Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.382.2018.1.MS
z 6 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2018 r. (data wpływu 27 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem członkowi zarządu kosztów za użytkowanie samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem członkowi zarządu kosztów za użytkowanie samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca X S.A. (dalej także „Spółka”) jest producentem maszyn rolniczych. W ramach prowadzonej działalności Spółka m.in. zamawia towary i materiały służące do produkcji, produkuje maszyny rolnicze, prowadzi szeroką działalność marketingową swoich wyrobów, a także bezpośrednio sprzedaje swoje produkty klientom. Usługi te, świadczone są bezpośrednio przez pracowników Spółki, jak i członków Zarządu. W szczególności, Wiceprezes Zarządu często musi w imieniu Spółki załatwiać sprawy na terenie miasta będącego siedzibą Spółki (Y). Wykonanie takich zadań wymaga dojazdu na miejsce na terenie miasta Y. Głównie są to urzędy, banki, towarzystwa ubezpieczeniowe, sądy, kancelarie prawne, notarialne, targi czy wystawy branżowe.

Czynności, dla których koniecznym jest przemieszczanie się Wiceprezesa Zarządu, są zawsze wykonywane w interesie Spółki. Wiceprezes Zarządu nie ma zawartej umowy o pracę ze Spółką ani żadnej innej umowy cywilnej. Wiceprezes Zarządu otrzymuje wynagrodzenie ze Spółki na podstawie uchwały Rady Nadzorczej w sprawie wynagrodzenia członków zarządu. W uchwale tej znalazł się także zapis, że Spółka będzie zwracać Wiceprezesowi koszty związane z wykonywaniem funkcji członka zarządu, takie jak przejazdy, koszty podróży itp. W związku ze zwiększoną w ostatnim czasie aktywnością zawodową Wiceprezesa Zarządu, w wykonaniu wspomnianej uchwały Rady Nadzorczej, Spółka zawarła od dnia 1 czerwca 2018 r. umowę w sprawie korzystania z prywatnego samochodu tego członka Zarządu. Zgodnie z zawartą umową Wiceprezes Zarządu wyraził zgodę na używanie własnego, prywatnego samochodu do odbywania przejazdów na terenie miasta Y celem wykonywania zadań związanych z działalnością gospodarczą Spółki.

Wnioskodawca wskazał, że skoro Wiceprezes wykonuje określone dla Spółki zadania wymagające przemieszczenia się, to Spółka zobowiązana jest do zapewnienia mu środków niezbędnych do wykonania tych zadań. Tym samym Spółka postanowiła, że będzie zwracać Wiceprezesowi koszty używania takiego samochodu prywatnego do jazd mających na celu wykonanie zadań Spółki (takie rozwiązanie jest tańsze niż zwrot kosztów przejazdów taksówkami, czy też zakup samochodu specjalnie dla Wiceprezesa). Przedmiotem umowy łączącej Spółkę z Wiceprezesem jest określenie zasad używania przez niego do celów służbowych samochodu osobowego niebędącego własnością Spółki oraz określenie zasad zwrotu związanych z tym kosztów. Wiceprezes Zarządu zobowiązał się za zgodą Spółki do używania pojazdu, będącego w jego dyspozycji, do celów służbowych związanych z działalnością gospodarczą Spółki do jazd lokalnych (w granicach administracyjnych miasta Y). Spółka przyznała Wiceprezesowi miesięczny limit kilometrów na jazdy lokalne w wysokości 500 km, zgodnie z liczbą mieszkańców (ponad … tys.) miasta Y. Koszty używania pojazdu do celów służbowych Spółka pokrywa według stawek za 1 kilometr przebiegu określonych zgodnie z obowiązującymi przepisami. Zwrot kosztów za jazdy lokalne następować będzie w formie miesięcznego ryczałtu, na podstawie złożonego przez Wiceprezesa pisemnego oświadczenia o używaniu pojazdów do celów służbowych w danym miesiącu, uznanego przez Spółkę za zgodne ze stanem faktycznym. W sprawach nie uregulowanych postanowieniami tej umowy zastosowanie mają przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r., w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27 poz. 271, z późn. zm.). Spółka, zgodnie z postanowieniami zawartej umowy, będzie zwracała Wiceprezesowi koszty w następnym miesiącu kalendarzowym, w terminie wypłaty wynagrodzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy otrzymywana przez członka zarządu spółki akcyjnej, niebędącego pracownikiem tej spółki, kwota zgodnie z przyznanym przez spółkę miesięcznym limitem kilometrów na jazdy lokalne, wypłacana z tytułu zwrotu kosztów poniesionych przez członka zarządu w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych prowadzi do powstania u członka zarządu przychodu, który podlega opodatkowaniu, jeśli przejazdy samochodem prywatnym są bezpośrednio związane z wykonaniem zadań służbowych dla spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymywana przez członka zarządu, niebędącego pracownikiem spółki, kwota wypłacana tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez członka zarządu w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych nie prowadzi do powstania u członka zarządu przychodu z działalności wykonywanej osobiście, jeśli przejazd samochodem prywatnym jest bezpośrednio związany z wykonaniem zadań służbowych dla spółki. Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Stosownie do treści art. 13 pkt 7 ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się także przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Dokonując oceny, czy otrzymywana przez członka zarządu spółki kwota wypłacana tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez tego członka w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych prowadzi do powstania u tej osoby przychodu z działalności wykonywanej osobiście, jeśli przejazd samochodem prywatnym był związany z wykonaniem zadań służbowych zleconych przez spółkę, i spółka wyraziła zgodę na przejazd jego samochodem prywatnym, należy kierować się zdaniem Wnioskodawcy, wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt: K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947).

W ocenie Wnioskodawcy, mimo że wyrok ten dotyczył świadczeń dla pracownika to per analogiam można go odnieść do świadczeń otrzymywanych przez osobę należącą do zarządów osób prawnych. Trybunał Konstytucyjny w wyroku tym stwierdził, że przychód ze źródła, jakim jest stosunek służbowy czy stosunek pracy, nie różni się od przychodów osiąganych z innych źródeł, tzn. może wystąpić pod różnymi postaciami, przy czym najczęściej występującą i najbardziej typową postacią są oczywiście pieniądze (w formie gotówkowej lub bezgotówkowej). Zdaniem TK za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

Wobec powyższego, w oparciu o stanowisko prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmując wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryterium oceny stwierdzić należy, że otrzymywana przez członka zarządu osoby prawnej jaką jest spółka akcyjna kwota wypłacana tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez tego członka w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych – jest świadczeniem poniesionym w interesie tej spółki, bo to jej przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonywanych przez członka zarządu zadań. Ponadto wskazać należy, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji działalności gospodarczej nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych, czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Skoro więc, prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków wymaga od członka zarządu użycia prywatnego samochodu, to sfinansowanie ww. kosztów przez spółkę nie jest korzyścią członka zarządu spółki, ale właśnie wypełnieniem przez spółkę obowiązku właściwej organizacji prowadzonej działalności gospodarczej, tak aby była ona wydajna, należytej jakości i przynosiła wymiernie ekonomicznie efekty.

Tym samym, otrzymywana przez członka zarządu kwota, wypłacana tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez niego w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych, nie powoduje powstania po stronie członka zarządu przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Spółka zaś, jako płatnik, nie powinna doliczać do przychodów członka zarządu kwoty wypłacanego świadczenia stanowiącego zwrot kosztów z tytułu używania przez niego samochodu prywatnego w celach służbowych do jazd lokalnych. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 sierpnia 2016 r., sygn. akt: II FSK 1970/14, wskazał, że ,,wyrok interpretacyjny TK o sygn. akt K 7/13, wytycza prokonstytucyjną wykładnię wymienionych w nim przepisów ustawy o PIT. Jak również, że skorzystanie przez pracownika ze świadczenia w postaci kosztów transportu zarówno z Polski do miejsca oddelegowania i z powrotem, jak i na terenie tego kraju oraz z noclegów zgodnie z przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy, nie są świadczeniami spełnionymi w interesie pracownika, ale w interesie pracodawcy oraz nie przynoszą one pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby on samodzielnie ponieść. Zapewnienie bowiem pracownikom wskazanych powyżej usług leży wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie pracowników (...)”.

Tym samym, przenosząc to stanowisko na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że skorzystanie przez członka zarządu Spółki ze świadczenia w postaci zwrotu kosztów za jazdy lokalne samochodem prywatnym nie jest świadczeniem spełnionym w interesie tego członka, ale w interesie Spółki oraz nie przynosi ono temu członkowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby on samodzielnie ponieść. Zapewnienie bowiem członkowi zarządu wskazanego świadczenia leży wyłącznie w interesie Spółki, a nie tego członka zarządu. Spółka w ten sposób zastępuje wydatki w postaci kosztów taksówek, czy zakupu nowego samochodu, które z pewnością nie stanowiłyby przychodu członka zarządu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy, określa źródła przychodów, gdzie między innymi ustawodawca w pkt 2 wymienia działalność wykonywaną osobiście.

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, w myśl art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych. Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a cyt. ustawy). Stosownie zaś do treści art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest producentem maszyn rolniczych. W ramach prowadzonej działalności Spółka m.in. zamawia towary i materiały służące do produkcji, produkuje maszyny rolnicze, prowadzi szeroką działalność marketingową swoich wyrobów, a także bezpośrednio sprzedaje swoje produkty klientom. Usługi te, świadczone są bezpośrednio przez pracowników Spółki, jak i członków Zarządu. Wnioskodawca wskazał, że w szczególności Wiceprezes Zarządu często musi w imieniu Spółki załatwiać sprawy na terenie miasta będącego siedzibą Spółki. Wykonanie takich zadań wymaga dojazdu na miejsce na terenie miasta. Wiceprezes Zarządu otrzymuje wynagrodzenie ze Spółki na podstawie uchwały Rady Nadzorczej w sprawie wynagrodzenia członków zarządu. Wnioskodawca wskazał, że w związku ze zwiększoną w ostatnim czasie aktywnością zawodową Wiceprezesa Zarządu, w wykonaniu wspomnianej uchwały Rady Nadzorczej, Spółka zawarła od dnia 1 czerwca 2018 r. umowę w sprawie korzystania z prywatnego samochodu tego członka Zarządu. Zgodnie z zawartą umową Wiceprezes Zarządu wyraził zgodę na używanie własnego, prywatnego samochodu do odbywania przejazdów na terenie miasta, celem wykonywania zadań związanych z działalnością gospodarczą Spółki. Tym samym Spółka postanowiła, że będzie zwracać Wiceprezesowi koszty używania takiego samochodu prywatnego do jazd mających na celu wykonanie zadań Spółki. Przedmiotem umowy łączącej Spółkę z Wiceprezesem jest określenie zasad używania przez niego do celów służbowych samochodu osobowego niebędącego własnością Spółki oraz określenie zasad zwrotu związanych z tym kosztów. Wiceprezes Zarządu zobowiązał się za zgodą Spółki do używania pojazdu, będącego w jego dyspozycji, do celów służbowych związanych z działalnością gospodarczą Spółki do jazd lokalnych (w granicach administracyjnych miasta). Spółka przyznała Wiceprezesowi miesięczny limit kilometrów na jazdy lokalne w wysokości 500 km, zgodnie z liczbą mieszkańców (ponad … tys.) miasta. Koszty używania pojazdu do celów służbowych Spółka pokrywa według stawek za 1 kilometr przebiegu określonych zgodnie z obowiązującymi przepisami. Zwrot kosztów za jazdy lokalne następować będzie w formie miesięcznego ryczałtu, na podstawie złożonego przez Wiceprezesa pisemnego oświadczenia o używaniu pojazdów do celów służbowych w danym miesiącu, uznanego przez Spółkę za zgodne ze stanem faktycznym.

Ogólne pojęcie przychodu ustawodawca zdefiniował w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Definicja przychodu zawarta w art. 11, jak również określone w nim zasady ustalania wartości tego przychodu (w tym świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych świadczeń) mają charakter ogólny, a zatem mają zastosowanie wówczas, gdy nie występują regulacje szczegółowe, inaczej normujące danego rodzaju przychód lub zasady jego ustalania. Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Dokonując oceny przedstawionego zdarzenia przyszłego wyjaśnić należy, że ustawodawca definiując na potrzeby ustawy pojęcie przychodu w art. 11 ust. 1 ustawy, dokonał rozróżnienia składników przychodu, wyodrębniając pieniądze i wartości pieniężne od wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyodrębniając pojęcie nieodpłatnych świadczeń od pieniędzy uznał tym samym, że nieodpłatne świadczenia muszą mieć postać niepieniężną. Stanowisko to potwierdza również brzmienie art. 11 ust. 2-2b ustawy, w których to regulacjach ustawodawca wskazuje sposób ustalania wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W powołanym przez Wnioskodawcę wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, Trybunał orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumiane w ten sposób, że inne nieodpłatne świadczenie oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji.

Wyrok ten dotyczył zatem, wyłącznie świadczeń nieodpłatnych, dlatego też nie może mieć zastosowania do świadczeń pieniężnych. Należy bowiem zwrócić uwagę, że orzeczenie to zapadło na wniosek Prezydenta Konfederacji …. o zbadanie zgodności z art. 2 i art. 217 Konstytucji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b) w zakresie, w jakim przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń:

1. które pracownik może potencjalnie otrzymać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy,
2. które są ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę,
3. których wartości nie da się wyliczyć w zgodzie z metodologią wskazaną w wymienionej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   
   

Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez pracowników, jak również do zwrotu kosztów używania przez członka zarządu niebędącego pracownikiem tej Spółki otrzymującego wynagrodzenie na podstawie uchwały Rady Nadzorczej w sprawie wynagrodzenia członków zarządu, samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych nie jest uzasadnione.

Zatem, w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, dotyczący nieodpłatnych świadczeń, gdyż członek zarządu Wnioskodawcy otrzyma środki pieniężne.

Tym samym, otrzymywana przez członka zarządu kwota, wypłacana tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez niego w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych dla celów służbowych, powoduje powstanie po stronie członka zarządu przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Obecnie obowiązująca regulacja ogranicza zatem krąg podatników mogących skorzystać z omawianego zwolnienia do tych, którym przepisy odrębnych ustaw gwarantują możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów, bądź nakładają na pracodawcę obowiązek zwrotu pracownikowi tych kosztów.

Odrębnymi ustawami, do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są:

• ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „…” (Dz. U. z 2017 r., poz. 2164, z późn. zm.),
  

• ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2017 r., poz. 788, z późn. zm.),
  

• ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2017 r., poz. 1769, z późn. zm.).
  
  

Wskazać należy, że powyższe zwolnienie nie obejmuje swym zakresem członków zarządy i rad nadzorczych, gdyż dotyczy wyłącznie pracowników i to jedynie w sytuacji, gdy obowiązek ponoszenia ww. kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw. W pozostałych przypadkach zwrot kosztów z tytułu używania samochodu prywatnego do jazd lokalnych w postaci miesięcznego ryczałtu stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że kwota wypłaconego ryczałtu przez Wnioskodawcę, tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez członka zarządu w związku z wykorzystywaniem prywatnego samochodu do celów służbowych w jazdach lokalnych, będzie stanowić przychód członka zarządu z działalności wykonywanej osobiście w rozumieniu art. 13 pkt 7 ww. ustawy, a na Wnioskodawcy z tytułu dokonywania ww. świadczeń, będą ciążyć obowiązki płatnika określone w art. 41 i art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do przytoczonego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyroku, Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 sierpnia 2016 r., sygn. akt II FSK 1970/14, należy zauważyć, że nie dotyczył on kwestii zwrotu kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych. Rozpatrywana sprawa dotyczyła m.in skorzystania przez pracownika oddelegowanego, ze świadczenia w postaci transportu zarówno z Polski do Francji, jak i na terenie tego kraju.

Tutejszy Organ podatkowy, po dokonaniu analizy wyroku, z uwagi jednak na odmienny stan faktyczny rozpatrywany we wskazanym wyroku sądu od przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, uważa, że wyrażony w nim pogląd, wbrew opinii Wnioskodawcy, nie może mieć bezpośredniego zastosowania w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, przywołane w treści wniosku orzeczenie nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości kwestii rozpatrywanej niniejszą interpretacją.

Należy również zastrzec, że zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.