INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 lipca 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 746/10 – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2008 r. (data wpływu 3 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Wniosek Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z dnia 28 lutego 2008 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczy stawki podatku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca nabył prawo wieczystego użytkowania działki, na której buduje budynki, w których będą znajdowały się lokale mieszkalne oraz kilka lokali użytkowych na parterze. W budynku zaplanowano garaż podziemny, w którym będą się znajdowały miejsca postojowe i garażowe przynależne do poszczególnych lokali mieszkalnych. Część lokali mieszkalnych o niższym standardzie nie będzie posiadała miejsc postojowych (garażowych), ze względu na mniejszą ilość miejsc postojowych (garażowych) niż lokali mieszkalnych. Garaże są integralną częścią urządzeń związanych z budynkiem mieszkalnym i nie stanowią w myśl prawa budowlanego odrębnego obiektu. Zainteresowany planuje sprzedawać poszczególne lokale mieszkalne wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu, z przynależnymi do nich miejscami parkingowymi oraz częściami wspólnymi. Miejsca postojowe (garażowe) będą wyodrębnione i przypisane jako przynależne do konkretnego lokalu mieszkalnego. Ostateczna umowa kupna-sprzedaży zostanie zawarta w formie aktu notarialnego, a obejmować będzie odrębną własność lokalu wraz z miejscem postojowym (garażowym), udział w prawie użytkowania wieczystego gruntu, na którym znajduje się budynek oraz udział w częściach wspólnych budynku. Do lokalu mieszkalnego oraz miejsca postojowego (garażowego) założona będzie jedna księga wieczysta. Wnioskodawca wskazuje, że miejsce postojowe (garażowe) jest ściśle związane z prawem własności lokalu mieszkalnego i nie może być osobno sprzedane.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy do sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z przynależnym miejscem postojowym (garażowym) właściwe będzie zastosowanie preferencyjnej 7% stawki VAT, określonej w art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatku określonej w art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług, w odniesieniu do całości planowanej sprzedaży, tj.: do sprzedaży lokalu mieszkalnego z przynależnym miejscem postojowym (garażowym), częściami wspólnymi budynku oraz udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu, na którym znajduje się budynek. Zgodnie z powołanym artykułem, w przypadku dostaw budynku lub jego części zasiedlonego po raz pierwszy stosuje się stawkę 7%, w odniesieniu do obiektów budownictwa mieszkalnego lub ich części z wyłączeniem lokali użytkowych. Stanowisko Zainteresowanego poparte jest szeregiem korzystnych rozstrzygnięć sądów. Powołuje się on na wyroki NSA z dnia 22 czerwca 2005 r. sygn. akt FSK 2480/04 oraz z dnia 22 czerwca 2005 r. sygn. akt FSK 103/2005, gdzie NSA podzieliło pogląd Spółki, że sprzedaż lokali mieszkalnych wraz z prawem korzystania z przynależnych miejsc postojowych znajdujących się w danym budynku podlegać będzie jednej stawce podatku VAT – właściwej dla lokalu mieszkalnego, ponieważ nie można dzielić przedmiotu sprzedaży na poszczególne składniki tylko i wyłącznie po to, aby na gruncie prawa podatkowego można było stosować różne stawki podatku, skoro przepisy cywilnoprawne traktują taki przypadek jako jeden przedmiot sprzedaży.

Na tle przedstawionego opisu sprawy oraz własnego stanowiska Zainteresowanego, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 2 czerwca 2008 r. interpretację indywidualną nr ILPP2/443-218/08-2/JK, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

W ocenie tut. Organu, wydzielone miejsce postojowe (garażowe) nie stanowi lokalu mieszkalnego ani pomieszczenia służącego bezpośredniemu zaspakajaniu potrzeb mieszkaniowych. Mogą one przynależeć do lokalu ale nie zmienia to ich funkcji. Natomiast pojedyncze miejsce parkingowe, jako wyodrębniona część hali garażowej nie może stanowić samo w sobie pomieszczenia przynależnego. Pomieszczeniem tym jest hala garażowa, jako całe pomieszczenie podziemne, w którym znajdują się poszczególne miejsca postojowe. Jedno miejsce parkingowe jest więc ułamkową częścią pomieszczenia przynależnego. Biorąc pod uwagę fakt, iż sprzedaż pomieszczenia przynależnego, służącego funkcjom innym niż mieszkaniowe podlega wyłączeniu z opodatkowania stawką 7%, to sprzedaż jego części ułamkowej również podlega temu wyłączeniu, a w efekcie podlega opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 22%. Bez znaczenia przy tym jest okoliczność, iż sprzedaż przedmiotowego miejsca postojowego stanowiącego udział we współwłasności nieruchomości wspólnej wraz z wyodrębnionym lokalem mieszkalnym dokumentowana jest dwoma czy jednym aktem notarialnym. Nieistotnym jest również fakt, iż do lokalu mieszkalnego oraz miejsca postojowego (garażowego) założona zostanie jedna księga wieczysta. Z kolei, zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntów, zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, będzie podlegało opodatkowaniu według stawki podatku w wysokości odpowiadającej stawce podatku zbywanego lokalu mieszkalnego mieszczącego się w budynku mieszkalnym.

Pismem z dnia 24 czerwca 2008 r. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 21 lipca 2008 r. nr ILPP2/443/W-45/08-2/SJ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wniosła w dniu 22 sierpnia 2008 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Sąd, po rozpoznaniu sprawy, wydał wyrok w dniu 29 lipca 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 746/10, w którym uchylił zaskarżoną interpretację. Orzeczenie stało się prawomocne od dnia 24 października 2011 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 29 lipca 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 746/10 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez odpłatną dostawę – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towar należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6 ustawy).

Co do zasady, stawka podatku od towarów i usług, stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%. Jednakże ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.

Zgodnie z art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy, w okresie od przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej do dnia 31 grudnia 2007 r. stosowana była stawka w wysokości 7% w odniesieniu do obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych.

Przez obiekty budownictwa mieszkaniowego, w myśl art. 2 pkt 12 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2007 r., należało rozumieć budynki mieszkalne rodzinne stałego zamieszkania, sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych: 111 – Budynki mieszkalne jednorodzinne, 112 – Budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, ex 113 – Budynki zbiorowego zamieszkania – wyłącznie: budynki kościołów i innych związków wyznaniowych, klasztory, domy zakonne, plebanie, kurie, rezydencje biskupie, oraz rezydencje Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

Ustawa z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym (Dz. U. Nr 192, poz. 1382), nadała nowe brzmienie pojęciu „obiekty budownictwa mieszkaniowego” i od dnia 1 stycznia 2008 r. należy je rozumieć jako budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Zgodnie natomiast z art. 41 ust. 12 ustawy, zmienionym od dnia 1 stycznia 2008 r. na podstawie ww. ustawy zmieniającej z dnia 19 września 2007 r., stawkę podatku w wysokości 7% stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, w myśl art. 41 ust. 12a ustawy rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Art. 41 ust. 12b ustawy stanowi, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2007 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 249, poz. 1861) w § 1 pkt 1 dokonano rozszerzenia zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 7% do obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12 – w zakresie, w jakim wymienione obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy.

Z powyższego wynika, że zarówno w przepisach obowiązujących do dnia 31 grudnia 2007 r., jak i obowiązujących od dnia 1 stycznia 2008 r. do sprzedaży lokali mieszkalnych zastosowanie ma obniżona do 7% stawka podatku VAT, natomiast do lokali użytkowych stosuje się podstawową stawkę podatku VAT w wysokości 22%.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do niej, nie precyzują definicji „lokal mieszkalny” ani „lokal użytkowy”. W związku z tym, należy posiłkować się definicją lokalu mieszkalnego zawartą w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 903 ze zm.). Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu powyższej ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspakajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.

Natomiast w myśl art. ust. 4 ww. ustawy, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakimi obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału. Według art. 3 ust. 1 powyższej ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali.

Jednakże, stosownie do art. 3 ust. 2 ww. ustawy, nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.

Ponadto, należy wskazać, że zgodnie z art. 50 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), za część składową nieruchomości uważa się także prawa związane z jej własnością. Z kolei art. 47 § 1 k.c. stanowi, że część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawca nabył prawo wieczystego użytkowania działki, na której buduje budynki, w których będą znajdowały się lokale mieszkalne oraz kilka lokali użytkowych na parterze. W budynku zaplanowano garaż podziemny, w którym będą się znajdowały miejsca postojowe i garażowe przynależne do poszczególnych lokali mieszkalnych. Część lokali mieszkalnych o niższym standardzie nie będzie posiadała miejsc postojowych (garażowych), ze względu na mniejszą ilość miejsc postojowych (garażowych) niż lokali mieszkalnych. Garaże są integralną częścią urządzeń związanych z budynkiem mieszkalnym i nie stanowią w myśl prawa budowlanego odrębnego obiektu. Zainteresowany planuje sprzedawać poszczególne lokale mieszkalne wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu, z przynależnymi do nich miejscami parkingowymi oraz częściami wspólnymi. Miejsca postojowe (garażowe) będą wyodrębnione i przypisane jako przynależne do konkretnego lokalu mieszkalnego. Ostateczna umowa kupna-sprzedaży zostanie zawarta w formie aktu notarialnego, a obejmować będzie odrębną własność lokalu wraz z miejscem postojowym (garażowym), udział w prawie użytkowania wieczystego gruntu, na którym znajduje się budynek oraz udział w częściach wspólnych budynku. Do lokalu mieszkalnego oraz miejsca postojowego (garażowego) założona będzie jedna księga wieczysta. Wnioskodawca wskazuje, że miejsce postojowe (garażowe) jest ściśle związane z prawem własności lokalu mieszkalnego i nie może być osobno sprzedane.

Z uzasadnienia do wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 29 lipca 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 746/10 wynika, że: „(…) W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym budynek, w którym strona skarżąca zamierza sprzedać lokale mieszkalne, jest objęty społecznym programem mieszkaniowym, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT (art. 41 ust. 12a-12c). Dostawą towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W przypadku wyodrębnienia własności lokali, zgodnie z art. 3 ust. 1 i 2 ustawy o własności lokali, właścicielom tych lokali przysługuje udział w nieruchomości wspólnej, który obejmuje grunt, część budynku oraz urządzenia, niesłużące wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali. Zbycie lokalu mieszkalnego – tym samym dostawa takiego lokalu w rozumieniu ustawy o VAT – nie jest możliwe bez jednoczesnego zbycia udziału w gruncie i udziału w częściach wspólnych budynku.

Uwzględniając powyższe, należy stwierdzić, że sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, w tym prawa do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego w wielostanowiskowym, stanowi jedną czynność – dostawę – opodatkowaną jedną stawką podatku VAT. Wyłącznie dla potrzeb rozliczenia podatku od towarów i usług, sprzedaży tej nie można rozpatrywać jako złożonej z dwóch odrębnych czynności. Znajdujące się na terenie nieruchomości wspólnej miejsce postojowe jest bowiem jedynie umownie wydzieloną częścią przestrzeni stanowiącej współwłasność nabywców lokali mieszkalnych. W tej sytuacji miejsce parkingowe nie jest odrębnym przedmiotem dostawy w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT (…)”.

Mając na względzie wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 lipca 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 746/10 oraz regulacje prawne mające zastosowanie w niniejszej sprawie należy stwierdzić, iż jeżeli w ramach jednej nieruchomości budynkowej następuje sprzedaż na odrębną własność lokalu mieszkalnego wraz z przynależnym udziałem w jej częściach wspólnych, w ramach którego określono sposób korzystania z części nieruchomości wspólnej w ten sposób, że przydzielono nabywcy prawo do wyłącznego korzystania z określonego miejsca postojowego (garażowego), znajdującego się w części podziemnej budynku, integralnie związanego z prawem własności lokalu mieszkalnego, to sprzedaż ta stanowi jednolite świadczenie. Miejsce postojowe (garażowe) nie może być wówczas odrębnym od lokalu mieszkalnego przedmiotem obrotu. Tylko w takim przypadku sprzedaż ta ma charakter jednej transakcji zbycia lokalu mieszkalnego wraz z prawem do wyłącznego korzystania z określonego miejsca postojowego (garażowego) i w całości stanowi przedmiot jednej czynności cywilnoprawnej, tj. umowy sprzedaży opodatkowanej – na podstawie art. 41 ust. 12 w związku z art. 2 pkt 12 ustawy – obniżoną stawką podatku VAT w wysokości 7%.

Reasumując, dostawa lokalu mieszkalnego wraz z przynależnym miejscem postojowym (garażowym) zlokalizowanym w garażu mieszczącym się w budynku mieszkalnym w sytuacji, gdy będzie ona stanowiła jedną transakcję sprzedaży, zawartą w jednym akcie notarialnym podlegać będzie jednej stawce podatku od towarów i usług właściwej dla lokalu mieszkalnego, tj. 7%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwszej interpretacji, tj. w dniu 2 czerwca 2008 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.