Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4014.57.2018.3.SK
z 24 lipca 2018 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 kwietnia 2018 r. (data wpływu 25 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym 13 lipca 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy faktoringu (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 25 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy faktoringu.
Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 2 lipca 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4014.57.2018.2.SK, 0111-KDIB2-1.4010.160.2018.3.EN, 0111-KDIB3-1.4012.340.2018.3.WN wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 13 lipca 2018 r.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca jest osobą prawną, rezydentem podatkowym Francji w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, jest zarejestrowany na VAT we Francji i nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności na potrzeby VAT ani zakładu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych.
W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy usługi faktoringu dla różnych spółek z Unii Europejskiej. Wnioskodawca świadczy również usługi faktoringu na rzecz europejskich spółek grupy X, będącej jednym z największych europejskich dystrybutorów produktów i usług utrzymania ruchu urządzeń przemysłowych, uszczelnień itp. Usługi na rzecz spółek grupy X świadczone są na podstawie jednej, pan-europejskiej umowy faktoringu (Umowa Faktoringu), do której przystępują poszczególne spółki z grupy. Obecnie, do Umowy Faktoringu ma przystąpić również polska spółka, X S.A. (Klient). Klient jest polskim rezydentem podatkowym na potrzeby podatku dochodowego, zarejestrowanym na VAT w Polsce.
Na skutek sprzedaży produktów, u Klienta powstają wierzytelności handlowe, których płatność jest odroczona, zatem w normalnym toku postępowania, Klient musiałby oczekiwać na dokonanie zapłaty przez dłużników (Dłużnicy), aby uzyskać stosowne środki pieniężne. W wykonaniu Umów Faktoringu, Klient będzie oferował Wnioskodawcy nabycie tych wierzytelności handlowych wobec Dłużników, które spełniają określone kryteria (Odpowiednie Wierzytelności), a Wnioskodawca, jeżeli kryteria określone dla tych wierzytelności oraz określone inne warunki będą spełnione, zobowiązany będzie je nabyć za cenę równą ich wartości nominalnej. Jednakże, kwota finansowania faktycznie udostępnionego Klientowi będzie niższa, ponieważ pewne kwoty będą wykorzystane na tworzenie rezerw na pokrycie pewnych ograniczonych ryzyk (takich jak obniżenie wartości wierzytelności lub rabaty, które Klient może udzielać swoim klientom).
W ramach wierzytelności nabytych przez Wnioskodawcę (Przetransferowane Wierzytelności) będą wyodrębnione dwie kategorie: te, które nie przekraczają limitu zaangażowania wobec danego Dłużnika i są ubezpieczone przez ubezpieczyciela kredytowego zaangażowanego w program faktoringowy pod Umową Faktoringu (którym jest Y lub jedna z jego spółek powiązanych, która również jest ubezpieczycielem) (Zaaprobowane Wierzytelności) oraz te, które ten limit przekraczają (Nie-Zaaprobowane Wierzytelności). Nie-Zaaprobowane Wierzytelności, już po zakupie przez Wnioskodawcę, mogą zmienić swój status na Zaaprobowane Wierzytelności, o ile zaczną się mieścić w limicie zaangażowania wobec danego Dłużnika (np. na skutek spłaty przez tego Dłużnika części Zaaprobowanych Wierzytelności).
Wobec Zaaprobowanych Wierzytelności, Faktor będzie świadczył faktoring bez regresu, to jest, co do zasady, będzie przejmował ryzyko braku ściągalności zapłaty (ponieważ takie ryzyko będzie ubezpieczone przez ubezpieczyciela kredytowego), natomiast wobec Nie- Zaaprobowanych Wierzytelności, Faktor będzie świadczył faktoring z regresem, to jest, co do zasady, nie będzie przejmował ryzyka braku ściągalności zapłaty.
Dłużnikami z Przetransferowanych Wierzytelności będą zarówno podmioty polskie jak i zagraniczne.
W zamian za świadczone przez Wnioskodawcę na podstawie Umowy Faktoringu usługi, Wnioskodawcy będzie należne od Klienta wynagrodzenie (Wynagrodzenie), na które składać się będzie prowizja za faktoring (Prowizja Za Faktoring), obliczana w oparciu o wartość Przetransferowanych Wierzytelności oraz specjalna prowizja za finansowanie (Specjalna Prowizja Za Finansowanie), obliczana w oparciu o kwotę udostępnionego finansowania. Faktor będzie także uprawniony do opłaty za zaangażowanie (Opłata Za Zaangażowanie), obliczanej w oparciu o maksymalną uzgodnioną wysokość finansowania wszystkich spółek z grupy IPH-X objętych Umową Faktoringu i płatną przez inną spółkę działającą jako agent wszystkich spółek z grupy IPH-X objętych Umową Faktoringu (Agent Sprzedających), będącą francuskim rezydentem podatkowym i nie działającą przez stałe miejsce działalności w Polsce.
Na skutek przeniesienia Przetransferowanych Wierzytelności przez Klienta na Wnioskodawcę, stanie się on nowym wierzycielem Dłużników. Jednak Dłużnicy nie będą powiadomieni o przeniesieniu Przetransferowanych Wierzytelności na Wnioskodawcę i będą płacić kwoty należne z tych Przetransferowanych Wierzytelności na rachunki bankowe Klienta (które będą podlegały zastawowi na rzecz Wnioskodawcy). Umowa Faktoringu zawierać będzie postanowienia, zgodnie z którymi obsługę Przetransferowanych Wierzytelności będzie wykonywał Klient. Wnioskodawca upoważni Klienta, jako swojego agenta, do obsługi, otrzymywania płatności, uzgodnień z Dłużnikami, monitorowania płatności i innych czynności administracyjnych związanych z Przetransferowanymi Wierzytelnościami (Obsługa Wierzytelności). W zamian za Obsługę Wierzytelności, Wnioskodawca będzie płacił Klientowi wynagrodzenie (Wynagrodzenie za Obsługę).
Przetransferowane Wierzytelności będą płatne na należące do Klienta rachunki bankowe w Polsce (tzn. prowadzone przez polski bank).
Odpowiednie Wierzytelności, które po nabyciu przez Wnioskodawcę stają się Przetransferowanymi Wierzytelnościami, określane są dalej jako Wierzytelności Handlowe.
Wierzytelności Handlowe będą nabywane przez Wnioskodawcę cyklicznie, w miarę ich powstawania u Klienta.
W uzupełnieniu wniosku w piśmie z 6 lipca 2018 r. (data wpływu 13 lipca 2018 r.) wskazano m.in., że Wnioskodawca zawiera z Klientem jedynie Umowę Faktoringu, na mocy której Klient będzie zbywał na rzecz Wnioskodawcy kolejne wierzytelności powstające w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Klienta. Umowa Faktoringu przy zbyciu wierzytelności odwołuje się bezpośrednio do art. 509 Kodeksu cywilnego, czyli zapisów o przelewie i causa do tego przelewu jest właśnie Umowa Faktoringu. Umowa Faktoringu nie odwołuje się do art. 535 Kodeksu cywilnego (przepisów o sprzedaży). Zatem nabywanie wierzytelności handlowych przez Wnioskodawcę w ramach Umowy Faktoringu będzie następować bezpośrednio w wykonaniu Umowy Faktoringu a nie na podstawie którejkolwiek z umów wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, a w szczególności umowy sprzedaży.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy Umowa Faktoringu oraz odpłatne nabycie Wierzytelności Handlowych na podstawie Umowy Faktoringu podlega PCC? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)
Zdaniem Wnioskodawcy, umowa Faktoringu oraz odpłatne nabycie Wierzytelności Handlowych na podstawie Umowy Faktoringu nie podlega PCC.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawmy o PCC, podatkowi podlegają:
- następujące czynności cywilnoprawne:
- umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
- umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
- (uchylona)
- umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
- umowy dożywocia,
- umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat,
- (uchylona)
- ustanowienie hipoteki,
- ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
- umowy depozytu nieprawidłowego,
- umowy spółki;
- zmiany umów wymienionych w pkt 1, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4;
- orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione w pkt 1 lub 2.
Powyżej przytoczony przepis zawiera enumeratywnie wyliczony katalog czynności (w większości umów) podlegających podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Ten sposób określenia przedmiotu opodatkowania przesądza, że podatkowi podlegają wyłącznie czynności (w tym umowy) wymienione w przytoczonym przepisie, natomiast umowy w nim niewymienione nie podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych, nawet gdy wywołują skutki ekonomiczne takie same lub podobne do umów, które zostały w katalogu art. 1 ust. 1 ustawy o PCC wymienione.
Trzeba jednocześnie zaznaczyć, że istotne dla oceny czy dana umowa mieści się w katalogu czynności opodatkowanych w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o PCC jest nie nazwa umowy, lecz jej treść - zatem to rzeczywiste prawa i obowiązku stron umowy pozwalają na kwalifikację danej umowy jako jednej z umów podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.
Usługi świadczone przez Wnioskodawcę na podstawie Umowy Faktoringu zawierają kilka elementów, w tym dostarczenie Klientowi finansowania, przejęcie przez Wnioskodawcę ryzyka (w związku z nabywaniem Wierzytelności Handlowych bez regresu) oraz przejęcie przez Wnioskodawcę ciężaru ściągania długów (przy czym Wnioskodawca nie ściąga długów bezpośrednio, lecz zleca to innemu podmiotowi - w tym przypadku Klientowi - płacąc za tę usługę wynagrodzenie). Powyższe usługi świadczone są poprzez sukcesywne nabywanie przez Wnioskodawcę powstających u Klienta Wierzytelności Handlowych.
Powtarzając za Dyrektorem Izby Skarbowej w Poznaniu, który w interpretacji indywidualnej z 11 marca 2015 r. Znak: ILPB2/436-368/14-2/MK stwierdził: jak powszechnie przyjmuje się w orzecznictwie (wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej, Wydział XV Gospodarczy z 9 sierpnia 2013 r. sygn. akt XV GC 851/13) Umowa faktoringu jest umową nienazwaną. Generalnie rzecz ujmując jest swoistą umową przelewu wierzytelności na profesjonalnego przedsiębiorcę działającego na rynku finansowym. Najczęściej oprócz elementów cesji wierzytelności zawiera również elementy dyskonta wierzytelności, umowy sprzedaży, jak również umowy o świadczenie usług. Istota faktoringu sprowadza się do nabywania wierzytelności przysługujących przedsiębiorcom wobec ich dłużników (odbiorców towarów lub usług) przez wyspecjalizowane podmioty finansowe (najczęściej banki), czyli tak zwanych faktorów, przed terminem ich płatności z potrąceniem opłaty (prowizji) na rzecz faktora. Najczęściej polega to na tym, że faktor wykupuje od faktoranta wierzytelności, w zamian wypłaca mu przed terminem ich wymagalności odpowiednią kwotę (zaliczkę), a od kwoty, na jaką opiewa wierzytelność odejmuje ustalone odsetki dyskontowe i prowizję. (…) Nie ulega przy tym wątpliwości, jak słusznie zauważył Sąd w wyżej cytowanym wyroku, że przelew dokonany w ramach umowy faktoringu regulowany jest co do zasady przez przepisy kodeksu cywilnego dotyczące przelewu wierzytelności (art. 509 i następne k.c.). Zgodnie art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.), wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności. W myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.
Jak przedstawiono w opisie zdarzenia przyszłego, usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Klientów są świadczone nie na podstawie umowy pożyczki, sprzedaży czy innych umów wymienionych w katalogu z art. 1 ust 1 ustawy o PCC, lecz na podstawie umowy faktoringu, która w tym katalogu wymieniona nie jest. Dlatego też, zawieranie poszczególnych Umów Faktoringu oraz świadczenie na ich podstawie usług poprzez nabywanie od nich Wierzytelności Handlowych, nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.
Ponadto, zgodnie z art. 2 ust. 4 pkt a) ustawy o PCC, nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne inne niż umowa spółki i jej zmiany w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług.
Wnioskodawca wskazał, że usługi świadczone na podstawie Umowy Faktoringu będą podlegać opodatkowaniu VAT w Polsce, co oznacza, że VAT od kwoty Wynagrodzenia będzie rozliczany przez polskiego usługobiorcę, czyli Klienta, zobowiązanego do rozliczenia VAT na podstawie mechanizmu odwróconego obciążenia. Zatem, spełnione będą także przesłanki z art. 2 ust. 4 pkt a) ustawy o PCC i również zgodnie z tym przepisem nabycie Wierzytelności Handlowych na podstawie Umowy Faktoringu nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.
Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, Umowa Faktoringu oraz odpłatne nabycie Wierzytelności Handlowych na podstawie Umowy Faktoringu nie podlega PCC.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. W pozostałym zakresie wniosku, dotyczącym podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.
Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1150) – podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:
- umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
- umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
- (uchylona),
- umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
- umowy dożywocia,
- umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
- (uchylona),
- ustanowienie hipoteki,
- ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
- umowy depozytu nieprawidłowego,
- umowy spółki.
Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).
Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.
Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego oraz jego uzupełnienia m.in. wynika, że Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym Francji w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, jest zarejestrowany na VAT we Francji i nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności na potrzeby VAT ani zakładu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy usługi faktoringu dla różnych spółek z Unii Europejskiej. Obecnie, do umowy faktoringu ma przystąpić również polska spółka – X S.A. (dalej: „Klient”). Klient jest polskim rezydentem podatkowym na potrzeby podatku dochodowego, zarejestrowanym na VAT w Polsce. Na skutek sprzedaży produktów, u Klienta powstają wierzytelności handlowe, których płatność jest odroczona, W wykonaniu umów faktoringu, Klient będzie oferował Wnioskodawcy nabycie tych wierzytelności handlowych wobec Dłużników, które spełniają określone kryteria (Odpowiednie Wierzytelności), a Wnioskodawca, jeżeli kryteria określone dla tych wierzytelności oraz określone inne warunki będą spełnione, zobowiązany będzie je nabyć za cenę równą ich wartości nominalnej.
Dłużnikami z Przetransferowanych Wierzytelności będą zarówno podmioty polskie jak i zagraniczne.
W zamian za świadczone przez Wnioskodawcę na podstawie Umowy Faktoringu usługi, Wnioskodawcy będzie należne od Klienta wynagrodzenie (Wynagrodzenie), na które składać się będzie prowizja za faktoring (Prowizja Za Faktoring), obliczana w oparciu o wartość Przetransferowanych Wierzytelności oraz specjalna prowizja za finansowanie. W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że zawiera z Klientem jedynie Umowę Faktoringu, na mocy której Klient będzie zbywał na rzecz Wnioskodawcy kolejne wierzytelności powstające w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Klienta. Umowa Faktoringu przy zbyciu wierzytelności odwołuje się bezpośrednio do art. 509 Kodeksu cywilnego, czyli zapisów o przelewie i causa do tego przelewu jest właśnie Umowa Faktoringu. Umowa Faktoringu nie odwołuje się do art. 535 Kodeksu cywilnego (przepisów o sprzedaży). Zatem nabywanie wierzytelności handlowych przez Wnioskodawcę w ramach Umowy Faktoringu będzie następować bezpośrednio w wykonaniu Umowy Faktoringu a nie na podstawie którejkolwiek z umów wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, a w szczególności umowy sprzedaży.
Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że umowa faktoringu jako nie wymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Tym samym bezprzedmiotowe jest rozpatrywanie powyższej czynności pod kątem art. 2 pkt 4 pkt a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.
Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.