Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPTPP4/4512-38/15-6/18-S/OS
z 20 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 1649, z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 listopada 2015 r. sygn. akt I SA/Łd 880/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 24 maja 2018 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 stycznia 2018 r. sygn. akt I FSK 528/16 (data wpływu 19 marca 2018 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2015 r. (data wpływu 21 stycznia 2015 r.), uzupełnionym pismami z dnia 25 lutego 2015 r. (data wpływu 27 lutego 2015 r.) i z dnia 2 kwietnia 2015 r. (data wpływu 7 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem paliwa oraz wydatków eksploatacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem paliwa oraz wydatków eksploatacyjnych.

Wniosek został uzupełniony pismami z dnia 25 lutego 2015 r. (data wpływu 27 lutego 2015 r.) i z dnia 2 kwietnia 2015 r. (data wpływu 7 kwietnia 2015 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy oraz własnego stanowiska.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 21 kwietnia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IPTPP4/4512-38/15-5/BM, w której stwierdził, że w przypadku pracownika-serwisanta, który pełni po godzinach pracy dyżur w miejscu zamieszkania oraz pozostaje w gotowości do świadczenia usług serwisowych w razie wystąpienia awarii niedającej się zdalnie usunąć, użycie przez niego samochodu służbowego polegające na przemieszczeniu się tym samochodem spod siedziby firmy do miejsca zamieszkania (gdzie pełniony jest dyżur) i odwrotnie (co w razie konieczności wykorzystania pojazdu do przejazdu na obiekt klienta w celu usunięcia awarii znacznie skraca czas dojazdu do miejsca awarii) – samochód ten nie będzie wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy, zatem Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków na zakup paliwa oraz od wydatków eksploatacyjnych. Wnioskodawcy od przedmiotowych samochodów będzie przysługiwało prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego z tytułu wydatków eksploatacyjnych, zgodnie z art. 86a ust. 1. Natomiast od wydatków na zakup paliwa przeznaczonego do napędu tych samochodów osobowych – stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy nowelizującej – do dnia 30 czerwca 2015 r. Spółce nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 21 kwietnia 2015 r. znak: IPTPP4/4512-38/15-5/BM wniósł pismem z dnia 30 kwietnia 2015 r. (data wpływu 4 maja 2015 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 28 maja 2018 r. znak: IPTPP3/4512-1-3/15-2/IF stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 21 kwietnia 2015 r. znak: IPTPP4/4512-38/15-5/BM złożył skargę z dnia 29 czerwca 2015 r. (data wpływu 1 lipca 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 17 listopada 2015 r. sygn. akt I SA/Łd 880/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 21 kwietnia 2015 r. znak: IPTPP4/4512-38/15-5/BM.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 listopada 2015 r. sygn. akt I SA/Łd 880/15, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów złożył skargę kasacyjną z dnia 30 grudnia 2015 r. znak IPTRP-4512-3-176/15-3 do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z dnia 31 stycznia 2018 r. sygn. akt I FSK 528/16 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem paliwa oraz wydatków eksploatacyjnych, wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z o.o. z siedzibą (zwana dalej Wnioskodawcą lub Spółką) jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Koncentruje swoją działalność na świadczeniu usług w branży automatyki przemysłowej i informatyki do zastosowań przemysłowych. Dostarcza systemy do obiektów o charakterze strategicznym, tj. terminali i baz paliw, kopalni węgla brunatnego itp. Charakter świadczonych przez Wnioskodawcę usług wymaga od pracowników częstych wyjazdów służbowych, gdyż większość prac wykonywana jest na obiektach klientów. Ponadto, w ramach struktury organizacyjnej Wnioskodawcy funkcjonuje odrębny Dział Serwisu. Spółka zawarła kilkanaście umów z klientami, na podstawie których zapewnia im całodobowe wsparcie techniczne polegające na ciągłej gotowości ekipy serwisowej do usuwania awarii na obiektach (24 h/7 dni). Szczegółowe zasady świadczenia usług serwisowych przedstawione są w dalszej części niniejszego wniosku.

Pracownicy Spółki wykorzystują do celów prowadzonej działalności gospodarczej m. in. dwa pojazdy służbowe, w związku z którymi dokonują pełnego odliczenia (pojazdy te wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług). Są to samochody marki ... Liczba miejsc siedzących w pojeździe wynosi 5, zaś dopuszczalna masa całkowita pojazdu - 2290 kg. Nie są to pojazdy, o których mowa w art. 86a ust. 9 pkt 1 -3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej: u.p.t.u.), czyli takie, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Oznacza to również, że nie są to pojazdy, w przypadku których spełnienie określonych wymagań technicznych stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego potwierdzonego adnotacją w dowodzie rejestracyjnym lub dokumentów wydawanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Nie są to również pojazdy konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie.

Wskazane pojazdy są leasingowane przez Spółkę (umowy leasingu zostały zawarte 16 września 2014 r.). Ponieważ są one użytkowane wyłącznie do celów prowadzonej działalności, (prowadzona jest stosowna ewidencja ich przebiegu zawierająca elementy wskazane w art. 86a ust. 7 u.p.t.u., jak również w określonym przepisami terminie została złożona właściwemu organowi podatkowemu deklaracja VAT-26), Wnioskodawca dokonuje pełnego odliczenia podatku od towarów i usług. W związku z tym w Spółce funkcjonuje regulamin korzystania z samochodów służbowych. Określa on ogólne zasady korzystania z pojazdów oraz zasady dotyczące samochodów objętych ewidencją przebiegu pojazdu (objętych zakresem niniejszego wniosku). Wnioskodawca również zaznaczył, że tankowanie pojazdów odbywa się za pośrednictwem tzw. kart flotowych (umożliwiają one tankowanie paliwa oraz zakup usług na wybranych stacjach objętych programem). Wnioskodawca zaznaczył, że zakresem niniejszego wniosku objęte są właśnie wydatki związane z zakupem paliwa oraz innymi kosztami eksploatacji (tzn. zakup płynów, części zamiennych, koszty bieżących remontów, przeglądów gwarancyjnych itp.).

Zawarte przez Spółkę umowy serwisowe nakładają na nią obowiązek niezwłocznej reakcji na zgłaszane awarie. Pracownicy - serwisanci pełnią po godzinach pracy dyżury w miejscu zamieszkania w celu zapewnienia całodobowej dyspozycyjności. Jako że awarie są sytuacjami nieprzewidywalnymi, nie ma możliwości zaplanowania z góry godzin pracy.

Spółka świadczy wsparcie serwisowe dwojakiego rodzaju - po pierwsze jest to telefoniczne wsparcie techniczne polegające na ustaleniu przyczyn awarii oraz zdalnym ich usunięciu za pośrednictwem sieci … (w miarę możliwości). Pracownicy - serwisanci dyżurujący w miejscu zamieszkania wyposażeni są w odpowiedni sprzęt komputerowy i sieciowy pozwalający na zdalne usunięcie awarii. Jeśli jednak usunięcie usterki w ten sposób nie jest możliwe, wówczas świadczone są usługi drugiego typu - pracownicy Spółki są wówczas zobowiązani jak najszybciej dotrzeć do obiektu klienta wraz z częściami zapasowymi oraz dokonać naprawy. Zaznaczyć należy, że serwisowane obiekty klientów zlokalizowane są na obszarze całej Polski (w tym np. okolice …. etc.), co często wiąże się z kilkugodzinnym dojazdem. Kluczowe znaczenie ma szybki i sprawny dojazd do miejsca awarii, w tym jak najszybszy wyjazd z …., czas dojazdu wlicza się bowiem do czasu naprawy.

Ponadto Wnioskodawca zwraca uwagę na fakt, iż w umowach serwisowych z klientami przewidziane są kary za opóźnienie w przystąpieniu do naprawy awarii oraz jej wykonaniu. Zagadnienie dotyczące konkretnego czasu reakcji regulowane jest każdorazowo w danej umowie. Dla przykładu:

• W umowie z klientem X uzgodniono, że czas naprawy zdalnej wynosi 1 godzinę, zaś czas faktycznej naprawy na obiekcie związanej z dojazdem samochodem służbowym wynosi 12 godzin; kara za opóźnienie wynosi zaś ok. 1 900 zł/godzinę;
  

• W umowie z klientem Y uzgodniono, że czas naprawy zdalnej wynosi 3 godziny, zaś czas faktycznej naprawy na obiekcie związanej z dojazdem samochodem służbowym wynosi 18 godzin; kara za opóźnienie wynosi zaś ok. 200 zł/godzinę;
  

• W umowie z klientem Z uzgodniono, że czas naprawy zdalnej wynosi 6 godzin, zaś czas faktycznej naprawy na obiekcie związanej z dojazdem samochodem służbowym wynosi 24 godziny; kara za opóźnienie wynosi zaś ok. 1 000 zł/dzień.
  
  

Powyższe przykłady wskazują, że na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek dotarcia do klienta w jak najkrótszym czasie i usunięcia awarii (skrócenie czasu dojazdu pozwala także na mniej nerwowe działanie pracowników podczas poszukiwania i usuwania przyczyny awarii) – w przeciwnym razie Spółce grożą określone konsekwencje finansowe.

W związku z tym Spółka rozważa możliwość parkowania samochodów służbowych przez pracowników-serwisantów pełniących dyżury domowe w ich miejscu zamieszkania (na czas trwania dyżuru).

W uzupełnieniu wniosku z dnia 25 lutego 2015 r. Wnioskodawca podał, iż we wniosku wskazano, że u Wnioskodawcy funkcjonuje regulamin korzystania z samochodów służbowych. Wnioskodawca pragnie dodać, że część II tego regulaminu poświęcona jest zasadom związanym z wykorzystywaniem samochodów wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej. W części tej znajduje się m.in. zapis, zgodnie z którym samochody służbowe objęte prowadzeniem ewidencji przebiegu pojazdu VAT wykorzystywane są przez pracowników wyłącznie do celów służbowych. Regulamin przewiduje ponadto obowiązek dokonywania niezwłocznych wpisów do ewidencji przebiegu pojazdów. W części II pkt 6 przewidziano zaś, że wykorzystanie samochodów niezgodnie z postanowieniami regulaminu może być uznane za naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, a na pracowniku może ciążyć obowiązek naprawienia szkody poniesionej przez pracodawcę w pełnej jej wysokości. Każdy pracownik jest bowiem zobowiązany do przestrzegania postanowień regulaminu pod ww. rygorem. W kontekście pytania zawartego we wniosku należy podkreślić, że Wnioskodawca planuje uwzględnić w regulaminie zapis, zgodnie z którym pracownik-serwisant pełniący po godzinach pracy dyżur w miejscu zamieszkania będzie miał prawo parkowania pojazdu służbowego w miejscu zamieszkania wyłącznie podczas pełnienia w tym miejscu dyżuru po godzinach pracy (w czasie jego trwania), zabronione jest bowiem używanie pojazdów do innych niż służbowe celów.

Przejazdy z siedziby firmy do miejsca zamieszkania oraz odwrotnie, związane z pełnieniem dyżuru, o którym mowa w zdarzeniu przyszłym, będą również uwzględniane w prowadzonej ewidencji przebiegu pojazdów, a ponieważ odległości pomiędzy miejscem zamieszkania pracowników a siedzibą firmy są znane Wnioskodawcy, możliwa będzie dokładna weryfikacja ewidencji w zakresie przejazdów objętych wnioskiem w ramach kontroli dokonywanej przez kierownictwo. Kierownictwo firmy regularnie bowiem dokonuje weryfikacji i podpisuje ewidencję, mając również możliwość sprawdzenia stanu licznika pojazdu.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 2 kwietnia 2015 r. Wnioskodawca wskazał, iż zakresem pytania objęte są wydatki ponoszone w związku z samochodami osobowymi (taki rodzaj pojazdu widnieje w dowodach rejestracyjnych oraz kartach obydwu pojazdów).

W dowodach rejestracyjnych obydwu pojazdów oraz kartach pojazdów widnieją następujące dane: liczba miejsc w obydwu pojazdach wynosi 5. Dopuszczalna masa całkowita obydwu pojazdów wynosi zaś 2290 kg. Dopuszczalna ładowność nie jest wskazana w dokumentach, jednak można ją ustalić na podstawie innych danych w nich zawartych. Zgodnie z art. 2 pkt 56 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.) dopuszczalna ładowność oznacza największą masę ładunku i osób. jaką może przewozić pojazd, która stanowi różnicę dopuszczalnej masy całkowitej i masy własnej pojazdu. Zatem w oparciu o tę definicję można wskazać, że dopuszczalna ładowność pojazdów objętych wnioskiem wynosi 790 kg (dopuszczalna masa całkowita 2290 kg - masa własna 1500 kg = 790 kg).

Dyżury w miejscu zamieszkania pełnione są przez pracowników Działu Serwisu, jest to stała, ograniczona liczba osób. Zasadniczo dyżury pełni więc ta sama grupa pracowników. Jednak wyjątkowo (w przypadku np. choroby lub urlopu) możliwe są w tym zakresie zastępstwa (na czas trwania choroby lub urlopu) - wówczas serwisantów zastępują pracownicy z innych działów technicznych, jednak jest to również ograniczona, wąska grupa pracowników, nie dowolna. Obecnie dyżury pełnione są jednocześnie i niezależnie przez dwóch pracowników. Każdy pracownik pełni dyżur całodobowo.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku pracownika-serwisanta, który pełni po godzinach pracy dyżur w miejscu zamieszkania oraz pozostaje w gotowości do świadczenia usług serwisowych w razie wystąpienia awarii niedającej się zdalnie usunąć, użycie przez niego samochodu służbowego polegające na przemieszczeniu się tym samochodem spod siedziby firmy do miejsca zamieszkania (gdzie pełniony jest dyżur) i odwrotnie (co w razie konieczności wykorzystania pojazdu do przejazdu na obiekt klienta w celu usunięcia awarii znacznie skraca czas dojazdu do miejsca awarii) - będzie naruszało użytek pojazdu wyłącznie do działalności gospodarczej uprawniający do pełnego odliczenia w podatku od towarów i usług (chodzi o wydatki na zakup paliwa oraz koszty eksploatacyjne)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku pracownika-serwisanta pełniącego po godzinach pracy dyżur w miejscu zamieszkania, który pozostaje w gotowości do świadczenia usług serwisowych w razie wystąpienia awarii niedającej się zdalnie usunąć, użycie przez niego samochodu służbowego polegające na przemieszczeniu się tym samochodem spod siedziby firmy do miejsca zamieszkania (gdzie pełniony jest dyżur) i odwrotnie (co w razie konieczności wykorzystania pojazdu do przejazdu na obiekt klienta w celu usunięcia awarii znacznie skraca czas dojazdu do miejsca awarii) nie będzie naruszało użytku pojazdu wyłącznie do działalności gospodarczej uprawniającego do pełnego odliczenia w podatku od towarów i usług.

Art. 86 u.p.t.u. stanowi, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony (w takim zakresie, w jakim towary i usługi wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych). Pojazdom poświęcony jest art. 86a u.p.t.u., którego ust. 1 wskazuje, jaką część podatku należnego stanowi podatek naliczony (przepis wprowadza tu ograniczenie do 50%). Z kolei zgodnie z art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a u.p.t.u., to ograniczenie kwoty podatku naliczonego (do 50%) nie ma zastosowania w przypadku, gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, czyli możliwe jest wówczas pełne odliczenie (tj. 100%). Przesłanką pełnego odliczenia jest wykorzystywanie pojazdów wyłącznie do działalności gospodarnej podatnika. Doprecyzowanie tego pojęcia znajduje się w art. 86a ust. 4 pkt 1 u.p.t.u., w myśl którego pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli m.in. sposób ich wykorzystywania przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawcy, charakter pracy i usług świadczonych przez pracowników-serwisantów pełniących po godzinach pracy dyżury domowe wymaga stałego dostępu do samochodów służbowych. Pozostawienie auta w pobliżu miejsc zamieszkania serwisanta istotnie skraca czas dotarcia do klienta. Ta dyspozycyjność w sytuacji awarii niedającej się zdalnie usunąć winna być rozpatrywana w kilku aspektach. Po pierwsze, należy wziąć pod uwagę aspekt czasowy związany z faktem, iż Wnioskodawca zapewnia klientom szybką, sprawną reakcję (okoliczności są każdorazowo precyzowane w umowie), co wpisuje się w wysokie standardy usług oferowanych przez Spółkę.

Po drugie, istotne znaczenie ma także aspekt ekonomiczny, bowiem opóźnienie w dotarciu do obiektu dotkniętego usterką może powodować konkretne konsekwencje natury finansowej (polegające na naliczeniu przez usługodawców kar umownych za nierzetelne wykonanie umowy; kary te opiewają często na duże kwoty). A trzeba zauważyć, że ryzyko takiego opóźnienia zwiększa się w sytuacji, w której serwisant pozostawia pojazd pod siedzibą firmy i w razie awarii jest zmuszony określony czas poświęcić na dojazd do firmy (często znacznie utrudniony w godzinach nocnych).

Po trzecie, należy również zauważyć, że wydłużenie przestoju obiektu związane z niepodjęciem przez serwisanta czynności serwisowych (do którego może dojść w rezultacie konieczności przemieszczania się po odbiór samochodu z siedziby spółki) może również skutkować negatywnymi konsekwencjami dla środowiska naturalnego oraz z zagrożeniem ciągłości dostaw mediów (paliw płynnych, energii elektrycznej, etc.).

Warto w tym miejscu przytoczyć interpretację np. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 31 marca 2014 r. (sygn. ILPB1/415-39/14-2/AMN), w której organ stwierdza, że „przydzielenie samochodu służbowego pracownikom do używania go w celach wykonywania wszelkich czynności służbowych oraz zobowiązanie pracownika do parkowania samochodu w miejscu jego zamieszkania lub jego najbliższej okolicy gwarantującym bezpieczeństwo samochodu, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy.” Interpretacja ta dotyczy co prawda zagadnień związanych z podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jednak zawiera wywody o istotnym znaczeniu w kontekście powyższych rozważań na gruncie podatku od towarów i usług. Mianowicie organ uznaje, że przejazdy z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i odwrotnie stanowić będą realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie pracodawcy (wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub jego najbliższej okolicy), a ponadto gwarantują stałą gotowość do użytkowania pojazdu i osiągania przychodu, co związane jest ściśle z charakterem pracy na danym stanowisku. W niniejszym zdarzeniu przyszłym, charakter pracy serwisantów pełniących po godzinach pracy dyżur w miejscu zamieszkania uzasadnia przyznanie im możliwości przejazdów do i z miejsca zamieszkania (w ramach pełnienia dyżurów domowych), bowiem stanowi to realizację celów służbowych (gotowość do pełnienia obowiązków służbowych) oraz podyktowane jest koniecznością dyspozycyjności nierozerwalnie związanej z ich stanowiskiem.

Sytuację Wnioskodawcy należy zatem odróżnić od przypadków, gdy samochód służbowy jest oddany do dyspozycji pracownika wyłącznie w celu dojazdu do miejsca zamieszkania z miejsca pracy i odwrotnie. W sytuacji Wnioskodawcy pozostawienie pracownikom pojazdów do dyspozycji jest niezbędne do wykonania zobowiązań umownych pracodawcy, które ma on względem swoich klientów. Pozostawienie pracownikowi-serwisantowi pojazdu do dyspozycji służy bezpośrednio wykonywaniu działalności gospodarczej poprzez umożliwienie szybkiej i profesjonalnej interwencji w razie awarii.

Zdaniem Wnioskodawcy, Jego stanowisko w zakresie pytania będącego przedmiotem niniejszego wniosku, nie narusza wykorzystania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej oraz nie przekreśla prawa do pełnego odliczenia. Parkowanie pojazdu pod miejscem zamieszkania przez pracownika-serwisanta, który w miejscu tym pełni dyżur i pozostaje w gotowości do świadczenia usług serwisowych, ma bowiem na celu unikanie opóźnień w świadczeniu tych usług oraz sprawny przejazd w miejsce ewentualnej awarii, stanowi zatem realizację obowiązków służbowych, nie zaś realizację prywatnych celów pracownika.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 25 lutego 2015 r. Wnioskodawca wskazał, iż pragnie uzupełnić swoje stanowisko o tezy zawarte w wyroku WSA w Krakowie z 20 stycznia 2015 r. (I SA/Kr 1834/14), który pojawił się krótko po złożeniu wniosku interpretacyjnego. Wyrok ten zapadł w rezultacie rozpoznania skargi na interpretację indywidualną dotyczącą prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku od towarów i usług z faktury dokumentującej zakup samochodu lub ratę leasingową oraz od zakupów i usług związanych z eksploatacją samochodu (usług naprawy, konserwacji, materiałów eksploatacyjnych, paliwa). Działalność spółki skarżącej opiera się na dystrybucji ulotek, gazetek i innych materiałów reklamowych na zlecenie sieci sklepów, dyskontów, supermarketów i hipermarketów - zarówno lokalnych, jak i ogólnopolskich. W związku z tym pracownicy i współpracownicy spółki muszą być mobilni, aby sprawnie poruszać się na terenie całej Polski i wywiązywać się terminowo z powierzonych im obowiązków. Ponadto w spółce skarżącej działają osoby kontrolujące i nadzorujące wykonanie zleceń przez jej pracowników lub podwykonawców, które również muszą być jak najbardziej mobilne i przemieszczać się w miejsca często od siebie oddalone, a na wszelkie ujawnione nieprawidłowości reagować natychmiastowo ze względu na poważne konsekwencje cywilnoprawne dla spółki (kary, odszkodowania) lub niebezpieczeństwo utraty klientów. Ponieważ kolportaż materiałów reklamowych odbywa się także w weekendy samochód musi być zawsze w pobliżu użytkownika, by ten mógł jak najszybciej dokonać czynności kontrolno-nadzorczych lub przejąć i dokończyć proces dystrybucji. Zatem specyfika działalności spółki uzasadnia konieczność parkowania pojazdów poza siedzibą firmy.

Jak wskazano w uzasadnieniu stanowiska prawnego, specyfika pracy serwisantów Wnioskodawcy (… Sp. z o.o.) również wymaga od nich mobilności, zaś opóźnienia w dojeździe mogą skutkować utratą kontrahentów, koniecznością zapłaty kar umownych, odszkodowań itp.

Wnioskodawca wskazał, iż celem niniejszego uzupełnienia nie jest dokładne przytoczenie przebiegu postępowania, w wyniku którego wydano wskazane rozstrzygnięcie, ale podkreślenie jego najistotniejszych tez, których ogólna natura sprawia, że mają one zastosowanie również do Wnioskodawcy. Wnioskodawca jest świadomy, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach, jednak podkreślić należy, że w wyroku WSA w Krakowie z 20 stycznia 2015 r. Sąd sformułował pewne ogólne uwagi i rozważania, które odnieść można także do zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku podlegającym uzupełnieniu.

Przede wszystkim Wnioskodawca podkreśla, że w opinii Sądu „parkowanie samochodu poza siedzibą firmy nie oznacza automatycznie, tak jak to przyjął organ, że samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej”. Sąd zauważył, że na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) wykształcił się pogląd, zgodnie z którym przejazdy pracowników mobilnych samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem zamieszkania lub jego pobliżu (parkowania), a miejscem wykonywania pracy nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 tej ustawy, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy - o ile przejazdy te nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych. W zdarzeniu przyszłym opisanym we wniosku przejazdy są związane z pełnieniem przez pracowników-serwisantów dyżuru w miejscu ich zamieszkania, zatem niewątpliwie są one wykorzystywane w ramach realizacji zadań służbowych.

Zdaniem krakowskiego WSA nie ma żadnych przeszkód ku temu, by powyższe kwestie rozumieć podobnie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Sąd podkreślił, że możliwość parkowania pojazdu poza siedzibą firmy musi być uzasadniona specyfiką prowadzonej działalności, a także zostać określona w wewnętrznych regulacjach obowiązujących u podatnika, zaś podatnik winien zapewnić odpowiednie mechanizmy kontroli przestrzegania wykorzystania tak postawionych do dyspozycji pracowników (użytkowników) pojazdów wyłącznie dla celów związanych z działalnością gospodarczą (wykonywaniem obowiązków służbowych). Specyfika działalności Wnioskodawcy niewątpliwie uzasadnia możliwość parkowania pojazdu poza siedzibą firmy, a konkretnie w miejscu zamieszkania pracownika-serwisanta pełniącego po godzinach pracy dyżur w miejscu zamieszkania. Jak wskazano w zdarzeniu przyszłym, charakter usług świadczonych przez Wnioskodawcę wymaga stałej dyspozycyjności i mobilności, musi on bowiem pozostawać w ciągłej gotowości do podjęcia akcji serwisowej w ramach oferowanego wsparcia technicznego.

Z art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że jednym z warunków dokonywania pełnych odliczeń podatku od towarów i usług jest, aby sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, szczególnie określony w ustalanych przez niego zasadach, wykluczał ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Wnioskodawca podkreśla, że możliwość parkowania pojazdu w miejscu zamieszkania przez pracownika-serwisanta pełniącego w miejscu zamieszkania dyżur po godzinach pracy zostanie przewidziana w wewnętrznym regulaminie wykorzystania pojazdów służbowych obowiązującym u Wnioskodawcy, bowiem możliwość ta jest w pełni uzasadniona specyfiką prowadzonej działalności. Biorąc pod uwagę obecny kształt regulaminu korzystania z pojazdów służbowych funkcjonującego u Wnioskodawcy, a także jego planowane modyfikacje (tj. uwzględnienie w regulaminie zapisu, zgodnie z którym pracownik-serwisant pełniący po godzinach pracy dyżur w miejscu zamieszkania będzie miał prawo parkowania pojazdu służbowego w miejscu zamieszkania wyłącznie w trakcie pełnienia w tym miejscu dyżuru po godzinach pracy), uznać należy, że w regulaminie przewidziano stosowne zasady (i przewidziane jest wprowadzenie kolejnych), których celem jest uniemożliwienie wykorzystywania pojazdów do celów prywatnych. U Wnioskodawcy będą zatem wprowadzone odpowiednie mechanizmy i zasady, które dadzą maksymalną gwarancję wykorzystania pojazdów służbowych wyłącznie do działalności gospodarczej, a przestrzeganie tych zasad będzie kontrolowane przez kierownictwo, m.in. poprzez regularną weryfikację ewidencji (m.in. w zakresie przejazdów objętych wnioskiem), czy też sprawdzanie stanu licznika.

Wydaje się zatem, że działania Wnioskodawcy, polegające na dostosowaniu regulaminu obwarowanego sankcjami za nieprzestrzeganie zapisów w nim zawartych do przejazdów przewidzianych w zdarzeniu przyszłym, zobowiązanie użytkowników pojazdów do przestrzegania zapisów regulaminu (tak, jak ma to miejsce obecnie) oraz kontrola kierownictwa (tzn. sprawdzanie i podpisywanie ewidencji pojazdów, czy też sprawdzanie stanu licznika), stanowią wystarczające i obiektywne środki dla zabezpieczenia wykorzystania przedmiotowych pojazdów dla celów działalności gospodarczej.

Podsumowując niniejsze uzupełnienie Wnioskodawca wskazał, iż podkreślić należy stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego parkowanie pojazdu pod miejscem zamieszkania przez pracownika-serwisanta, który w tym miejscu pełni dyżur i pozostaje w gotowości do świadczenia usług serwisowych, stanowi realizację obowiązków służbowych, w związku z czym nie narusza wykorzystania pojazdu wyłącznie do działalności gospodarczej oraz nie przekreśla prawa do pełnego odliczenia.

Mając na uwadze rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 listopada 2015 r. sygn. akt I SA/Łd 880/15 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 stycznia 2018 r. sygn. akt I FSK 528/16, stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi (i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego).

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

W myśl art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Zgodnie z art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Stosownie do art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania w przypadku gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą (art. 86a ust. 4 pkt 1).

Przez pojazdy samochodowe, stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy, rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Ww. przepisy wprowadzają ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków, m.in. zakupu paliw do napędu, czy też innych wydatków eksploatacyjnych dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do użytku „mieszanego”, tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

W myśl art. 86a ust. 6 ustawy, ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności.

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Jednocześnie należy zauważyć, że stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 312), zwanej dalej: „ustawą nowelizującą”, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

1. samochodów osobowych;
2. innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
1. 1 – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
2. 2 – dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
3. 3 lub więcej – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.

Przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości pełnego odliczenia podatku naliczonego od zakupu paliwa oraz kosztów eksploatacyjnych tzn. zakupu płynów, części zamiennych, kosztów bieżących remontów, przeglądów gwarancyjnych.

W tym miejscu należy wskazać, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w orzeczeniu z dnia 17 listopada 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 880/15 stwierdził, że z przepisu art. 86a ust. 4 ustawy, wynika, że w celu dokonania pełnego odliczenia podatku od towarów i usług muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych,
2. wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.
   
   

W ocenie Sądu, przepisy ustawy nie określają jednak w jaki sposób podatnik ma zapewnić w swojej firmie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Wskazać jednak należy, że przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów.

W opinii Sądu, parkowanie samochodu poza siedzibą firmy nie oznacza automatycznie, tak jak to przyjął organ, że samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej.

Sąd wskazał, iż na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) wykształcił się pogląd, że przejazdy pracowników mobilnych samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem zamieszkania lub jego pobliżu (parkowania), a miejscem wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 tej ustawy, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Zdaniem Sądu, nie ma żadnych przeszkód ku temu, by kwestie te podobnie rozumieć na gruncie ustawy o podatku VAT. Chodzi jedynie o to, by możliwość parkowania pojazdu poza siedzibą firmy była uzasadniona specyfiką prowadzonej działalności, określona została w wewnętrznych regulacjach obowiązujących u podatnika, zaś podatnik zapewnił odpowiednie mechanizmy kontroli przestrzegania wykorzystania tak postawionych do dyspozycji pracowników (użytkowników) pojazdów wyłącznie dla celów związanych z działalnością gospodarczą (wykonywaniem obowiązków służbowych). W realiach niniejszej sprawy Skarżąca Spółka wyraźnie wskazała, że możliwość parkowania samochodów w miejscu zamieszkania użytkowników, bądź w jego pobliżu zostanie określona w wewnętrznym regulaminie, jest bowiem konieczna i uzasadniona specyfiką prowadzonej działalności. Spółka podkreślała, że parkowanie pojazdu pod miejscem zamieszkania przez pracownika - serwisanta, który w miejscu tym pełni dyżur i pozostaje w gotowości do świadczenia usług serwisowych przez cała dobę, ma na celu unikanie opóźnień w świadczeniu usług oraz sprawny przejazd w miejsce ewentualnej awarii, stanowi zatem realizację obowiązków służbowych, nie zaś realizację prywatnych celów pracownika, co pozwoli uniknąć poważnych konsekwencji cywilnoprawnych dla spółki (kary, odszkodowania). Powyższa okoliczność jest uwarunkowana specyfiką prowadzonej działalności.

Sąd wskazał, że z art. 86a ust. 4 ustawy o VAT wynika że jednym z warunków dokonywania pełnych odliczeń podatku od towarów i usług jest, aby sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, szczególnie określony w ustalanych przez niego zasadach, wykluczał ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. W niniejszej sprawie podatnik wskazał, że w firmie funkcjonuje regulamin korzystania z samochodów służbowych, a część II tego regulaminu poświęcona jest zasadom związanym z wykorzystywaniem samochodów wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej. W części tej znajduje się m.in. zapis, zgodnie z którym samochody służbowe objęte prowadzeniem ewidencji przebiegu pojazdu VAT wykorzystywane są przez pracowników wyłącznie do celów służbowych. Regulamin przewiduje ponadto obowiązek dokonywania niezwłocznych wpisów do ewidencji przebiegu pojazdów. W części II pkt 6 przewidziano zaś, że wykorzystanie samochodów niezgodnie z postanowieniami regulaminu może być uznane za naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, a na pracowniku może ciążyć obowiązek naprawienia szkody poniesionej przez pracodawcę w pełnej jej wysokości. Każdy pracownik jest bowiem zobowiązany do przestrzegania postanowień regulaminu pod ww. rygorem. Nadto spółka planuje uwzględnić w regulaminie zapis, zgodnie z którym pracownik - serwisant, pełniący po godzinach pracy dyżur w miejscu zamieszkania będzie miał prawo parkowania pojazdu służbowego w miejscu zamieszkania wyłącznie podczas pełnienia w tym miejscu dyżuru po godzinach pracy (w czasie jego trwania), zabronione jest bowiem używanie pojazdów do innych niż służbowe celów. Przejazdy z siedziby firmy do miejsca zamieszkania oraz odwrotnie, związane z pełnieniem dyżuru, o którym mowa w zdarzeniu przyszłym, będą również uwzględniane w prowadzonej ewidencji przebiegu pojazdów, a ponieważ odległości pomiędzy miejscem zamieszkania pracowników a siedzibą firmy są znane Wnioskodawcy, możliwa będzie dokładna weryfikacja ewidencji w zakresie przejazdów objętych wnioskiem w ramach kontroli dokonywanej przez kierownictwo. Kierownictwo firmy regularnie bowiem dokonuje weryfikacji i podpisuje ewidencję, mając również możliwość sprawdzenia stanu licznika pojazdu.

Zatem w ocenie Sądu, w przedstawionej przez spółkę sytuacji nie ma obiektywnych możliwości wyeliminowania użycia samochodów do użytku prywatnego, tj. do przejazdu serwisanta do miejsca zamieszkania, czyli de facto pełnienia dyżuru. Zatem w realiach niniejszej sprawy sporządzenie stosownego regulaminu obwarowanego sankcjami za nieprzestrzeganie zapisów w nim zawartych, zapoznanie z nim użytkowników pojazdów, kontrola okresowa oraz kontrola w czasie rzeczywistym stanowią wystarczające i obiektywne środki dla zabezpieczenia wykorzystania przedmiotowych pojazdów dla celów w/w działalności gospodarczej.

Powyższe stanowisko w pełni podzielił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 31 stycznia 2018 r. sygn. akt I FSK 528/16. W opinii NSA, w rozpoznawanej sprawie Sąd pierwszej instancji przeanalizował opis zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o interpretację oraz stanowisko Skarżącej Spółki i zasadnie uznał, że spełnione zostaną warunki określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, pozwalające na odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami opisanymi we wniosku.

Podsumowując, zgodnie z wyrokiem WSA w Łodzi z dnia 17 listopada 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 880/15 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 stycznia 2018 r., sygn. akt I FSK 528/16, należy stwierdzić, że Wnioskodawca jest uprawniony do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków eksploatacyjnych związanych z tymi samochodami, w tym od zakupów paliwa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania zaskarżonej interpretacji indywidualnej tj. w dniu 21 kwietnia 2015 r.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.