Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.374.2018.2.RD
z 27 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2018 r. (data wpływu 18 czerwca 2018 r.), uzupełnionym w dniu 5 lipca 2018 r. (data wpływu 10 lipca 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 2 lipca 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 3 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za eksport towarów oraz obowiązku rejestracji jako podatnik – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za eksport towarów oraz obowiązku rejestracji jako podatnik.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 5 lipca 2018 r., złożonym w dniu 5 lipca 2018 r. (data wpływu 10 lipca 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 2 lipca 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prawa czeskiego A (…) z siedzibą w Pradze zarejestrowana do celów podatku od towaru i usług na terenie Republiki Czeskiej (dalej: wnioskodawca) planuje zakupić towar od spółki prawa szwajcarskiego M. z siedzibą w L (Szwajcaria). Towarem są pompy wodne, kod CN 8413308000, które mają status towarów niewspólnotowych w rozumieniu prawa celnego. Miejscem zakupu będzie prywatny skład celny (magazyn) w G. – Incoterms EXW, tj. za dostawę towaru do składu oraz ryzyko transportu ponosi M. W chwili zakupu towaru przez wnioskodawcę będzie się on znajdował w prywatnym składzie celnym na terenie Polski jako towar objęty procedurą składowania celnego zgodnie z art. 244 i nast. rozporządzenia UE nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny. Prywatny skład celny prowadzi: V. sp. z o.o.

Następnie A.(…) bez przemieszczenia towaru z prywatnego składu celnego sprzeda towar na rzecz E. z siedzibą w Kijowie, który nie jest zarejestrowany do celów podatku VAT w Polsce. Miejscem sprzedaży będzie ten sam prywatny skład celny – Incoterms FCA tj. wywóz towaru ze składu celnego na teren Ukrainy dokonuje E. i ona ponosi ryzyko transportu. E. bezpośrednio po nabyciu towaru od wnioskodawcy dokona jego wywozu poza obszar Unii Europejskiej - na teren Ukrainy, co zostanie potwierdzone przez właściwe organy celne.

Towar od chwili zakupu do chwili sprzedaży przez wnioskodawcę będzie objęty procedurą składowania celnego i nie będzie wyprowadzany ze składu celnego. Wartość towaru to X USD.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w związku ze sprzedażą towaru znajdującego się na terenie prywatnego składu celnego w Polsce (bez dopuszczenia do obrotu na polskim obszarze celnym) na rzecz podmiotu z kraju trzeciego E. z siedzibą w K., który dokona wywozu towaru na teren Ukrainy i uzyska on potwierdzenie dokonania wywozu towaru poza Unię Europejską od właściwego organu celnego wnioskodawca powinien rozpoznać eksport towaru na rzecz E w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towaru i usług?
2. Czy w przypadku odpowiedzi pozytywnej na pytanie 1 wnioskodawca musi zarejestrować się jako płatnik podatku od towaru i usług w Polsce przed dokonaniem eksportu towaru na rzecz E.?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Sprzedaż towaru przez wnioskodawcę na rzecz E. spełnia przesłanki eksportu towaru w rozumieniu ustawy o podatku od towaru i usług. Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towaru i usług przez eksport towaru rozumie się m.in. dostawę towarów wysyłanych z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej przez nabywcę mającego siedzibę poza Polską, jeżeli wywóz towaru poza Unię Europejską będzie potwierdzony przez właściwy organ celny. W niniejszej sprawie po dokonaniu dostawy towaru przez wnioskodawcę na rzecz E, E jako nabywca dokona wywozu towaru poza Unię Europejską, tj. na teren Ukrainy. Wywóz ten zostanie potwierdzony przez właściwe organy celne.
   
   

Na wystąpienie eksportu towaru nie będzie miał wpływu fakt, że towar w chwili sprzedaży (dostawy) będzie znajdował się w Polsce na terenie prywatnego magazynu celnego. Przepisy ustawy o podatku od towaru i usług nie wyłączają magazynów celnych z terytorium Polski i nie nadają im odrębnego statusu. Potwierdza to orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 8 listopada 2012 r., C-165/11, Profitube. Zgodnie z tym orzeczeniem sprzedaż towarów na terenie składów celnych położonych na terenie państwa członkowskiego podlega podatkowi od wartości dodanej, jeżeli przepisy krajowe nie stanowią inaczej. W Polsce brak przepisów w ramach podatku od towaru i usług, które wyłączałyby składy celne z terytorium państwa członkowskiego.

Stanowisko takie potwierdza także Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidulanej z dnia 23 września 2013 r„ nr IPTPP2/443-542/13-4/IR.

2. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towaru i usług eksport towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towaru i usług. Dlatego wnioskodawca jako przedsiębiorca w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towaru i usług powinien zgodnie z art. 96 ust. 1 przed dokonaniem opisanej czynności dostawy (eksportu) towaru na rzecz E dokonać rejestracji do podatku od towaru i usług w Polsce. Wnioskodawca nie może skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa art. 113 ust. 1 ustawy od podatku od towaru i usług, gdyż nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terenie Polski.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 1 ustawy przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 2 pkt 5 ustawy za terytorium państwa trzeciego – rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy przez eksport towarów - rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
   
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych
   

- jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów z Polski poza terytorium UE, i na niego wystawione są dokumenty eksportowe jako zgłaszającego towar do odprawy celnej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów z terytorium Polski poza terytorium Wspólnoty, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Aby uznać daną czynność za eksport towarów muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (eksport pośredni),
  

• wywóz towarów musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
  
  
  

Podatek od towarów i usług jest daniną o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu nim w danym państwie (na terytorium) podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane – na tle przepisów o miejscu świadczenia – za wykonane w tym państwie (na terytorium). Zatem określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania.

Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie zostały zawarte m. in. w rozdziale 1 (Miejsce świadczenia przy dostawie towarów) działu V (Miejsce świadczenia) ustawy. W świetle art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Miejsce świadczenia to nic innego jak miejsce opodatkowania danej czynności. Jego określenie ma istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenia państwa, w którym powstaje obowiązek podatkowy z tytułu danej czynności opodatkowanej podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka prawa czeskiego A. (…) z siedzibą w Pradze zarejestrowana do celów podatku od towaru i usług na terenie Republiki Czeskiej, planuje zakupić towar od spółki prawa szwajcarskiego M. z siedzibą w L. (Szwajcaria). Towarem są pompy wodne, kod CN 8413308000, które mają status towarów niewspólnotowych w rozumieniu prawa celnego. Miejscem zakupu będzie prywatny skład celny (magazyn) w G. – Incoterms EXW, tj. za dostawę towaru do składu oraz ryzyko transportu ponosi M. W chwili zakupu towaru przez wnioskodawcę będzie się on znajdował w prywatnym składzie celnym na terenie Polski jako towar objęty procedurą składowania celnego zgodnie z art. 244 i nast. rozporządzenia UE nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny. Następnie A. (…). bez przemieszczenia towaru z prywatnego składu celnego sprzeda towar na rzecz E. z siedzibą w Kijowie, który nie jest zarejestrowany do celów podatku VAT w Polsce. Miejscem sprzedaży będzie ten sam prywatny skład celny – Incoterms FCA, tj. wywóz towaru ze składu celnego na teren Ukrainy dokonuje E. Ltd i ona ponosi ryzyko transportu. E bezpośrednio po nabyciu towaru od wnioskodawcy dokona jego wywozu poza obszar Unii Europejskiej - na teren Ukrainy, co zostanie potwierdzone przez właściwe organy celne. Towar od chwili zakupu do chwili sprzedaży przez wnioskodawcę będzie objęty procedurą składowania celnego i nie będzie wyprowadzany ze składu celnego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy w związku ze sprzedażą towaru znajdującego się na terenie prywatnego składu celnego w Polsce (bez dopuszczania do obrotu na polskim obszarze celnym) na rzecz podmiotu z kraju trzeciego z siedzibą w Kijowie, który dokona wywozu towaru na teren Ukrainy i uzyska potwierdzenie dokonania wywozu towaru poza Unię Europejską od właściwego organu celnego Wnioskodawca powinien rozpoznać eksport towarów na podstawie art. 2 pkt 8 ustawy.

Od dnia 1 maja 2016 r. stosuje się przepisy Unijnego Kodeksu Celnego, który został przyjęty w dniu 9 października 2013 r. rozporządzeniem (UE) nr 952/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady, a wszedł w życie 30 października 2013 r. uchylając rozporządzenie (WE) nr 450/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks celny (zmodernizowany kodeks celny) (Dz.U. L z 2008 r. Nr 145, str. 1).

Zgodnie z art. 77 ust. 1 lit. a i b Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego Unijny Kodeks Celny (Dz. Urz. UE. L 2013 nr 269, str. 1), zwany dalej UKC, dług celny w przywozie powstaje w wyniku objęcia towarów nieunijnych podlegających należnościom celnym przywozowym jedną z następujących procedur celnych: dopuszczenia do obrotu, w tym na mocy przepisów o końcowym przeznaczeniu oraz odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych.

W myśl art. 77 ust. 2-3 UKC, dług celny powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego. Dłużnikiem jest zgłaszający. W przypadku przedstawicielstwa pośredniego dłużnikiem jest również osoba, na której rzecz dokonuje się zgłoszenia celnego. Jeżeli zgłoszenie celne dotyczące jednej z procedur, o których mowa w ust. 1, zostaje sporządzone na podstawie danych powodujących, że nie zostają pobrane w całości lub części należności celne przywozowe, osoba, która dostarczyła dane wymagane do sporządzenia zgłoszenia i która wiedziała lub powinna była wiedzieć, że dane te są nieprawdziwe, jest również dłużnikiem.

W myśl art. 237 ust. 1 lit. a i lit. b UKC w ramach procedury składowania towary nieunijne mogą być składowane na obszarze celnym Unii, przy czym towary te nie podlegają należnościom celnym przywozowym oraz innym należnościom określonym w innych stosownych obowiązujących przepisach.

Z powyższego wynika, że zastosowanie do towarów pochodzących z państw trzecich procedury składowania celnego nie skutkuje powstaniem należności celnych.

W myśl art. 240 ust. 1, 2 i 3 UKC Procedura składowania celnego pozwala na składowanie towarów nieunijnych w miejscach zatwierdzonych przez organy celne dla tej procedury i pod dozorem celnym („składy celne”). Składy celne umożliwiają składowanie celne towarów przez każdą osobę („publiczny skład celny”) albo przez posiadacza pozwolenia na składowanie celne ("prywatny skład celny"). Towary objęte procedurą składowania celnego mogą zostać czasowo wyprowadzone ze składu celnego. Z wyjątkiem przypadku działania siły wyższej, takie wyprowadzenie wymaga uprzedniej zgody organów celnych.

W kwestii dotyczącej uznania składu celnego za terytorium kraju, na którym skład celny się znajduje oraz w kwestii opodatkowania podatkiem od wartości dodanej sprzedaży w składzie celnym rozstrzygał Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 listopada 2012 r. w sprawie C-165/11 Profitube. Rozstrzygnięcie zapadło na gruncie przepisów szóstej dyrektywy z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145 z 13.06.1977 str. 1, z późn. zm.), dalej: szósta dyrektywa Rady, które pozostały aktualne w swej treści w odpowiednich przepisach dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Trybunał Sprawiedliwości UE w ww. sprawie C-165/11 Profitube, rozstrzygał w przedmiocie zapłaty podatku od wartości dodanej (zwanego in. „podatkiem VAT”) dotyczącego sprzedaży towarów pochodzących z państwa trzeciego i umieszczonych w składzie celnym położonym na terytorium Republiki Słowackiej, objętych procedurą składu celnego, a następnie procedurą uszlachetniania czynnego z zastosowaniem systemu zawieszeń.

Odnosząc się do powyższego Trybunał wskazał, iż żaden z przepisów szóstej dyrektywy Rady nie przewiduje, iż składy celne niezależnie od tego, czy chodzi o składy publiczne, czy prywatne w rozumieniu przepisów Wspólnotowego Kodeksu Celnego, nie znajdują się „na terytorium kraju”, jeżeli są one położone na terytorium państwa członkowskiego w znaczeniu wskazanym w art. 3 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady (analogicznie art. 5 pkt 2 dyrektywy 2006/112/WE Rady).

W tezach ww. wyroku Trybunał przyjął, że w rozumieniu art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady, skład celny znajduje się „na terytorium kraju”, jeżeli jest położony na terytorium państwa członkowskiego (pkt 59).

Trybunał wobec dokonanych ustaleń, wskazał, że w sytuacji gdy towary pochodzące z państwa trzeciego zostały objęte procedurą składu celnego w państwie członkowskim, następnie przetworzone w ramach procedury uszlachetniania czynnego z zastosowaniem systemu zawieszeń, po czym zostały sprzedane i ponownie objęte procedurą składu celnego, przy czym podczas tych wszystkich procesów i transakcji pozostawały w tym samym składzie celnym położonym na terytorium tego państwa członkowskiego, sprzedaż tych towarów podlega podatkowi od wartości dodanej na mocy art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy Rady, chyba że wspomniane państwo członkowskie skorzystało z przysługującej mu na mocy art. 16 ust. 1 wskazanej dyrektywy możliwości zwolnienia jej z podatku od wartości dodanej, czego ustalenie należy do sądu krajowego.

Mając na uwadze wytyczne Trybunału Sprawiedliwości UE zawarte w przytoczonym wyroku, oraz zważywszy, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie nie przewidują wyłączenia składu celnego z terytorium kraju, należy stwierdzić, że terytorium składu celnego znajdujące się na terytorium RP, traktowane jest w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, jako terytorium kraju. Ponadto skład celny utworzony na terytorium państwa członkowskiego Wspólnoty stanowi część tego państwa członkowskiego, ponieważ art. 3 szóstej dyrektywy, wskazujący na zakres terytorialny dla celów podatku od wartości dodanej, takiego obszaru (tj. składu celnego), nie wyklucza z obszaru terytorialnego państw członkowskich, a w konsekwencji z terytorium Wspólnoty.

Tym samym skład celny w przedmiotowej sprawie należy uznać za terytorium kraju, a towary się w nim znajdujące podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Biorąc pod uwagę zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku oraz treść powołanych przepisów z zakresu podatku od towarów i usług potwierdzić należy pogląd Spółki, że dostawa towarów (pomp wodnych znajdujących się na terenie prywatnego składu celnego w Polsce, uznanego za terytorium kraju) bez dopuszczenia do obrotu na polskim obszarze celnym na rzecz podmiotu z kraju trzeciego spełnia definicję eksportu. Spółka sprzedaje bowiem swoje towary, a w wyniku tej sprzedaży są one wysyłane z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej, co potwierdza właściwy organ celny. Przy tym, jak wynika z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest – w przypadku towarów wysyłanych przez dokonującego ich dostawy – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki (w analizowanym przypadku to Rzeczypospolita Polska) do nabywcy.

Zatem zostają spełnione wszystkie ustawowe przesłanki właściwe dla eksportu towarów w rozumieniu przepisów z zakresu podatku od towarów i usług, tj:

• ma miejsce dostawa towarów;
  

• miejscem tej dostawy jest terytorium Polski;
  

• w wyniku tej dostawy towary są wysyłane z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej;
  

• wywóz towarów jest potwierdzony przez właściwy organ celny.
  
  
  

W konsekwencji w związku ze sprzedażą towaru znajdującego się na terenie prywatnego składu celnego w Polsce (bez dopuszczenia do obrotu na polskim obszarze celnym) na rzecz podmiotu z kraju trzeciego E siedzibą w K., który dokona wywozu towaru na teren Ukrainy i uzyska on potwierdzenie dokonania wywozu towaru poza Unię Europejską od właściwego organu celnego Wnioskodawca powinien rozpoznać eksport towaru na rzecz E w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towaru i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą także rejestracji w Polsce jako podatnika podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą towaru na rzecz podmiotu z siedzibą w Kijowie.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości należy wskazać na przepis art. 96 ust. 1 ustawy, w którym stwierdza się, że podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

W myśl art. 96 ust. 4 ustawy, naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika jako „podatnika VAT czynnego”, a w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 – jako „podatnika VAT zwolnionego”, i na wniosek podatnika potwierdza to zarejestrowanie.

Wskazać należy, że w myśl art. 113 ust. 1 ww. ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Natomiast zgodnie z ust. 9 ww. artykułu zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Na podstawie art. 113 ust. 13 pkt 3 ustawy zwolnień o których mowa w ust. 1 i 9 nie stosuje się do podatników dokonujących dostaw nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Jak wskazano w niniejszej interpretacji w przedstawionych okolicznościach sprawy Wnioskodawca w związku ze sprzedażą towaru znajdującego się na terenie prywatnego składu celnego w Polsce na rzecz podmiotu z kraju trzeciego z siedzibą w Kijowie powinien rozpoznać eksport towaru w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy. Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy eksport towaru stanowi czynność opodatkowaną podatkiem VAT. Dlatego Wnioskodawca zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy przed dokonaniem przedmiotowej czynności dostawy towaru (eksportu) na rzecz kontrahenta z siedzibą w Kijowie powinien dokonać rejestracji jako podatnik podatku od towarów i usług. Jednocześnie jak słusznie zauważył Wnioskodawca nie może on skorzystać ze zwolnienia od podatku o którym mowa w art. 113 ustawy gdyż na podstawie art. 113 ust. 13 pkt 3 ustawy, zwolnienie wynikające z art. 113 ustawy nie znajduje zastosowanie do podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego numerem 2 należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Ponadto należy wskazać, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.