INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 lipca 2011r. (data wpływu 15 lipca 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług budowlanych wykonywanych przez pracowników na cele osobiste podatnika oraz opodatkowania usług wykonywanych przez pracowników na rzecz prowadzonego przez podatnika gospodarstwa rolnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lipca 2011r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Podatnik, na podstawie ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej, prowadzi produkcyjną działalność gospodarczą w zakresie przetwórstwa drzewnego pod nazwą Zakład „G”. Z uwagi na wysokość osiąganych obrotów jest także zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.

Oprócz ww. działalności gospodarczej, podatnik prowadzi również gospodarstwo rolne jako rolnik ryczałtowy. W ramach prowadzonego przedsiębiorstwa – Zakładu „G” – zatrudnia pracowników, m.in. stolarzy, pracowników budowlanych oraz kierowców ciągników rolniczych. Zatrudnieni pracownicy, w zakresie podstawowych obowiązków wynikających z zawartych umów o pracę, świadczą również usługi na cele prywatne podatnika (właściciela) niezwiązane z prowadzoną działalnością. Usługi te dotyczą prac budowlanych i wykończenia wnętrza budynku mieszkalnego jednorodzinnego właściciela o powierzchni użytkowej poniżej 300m².

Pracownicy świadczą również usługi ciągnikiem rolniczym w zakresie prac polowych związanych z prowadzonym przez podatnika gospodarstwem rolnym.

Przy realizacji usług na rzecz właściciela (podatnika) wykorzystywane są materiały i narzędzia będące prywatną własnością właściciela i niestanowiące aktywów prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy po zmianie ustawy wprowadzonej od dnia 1 kwietnia 2011r., usługi budowlane na cele osobiste podatnika uraz usługi wykonywane przez pracowników Zakładu „G” na rzecz prowadzonego przez podatnika gospodarstwa rolnego, będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, a jeśli tak, to według jakiej stawki podatkowej...

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi wykonywane przez pracowników Zakładu „G” w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2011r. nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie było spełnionego warunku z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy mówiącego, że „podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami w całości lub w części”.

W istniejącym stanie faktycznym, usługom wykonywanym na cele osobiste podatnika nie towarzyszyło nabycie towarów i usług, od których podatnikowi przysługiwałoby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, gdyż jedynym kosztem wytworzenia świadczonych usług był koszt wynagrodzeń pracowników oraz składek na ubezpieczenia społeczne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Zmiana stanu prawnego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy od dnia 1 kwietnia 2011r. polegająca na wykreśleniu warunku o prawie do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych ze świadczonymi na cele osobiste podatnika usługami spowodowała, że usługi świadczone przez pracowników na rzecz właściciela będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Usługi dotyczące prac budowlanych i wykończeniowych w domu właściciela – według oceny podatnika – podlegać powinny opodatkowaniu stawką 8% zgodnie z art. 41 ust. 12, 12a, 12b, 12c oraz art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2, gdyż budynek, na którym wykonywane są usługi budowlane, jest budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym i posiada powierzchnię użytkową mniejszą niż 300m².

Natomiast usługi świadczone przez pracowników Zakładu „G” na gospodarstwie rolnym podatnika – według oceny podatnika – nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ są to usługi związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Zgodnie z art. 15 ust. 2 i ust. 3, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców (…). Działalność rolnicza nie została więc wyłączona z zakresu czynności uznanych za wykonywanie samodzielnie działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., a od dnia 26 sierpnia 2011r. t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 tej ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 2 ww. ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Pojęcie „świadczenie” – składające się na istotę usługi – należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Świadczenie zakłada istnienie podmiotu będącego jego odbiorcą (konsumentem usługi). Musi to być podmiot inny niż wykonujący usługę. Świadczenie na własną rzecz nie jest więc usługą, gdyż nie występuje wówczas konsument usługi (odbiorca świadczenia).

O tym, że usługa musi być wykonywana na rzecz podmiotu innego niż świadczący usługę, świadczy również brzmienie art. 27 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L, Nr 347), który tylko wyjątkowo i to pod warunkiem konsultacji z ciałami doradczymi Unii (komitetem ds. Podatku od wartości dodanej), dopuszcza możliwość uznania za usługę, usług świadczonych dla samego siebie, ale tylko wówczas, gdyby w przypadku nabycia takich usług od innego podmiotu podatek nie podlegałby odliczeniu. Skoro nie ma takich wyjątkowych regulacji w ustawie, to dokonywanie świadczeń na rzecz swojej własnej działalności nie stanowi usługi. Nie dotyczy to przypadków, gdy usługa bądź towar zostały przekazane na potrzeby osobiste, o których mowa w art. 7 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, iż oprócz działalności gospodarczej, podatnik prowadzi również gospodarstwo rolne jako rolnik ryczałtowy. W ramach prowadzonego przedsiębiorstwa zatrudnia pracowników, m.in. stolarzy, pracowników budowlanych oraz kierowców ciągników rolniczych, którzy w zakresie podstawowych obowiązków wynikających z zawartych umów o pracę, świadczą również usługi ciągnikiem rolniczym w zakresie prac polowych związanych z prowadzonym przez podatnika gospodarstwem rolnym.

Jak wcześniej wykazano świadczenie na własną rzecz nie jest usługą. Świadczenie usług nie może mieć miejsca bez ustalenia konsumenta, tj. podmiotu będącego beneficjentem danej usługi.

Tym samym, w odniesieniu do świadczonych przez pracowników usług wykonywanych na rzecz prowadzonego przez Wnioskodawcę gospodarstwa rolnego, nie występuje czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT.

Odmiennie należy natomiast traktować świadczenie przez pracowników usług na cele prywatne podatnika (właściciela) niezwiązane z prowadzoną działalnością, dotyczące prac budowlanych i wykończenia wnętrza budynku mieszkalnego jednorodzinnego właściciela o powierzchni użytkowej poniżej 300m².

W świetle bowiem powyższych uwag, czynności wykonywane na cele prywatne Wnioskodawcy, niezwiązane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych przy zastosowaniu stawki podatkowej przewidzianej dla tych konkretnych świadczonych usług.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy. W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT – dodanego do tej ustawy od dnia 1 stycznia 2011r. – w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

I tak w myśl art. 41 ust. 2 znowelizowanej ustawy o podatku od towarów i usług, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. W myśl art. 146a pkt 2 ww. ustawy o VAT – dodanego do tej ustawy od dnia 1 stycznia 2011r. – w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Według art. 41 ust. 12 tej ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Stosownie do art. 41 ust. 12a ww. ustawy, przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Na podstawie art. 41 ust. 12b ustawy o VAT, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

Na mocy art. 41 ust. 12c tej ustawy, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Ponadto, zgodnie z treścią § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 8% dla:

1. towarów i usług wymienionych w załączniku nr 1 do rozporządzenia;
2. robót konserwacyjnych dotyczących budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym;
3. robót konserwacyjnych dotyczących:
   1. obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych,
   2. lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12

– w zakresie, w jakim wymienione roboty nie są objęte tą stawką na podstawie pkt 2.

W myśl § 7 ust. 2 tego rozporządzenia, przez roboty konserwacyjne, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, rozumie się roboty mające na celu utrzymanie sprawności technicznej elementów budynku lub jego części inne niż remont.

Stosownie do § 7 ust. 3 ww. rozporządzenia, przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się, jeżeli wartość towarów bez podatku wchodzących w podstawę opodatkowania świadczenia robót konserwacyjnych przekracza 50% tej podstawy.

Z treści art. 2 pkt 12 ustawy o VAT wynika, iż przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Wskazać należy także, iż zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Natomiast z uregulowań zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), wynika, że pod pojęciem obiektu budowlanego rozumie się budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi. Budynkiem zaś jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 3 pkt 1 lit. a i pkt 2).

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa, Wnioskodawca zatrudnia pracowników, m.in. stolarzy, pracowników budowlanych oraz kierowców ciągników rolniczych. Zatrudnieni pracownicy, w zakresie podstawowych obowiązków wynikających z zawartych umów o pracę, świadczą również usługi na cele prywatne podatnika (właściciela) niezwiązane z prowadzoną działalnością. Usługi te dotyczą prac budowlanych i wykończenia wnętrza budynku mieszkalnego jednorodzinnego właściciela o powierzchni użytkowej poniżej 300m².

Przy realizacji usług na rzecz właściciela (podatnika) wykorzystywane są materiały i narzędzia będące prywatną własnością właściciela i niestanowiące aktywów prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa.

Odnosząc zatem wskazane regulacje prawne do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego tut. organ stwierdza, że świadczenie przez pracowników usług na cele prywatne podatnika (właściciela) dotyczące prac budowlanych i wykończenia wnętrza budynku właściciela, o ile są wykonywane w budynku mieszkalnym stałego zamieszkania, sklasyfikowanym w PKOB w dziale 11, tj. obiekty budownictwa mieszkaniowego w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług oraz którego powierzchnia nie przekracza 300m² – są opodatkowane stawką w wysokości 8%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.