Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IBPP4/4513-13/15-1/MK
z 21 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) w związku z prawomocnym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 lutego 2018 r. sygn. akt I GSK 1390/16, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 grudnia 2014 r. (data wpływu 10 lutego 2015 r.), uzupełnionym pismem z 6 marca 2015 r. (data wpływu 9 marca 2015 r.) oraz pismem z 13 marca 2015 r. (data wpływu 16 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie możliwości ubiegania się o zwrot akcyzy w związku z wewnątrzwspólnotową dostawą wyrobów akcyzowych z zapłaconą na terytorium kraju akcyzą – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2015 r. został złożony do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie możliwości ubiegania się o zwrot akcyzy w związku z wewnątrzwspólnotową dostawą wyrobów akcyzowych z zapłaconą na terytorium kraju akcyzą. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 6 marca 2015 r. (data wpływu 9 marca 2015 r.) oraz pismem z 13 marca 2015 r. (data wpływu 16 marca 2015 r.), będącymi odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 23 lutego 2015 r., znak: IBPP4/4513-13/15/BP.

W dniu 16 kwietnia 2015 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy interpretację indywidualną znak: IBPP4/4513-13/15/BP uznającą stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Wnioskodawca na ww. pisemną interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a następnie złożył skargę z dnia 6 lipca 2015 r., żądając uchylenia zaskarżonej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

WSA w Krakowie orzeczeniem z 8 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Kr 1267/15 oddalił skargę na zaskarżoną interpretację indywidualną. Oddalając skargę WSA w Krakowie stwierdził, że nie można uznać, iż przepisy ustawy o podatku akcyzowym zawężają krąg podmiotów uprawnionych do zwrotu podatku akcyzowego w stosunku do art. 33 ust. 6 Dyrektywy, gdyż art. 33 ust. 6 Dyrektywy 2008/118/WE w ogóle nie określa rodzajów podmiotów uprawnionych do wystąpienia z wnioskiem o zwrot akcyzy.

Wnioskodawca pismem z 26 lutego 2016 r. na ww. orzeczenie WSA w Krakowie wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny orzeczeniem z 16 lutego 2018 r., sygn. akt I GSK 1390/16 uchylił zaskarżony wyrok WSA w Krakowie z 8 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Kr 1267/15 i uchylił zaskarżoną interpretację z 16 kwietnia 2015 r., znak: IBPP4/4513-13/15/BP.

„W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego prawidłowe jest stanowisko skarżącej kasacyjnie spółki, że wykładnia przytoczonych przepisów dyrektywy nie wprowadza ograniczenia podmiotowego wśród nabywców towarów akcyzowych. Z treści przytoczonego przepisu wynika, że zwrot akcyzy następuje, gdy wyrób będący przedmiotem wysyłki do innego państwa został opodatkowany w państwie wysyłki i nie ma znaczenia, ile razy i kto dokonał obrotu tym wyrobem w państwie wysyłki. Ze względu na to jednoznaczne brzmienie dyrektywy uznać należy, że zwrot akcyzy przysługuje też kolejnym podmiotom w obrocie wyrobami akcyzowymi, które nabyły te wyroby od pierwszego pośrednika. Powyżej przytoczony przepis dyrektywy daje zatem prawo do zwrotu akcyzy wszelkim nabywcom, nie tylko pierwszym, ale również kolejnym pośrednikom w obrocie wyrobami akcyzowymi, o ile oczywiście dysponują oni niezbędnymi dokumentami potwierdzającymi zapłatę akcyzy na terenie kraju oraz innymi dokumentami wymaganymi przez przepisy akcyzowe. Przy czym podkreślić należy, że polski prawodawca miał możliwość doboru form i środków dla osiągnięcia rezultatu zakładanego przez dyrektywę, nie miał jednak możliwości wprowadzenia ograniczenia katalogu podmiotów mogących otrzymać zwrot zapłaconej akcyzy. Wykraczałoby to bowiem poza dopuszczalny dla prawodawcy krajowego dobór form i środków. Z tego, że art. 33 ust. 6 dyrektywy horyzontalnej w ogóle nie określa rodzajów podmiotów uprawnionych do wystąpienia z wnioskiem o zwrot akcyzy, nie wynika uprawnienie państwa członkowskiego do zawężenia kręgu podmiotów uprawnionych do zwrotu podatku akcyzowego.”

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) prowadzi działalność, związaną z obrotem wyrobami akcyzowymi w postaci olejów smarowych oznaczonych kodami CN 2710 i dodatków do paliw oznaczonych kodem CN 3811 90 00 polegającą na tym, że:

• Spółka kupuje powyższe wyroby w kraju (akcyza zawarta jest w cenie tych wyrobów) od podmiotu, który nie jest podatnikiem akcyzy,
• który z kolei nabył je (z akcyzą zawartą w cenie tych wyrobów) od podatnika podatku akcyzowego;
• następnie Spółka dokonuje dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobów akcyzowych.
  
  

Spółka będzie zatem trzecim podmiotem w łańcuchu. Wnioskodawca dokonuje zakupu powyższych wyrobów na podstawie faktur. Spółka wraz z wnioskiem o zwrot akcyzy po dokonaniu dostawy wewnątrzwspólnotowej przedłoży Naczelnikowi Urzędu Celnego dokumenty, zgodnie z art. 82 ust. 3 pkt 1, 2 i 3 ustawy o podatku akcyzowym.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa również dokonywane jest w oparciu o wystawiane faktury. Dodatkowo wystawiany jest list przewozowy CMR.

Spółka:

• jest w stanie wykazać łańcuch faktur związanych z nabyciem olejów smarowych, począwszy od podatnika podatku akcyzowego, od którego nastąpiło pierwotne nabycie wyrobów będących ostatecznie przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej,
  
• jest w stanie przedstawić dokumenty wymagane do zwrotu akcyzy, o których mowa w art. 82 ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym z dnia 6 grudnia 2008 r. (Dz. U. z 2014 r. poz. 752, dalej: ustawa o podatku akcyzowym)
  
  • dokumenty towarzyszące przemieszczaniu wyrobów akcyzowych;
  • potwierdzenie otrzymania wyrobów akcyzowych przez odbiorcę z państw członkowskiego Unii Europejskiej na uproszczonym dokumencie towarzyszącym lub na kopii dokumentu handlowego, o którym mowa w art. 77 ust. 2;
  • dokument potwierdzający zapłatę akcyzy lub złożenie deklaracji w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub złożenie zabezpieczenia albo dokument potwierdzający, że akcyza w tym państwie nie jest wymagana.
  
  
  

W związku z powyższym, Spółka zamierza ubiegać się o zwrot akcyzy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 13 marca 2015 r.):

Czy Wnioskodawcy, który dokonał wewnątrzwspólnotowej dostawy wyrobów akcyzowych, od których akcyza została zapłacona na terytorium kraju, niebędącemu podatnikiem akcyzy od tych wyrobów ani podmiotem, który nabył te wyroby od podatnika, przysługuje zwrot akcyzy, przy zachowaniu pozostałych wymogów przewidzianych w przepisach prawa podatkowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie mu przysługiwało prawo do zwrotu zapłaconej na terytorium kraju akcyzy przy zachowaniu pozostałych warunków określonych przepisami ustawy o podatku akcyzowym.

Spółka zdaje sobie sprawę, że literalne brzmienie art. 82 ust. 1 ustawy, uprawnia do zwrotu akcyzy w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobów akcyzowych, od których akcyza została zapłacona na terytorium kraju:

• podatnika, który dokonał dostawy wewnątrzwspólnotowej tych wyrobów akcyzowych,
• podmiot, który nabył te wyroby akcyzowe od podatnika i dokonał ich dostawy wewnątrzwspólnotowej.
  
  

Spółka nie jest żadnym z ww. podmiotów, jednak mimo to Spółka uważa, że jest uprawniona do zwrotu akcyzy z następujących powodów:

1. Nieprawidłowa implementacja Dyrektywy

Należy zauważyć, iż dokonując implementacji norm Dyrektywy Horyzontalnej do polskiego porządku prawnego ustawodawca powinien mieć na uwadze cel i motywy Dyrektywy, a w szczególności:

• Motyw 10: „Warunki poboru i zwrotu podatków powinny być zgodne z zasadą niedyskryminacji, ponieważ moją one wpływ na właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego”;
  
• Motyw 26: „Należy doprecyzować, nie naruszając przy tym ogólnej struktury, przepisy podatkowe i proceduralne odnoszące się do przemieszczania wyrobów, od których podatek akcyzowy został zapłacony w państwie członkowskim”;
  
• Motyw 28: „W przypadkach, gdy wyroby akcyzowe po ich dopuszczeniu do konsumpcji w jednym państwie członkowskim są przechowywane do celów handlowych w innym państwie członkowskim, należy ustalić, że podatek akcyzowy jest wymagalny w tym drugim państwie członkowskim. W tym celu konieczne jest w szczególności zdefiniowanie pojęcia „celów handlowych”;
  

oraz treść art. 33 ust. 1 i 6 Dyrektywy Horyzontalnej:

• „1. Bez uszczerbku dla art. 36 ust. 1, w przypadku gdy wyroby akcyzowe dopuszczone już do konsumpcji w jednym państwie członkowskim są przechowywane do celów handlowych w innym państwie członkowskim w celu ich dostawy lub wykorzystania w tym państwie, podlegają one podatkowi akcyzowemu, a podatek ten staje się wymagalny w tym drugim państwie członkowskim.(...)
  
• 6.Podatek akcyzowy zostaje na wniosek zwrócony lub umorzony w państwie członkowskim, w którym miało miejsce dopuszczenie do konsumpcji, jeśli właściwe organy w tym drugim państwie członkowskim uznały, że podatek akcyzowy stał się wymagalny i został pobrany w tym państwie członkowskim”.
  
  

Wskazać należy, iż żaden przepis Dyrektywy nie upoważnił władz państwa członkowskiego do zawężenia kręgu podmiotów uprawnionych do uzyskania zwrotu podatku akcyzowego. Co więcej, brzmienie przepisów Dyrektywy wskazuje, że regulacja w kształcie zaproponowanym przez ustawodawcę krajowego narusza podstawowe zasady podatku akcyzowego i zaprzecza istocie tego podatku.

Zgodnie z konsumpcyjnym charakterem podatku akcyzowego jest on należny w kraju, w którym ma miejsce dopuszczenie wyrobów akcyzowych do konsumpcji. W przypadku, gdy w wyniku wywozu towarów zmienia się kraj konsumpcji wyrobów powstaje obowiązek podatkowy w tym nowym państwie, w poprzednim zaś powstaje uprawnienie do zwrotu zapłaconego podatku. Celem Dyrektywy jest opodatkowanie wyrobów akcyzowych w państwie, w którym przeznaczono ten wyrób do konsumpcji. Przez pryzmat tej zasady powinny być interpretowane zarówno przepisy Dyrektywy, jak i implementujące je na gruncie prawa krajowego przepisy ustawy.

Ponadto podstawową cechą odróżniającą podatek akcyzowy od innych podatków pośrednich jest jednofazowy charakter opodatkowania. Jednofazowość opodatkowania podatkiem akcyzowym przejawia się tym, iż akcyza powinna być płacona na pierwszym szczeblu obrotu, który dokonywany jest poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy w przypadku wyrobów akcyzowych. Konsekwentnie, każda następna transakcja po zadeklarowaniu lub określeniu kwoty akcyzy, której przedmiotem będą te same wyroby akcyzowe nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem akcyzowym, a podmiot dokonujący danej transakcji nie powinien być traktowany, jako podatnik akcyzy.

W celu zapewnienia realizacji powyższych zasad w art. 33 ust. 6 Dyrektywy wprowadzono mechanizm zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu wyrobów akcyzowych, które są po dopuszczeniu do konsumpcji przemieszczane do innego państwa członkowskiego niż państwo dopuszczenia do konsumpcji.

Obecna krajowa regulacja podatkowa, odczytywana wyłącznie literalnie, może jednak prowadzić do błędnego wniosku i w konsekwencji podwójnego opodatkowania tych samych wyrobów, co byłoby sprzeczne również zasadą jednofazowości akcyzy. Ograniczenie kręgu podmiotów uprawnionych do zwrotu akcyzy w przypadku dokonania WDT prowadzi do zapłaty podatku zarówno przez:

• podatnika akcyzy w państwie wysyłki jak i
• podatnika akcyzy w państwie dostawy.
  
  

Podwójne opodatkowanie podatkiem akcyzowym stoi w oczywistej sprzeczności z podstawowymi zasadami tego podatku.

W przypadku przechowywania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą w państwie członkowskim innym niż to, w którym nastąpiło pierwotnie dopuszczenie do obrotu podatek ma zostać zwrócony lub umorzony. Przepisy ustawy o podatku akcyzowym nie powinny być, więc interpretowane w sposób, w który nie da się pogodzić z brzmieniem i celem regulacji unijnej. Treść art. 33 Dyrektywy nie pozostawia państwom członkowskim luzu decyzyjnego, pozwalającego na wprowadzenie jakichkolwiek dodatkowych regulacji, które by ten zwrot podważały.

Należy jednocześnie zwrócić uwagę, iż w poprzednio obowiązującym stanie prawnym art. 60 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym z dnia 23 stycznia 2004 r. (Dz. U. Nr 29, poz. 257) nie zawierał ograniczenia podmiotowego uprawnionych do zwrotu akcyzy: „Podmiotowi, który dostarczył wyroby akcyzowe zharmonizowane na terytoriom państwa członkowskiego, od których akcyza została zapłacona na terytorium kraju, przysługuje zwrot akcyzy. Zwrot akcyzy następuje na wniosek podmiotu.”

Zawężenie kategorii podmiotów, uprawnionych do otrzymaniu zwrotu akcyzy, na gruncie nowej ustawy, jak wynika to z uzasadnienia do projektu ustawy, zostało wprowadzone w celu zapewnienia lepszej kontroli obrotu wyrobami akcyzowymi podlegającymi WDT czy eksportowi. Jak wskazuje się jednak w doktrynie, jak również w orzecznictwie: „Powyższe istotne ograniczenie zakresu podmiotowego osób uprawnionych do zwrotu akcyzy budzi jednak wątpliwości, co do zgodności z przepisami prawa wspólnotowego. Dyrektywa horyzontalna, jak również nowa Dyrektywa Horyzontalna wskazują bowiem, iż państwa członkowskie UE zobowiązane są do zwrotu akcyzy „opłaconej w ich państwie członkowskim, jeżeli wyroby akcyzowe zostały przemieszczone do innego państwa członkowskiego. Przepisy wspólnotowe upoważniają oczywiście poszczególne państwa członkowskie do wprowadzenia własnych procedur dotyczących zwrotu, jednakże procedury te nie mogą powodować, iż zwrot w ogóle nie będzie możliwy dla pewnej kategorii dostawców (w przypadku Polski dalszych pośredników w obrocie wyrobami akcyzowymi). W rezultacie należy uznać, że przepisy wspólnotowe dają prawo do zwrotu akcyzy również tym kolejnym pośrednikom w obrocie wyrobami akcyzowymi, którzy posiadają niezbędne dokumenty potwierdzające zapłatę akcyzy na terenie kraju oraz inne dokumenty wymagane przez przepisy akcyzowe” (tak: Komentarz. Akcyza. Parulski S., LEX 2010.).

2. Stanowisko sądów

Stanowisko zaprezentowane przez Spółkę było wielokrotnie potwierdzane przez sądy administracyjne, czego przykładem są następujące wyroki:

• wyrok NSA z dnia 16 stycznia 2014 r,. o sygn. I FSK 231/13:

„W przypadkach gdy wyroby akcyzowe po ich dopuszczeniu do konsumpcji w jednym państwie członkowskim są przechowywane do celów handlowych w innym państwie członkowskim, należy ustalić, że podatek akcyzowy jest wymagalny w tym drugim państwie członkowskim. W tym celu konieczne jest w szczególności „definiowanie pojęcia „celów handlowych”.” Tym samym wyrażona została, obok zasady jednokrotnego poboru podatku akcyzowego w miejscu ostatecznej konsumpcji, zasada zwrotu podatku rozwinięta w art. 33 ust. 1 i 6 Dyrektywy, która, zdaniem Sądu rozpoznającego skargę kasacyjną, nie daje podstaw do twierdzenia, że państwo członkowskie jest uprawnione do ograniczenia kręgu podmiotów uprawnionych do zwrotu akcyzy w sytuacji, gdy jednak wyroby nie zostały w danym kraju dopuszczone do konsumpcji”;

• wyrok NSA z dnia 5 grudnia 2013 r. o sygn. I GSK 360/12:

„W sytuacji więc, gdy w rozpoznawanej sprawie nie jest podważana okoliczność zapłaty akcyzy przez P. O. CA., od której – za pośrednictwem O. P. Sp. z o.o. – Spółka nabyła stanowiący przedmiot dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrób akcyzowy, ani też okoliczność dokonania przez Spółkę wewnątrzwspólnotowej dostawy tego wyrobu akcyzowego, to za w pełni uzasadnione uznać należy stanowisko Sądu I instancji o niegodności z prawem zaskarżonej decyzji odmawiającej zwrotu akcyzy, w zakresie w jakim zdeterminowana ma została treścią ograniczeń podmiotowych wynikających z prawo krajowego”;

• wyrok (prawomocny) WSA w Warszawie z dnia 2 lutego 2012 r., o sygn. III SA/Wa 1625/11:

„Zdaniem Sądu zestawienie treści art. 22 ust. 2 Dyrektywy Horyzontalnej i art. 82 ust. 1 pkt 2 u.p.a. prowadzi do wniosku, że przepis krajowy jest sprzeczny z art. 22 ust. 2 Dyrektywy Horyzontalnej, gdyż zawęża krąg podmiotów uprawnionych do zwrotu podatku akcyzowego do podmiotów, które nabyły wyroby akcyzowe od podatnika podatku akcyzowego. Wskazany wyżej przepis Dyrektywy Horyzontalnej nie zawiera w ogóle ograniczenia zwrotu podatku ze względu na rodzaj podmiotu, od którego nastąpiło nabycie opodatkowanego wyrobu akcyzowego. Z treści art. 22 ust. 1 i 2 Dyrektywy Horyzontalnej wynika, że zwrot akcyzy w sytuacji pisanej w ust. 1 następuje, gdy wyrób będący przedmiotem wysyłki do innego Państwa został opodatkowany w państwie wysyłki. Nie ma przy tym znaczenia ile razy i kto dokonał obrotu tym wyrobem w państwie wysyłki.(...) Sąd w sytuacji niezgodności przepisu krajowego z przepisem Dyrektywy ma prawo do bezpośredniego zastosowania przepisu wspólnotowego. Uprawnienie to wynika z zasady nadrzędności prawa wspólnotowego oraz z zasady bezpośredniego skutku tego prawa (...) Zdaniem Sądu przepisy art. 22 ust. 1 i 2 Dyrektywy Horyzontalnej, w kontekście stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy mogą być zastosowane bezpośrednio, gdyż spełniają ww. wymogi. Z treści art. 22 ust. 1 i 2 Dyrektywy Horyzontalnej wynika bowiem, że ustawodawca krajowy miał obowiązek wprowadzić do krajowego systemu prawa przepisy, przyznające skarżącej Spółce prawo do zwrotu podatku akcyzowego w wyżej opisanym stanie faktycznym”;

• wyrok (prawomocny) WSA w Warszawie w wyroku o sygn. III SA/Wa 2725/11:

„Z treści art. 22 ust. 1 i 2 Dyrektywy Horyzontalnej wynika, że ustawodawca krajowy miał obowiązek wprowadzić do krajowego systemu prawa przepisy, przyznające Skarżącej Spółce prawo do zwrotu podatku akcyzowego w stanie faktycznym, który wystąpił w niniejszej sprawie, skoro jednak krajowy ustawodawca obowiązku tego nie wykonał, to przedmiotowe uprawnienie należało w niniejszej sprawie wywieść wprost z powołanych przepisów wspólnotowych”.

Należy zaznaczyć, iż bez znaczenia pozostaje fakt, iż część powoływanego orzecznictwa dotyczy nieobowiązującej już Dyrektywy Rady 92/12/EWG z 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania Dz. Urz. UE. L. 76.1 ze zm.). Przepisy obecnie obowiązującej Dyrektywy Horyzontalnej nie zmieniają bowiem zasady i istoty dokonywanego zwrotu w podatku akcyzowym w sytuacji przedstawionej w niniejszym wniosku.

3. Bezpośrednie stosowanie Dyrektywy

Biorąc pod uwagę powyższe, w takim przypadku powinny znaleźć zastosowanie bezpośrednio wskazane powyżej postanowienia Dyrektywy Horyzontalnej, jako stanowiące integralną część krajowego porządku prawnego.

Wraz z przystąpieniem do Unii Europejskiej Polska została zobligowana do przyjęcia dorobku prawnego wspólnoty Europejskiej acquis communautaire. Oznacza to, że instytucje stanowiące i stosujące prawo w Polsce zobowiązane są do respektowania prawa wspólnotowego - nie tylko poprzez stanowienie, ale i przez stosowanie prawa zgodnie z obowiązującym prawem wspólnotowym.

Szczególną rolę wśród aktów prawa pochodnego pełnią Dyrektywy. Akty te na mocy art. 249 Traktatu TWE kierowane są do Państw Członkowskich, a ich celem jest harmonizacja prawa wspólnotowego. Państwo członkowskie jest obowiązane do wykonania Dyrektywy w pierwszym rzędzie w drodze ustanowienia odpowiednich przepisów prawa wewnętrznego zgodnych z postanowieniami Dyrektywy.

W przypadku, gdy państwo nie implementuje postanowień Dyrektywy do krajowego systemu prawnego w wyznaczonym terminie lub zaimplementuje tylko część z tych postanowień, przepisom Dyrektywy przyznaje się bezpośrednią skuteczność. Poprzez bezpośrednią skuteczność rozumie się możliwość powołania przez jednostki przepisów Dyrektywy bezpośrednio przed organami krajowymi, o ile postanowienia danej Dyrektywy są wystarczająco jasne, precyzyjne i bezwarunkowe.

Należy podkreślić, że zasada bezpośredniego skutku obowiązuje – zgodnie z orzecznictwem Trybunału sprawiedliwości UE (dalej TSUE) – w postępowaniu przed wszystkimi organami państwowymi, w tym również organami podatkowymi (Wyrok ETS z 19 stycznia 1982 r., Ursula Becker v. Finanzamt Munster-Innenstadt, Case 8-81, European Court Reports 1982, str. 52, par. 47) i dotyczy wszystkich etapów postępowania oraz w żadnej mierze nie jest uzależniona od formalnego stwierdzenia zgodności lub sprzeczności prawa krajowego z prawem wspólnotowym.

Potwierdza to wyrok z dnia 22 czerwca 1989 r. (Fratelli Costanzo Sp A przeciwko Gminie Mediolan – Sprawa C-103/88), w którym ETS orzekł, że „podobnie jak sędzia krajowy, organ administracji, w tym również gminnej, ma obowiązek stosowania przepisów art. 29 ust. 5 Dyrektywy Rady 71/305 i zaniechania stosowania niezgodnych z nimi przepisów prawa krajowego”.

W tym samym wyroku TSUE stwierdził także, że jeżeli postanowienia Dyrektyw są, jeśli chodzi o ich treść, bezwarunkowe i dostatecznie precyzyjne, jednostka może się na tych postanowieniach oprzeć przeciwko państwu w sytuacji, gdy państwo nie wprowadziło Dyrektywy do prawa krajowego przed upływem przewidzianego w niej terminu lub gdy nie stosuje Dyrektywy w prawidłowy sposób. Jeśli spełnione są warunki, pod którymi jednostki mogą opierać się na postanowieniach Dyrektywy przed sądami krajowymi, wszystkie organy administracji (...) zobowiązanie są do stosowania tych postanowień”.

Podobne stanowisko TSUE zajął w sprawie C-106/77 Amministrazione delia Finanse delio Stato przeciwko Simmenthal Sp A stwierdzając, że sąd krajowy (a także organ administracji), który w ramach swojej jurysdykcji ma zastosować przepis prawa wspólnotowego, ma obowiązek zapewnić im pełną skuteczność, nie stosując z własnej inicjatywy jakiegokolwiek sprzecznego z nimi przepisu krajowego bez względu na to, czy ostał on wydany wcześniej, czy później niż prawo wspólnotowe.

Analogiczne konkluzje znaleźć można również w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych. Na przykład Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 11 kwietnia 2008 r., sygn. III SA/Wa 263/08 wskazał, że „stosując prawo krajowe organy podatkowe jak i sąd są zobowiązane dokonywać wykładni tego prawa tak dalece jak to możliwe, w świetle brzmienia i celu Dyrektyw wspólnotowych, aby osiągnąć cel tych Dyrektyw, a w ten sposób zrealizować art. 249 ust. 3 TWE. Narusza bowiem porządek prawny Wspólnoty stosowanie środków implementujących Dyrektywę w sposób z nią niezgodny”.

Podobne stanowisko zajął również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 29 sierpnia 2008 r., sygn. III SA/Gl 105/08, w którym Sąd stwierdził, że „zastosowanie prawa wspólnotowego w sprawach podatkowych nie jest obowiązkiem tylko sądów administracyjnych, ale także organów władzy państwa, czyli organów podatkowych. Wynika to z faktu, (...)„ że organy podatkowe moją obowiązek przestrzegania prawa i działania w jego granicach, czyli również w granicach prawa wspólnotowego”.

Z kolei w wyroku z dnia 26 marca 2007 r., sygn. III SA/Gl 820/06 sąd ten podkreślił, że „stosowanie prawa wspólnotowego na zasadzie pierwszeństwa i bezpośredniego skutku ciąży na organach podatkowych nie tylko w ramach postępowań, tzw. wymiarowych, ale także w toku wydawania wiążących informacji podatkowych”.

Należy zauważyć, że zasada bezpośredniego stosowania prawa wspólnotowego ma również podstawy konstytucyjne. Przepis art. 91 ust. 3 Konstytucji stanowi, że „Jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy konstytuującej organizację międzynarodową prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami”.

Podsumowując, w przedmiotowej sprawie przepisy wspólnotowe powinny znaleźć bezpośrednie zastosowanie, jako że postanowienia Dyrektywy są bezwarunkowe, jasne i precyzyjne, a tym samym Spółka ma prawo powołać się bezpośrednio na ich stosowanie z pominięciem regulacji polskich sprzecznych z tymi postanowieniami. Po stronie organu podatkowego zgodnie z zasadą legalizmu leży obowiązek prawidłowego stosowania przepisów prawa, w tym prawa europejskiego, które jest integralną częścią krajowego porządku prawnego.

W związku z powyższym Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do zwrotu zapłaconej na terytorium kraju akcyzy przy zachowaniu pozostałych warunków określonych przepisami ustawy o podatku akcyzowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż w związku z wyrokiem NSA z 16 lutego 2018 r., sygn. akt I GSK 1390/16, niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o stan prawny obowiązujący w dniu wydania interpretacji, tj. w dniu 16 kwietnia 2015 r.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j Dz. U. z 2014 r., poz. 752, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym dalej „akcyzą”, wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 1, 2, 3 i 8 ustawy:

• wyroby akcyzowe to wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe oraz susz tytoniowy, określone w załączniku nr 1 do ustawy;
• terytorium kraju to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
• terytorium państwa członkowskiego to terytorium państwa, do którego zgodnie z art. 52 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 349 i 355 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej mają zastosowanie te Traktaty, z wyłączeniem terytorium kraju i z zastrzeżeniem lit. a i b art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy;
• dostawa wewnątrzwspólnotowa to przemieszczanie wyrobów akcyzowych lub samochodów osobowych z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego.
  
  

W poz. 27 załącznika nr 1 do ustawy stanowiącego wykaz wyrobów akcyzowych pod kodem CN 2710 wymieniono oleje ropy naftowej i oleje otrzymywane z minerałów bitumicznych, inne niż surowe; preparaty gdzie indziej niewymienione ani niewłączone, zawierające 70% masy lub więcej olejów ropy naftowej lub olejów otrzymywanych z minerałów bitumicznych, których te oleje stanowią składniki zasadnicze preparatów; oleje odpadowe. W poz. 38 ww. załącznika pod kodem CN 3811 wymieniono natomiast środki przeciwstukowe, inhibitory utleniania, inhibitory tworzenia się żywic, dodatki zwiększające lepkość, preparaty antykorozyjne oraz pozostałe preparaty dodawane do olejów mineralnych (włącznie z benzyną) lub do innych cieczy, stosowanych do tych samych celów, co oleje mineralne.

Stosownie do art. 3 ust. 1 i 2 ustawy, do celów poboru akcyzy i oznaczania wyrobów akcyzowych znakami akcyzy stosuje się klasyfikację w układzie odpowiadającym Nomenklaturze Scalonej (CN) zgodną z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm.; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.). Zmiany w Nomenklaturze Scalonej (CN) nie powodują zmian w opodatkowaniu akcyzą wyrobów akcyzowych i samochodów osobowych, jeżeli nie zostały określone w niniejszej ustawie.

W myśl art. 82 ust. 1 ustawy w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobów akcyzowych, od których akcyza została zapłacona na terytorium kraju, przysługuje zwrot akcyzy:

1. podatnikowi, który dokonał dostawy wewnątrzwspólnotowej tych wyrobów akcyzowych, albo
2. podmiotowi, który nabył te wyroby akcyzowe od podatnika i dokonał ich dostawy wewnątrzwspólnotowej

-na pisemny wniosek złożony do właściwego naczelnika urzędu celnego wraz z dokumentami potwierdzającymi zapłatę akcyzy na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 82 ust. 3 ustawy, podatnik lub podmiot, o których mowa w ust. 1, występujący z wnioskiem o zwrot akcyzy są obowiązani po dokonaniu dostawy wewnątrzwspólnotowej przedłożyć właściwemu naczelnikowi urzędu celnego:

1. dokumenty towarzyszące przemieszczaniu wyrobów akcyzowych;
2. potwierdzenie otrzymania wyrobów akcyzowych przez odbiorcę z państwa członkowskiego Unii Europejskiej na uproszczonym dokumencie towarzyszącym lub na kopii dokumentu handlowego, o którym mowa w art. 77 ust. 2;
3. dokument potwierdzający zapłatę akcyzy lub złożenie deklaracji w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub złożenie zabezpieczenia albo dokument potwierdzający, że akcyza w tym państwie nie jest wymagana.
   
   

Stosownie z art. 82 ust. 7 ustawy minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, tryb i terminy dokonywania zwrotu akcyzy, o którym mowa w ust. 1, 2 i 2e, minimalną kwotę zwrotu oraz wzór wniosku o zwrot akcyzy, uwzględniając:

1. konieczność zapewnienia informacji dotyczących ilości dostarczanych wewnątrzwspólnotowo lub eksportowanych wyrobów akcyzowych;
2. konieczność prawidłowego określenia kwot zwracanej akcyzy;
3. ekonomiczną opłacalność dokonania zwrotu akcyzy.
   
   

Zgodnie z powyższą delegacją ustawową wydano rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 20 sierpnia 2010 r. w sprawie zwrotu akcyzy od wyrobów akcyzowych, zwane dalej „rozporządzeniem” (Dz. U. nr 157, poz. 1053), w którym określono:

1. tryb zwrotu akcyzy,
2. terminy zwrotu akcyzy,
3. minimalną kwotę zwrotu akcyzy,
4. wzór wniosku o zwrot akcyzy

-w przypadkach dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobów akcyzowych, eksportu wyrobów akcyzowych oraz gdy w wyniku stwierdzenia powstania nieprawidłowości akcyza zostanie pobrana na terytorium kraju, a przed upływem 3 lat od daty nabycia wyrobów akcyzowych przez odbiorcę zostanie ustalone, że nieprawidłowość powstała na terytorium państwa członkowskiego i akcyza zostanie tam pobrana (§ 1 ust. 1 rozporządzenia).

Jak wynika z § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia, właściwy naczelnik urzędu celnego wydaje decyzję o wysokości uznanej kwoty zwrotu akcyzy z tytułu dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobów akcyzowych, (…) oraz dokonuje zwrotu tej kwoty, w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku o zwrot akcyzy, i przedstawienia dokumentów, o których mowa w art. 82 ust. 3-4a ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, zwanej dalej „ustawą”.

Zgodnie z § 2 ust. 2 ww. rozporządzenia, jeżeli zasadność zwrotu akcyzy wymaga dodatkowego sprawdzenia, zwrot następuje w terminie 90 dni.

W myśl § 2 ust. 3 ww. rozporządzenia, właściwy naczelnik urzędu celnego, uwzględniając wniosek o zwrot akcyzy, jest obowiązany ostemplować pieczęcią urzędu oraz przedziurkować każdy dokument dołączony do wniosku o zwrot akcyzy.

Stosownie do § 2 ust. 4 ww. rozporządzenia, po dokonaniu zwrotu akcyzy właściwy naczelnik urzędu celnego niezwłocznie zwraca podatnikowi albo podmiotowi, o których mowa w art. 82 ust. 1, 2 i 2e ustawy, ostemplowane oraz przedziurkowane dokumenty dołączone do wniosku o zwrot akcyzy.

Zgodnie z § 3 ww. rozporządzenia, kwota wnioskowanego zwrotu akcyzy z tytułu dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobów akcyzowych (…) nie może być niższa niż kwota stanowiąca równowartość w złotych 100 euro według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski, obowiązującego w dniu złożenia wniosku o zwrot akcyzy.

Stosownie do § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, zwrot akcyzy jest dokonywany na rachunek bankowy podatnika albo podmiotu wskazanego we wniosku o zwrot akcyzy. W przypadku gdy zwrot akcyzy jest dokonywany na rachunek bankowy podatnika albo podmiotu prowadzony w banku poza terytorium kraju, koszty związane z dokonaniem zwrotu ponosi podatnik lub podmiot wskazany we wniosku o zwrot akcyzy.

Zgodnie z § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia, koszty, o których mowa w ust. 1, pomniejszają kwotę zwrotu określonego w decyzji, o której mowa w § 2 ust. 1.

Organami podatkowymi właściwymi w zakresie zwrotu akcyzy, o którym mowa w art. 42 ust. 4 i 8 oraz w art. 82 ust. 1, 2 i 2e, są naczelnik urzędu celnego i dyrektor izby celnej, u których dokonano rozliczenia i zapłaty akcyzy – art. 14 ust. 9 ustawy.

Zasadnicze kwestie dotyczące poboru podatku akcyzowego uregulowano w przepisach dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG (Dz. Urz. UE L 9 z 14.01.2009 r., str. 12).

Stosownie z art. 1 lit. a dyrektywy, niniejsza dyrektywa ustanawia ogólne zasady dotyczące podatku akcyzowego nakładanego bezpośrednio lub pośrednio na konsumpcję produktów energetycznych i energię elektryczną objętych dyrektywą 2003/96/WE.

Zgodnie z art. 9 dyrektywy, stosuje się warunki wymagalności i stawki podatku akcyzowego obowiązujące w państwie członkowskim, w którym ma miejsce dopuszczenie do konsumpcji, w dniu, w którym podatek akcyzowy staje się wymagalny. Podatek akcyzowy jest nakładany i pobierany oraz w stosownych przypadkach zwracany lub umarzany zgodnie z procedurą ustanowioną przez każde państwo członkowskie. Państwa członkowskie stosują te same procedury do wyrobów krajowych oraz do wyrobów pochodzących z innych państw członkowskich.

W myśl art. 11 dyrektywy oprócz przypadków, o których mowa w art. 33 ust. 6, art. 36 ust. 5 oraz art. 38 ust. 3, jak również przypadków przewidzianych w dyrektywach, o których mowa w art. 1, właściwe organy państwa członkowskiego, w którym dane wyroby akcyzowe zostały dopuszczone do konsumpcji, mogą na wniosek zainteresowanej osoby zwrócić lub umorzyć podatek akcyzowy od tych wyrobów w sytuacjach i na warunkach określonych przez państwa członkowskie w celu zapobiegania wszelkim przypadkom uchylania się od opodatkowania lub nadużyciom. Taki zwrot lub umorzenie nie może powodować zwolnień innych niż przewidziane w art. 12 lub w jednej z dyrektyw, o których mowa w art. 1.

Stosownie z art. 33 ust. 1 dyrektywy bez uszczerbku dla art. 36 ust. 1, w przypadku gdy wyroby akcyzowe dopuszczone już do konsumpcji w jednym państwie członkowskim są przechowywane do celów handlowych w innym państwie członkowskim w celu ich dostawy lub wykorzystania w tym państwie, podlegają one podatkowi akcyzowemu, a podatek ten staje się wymagalny w tym drugim państwie członkowskim.

Na użytek niniejszego artykułu "przechowywanie do celów handlowych” oznacza przechowywanie wyrobów akcyzowych przez osobę inną niż osoba prywatna lub przez osobę prywatną do celów innych niż na użytek własny i przewożenie tych wyrobów przez tę osobę, zgodnie z art. 32.

Zgodnie z art. 33 ust. 6 dyrektywy podatek akcyzowy zostaje na wniosek zwrócony lub umorzony w państwie członkowskim, w którym miało miejsce dopuszczenie do konsumpcji, jeśli właściwe organy w tym drugim państwie członkowskim uznały, że podatek akcyzowy stał się wymagalny i został pobrany w tym państwie członkowskim.

Jak wskazuje NSA przytoczony przepis art. 82 ustawy „(…) uprawnia do zwrotu akcyzy tylko podatnika akcyzy lub pierwszego nabywcę wyrobów, czyli pierwszego pośrednika w łańcuchu dystrybucji wyrobów akcyzowych. Zgodnie z tym przepisem, uprawnionym do zwrotu akcyzy nie jest już drugi lub każdy kolejny pośrednik w obrocie wyrobami akcyzowymi na terenie kraju przed ich wywozem do innego państwa członkowskiego lub poza obszar UE. Przepis ten ogranicza zatem podmioty uprawnione do zwrotu tylko do tych, które mają dokumenty potwierdzające wprost zapłatę akcyzy.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego powyższe istotne ograniczenie zakresu podmiotowego uprawnionych do zwrotu akcyzy jest niezgodne z przytoczonymi powyżej przepisami dyrektywy horyzontalnej. Dyrektywa horyzontalna, jak o tym była mowa powyżej, wskazuje bowiem, że państwa członkowskie UE zobowiązane są do zwrotu akcyzy zapłaconej w ich państwie członkowskim, jeżeli wyroby akcyzowe zostały przemieszczone do innego państwa członkowskiego, realizując w ten sposób zasadę jednokrotnego opodatkowania w miejscu konsumpcji. Przepisy dyrektywy upoważniają wprawdzie poszczególne państwa członkowskie do wprowadzenia własnych procedur dotyczących zwrotu, jednak procedury te nie mogą wykluczać z możliwości zwrotu akcyzy pewnych kategorii dostawców, w tym dalszych pośredników w obrocie wyrobami akcyzowymi. Podkreślić należy, że przepisy dyrektywy horyzontalnej nie zawierają w ogóle ograniczenia zwrotu podatku ze względu na rodzaj podmiotu, od którego nastąpiło nabycie opodatkowanego wyrobu akcyzowego.

Powyższe oznacza, że zastosowanie art. 82 ust. 1 u.p.a. zamiast art. 33 ust. 1 i 6 dyrektywy horyzontalnej, w stanie faktycznym przedstawionym przez skarżącą kasacyjnie spółkę we wniosku o wydanie interpretacji indywidulanej, mogłoby doprowadzić do sytuacji, w której od jednego wyrobu akcyzowego, przeznaczonego do konsumpcji wyłącznie w jednym państwie członkowskim, podatek akcyzowy zostałby zapłacony dwukrotnie, bez żadnej możliwości uzyskania jego zwrotu w państwie, gdzie wyrób ten nie został przeznaczony do konsumpcji. Taka sytuacja byłaby więc naruszeniem podstawowych zasad opodatkowania akcyzą, tj. zasady jednokrotności oraz konsumpcyjności podatku akcyzowego.

Zestawienie zatem ze sobą treści art. 33 ust. 6 dyrektywy horyzontalnej i art. 82 ust. 1 i 2 u.p.a. prowadzi do wniosku, że przepis krajowy jest sprzeczny z powołanym przepisem unijnym, gdyż zawęża krąg podmiotów uprawnionych do zwrotu podatku akcyzowego do podatnika i podmiotów, które nabyły wyroby akcyzowe od podatnika podatku akcyzowego. Tym samym przepis art. 82 u.p.a. nie stanowi prawidłowej implementacji przepisów unijnych na grunt ustawodawstwa krajowego, gdyż przewidziane w nim zawężenie katalogu podmiotów uprawnionych do złożenia wniosku wyłącznie do podatnika i pierwszego nabywcy pozostaje w sprzeczności z celem tej dyrektywy. Przez co przyjęte w polskiej ustawie rozwiązanie narusza zasady wynikające z prawa unijnego, pozbawiając prawo unijne efektywności.

Ponadto rozwiązanie przyjęte w art. 82 ust. 1 i 2 u.p.a. ograniczając krąg podmiotów uprawnionych do ubiegania się o zwrot akcyzy tylko do podmiotów w nim wskazanych, narusza też zasadę proporcjonalności oraz prowadzi do dyskryminacji podmiotów, które zostały wyłączone z możliwości ubiegania się o zwrot podatku. Takie rozwiązanie pozostaje więc w sprzeczności z zasadą niedyskryminacji wyrażoną w motywie 10 Preambuły do dyrektywy horyzontalnej, gdyż w świetle przyjętego w art. 82 ust. 1 i 2 u.p.a. rozwiązania, nie każdy podmiot, który chce dokonać dostawy wewnątrzwspólnotowej lub eksportu wyrobów akcyzowych może na takich samych zasadach nabywać te wyroby i następnie ubiegać się o zwrot podatku akcyzowego.

Przyjęte w art. 82 ust. 1 i 2 u.p.a. rozwiązanie nie znajduje też uzasadnienia w świetle treści punktu 26 Preambuły do dyrektywy horyzontalnej, z którego wynika, że należy doprecyzować przepisy podatkowe i proceduralne odnoszące się do przemieszczenia wyrobów, od których podatek akcyzowy został zapłacony w państwie członkowskim, jednakże nie naruszając przy tym ogólnej struktury.”

W ocenie NSA „(…) Skarżąca bowiem w wyniku realizacji wewnątrzwspólnotowej dostawy lub eksportu wyrobów opodatkowanych akcyzą w kraju zakupionych od podmiotu, który nie jest podatnikiem akcyzy, będzie mogła ubiegać się o zwrot akcyzy przy zachowaniu innych wymogów przewidzianych w przepisach prawa podatkowego, w tym wymogów dokumentacyjnych. Tak jak wyjaśniono wyżej, skarżącej przysługiwać powinno prawo do zwrotu podatku akcyzowego, bo chociaż krajowy ustawodawca uprawnienia tego nie przyznał w art. 82 ust. 1 i 2 u.p.a. zawężając krąg podmiotów uprawnionych do zwrotu akcyzy, to jednak takie uprawnienia należało wywieść wprost z powołanych przepisów dyrektywy.”

Stosownie do powyższego, mając na uwadze wykładnię powołanych przepisów prawa podatkowego przedstawioną w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 lutego 2018 r. sygn. akt I GSK 1390/16, należy stwierdzić, że w okolicznościach przedstawionych w opisie sprawy, Wnioskodawcy, który w wyniku realizacji wewnątrzwspólnotowej dostawy wyrobów akcyzowych opodatkowanych akcyzą w kraju zakupionych od podmiotu, który nie jest podatnikiem akcyzy ani podmiotem, który nabył te wyroby od podatnika, będzie mógł ubiegać się o zwrot akcyzy przy zachowaniu innych wymogów przewidzianych w przepisach prawa podatkowego, w tym wymogów dokumentacyjnych.

Tym samym odpowiadając wprost na zadane przez Wnioskodawcę pytanie, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznać należy za prawidłowe.

Końcowo zastrzec należy, że zasadność zwrotu oraz wysokość kwoty zwrotu akcyzy z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostaje określona decyzją właściwego organu podatkowego w autonomicznym postępowaniu wszczętym wniesionym wnioskiem, w którym to postępowaniu właściwy organ podatkowy weryfikuje spełnienie warunków umożliwiających zwrot akcyzy od ścisłe określonych wyrobów akcyzowych, od których na terytorium kraju została zapłacona należna kwota akcyzy.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonej interpretacji.
  
  

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Interpretacja dotyczy wyłącznie zapytania Zainteresowanego tj. możliwości ubiegania się o zwrot podatku akcyzowego z tytuły dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobów akcyzowych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.