Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.281.2018.2.AS
z 22 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Funduszu przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2018 r. (wpływu 22 czerwca 2018 r.), uzupełnionym pismami z dnia 22 czerwca 2018 r. (data wpływu 22 czerwca 2018 r.) i pismem z dnia 22 czerwca 2018 r. (data wpływu 27 czerwca 2018 r.) oraz pismem z dnia 6 sierpnia 2018 r. (data wpływu 14 sierpnia 2018 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP2-2.4010.281.2018.1.AS z dnia 25 lipca 2018 r. (data nadania 26 lipca 2018 r., data odbioru 31 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania zwolnienia z art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT środków z inwestycji jako przychodów podmiotu wdrażającego instrument finansowy w części zwiększającej wkład finansowy z Programu Operacyjnego „Inteligentny Rozwój” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2018 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania zwolnienia z art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT środków z inwestycji jako przychodów podmiotu wdrażającego instrument finansowy w części zwiększającej wkład finansowy z Programu Operacyjnego „Inteligentny Rozwój”.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Fundusz działa w formie funduszu inwestycyjnego zamkniętego („Fundusz”) i został utworzony ze środków pochodzących z Programu Operacyjnego Inteligentny Rozwój („POIR”) na potrzeby realizacji Strategii na rzecz odpowiedzialnego Rozwoju i stanowi element struktury wdrażania instrumentów finansowych zgodnie z postanowieniami Szczegółowego Opisu Osi Priorytetowych POIR („SZOOP”) oraz przepisami Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. („Rozporządzenie 1303” „Rozporządzenie Ogólne”).

Fundusz stanowi fundusz funduszy w rozumieniu art. 2 Rozporządzenia 1303.

Funduszem zarządza spółka X. sp. z o.o. („X”) na podstawie umowy o powierzenie zarządzania częścią portfela inwestycyjnego zawartej z X TFI S.A. („X TFI”) w trybie art. 45a ust. 1 ustawy o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi („UFI”).

W Funduszu jedynym uczestnikiem Funduszu i beneficjentem jest A. („A”), któremu Ministerstwo Rozwoju (teraz: Ministerstwem Inwestycji i Rozwoju), jako Instytucja Zarządzająca, powierzyła zadania wdrożeniowe na podstawie art. 38 ust. 4 lit. b Rozporządzenia 1303/2013 i Umowy o finansowanie.

Fundusz został utworzony przez X TFI zgodnie z art. 4 ust. 1 UFI, a zarządzanie nimi X TFI powierzyło X, o czym mowa powyżej.

Zgodnie z założeniami SZOOP Fundusz wraz z inwestorami prywatnymi utworzą pośredników finansowych − Fundusze V. („V”), które następnie będą inwestować (kapitałowo lub quazi-kapitałowo) w małe i średnie przedsiębiorstwa („MSP”) (tj. w spółki spełniające kryteria określone w strategii Funduszu). Fundusz może także przystąpić do istniejących już V.

V mogą działać we wszystkich formach prawnych dopuszczalnych przez przepisy UFI oraz statut Funduszu. Wśród V, do których przystąpił Fundusz, są również spółki nieposiadające osobowości prawnej. W efekcie Fundusz może uzyskiwać przychody, o których mowa art. 17 ust. 1 pkt 57 a)-g) Ustawy CIT, tj. przychody, do których nie ma zastosowanie zwolnienie, o którym mowa w pierwszym zdaniu art. 17 ust. 1 pkt 57 Ustawy CIT („Środki z inwestycji”).

Fundusz dysponuje wyłącznie środkami z programu POIR, nie ma żadnych środków, ani też potencjalnych źródeł ich uzyskania celem zapłaty podatku. Środki POIR mogą być wykorzystane (przeznaczone) wyłącznie na opłatę za zarządzanie funduszem funduszy, opłatę za zarządzanie V oraz inwestycje w MŚP. Nie jest możliwe przeznaczenie środków POIR na zapłatę podatku z uwagi na to, iż taki wydatek byłby traktowany jako niekwalifikowalny.

Ministerstwo Inwestycji i Rozwoju (Departament Koordynacji Wdrażania Funduszy Unii Europejskiej) jako Instytucja Zarządzająca dla Programu Starter i dysponent środków zwracanych do Funduszu, w piśmie (…) zajęło pozytywne stanowisko odnośnie zastosowania do Funduszu zwolnienia przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT (Wnioskodawca wbrew deklaracji nie załączył ww. pisma – dop. tut. organu).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Środki z inwestycji są zwolnione na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT w części zwiększającej wkład finansowy z programu operacyjnego?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy środki z inwestycji osiągane przez Wnioskodawcę są zwolnione z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 53a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343, ze zm.: dalej: „Ustawa CIT”) w części zwiększającej wkład finansowy z programu operacyjnego.

Uzasadnienie:

• Stanowisko Ministerstwa i Rozwoju w sprawie
  
  
  

Tak, jak wskazano to w opisie stanu faktycznego, Ministerstwo Inwestycji i Rozwoju (Departament Koordynacji Wdrażania Funduszy Unii Europejskiej) w piśmie dotyczącym przedstawionego w niniejszym wniosku o interpretację zagadnienia, wyraziło się pozytywnie odnośnie możliwości zastosowania przez Fundusz zwolnienia przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT.

W piśmie podpisanym przez Dyrektora Departamentu Koordynacji Wdrażania Funduszy UE wskazano, że: „Nałożenie na te środki podatku dochodowego powodowałoby uszczuplenie środków, które w kolejnym obrocie muszą być przeznaczone na wsparcie realizacji określonych celów publicznych. Zwolnienie podatkowe wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 53a ustawy o CIT pozwala zatem maksymalizować korzyści wynikające z użycia i wielokrotnego obrotu zwrotnych form finansowania projektów o istotnym znaczeniu dla gospodarki, ale przede wszystkim pozwala na wypełnienie obowiązków spoczywających na instytucjach zarządzających oraz państwie członkowskim, wynikających z prawa unijnego. (...) w opinii Ministerstwa Inwestycji i Rozwoju, wszystkie dochody przypisane do wkładu publicznego w ramach instrumentów finansowych realizowanych w programach operacyjnych, niezależnie od sposobu ich wypracowania, korzystają ze zwolnienia podatkowego określonego w art. 17 ust. 1 pkt 53a ustawy o CIT. Zwolnienie to dotyczy również wszystkich dochodów wypracowanych na poziomie funduszy inwestycyjnych zamkniętych (FIZAN-ów), za pomocą których wdrażane są instrumenty kapitałowe POIR. W przypadku instrumentów finansowych wdrażanych z wykorzystaniem struktury funduszu inwestycyjnego zamkniętego, za podmiot wdrażający instrument finansowy określony w art. 17 ust. 1 pkt 53a ustawy o CIT należy uznać fundusz funduszy zorganizowany jako fundusz inwestycyjny zamknięty aktywów niepublicznych (FIZAN). W przypadku funduszy aktualnie zarządzanych przez X Sp. z o.o. zwolnienie obejmuje: (…). Wszystkie środki, jakie zostaną zwrócone do tych funduszy inwestycyjnych zamkniętych (w tym również jako dochód) jako do podmiotów wdrażających instrumenty finansowe, zgodnie z przywołanymi powyżej przepisami prawa unijnego i krajowego, muszą być wykorzystywane w kolejnych latach do realizacji celów publicznych (wsparcie innowacyjnych przedsiębiorstw). Stąd też interpretacja pojęcia „podmiotu wdrażającego instrument finansowy” powinna zostać dokonana z uwzględnieniem wykorzystywanych w praktyce modeli wdrażania instrumentów finansowych z wykorzystaniem struktury funduszy inwestycyjnych zamkniętych aktywów niepublicznych oraz w sposób zapewniający ponowne wykorzystanie zwracanych środków na realizację celów poszczególnych programów operacyjnych”.

Podsumowując więc, zdaniem Ministerstwa Inwestycji i Rozwoju nie budzi wątpliwości, iż Fundusz może korzystać ze zwolnienia wskazanego w art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT.

Wnioskodawca w pełni podziela powyższe stanowisko, gdyż znajduje ono oparcie zarówno w przepisach prawa podatkowego, jak i przepisach dotyczących polityki spójności, do których odwołują się przepisy prawa podatkowego.

• Przepisy mające zastosowanie w sprawie
  
  
  

Zgodnie z treścią art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT: „Wolne od podatku są: przychody podmiotu wdrażającego instrument finansowy, o którym mowa w rozdziale 10 ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014-2020 (Dz. U. z 2017 r. poz. 1460 i 1475), w szczególności odsetki, opłaty gwarancyjne, dywidendy i inne przychody osiągnięte z inwestycji realizowanych przez ten podmiot − w części zwiększającej wkład finansowy z programu operacyjnego”.

Rozdział 10 ustawy o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014-2020 („Ustawa Wdrożeniowa”), do którego odwołuje się cytowany wyżej przepis Ustawy CIT nosi tytuł „Instrumenty finansowe” i zawiera dwa przepisy, które są istotne w zakresie interpretacji przepisów Ustawy CIT i są to:

• art. 28 ust. 2: „Podmiotem wdrażającym instrument finansowy lub fundusz funduszy, o którym mowa w art. 2 pkt 27 rozporządzenia ogólnego, może być podmiot wskazany w art. 38 ust. 4 lit. a i b rozporządzenia ogólnego, w tym w szczególności Bank Gospodarstwa Krajowego, Krajowy Fundusz Kapitałowy S.A., Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości” oraz
  

• art. 29 ust. 1 zgodnie z którym: „Środki finansowe, po wykonaniu zobowiązań wynikających z umowy o dofinansowanie projektu lub decyzji o dofinansowaniu projektu, przypisane do wkładu finansowego z programu operacyjnego, oraz odsetki i inne przychody, a także zyski powstałe na skutek obrotu tymi środkami podlegają zwrotowi na rachunek wskazany przez właściwą instytucję, a następnie są ponownie wykorzystywane: 1) w okresie kwalifikowalności − na realizację celów określonych zgodnie z art. 44 ust. 1 rozporządzenia ogólnego oraz zgodnie z warunkami określonymi w tym przepisie; 2) w okresie co najmniej 8 lat po okresie kwalifikowalności − na realizację celów określonych zgodnie z art. 45 rozporządzenia ogólnego (...)”.
  
  
  

Pierwszy z cytowanych wyżej przepisów Ustawy Wdrożeniowej odnosi się do art. 38 ust. 4 lit. b Rozporządzenia Ogólnego (lit. a nie dotyczy niniejszej sprawy), zgodnie z którym: „Przy wspieraniu instrumentów finansowych, o których mowa w ust. 1 lit. b), instytucja zarządzająca może (...) powierzyć zadania wdrożeniowe: (i) EBI; (ii) międzynarodowym instytucjom finansowym, w których państwo członkowskie posiada akcje lub udziały, lub instytucjom finansowym z siedzibą w państwie członkowskim, dążącym do osiągnięcia celów interesu publicznego i pozostającym pod nadzorem instytucji publicznej; (iii) podmiotowi prawa publicznego lub prywatnego (...)”.

Dodatkowo, istotny art. 2 pkt 27 Rozporządzenia Ogólnego, zgodnie z którym „funduszem funduszy” jest „fundusz tworzony w celu zapewniania wsparcia w postaci środków z programu lub programów dla kilku instrumentów finansowych. W przypadku, gdy te instrumenty finansowe są wdrażane przez fundusz funduszy, podmiot wdrażający fundusz funduszy uważa się za jedynego beneficjenta, w rozumieniu pkt 10 niniejszego artykułu”.

• Interpretacja literalna art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT
  
  
  

W niniejszej sprawie kluczowym zagadnieniem jest ustalenie znaczenia odwołania do Ustawy Wdrożeniowej zawartego w art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT.

Przepis ten obejmuje „(...) przychody podmiotu wdrażającego instrument finansowy, o którym mowa w rozdziale 10 ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. (...)”.

Sposób sformułowania przepisu nakazuje uznać, iż odwołaniem do Ustawy wdrożeniowej jest objęta jedynie jego część dotycząca „instrumentu finansowego”, a nie „podmiotu wdrażającego”.

Innymi słowy cytowany wyżej przepis ustawy podatkowej będzie miał zastosowanie do przychodów podmiotu wdrażającego instrument finansowy, tj. instrument finansowy w rozumieniu przepisów rozdziału 10 Ustawy Wdrożeniowej. Nie jest przy tym istotne, czy podmiot ten jest „podmiotem wdrażającym” w rozumieniu przepisów Rozdziału 10 Ustawy Wdrożeniowej.

Wniosek taki płynie wprost z literalnej wykładni przepisów.

Po pierwsze, gdyby ustawodawca chciał w sposób bezpośredni połączyć pojęcie „podmiotu wdrażającego” z Ustawą Wdrożeniową, przepis miałby inną treść, a mianowicie „przychody podmiotu wdrażającego o którym mowa ustawie z dnia 11 lipca 2014 r. (...)”.

Po drugie, przepis Ustawy CIT odwołuje się do rozdziału 10 Ustawy Wdrożeniowej, a rozdział ten zatytułowany jest „Instrumenty finansowe” i reguluje on kwestie wdrażania i ponownego wykorzystania instrumentów i środków finansowych. Gdyby zatem celem ustawodawcy było zawężenie stosowania zwolnienia tylko do „podmiotów wdrażających” w rozumieniu Ustawy Wdrożeniowej, to sposób odwołania do Ustawy Wdrożeniowej w tym przepisie byłby inny.

W ocenie Wnioskodawcy taki sposób sformułowania przepisu jest argumentem dowodzącym, że zwolnienie z art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT obejmuje wszelkie podmioty faktycznie wdrażające instrumenty finansowe, w tym także Fundusz.

Powyższa interpretacja przepisów oparta na ich brzmieniu (wykładnia literalna) znajduje dodatkowo uzasadnienie w kontekście celu wprowadzonej regulacji.

Przepis art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT został wprowadzony z mocą obowiązującą od 13 września 2014 r. przez art. 74 Ustawy wdrożeniowej. Jego treść nie ulegała na przestrzeni lat zmianom. Projekt Ustawy Wdrożeniowej nie zawiera szczegółowego uzasadnienia celu wprowadzenia omawianego przepisu ani zakresu jego rozumienia, jednakże jest oczywiste, że celem ustawodawcy było objęcie zwolnieniem wszystkich struktur przeznaczonych do wdrożenia programów operacyjnych, w tym POIR, które w przyszłości powstaną na rynku, w tym w szczególności struktury opartej o fundusz funduszy. Zwolnienie z podatku dochodowego od osób prawnych wszystkich środków uzyskiwanych przez podmiot wdrażający, ma na celu maksymalne wykorzystanie środków pochodzących z perspektywy finansowej 2014-2020 na realizację zaplanowanych projektów.

W konsekwencji, uznając zasadę racjonalności ustawodawcy należy przyjąć, że zwolnienie to obejmuje wszystkie podmioty dokonujące faktycznego wdrożenia projektów opisanych w treści przepisu. W przeciwnym wypadku zwolnienie podatkowe nie realizowałoby celu, gdyż z jednej strony poza zakresem zwolnienia znalazłyby się podmioty powołane/dedykowane tylko do celów tego wdrożenia, a z drugiej strony zwolnienie obejmowałoby podmioty niedokonujące faktycznego wdrożenia i w efekcie nieosiągające przychodów, o których mowa w treści art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT a więc np. dywidend, czy odsetek.

W ocenie Wnioskodawcy taki sposób rozumienia analizowanego przepisu przeczyłby zasadzie racjonalności ustawodawcy, który tworzyłby przepis w części pusty nierealizujący celów jego wprowadzenia, zwalniający z podatku inne podmioty niż te, które faktycznie powinny zostać zwolnione.

Co więcej, mając na uwadze fakt, że Fundusz nie dysponuje innymi środkami, niż środki uzyskane na realizację programów, mogłoby się okazać, że musząc zapłacić podatek dochodowy, dokonuje on nieprawidłowego wykorzystania przekazanych mu środków pieniężnych i naraża się na odpowiedzialność prawną w związku z takim nieuprawnionym wykorzystaniem, tj. niezgodnym z cytowanym wyżej art. art. 29 ust. 1 Ustawy Wdrożeniowej.

Trudno przyjąć, iż ustawodawca zmierzałby do zastawienia pułapki prawnej na podmioty wdrażające instrumenty finansowe z jednej strony nakazując im wydatkowanie środków jedynie na cele wskazane w przepisach dotyczących realizacji polityki spójności, a z drugiej strony nakazywałby im wydatkowanie środków na cele nieobjęte tymi przepisami i de facto z nimi sprzeczne.

Konstrukcja zwolnienia przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT zakłada zwolnienie z opodatkowania środków uzyskiwanych jako zwroty z inwestycji, odsetki, dywidendy, zyski i inne przychody osiągnięte z inwestycji realizowanych przez podmiot wdrażający, lecz nie wszystkich, a tylko tych przeznaczonych w uproszczeniu na ponowne wykorzystanie na cele realizowanego programu. Stanowi to w ocenie Wnioskodawcy dodatkowe uzasadnienie dla objęcia zwolnieniem wszystkich podmiotów faktycznie wdrażających instrumenty finansowe i reinwestujących środki.

Taki sposób sformułowania przepisu stanowi z jednej strony dodatkową zachętę dla podmiotów zarządzających do kontynuowania inwestycji, co dodatkowo maksymalizuje cele założone przez ustawodawcę polecające na premiowaniu inteligentnego rozwoju na warunkach POIR.

Z drugiej zaś strony stanowi ograniczenie wyłączające z możliwości jego zastosowania podmioty chcące komercyjnie wykorzystać podobne konstrukcje do celów niepremiowanych przez ustawodawcę.

Sposób rozumienia przepisu prezentowany przez Wnioskodawcę nie powoduje więc nadmiernego objęcia jego zakresem podmiotów i środków innych niż te, które ustawodawca zdecydował się premiować, tj. środków publicznych wydatkowanych zgodnie z POIR i innymi odpowiednimi przepisami, a w późniejszym czasie reinwestowanych.

• Model wdrożenia instrumentu finansowego przez Fundusz
  
  
  

Tytułem dopełnienia powyższej argumentacji, należy wyjaśnić pojęcie „podmiotu wdrażającego” oraz dokonać rozróżnienia pomiędzy dwoma modelami wdrażania instrumentu finansowego na podstawie Rozporządzenia Ogólnego.

Kwestia ta uregulowana jest w dwóch zapisach Rozporządzenia Ogólnego.

Pierwszy model wdrożenia instrumentu finansowego opisany jest w art. 38 ust. 4 lit. a oraz b Rozporządzenia Ogólnego (do którego z kolei odwołuje się Rozdział 10 Ustawy Wdrożeniowej).

Istotne w niniejszej sytuacji pozostaje odwołanie do lit. b. Zgodnie z tym przepisem podmiotami którym instytucja zarządzająca może powierzyć zadania wdrożeniowe są:

1. EBI;
2. międzynarodowe instytucje finansowe, w których państwo członkowskie posiada akcje lub udziały, lub instytucjom finansowym z siedzibą w państwie członkowskim, dążącym do osiągnięcia celów interesu publicznego i pozostającym pod nadzorem instytucji publicznej oraz
3. podmioty prawa publicznego lub prywatnego.

Z powyższego, w ocenie Wnioskodawcy wynika, że podatkowa definicja podmiotu wdrażającego oparta na odwołaniu do Rozdziału 10 Ustawy Wdrożeniowej, obejmuje podmioty faktycznie wdrażające instrumenty finansowe zdefiniowane w Ustawie Wdrożeniowej, takie jak EBI czy międzynarodowe instytucje finansowe, ale także dowolne podmioty prawa publicznego i prywatnego.

Innymi słowy definicją tą może być objęty podmiot wdrażający instrument finansowy de facto niezależnie od formy prawnej (podmioty prawa publicznego lub prywatnego), a więc także Fundusze. Nie jest tu konieczne spełnienie warunku, by taki podmiot był jednocześnie podmiotem, któremu instytucja zarządzająca powierzyła zadania wdrożeniowe. Podmiot ten nie musi więc być podmiotem wybranym jako taki przez instytucję wdrażającą (np. BGK), a jedynie musi spełnić warunki podmiotowe wskazane w art. 38 ust. 4 lit. b Rozporządzenia Ogólnego, tj. być podmiotem prawa publicznego lub prywatnego oraz dokonywać faktycznego wdrożenia instrumentu finansowego.

Niezależnie od spełnienia warunków podmiotowych, musi także spełniać warunki przedmiotowe polegające na faktycznym wdrażaniu instrumentów finansowych i przeznaczenia środków z inwestycji w konkretnym celu.

Takie warunki są spełnione przez Fundusz, pomimo że nie jest on podmiotem, któremu instytucja zarządzająca powierzyła zadania wdrożeniowe.

Przepisy Rozporządzenia wskazują także na drugi model wdrożenia.

Wystąpi on w przypadku wdrożenia przez podmiot wdrażający funduszu funduszy. Zgodnie z art. 28 ust. 2 Ustawy Wdrożeniowej, wdrożenie funduszu funduszy jest niejako rozwiązaniem równoległym do wdrożenia instrumentu finansowego. W przypadku wdrożenia funduszu funduszy, należy uznać, że podmiotem wdrażającym instrument finansowy jest właśnie fundusz funduszu (co wynika wprost ze sformułowania „(…) w przypadku, gdy instrumenty finansowe są wdrażane przez fundusz funduszy (…)” zawartego w definicji funduszu funduszy z art. 2 pkt 27 zd. 2 Rozporządzenia Ogólnego).

Zatem, czym innym jest wdrożenie przez podmiot, któremu instytucja zarządzająca powierzyła zadania wdrożeniowe funduszu funduszy, a czym innym jest wdrożenie przez fundusz instrumentu finansowego. Pierwsze z nich, tj. wdrożenie funduszu funduszy nie będzie objęte zakresem zwolnienia z art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT, jako że zgodnie z art. 28 ust. 2 Ustawy Wdrożeniowej, wdrożenie funduszu funduszy nie jest wdrożeniem instrumentu finansowego. Wdrożenie instrumentu finansowego następuje bowiem na poziomie funduszu funduszy jako kolejny element struktury wydatkowania środków POIR, (został on osobno wskazany także w treści art. 28 ust. 2 Ustawy Wdrożeniowej jako model wydatkowania środków POIR).

Nie zmienia to faktu, iż w razie uzyskania przez fundusz funduszy środków od podmiotu, któremu instytucja zarządzająca powierzyła wdrożenie, fundusz funduszy pozostaje podmiotem wdrażającym instrument finansowy w rozumieniu tego przepisu.

Odnosząc powyższe uwagi do sytuacji Funduszu, należy stwierdzić, że Funduszowi nie zostały powierzone zadania wdrożeniowe przez instytucję zarządzającą, zatem nie dokonuje on wdrożenia instrumentu finansowego w pierwszym modelu. Jednakże Fundusz jako fundusz funduszy jest podmiotem wdrażającym instrumenty finansowe zgodnie z drugim modelem przewidzianym przez Rozporządzenie Ogólne.

Wobec takiego rozróżnienia nie ma wątpliwości, iż Fundusz stanowiący fundusz funduszy wdraża instrument finansowy w rozumieniu wskazanym w art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT, a zatem jego przychody są zwolnione z opodatkowania.

Taka interpretacja przepisu pozostaje spójna z wskazywanymi przez Wnioskodawcę wyżej celami wprowadzenia przepisu art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT, polegającymi na objęciu zwolnieniem podmiotów faktycznie wydatkujących środki unijne w tym z POIR, a więc tych podmiotów faktycznie dokonujących inwestycji i mogących uzyskać z tytułu czynionych inwestycji zwroty (tj. Fundusze) a nie podmiotów wdrażających fundusz funduszy niebędący instrumentem finansowym, które takich inwestycji nie realizują i nie mogą uzyskać z tych inwestycji zwrotów (np. BGK).

Niezależnie od powyższego podmioty wdrażające fundusz funduszy mogłyby ewentualnie korzystać ze wspomnianego zwolnienia w zakresie samodzielnych wdrożeń instrumentów finansowych z wykorzystaniem własnej struktury, bez powoływania podmiotów dedykowanych do wdrożenia instrumentów finansowych (jak np.: Krajowy Fundusz Kapitałowy S.A.), co również pozostaje spójne z celami wprowadzenia wskazanego przepisu.

Tak jak wskazano to wyżej, w ocenie Wnioskodawcy celem wskazanego przepisu było objęcie wszystkich podmiotów dokonujących faktycznego wdrożenia instrumentów finansowych. Skoro za taki podmiot jest też uznawany fundusz funduszy także on powinien korzystać z korzyści podatkowej w postaci zwolnienia podatkowego.

Podsumowując w ocenie Wnioskodawcy:

1. Fundusz jako fundusz funduszy w rozumieniu art. 2 Rozporządzenia Ogólnego dokonuje wdrożenia instrumentów finansowych,
2. celem wprowadzenia art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT było zwolnienie z podatku dochodowego wszystkich podmiotów dokonujących faktycznego wdrożenia instrumentów finansowych (w szczególności tych ustawowo zdefiniowanych jako takie w art. 2 Rozporządzenia Ogólnego), tak by środki z nich mogły być maksymalnie wykorzystane,
3. racjonalny ustawodawca nie wymagałby w Ustawie Wdrożeniowej oraz Rozporządzeniu Ogólnym wydatkowania środków jedynie na cele realizacji programów polityki spójności a jednocześnie wydatkowania ich na cele niestanowiące realizacji tej polityki w postaci płatności podatku dochodowego przez podmioty wdrażające,
4. treść art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT nie wymaga by podmiot wdrażający w rozumieniu tego przepisu, tj. zwolniony z podatku CIT był jednocześnie podmiotem, któremu instytucja zarządzająca powierzyła zadania wdrożeniowe.
   
   

Zatem Fundusz będący funduszem funduszy w rozumieniu art. 2 Rozporządzenia Ogólnego, który z definicji wdraża instrumenty finansowe, korzysta ze zwolnienia z art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT.

W konsekwencji przychody uzyskane przez Fundusz z dokonywanych przez niego inwestycji powinny pozostawać zwolnione z podatku, w części zwiększającej wkład finansowy z POIR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie zastosowania zwolnienia z art. 17 ust. 1 pkt 53a Ustawy CIT środków z inwestycji jako przychodów podmiotu wdrażającego instrument finansowy w części zwiększającej wkład finansowy z Programu Operacyjnego „Inteligentny Rozwój” – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny Wnioskodawcy.

Niezależnie od powyższego tytułem uwagi wskazać należy, że nowy jednolity tekst ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ogłoszony został w Dz. U. z 2018 r. pod poz. 1036 (istnieją późniejsze zmiany). Powyższa zmiana nie miała jednak wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

• z zastosowaniem art. 119a;
  

• w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
  
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.