2018.07.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB3-3.4012.130.2018.1.MPU

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.130.2018.1.MPU
z 12 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 maja 2018 r. (data wpływu – 18 maja 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2018 r wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Sp. z o.o. (dalej: ,,Spółka” lub ,,Wnioskodawca”) jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem VAT, w tym również dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawca jest podmiotem wchodzącym w skład międzynarodowej grupy kapitałowej zajmującej się projektowaniem, produkcją oraz sprzedażą specjalistycznych wyrobów ceramicznych i systemów kontroli dla przemysłu.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dostarcza zamówione towary do kontrahentów mających siedzibę w innych krajach Unii Europejskiej. Transport towaru jest najczęściej zlecany wyspecjalizowanym przewoźnikom.

W przypadku transakcji w ramach których towary są transportowane do innych krajów Unii Europejskiej na rzecz kontrahentów zarejestrowanych dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych w tych krajach Unii Europejskiej, transakcje te stanowią dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (dalej: ,,WDT”). Dla każdej transakcji WDT Spółka wystawia na rzecz nabywcy fakturę sprzedaży, w której zawarte są m.in. właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany nabywcy przez właściwe dla niego państwo członkowskie oraz specyfikację poszczególnych sztuk ładunku pozwalającą zidentyfikować przedmiot dostawy.

Obecnie Wnioskodawca w celu zastosowania określonej w art. 42 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ,,ustawa o VAT”) stawki 0 % przewidzianej dla transakcji WDT, co do zasady przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy gromadzi dowody wymagane w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. Dowody te potwierdzają że towary objęte transakcjami WDT zostały wywiezione z Polski i dostarczone do miejsca przeznaczenia znajdującego się w innym kraju UE. Dowody te w szczególności stanowią, obok specyfikacji ładunku umieszczonej na fakturze, uzyskiwane od przewoźników dokumenty przewozowe potwierdzające dokonanie dostawy (stosowany w międzynarodowym transporcie drogowym list przewozowy CMR).

W niektórych przypadkach, z przyczyn niezależnych od Spółki, uzyskanie od przewoźników dokumentów potwierdzających wywiezienie towarów z Polski i ich dostarczenie do miejsca przeznaczenia jest utrudnione. W takich sytuacjach Spółka stara się gromadzić inne dokumenty potwierdzające dostawę towarów, takie jak np. otrzymany w drodze korespondencji elektronicznej dokument potwierdzający otrzymanie towaru przez nabywcę na terenie innego państwa członkowskiego.

Mając na uwadze dostępność nowoczesnych rozwiązań ułatwiających i usprawniających wymianę dokumentów na odległość, Spółka rozważa możliwość zmodyfikowania zasad dokumentowania transakcji WDT. Nowe rozwiązania pozwoliłby uprościć proces dokumentowania WDT, umożliwiłyby uzyskanie w krótszym terminie potwierdzenia dokonania dostawy oraz w istotnym stopniu ograniczyły nakłady pracy administracyjnej, polegającej na kompletowaniu, gromadzeniu i archiwizowaniu papierowych dokumentów.

W związku z powyższym Spółka, dla celów zastosowania stawki 0% dla transakcji WDT, planuje skoncentrować się na gromadzeniu dokumentów potwierdzających WDT w formie elektronicznej.

Po pierwsze, będzie to obejmować wyłącznie elektroniczne otrzymywanie i przechowywanie dokumentów takich jak CMR. Zgodnie z planem, dokumenty CMR będą przesyłane do Spółki przez przewoźników lub kontrahentów w postaci elektronicznych skanów. Papierowe dokumenty CMR nie będą już dłużej przechowywane w Spółce.

Po drugie, będzie to obejmować oparcie się w szerszym zakresie na elektronicznych (e-mailowych) potwierdzeniach otrzymania określonego towaru przez nabywcę na terenie innego kraju członkowskiego niż Polska. Tak sporządzony dokument będzie wysyłany drogą elektroniczną do Spółki, która następnie będzie przechowywać otrzymane potwierdzenia także w formie elektronicznej. Dokumenty od nabywców nie będą miały postaci CMR - będą to np. oświadczenia zawarte w korespondencji elektronicznej, że dane dostawy, udokumentowane danymi fakturami, zostały przez nabywców otrzymane.

Reasumując, po zastosowaniu opisanej procedury Spółka dla udokumentowania prawa do zastosowania stawki 0% dla transakcji WDT dysponować będzie wystawioną fakturą zawierającą specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz potwierdzeniem w formie elektronicznej (w wariancie pierwszym: skanem CMR, w wariancie drugim: potwierdzeniem od nabywcy zawartym w korespondencji e-mail), że określony towar został otrzymany przez nabywcę na terenie innego państwa członkowskiego niż Polska. Treść wymienionych wyżej dokumentów potwierdzać będzie, że towar opuścił Polskę i został dostarczony na terytorium innego państwa członkowskiego.

Na podstawie wyżej wymienionych dokumentów Spółka zamierza wykazywać przedmiotowe dostawy w deklaracji za dany okres rozliczeniowy jako opodatkowane stawką 0% VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wskazane w opisie zdarzenia przyszłego dokumenty, tj. faktura zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz potwierdzenie w formie elektronicznej (w wariancie pierwszym: skan CMR, w wariancie drugim: potwierdzenie od nabywcy zawarte korespondencji e-mail), że określony towar został otrzymany przez nabywcę na terenie innego państwa członkowskiego niż Polska, będą uprawniać Wnioskodawcę do zastosowania stawki VAT 0%?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego wniosku dokumenty potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego. Dokumenty te zapewniają spełnienie przez Wnioskodawcę warunku określonego w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, tj. łącznie potwierdzają, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem, dokumenty te uprawniają Spółkę do wykazywania przedmiotowych dostaw, stanowiących transakcje WDT, w deklaracji za dany okres rozliczeniowy jako opodatkowane stawką 0% VAT.

Zgodnie z treścią art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, WDT podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (art. 42 ust. 3 ustawy o VAT):

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium innego kraju UE – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi), oraz
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Jednocześnie, stosownie do treści art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku gdy powyższe dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towaru do nabywcy w innym kraju UE, dowodami dokonania WDT mogą być również inne dokumenty, takie jak:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie,
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu,
dokument potwierdzający zapłatę za towar,
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium innego kraju UE.

Z brzmienia wskazanych przepisów ustawy o VAT wynika, iż prawo podatnika do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% przy realizacji WDT uzależnione jest m.in. od posiadania dokumentów potwierdzających, że doszło do wywozu towaru z terytorium kraju i dostarczenia go na terytorium innego kraju UE. Z przepisów tych nie wynika, że posiadanie przez podatnika oryginału listu przewozowego (np. stosowanego w międzynarodowym transporcie drogowym listu przewozowego CMR) stanowi warunek konieczny do zastosowania stawki VAT 0% przy realizacji WDT.

W konsekwencji, jeżeli podatnik nie otrzymał oryginałów dokumentów transportowych od przewoźnika, podstawą do zastosowania preferencyjnych zasad opodatkowania VAT mogą być inne dokumenty potwierdzające dokonanie dostawy do innego kraju UE.

W powyższym zakresie należy przede wszystkim zwrócić uwagę, iż Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale podjętej w składzie 7 sędziów (orzeczenie z 11 października 2010 r. o sygn. I FPS 1/10), dokonując wykładni przepisu art. 42 ust. 1 ustawy o VAT wskazał, iż „(...) wprawdzie w przepisach art. 42 ust. 3 i 4 ma miejsce ustawowe określenie dokumentów dowodzących, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, lecz z uwagi na treść art. 42 ust. 11, pozwalającego na dowodzenie tej okoliczności również innymi - nie tylko wymienionymi w tym przepisie - dowodami, ustawowy katalog dowodowy określony w ust. 3 i 4, nie może być uznany za zamknięty, a tym samym nie wyłącza w tym zakresie stosowania normy art. 180 § 1 O.p., zwłaszcza w sytuacji braku jednoznacznego unormowania formy i trybu pozyskiwania na dokumentach określonych w art. 42 ust. 3 pkt 1 i ust. 4 ustawy, potwierdzenia dostarczenia towarów do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (Polski). W takim przypadku mamy wprawdzie do czynienia z ustawowymi dowodami wykazania danej okoliczności, jednak w zakresie tylko takim, w jakim przepisy ustawy określają te dowody oraz dane, które powinny one zawierać. Z uwagi jednak na to, że przepisy te nie precyzują jednoznacznie pod względem normatywnym sposobu i formy pozyskania na tych dokumentach potwierdzenia dostarczenia towarów do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 ust. 3 pkt 1) lub do nabywcy w innym kraju członkowskim niż Polska (art. 42 ust. 4 pkt 4), nie można ich uznać za wyczerpująco określające żądane dowody, w sposób który pozwalałby wymienionym w tych przepisach dokumentom na jednoznaczne wykazanie dowodzonej nimi okoliczności”.

W konsekwencji NSA w podjętej uchwale ocenił, iż „dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. ,,W przedstawionej uchwale NSA zaprezentował więc stanowisko, iż podatnik posiada pewną swobodę w doborze dokumentów, którymi może udowodnić realizację transakcji WDT. Dokumenty takie muszą jednak łącznie potwierdzać fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Stanowisko zaprezentowane przez NSA w powyższej uchwale potwierdzane jest w późniejszych wyrokach wydawanych przez sądy administracyjne (m.in. w wyroku WSA w Gdańsku z 9 października 2012 r., sygn. I SA/Gd 893/12, wyroku NSA w Warszawie z 28 października 2011 r., sygn. I FSK 1538/10, wyroku NSA w Warszawie z 21 października 2011 r., sygn. I FSK 1549/10, wyroku NSA w Warszawie z 6 grudnia 2012 r., sygn. I FSK 163/12, wyroku NSA w Warszawie z 20 grudnia 2012 r., sygn. I FSK 133/12).

Analogiczne stanowisko prezentują również organy podatkowe. Dla przykładu, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 8 stycznia 2014 r. (sygn. ILPP4/443-465/13-6/ISN), wskazuje, że dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Z kolei w interpretacji 4 lipca 2014 r. (sygn. ILPP4/443-169/14-2/BA) ten sam organ potwierdził wprost, że podatnik nie musi posiadać dokumentu CMR. Ważne jest jedynie to, aby inne zgromadzone przez Spółkę dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Natomiast w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 lipca 2015 r. (sygn. IBPP4/4512-191/15/EK) organ podatkowy zgodził się z wnioskodawcą, iż wiadomość e-mail może potwierdzać otrzymanie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, a zatem należy traktować ją jako dokument uzupełniający, zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

W interpretacji z 20 października 2016 r. (sygn. IBPP2/4512-595/16-2/JJ) ten sam organ podatkowy potwierdził, że w sytuacji, gdy Wnioskodawca dla potwierdzenia dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów posiada wskazane dokumenty tj. wygenerowany z systemu magazynowego nabywcy raport potwierdzający przyjęcie towarów sprzedanych przez Spółkę oraz faktury sprzedaży zawierającej m.in. specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, przy czym dokumenty te łącznie będą uprawdopodobniać przemieszczenie towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego oraz ich dostarczenie do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, wówczas Spółka na podstawie tych dokumentów będzie miała prawo do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Również w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 17 stycznia 2017 r. (sygn. 0461-ITPP3.4512.791.2016.1.MZ), w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 7 stycznia 2016 r. (sygn. ILPP4/4512-1-350/15-2/PR) oraz w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11 września 2017 r. (sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.469.2017.1.JS) organy podatkowe potwierdziły wnioskodawcom prawo do stosowania stawki 0% przy transakcjach WDT w przypadku dokumentowania realizacji tych transakcji w oparciu o dokumenty elektroniczne.

Reasumując, zgodnie z prawidłową wykładnią przepisów ustawy o VAT dotyczących dokumentacji WDT, dla udowodnienia prawa podatnika do stosowania stawki 0% VAT wystarczające jest posiadanie dokumentów łącznie potwierdzających, że dostawa wewnątrzwspólnotowa faktycznie nastąpiła. Za takie należy uznać dokumenty przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego wniosku, potwierdzające fakt wywiezienia z Polski i dostarczenia do innego kraju członkowskiego towarów będących przedmiotem WDT. W szczególności za dokument potwierdzający dokonanie dostawy towarów należy uznać: 1) skan CMR, 2) potwierdzenie od nabywcy zawarte w korespondencji e-mail, że dana dostawa dokonana na podstawie danej faktury, została otrzymana przez nabywcę na terenie innego państwa członkowskiego niż Polska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez towary – jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Art. 41 ust. 3 ustawy stanowi, że w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

Na mocy art. 42 ust. 3 ustawy – dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
(uchylony),
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

-z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jak stanowi zaś art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go nabywcy w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. W związku z tym kluczowe jest to, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został wywieziony z terytorium kraju oraz został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Istotą bowiem powołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych skutki podatkowe.

Dla zastosowania 0% stawki w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów. W świetle bowiem art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej – na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy – wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

Przepisy ust. 1-4, 11 i 12 stosuje się odpowiednio do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 (art. 42 ust. 14 ustawy).

Zgodnie z tym przepisem warunki dotyczące możliwości zastosowania stawki VAT w wysokości 0% winny być spełnione adekwatnie w przypadku przemieszczenia towarów własnych do innego państwa członkowskiego. Mając na uwadze, że w przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 brak jest zewnętrznego nabywcy, a dostawca w kraju jest równocześnie nabywcą w innym kraju członkowskim do którego przemieści towary, to warunki jakie winien spełniać nabywca mają zastosowanie do dostawcy czyli winien on posiadać właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

W związku z tym istotne jest to, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Trzeba w tym miejscu zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz.U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Wobec tego, nie należy utożsamiać pojęcia „dokumentu przewozowego”, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument można uznać każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Zatem dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Przy tym przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dowodów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Dokument ten powinien jednak jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Wobec tego, jeżeli będzie to kopia ww. dokumentu, faks, albo będzie to dokument udostępniony w formie elektronicznej – e-mail, skan, nie budzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, na którą powołuje się również Wnioskodawca, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art, 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem VAT, w tym również dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawca dostarcza zamówione towary do kontrahentów mających siedzibę w innych krajach Unii Europejskiej. Transport towaru jest najczęściej zlecany wyspecjalizowanym przewoźnikom. Transakcje te stanowią dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Obecnie Wnioskodawca w celu zastosowania określonej w art. 42 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stawki 0 % przewidzianej dla transakcji WDT, co do zasady przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy gromadzi dowody wymagane w art. 42 ust 3 ustawy o VAT. Dowody te potwierdzają że towary objęte transakcjami WDT zostały wywiezione z Polski i dostarczone do miejsca przeznaczenia znajdującego się w innym kraju UE. Dowody te w szczególności stanowią, obok specyfikacji ładunku umieszczonej na fakturze, uzyskiwane od przewoźników dokumenty przewozowe potwierdzające dokonanie dostawy (stosowany w międzynarodowym transporcie drogowym list przewozowy CMR). Wnioskodawca rozważa możliwość zmodyfikowania zasad dokumentowania transakcji WDT i dla celów zastosowania stawki 0% dla transakcji WDT, planuje skoncentrować się na gromadzeniu dokumentów potwierdzających WDT w formie elektronicznej. Po pierwsze, będzie to obejmować wyłącznie elektroniczne otrzymywanie i przechowywanie dokumentów takich jak CMR. Zgodnie z dokumenty CMR będą przesyłane do Wnioskodawcy przez przewoźników lub kontrahentów w postaci elektronicznych skanów. Papierowe dokumenty CMR nie będą już dłużej przechowywane przez Wnioskodawcę. Po drugie, będzie to obejmować oparcie się w szerszym zakresie na elektronicznych (e-mailowych) potwierdzeniach otrzymania określonego towaru przez nabywcę na terenie innego kraju członkowskiego niż Polska. Tak sporządzony dokument będzie wysyłany drogą elektroniczną do Wnioskodawcy, która następnie będzie przechowywać otrzymane potwierdzenia także w formie elektronicznej. Dokumenty od nabywców nie będą miały postaci CMR - będą to np. oświadczenia zawarte w korespondencji elektronicznej, że dane dostawy, udokumentowane danymi fakturami, zostały przez nabywców otrzymane. Wnioskodawca dla udokumentowania prawa do zastosowania stawki 0% dla transakcji WDT dysponować będzie wystawioną fakturą zawierającą specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz potwierdzeniem w formie elektronicznej (w wariancie pierwszym: skanem CMR, w wariancie drugim: potwierdzeniem od nabywcy zawartym w korespondencji e-mail), że określony towar został otrzymany przez nabywcę na terenie innego państwa członkowskiego niż Polska. Treść wymienionych wyżej dokumentów potwierdzać będzie, że towar opuścił Polskę i został dostarczony na terytorium innego państwa członkowskiego. Na podstawie wyżej wymienionych dokumentów Wnioskodawca zamierza wykazywać przedmiotowe dostawy w deklaracji za dany okres rozliczeniowy jako opodatkowane stawką 0% VAT.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość czy wskazane w opisie zdarzenia przyszłego dokumenty, tj. faktura zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz potwierdzenie w formie elektronicznej (w wariancie pierwszym: skan CMR, w wariancie drugim: potwierdzenie od nabywcy zawarte w korespondencji e-mail), że określony towar został otrzymany przez nabywcę na terenie innego państwa członkowskiego niż Polska, będą uprawniać Wnioskodawcę do zastosowania stawki VAT 0%?

Z powołanych wyżej przepisów prawa wynika, że prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju i zostały dostarczone do ich nabywcy, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych.

Wobec tego, zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie jest to, aby posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty jednoznacznie świadczyły o tym, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Przy czym, jak wskazano powyżej, dokumenty wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy stanowią podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, które w przypadku, gdy nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy, mogą być uzupełnione dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie jest wymagane łączne posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Zauważyć należy, że powołane powyżej przepisy nie stanowią o formie dokumentów. Zasadniczo dopuszczalna jest każda forma dokumentu, byle uprawdopodobniała ona wywóz towarów z terytorium kraju i ich dostarczenie na terytorium innego państwa członkowskiego. W dobie szeroko rozumianej komunikacji technicznej nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi przesyłanemu np.: w formie elektronicznej, skanem czy faxem. Dla zastosowania stawki 0% dla transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest konieczne zatem posiadanie danego dokumentu w formie papierowej, wystarczy jego wersja elektroniczna.

Zatem dokumenty przewozowe (listy przewozowe CMR) gromadzone i przechowywane wyłącznie w formie elektronicznej (tj. jako skan stanowiący załącznik do wiadomości e mail otrzymanej od przewoźnika lub kontrahenta w wariancie pierwszym: skan CMR, w wariancie drugim: potwierdzenie od nabywcy zawarte w korespondencji e-mail), bez jednoczesnego przechowywania ich w formie papierowej, będą miały moc dowodową dokumentów potwierdzających dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy (miejsca przeznaczenia) na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju i tym samym będą uprawniać Wnioskodawcę do stosowania stawki 0% dla realizowanych przez niego transakcji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych oraz wyroków sądów administracyjnych należy stwierdzić, że wskazane interpretacje indywidualne i orzeczenia dotyczą konkretnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym/okolicznościach zdarzenia przyszłego, odmiennych od przedstawionego przez Wnioskodawcę. W tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych oraz orzecznictwem sądowym, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Trzeba jednocześnie zaznaczyć, że Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Zatem okoliczność, czy posiadane przez Spółkę dokumenty rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, może być zweryfikowana jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ pierwszej instancji, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin