2018.07.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4018.3.2018.1.MN
z 24 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 maja 2018 r. (data wpływu 24 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie nieuznania Terenowych Punktów Skupu za miejsce prowadzenia działalności podlegające zgłoszeniu aktualizacyjnemu na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie nieuznania Terenowych Punktów Skupu za miejsce prowadzenia działalności podlegające zgłoszeniu aktualizacyjnemu na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

G.Sp. z o.o. („Wnioskodawca”) jest spółką prawa handlowego mającą siedzibę i miejsce zarządu na terytorium Polski, podlegająca nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych („podatek CIT”).
Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest przetwarzanie i konserwowanie mięsa, z wyłączeniem mięsa z drobiu.
Wnioskodawca, w związku z rodzajem prowadzonej działalności, prowadzi skup zwierzyny w całej Polsce. Skup zwierzyny od dostawców odbywa się w tzw. terenowych punktach skupu („Terenowe Punkty Skupu”).
Terenowe Punkty Skupu, co do zasady, wyposażone są w chłodnie. Terenowe Punkty Skupu nie są na stałe przytwierdzone do podłoża i w każdej chwili mogą być przeniesione w inne miejsce. Obsługą Terenowych Punktów Skupu zajmują się miejscowi mieszkańcy, z którymi Wnioskodawca ma podpisane umowy zlecenie dotyczące (i) udostępniania powierzchni, na której Terenowy Punkt Skupu jest osadzony, (ii) ponoszenia kosztów związanych z działaniem Terenowych Punktów Skupu (tj. prąd) oraz (iii) obsługi Terenowych Punktów Skupu (polegającej na skupywaniu od myśliwych złowionej zwierzyny).
Na terenie Terenowych Punktów Skupu nie ma kasy fiskalnej i nie jest wypłacana żadna należność za skupione mięso. W Terenowych Punktach Skupu wydawany jest dostawcy mięsa dokument MP (tj. magazyn przyjął); nabycie własności i ryzyka utraty mięsa przez Wnioskodawcę od dostawcy następuje w Terenowym Punkcie Skupu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku, prowadzone przez Wnioskodawcę Terenowe Punkty Skupu nie stanowią miejsc prowadzenia działalności gospodarczej, które na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2017 r. poz. 869 ze zm.), („ustawa o ewidencji podatników”) podlegają zgłoszeniu identyfikacyjnemu/zgłoszeniu aktualizacyjnemu NIP-2?

Stanowisko Wnioskodawcy:

I. Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku, prowadzone przez Wnioskodawcę Terenowe Punkty Skupu nie stanowią miejsc prowadzenia działalności gospodarczej, które na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2017 r Poz. 869 ze zm.), („ustawa o ewidencji podatników”) podlegają zgłoszeniu identyfikacyjnemu/zgłoszeniu aktualizacyjnemu NIP-2.

II. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o ewidencji podatników „(...) osoby prawne (...), które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu”.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o ewidencji podatników „podatnicy (...) są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw”.

W świetle art. 5 ust. 3 pkt 1 ustawy o ewidencji podatników „zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera w szczególności pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowią-zujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto: 1. W przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami – NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej (...)”.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy o ewidencji podatników „podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu jednym z tych podatków, z tym że osoby fizyczne są obowiązane dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego tylko w przypadku dokonywania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2011 r. Nr. 108, poz. 626 z późn. zm.). Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się niezależnie od zgłoszenia rejestracyjnego”.

Natomiast na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o ewidencji podatników „podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1 (...) [ustawy o ewidencji podatników] mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż w terminie 1 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych”.

III. Na podstawie delegacji ustawowej wyrażonej w art. 5 ust. 5 ustawy o ewidencji podatników, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych, z wyjątkiem zgłoszeń osób fizycznych będących przedsiębiorcami, biorąc pod uwagę kompletność przekazywanych danych niezbędnych do ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, Minister Rozwoju i Fi-nansów w dniu 19 grudnia 2017 r. wydał rozporządzenie w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych oraz zgłoszeń w zakresie danych uzupełniających (Dz. U. z 2017 r. poz. 2452), (rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów).

Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów określa wzory formularzy zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego m.in. osoby prawnej (NIP-2), stanowiącym załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów.

W opisie pola B.7 niniejszego zgłoszenia (adresy miejsc prowadzenia działalności), wpisano: „W zgłoszeniu identyfikacyjnym podać adresy wszystkich miejsc prowadzenia działalności (również hurtowni, magazynów, składów), a w zgłoszeniu aktualizacyjnym stosownie do okoliczności i zmian. W przypadku braku miejsca na wpisanie dalszych adresów sporządzić listę adresów tych miejsc odpowiednio, zgodnie z zakresem części B. 7. (poz. 46-57). Formularz składany za pomocą środków komunikacji elektronicznej obejmuje listę. W przypadku adresu nietypowego (np. sklep w przejściu podziemnym, działalność na terenie kraju) dane adresowe podać z możliwą dokładnością”.

IV. Zauważyć należy, iż ani ustawa o zasadach ewidencji podatników, ani też ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.), („Ordynacja podatkowa”) nie definiują pojęcia „miejsce prowadzenia działalności”.

Art. 3 pkt 9 Ordynacji podatkowej stanowi jednak, iż pod pojęciem „działalności gospodarczej” rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonujące taką działalność - do przedsiębiorców”.

Natomiast art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r. poz. 646), wskazuje jedynie, iż „działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły.” Z kolei, ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm.), (ustawa o VAT) w art. 15 ust. 2 wskazuje, iż ,działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”.

V. W świetle powyższych regulacji prawnych za „miejsce prowadzenia działalności” należy uznać miejsce, gdzie zdefiniowana w powyższych przepisach działalność gospodarcza jest wykonywana. Ponadto, winna być ona prowadzona w celach zarobkowych, tj. w celu osiągnięcia przychodu (zysku) oraz wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły lub chociażby częstotliwy. Miejsce prowadzenia działalności oznacza zatem miejsce, w którym przedsiębiorca podejmuje czynności w zakresie działalności gospodarczej lub statutowej. Za takie miejsca można przykładowo uznać filie, przedstawicielstwa, oddziały, a także punkty, w których przedsiębiorca podejmuje czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

VI. Pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności” od dnia 1 lipca 2011 r. uregulowano w obowiązującym od tej daty rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, str. 1), (Rozporządzenie Wykonawcze Rady UE”).

Zgodnie z art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady UE „1) Na użytek stosowania art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. 2) Na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

Z części wstępnej (preambuły) – punkt (4) wynika, że podstawowym celem Rozporządzenia wykonawczego Rady UE jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do Dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie. Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości („TSUE”).

VII. Odnosząc się zatem do orzecznictwa TSUE w tym zakresie (mającego wpływ na kształt ww. definicji stałego miejsca prowadzenia działalności określonej w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady UE) zauważyć należy, że w wyroku w sprawie C-168/84 pomiędzy Gunter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Aitstadt (Niemcy) TSUE stwierdził, że „Artykuł 9(1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...).”

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) TSUE potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

W sprawie C-260/95 Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s TSUE stwierdził, że ,,(...) Ponadto niepodobna uznać że usługi są dostarczane w innym zakładzie niż miejsce, gdzie dostawca prowadzi działalność, chyba że zakład jest minimalnej wielkości, a zasoby kadrowe i techniczne niezbędne do świadczenia usług są stale obecne”. Warto tu także przytoczyć wyroki m.in. w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym TSUE wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim.

VIII. Miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się powinno zatem pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że w określonym miejscu prowadzona jest działalność gospodarcza, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

IX. Biorąc pod uwagę wskazane wyżej kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada miejsce prowadzenia działalności w określonym miejscu, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jak stanowi zaś art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, które z kolei zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

X. Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Wnioskodawca, w związku z rodzajem prowadzonej działalności, prowadzi skup zwierzyny w całej Polsce. Skup zwierzyny odbywa się w Terenowych Punktach Skupu. Terenowe Punkty Skupu, co do zasady, wyposażone są w chłodnie. Terenowe Punkty Skupu nie są jednak na stałe przytwierdzone do podłoża i w każdej chwili mogą być przeniesione w inne miejsce. Obsługą Terenowych Punktów Skupu zajmują się miejscowi mieszkańcy, z którymi Wnioskodawca ma podpisane umowy zlecenie dotyczące (i) udostępniania powierzchni, na której Terenowy Punkt Skupu jest osadzony, (ii) ponoszenia kosztów związanych z działaniem Terenowych Punktów Skupy (tj. prąd) oraz (iii) obsługi Terenowych Punktów Skupu (polegającej na skupywaniu od myśliwych złowionej zwierzyny. Na terenie Terenowych Punktów Skupu nie ma jednak kasy fiskalnej i nie jest wypłacana żadna należność za skupione mięso. W Terenowych Punktach Skupu wydawany jest dostawcy mięsa jedynie dokument MP (tj. magazyn przyjął), przy czym nabycie własności i ryzyka utraty mięsa przez Wnioskodawcę od dostawcy następuje w Terenowym Punkcie Skupu.

XI. W związku z tym należy stwierdzić, że Terenowe Punkty Skupu nie będą stanowiły „miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, a tym samym nie będą podlegały zgłoszeniu identyfikacyjnemu / zgłoszeniu aktualizacyjnemu NIP-2. Dla uznania bowiem czy dane miejsce, inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej, jest miejscem prowadzenia działalności gospodarczej istotne jest czy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie personalnym i technicznym umożliwiającą, a zarazem i zapewniającą prowadzenie działalności m.in. takiej jak sprzedaż świadczeń/towarów wytwarzanych przez podatnika.

XII. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku, prowadzone przez Wnioskodawcę Terenowe Punkty Skupu nie stanowią miejsc prowadzenia działalności gospodarczej, które na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy o ewidencji podatników podlegają zgłoszeniu identyfikacyjnemu/zgłoszeniu aktualizacyjnemu NIP-2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2017 r. poz. 869 ze zm.), zwanej dalej ustawą o NIP, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 i ust. 3 cyt. ustawy, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków, a także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Na podstawie art. 5 ust. 1 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

W myśl art. 5 ust. 2b ww. ustawy, zgłoszenie identyfikacyjne podatników wpisanych do Krajowego Rejestru Sądowego zawiera dane:

objęte treścią wpisu w Krajowym Rejestrze Sądowym, z wyłączeniem rejestru dłużników niewypłacalnych, przekazywane automatycznie za pośrednictwem systemu teleinformatycznego;
uzupełniające: skróconą nazwę (firmę), wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej, dane kontaktowe, w przypadku osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych - dane dotyczące poszczególnych wspólników, w tym ich identyfikatory podatkowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 2c ww. ustawy, podatnicy wpisani do Krajowego Rejestru Sądowego dokonują zgłoszenia identyfikacyjnego wyłącznie w zakresie danych uzupełniających wskazanych w ust. 2b pkt 2, w terminie 21 dni od dnia dokonania wpisu podmiotu do Krajowego Rejestru Sądowego.

Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto:

w przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami – NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej;
w przypadku spółek cywilnych, osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych – dane dotyczące wspólników, w tym również identyfikator podatkowy poszczególnych wspólników;
w przypadku podatkowych grup kapitałowych – dane dotyczące spółek wchodzących w skład grupy, w tym również NIP nadane tym spółkom.

Zgodnie z art. 9 ust. 6 ustawy o NIP, do aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym stosuje się:

odpowiednio przepisy art. 5 ust. 4a;
wzory formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych określone w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 5 ust. 5 albo formularz wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Na podstawie art. 5 ust. 5 ustawy o NIP, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych oraz zgłoszeń w zakresie danych uzupełniających, o których mowa w ust. 2b pkt 2, w art. 42 ust. 3a pkt 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1068 oraz z 2017 r. poz. 60) i w art. 43 ust. 5b pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 963, z późn. zm.), z wyjątkiem zgłoszeń osób fizycznych będących przedsiębiorcami, biorąc pod uwagę kompletność przekazywanych danych niezbędnych do ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz konieczność przekazywania danych uzupełniających do krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej oraz Centralnego Rejestru Płatników Składek.

Zgodnie z § 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 2017 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych oraz zgłoszeń w zakresie danych uzupełniających (Dz. U. z 2017 r. poz. 2452), określa się wzory formularzy zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego w zakresie danych uzupełniających (NIP-8), stanowiący załącznik nr 4 do rozporządzenia.

W opisie pola B.4 zgłoszenia NIP-8 (adresy miejsc prowadzenia działalności), wypełniając warunki ustawowe zgłoszenia identyfikacyjnego wymienione w art. 5 ust. 2b-2c ustawy o NIP wpisano: „W zgłoszeniu identyfikacyjnym w zakresie danych uzupełniających należy podać adresy wszystkich miejsc prowadzenia działalności (również hurtowni, magazynów, składów), a w zgłoszeniu aktualizacyjnym w zakresie danych uzupełniających stosownie do okoliczności i zmian. W przypadku braku miejsca na wpisanie dalszych adresów sporządzić listę adresów tych miejsc odpowiednio, zgodnie z zakresem części B.4 (poz. 29-40). Formularz składany za pomocą środków komunikacji elektronicznej obejmuje listę. W przypadku adresu nietypowego (np. sklep w przejściu podziemnym, działalność na terenie całego kraju) dane adresowe podać z możliwą dokładnością”.

W tym miejscu można zauważyć, że zgodnie z objaśnieniem znajdującym się w formularzu zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego (NIP-2), stanowiącym załącznik nr 1 do rozporządzenia wskazano, że formularz ten jest przeznaczony dla osób prawnych i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej będących podatnikiem lub płatnikiem podatków, lub płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne lub ubezpieczenia zdrowotne z wyjątkiem podmiotów wpisanych do Krajowego Rejestru Sądowego (w zakresie rejestru przedsiębiorców lub rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej), dla których przeznaczony jest formularz NIP-8. Formularz NIP-2 przeznaczony jest również do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego przez podmioty, którym nie nadano NIP, wpisane do ww. rejestrów przed grudniem 2014 r.

Zatem, w przypadku Wnioskodawcy właściwym formularzem w zakresie aktualizacji danych uzupełniających jest formularz NIP-8 stanowiący załącznik nr 4 do rozporządzenia.

Należy zauważyć, że ani ustawa o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, ani też ustawa Ordynacja podatkowa nie definiują pojęcia „miejsce prowadzenia działalności”.

Jedynie art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) stanowi, że pod pojęciem „działalności gospodarczej” rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność – do przedsiębiorców.

Natomiast art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r., poz. 646), wskazuje jedynie, że działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły.

W świetle powyższych regulacji prawnych za miejsce prowadzenia działalności należy uznać miejsce, gdzie zdefiniowana w powyższych przepisach działalność gospodarcza jest wykonywana. Ponadto, winna być ona prowadzona w celach zarobkowych, tj. w celu osiągnięcia przychodu (zysku) oraz wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły lub chociażby częstotliwy. Miejsce prowadzenia działalności oznacza zatem miejsce, w którym przedsiębiorca podejmuje czynności w zakresie działalności gospodarczej lub statutowej. Za takie miejsca można przykładowo uznać filie, przedstawicielstwa, oddziały, a także punkty, w których przedsiębiorca podejmuje czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności” od dnia 1 lipca 2011 r. uregulowano w obowiązującym od tej daty rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, str. 1), (Rozporządzenie Wykonawcze Rady UE”).

Zgodnie z art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady UE:

„Na użytek stosowania art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
Na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.”

Z części wstępnej (preambuły) – punkt (4) wynika, że podstawowym celem Rozporządzenia Wykonawczego Rady UE jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do Dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie. Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości („TSUE”).

Odnosząc się do orzecznictwa TSUE w tym zakresie (mającego wpływ na kształt ww. definicji stałego miejsca prowadzenia działalności określonej w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady UE) zauważyć należy, że w wyroku w sprawie C-168/84 pomiędzy Gunter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Aitstadt (Niemcy) TSUE stwierdził, że „Artykuł 9(1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...).”

Miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się powinno zatem pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że w określonym miejscu prowadzona jest działalność gospo-darcza, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada miejsce prowadzenia działalności w określonym miejscu, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jak stanowi zaś art. 2 pkt 22 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm.), przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, które z kolei zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest przetwarzanie i konserwowanie mięsa, z wyłączeniem mięsa z drobiu. Wnioskodawca, w związku z rodzajem prowadzonej działalności, prowadzi skup zwierzyny w całej Polsce. Skup zwierzyny od dostawców odbywa się w tzw. terenowych punktach skupu. Terenowe Punkty Skupu, co do zasady, wyposażone są w chłodnie. Terenowe Punkty Skupu nie są na stałe przytwierdzone do podłoża i w każdej chwili mogą być przeniesione w inne miejsce. Obsługą Terenowych Punktów Skupu zajmują się miejscowi mieszkańcy, z którymi Wnioskodawca ma podpisane umowy zlecenie dotyczące (i) udostępniania powierzchni, na której Terenowy Punkt Skupu jest osadzony, (ii) ponoszenia kosztów związanych z działaniem Terenowych Punktów Skupy (tj. prąd) oraz (iii) obsługi Terenowych Punktów Skupu (polegającej na skupywaniu od myśliwych złowionej zwierzyny). Na terenie Terenowych Punktów Skupu nie ma kasy fiskalnej i nie jest wypłacana żadna należność za skupione mięso. W Terenowych Punktach Skupu wydawany jest dostawcy mięsa dokument MP (tj. magazyn przyjął); nabycie własności i ryzyka utraty mięsa przez Wnioskodawcę od dostawcy następuje w Terenowym Punkcie Skupu.

Należy zauważyć, że co do zasady z formularza zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-8 wynika, że w opisie pola B.4 niniejszego zgłoszenia (adresy miejsc prowadzenia działalności) podatnik zobowiązany jest do podania adresów wszystkich miejsc prowadzenia działalności. Zatem, kwestia ustalenia, czy wskazane wyżej Terenowe Punkty Skupu są miejscem prowadzenia działalności gospodarczej przesądza o tym, czy Wnioskodawca powinien wykazać je w zgłoszeniu NIP-8.

Dla uznania czy dane miejsce, inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej, jest miejscem prowadzenia działalności gospodarczej istotne jest czy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie personalnym i technicznym umożliwiającą, a zarazem i zapewniającą prowadzenie działalności polegającej na dostawie towarów czy świadczeniu usług.

Z uwagi na powołane wyżej przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że za miejsce prowadzenia działalności, które należy wykazać w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-8 – zgodnie z art. 5 ust. 2b ustawy o NIP – należy uznać miejsce, w którym prowadzona jest w sposób zorganizowany oraz ciągły działalność przy wykorzystaniu infrastruktury technicznej oraz personelu osobowego, w ramach której Zainteresowany dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy jednoznacznie wynika, że w Terenowych Punktach Skupu Wnioskodawca prowadzi jedynie skup mięsa od swoich kontrahentów (myśliwych), natomiast nie dokonuje żadnej sprzedaży tj. nie dokonuje dostawy towarów ani nie świadczy usług na rzecz klienta. Dodatkowo jak wskazał Wnioskodawca – Terenowe Punkty Skupu, nie są na stałe przytwierdzone do podłoża i w każdej chwili mogą być przeniesione w inne miejsce. Nie jest także rozwinięta struktura personalno-techniczna umożliwiająca prowadzenie działalności gospodarczej.

W związku z tym w zaistniałej sytuacji opisane Terenowe Punkty Skupu nie stanowią miejsc prowadzenia działalności gospodarczej, które na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników podlegają zgłoszeniu identyfikacyjnemu/zgłoszeniu aktualizacyjnemu.

Zatem prawidłowe jest stanowisko, że prowadzone przez Wnioskodawcę Terenowe Punkty Skupu nie stanowią miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, które na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników podlegają zgłoszeniu ewidencyjnemu/zgłoszeniu aktualizacyjnemu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin