Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.348.2018.1.KT
z 12 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2018 r. (data wpływu 17 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania dostawy oraz uprawnienia do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania dostawy oraz uprawnienia do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej również: Spółka) jest podatnikiem VAT, zarejestrowanym dla celów VAT również dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. W ramach prowadzonej działalności, Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: WDT) na rzecz zagranicznych podmiotów mających swoje siedziby na terytorium państw członkowskich UE innych niż terytorium Polski (dalej: nabywca lub odbiorca). Dostawy dokonywane są na rzecz nabywców posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez dane państwo członkowskie UE, który podawany jest przez Wnioskodawcę na wystawianych fakturach VAT. Faktury VAT wystawiane są przez Spółkę w momencie wydania towaru lub po jego wydaniu. Wnioskodawca na fakturze VAT dokumentującej WDT podaje: zarówno swój numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany w Polsce, jak i numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nabywcy towarów, nadany przez dane państwo członkowskie UE inne niż Polska.

W celu zapewnienia możliwości zastosowania 0% stawki VAT Spółka potwierdza, że towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska, poprzez gromadzenie następujących dokumentów:

1. Wystawiona faktura VAT.
   
2. Specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku (Packing List).
   
3. Dokument transportowy, przy czym może to być: dokument przewozowy nadania (transport zlecany jest przewoźnikowi/spedytorowi) bez podpisu nabywcy, w treści którego wskazany jest m.in.:
   1. odbiorca towarów – jest nim podmiot z siedzibą w innym państwie członkowskim niż terytorium kraju, wskazany na fakturze sprzedaży,
      
   2. miejsce dostawy na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska,
      
   3. numer faktury bądź zamówienia którego faktura dotyczy,
      
   4. podpis (i stempel) przewoźnika (spedytora lub kuriera), któremu zlecono transport.
   
   

Dodatkowo, ponieważ wydany Spółce przez przewoźnika (kuriera lub spedytora) list przewozowy nie zawiera podpisu (i stempla) nabywcy towaru, a przewoźnik (spedytor lub kurier) udostępnia na swojej stronie internetowej usługę „śledzenia” przesyłki – monitorowania jej statusu (tzw. tracking), Wnioskodawca posiada wydruk ze strony internetowej potwierdzający status otrzymania towarów przez nabywcę.

Usługa śledzenia przesyłki umożliwia na bieżąco śledzenie co się dzieje z przesyłką na stronie firmy spedycyjnej. Po dostarczeniu towaru do klienta Spółka ma informację, kiedy przesyłka została dostarczona (dzień i godzina) i kto ją odebrał. Takie informacje Spółka może zapisać u siebie i przechowywać na wypadek kontroli.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przy dostawie udokumentowanej w opisany sposób Spółka uprawniona będzie do zastosowania stawki 0% właściwej dla dostawy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy, dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów udokumentowanej w opisany sposób Spółka ma prawo do zastosowania stawki 0% właściwej dla dostawy wewnątrzwspólnotowej, zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ww. ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
   
   

Nie ma wątpliwości, iż zawarty w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT warunek stosowania stawki 0% dla transakcji WDT jest przez Spółkę spełniony. Dokonuje ona bowiem dostaw na rzecz podmiotów posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez dane państwo członkowskie UE. Informacja o własnym numerze, jak i numerze identyfikacyjnym dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nabywcy, umieszczana jest każdorazowo przez Wnioskodawcę na fakturze potwierdzającej dokonanie WDT. Odnosząc się zaś do warunku zawartego w regulacji art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT należy stwierdzić, iż w przypadku Spółki analizie podlegać będą przepisy art. 42 ust. 3 oraz 11 ustawy VAT, określające dokumenty, które stanowią dowód wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do ich nabywcy.

Tymi dowodami, zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

• pkt 1 dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary został dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
  

• pkt 2 kopia faktury.
  
  

Przepis art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, należy rozpatrywać łącznie z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

W świetle art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

• pkt 1 korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
  

• pkt 2 dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
  

• pkt 3 dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
  

• pkt 4 dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
  
  

Zdaniem Spółki, dokumenty z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT mają charakter dokumentów podstawowych, natomiast dokumenty określone w ust. 11 mają charakter tzw. dokumentów pomocniczych, które mogą potwierdzać dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jeżeli podatnik nie posiada wszystkich dokumentów określonych w ust. 3 lub jeżeli nie potwierdzają one jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Należy podkreślić, iż katalog dokumentów, tzw. dokumentów pomocniczych ma charakter otwarty, co oznacza, iż Wnioskodawca ma prawo potwierdzać fakt dokonania dostawy na rzecz podatnika w innym państwie członkowskim również innymi niż wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT dokumentami.

Powyższe stanowisko Spółki znalazło potwierdzenie w uchwale 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2011 r. (sygn. akt I FPS 1/10), zgodnie z którą: „przy uwzględnieniu dokładnej analizy gramatycznej powyższych przepisów można stwierdzić, że dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 4 u.p.t.u., nie mają charakteru bezwzględnie obligatoryjnych, lecz jedynie dowodów względnie obowiązkowych, co oznacza, że podatnik powinien co do zasady nimi dysponować, lecz w przypadku ich braku lub braku pewnych danych na dokumentach wymaganych tymi przepisami – co czyni je niepełnowartościowymi dowodami w zakresie wykazania dowodzonej okoliczności – może ona zostać udowodniona również innymi dowodami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy”.

Jak wynika z cytowanej powyżej uchwały NSA uznał, iż dla zastosowania stawki 0% przy WDT wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacji podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem Wnioskodawca w celu udokumentowania dokonania WDT może posługiwać się wszelkimi posiadanymi dowodami, pod warunkiem, że mają one formę dokumentu.

Odmienny pogląd byłby sprzeczny z zasadą neutralności VAT – na którą szczególną uwagę zwraca TSUE w wyrokach: w sprawie C-409/04 (Teleos plc i in. przeciwko Commissioners of Customs Excise), w sprawie C-146/05 (Albert Collee przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn).

Z przytoczonych spraw wynika bowiem, że warunki stosowania zwolnienia podatkowego przy WDT (w Polsce stawka 0%) określa ustawodawstwo wewnętrzne państw Wspólnoty, jednakże warunki te nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne dla prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych, a w szczególności nie mogą godzić w zasadę neutralności podatkowej zwłaszcza gdy fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny. Z wyroków tych wynika, iż w ostatecznym rozrachunku istotne jest potwierdzenie (uwiarygodnienie) faktu dokonania dostaw wewnątrzwspólnotowej.

W sytuacji w której Spółka gromadzić będzie kopię faktury VAT (bez podpisu nabywcy), specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz dokument przewozowy nadania (bez podpisu nabywcy) należy uznać, że dysponuje on kompletem dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT.

Z uwagi jednak na fakt, że w tym przypadku dokument przewozowy nie będzie opatrzony podpisem/stemplem nabywcy (podpisu/stempla nie zawiera również faktura VAT), posiadana przez Spółkę dokumentacja określona w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT nie może być uznana za jednoznacznie potwierdzającą dostarczenie towarów do nabywcy w innym niż Polska państwie członkowskim.

Dlatego też, aby zabezpieczyć możliwość skorzystania z 0% stawki VAT dla WDT, Spółka gromadzi dodatkowe dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Zdaniem Spółki, wydruk ze strony internetowej przewoźnika (kuriera lub spedytora) w opcji śledzenia przesyłki, potwierdzający status otrzymania towarów przez nabywcę, w połączeniu z posiadanymi dokumentami wymienionym w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT jednoznacznie będą potwierdzać, że towary będące przedmiotem umówionej transakcji dotarły do miejsca przeznaczenia, znajdującego się w innym niż Polska państwie członkowskim UE.

Powyższy wniosek znalazł potwierdzenie w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 stycznia 2011 r. (sygn. akt IPPP3/443-1024/10-2/KC), w której stwierdzono, iż: „(...) wydruk informacji podawanych przez przewoźnika na stronie internetowej, w opcji śledzenia przesyłki potwierdzających, że dana przesyłka została doręczona nabywcy bądź wskazanemu przez nabywcę odbiorcy, dowód potwierdzający przyjęcie do nabywcy towarów w innym kraju Unii Europejskiej, uprawniają go do zastosowania stawki podatku 0% dla przedmiotowej dostawy”.

Takie stanowisko potwierdził też Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 11 września 2012 r. (sygn. ILPP4/443-255/12-4/ISN): „W przedmiotowej sprawie, w celu zapewnienia możliwości zastosowania 0% stawki VAT w Przypadku 3, Spółka potwierdza, że towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska, poprzez gromadzenie następujących dokumentów: wystawionej faktury VAT, specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku (Packing List), dokumentu transportowego, przy czym może to być dokument przewozowy nadania (transport zlecany jest przewoźnikowi/spedytorowi) bez podpisu nabywcy, w treści którego wskazany jest m.in.: odbiorca towarów – jest nim podmiot z siedzibą w innym państwie członkowskim niż terytorium kraju, wskazany na fakturze sprzedaży, miejsce dostawy na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska, numer faktury bądź zamówienia którego faktura dotyczy, podpis (i stempel) przewoźnika (spedytora lub kuriera), któremu zlecono transport, dodatkowo, ponieważ wydany Zainteresowany przez przewoźnika (kuriera lub spedytora) list przewozowy nie zawiera podpisu (i stempla) nabywcy towaru, a przewoźnik (spedytor lub kurier) udostępnia na swojej stronie internetowej usługę „śledzenia” przesyłki – monitorowania jej statusu (tzw. tracking), Spółka posiada wydruk ze strony internetowej potwierdzający status otrzymania towarów przez nabywcę. (...) Reasumując, przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów udokumentowanej w sposób opisany w Przypadku nr 3, Spółka uprawniona jest/będzie do zastosowania stawki podatku w wysokości 0%”.

Tak też Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 8 października 2010 r. (sygn. IBPP3/443-510/10/PK): „kopii faktury VAT bez podpisu odbierającego, dokumentów przewozowych podpisanych przez przewoźnika w momencie wydania mu towaru do transportu (zgodnie z Incoterms 2000, EXW i/lub FCA z chwilą przejęcia ładunku przez przewoźnika własność, odpowiedzialność, ubezpieczenie przechodzą na nabywcę towaru) bez potwierdzenia odbioru towaru przez nabywcę, specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku, wydruk ze strony internetowej przewoźnika (kuriera, firmy transportowej) z którego wynika, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały dostarczone do odbiorcy na obszarze Wspólnoty Europejskiej z podaniem miejsca dostawy lub wydruk ze strony internetowej przewoźnika, z którego wyraźnie wynika, że towary zostały dostarczone na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju (np. terminal przeładunkowy w innym państwie członkowskim). Tym samym posiadanie łącznie ww. dokumentów uprawnia Wnioskodawcę zastosowania stawki podatku 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m. in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy rozumie się – co do zasady – terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak wynika z ust. 2 pkt 1 tego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7 (art. 13 ust. 6 ustawy).

Skoro podatek od towarów i usług jest daniną o charakterze terytorialnym, opodatkowaniu nim w danym państwie (na terytorium) podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane – na tle przepisów o miejscu świadczenia – za wykonane w tym państwie (na terytorium). Zatem określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania.

Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie zostały zawarte m. in. w rozdziale 1 (Miejsce świadczenia przy dostawie towarów) działu V ustawy (Miejsce świadczenia).

W świetle art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Według ust. 3 powołanego artykułu, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
4. (uchylony),

-z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W świetle art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Analiza przedstawionych regulacji pozwala na ustalenie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest uznanie danej dostawy za dostawę o charakterze wewnątrzwspólnotowym. Uprawnia to w konsekwencji do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%.

Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i jako taka zostanie tam faktycznie opodatkowana.

Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że rzeczywiście nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Drugi z warunków dotyczy zatem faktycznych, a nie prawnych aspektów transakcji i został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W związku z powyższym ważne jest to, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje, z których jednoznacznie wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do nabywcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego. Tym samym prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru z terytorium Polski i dostarczenie ich do nabywcy w innym kraju UE.

Należy tutaj wskazać, że w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2010 r. sygn. akt. I FPS 1/10, NSA podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W rozpatrywanej kwestii należy odwołać się do przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.) – dalej Dyrektywa – zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

W myśl art. 131 Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (zatem także w cyt. art. 138 ust. 1 Dyrektywy) stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Z powołanych przepisów Dyrektywy wyprowadzić można wniosek, że zakres warunków formalnych, jakie mogą zostać określone przez państwa członkowskie dla zastosowania przez podatników zwolnienia (ewentualnie stawki 0%) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, może zostać ustalony swobodnie na tyle, na ile nie jest ograniczony celami sprecyzowanymi w tych przepisach Dyrektywy.

Zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie jest to, aby posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty jednoznacznie świadczyły o tym, że towary będące przedmiotem transakcji zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Przy czym, jak wskazano powyżej, dokumenty wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy stanowią podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, które w przypadku, gdy nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy, mogą być uzupełnione dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie jest wymagane łączne posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Z okoliczności sprawy wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na rzecz zagranicznych podmiotów mających swoje siedziby na terytorium państw członkowskich UE innych niż terytorium Polski. Spółka gromadzi następujące dokumenty:

1. Wystawiona faktura VAT.
   
2. Specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku (Packing List).
   
3. Dokument transportowy, przy czym może to być: dokument przewozowy nadania (transport zlecany jest przewoźnikowi/spedytorowi) bez podpisu nabywcy, w treści którego wskazany jest m.in.:
   1. odbiorca towarów – jest nim podmiot z siedzibą w innym państwie członkowskim niż terytorium kraju, wskazany na fakturze sprzedaży,
      
   2. miejsce dostawy na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska,
      
   3. numer faktury bądź zamówienia którego faktura dotyczy,
      
   4. podpis (i stempel) przewoźnika (spedytora lub kuriera), któremu zlecono transport.
   
   

Dodatkowo, ponieważ wydany Spółce przez przewoźnika (kuriera lub spedytora) list przewozowy nie zawiera podpisu (i stempla) nabywcy towaru, a przewoźnik (spedytor lub kurier) udostępnia na swojej stronie internetowej usługę „śledzenia” przesyłki – monitorowania jej statusu (tzw. tracking), Wnioskodawca posiada wydruk ze strony internetowej potwierdzający status otrzymania towarów przez nabywcę. Usługa śledzenia przesyłki umożliwia na bieżąco śledzenie co się dzieje z przesyłka na stronie firmy spedycyjnej. Po dostarczeniu towaru do klienta Spółka ma informację, kiedy przesyłka została dostarczona (dzień i godzina) i kto ją odebrał.

Odnosząc się do powołanych przepisów stwierdzić należy, że dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0%, podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zauważyć przy tym należy, że powołane powyżej przepisy nie stanowią o formie dokumentów. Zasadniczo dopuszczalna jest każda forma dokumentu, byle uprawdopodobniała ona wywóz towarów z terytorium kraju i ich dostarczenie na terytorium innego państwa członkowskiego. W dobie szeroko rozumianej komunikacji technicznej nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi otrzymanemu z opisanego systemu śledzenia przesyłki.

Tym samym zgromadzone przez Wnioskodawcę dowody – tj. wystawiona faktura VAT, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku, dokument transportowy, a w przypadku dokumentu przewozowego bez podpisu nabywcy, wydruk ze strony internetowej, na której znajduje się usługa „śledzenia” przesyłki, potwierdzający status otrzymania towarów przez nabywcę – na podstawie, których można jednoznacznie uznać, ze towar został doręczony do miejsca docelowego poza terytorium Polski, łącznie uprawdopodabniają przemieszczenie towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego oraz ich dostarczenie do odbiorcy znajdującego na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, stwierdzić należy, iż Spółka na podstawie ww. dokumentów wraz z informacją z systemu „śledzenia” przesyłki będzie miała prawo do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, pod warunkiem spełnienia pozostałych wymogów wynikających z przepisów prawa.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że to czy posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ pierwszej instancji, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.