2018.07.30 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.339.2018.2.AS
z 30 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 6 czerwca 2018 r. (data wpływu 6 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

opodatkowania czynności zrzeczenia się roszczeń oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zawarciem porozumienia – jest prawidłowe;

ustalenia podstawy opodatkowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności zrzeczenia się roszczeń, ustalenia podstawy opodatkowania oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zawarciem porozumienia.

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącym stroną postępowania:
C. Sp. z o.o.
Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
N. Sp. z o.o.

Przedstawiono następujący stan faktyczny:

Zainteresowani: 1) C. sp. z o.o. (dalej: C.), 2) N. sp. z o.o. (dalej: N.). Obie spółki są czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług. C. jest firmą doradczą i inwestycyjną działającą w sektorze nieruchomości komercyjnych. Zakres usług świadczonych przez C. obejmuje: doradztwo strategiczne w zakresie inwestycji i wynajmu, usługi korporacyjne, usługi zarządzania nieruchomościami oraz projektami, wyceny, usługi deweloperskie, usługi zarządzania inwestycjami oraz usługi konsultingowe i analityczne. Głównym przedmiotem działalności N. jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, a także kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek i realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków.

W lipcu 2015 r. C. przedstawiło propozycję przeprowadzenia oceny wzrokowej stanu technicznego i wyceny wartości usterek (Technical Due Diligence) centrum handlowego (tj. Centrum Handlowego i składającego się z dwóch budynków - S. I - wybudowanego w 2001 r. oraz S. II - oddanego w 2009 r.).

C. w ramach badania, zobowiązało się do wykonania następujących czynności:

inspekcji na miejscu, w celu sprawdzenia stanu majątku,
opisu technicznego budynku i okolicy,
sprawdzenie stanu majątku: a) struktury majątku, b) wykończenia architektonicznego, c) instalacji elektrycznych, d) ogrzewania, wentylacji i klimatyzacji (HVAC), e) zabezpieczeń przeciwpożarowych,
zbadanie formalnego stanu majątku (dziennika budowy, okresowych przeglądów, zezwoleń, dokumentacji podwykonawczej itp.),
wymaganych napraw – natychmiastowych, krótko- i długoterminowych,
przybliżonej wyceny wymaganej przebudowy/remontu w perspektywie natychmiastowej, średnio- i długoterminowej,
oceny przywrócenia do stanu pierwotnego (wycena odtworzeniowa),
pomiarów geodezyjnych,
asystowania przy negocjowaniu nabycia centrum handlowego.

C. wskazało, że przeprowadzone badanie wskazywać będzie potencjalne zagrożenia, w szczególności te usterki, które mogłyby powstrzymać kupującego przed dokonaniem zakupu. Badanie będzie przeprowadzone przy użyciu technik nieinwazyjnych, i będzie głównie polegało na ocenie wzrokowej.

W dniu 5 listopada 2015 r. została zawarta umowa (dalej: Umowa) pomiędzy N. a C. Umowa ta potwierdziła przeprowadzenie we wrześniu 2015 r. przez C. kompleksowego badania stanu technicznego i wyceny wartości (dalej: Raport Technical Due Diligence) centrum handlowego. Ponadto, C. przeprowadziła także ekspertyzę techniczną dotyczącą ugięcia prefabrykowanej płyty podłogowej na parkingu (budynek S. II -ostatnie piętro) i pęknięć na elewacji na poziomie parteru (budynek S. II - przy rzece). W Umowie, N. wskazała, że akceptuje: Raport Technical Due Diligence oraz ekspertyzę techniczną, wykonaną przez C.

Informacje zawarte w Raporcie Technical Due Diligence wraz z ekspertyzą techniczną były dla N. jedną z przesłanek do nabycia centrum handlowego oraz jedną z podstaw ustalenia ceny jego nabycia.

W dniu 19 czerwca 2017 r. N. wysłała list do C., w którym wskazała, że Raport Technical Due Diligence oraz ekspertyza techniczna, nie zostały przeprowadzone prawidłowo. N. wskazała, że po zrealizowaniu transakcji nabycia centrum handlowego, zidentyfikowała szereg problemów/usterek, które spowodowały istotną szkodę dla niej, m.in.:

(1) przecieki na podziemnych poziomach parkingu w budynku S. II
(2) przecieki ze świetlika w budynku S. II
(3) przecieki z poziomu ostatniego (najwyższego) wielopoziomowego parkingu samochodowego.

Zdaniem N., Raport Technical Due Diligence i ekspertyza były niedokładne i powierzchowne, jako że nie wskazały istnienia wyżej wymienionych usterek, zatem takie zachowanie, zdaniem N., świadczy o niezachowaniu należytej staranności wymaganej od profesjonalnego podmiotu, jakim jest C. Ponadto N. wskazuje, że nakłady potrzebne na usunięcie w/w problemów technicznych, wycenione przez niezależnego eksperta, wynoszą około 2 537 000 zł netto (tj. 3 120 510 zł brutto).

N. w piśmie zażądała od C. wypłaty kwoty potrzebnej na usunięcie ujawnionych problemów/usterek technicznych (w kwocie brutto). Zdaniem C. Raport Technical Due Diligence oraz ekspertyza techniczna były poprawne i kompletne.

W trakcie prowadzonych rozmów pomiędzy N. i C. wyjaśniono, że usterki (1) i (2) stanowią wadę ukrytą budynku i jako takie nie mogły być wskazane w raporcie C. a usterka (3) była naprawiana, kiedy przedstawiciele C. dokonywali inspekcji.

Z tego też względu C. i N. doszły do porozumienia i dnia 27 listopada 2017 r. podpisano porozumienie (dalej: Porozumienie) w celu ostatecznego uregulowania wszystkich ewentualnych roszczeń N. wobec C., a związanych z treścią Raportu Technical Due Diligence oraz ekspertyzy technicznej, wykonanego przez C. we wrześniu 2015 r.

Strony postanowiły: - Dla satysfakcji obu stron, C. zapłaci N. kwotę 149 300 zł w ciągu 21 dni od dnia zawarcia Porozumienia oraz dostarczenia noty księgowej. Zapłata tej kwoty przez C. pokrywa wszystkie roszczenia N., wynikające lub mogące wyniknąć z treści Raportu Technical Due Diligence oraz ekspertyzy technicznej. - N. po podpisaniu Porozumienia i otrzymaniu zapłaty 149 300 zł od C., zwolni C. z wszelkich zobowiązań powstałych lub mogących powstać w przyszłości, a dotyczących treści Raportu Technical Due Diligence lub poprawności ekspertyzy technicznej. Należy wskazać, że C. w dalszym ciągu podtrzymuje, iż jej usługi były wykonane prawidłowo, natomiast N. cały czas podnosi, iż były one wadliwe.

W celu zażegnania sporu, obie strony w Porozumieniu doszły do kompromisu - N. zwolni C. z wszelkich zobowiązań wynikłych, lub mogących wyniknąć z jakości usług, wykonanych przez C., a C. wypłaci jej w odszkodowanie w uzgodnionej wysokości. Wysokość kwoty ustalonej w Porozumieniu jest równa wartości kwoty netto, przysługującej C. za przygotowanie Raportu Technical Due Diligence oraz ekspertyzy technicznej dla N.

Obecnie N. chce udokumentować otrzymanie kwoty 149 300 zł nie notą księgową, lecz fakturą z doliczonym do kwoty 149 300 zł podatkiem VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy kwota 149 300 zł, której zadaniem jest zwolnienie C. względem N. z wszelkich zobowiązań - wynikających lub mogących wyniknąć z treści Raportu Technical Due Diligence oraz ekspertyzy technicznej - jest zapłatą za czynności objęte zakresem podatku VAT i tym samym płatność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a zatem do kwoty 149 300 zł powinien być doliczony podatek VAT w wysokości 23%?
Czy C. będzie miała prawo do odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturze wystawionej przez N., a dotyczącej kwoty 149 300 zł netto, której zadaniem jest zapłata za zwolnienie C. przez N. z wszelkich zobowiązań, wynikających lub mogących wyniknąć z treści Raportu Technical Due Diligence oraz ekspertyzy technicznej?

Stanowisko Zainteresowanych:

W ocenie Zainteresowanych kwota 149 300 zł, której zadaniem jest zwolnienie C. względem N. z wszelkich zobowiązań - wynikających lub mogących wyniknąć z treści Raportu Technical Due Diligence oraz ekspertyzy technicznej - jest zapłatą za czynności objęte zakresem podatku VAT i tym samym płatność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem, do kwoty 149 300 zł powinien być doliczony podatek VAT, a C. będzie miało prawo do odliczenia podatku VAT, który będzie wykazany na fakturze wystawionej przez N., a dokumentującej kwotę należną N. na podstawie Porozumienia z dnia 27 listopada 2017 r.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm.) - dalej zwana w skrócie: „ustawa VAT” - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel - art. 7 ust. 1 ustawy VAT.

Stosownie natomiast do treści art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Wskazać trzeba, że definicja „świadczenie usług” jest bardzo szeroka, a jej celem jest zapewnienie realizacji zasady powszechności opodatkowania. Podczas prowadzenia działalności gospodarczej spotyka się wielorakie zdarzenia, które związane są z jakimś rodzajem zachowania, powstrzymania się lub tolerowania czegoś. Interpretując powołane powyżej przepisy, należy wskazać, że do usług zalicza się zdarzenie (tj. zachowanie, powstrzymanie się od czynności lub tolerowanie czynności bądź sytuacji), które nie stanowi dostawy towarów, pod warunkiem, że jest ono odpłatne. Ponadto, niezbędne jest istnienie więzi prawnej pomiędzy świadczącym usługę a nabywcą tej usługi, oraz istnienie odbiorcy tej usługi, innego niż wykonujący tą usługę. Odbiorca usługi musi odnosić z tej usługi korzyść, choćby potencjalną. Zarówno świadczący usługę, jak i jej nabywca, muszą świadomie zaakceptować realizację tej usługi. Zobowiązanie się do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji, ma miejsce np. a) w przypadku ustanowienia niektórych ograniczonych praw rzeczowych: służebności, użytkowania (właściciel nieruchomości obowiązany jest do tolerowania działań podmiotów, na których rzecz ustanowiona została służebność, oraz niepodejmowania działań w zakresie wyłączonym przez ustanowienie służebności), b) w powstrzymywaniu się od określonego rodzaju zachowań w ramach tzw. klauzuli konkurencyjnej (zakazu konkurencji).

Jednakże, nie każde zdarzenie podlega opodatkowaniu VAT. Co do zasady, wypłata odszkodowania nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdy podstawą jego wypłaty jest powstanie szkody po stronie podmiotu uprawnionego do odszkodowania. Opierając się na treści art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego, należy wskazać, że szkoda to różnica pomiędzy obecnym stanem majątkowym poszkodowanego a takim stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Naprawienie szkody, gdy wybierze tak poszkodowany, nastąpić powinno przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 § 1 Kodeksu cywilnego). Należy podkreślić, że roszczenie odszkodowawcze jest jedno i po zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej (zadośćuczynieniu roszczeniu) dochodzi do wygaśnięcia roszczenia odszkodowawczego. Szkoda, co do zasady jest zdarzeniem, które powstaje wbrew zamierzeniom strony powodującej szkodę jak i dotkniętej szkodą. Jednakże, w przypadku, gdy strona, która domaga się odszkodowania, zgadzała się z możliwością powstania szkody poprzez akceptowanie zachowania drugiej strony, które skutkowało po jej stronie szkodą, można mówić o jej zachowaniu, jako zachowaniu podlegającym opodatkowaniu VAT (np. bezumowne korzystanie, gdy właściciel akceptuje, że druga strona korzysta z jego rzeczy bez podstawy prawnej, za które to korzystanie właściciel domaga się odszkodowania).

Oczywistym jest, że na gruncie podatku VAT bez znaczenia jest nazwa płatności, dokonywanej pomiędzy stronami, liczy się jej faktyczna rola (odszkodowaniem może być kwota nazwana przez strony wynagrodzeniem, a wynagrodzeniem może być faktycznie odszkodowaniem).

Kwota, która należna jest N. na podstawie Porozumienia z dnia 27 listopada 2017 r., jest płacona tytułem zwolnienia C. względem N. z wszelkich zobowiązań - wynikających lub mogących wyniknąć z treści Raportu Technical Due Diligence oraz ekspertyzy technicznej. Należy, podkreślić, że z Porozumienia nie wynika, iż usługi wykonane przez C. były wadliwe. Brak jest również w Porozumieniu stwierdzenia, że usługi C. były wykonane należycie. Obie strony konfliktu prezentują cały czas odmienne stanowiska. Bezspornym jest, że N. nabyła nieruchomość z fizycznymi wadami, o których przed nabyciem nie wiedziała. Spornym jest, czy C. prawidłowo ustaliło wady podczas wykonywania oceny wzrokowej stanu technicznego i wyceniło wartości usterek. C. stoi na stanowisku, że charakter wad jest tego rodzaju, że ocena wzrokowa nie była wystarczająca dla ich wykrycia.

Zatem, tylko droga sądowa mogłaby rozstrzygnąć kto ma rację. Po stronie C., sądowy spór z klientem zawsze ma niekorzystny wpływ na wizerunek firmy, w szczególności przegranie sporu może bardzo negatywnie wpłynąć na renomę C. Ze strony N., droga sądowa wiąże się z kosztami sądowymi, trudnościami z dowiedzeniem swoich racji, czasochłonnością oraz trudnym do oszacowania ryzykiem przegrania sporu.

W celu zażegnania konfliktowi, C. oraz N. zawarły Porozumienie. C. zgodziło się zapłacić N. kwotę, która jest równowartością wcześniej otrzymanego od N. wynagrodzenia za usługi. W ten sposób, C. uniknęło ryzyka zapłaty kwoty żądanej przez N., tj. wskazanej przez powołanego przez nią biegłego - czyli 3 120 510 zł brutto, lub też w wysokości limitowanej Umową z dnia 15 listopada 2015 r., czyli trzykrotności otrzymanego od N. wynagrodzenia za usługi C. (tj. 447 000 zł). Natomiast, N. zrezygnowała z dochodzenia pokrycia jej straty w wysokości określonej przez zatrudnionego przez nią biegłego, lub też w wysokości trzykrotnie większej niż strony określiły w Porozumieniu.

Wskazać trzeba, że rolą wypłacanej kwoty jest zapłata za zwolnienie przez N. C. z wszelkich zobowiązań wynikłych, lub mogących wyniknąć z jakości usług, wykonanych przez C. Zatem, N. zrzeka się ewentualnej możliwości dochodzenia naprawienia szkody, rzekomo powstałej wskutek nieprawidłowego działania C. (nabycie nieruchomości z wadami, o których N. nie wiedziała, pomimo zapoznania się z raportem na temat stanu nieruchomości przygotowanego przez C.). Zrzeczenie się przez N. możliwości dochodzenia naprawienia szkody w zamian za wypłaconą kwotę, jest konstrukcją prawną, której zadaniem jest wskazanie, że N. akceptuje kwotę uzgodnioną z C., jako jej wynagrodzenie za powstrzymywanie się od dochodzenia zapłaty ewentualnego odszkodowania na drodze sądowej. Wypłacona przez C. kwota pełni funkcję wynagrodzenia za powstrzymywanie się przez N. od określonego rodzaju zachowania, gdyż za tę wypłatę N. zobowiązuje się do powstrzymania od dochodzenia od C. naprawy ewentualnej szkody w wysokości faktycznego uszczuplenia majątku lub w wysokości wynikającej z Umowy. Takie zachowanie N., za które przysługuje jej wynagrodzenie, w wysokości ustalonej w Porozumieniu, spełnia warunki uznania za świadczenie usług przez N. na rzecz C.

Ustawa VAT została oparta na regulacjach mieszczących się w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Wątpliwości dotyczące potraktowania na gruncie podatku od wartości dodanej zdarzeń, z którymi związane są przepływy pieniężne, mające związek ze szkodami, pojawiały się od początku funkcjonowania podatku od wartości dodanej na terenie Unii Europejskiej. Spowodowało to, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości nie raz wydał rozstrzygnięcia odnoszące się do tej kwestii. W kwestii konieczności istnienia związku odpłatności z wykonanym w zamian świadczeniem, Trybunał wypowiadał się wielokrotnie. Przykładowo, w orzeczeniu z 5 lutego 1981 r., C-154/80, stwierdził, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w przypadku, kiedy usługa jest odpłatna, pod warunkiem istnienia bezpośredniego związku pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem. Jeszcze dobitniej Europejski Trybunał Sprawiedliwości podkreślił konieczność istnienia związku odpłatności z czynnością w wyroku z dnia 1 kwietnia 1982 r., C-89/81. W późniejszych wyrokach Trybunał, rozwinął to stanowisko, np. w wyroku z dnia 8 marca 1988 r., C-102/86, podkreślił, że świadczenie za wynagrodzeniem zakłada istnienie bezpośredniego związku między świadczoną usługą i uzyskanym wynagrodzeniem. Wynagrodzenie wypłacane dobrowolnie i w sposób związany pośrednio z usługą nie jest podstawą opodatkowania VAT (za: Władysławem Vargą, Glosa do wyroku TS z dnia 3 marca 1994 r. C-16/93).

Niezbędność istnienia korzyści dla wypłacającego, należnej mu w zamian za wypłaconą kwotę, również była przedmiotem wielu rozstrzygnięć Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Co najważniejsze, zdaniem Trybunału, korzyść ta powinna być ekwiwalentna wypłaconej kwocie. W wyroku z dnia 3 marca 1994 r., C-16/93, Trybunał wskazał, że usługi mogą być opodatkowane VAT, tylko jeżeli wynagrodzenie jest wprost uzależnione od wykonywania danych usług i jest ich bezpośrednim korelatem. W orzeczeniach z dnia 7 grudnia 2000 r., C-213/99, oraz z dnia 29 marca 2001 r., C-404/99 Sąd wskazał, że odpłatność jest elementem koniecznym do powstania obowiązku w podatku od towarów i usług, z zachowaniem bezpośredniego związku pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymaniem wynagrodzenia. Natomiast w wyroku z dnia z 21 marca 2002 r., C-174/00, podkreślono, że dana czynność będzie opodatkowana, jeżeli świadczenia wynikające z relacji wiążących obie strony są wzajemne i ekwiwalentne. Reasumując: Europejski Trybunał Sprawiedliwości, dzięki temu, że wielokrotnie wypowiadał się, kiedy dane zdarzenie może zostać potraktowane, jako podlegające opodatkowaniu, to wskazał warunki konieczne do tego, aby podlegało ono opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdarzenie takie podlega opodatkowaniu, gdy łącznie charakteryzuje się następującymi cechami:

istnieje stosunek prawny między pomiędzy podmiotami, w ramach, którego dochodzi do wymiany wzajemnych świadczeń (np. z jednej strony - czynność, a z drugiej - płatność za czynność),

istnieje możliwa do zdefiniowania czynność,

wynagrodzenie przekazywane jest w zamian za czynność i jest ekwiwalentne do wartości tej czynności,

odpłatność pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,

istnieje podmiot będący beneficjentem czynności, inny niż wykonujący czynność.

Zatem, musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy wykonaniem czynności a uzyskiwanym wynagrodzeniem, a wypłacane wynagrodzenie musi pozostać w bezpośrednim związku z konkretną, wykonaną przez drugą stronę czynnością (ekwiwalentność wzajemnych świadczeń).

Zatem w stanie faktycznym, będącym przedmiotem zapytania, aby wypłaconą kwotę potraktować, jako wynagrodzenie związane z czynnością podlegającą podatkowi VAT, C., jako wypłacający, powinien uzyskać jakąkolwiek bezpośrednią korzyść (ekwiwalentną do wypłaconej kwoty) od N., a N. powinno zachować się w sposób, który daje tą bezpośrednią korzyść C. W opisanym stanie faktycznym, występuje taki związek, gdyż kwota 149 300 jest związana ze zobowiązaniem się N. do powstrzymania się o określonego działania, które to powstrzymanie się jest korzystne dla C. Zatem, kwota 149 300 zł, którą zapłaci C., za zrzeczenie się przez N. wszystkich roszczeń, które może ona podnosić względem C., a wynikających z jakości usług, wykonanych przez C. ma podstawie Umowy, jest ekwiwalentna do wartości tego zrzeczenia. Beneficjentem zrzeczenia się przez N. uprawnień do podnoszenia roszczeń względem C. jest C., czyli podmiot wypłacający wynagrodzenie. Z tego względu, zachowanie N. jest objęte zakresem podatku VAT i tym samym powinno być opodatkowane podatkiem VAT.

Pogląd, zgodnie z którym zrzeczenie się roszczeń w zamian za wynagrodzenie stanowi świadczenie usług, opodatkowane podatkiem VAT, znajduje potwierdzenie w stanowiskach organów podatkowych prezentowanych w indywidualnych interpretacjach przepisów prawa. Przykładowo, w interpretacji z dnia 20 grudnia 2016 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygnatura 1462-IPPP3.4512.825.2016.2.RM, Dyrektor uznał, że wypłacającemu wynagrodzenie za zrzeczenie się roszczeń na podstawie ugody przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, wynikającego z faktury wystawionej przez otrzymującego to wynagrodzenie.

Podsumowując: a) kwota 149 300 zł, której zadaniem jest zwolnienie C. względem N. z wszelkich zobowiązań - wynikających lub mogących wyniknąć z treści Raportu Technical Due Diligence oraz ekspertyzy technicznej - jest zapłatą za czynności objęte zakresem podatku VAT i tym samym płatność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, b) C. będzie miało prawo do odliczenia podatku VAT, który będzie wykazany na fakturze wystawionej przez N., a dokumentującej kwotę należną N. na podstawie Porozumienia z dnia 27 listopada 2017 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

prawidłowe w zakresie opodatkowania czynności zrzeczenia się roszczeń oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zawarciem porozumienia;

nieprawidłowe w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy - przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Z treści powołanego art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone.

Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Appleand Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Zainteresowani są czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług. C. jest firmą doradczą i inwestycyjną działającą w sektorze nieruchomości komercyjnych. Zakres usług świadczonych przez C. obejmuje: doradztwo strategiczne w zakresie inwestycji i wynajmu, usługi korporacyjne, usługi zarządzania nieruchomościami oraz projektami, wyceny, usługi deweloperskie, usługi zarządzania inwestycjami oraz usługi konsultingowe i analityczne. Głównym przedmiotem działalności N. jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, a także kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek i realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków.

W dniu 5 listopada 2015 r. została zawarta umowa pomiędzy Zainteresowanymi. Umowa ta potwierdziła przeprowadzenie we wrześniu 2015 r. przez C. kompleksowego badania stanu technicznego i wyceny wartości (dalej: Raport Technical Due Diligence) centrum handlowego. Ponadto, C. przeprowadziła także ekspertyzę techniczną dotyczącą ugięcia prefabrykowanej płyty podłogowej na parkingu (budynek S. II -ostatnie piętro) i pęknięć na elewacji na poziomie parteru (budynek S. II - przy rzece). W Umowie, N. wskazała, że akceptuje: Raport Technical Due Diligence oraz ekspertyzę techniczną, wykonaną przez C..

Za Raport Technical Due Diligence N. zapłaciło C. kwotę 112 000 zł netto, a za ekspertyzę techniczną 37 300 zł netto (razem: 149 300 zł). W Umowie wskazano, że odpowiedzialność C. z tytułu niewykonania lub niewłaściwego wykonania Umowy jest ograniczona do trzykrotności wysokości wynagrodzenia netto należnego C. za wykonanie świadczeń objętych Umową (tj. do kwoty 3 x 149 300 zł = 447 000 zł). Informacje zawarte w Raporcie Technical Due Diligence wraz z ekspertyzą techniczną były dla N. jedną z przesłanek do nabycia centrum handlowego oraz jedną z podstaw ustalenia ceny jego nabycia.

(1) przecieki na podziemnych poziomach parkingu w budynku S. II
(2) przecieki ze świetlika w budynku S. II
(3) przecieki z poziomu ostatniego (najwyższego) wielopoziomowego parkingu samochodowego.

N. w piśmie 19 czerwca 2017 r. zażądała od C. wypłaty kwoty potrzebnej na usunięcie ujawnionych problemów/usterek technicznych (w kwocie brutto). Zdaniem C. Raport Technical Due Diligence oraz ekspertyza techniczna były poprawne i kompletne. W trakcie prowadzonych rozmów pomiędzy N. i C. wyjaśniono, że usterki (1) i (2) stanowią wadę ukrytą budynku i jako takie nie mogły być wskazane w raporcie C. a usterka (3) była naprawiana, kiedy przedstawiciele C. dokonywali inspekcji.

Z tego też względu C. i N. doszły do porozumienia i dnia 27 listopada 2017 r. podpisano porozumienie w celu ostatecznego uregulowania wszystkich ewentualnych roszczeń N. wobec C., a związanych z treścią Raportu Technical Due Diligence oraz ekspertyzy technicznej, wykonanego przez C. we wrześniu 2015 r.

Wątpliwości Zainteresowanych dotyczą uznania, czy zwolnienie C. z wszelkich zobowiązań wynikających lub mogących wyniknąć z treści Raportu Technical Due Diligence oraz ekspertyzy technicznej w zamian za uzgodnioną kwotę stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również zobowiązanie do powstrzymywania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji. Powołany przepis wskazuje wyraźnie, iż na gruncie ustawy o VAT czynnością podlegającą opodatkowaniu będzie nie tylko samo działanie ale także zaniechanie. Jeżeli za zaniechanie pewnych czynności otrzymuje się wynagrodzenie, które przynosi wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi - co do której istnieje zgoda stron - takie działanie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług powinno być uznane za usługę. A zatem, aby powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji mogło zostać uznane za usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, zobowiązanie to winno być odpłatne, wynikać ze stosunku zobowiązaniowego, jak również musi istnieć konkretny podmiot będący bezpośrednim beneficjentem (konsumentem) tego zobowiązania.

Kwestie odszkodowań regulują przepisy art. 361-363 ustawy Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym. Odszkodowanie jest zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty.

Z treści art. 361 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron (art. 362 Kodeksu cywilnego).

Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Zatem na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Należy zaznaczyć, że dla ustalenia statusu otrzymywanych środków pieniężnych bez znaczenia pozostaje to jak strony nazywają daną płatność. Istotnym jest natomiast, czy stanowi ona zapłatę za konkretne świadczenie, czy też jest odszkodowaniem w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego. Jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota wypłaconych odszkodowań nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

W przedmiotowym stanie faktycznym Zainteresowani działają w ramach stosunku prawnego opartego na Porozumieniu. Skutkiem Porozumienia jest zrzeczenie się roszczeń przez N. względem C., tj. zwolnienie C. z wszelkich zobowiązań wynikłych lub mogących wyniknąć z jakości usług wykonanych przez C. Zatem w zamian za uzgodnione wynagrodzenie w wysokości 149 300 zł, N. zrzekła się wszelkich roszczeń, ewentualnej możliwości dochodzenia naprawienia szkody oraz dochodzenia zapłaty ewentualnego odszkodowania na drodze sądowej.

Okoliczności sprawy wskazują więc, że zrzeczenie się przez N. roszczeń wobec C. jest zaniechaniem działania, a więc w istocie zobowiązaniem się do powstrzymania się od dokonania czynności, tj. skorzystania przez N. z prawa do dochodzenia odszkodowania oraz wystąpienia na drogę sądową przeciwko C.. Oznacza to więc, że w rozpatrywanej sprawie spełnione są przesłanki do uznania zrzeczenia się roszczeń przez N. wobec C. za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Beneficjentem tej usługi, odnoszącym wymierną korzyść polegającą na braku konieczności uiszczania odszkodowania w żądanej wysokości oraz prowadzenia sporu sądowego z tytułu roszczeń jest zatem C. Za powstrzymanie się od działań (zrzeczenie się roszczeń) zawarte Porozumienie przewiduje wypłatę przez C. wynagrodzenia. Zatem, umowa (Porozumienie) łącząca Strony ma niewątpliwie charakter zobowiązaniowy – N. zobowiązała się bowiem do zrzeczenia możliwości dochodzenia swoich praw i roszczeń za odpłatnością.

W konsekwencji należy stwierdzić, że przedmiotowe wynagrodzenie uiszczane przez C. na rzecz N. stanowić będzie wynagrodzenie za konkretne świadczenie usługi w postaci zobowiązania do powstrzymania się od dokonania czynności, które podlega opodatkowaniu podatkiem na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z wypełnieniem dyspozycji art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie jest prawidłowe.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy w kwestii uznania, czy do kwoty 149 300 zł określonej jako wynagrodzenie za usługę zwolnienia C. z wszelkich zobowiązań względem N. powinien być doliczony podatek VAT wskazać należy, że stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W świetle art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Z powołanych przepisów wynika, że podstawę opodatkowania w podatku od towarów i usług stanowi zapłata, którą dostawca lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów albo świadczenia usług. Zapłata oznacza wartość rzeczywiście otrzymaną (lub która ma być otrzymana) w konkretnym przypadku.

Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1830 z późn. zm.) stanowi, że cena oznacza wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 wskazanej wyżej ustawy, w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym.

Wysokości zapłaty od nabywcy, czyli ceny sprzedaży, powyższy przepis, ani inne przepisy prawa podatkowego nie regulują. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, które regulują konsekwencje publicznoprawne dokonania sprzedaży towaru lub wyświadczenia usługi – nie mogą mieć wpływu na wysokość ceny ustalonej przez strony umowy cywilnej lub określonej w drodze decyzji. Regulują bowiem, co stanowi podstawę opodatkowania, ale nie mają i nie mogą mieć wpływu na sposób jej ustalenia.

W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. W związku z tym, przy ustalaniu wysokości należności, ustawodawca nie ingeruje w sferę podejmowania decyzji, co do sposobu określenia należności (ceny – tj. czy powinna być ona uzgodniona w zawartej pomiędzy kontrahentami umowie jako wartość bez podatku VAT, tzw. cena netto, czy też wartość z podatkiem VAT, tzw. cena brutto) za sprzedawany towar lub wyświadczoną usługę, a wszelkie spory pomiędzy stronami transakcji w tym zakresie są rozstrzygane na gruncie prawa cywilnego, a nie podatkowego. Wynagrodzenie z tytułu sprzedaży towarów lub świadczenia usług wyrażone jest w formie ceny, a w ramach ustalonych cen zawarty jest podatek od towarów i usług, jeżeli dana transakcja podlega temu podatkowi, chyba że strony umowy wyraźnie wskażą inaczej.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy, skoro z zawartego Porozumienia wynika, że kwota 149 300 zł określona jako wynagrodzenie za zrzeczenie się roszczeń przez N. wobec C. stanowi jedyną zapłatę, którą N. otrzyma, to na podstawie art. 29a ust. 1 w zw. z ust. 6 należy uznać, że jest kwota stanowiąca całość zapłaty należnej od nabywcy, którą dla ustalenia podstawy opodatkowania należy traktować jako kwotę brutto zawierającą podatek VAT.

Wobec tego stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie jest nieprawidłowe.

Kwestię odliczenia podatku reguluje przepis art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, który stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119

Natomiast, zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a tej ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Należy zauważyć, że ustawodawca przewidział sytuacje, których wystąpienie wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Sytuacje takie zostały wskazane w art. 88 ustawy. Jednym z ograniczeń do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego jest ograniczenie wynikające z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy.

W myśl ww. przepisu, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik VAT oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Jak wskazano w uzasadnieniu powyżej, wynagrodzenie wpłacane przez C. na rzecz N. stanowi należność za świadczenie usług o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy i podlega opodatkowaniu VAT na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie zauważyć należy, że ustawodawca zarówno w ustawie jak i w przepisach wykonawczych do ustawy, nie przewidział dla tych czynności zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych przepisów, C., która jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT - na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktury wystawionej na podstawie Porozumienia, dokumentującej zrzeczenie się roszczeń przez N.

Stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin