Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4014.100.2018.2.PB
z 29 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 czerwca 2018 r. (data wpływu 2 lipca 2018 r.), uzupełnionym 22 sierpnia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia lokalu mieszkalnego w postępowaniu egzekucyjnym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia lokalu mieszkalnego w postępowaniu egzekucyjnym.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 2 sierpnia 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4014.100.2018.1.PB, wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 22 sierpnia 2018 r.

We wniosku oraz w uzupełnieniu wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 4 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy w M. I Wydział Cywilny postanowił przysądzić własność nieruchomości położonej w M. na rzecz wierzyciela Wspólnoty Mieszkaniowej (Wnioskodawcy). Lokal mieszkalny z piwnicą pierwotnie należał do Państwa M. i B. W., w związku z długotrwałym niepłaceniem przez nich opłat na koszty zarządu nieruchomością wspólną, media i eksploatację oraz Fundusz Remontowy, Wspólnota wystąpiła na drogę sądową o egzekucję z nieruchomości. W toku egzekucji komorniczej 25 czerwca 2015 r. została ogłoszona pierwsza licytacja nieruchomości, do której nikt nie przystąpił. W dniu 8 października 2015 r. ogłoszona została druga licytacja nieruchomości, do której również nikt nie przystąpił. Wspólnota Mieszkaniowa złożyła wniosek w oparciu o art. 984 Kodeksu postępowania cywilnego o przejęcie nieruchomości na własność po cenie nie niższej niż 2/3 części sumy oszacowania. W dniu 4 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy postanowił przysądzić własność nieruchomości położonej w M. na rzecz wierzyciela – Wspólnoty Mieszkaniowej.

W związku z powyższym opisem, po przeformułowaniu w uzupełnieniu wniosku, zadano następujące pytanie:

Czy w związku z przejęciem lokalu zgodnie z art. 984 Kodeksu postępowania cywilnego strona nabywająca – Wspólnota Mieszkaniowa podlega obowiązkowi opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynności, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych, zostały określone w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Z uwagi na fakt, iż przejęcie nieruchomości na własność wynikające z art. 984 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego nie zostało wymienione w tym przepisie, jej dokonanie nie powoduje konieczności uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1150) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

• umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
• umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
• umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
• umowy dożywocia,
• umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
• ustanowienie hipoteki,
• ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
• umowy depozytu nieprawidłowego,
• umowy spółki.
  
  

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4 (art. 1 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy). Podatkowi podlegają także orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione pkt 1 i 2 (art. 1 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Natomiast stosownie do art. 1 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy – przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – stosuje się odpowiednio do przedmiotów opodatkowania określonych w ust. 1 pkt 2 i 3.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy – obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2, powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia sądu, doręczenia wyroku sądu polubownego lub zawarcia ugody – od przedmiotów opodatkowania określonych w art. 1 ust. 1 pkt 3.

Na podstawie art. 4 pkt 1 ww. ustawy – obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym.

W kontekście tych rozważań, aby orzeczenie Sądu podlegało opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych musi wywołać taki skutek jak czynności wymienione w katalogu określonym w pkt 1 ust. 1 analizowanego artykułu ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz w uzupełnieniu wniosku wynika, że 4 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy w M. I Wydział Cywilny postanowił przysądzić własność nieruchomości położonej w M. na rzecz wierzyciela Wspólnoty Mieszkaniowej (Wnioskodawcy). Lokal mieszkalny z piwnicą pierwotnie należał do Państwa M. i B. W., w związku z długotrwałym niepłaceniem przez nich opłat na koszty zarządu nieruchomością wspólną, media i eksploatację oraz Fundusz Remontowy, Wspólnota wystąpiła na drogę sądową o egzekucję z nieruchomości. W toku egzekucji komorniczej 25 czerwca 2015 r. została ogłoszona pierwsza licytacja nieruchomości, do której nikt nie przystąpił. W dniu 8 października 2015 r. ogłoszona została druga licytacja nieruchomości, do której również nikt nie przystąpił. Wspólnota Mieszkaniowa złożyła wniosek w oparciu o art. 984 Kodeksu postępowania cywilnego o przejecie nieruchomości na własność po cenie nie niższej niż 2/3 części sumy oszacowania.

Zgodnie z art. 984 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1360 ze zm.) – jeżeli również na drugiej licytacji nikt nie przystąpi do przetargu, przejęcie nieruchomości na własność może nastąpić w cenie nie niższej od dwóch trzecich części sumy oszacowania, przy czym prawo przejęcia przysługuje wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu oraz współwłaścicielowi. Jeżeli przedmiotem egzekucji jest nieruchomość rolna, stosuje się art. 982 z wynikającą z niniejszego przepisu zmianą co do ceny przejęcia. W wypadku gdy osoby określone w art. 982 nie skorzystają z prawa przejęcia nieruchomości rolnej, prawo to przysługuje także wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu.

W myśl art. 999 § 1 zdanie pierwsze ww. ustawy – prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności przenosi własność na nabywcę i jest tytułem do ujawnienia na rzecz nabywcy prawa własności w katastrze nieruchomości oraz przez wpis w księdze wieczystej lub przez złożenie dokumentu do zbioru dokumentów.

Normą prawa materialnego, która pozwoliła Wnioskodawcy, jako Wspólnocie Mieszkaniowej, wystąpić z żądaniem sprzedaży samodzielnego lokalu mieszkalnego i przysądzenia go w postępowaniu egzekucyjnym jest przepis art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 716 ze zm.) – jeżeli właściciel lokalu zalega długotrwale z zapłatą należnych od niego opłat lub wykracza w sposób rażący lub uporczywy przeciwko obowiązującemu porządkowi domowemu albo przez swoje niewłaściwe zachowanie czyni korzystanie z innych lokali lub nieruchomości wspólnej uciążliwym, wspólnota mieszkaniowa może w trybie procesu żądać sprzedaży lokalu w drodze licytacji na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o egzekucji z nieruchomości.

Mając na względzie powyższy przepis o przymusowej sprzedaży lokalu, wspólnota mieszkaniowa może żądać sprzedaży lokalu w drodze licytacji na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o egzekucji z nieruchomości. W tym też trybie, w wyniku przeprowadzonego postępowania egzekucyjnego, Sąd przysądził Wnioskodawcy – Wspólnocie Mieszkaniowej własność nieruchomości, stanowiącej odrębną własność lokalu mieszkalnego. Prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności lokalu Wnioskodawcy, zgodnie z art. 999 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego przeniosło to prawo na Wnioskodawcę. W konsekwencji spowodowało powstanie obowiązku podatkowego na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) i art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, jako wywołujące takie same skutki prawne, jak umowa sprzedaży.

A zatem nabycie przez Wnioskodawcę własności lokalu mieszkalnego, dokonane w postępowaniu egzekucyjnym, podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych i powoduje po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązku podatkowego w tym podatku. Okoliczność, że poprzez egzekucję z lokalu mieszkalnego dłużnik zostaje zwolniony z długu i dochodzi do potrącenia wierzytelności pozostaje bez znaczenia dla celów podatku od czynności cywilnoprawnych. Istotne jest to, że Wnioskodawca nabył nieruchomość na podstawie czynności, która wywołuje takie same skutki prawne jak sprzedaż.

Stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – podstawę opodatkowania stanowi przy umowie sprzedaży wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego.

W myśl art. 6 ust. 2 cyt. ustawy – wartość rynkową przedmiotu czynności cywilnoprawnych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) cyt. ustawy – stawka podatku od umowy sprzedaży nieruchomości, rzeczy ruchomych, prawa użytkowania wieczystego, własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz wynikających z przepisów prawa spółdzielczego: prawa do domu jednorodzinnego oraz prawa do lokalu w małym domu mieszkalnym wynosi 2%.

Wobec powyższego podstawę opodatkowania stanowi wartość rynkowa lokalu mieszkalnego, bez potrącenia długów i ciężarów, natomiast stawka podatku od nabycia tego prawa w drodze przysądzenia wynosi 2%.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.