osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej podlegającą obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Wnioskodawca zamierza zarejestrować i prowadzić jednoosobową działalność gospodarczą na Białorusi. W związku z tym jest zainteresowany potwierdzeniem, że w świetle ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz Umowy między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Republiki Białoruś w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku dochód uzyskiwany przez Wnioskodawcę z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej na Białorusi nie będzie podlegał opodatkowaniu w Polsce.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 29 maja 2018 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.231.2018.1.EC Wnioskodawca wskazał, że:

• centrum interesów osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy w okresie będącym przedmiotem zapytania znajdować się będzie w Polsce, gdzie mieszka również jego małżonka i pełnoletnie dzieci. Wnioskodawca ma w Polsce stałe miejsce zamieszkania, jeśli chodzi o zobowiązania finansowe, to w ramach zarejestrowanej i prowadzonej w Polsce działalności gospodarczej, zawarł on umowę kredytu bankowego. Oprócz działalności gospodarczej zarejestrowanej i prowadzonej na Białorusi na zasadach opisanych poniżej Wnioskodawca nie będzie posiadał innych powiązań gospodarczych z Białorusią.
• na terytorium Białorusi Wnioskodawca będzie przebywał więcej, niż 183 dni w roku podatkowym,
• przedmiot działalności gospodarczej prowadzonej i zarejestrowanej przez Wnioskodawcę na Białorusi będzie taki sam jak działalności zarejestrowanej na terytorium Polski. Siedziba rejestrowa, w której Wnioskodawca zamierza całkowicie wykonywać działalność gospodarczą będzie mieściła się w wynajętym na jej potrzeby lokalu, w którym przebywali będą pracownicy. W siedzibie działalności prowadzonej na Białorusi odbywała się będzie produkcja towarów objętych działalnością Wnioskodawcy. Działalność gospodarcza zarejestrowana i prowadzona przez Wnioskodawcę na Białorusi nie będzie wykonywana poprzez niezależnego przedstawiciela, jak również nie będzie prowadzona przez osobę posiadającą pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.
• podkreślenia wymaga, że intencją Wnioskodawcy nie jest prowadzenie na Białorusi oddziału zarejestrowanej w Polsce działalności, która mogłaby zostać uznana za stałą placówkę (zakład) w rozumieniu art. 5 Umowy między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Republiki Białoruś w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, sporządzona w Mińsku dnia 18 listopada 1992 r. lecz prowadzenie odrębnej, niezależnej, jednoosobowej działalności gospodarczej podlegającej przepisom obowiązującym w tym zakresie na Białorusi, zarejestrowanej tam również dla celów podatkowych. Również jednoosobowa działalność gospodarcza, zarejestrowana i prowadzona w dalszym ciągu przez Wnioskodawcę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej nie będzie stanowić zakładu (stałej placówki) działalności zarejestrowanej na Białorusi, pozostając działalnością niezależną, podlegającą przepisom polskiego prawa, również podatkowego.
• z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej i zarejestrowanej w Rzeczpospolitej Polskiej Wnioskodawca będzie osiągał dochody, które podlegały będą opodatkowaniu w Polsce podatkiem liniowym w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 poz. 200 ze zm.).
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w świetle ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz Umowy między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Republiki Białoruś w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku dochód uzyskiwany przez Wnioskodawcę (będącego rezydentem polskim) z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej na Białorusi nie będzie podlegał opodatkowaniu w Polsce ?

Zdaniem Wnioskodawcy, dochód uzyskiwany z działalności gospodarczej prowadzonej przez niego na Białorusi w świetle ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz "Umowy między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Republiki Białorusi sporządzonej w Mińsku w dniu 18 listopada 1992 r." (dalej zwaną: "Umową...") nie będzie podlegał opodatkowaniu w Polsce.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która posiada na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Jednak zgodnie z art. 4a ustawy przepis art. 3 ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z artykułem 7 ust. 1 zdanie 1 "Umowy..." zyski osoby mającej siedzibę w jednym Umawiającym się państwie podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, chyba, że osoba ta prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Zgodnie z art. 7 ust. 1 zdanie 2 "Umowy..." jeżeli osoba wykonuje działalność w ten sposób, to zyski osoby podlegają opodatkowaniu, w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

W zdarzeniu przyszłym, będącym przedmiotem niniejszego wniosku, Wnioskodawca zamierza zarejestrować i prowadzić działalność gospodarczą wyłącznie na Białorusi, w taki sposób, że na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej nie powstanie zakład w rozumieniu art. 7 ust. 1 "Umowy...". Wnioskodawca nie będzie prowadził działalności gospodarczej, która będzie mogła zostać uznana za zakład przedsiębiorstwa (działalności gospodarczej) zarejestrowanej na Białorusi. Tym samym dochód uzyskiwany przez Wnioskodawcę z prowadzenia tej działalności nie będzie podlegał opodatkowaniu w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Białoruś w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, sporządzona w Mińsku dnia 18 listopada 1992 r. (Dz. U. z 1993 r., Nr 120, poz. 534).

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. Umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją, za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek jej interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Białorusią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jak wynika z wniosku w Polsce Wnioskodawca posiada miejsce faktycznego zamieszkania. W Polsce od 1992 roku prowadzi działalność gospodarczą. Z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej i zarejestrowanej w Polsce Wnioskodawca będzie osiągał dochody, które podlegały będą opodatkowaniu w Polsce podatkiem liniowym w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak twierdzi w Polsce posiada również centrum interesów osobistych i gospodarczych, co oznacza, że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym.

Wnioskodawca zamierza zarejestrować i prowadzić działalność gospodarczą również na Białorusi. Siedziba, w której Wnioskodawca zamierza całkowicie wykonywać działalność gospodarczą będzie mieściła się w wynajętym lokalu, w którym będą przebywali pracownicy. W siedzibie działalności prowadzonej na Białorusi odbywała się będzie produkcja towarów objętych działalnością Wnioskodawcy.

W związku z powyższym Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Umowy zyski osoby mającej siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, chyba że osoba ta prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli osoba wykonuje działalność w ten sposób, to zyski osoby podlegają opodatkowaniu w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Analiza zapisu art. 7 ust. 1 ww. umowy wskazuje, że zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli osoba wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 ww. umowy należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD (pkt 4 Komentarza do art. 3 ust. 1) fakt, czy działalność jest prowadzona w ramach przedsiębiorstwa powinien być interpretowany na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego poszczególnych Państw. Termin „przedsiębiorstwo” należy przy tym rozumieć nie w znaczeniu podmiotowym, ale jako prowadzenie działalności handlowej lub przemysłowej przez rezydenta państwa będącego stroną umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak już wskazano, przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Zatem na gruncie postanowień umowy między Rzecząpospolitą Polską a Rządem Republiki Białoruś w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku okolicznością faktyczną istotną dla określenia miejsca opodatkowania określonych przychodów (dochodów) jest istnienie zakładu podatnika w państwie źródła.

Wskazać należy, że określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie prowadzi całkowicie lub częściowo działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie (art. 5 ust. 1 ww. umowy).

Zgodnie z art. 5 ust. 2 cyt. umowy, określenie „zakład” oznacza w szczególności:

1. miejsce zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. zakład fabryczny,
5. warsztat,
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych,
7. magazyny udostępniane innym osobom,
8. pomieszczenia wykorzystywane do zbytu produkcji lub do przyjmowania albo wysyłki zamówień,
9. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, jeżeli czas ich trwania przekracza 12 miesięcy. Jednakże właściwe władze Umawiających się państw mogą w szczególnych przypadkach w drodze wzajemnej zgody nie traktować za zakład takiej działalności również w przypadku, gdy czas trwania prac na placu budowy, na budowie, montażu i instalacji przekracza 12 miesięcy.
   
   

Jak wynika z komentarza do Modelowej Konwencji, pojęcie "zakładu" obejmuje stałą placówkę, przez którą przedsiębiorstwo prowadzi całkowicie lub częściowo swoją działalność. Definicja zawiera następujące warunki:

• istnienie „placówki działalności gospodarczej", tj. pomieszczeń, a w pewnych okolicznościach maszyn i urządzeń;
  

• taka placówka musi mieć charakter stały, tzn. musi być utworzona w określonym miejscu, z pewnym stopniem trwałości;
  

• prowadzenie działalności przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej stałej placówki; oznacza to, że osoby, które w taki lub inny sposób są zależne od przedsiębiorstwa, prowadzą działalność przedsiębiorstwa w państwie, w którym stała placówka jest położona.
  
  
  

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca od 1992 roku prowadzi działalność gospodarczą w Polsce. Wnioskodawca zamierza również zarejestrować i prowadzić działalność gospodarczą na Białorusi. Na terytorium Białorusi Wnioskodawca będzie przebywał więcej niż 183 dni w roku. Przedmiot działalności gospodarczej prowadzonej i zarejestrowanej przez Wnioskodawcę na Białorusi będzie taki sam jak działalności zarejestrowanej na terytorium Polski. Siedziba rejestrowa, w której Wnioskodawca zamierza całkowicie wykonywać działalność gospodarczą będzie mieściła się w wynajętym na jej potrzeby lokalu, w którym przebywali będą pracownicy. W siedzibie działalności prowadzonej na Białorusi odbywała się będzie produkcja towarów objętych działalnością Wnioskodawcy.

W konsekwencji, ponieważ Wnioskodawca zarejestruje i będzie prowadził działalność na terytorium Białorusi za pomocą stałej placówki, czyli poprzez położony w tym państwie zakład, dochód Wnioskodawcy uzyskany z prowadzonej tam działalności podlegać będzie opodatkowaniu na Białorusi zgodnie z przepisami tam obowiązującymi, w takim zakresie w jakim może być przypisany temu zakładowi.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 umowy polsko-białoruskiej: jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w drugim Umawiającym się Państwie, to pierwsze Umawiające się Państwo zwolni taki dochód lub majątek od opodatkowania z uwzględnieniem postanowień ustępu 2.

Organ zauważa, że przepis art. 23 ust. 1 ww. umowy znajduje odzwierciedlenie w art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym: jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych – podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1;
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów;
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
   
   

Powyższy przepis nie znajduje jednak zastosowania w przypadku podatników opodatkowujących osiągane z działalności gospodarczej dochody według zasad określonych w art. 30c ust. 1 tej ustawy.

W myśl art. 30c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatek dochodowy od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 9a ust. 2 lub 7, z zastrzeżeniem art. 29, 30 i 30d, wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Jednocześnie – zgodnie z art. 30c ust. 6 cyt. ustawy – dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, opodatkowanych w sposób określony w ust. 1, nie łączy się z dochodami opodatkowanymi na zasadach określonych w art. 27, art. 30b, art. 30e i art. 30f.

Zatem w przypadku, gdy − jak wynika to z treści wniosku − podatnik w Polsce prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według 19% stawki liniowej, oraz równocześnie będzie osiągał dochody z działalności gospodarczej na terytorium Białorusi, podlegające zwolnieniu z opodatkowania w Polsce w świetle postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, to dochód ten nie będzie miał wpływu na wysokość zobowiązania podatkowego podatnika w Polsce z uwagi na brak zastosowania w tym przypadku progresywnej skali opodatkowania.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że dochody uzyskane przez Wnioskodawcę z tytułu działalności gospodarczej zarejestrowanej i prowadzonej na terytorium Białorusi, nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.