Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.224.2018.2.PC
z 12 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2018 r. (data wpływu 3 kwietnia 2018 r.) uzupełnionym w dniu 7 czerwca 2018 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 7 czerwca 2018 r.) na wezwanie Organu z dnia 28 maja 2018 r., oraz w dniu 11 czerwca 2018 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 11 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania nabywanej usługi polegającej na najmie kontenerów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania nabywanej usługi polegającej na najmie kontenerów. Wniosek uzupełniony został w dniu 7 czerwca 2018 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 7 czerwca 2018 r.) na wezwanie Organu z dnia 28 maja 2018 r., skutecznie doręczone Stronie w dniu 1 czerwca 2018 r., oraz w dniu 11 czerwca 2018 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 11 czerwca 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Wnioskodawca) jest jednostką organizacyjną Ministerstwa Obrony Narodowej (MON) w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. nr 2077 j.t. z 2017 r.).

Z budżetu Ministerstwa Obrony Narodowej finansuje się wydatki związane z przygotowaniem i działaniem jednostek wojskowych poza granicami państwa (art. 2 ust. 1 rozporządzenia RM z dnia 8 kwietnia 2008 r. Dz. U. 2015. 84 j.t.). Na podstawie wyżej wymienionego rozporządzenia Wnioskodawca jest dysponentem środków finansowych realizującym wydatki związane z przygotowaniem i działaniem jednostek wojskowych poza granicami państwa (P.).

Wnioskodawca jest jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej i nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz.U. nr 122, 2017 r j.t) o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany, jako czynny podatnik VAT oraz nie posiada aktywnego europejskiego numeru NIP.

W związku z postanowieniem Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej w składzie wielonarodowej brygady sił dostosowanej Wysuniętej Obecności Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego w Rumunii oraz Republice Bułgarii i postanowieniem Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 31 stycznia 2018 r. o użyciu P. w operacji wojskowej Unii Europejskiej w południowym rejonie środkowej części Morza Śródziemnego Wnioskodawca w rozumieniu ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. (Dz.U. nr 1510, 2014 j.t) o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej poza granicami państwa finansuje wyżej wymienione P.

Wnioskodawca w związku z realizacją powierzonych zadań ponosi wydatki związane z bieżącym funkcjonowaniem P. na terenie Rumunii. Od firmy posługującej się nr NIP austriackim (ATU) na terenie Rumunii zostały wynajęte kontenery na biura.

Na wezwanie Organu z dnia 28 maja 2018 r. Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny poprzez wskazanie, że Wnioskodawca jest jednostką organizacyjną Ministerstwa Obrony Narodowej (MON) w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 2077).

Wnioskodawca nie posiada osobowości prawnej i nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.). Wnioskodawca posiada europejski numeru NIP.

Na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 kwietnia 2008 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu finansowania przygotowania i działania jednostek wojskowych poza granicami państwa (t. j. Dz. U. z 2015 r. poz. 84 z późn. zm.) Wnioskodawca jest dysponentem środków finansowych, realizującym wydatki związane z przygotowaniem i działaniem jednostek wojskowych poza granicami państwa - P. (P.).

Na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa (t. j. Dz. U. z 2014 r. poz. 1510), w dniu 29 grudnia 2017 r. Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej wydał postanowienie o użyciu P. w składzie wielonarodowej brygady sił dostosowanej Wysuniętej Obecności Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego w Rumunii oraz Republice Bułgarii (M. P. poz. 1223).

Do zawierania umów w rejonie działania P. w imieniu Wnioskodawca upoważniony jest Dowódca.

Z uwagi na brak zapewnienia przez stronę rumuńską pomieszczeń biurowych niezbędnych do funkcjonowania P. oraz w związku z brakiem możliwości bezpłatnego pozyskania ich z kraju zaszła konieczność wynajmu 24 kontenerów biurowych wraz z wyposażeniem na rynku lokalnym.

W wyniku przeprowadzonego postępowania przetargowego przeprowadzonego przez P. Rumunia w trybie „z wolnej ręki” wybrano firmę Y. Wnioskodawca nie współpracuje w kraju z firmą Y.

Z informacji uzyskanych w trybie roboczym, firma Y. posiada przedstawicielstwo handlowe w Polsce. Jest to przedsiębiorstwo należące do austriackiej grupy L. Siedziba główna przedsiębiorstwa znajduje się w Austrii. Firma Y. zajmuje się m.in. świadczeniem usług w zakresie wynajmu kontenerów. Wnioskodawca nie posiada informacji czy firma Y. jest zarejestrowana w Polsce jako podatnik podatku od towarów i usług.

Sformułowanie „kontenery na biura” - oznacza kontenery biurowe, przeznaczone do pracy żołnierzy P. Rumunia, kontenery te zostały dodatkowo doposażone w krzesła, stoły, szafy oraz klimatyzatory. Kontenery te nie są montowane na stałe do podłoża.

Natomiast w uzupełnieniu wniosku nadesłanym za pośrednictwem ePUAP w dniu 11 czerwca 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że w związku ze stwierdzoną rozbieżnością w zakresie złożonego oświadczenia o pozostawaniu płatnikiem VAT informujemy, że na dzień złożenia wniosku ORD-IN tj. 23 marca 2018 r. Wnioskodawca nie był płatnikiem podatku VAT. Kontrahenci zagraniczni wymagają posiadania europejskiego numeru NIP, dlatego też Wnioskodawca wystąpiło o nadanie tego numeru. Informacja o nadaniu europejskiego numeru NIP wpłynęła do Wnioskodawca w dniu 29 marca 2018 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w odpowiedzi na wezwanie:

Czy transakcja nabycia usługi wynajmu kontenerów od austriackiej firmy Y. na terenie Rumunii, bez jej realizacji na terenie Polski nie podlega obowiązkowi podatkowemu podatku od towarów i usług oraz nie podlega rejestracji i ujęciu w deklaracji podatkowej?

Stanowisko Wnioskodawcy ostatecznie przedstawione w odpowiedzi na wezwanie:

W opinii Wnioskodawca zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, regulującego zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynika, że dla opodatkowania danej transakcji rozstrzygające znaczenie ma ustalenie miejsca świadczenia usługi. W opinii Wnioskodawca miejscem realizacji usługi nie jest w tym przypadku Polska, a więc usługa ta nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r, poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca na terytorium Rumunii wynajmuje kontenery od spółki z siedzibą w Austrii.

W przypadku świadczenia usług od określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   
   
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
   
   
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Zgodnie z zasadą ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.

Przy czym w myśl art. 28b ust. 2 ustawy w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, co do zasady, miejscem świadczenia usług do których nie znajduje zastosowanie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 28e ustawy, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) zmianę do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – pojęcie „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”. Art. 13b, 31a i 31b rozporządzenia 282/2011 stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia 282/2011 - do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

1. każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania
   
2. każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;
   
3. każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;
4. każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.
   
   

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 – usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

1. gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
2. gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.
   
   

Jak stanowi art. 31a ust. 2 lit. h rozporządzenia 282/2011 – ustęp 1 obejmuje w szczególności wynajem lub wydzierżawianie nieruchomości inne niż opisane w ust. 3 lit. c), łącznie z przechowywaniem towarów w wyznaczonej do tego określonej części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego użytku przez usługobiorcę.

Wnioskodawca na terenie Rumunii od austriackiej firmy wynajmuje kontenery biurowe. Jak wskazał Wnioskodawca, kontenery biurowe nie są montowane na stałe do podłoża. Kontenery biurowe przeznaczone są do pracy żołnierzy P. Rumunia. Kontenery te zostały dodatkowo doposażone w krzesła, stoły, szafy oraz klimatyzatory.

Zatem skoro, jak wskazał Wnioskodawca, kontenery biurowe nie są montowane na stałe do podłoża w analizowanym przypadku art. 28e ustawy nie będzie miał zastosowania. Jednocześnie dla nabywanych usług nie znajdują zastosowania szczególne zasady określania miejsca świadczenia usług, o których mowa w art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy. Wobec powyższego, skoro Wnioskodawca nie posiada w Rumunii stałego miejsca prowadzenia działalności miejsce świadczenia usługi polegającej na wynajmie kontenerów należy ustalić na podstawie zasady wyrażonej w przepisie art. 28b ust. 1 ustawy. W konsekwencji miejscem świadczenia a tym samym opodatkowania usługi wynajmu kontenerów świadczonej przez spółkę z siedzibą w Austrii na rzecz Wnioskodawcy, stosownie do treści art. 28b ust. 1 ustawy, będzie miejsce w którym usługobiorca posiada siedzibę, a zatem terytorium kraju.

Zgodnie zaś z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
2. usługobiorcą jest:
   
   
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
     
   • w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
     
     
     

Stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W myśl art. 17 ust. 1a ustawy przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ww. ustawy świadczenie usług, z tytułu wykonania, których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 stanowi import usług.

Powołany art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy wskazuje na sytuację, w której podatnikiem staje się nabywca usługi, jeśli dokonał on nabycia usługi od dostawcy spoza terytorium Polski. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Powiązanie tego mechanizmu z regulacjami w zakresie określenia miejsca świadczenia usług ma na celu, z jednej strony opodatkowanie usług w miejscu ich konsumpcji, a z drugiej strony, zaoszczędzenie usługodawcy obowiązków związanych z rejestracją oraz rozliczeniem podatku. Warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy względem usług jest spełnienie warunków dotyczących usługodawcy jak i usługobiorcy.

Z opisu sprawy wynika, że w analizowanym przypadku spełnione są warunki, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy dotyczące usługodawcy jak i usługobiorcy. Wnioskodawca, który jest zarejestrowany jako podatnik VAT-UE posiada siedzibę na terytorium kraju. Jednocześnie usługodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju oraz Wnioskodawca nie wskazał aby usługodawca posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Zatem stwierdzić należy, że Wnioskodawca dokonując zakupu usług od podmiotu zagranicznego nieposiadającego siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, występuje w odniesieniu do świadczonych usług w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Wnioskodawca zobowiązany jest do rozpoznania w Polsce z tytułu przedmiotowych nabyć, importu usług, o którym mowa w art. 2 pkt 9 ustawy.

W myśl art. 99 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

W świetle art. 99 ust. 9 ustawy – w przypadku gdy podatnicy wymienieni w art. 17 ust. 1 pkt 4, 5 i 8 nie mają obowiązku składania deklaracji podatkowej, o którym mowa w ust. 1-3 lub 8, deklarację podatkową składa się w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Jak stanowi art. 99 ust. 14 ustawy – minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku.

Realizując powyższą delegację ustawową, Minister Finansów w rozporządzeniu z dnia 18 kwietnia 2018 r. w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 856,) określił wzory deklaracji wraz z objaśnieniami dotyczącymi sposobu ich wypełnienia.

Zgodnie z § 1 pkt 1 ww. rozporządzenia wzór deklaracji podatkowej dla podatku od towarów i usług (VAT-7), o której mowa w art. 99 ust. 1 ustawy, stanowi załącznik nr 1 do rozporządzenia.

Natomiast zgodnie z § 1 pkt 3 ww. rozporządzenia wzór deklaracji podatkowej dla podatku od towarów i usług (VAT-9M), o której mowa w art. 99 ust. 9 ustawy, wraz z objaśnieniami, stanowi załącznik nr 5 do rozporządzenia.

Według powyższego wzoru, deklaracja VAT-9M jest przeznaczona dla podatników niemających obowiązku składania deklaracji VAT-7, VAT-7K, lub VAT-8, dokonujących importu usług lub nabycia towarów oraz usług, dla których są podatnikami.

Zatem analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że Wnioskodawca w związku z nabyciem od podmiotu mającego siedzibę w Austrii usług polegających na najmie kontenerów obowiązany jest rozpoznać import usług a tym samym naliczyć oraz odprowadzić podatek od towarów i usług składając deklarację.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym usługa najmu kontenerów, nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług w Polsce należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.