Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.287.2018.1.TR
z 29 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2018 r. (data wpływu 10 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przewalutowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie w zakresie skutków podatkowych przewalutowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu (…) października 2015 r. zmarła siostra ojca Wnioskodawcy. Zmarła przez pewien czas mieszkała w Stanach Zjednoczonych Ameryki, gdzie pozostawiła część swojego majątku.

Na podstawie testamentu zmarłej, sporządzonego w dniu 29 lipca 2014 r. przed amerykańskim notariuszem, Zainteresowany odziedziczył łącznie kwotę wynoszącą 55 000 USD. Powyższa kwota została przekazana na rachunek bankowy Wnioskodawcy, prowadzony w walucie amerykańskiej przez bank, w trzech transzach: I transza: 39 000 USD w dniu 22 czerwca 2016 r., II transza: 12 500 USD w dniu 17 stycznia 2017 r. oraz III transza: 3 500 USD w dniu 15 listopada 2017 r.

Od odziedziczonej kwoty 55 000 USD Zainteresowany zapłacił stosowny podatek od spadków i darowizn, którego ostateczna wysokość została ustalona decyzją naczelnika urzędu skarbowego z dnia 7 marca 2018 r. i wyniosła 24 187,00 zł. W celu ustalenia równowartości odziedziczonych środków pieniężnych w polskich złotych, przyjęty został obowiązujący w dniu wpływu danej transzy, średni kurs jednego dolara amerykańskiego określony przez Narodowy Bank Polski. Kursy te przedstawiały się następująco: I transza: 3,8945 zł, II transza: 4,0989 zł, III transza: 3,5886 zł.

Z odziedziczonej kwoty 55 000 USD Zainteresowany dokonał w roku 2018 zamiany 13 800 USD na polskie złote. Zamiana tych środków nastąpiła w sześciu transakcjach w kantorze: I transakcja: 1 500 USD w dniu 8 maja 2018 r., po kursie: 3,602 zł, II transakcja: 2 000 USD w dniu 15 maja 2018 r. po kursie: 3,603 zł; III transakcja: 2 500 USD w dniu 23 maja 2018 r. po kursie 3,66 zł, IV transakcja: 2 500 USD w dniu 24 maja 2018 r. po kursie 3,663 zł; V transakcja: 2 800 USD w dniu 28 maja 2018 r. po kursie 3,68 zł; VI transakcja: 2 500 USD w dniu 28 czerwca 2018 r. po kursie 3,742 zł.

Otrzymane z zamiany złote polskie zostały przeznaczone w szczególności na wykonanie takich zobowiązań, jak spełnienie przez Zainteresowanego świadczenia pieniężnego na rzecz dewelopera, z którym zawarł umowę deweloperską i częściową spłatę przez Zainteresowanego pożyczki zaciągniętej na potrzeby spełnienia świadczenia pieniężnego na rzecz ww. dewelopera.

Wnioskodawca nadmienił, że nie prowadzi działalności gospodarczej, ani działalności, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U., poz. 646), a konieczność zamiany części z odziedziczonej przez Zainteresowanego kwoty (dolarów amerykańskich) na polskie złotówki, wynikała przede wszystkim z potrzeby zapewnienia odpowiedniej ilości środków w walucie polskiej, w celu spełnienia ciążących na Zainteresowanym świadczeń.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionej sytuacji kwota uzyskana z zamiany dolarów amerykańskich na ich równowartość w polskich złotych rodzi zobowiązania podatkowe określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zamiana dolarów amerykańskich na ich równowartość w polskich złotych nie powoduje obowiązku obliczenia dochodu (straty) i jego wykazania w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.) (dalej jako „Ustawa”).

Po pierwsze, Zainteresowany nie prowadzi ani działalności gospodarczej, ani też działalności nieewidencjonowanej, o której mowa w art. 5 ust. 1 Prawa przedsiębiorców. Tymczasem, jak wynika z przepisów Ustawy, różnice kursowe stanowią przychód jedynie w przypadku działalności gospodarczej (art. 14 ust. 2 pkt 3), a wskazane w Ustawie zasady ustalania różnic kursowych stosują podatnicy prowadzący działalność gospodarczą lub działy specjalne produkcji rolnej (art. 24c ust. 10). Na potwierdzenie takiej opinii Wnioskodawca przywołał interpretację indywidualną z dnia 10 września 2013 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, działającego w imieniu Ministra Finansów (sygn. IPPB1/415-639/13-4/ES), w której wyrażono stanowisko: „Organ podatkowy zauważa, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują opodatkowania różnic kursowych dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że nie prowadząc działalności gospodarczej nie ma obowiązku ani prawa ustalania rozliczania różnic kursowych należało uznać za prawidłowe”.

Skoro zatem ustawodawca wyraźnie wymienił różnice kursowe jako źródło przychodu z działalności gospodarczej (działów specjalnych produkcji rolnej), a jednocześnie nie wskazał takiego źródła w odniesieniu do osób fizycznych, które nie prowadzą takiej działalności, to kierując się założeniem racjonalnego prawodawcy przyjąć należy, że takie działanie było celowe. Gdyby ustawodawca miał zamiar nałożyć obowiązek podatkowy w tym zakresie na obie wyżej wymienione kategorie osób fizycznych, wówczas nie ograniczałby właściwych przepisów jedynie do jednej z tych kategorii.

Po drugie, podkreślić należy, że dokonując zamiany jednej waluty na drugą Zainteresowany nie kierował się chęcią osiągnięcia zysku (co jest jednym z elementów charakterystycznych dla działalności gospodarczej), lecz otrzymaniem prawnych środków płatniczych na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, dzięki którym mógł w szczególności wypełnić zobowiązania pieniężne, wynikające z umów, których jest stroną. Zarówno bowiem umowa deweloperska, jak i umowa pożyczki, nakładają na Wnioskodawcę obowiązek uiszczenia kwot pieniężnych określonych w polskich złotych i groszach.

Po trzecie, zamiana waluty w kantorze polega w zasadzie na zamianie tej samej ilości pieniędzy, na tą samą ilość pieniędzy. Osoba dokonująca zamiany jednego dolara otrzymuje równowartość jednego dolara w złotówkach (a nie na przykład równowartość dwóch dolarów). Zmienia się zatem tylko jednostka, w której pieniądz jest wyrażony. W takiej sytuacji trudno więc mówić o powstaniu przychodu, a tym samym o powstaniu obowiązku podatkowego o którym mowa w art. 3 ust. 1 Ustawy.

Po czwarte, jeśliby przyjąć że wyrażona w polskich złotych kwota, pochodząca z zamiany dolarów amerykańskich stanowi przychód i podlega przepisom Ustawy, to wówczas w przypadku dolarów amerykańskich odziedziczonych w spadku, praktycznie cała równowartość otrzymana w polskiej walucie stanowiłaby dochód, podlegający podatkowi dochodowemu od osób fizycznych. W sytuacji Zainteresowanego oznaczałoby to, że skoro jako spadkobierca nie poniósł praktycznie żadnych kosztów w celu uzyskania środków pieniężnych w walucie amerykańskiej (ewentualnie takim kosztem mógłby być podatek od spadków i darowizn), to musiałby zapłacić podatek dochodowy od całej zamienionej sumy, wyrażonej w polskich złotych. W praktyce więc musiałby ponownie zapłacić podatek od przychodu, który został już opodatkowany podatkiem od spadków darowizn. W opinii Wnioskodawcy, mogłoby to prowadzić do faktycznego podwójnego opodatkowania przychodów pochodzących z tego samego źródła, choć art. 2 ust. 1 pkt 3 Ustawy wyraźnie wskazuje, że przepisów Ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Z kolei stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł przychodów, których osiągnięcie powoduje powstanie obowiązku podatkowego, zawarty został w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią, źródłami przychodów są:

1. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
2. działalność wykonywana osobiście;
3. pozarolnicza działalność gospodarcza;
4. działy specjalne produkcji rolnej;
5. (uchylony);
6. najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;
7. kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c;
8. odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
   1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   4. innych rzeczy,
   − jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany;

• 8a) działalność prowadzona przez zagraniczną spółkę kontrolowaną;

9. inne źródła.

Wskazać w tym miejscu również należy na art. 24c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który reguluje zasady ustalania różnic kursowych. W myśl art. 24c ust. 1 ww. ustawy, różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

Zgodnie z art. 24c ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5.

Stosownie do art. 24c ust. 3 pkt 3 ww. ustawy, ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest wyższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5.

Równocześnie podkreślenia wymaga, że konsekwencją powstania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest kwalifikacja do jednego ze źródeł przychodów określonych w zacytowanym powyżej art. 10 ust. 1 tejże ustawy.

Z przedstawionych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu, jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Wynika z tego, że pojęciem pierwotnym dla dochodu jest pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1 ww. ustawy, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które w istocie są określonym przyrostem majątkowym.

Biorąc pod uwagę powyżej przedstawione uregulowania prawne oraz okoliczności faktyczne przedstawione w opisanym stanie faktycznym, należy stwierdzić, że przewalutowanie środków pieniężnych posiadanych przez Wnioskodawcę nie skutkuje powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Operacja przewalutowania środków pieniężnych w walucie obcej na środki pieniężne w złotych jest neutralna podatkowo. Wnioskodawca dokonał przewalutowania (na złote) dochodów zgromadzonych w drodze spadku ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, które były wpłacane na jego rzecz w walutach obcych.

W przypadku wymiany waluty obcej, poza działalnością gospodarczą nie dochodzi do zapłaty lub innej formy wypływu środków pieniężnych. Wnioskodawca zamienił na złotówki własne środki pieniężne nabyte w walucie obce w drodze spadku ze Stanów Zjednoczonych Ameryki.

W konsekwencji, należy zatem uznać, że w takim przypadku nie doszło do przyrostu w majątku Wnioskodawcy, ale jedynie do zmiany waluty, w której był on wyrażony.

Tym samym, nie doszło po stronie Wnioskodawcy do powstania dochodu dla celów podatkowych w związku z przewalutowaniem dolarów amerykańskich (USD) na złotówki.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W odniesieniu natomiast do przywołanego we wniosku rozstrzygnięcia organu podatkowego, tut. organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.