UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne i zdarzenia przyszłe.

A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka) jest częścią grupy spółek A., które są kontrolowane przez B. LLC, podmiot mający siedzibę w Stanach Zjednoczonych Ameryki (dalej: B. LLC). Bezpośrednim udziałowcem Spółki jest A. LLC, podmiot mający siedzibę w Stanach Zjednoczonych Ameryki (dalej: A. LLC). Spółka zatrudnia pracowników na podstawie umów o pracę (dalej: Pracownicy). Podstawową działalnością Spółki jest rozwój oprogramowania.

B. LLC jest podmiotem prywatnym, który nie jest notowany na giełdzie papierów wartościowych. Formą prawną B. LLC jest Delaware limited liability company (dalej: LLC). LLC jest amerykańską, swoistą formą spółki, która łączy w sobie brak podmiotowości podatkowej w podatku dochodowym (typowy dla spółki osobowej) z ograniczoną odpowiedzialnością osoby prawnej, tj. zapewnia to ograniczoną odpowiedzialność, wobec osób trzecich, właścicieli LLC (zwanych dalej: Członkami), którzy posiadają prawa uczestnictwa w LLC (zwane dalej: Jednostkami Uczestnictwa). Głównymi Członkami B. LLC są podmioty z C. group (dalej: Główni Członkowie). LLC nie jest jednak spółką posiadającą osobowość prawną (tzn. Corporation), osobą prawną w znaczeniu prawa amerykańskiego.

B. LLC zorganizował plan motywacyjny dla pracowników B. LLC oraz dla pracowników jego bezpośrednich i pośrednich spółek zależnych na całym świecie (ok. pięćdziesiąt pięć spółek), w tym dla pracowników A. LLC i jej spółek zależnych, np. Spółki (dalej: Plan Motywacyjny).

Plan Motywacyjny może być wykonany w dwóch formach, tj.

• z wykorzystaniem tzw. Management Incentive Units (dalej: MIU) oraz
• z wykorzystaniem tzw. Appreciation Units (dalej: AU).

Oba typy instrumentów Planu Motywacyjnego, tj. MIU i AU, są wydawane i oferowane uprawnionym pracownikom spółek z grupy, włączając Pracowników, bezpośrednio przez B. LLC. Bezpośredni pracodawcy uprawnionych pracowników spółek z grupy, włączając Spółkę jako bezpośredniego pracodawcę Pracowników, nie są zaangażowani w Plan Motywacyjny.

W szczególności:

• umowy o pracę między Spółką a Pracownikami nie wskazują, aby Plan Motywacyjny ani MIU/AU były częścią wynagrodzenia Pracowników;
• inne wewnętrzne regulacje Spółki dotyczące wynagradzania Pracowników nie wymieniają ani Planu Motywacyjnego, ani MIU/AU jako części pakietu wynagrodzeń / świadczeń dla Pracowników;
• Spółka nie przyznaje Pracownikom MIU/AU;
• Spółka nie zarządza Planem Motywacyjnym;
• Spółka nie płaci spółce B. LLC żadnych opłat ani wynagrodzeń związanych z uczestnictwem Pracowników w Planie Motywacyjnym;
• Spółka nie jest stroną żadnych umów regulujących Plan Motywacyjny, w szczególności Spółka nie jest stroną umów zawartych pomiędzy Pracownikami a B. LLC dotyczących Planu Motywacyjnego.

Poniżej Spółka opisuje główne cechy Planu Motywacyjnego oraz instrumenty, które mogą być użyte przy wykonywaniu Planu Motywacyjnego, tj. MIU/AU.

MIU

Aby przystąpić do Planu Motywacyjnego i otrzymać MIU, Pracownicy zawierają Umowę o MIU (dalej: Umowa MIU) z B. LLC oraz Głównymi Członkami B. LLC. Zgodnie z Umową MIU, przystępując do niej Pracownicy stają się jednocześnie stronami umowy spółki LLC, czyli tzw. Amended and Restated Limited Liability Company Agreeinent of B. LLC (dalej: Umowa LLC) i będą uważani za „Dodatkowych Członków”.

Po zawarciu Umowy MIU B. LLC wystawia danemu Pracownikowi określoną liczbę MIU, które podlegają warunkom Umowy MIU oraz Umowy LLC. Takie MIU: (i) mają Początkowy Koszt, (ii) podlegają tzw. Progowi Uczestnictwa oraz (iii) podlegają postanowieniom dotyczącym nabywania uprawnień (tzw. vesting) i uczestnictwie zgodnie z Umową MIU.

Jako podmiot posiadający formę LLC, B. LLC nie posiada akcji (w tym akcji notowanych na giełdzie papierów wartościowych), ale posiada Jednostki Uczestnictwa LLC, które przyznają prawo do glosowania i udziału w zyskach LLC.

MIU są jednym z rodzajów Jednostek Uczestnictwa istniejących w B. LLC i są również określane jako „Jednostki Uczestnictwa Klasy A-2”. B. LLC wydaje także „Jednostki Uczestnictwa Klasy A-1”, które należą przede wszystkim do Głównych Członków. W porównaniu z Jednostkami Uczestnictwa Klasy A-1 należącymi do Członków Głównych. MIU (Jednostki Uczestnictwa Klasy A-2) posiadane przez Pracowników zapewniają jedynie ograniczone prawa dotyczące głosowania i udziału w zyskach lub innych wypłatach związanych z byciem Członkiem B. LLC.

MIU są wydawane Pracownikom po Początkowym Koszcie wynoszącym $0.00, tj. Pracownicy nie płacą żadnej ceny za MIU. Zgodnie z postanowieniami Umowy MIU, MIU są nieprzenaszalne i nie mogą być sprzedane przez Pracowników (ponadto nie ma rynku publicznego dla obrotu dla MIU i taki rynek nie powstanie).

MIU podlegają okresowi nabywania uprawnień (tzw. vesting) w oparciu o przesłankę kontynuacji zatrudnienia Pracownika przez Spółkę lub przez B. LLC lub przez dowolną z jej spółek zależnych. MIU będą stawały się Jednostkami Uczestnictwa noszącymi nabyte uprawnienia (czyli zostaną „vested MIU”) w częściach zgodnie z ustalonym harmonogramem (z reguły, MIU są nabywane przez okres czterech lat od daty wydania. 25% uprawnień MIU zostanie nabytych przez okres jednego roku od daty wydania, a pozostałe 75% będzie nabywane w równych miesięcznych porcjach w ciągu kolejnych 36 miesięcy).

Dopiero po upływie okresu nabywania uprawnień do danego MIU (po upływie okresu „vesting”) pracownicy stają się uprawnieni do wszelkich przyszłych wypłat związanych z takim MIU, o ile takie wypłaty się pojawią.

W przypadku, gdy Pracownicy przestaną być zatrudnieni przez Spółkę lub przez B. LLC lub przez jakąkolwiek z jej spółek zależnych, z jakiegokolwiek powodu, w tym z powodu zmiany kontroli, wszystkie MIU w okresie nabywania uprawnień (tzw. vesting) są odkupowane przez B. LLC lub przez jej Głównych Członków należących do C. group bez wynagrodzenia. MIU w stosunku do których upłynął już okres nabywania uprawnień (tzw. vesting) mogą być odkupywane od Pracowników za cenę równą aktualnej wycenie wg wartości rynkowej pomniejszonej o Próg Uczestnictwa (chyba, że Pracownik został zwolniony z winy pracownika; wtedy cena za MIU wynosi zero).

Co do zasady, Pracownicy nie są uprawnieni do żadnych wypłat od B. LLC związanych z bieżącymi operacjami B. LLC, tj. do udziału w bieżących zyskach B. LLC. W teorii zarząd B. LLC może od czasu do czasu decydować, z zastrzeżeniem pewnych ograniczeń, że zyski B. LLC, związane z biznesem A. (która jest tylko jedną z wielu linii biznesowych kontrolowanych przez B. LLC, będącą spółką holdingową) będą przyznane Członkom w kolejności wynikającej z rodzaju posiadanego członkostwa. W takich przypadkach może się zdarzyć, że Pracownicy będą uprawnieni do udziału w zyskach B. LLC i otrzymają wypłaty (dalej: Bieżące Wypłaty). Jednakże jest to uprawnienie o charakterze teoretycznym, gdyż B. LLC jest podmiotem o charakterze holdingowym i nie prowadzi bieżącej działalności operacyjnej, a przez to nie osiąga bieżących przychodów z tego tytułu.

Prawdopodobne jest jednak, że Pracownicy będą uprawnieni do otrzymania wypłat w przypadku, gdy B. LLC lub A. LLC zostaną zbyte na rzecz zewnętrznego inwestora, które to zbycie może być zrealizowane jako sprzedaż Jednostek Członkostwa (w tym MIU), połączenie lub wymiana lub jako sprzedaż aktywów kontrolowanych przez B. LLC (dalej: Wypłaty ze Zbycia).

Bieżące Wypłaty i Wypłaty ze Zbycia są dalej łącznie określane jako „Wypłaty”. W przypadku planowania Wypłat dla Członków, zobowiązania będą regulowane w następującej kolejności: (i) po pierwsze, na spłatę długów komercyjnych należnych bankom, (ii) po drugie, dla posiadaczy Jednostek Uczestnictwa A-l (Pracownicy nie posiadają Jednostek Uczestnictwa A-l, tj. MIU nie są jednostkami A-l) w wysokości inwestycji plus zysk w wysokości 9% rocznie, a dopiero na końcu (iii) reszta będzie wypłacana posiadaczom Jednostek Uczestnictwa A-2 (w tym Pracownikom, ponieważ MIU stanowią jeden z rodzajów Jednostek Uczestnictwa A-2) w równych częściach, ale tylko w takim zakresie, w jakim należna dla danej Jednostki Uczestnictwa A-2 kwota jest większa niż Próg Uczestnictwa ustalony dla takiej jednostki.

Każda MIU wydana pracownikowi ma przypisany jej Próg Uczestnictwa równy wycenie godziwej wartości rynkowej MIU w dniu przyznania MIU Uczestnikowi, np. Pracownikowi. Próg Uczestnictwa jest dolną wartością MIU, która musi zostać przekroczona w przypadku potencjalnej, przyszłej wypłaty dla Pracownika, aby Pracownik był uprawniony do jakiejkolwiek płatności. Innymi słowy, Pracownik otrzyma jakiekolwiek Wypłaty z tytułu MIU tylko w takim zakresie, w jakim Wypłaty te przekraczają Próg Uczestnictwa określony w dniu przyznania.

Na przykład, jeśli wartość godziwa jednego MIU w dniu przyznania MIU wynosiła 1,00 USD, Pracownik będzie uprawniony do potencjalnej, przyszłej Wypłaty tylko wtedy, gdy wartość Wypłat przypisanych do MIU przekracza próg 1,00 USD (np. jeżeli wartość Wypłat przypadająca na jedną MIU wynosi 1,55 USD, Pracownik otrzyma kwotę 1,55 USD - 1,00 USD = 0,55 USD).

W wyniku użycia mechanizmu Progu Uczestnictwa, MIU przyznane poszczególnym Pracownikom w dniu ich przyznania mają rzeczywistą wartość rynkową równą 0 (zero). Oznacza to, że gdyby Wypłaty przypisane takim MIU miały być wykonane w tym samym dniu, Pracownik nie otrzymałby żadnej Wypłaty, ponieważ Próg Uczestnictwa nie zostałby przekroczony, zaś wartość Wypłaty równać się ma godziwej wartości rynkowej MIU z dnia Wypłaty. W związku z tym korzyści związane z MIU w momencie ich przyznania Pracownikowi są jedynie potencjalne i mogą pojawić się w przyszłości, pod warunkiem, że (i) MIU nie ulegną przepadkowi, (ii) upłynie okres nabywania uprawnień do MIU (tzw. vesting) i że będzie miało miejsce zdarzenie, które spowoduje, że Wypłaty będą dla pracownika możliwe (np. nastąpi sprzedaż B. LLC lub A. LLC lub aktywów, w wyniku której pojawi się Wypłata ze Zbycia).

Nie można także wykluczyć, że A. LLC może zostać przekształcona w tradycyjną amerykańską korporację (dalej: A. Corp.), czyli osobę prawną, z kapitałem własnym w postaci zwykłych akcji spółki A. Corp. oraz że Pracownicy wymienią w takiej sytuacji swoje MIU na taką liczbę akcji zwykłych w A. Corp. jaka będzie odpowiadała wartości posiadanych przez nich MIU. Akcje otrzymane w takim przypadku przez Pracowników w zamian za ich MIU byłyby notowane na giełdzie papierów wartościowych, a Pracownik byłby uprawniony do sprzedaży tych akcji na giełdzie (pod warunkiem spełnienia warunku czasowego związanego z tzw. vestingiem). Wpływy z takiej sprzedaży akcji nie stanowiłyby Wypłat otrzymanych od Spółki, ani od A. ani od B. LLC.

Wszelkie Wypłaty na rzecz Pracowników będą dokonywane przez B. LLC lub odpowiednie strony trzecie. Spółka nie będzie dokonywała Wypłat Pracownikom ani nie będzie pośrednio finansować takich Wypłat.

AU

Jest możliwe, że zamiast przyznawać MIU, Pracownicy będą uprawnieni do otrzymywania instrumentów zwanych Apprcciation Units (dalej: AU).

AU jest umową, na mocy której Pracownikowi przyznane zostanie prawo mające dokładnie taką samą wartość ekonomiczną / korzyści, jakie przysługiwałby Pracownikowi w przypadku przyznania Pracownikowi i wydania mu podobnej liczby MIU.

Główną różnicą pomiędzy MIU a AU jest to, że AU są jedynie prawem wynikającym z umowy pomiędzy B. LLC i Pracownikami, czyli AU nie są Jednostkami Uczestnictwa w B. LLC. Oznacza to, że AU nie reprezentują żadnego udziału własnościowego w B. LLC, zaś Pracownik, jako posiadacz AU, nie jest Członkiem B. LLC.

Podobnie jak MIU, również AU posiadałyby Początkowy Koszt (wynoszący zero) i Próg Uczestnictwa określony na tych samych warunkach i w taki sam sposób, jak w przypadku MIU. AU podlegałyby wymogom dotyczącym nabywania uprawnień (vesting), ograniczeniom w zakresie przenoszenia i odkupywania równoważnym z postanowieniami MIU w odpowiednich zakresach. Na analogicznych zasadach Pracownikom przysługiwałyby Wypłaty (Bieżące Wypłaty lub Wypłaty ze Zbycia), zaś w razie przekształcenia A. LLC w tradycyjną amerykańską korporację, Pracownikom przysługiwałoby prawo do nabycia akcji w A. Corp. na takich samych zasadach, jak w przypadku posiadania MIU.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do działania w charakterze płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych lub czy ma obowiązek przekazywania organom podatkowym informacji podatkowych w momencie przyznania Pracownikowi i wydania MIU przez B. LLC?
2. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do występowania w charakterze płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych lub czy ma obowiązek przekazywania organom podatkowym informacji podatkowych w chwili przyznania AU przez B. LLC?
3. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do występowania w charakterze płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych lub czy ma obowiązek przekazywania organom podatkowym informacji podatkowych w momencie nabycia MIU przez Pracowników?
4. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do występowania w charakterze płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych lub czy ma obowiązek przekazywania organom podatkowym informacji podatkowych w momencie nabycia AU przez Pracowników?
5. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do występowania jako płatnik podatku dochodowego lub czy ma obowiązek przekazywania organom podatkowym informacji podatkowych w momencie, gdy Pracownik otrzymuje jakiekolwiek Wypłaty związane z MIU posiadanymi przez Pracownika?
6. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do występowania jako płatnik podatku dochodowego lub czy ma obowiązek przekazywania organom podatkowym informacji podatkowych w momencie, gdy Pracownik otrzymuje jakiekolwiek Wypłaty związane z AU posiadanymi przez Pracownika?

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. nie jest on zobowiązany do występowania jako płatnik podatku dochodowego, ani nie ma obowiązku przekazywania organom podatkowym informacji podatkowych, w momencie przyznania Pracownikowi i wydania MIU przez B. LLC;
2. nie jest on zobowiązany do występowania jako płatnik podatku dochodowego, ani nie ma obowiązku przekazywania organom podatkowym informacji podatkowych, w momencie przyznania Pracownikowi i wydania AU przez B. LLC ;
3. nie jest on zobowiązany do występowania jako płatnik podatku dochodowego, ani nie ma obowiązku przekazywania organom podatkowym informacji podatkowych, w momencie nabycia MIU przez Pracowników;
4. nie jest on zobowiązany do występowania jako płatnik podatku dochodowego, ani nie ma obowiązku przekazywania organom podatkowym informacji podatkowych, w momencie nabycia AU przez Pracowników;
5. nie jest on zobowiązany do występowania jako płatnik podatku dochodowego, ani nie ma obowiązku przekazywania organom podatkowym informacji podatkowych, w momencie, gdy Pracownik otrzymuje jakiekolwiek Wypłaty związane z MIU posiadanymi przez Pracownika;
6. nie jest on zobowiązany do występowania jako płatnik podatku dochodowego, ani nie ma obowiązku przekazywania organom podatkowym informacji podatkowych, w momencie, gdy Pracownik otrzymuje jakiekolwiek Wypłaty związane z AU posiadanymi przez Pracownika.

W uzasadnieniu powyższych stanowisk Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 9 ust. I ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy jako źródło przychodów ustawodawca wymienił stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę, natomiast w pkt 9 – inne źródła.

Z kolei zgodnie z art. 10 ust. 4 ww. ustawy, przychody z realizacji praw z papierów wartościowych, o których mowa w art. 3 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, lub z pochodnych instrumentów finansowych, uzyskane w następstwie objęcia lub nabycia tych praw jako świadczenie w naturze lub nieodpłatne świadczenie, są zaliczane do tego źródła przychodów, w ramach którego to świadczenie w naturze lub nieodpłatne świadczenie zostało uzyskane.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
• jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
• jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
• w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Stosownie do art. 11 ust. 2b ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Dla celów podatkowych przyjmuje się. że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione w art. 12 ust. 1 ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna, jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy, a zatem, wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy – o ile nie stanowi wymienionego w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku na podstawie przepisów Ordynacja podatkowa – podlega opodatkowaniu ze źródła przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy.

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17 ustawy.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.: obliczenie, pobranie, wpłacenie podatku, zaliczki lub raty.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. la.

Zgodnie z art. 42a ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a ustawy urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Na podstawie treści powyższych przepisów należy stwierdzić, że warunkiem istnienia obowiązków płatnika dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz osób będących pracownikami tego podmiotu.

Przesłanką zakwalifikowania przychodu do źródła określonego, jako „stosunek pracy” jest to, aby przychód stanowił wynagrodzenie w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, czyli musi wiązać się z wykonywaniem określonej pracy na rzecz podmiotu wypłacającego to świadczenie.

Świadczenie, które nie wynika ze stosunku pracy, otrzymane od osoby trzeciej – nawet jeżeli jako kryterium stanowiące podstawę jego przyznania zostanie określony fakt istnienia stosunku pracy z określonym podmiotem, nie może stanowić podstawy do uznania takiego świadczenia jako pochodzącego ze stosunku pracy. Przychód taki ocenić należy jako świadczenie otrzymane od podmiotu, z którym nie łączy go stosunek pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że B. LLC, spółka z siedzibą w USA będąca podmiotem dominującym dla sieci spółek działających w kilkudziesięciu krajach, w tym będąca podmiotem dominującym dla Spółki, zorganizowała Plan Motywacyjny dla pracowników wszystkich tych spółek.

Warunki uczestnictwa w Planie Motywacyjnym, tj. grono osób uprawnionych i zasady otrzymania nieodpłatnych świadczeń w postaci MIU/AU zostały ustalone przez B. LLC. Spółka nie ma wpływu na zasady działania Planu Motywacyjnego a uczestnictwo w Planie Motywacyjnym nie wynika z umów o pracę zawartych między Pracownikami a Spółką i nie jest także zapisane w żadnych dokumentach obowiązujących w Spółce.

Spółka jako bezpośredni pracodawca Pracowników nie jest zaangażowana w Plan Motywacyjny. Ponadto, umowy o pracę między Spółką a Pracownikami nie wymieniają Planu Motywacyjnego ani MIU/AU w swojej treści jako elementu wynagrodzenia Pracowników. Również inne wewnętrzne regulacje Spółki dotyczące wynagradzania Pracowników nie wymieniają ani Planu Motywacyjnego, ani MIU/AU jako elementu pakietu wynagrodzeń / świadczeń dla Pracowników.

Ponadto Spółka nie jest organizatorem Planu Motywacyjnego i to nie Spółka przyznaje MIU/AU Pracownikom, lecz B. LLC. Spółka nie zarządza Planem Motywacyjnym, lecz jest to uprawnienie B. LLC. Spółka nie płaci B. LLC żadnych opłat ani kosztów związanych z uczestnictwem Pracowników w Planie Motywacyjnym.

Spółka nie jest także stroną żadnych umów regulujących Plan Motywacyjny, w szczególności Spółka nie jest stroną umów zawartych pomiędzy Pracownikami a B. LLC dotyczących Planu Motywacyjnego.

Wszystkie wypłaty dla Pracowników będą dokonywane przez B. LLC lub odpowiednie strony trzecie, a nie przez Spółkę. Spółka nie zapłaci Pracownikowi żadnych kwot bezpośrednio, ani nie będzie pośrednio finansować takich wypłat.

Biorąc powyższe pod uwagę, świadczenie, które nie wynika ze stosunku pracy, otrzymane od osoby trzeciej (w przedmiotowej sprawie od spółki z siedzibą w USA) – nawet jeżeli jako kryterium stanowiące podstawę jego przyznania został określony fakt istnienia stosunku pracy z określonym podmiotem (spółką z grupy kapitałowej) nie może stanowić podstawy do uznania takiego świadczenia jako pochodzącego ze stosunku pracy.

Jak wskazano bowiem we wniosku organizatorem programu jest B. LLC z siedzibą w USA – i to ta spółka decyduje o przyznawaniu MIU/AU Pracownikom. Pracownicy Spółki będący uczestnikami Planu Motywacyjnego nie są zatrudnieni w B. LLC. Zatem w związku z otrzymaniem przez Pracowników Spółki MIU/AU uczestnicy Planu Motywacyjnego (Pracownicy Spółki) nie uzyskują przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym na Spółce nie będą ciążyć obowiązki płatnika wynikające z art. 31 ustawy, tj. obliczenia, poboru i zapłaty zaliczki na podatek dochodowy od tych przychodów, gdyż Pracownicy nie uzyskują z tego tytułu przychodu ze stosunku pracy. Na Spółce nie ciążą również obowiązki informacyjne, tj. obowiązek przekazywania właściwym organom podatkowym informacji podatkowych o ewentualnych dochodach uzyskiwanych przez Pracowników w związku z uczestnictwem w Planie Motywacyjnym.

Powyższa konkluzja pozostaje aktualna także wobec wprowadzenia do treści ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dnia 1 stycznia 2018 r. przepisu art. 10 ust. 4.

Jak wskazuje Wnioskodawca, po pierwsze, istnieją poważne wątpliwości, czy przepis ten w ogóle ma zastosowanie w analizowanej sytuacji. Jeżeli bowiem MIU lub AU można by uznać za papiery wartościowe, o których mowa w art. 3 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi lub za pochodne instrumenty finansowe (czego Spółka nie rozstrzyga), to warunkiem zastosowania przepisu art. 10 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest to, aby takie prawa (tj. MIU i AU) zostały uprzednio objęte lub nabyte przez Pracowników jako świadczenie w naturze lub nieodpłatne świadczenie.

Zgodnie zaś z art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Tymczasem, po pierwsze, MIU i AU są instrumentami co do zasady niezbywalnymi przez Pracowników (za wyjątkiem sytuacji przewidzianych w Planie Motywacyjnym, czyli przypadków, kiedy Główni Członkowie zadecydują o sprzedaży B. LLC lub np. A. LLC, przez co zbyte lub wykonane zostaną także MIU/AU posiadane przez Pracowników) i nie istnieje rynek, na którym Pracownicy mogliby swobodnie oferować do zbycia MIU/AU i na którym można by ustalić cenę rynkową.

Po drugie, każda MIU/AU wydana Pracownikowi ma przypisany jej Próg Uczestnictwa równy wycenie godziwej wartości rynkowej MIU/AU w dniu przyznania MIU/AU Uczestnikowi, np. Pracownikowi. Oznacza to, że z uwagi na wbudowanie w każdy MIU/AU takiego progu wartości, w dacie nabycia MIU/AU przez Pracownika zawsze każda taka MIU/AU ma wartość godziwą równą zeru. Dopiero bowiem ewentualny wzrost wartości godziwej grupy B. LLC w kolejnych miesiącach / latach może przełożyć się na wzrost wartości godziwej MIU/AU i stworzyć szansę uzyskania realnego przysporzenia majątkowego dla posiadaczy MIU/AU.

Z tego względu, w dacie nabywania MIU/AU, ich wartość rynkowa (o ile za taką uznać wartość godziwą wg dokonywanej okresowo wyceny – gdyż MIU/AU nie posiadają wartości rynkowej wyznaczanej cenami stosowanymi w obrocie na rynku) wynosi zero. Stąd Pracownicy nabywający MIU/AU w dacie ich nabycia nie mogą osiągnąć przychodu w postaci świadczenia w naturze, gdyż świadczenie to nie posiada dodatniej wartości.

W konsekwencji, nie sposób jest uznać, że spełnione są przesłanki art. 10 ust. 4 ustawy, czyli że Pracownicy nabyli MIU/AU (o ile MIU/AU są pochodnymi instrumentami finansowymi) „w następstwie objęcia lub nabycia tych praw jako świadczenie w naturze lub nieodpłatne świadczenie”. Pojęcia „świadczenie w naturze lub nieodpłatne świadczenie” mają bowiem swoje ścisłe znaczenie zdefiniowane w ustawie i zjawiska te nie mogą wystąpić, o ile nie występuje dodatnia różnica wartości pomiędzy uzyskanym przez podatnika świadczeniem, a zapłaconą ceną (przysporzenie).

Przyjmując jednak hipotetycznie, że art. 10 ust. 4 ustawy miałby tutaj zastosowanie, to i tak z uwagi na argumenty przedstawione powyżej nie można uznać, aby przychody uzyskiwane następnie przez Pracowników z realizacji lub zbycia takich MIU/AU stanowiły przychody ze stosunku pracy. Jak bowiem wykazano powyżej, świadczenie (MIU/AU), które nie wynika ze stosunku pracy, otrzymane od osoby trzeciej (w przedmiotowej sprawie od B. LLC) – nawet jeżeli jako kryterium stanowiące podstawę jego przyznania został określony fakt istnienia stosunku pracy z określonym podmiotem (Spółką) – nie może stanowić podstawy do uznania takiego świadczenia jako pochodzącego ze stosunku pracy.

Reasumując, niezależnie od tego, czy art. 10 ust. 4 ustawy miałby zastosowanie w analizowanej sytuacji, nie zmienia to konkluzji, że w żadnym momencie wykonywania Planu Motywacyjnego Pracownicy nie uzyskują przychodu ze stosunku pracy, zaś Spółka nie jest zobowiązana do wykonywania obowiązków płatnika, ani do wykonywania innych obowiązków informacyjnych.

Końcowo Wnioskodawca nadmienia, że stanowisko Spółki potwierdzają liczne interpretacje organów podatkowych (tytułem przykładu Wnioskodawca podaje następujące sygnatury rozstrzygnięć: IPPB2/415-290/13-3/MK; ILPB2/415-922/14-2/JK; IBPBII/2/415-175/11/CJS; 0461-ITPB2.4511.13.2017.2.IB; IBPB-2-2/4511-314/16/MZM; IPPB2/4511-682/15-4/KW1; IBPBII/2/415-1162/14/LCz; IPPB2/415-1025/14-2/AS; IPPB2/415-797/14-2/MK; IPPB2/415-290/13-2/MK; IPPB2/415-67/13-3/AS) oraz wyroki sądów administracyjnych (tytułem przykładu Wnioskodawca podaje następujące sygnatury wyroków: III SA/Wa 570/09; II FSK 1410/10; II FSK 1113/10; II FSK 783/13; II FSK 730/13; II FSK 3136/12; II FSK 1428/12). Pomimo że te interpretacje i orzeczenia były wydawane w indywidualnych stanach faktycznych innych podmiotów, a przez to nie mają bezpośredniego zastosowania do sytuacji Spółki, to jednak stany taktyczne tam rozpatrywane były na tyle podobne do przedstawionego w niniejszym wniosku, że wymienione interpretacje i orzeczenia powinny być wzięte pod uwagę także przy rozpatrywaniu niniejszego wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych i zdarzeń przyszłych jest prawidłowe, jednak z innych względów niż wskazane przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych.

Ustawa przewiduje przy tym dwa „tryby” zapłaty/poboru podatku dochodowego od osób fizycznych:

• tzw. samoobliczenie (samowymiar) i zapłatę podatku przez podatnika;
• obliczenie i pobór podatku przez płatnika.

Zasadą jest, że obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ciąży na podatnikach. Niemniej jednak, w odniesieniu do licznych sytuacji zasada ta została wyłączona przez ustawodawcę, poprzez nałożenie obowiązków płatnika na podmioty wypłacające podatnikowi (stawiające do dyspozycji podatnika) należności stanowiące jego dochody (przychody).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza system poboru podatku przez płatnika w przypadkach wskazanych w art. 31, 33, 34, 35, 41 i 42e. Wymienione przepisy nakładają obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. na:

• osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane „zakładami pracy” – w odniesieniu do uzyskiwanych od tych zakładów pracy przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy oraz wypłacanych przez nie zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego (art. 31),
• spółdzielnie pracy – w odniesieniu do wypłat z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej (art. 31);
• osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej – w odniesieniu do dokonywanych na rzecz osób określonych w art. 3 ust. 1 świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 (art. 41 ust. 1);
• osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej – w odniesieniu do dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13 i 14 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10 (art. 41 ust. 4).

Należy ponadto wskazać, że w określonych przez ustawodawcę sytuacjach wypłaty należności na rzecz podatnika lub realizacji świadczeń na rzecz podatnika, na podmiotach dokonujących tych wypłat lub świadczeń ciążą obowiązki o charakterze informacyjnym (np. art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jak wynika z powołanych przepisów, ustawodawca ustanowił obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych poprzez:

• określenie rodzaju podmiotu dokonującego wypłaty (realizacji) świadczeń na rzecz podatników, przy czym rodzaj podmiotu jest określany poprzez wskazanie jego formy organizacyjnej, jego statusu bądź roli, jaką podmiot ten pełni w relacji z podatnikiem oraz
• określenie kategorii przychodów (dochodów) w odniesieniu do których na ww. podmiotach ciążą obowiązki płatnika podatku.

Podstawowym warunkiem dla rozważań o obowiązku płatnika jest jednak istnienie relacji: udzielający świadczenia (płatnik) – uzyskujący świadczenie (podatnik). Udzieleniem świadczenia jest przy tym zarówno sytuacja, gdy świadczenie jest przekazywane bezpośrednio przez płatnika, jak również sytuacja, gdy świadczenie jest realizowane przez podmiot trzeci, ale jest „zlecane”, „organizowane” przez płatnika (czyli w istocie pochodzi od płatnika).

W szczególności, w odniesieniu do powołanego art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nadającego status płatnika podatku „zakładom pracy”, należy podkreślić, że przepis ten dotyczy:

• przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy uzyskiwanych od zakładów pracy oraz
• zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy.

Analiza treści ww. przepisu wymaga wskazania, że ogólne określenie „przychodów” zawiera art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do tego przepisu przychodami (z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Pojęcie przychodu wiąże się z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się – stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy – wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak wynika z art. 12 ust. 1 ustawy, przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy rozumiane są przez ustawodawcę szeroko. Pojęcie to obejmuje zarówno świadczenia pieniężne, jak i wartość świadczeń niepieniężnych, w tym świadczeń nieodpłatnych. W szczególności, ustawodawca nie ogranicza omawianego pojęcia do wynagrodzenia za pracę, a wskazany przez niego katalog rodzajów przychodów ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych zawarty w powołanym przepisie ma charakter przykładowego wyliczenia (świadczy o tym użyte sformułowanie „w szczególności”).

O tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy, decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik, czy także inna osoba, niezwiązana z pracodawcą. Istotne jest także to, czy istnieje związek prawny lub faktyczny danego świadczenia z istniejącym stosunkiem pracy. Nie ma natomiast znaczenia, z jakiego źródła pracodawca pokrywa wypłatę danych świadczeń dla pracowników – czy pokrywa wypłatę tych świadczeń bezpośrednio ze środków własnych czy pośrednio poprzez zapewnienie wypłaty świadczeń ze źródeł bezpośrednio z pracodawcą niezwiązanych.

Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika (pracownika) powstaniem przysporzenia majątkowego, uzyskane bezpośrednio lub pośrednio od pracodawcy i mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W analizowanym przypadku Spółka rozważa, czy ciążą na niej obowiązki płatnika wynikające z art. 31 i art. 38 omawianej ustawy i obowiązki informacyjne określone w art. 39 ustawy w związku z udziałem jej pracowników w programie motywacyjnym utworzonym przez B. LLC – podmiot z grupy kapitałowej, do której należy Wnioskodawca.

W związku z powyższym, należy w pierwszej kolejności rozważyć, czy pracownicy Wnioskodawcy otrzymują opisane świadczenia od Wnioskodawcy czy od innego podmiotu. Obowiązki płatnika po stronie Wnioskodawcy mogłyby bowiem powstać wyłącznie w odniesieniu do sytuacji udzielenia przez niego świadczeń na rzecz pracowników.

Świadczeniami wymienionymi we wniosku, uzyskiwanymi przez pracowników w związku z uczestnictwem w programie motywacyjnym są:

1. przyznanie i wydanie Management Incentive Units (MIU);
2. przyznanie i wydanie Appreciation Units (AU);
3. nabycie MIU;
4. nabycie AU;
5. otrzymanie Wypłat związanych z MIU;
6. otrzymanie Wypłat związanych z AU.

Jak wskazano w opisie sytuacji faktycznych zawartym we wniosku:

1. podmiotem organizującym program motywacyjny i przyznającym MIU oraz AU pracownikom spółek z grupy (w tym pracownikom Wnioskodawcy) jest B. LLC;
   
2. Wnioskodawca nie jest „zaangażowany” w program motywacyjny:
   
   
   
   
   1. nie zarządza programem,
      
   2. nie jest stroną żadnych umów regulujących funkcjonowanie programu motywacyjnego,
      
   3. nie jest stroną umów pomiędzy pracownikami a B. LLC dotyczących ich uczestnictwa w programie motywacyjnym;
      
   4. nie ponosi kosztów uczestnictwa swoich pracowników w programie (nie płaci na rzecz B. LLC żadnych opłat ani wynagrodzeń związanych z uczestnictwem jego pracowników w programie, nie finansuje bezpośrednio ani pośrednio świadczeń uzyskiwanych przez jego pracowników w ramach programu),
      
   5. nie dokonuje świadczeń wynikających z programu na rzecz pracowników;
      
      
3. uprawnienie pracowników Wnioskodawcy do uczestnictwa w programie motywacyjnym, w tym uzyskania MIU oraz AU jest związane z zatrudnieniem ich u Wnioskodawcy jako spółki z grupy kapitałowej;
   
4. możliwość i zasady uczestnictwa w programie motywacyjnym nie wynikają z treści umów o pracę zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a jego pracownikami, ani z wewnętrznych regulacji Spółki dotyczących wynagradzania pracowników.







W takiej sytuacji faktycznej nie można stwierdzić, że świadczenia pracowników związane z uczestnictwem w programie motywacyjnym są przez nich uzyskiwane od Wnioskodawcy. Podmiotem przekazującym opisane świadczenia jest B. LLC jako świadczeniodawca Programu. W szczególności, przedstawione okoliczności faktyczne sprawy nie dają podstaw do uznania, że B. LLC realizuje na rzecz pracowników Wnioskodawcy świadczenia „zlecone”, „zorganizowane” przez Wnioskodawcę.

Skoro Wnioskodawca nie jest podmiotem dokonującym opisanych we wniosku świadczeń na rzecz pracowników, po stronie Wnioskodawcy nie powstaną obowiązki płatnika określone w art. 31 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ani obowiązki informacyjne, o których mowa w art. 39 ustawy, niezależnie od kwalifikacji podatkowej opisanych świadczeń po stronie pracowników Wnioskodawcy jako podatników.

Tym samym, samo stanowisko Wnioskodawcy, wedle którego w opisanych stanach faktycznych i zdarzeniach przyszłych nie powstają po jego stronie obowiązki płatnika i obowiązki o charakterze informacyjnym wynikające odpowiednio z art. 31, 38 i 39 omawianej ustawy jest prawidłowe. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy opiera się jednak w znacznej części na argumentach dotyczących kwalifikacji podatkowej opisanych świadczeń po stronie pracowników jako podatników. Argumenty te nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia problemowych kwestii wobec braku możliwości przypisania realizacji opisanych świadczeń osobie Wnioskodawcy.

Z uwagi dokonaną ocenę stanowiska Wnioskodawcy (tj. uznanie stanowiska za prawidłowe, jednak z innych względów niż wskazane przez Wnioskodawcę) niniejsza interpretacja nie rozstrzyga, czy Wnioskodawca we własnym stanowisku w sprawie dokonał prawidłowej kwalifikacji podatkowej opisanych świadczeń po stronie pracowników jako podatników. Skoro bowiem Wnioskodawca nie jest podmiotem wypłacającym te świadczenia kwestia ich kwalifikacji podatkowej dla potrzeb realizacji obowiązków płatnika nie stanowi indywidualnej sprawy Wnioskodawcy jako zainteresowanego w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Wobec powyższego, przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie kwestia istnienia po stronie Wnioskodawcy obowiązków określonych w art. 31, art. 38 i art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Niniejsza interpretacja indywidualna nie rozstrzyga natomiast, czy uzyskiwane przez pracowników Wnioskodawcy świadczeń w związku z opisanym programem motywacyjnym powoduje po ich stronie obowiązki podatkowe, w szczególności nie rozstrzyga, czy uzyskane świadczenia są przychodami pracowników, w tym przychodami z określonych źródeł przychodów. Kwestie te nie są bowiem decydujące dla wyjaśnienia indywidualnej sprawy Wnioskodawcy jako podmiotu nie dokonującego opisanych świadczeń.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tych zdarzeń oraz zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r, poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.