2018.08.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.443.2018.2.JP
z 24 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2018 r. (data wpływu 5 czerwca 2018 r.), uzupełnionym pismem z 8 sierpnia 2018 r. (data wpływu 17 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania w dacie wpłaty kaucji wpłaconej przez najemcę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania w dacie wpłaty kaucji wpłaconej przez najemcę. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 8 sierpnia 2018 r. (data wpływu 17 sierpnia 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 26 lipca 2018 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.443.2018.1.JP.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa w nieruchomościach, dodatkowo wynajmuje w ramach działalności gospodarczej nieruchomości, które są wprowadzone na stan firmy jako środki trwałe. Jest czynnym płatnikiem VAT.

Wnioskodawca oświadcza, że na dzień złożenia zapytania nie toczy się w jego sprawie żadne postępowanie podatkowe lub karno-skarbowe w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W kwietniu 2018 r. została podpisana umowa najmu nieruchomości budynku biurowo-usługowego z parkingiem. Wynajęta nieruchomość jest na stanie firmy Wnioskodawcy jako środek trwały. Z tytułu zawartej umowy najemca zobowiązany jest do zapłaty czynszu z góry za każdy miesiąc w terminie do 5 (piątego) dnia każdego miesiąca, za który jest należny na podstawie faktury VAT wystawionej przez firmę Wnioskodawcy (Wynajmujący). Dodatkowym warunkiem umowy najmu są zabezpieczenia w postaci kaucji.

Zapisy umowy dotyczące kaucji:

„11.1 Najemca wpłaci kaucję (dalej zwaną „Kaucja” w wysokości zł (słownie zł) jako zabezpieczenie niniejszej umowy.

Kaucja stanowi zabezpieczenie płatności wszelkich powstałych wierzytelności przysługujących Wynajmującemu względem Najemcy z tytułu niniejszej umowy.

Kaucja zostanie zwrócona Najemcy przez Wynajmującego w terminie do 30 dni od daty rozwiązania lub wygaśnięcia niniejszej umowy, w kwocie zł /podana wartość z pkt 1/, ewentualnie z uwzględnieniem potrąceń kwot wynikających z pkt 11.2 niniejszej umowy.”

Pismem z 8 sierpnia 2018 r. Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy. Na pytanie nr 1 z wezwania cyt. „Czy kaucja jest wnoszona wyłącznie na poczet należytego wykonania usługi i podlega zwrotowi w całości po zrealizowaniu warunków umowy?” Wnioskodawca odpowiedział cyt. „TAK - kaucja jest wnoszona wyłącznie na poczet należytego wykonania usługi i jeżeli najemca zrealizuje wszystkie warunki umowy podlega zwrotowi w całości, w sytuacji gdyby najemca nie zrealizował wszystkich warunków umowy to - NIE.”

Na pytanie nr 2 z wezwania cyt. „Jeśli kaucja nie podlega zwrotowi w całości, proszę wskazać, na co jest przeznaczona część kaucji, która nie podlega zwrotowi (np. na pokrycie powstałej szkody w wyniku niewłaściwego użytkowania budynku)?” Wnioskodawca odpowiedział cyt. „Zgodnie z umową kaucja podlega zwrotowi w całości ale np. w przypadku ewentualnie powstałej szkody i braku usunięcia jej przez najemcę, wynajmujący może potrącić należność z kaucji po ewentualnym wcześniejszym rozwiązaniu umowy lub wygaśnięciu umowy.”

Na pytanie nr 3 z wezwania cyt. „Czy kaucja (jej część) jest traktowana jako otrzymanie części należności?” Wnioskodawca odpowiedział cyt. „NIE - kaucja lub jej część nie jest traktowana jako otrzymanie części należności tylko kaucja stanowi zabezpieczenie płatności wszelkich ewentualnie powstałych wierzytelności przysługujących wynajmującemu względem najemcy z tytułu niniejszej umowy.”

Na pytanie nr 4 z wezwania cyt. „Czy zgodnie z umową najmu, w trakcie jej trwania, umowa najmu dopuszcza możliwość potrącenia z kaucji wierzytelności przysługujących Wnioskodawcy?” Wnioskodawca odpowiedział cyt. „NIE - potrącenie może nastąpić po ewentualnym wcześniejszym rozwiązaniu umowy lub jej wygaśnięciu.”

W związku z powyższym opisem Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż kaucja stanowiąca zabezpieczenie zgodnie z powołanym zapisem z umowy wpłacona przez Najemcę podlega opodatkowaniu VAT w dacie wpłaty?

Stanowisko Wnioskodawcy (zweryfikowane w piśmie z dnia 8 sierpnia 2018 r.):

Zdaniem Wnioskodawcy, kaucja stanowiąca zabezpieczenie zgodnie z powołanym zapisem z umowy wpłacona przez Najemcę podlega opodatkowaniu VAT w dacie wpłaty zaliczki.

Ponadto, pismem z dnia 8 sierpnia 2018 r., Wnioskodawca zweryfikował własne stanowisko, wskazując że kaucja w wysokości 148 338,00 zł została wpłacona przez najemcę w listopadzie 2017 r. (po podpisaniu przedwstępnej umowy najmu). Umowa najmu została zawarta 16 kwietnia 2018 r. Najemca dokonując przelewu ww. kwoty użył określenia „wpłata kaucji”.

Na wpłatę tą została wystawiona faktura VAT, w której kwota wpłacona została określona jako „zaliczka na poczet najmu nieruchomości przy ul. Bronowickiej 130” (dlatego Wnioskodawca użył słowa „zaliczka” ponieważ umowa główna miała być podpisana za parę miesięcy, ale również mogłaby nie zostać podpisana).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Generalna zasada wynikająca z brzmienia powołanego powyżej art. 19a ust. 1 ustawy wskazuje, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Zgodnie z tą regulacją podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady zostanie rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

Z kolei jak wynika z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług:

telekomunikacyjnych,
wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy,
najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze,
ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia,
stałej obsługi prawnej i biurowej,
dystrybucji energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego

-z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług.

W myśl art. 19a ust. 7 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.

W świetle powyższego – co do zasady – dla usług najmu obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury VAT. Przepis ten jednakże literalnie nie odnosi się do zaliczek wpłacanych w związku z usługą najmu.

W myśl natomiast art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego, o którym mowa w przytoczonych przepisach, konieczne jest ustalenie, czy miała miejsce dostawa towaru lub świadczenie usług, ustalenie terminu wydania przedmiotu umowy lub świadczenia usług oraz ustalenie terminów otrzymania części zapłaty bądź jej całości.

Zauważyć jednak należy, że zgodnie z art. 3531 Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Przy czym zasada swobody umów nie ma charakteru nieograniczonego. Treść umowy nie może naruszać przepisów obowiązujących ustaw.

Zgodnie z ustawą dla celów powstania obowiązku podatkowego wykonanie czynności następuje z chwilą faktycznego jej dokonania. W konsekwencji, postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu usługi za wykonaną pozostają bez znaczenia dla ww. celów, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa w nieruchomościach, dodatkowo wynajmuje w ramach działalności gospodarczej nieruchomości, które są wprowadzone na stan firmy jako środki trwałe. Jest czynnym płatnikiem VAT.

Najemca wpłaci kaucję jako zabezpieczenie umowy.

Kaucja jest wnoszona wyłącznie na poczet należytego wykonania usługi i jeżeli najemca zrealizuje wszystkie warunki umowy podlega zwrotowi w całości, w sytuacji gdyby najemca nie zrealizował wszystkich warunków umowy to – nie.

Zgodnie z umową, kaucja podlega zwrotowi w całości ale np. w przypadku ewentualnie powstałej szkody i braku usunięcia jej przez najemcę, wynajmujący może potrącić należność z kaucji po ewentualnym wcześniejszym rozwiązaniu umowy lub wygaśnięciu umowy.

Kaucja lub jej część nie jest traktowana jako otrzymanie części należności tylko kaucja stanowi zabezpieczenie płatności wszelkich ewentualnie powstałych wierzytelności przysługujących wynajmującemu względem najemcy z tytułu niniejszej umowy.

Potrącenie może nastąpić po ewentualnym wcześniejszym rozwiązaniu umowy lub jej wygaśnięciu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy kaucja stanowiąca zabezpieczenie, wpłacona przez Najemcę, podlega opodatkowaniu VAT w dacie wpłaty.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje pojęcia kaucji. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN „kaucja” to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania.

W aspekcie przedmiotowej sprawy wskazać jednocześnie należy, że zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku Języka Polskiego PWN:

„zaliczką” – jest część należności wypłacana z góry na poczet należności;
„zadatkiem” – jest suma pieniędzy dawana przy zawieraniu umowy w celu zapewnienia jej wykonania;
„przedpłatą” – jest określona suma pieniędzy wpłacana regularnie, w ustalonych terminach, w celu zapewnienia sobie otrzymania jakiegoś towaru;
„ratą” – jest część należności pieniężnej, płatna w oznaczonym terminie.

Z przytoczonych wyżej definicji: zaliczki, zadatku, przedpłaty i raty wynika, że wiążą się one z przekazaniem kontrahentowi środków pieniężnych do jego dyspozycji. Natomiast cechą charakterystyczną kaucji jest to, że może ona zostać wykorzystana tylko w ściśle określonym przypadku, tj. w razie niedopełnienia zobowiązania. Zabezpieczenie wykonania umowy, przez ustanowienie kaucji ma charakter gwarancyjny, zabezpieczający, co oznacza, że jest ona ustanowiona na wypadek, gdyby strona umowy, która złożyła kaucję nie wywiązała się z niej. Wówczas druga strona umowy może zaspokoić się ze złożonej kaucji. Co do zasady, kaucja nie jest zaliczana na poczet ceny i podlega zwrotowi po zrealizowaniu warunków umowy, zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie jest to bowiem otrzymanie części należności; nie można uznać jej ani za zaliczkę, ani za zadatek, ani tym bardziej za przedpłatę lub ratę. Z tych względów pobrana kaucja będąca zabezpieczeniem wykonania umowy, która jest zwracana kontrahentowi po wygaśnięciu umowy, nie jest zapłatą z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług w rozumieniu art. 29a ustawy i nie podlega opodatkowaniu.

Jak wskazano wyżej kaucja zabezpieczająca jest pojęciem niezdefiniowanym w ustawie, natomiast w świetle uregulowań zawartych w k.c., jest ono zapłatą za wyrządzone szkody, poniesionej przez kogoś straty.

Stosownie bowiem do treści art. 361 § 1 i § 2 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie – co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika.

Jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron (art. 362 k.c.).

Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na zagadnienie kar umownych, które również regulują przepisy k.c., Tytuł VII „Wykonanie zobowiązań i skutki ich niewykonania”, Dział II „Skutki niewykonania zobowiązań”.

Zgodnie z art. 483 § 1 k.c., można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Z cyt. wyżej art. 483 § 1 k.c. wynika, że kara umowna jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań (wyrok SN z 8 sierpnia 2008 r., sygn. akt V CSK 85/08). Przewidziany umową obowiązek zapłaty kary umownej ma w stosunku do zasadniczego obowiązku dłużnika wynikającego z tej umowy charakter uboczny (akcesoryjny).

Zastrzeżenie kary umownej można zatem traktować jako formę uproszczenia redakcji warunków umowy, która pozwala na przyjęcie przez strony, że wypadki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, stanowią jednocześnie podstawę do domagania się zapłaty kary umownej.

Istotą kary umownej jest bowiem rekompensata, zadośćuczynienie. Nie jest to płatność za świadczenie, lecz wyrównanie wyrządzonej szkody. Brak jest zatem ekwiwalentności, wzajemności, jaka zachodzi pomiędzy świadczeniem usługi a wynagrodzeniem za te usługi.

Otrzymana kara umowna nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podmiotu, który je otrzymuje.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne należy wskazać, że kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań.

W świetle powołanych przepisów, odnosząc się do sytuacji przedstawionej we wniosku wskazać należy, że wpłacona przez najemcę kaucja, będzie w istocie rzeczy stanowić zabezpieczenie wykonania umowy (najem nieruchomości budynku biurowo-usługowego z parkingiem).

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że uzyskana przez Wnioskodawcę kaucja uiszczana przez najemcę nieruchomości budynku biurowo-usługowego z parkingiem, będąca zabezpieczeniem wykonania umowy, która jest zwracana najemcy, nie jest obrotem w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy i nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług. Opłatę taką należy bowiem traktować jako karę umowną, skutkiem czego nie będzie ona stanowić wynagrodzenia za świadczoną usługę, lecz będzie związana z nienależytym wykonaniem umowy przez najemcę na rzecz Wnioskodawcy, co z kolei nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy, i tym samym nie stanowi obrotu.

W konsekwencji, w sytuacji przedstawionej we wniosku, w odniesieniu do kaucji pobieranej przez Wnioskodawcę, nie powstanie obowiązek podatkowy.

Stąd stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym kaucja stanowiąca zabezpieczenie zgodnie z powołanym zapisem z umowy wpłacona przez Najemcę podlega opodatkowaniu VAT w dacie wpłaty, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin