Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-3.4010.171.2018.2.MC
z 29 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 maja 2018 r. (data wpływu 16 czerwca 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 25 lipca 2018 r. (data wpływu 30 lipca 2018 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 9 lipca 2018 r. nr 0114-KDIP2-3.4010.171.2018.2.MC, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zwolnienia przedmiotowego w zakresie dochodu ze sprzedaży lokalu piwnicznego przeznaczonego na cele remontowe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania dochodu powstałego w związku ze sprzedażą lokalu piwnicznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Lokal niemieszkalny został sprzedany dn. 19.01.2018 r. za kwotę 260 000,00 zł. Sprzedany lokal użytkowy nie byt adaptowany przez Wspólnotę, tylko został sprzedany w stanie od generalnego remontu i była to sprzedaż jednorazowa, incydentalna. Lokal ten został wygospodarowany z pomieszczeń piwnicznych, które były wykorzystywane do instalacji centralnego ogrzewania. Wraz z postępem technologicznym SPEC zdecydował o zaprzestaniu użytkowania jednego z pomieszczeń technicznych, co spowodowało zwolnienie przestrzeni w piwnicy o powierzchni 34 m². Pomieszczenie to przez kilka lat służyło za schowek na potrzeby osoby sprzątającej, z czasem było też miejscem, w którym odbywały się zebrania Wspólnoty Mieszkaniowej. Jednakże ze względu na fakt, iż budynek jest z lat 1938/1939 i wymaga dużych nakładów modernizacyjnych i remontowych − aby pozyskać dodatkowe środki na te cele Wspólnota zdecydowała w 2016 r. o przystąpieniu do procedury wyodrębnienia tego pomieszczenia jako odrębnego samodzielnego lokalu niemieszkalnego. W chwili obecnej budynek zawiera lokale mieszkalne (1 lokal jest własnością Miasta, a 15 lokali jest własnością osób fizycznych) oraz 1 lokal użytkowy, które razem tworzą Wspólnotę Mieszkaniową.

W drodze uchwały ze stycznia 2018 r. Wspólnota postanowiła całą kwotę uzyskaną ze sprzedaży lokalu niemieszkalnego przeznaczyć na cele remontowe. Środki te pozwolą na remont generalny budynku, czyli:

1. Remont i ocieplenie dachu,
   
2. Remont elewacji budynku, który jest na liście konserwatora zabytków, co dodatkowo zwiększa koszty takiego remontu,
3. Remont klatki schodowej − szlifowanie i uzupełnienie wyszczerbionych schodów i malowanie,
4. Podłączenie budynku do sieci miejskiej kanalizacji deszczowej
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wspólnota Mieszkaniowa zobowiązana jest zapłacić podatek od osób prawnych (CIT) w związku z jednorazową sprzedażą lokalu użytkowego będącego własnością Wspólnoty?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dnia 15 lutego 1992 r. (dalej: „Ustawa o CIT”) Wspólnota Mieszkaniowa korzysta ze zwolnień podatkowych w odniesieniu do dochodów uzyskanych z gospodarki zasobami mieszkaniowymi ale wyłącznie w części przeznaczonej na cele związane z utrzymaniem tych zasobów, z wyłączeniem dochodów uzyskanych z innej działalności gospodarczej niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi.

Zatem z powyższej regulacji można wywieść, że aby dochód podmiotów, o których w nim mowa korzystał ze zwolnienia przedmiotowego muszą być spełnione dwa warunki, a mianowicie:

• dochody muszą być uzyskane z gospodarki zasobami mieszkaniowymi,
  

• dochody te muszą byt przeznaczone na utrzymanie zasobów mieszkaniowych.
  
  
  

Podkreślenia wymaga fakt, że oba te warunki muszą być spełnione łącznie. Powyższe oznacza, że nie podlegają zwolnieniu dochody inne niż uzyskane z gospodarki zasobami mieszkaniowymi, niezależnie od ich przeznaczenia oraz dochody z gospodarki zasobami mieszkaniowymi, w części nieprzeznaczonej na utrzymanie tych zasobów.

Ustawa o CIT nie zawiera definicji: „zasobów mieszkaniowych” oraz „gospodarki zasobami mieszkaniowymi”. Posługując się zatem językiem potocznym, wskazać należy, iż pojęcie „gospodarka" − w kontekście omawianego przypadku − oznacza dysponowanie i zarządzanie czymś. Z definicji zawartej w Słowniku Języka polskiego (Wydawnictwo PWN) wynika również, że pojęcie „gospodarki” nie ogranicza się tylko do zarządzania i dysponowania, ale obejmuje także całość mechanizmów i warunków działania podmiotów gospodarczych związanych z wytwarzaniem i podziałem dóbr i usług. „Zasób” zaś to m.in. pewna nagromadzona ilość czegoś. Natomiast pojęcie „mieszkanie” jest równoznaczne w swojej treści z pomieszczeniem, w którym się mieszka (vide: Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN). Tak więc przymiotnik „mieszkaniowy”, określa rzeczy związane z mieszkaniem.

Tym samym z interpretacji językowej wynika, że przez pojęcie „zasób mieszkaniowy” należy rozumieć zgromadzone pomieszczenia mieszkalne, a także inne pomieszczenia, czy urządzenia związane z lokalami mieszkalnymi, natomiast „gospodarka zasobami mieszkaniowymi” obejmuje całość mechanizmów związanych z tak zdefiniowanymi zasobami mieszkaniowymi.

Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w interpretacji 0114-KDlP2-3.4010.109.2017.2. EŻ przez pojęcie „zasoby mieszkaniowe” użyte w art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT należy rozumieć:

• budynki mieszkalne wraz z wyposażeniem technicznym oraz przynależnymi do nich pomieszczeniami, w szczególności: dźwigi osobowe i towarowe, aparaty do wymiany ciepła, kotłownie i hydrofornie wbudowane, klatki schodowe, strychy, piwnice, komórki, garaże;
  
• pomieszczenia znajdujące się w budynku mieszkalnym lub poza nim, związane z administrowaniem i zapewnieniem bezawaryjnego funkcjonowania osiedlowych budynków mieszkalnych, tj.: budynki (pomieszczenia) administracji osiedlowej, kotłownie i hydrofornie wolnostojące, osiedlowe warsztaty (zakłady) konserwacyjno-remontowe;
  

• urządzenia i uzbrojenie terenów, na których znajdują się ww. budynki: zbiorniki — doły gnilne, szamba, rurociągi i przewody sieci wodociągowo-kanalizacyjnej, gazowej i ciepłowniczej, sieci elektroenergetyczne i telekomunikacyjne, budowle inżynieryjne (studnie itp.), budowle komunikacyjne (np. drogi osiedlowe, ulice, chodniki), inne budowle i urządzenia związane z ukształtowaniem i zagospodarowaniem terenu, mające wpływ na prawidłowe funkcjonowanie osiedlowych budynków mieszkalnych (np. latarnie oświetleniowe, ogrodzenia, parkingi, trawniki, kontenery na śmieci).
  
  
  

Związane z wymienionymi budowlami (pomieszczeniami), obiektami i urządzeniami przychody oraz sfinansowane z nich koszty stanowią przychody i koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi. Stanowią one jednocześnie przychody i koszty podatkowe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 12 ust. 1 pkt 1 oraz art. 15 ust. 1, z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 ustawy). Dochód powstały z tego tytułu, w myśl art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wolny będzie od podatku dochodowego, o ile przeznaczony zostanie na cele związane z utrzymaniem tychże zasobów mieszkaniowych. Ze zwolnienia nie będą natomiast korzystały dochody, osiągnięte z innych źródeł niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi, nawet jeśli zostaną przeznaczone na utrzymanie tych zasobów, gdyż nie będzie spełniony jeden z kumulatywnych warunków wskazanych w cytowanym art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym − w świetle powyższego − pojęcie zasobów mieszkaniowych nie może być rozciągane na lokale użytkowe, gdyż prowadzona w nich działalność nie jest niezbędna ani funkcjonalnie związana z prawidłowym korzystaniem z pomieszczeń mieszkalnych. Istotą lokali użytkowych jest ich niemieszkalne przeznaczenie, co oznacza, że nie można ich zaliczyć do zasobów mieszkaniowych.

Z drugiej jednak strony, lokal został wyodrębniony z pomieszczenia, gdzie znajdował się węzeł ciepłowniczy. Przed sprzedażą lokal był wykorzystywany przez Wspólnotę (pomieszczenie dla osoby sprzątającej, miejsce zebrań Wspólnoty). W opinii Wspólnoty Mieszkaniowej jest to argument na poparcie tezy, że dochód ze sprzedaży pochodzi z gospodarki zasobami mieszkaniowymi. Z uwagi na fakt, że przedmiotowy lokal - wcześniej węzeł cieplny przez Wspólnotę klasyfikowany był jako zasoby mieszkaniowe a dochód ze sprzedaży lokalu zostanie przeznaczony na cele związane utrzymaniem zasobów mieszkaniowych, można uznać, że zostały spełnione warunki zwolnienia przedmiotowego wynikający z przepisu art. 17 ust. 1 pkt 44 Ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.