2018.08.30 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-2.4011.432.2018.1.MK

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.432.2018.1.MK
z 30 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2018 r. (data wpływu 11 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uwzględnienia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na wyrównanie poziomu podłogi i montaż paneli podłogowych, zakup materaca 7-komorowego, koszty turnusu rehabilitacyjnego w sanatorium, zakup leków zaleconych przez lekarza oraz używanie samochodu osobowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2018 r. wpłynął do Organu podatkowego wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca posiada obywatelstwo polskie i niemieckie, ma stały adres zamieszkania w Polsce. Równocześnie mieszkał i pracował w Niemczech. W lipcu 2011 r. Wnioskodawca ukończył 60 lat i wypełnił warunki do otrzymania emerytury pomostowej. Po wyznaczeniu terminu w D.R.V. – Berlin Oddział Darmstadt (niemiecki odpowiednik ZUS) Wnioskodawca złożył europejski wniosek o wypłatę emerytury pomostowej. ZUS O… w piśmie z maja 2012 r. odrzucił wniosek, gdyż według ZUS, Wnioskodawca nie dopełnił wszystkich warunków uzyskania emerytury pomostowej. Od tej decyzji Wnioskodawca odwołał się do Sądów Pracy i Spraw Socjalnych w O…, G… i K….

Sąd Apelacyjny w K… w dniu 15 marca 2015 r. prawomocnym wyrokiem potwierdził prawo Wnioskodawcy do emerytury pomostowej od dnia 8 lipca 2011 r. ZUS O… w maju 2015 r. zawiesił wypłatę emerytury pomostowej do czasu dostarczenia zwolnienia z pracy od niemieckiego pracodawcy na dzień 8 lipca 2011 r. Wnioskodawca i kancelaria adwokacka, z której usług korzysta, są zdania, że Wnioskodawca nie musi wypełniać tego warunku.

Po posiedzeniach Sądów Rejonowych, Okręgowych i Apelacyjnych w O…, G… i K…, Wnioskodawca złożył w dniu 24 sierpnia 2017 r. wniosek o kasację Nadzwyczajną do Sądu Najwyższego Prawa Pracy i Spraw Socjalnych w Warszawie, gdzie została ona przyjęta i zarejestrowana pod nr … – planowany termin rozprawy lipiec 2018 r.

W dniu 24 września 1990 r. Wnioskodawca zawarł ustną umowę o pracę. Po badaniach lekarskich i zamieszkaniu na terenie H… rozpoczął pracę jako pracownik sezonowy w …, który jest ekologicznym gospodarstwem rolno-leśnym. Zgodnie z umową, okres wypowiedzenia wynosił 3 okresy rolne, tj. 36 miesięcy. Wnioskodawca został zwolniony z pracy w dniu 31 października 2015 r. Dokument dotarł do Niego w dniu 10 kwietnia 2017 r. Opóźnienie spowodowało problem prawny, gdyż jako długoletni pracownik, Wnioskodawca podlegał ochronie według konstytucji socjalnej, mając orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy. Pracownicy H… nie chcieli wydać Mu zwolnienia.

W okresie zatrudnienia stan zdrowia Wnioskodawcy ulegał stopniowemu pogorszeniu, pojawiały się kolejne schorzenia. Wnioskodawca przeszedł operację woreczka żółciowego, dwie operacje tarczycy, operację prostaty oraz koronografię serca. W styczniu 2013 r. nastąpił stan zapalny i obrzęk limfatyczny podudzi nogi lewej i prawej. Wnioskodawca przebywał na zwolnieniu do końca sierpnia 2013 r. Stan zapalny był zwalczany przy pomocy antybiotyku, a później za pomocą zastrzyków (podawanych w szpitalu) przez okres od kwietnia 2013 r. do października 2016 r. Terapia była podyktowana tym, że obydwa podudzia były w złym stanie – otwarte rany, zakrzepica naczyń głębokich, słoniowatość podudzi (brak możliwości ubrania butów). Zwolnienie chorobowe 540 dni kalendarzowych (18 miesięcy) do dnia 22 lutego 2016 r. W dniu 5 listopada 2015 r. odbyło się spotkanie w siedzibie AOK D… (H…), w którym uczestniczyli przedstawiciele AOK, pracodawca i Wnioskodawca, w wyniku którego ustalono, że Wnioskodawca zostanie skierowany do Sanatorium w B… (H…). Ośrodek ten jest Ośrodkiem Rehabilitacyjnym Orzeczników Sądowych dla Kraju Związkowego H…, którzy orzekają o prawidłowości leczenia. W sanatorium Wnioskodawca przebywał od dnia 28 grudnia 2015 r. do dnia 28 stycznia 2016 r. Podczas pobytu był badany przez różnych specjalistów i zostało orzeczone, że zostaje wypisany jako niezdolny do pracy. Decyzją D.R.V. Berlin–Brandenburg (niemiecki ZUS) z dnia 19 maja 2016 r. Wnioskodawca otrzymał 14-miesięczną rentę chorobową za okres od dnia 1 listopada 2015 do dnia 31 grudnia 2016 r. Decyzją z dnia 15 listopada 2016 r. D.R.V. Berlin–Brandenburg rozpoczął wypłatę emerytury od stycznia 2017 r. (291,25 euro/m-c), od której w Niemczech pobierany jest podatek dochodowy, ale ze względu na niską kwotę emerytura podlega zwolnieniu, Wnioskodawca opłaca składki zdrowotne i pielęgnacyjne.

Na dzień dzisiejszy stan zdrowia Wnioskodawcy jest następujący: prawy płat tarczycy w wyniku wzrostu do kształtu wola spowodował nacisk na tchawicę, jej skrzywienie, uczucie duszności, przyrost wagi ciała do 155 kg, waga wola 915 gram. Wnioskodawca śpi w łóżku medycznym, ze specjalnym materacem tzw. 7-komorowym, w pozycji półsiedzącej. Temperatura powietrza w pokoju, w którym śpi nie może przekraczać 18 st. C, wyższa temperatura powoduje duszności. Wnioskodawca przyjmuje leki hormonalne.

Po operacji prostaty Wnioskodawca jest zmuszony do częstego korzystania z WC (co 30 min. – 1 godz.). Nietrzymanie moczu powoduje potrzebę stosowania podpasek w ilości ok. 1000 sztuk/rok, plus pieluchomajtki 50-100 sztuk/rok. Waga spowodowała całkowite zużycie chrząstek kolan obu nóg, Wnioskodawca może chodzić tylko na krótkich odcinkach oraz funkcjonować zażywając tabletki przeciwbólowe. Pozostałe dolegliwości: obrzęk limfatyczny, róża, zakrzepica żył głębokich, choroba wieńcowa, nadciśnienie, stent.

Wszystkie te choroby powodują konieczność przyjmowania odpowiednich leków oraz dużej ilości środków opatrunkowych. Słoniowatość lewej nogi wymusza zakup indywidualnej odzieży oraz obuwia (korzystanie z usług krawca oraz szewca).

Orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności zostało wydane Wnioskodawcy w dniu 25 listopada 2014 r. przez Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w G…, nr dokumentu …, bezterminowo. Orzeczenie o niepełnosprawności wydano ze względu na kilka współistniejących schorzeń: jednonaczyniowa choroba wieńcowa, nadciśnienie tętnicze, hiperlipidemia, otyłość, gonatroza obustronna, obrzęk limfatyczny obydwu podudzi, nawracająca róża, drżenie samoistne, stan po operacji wola, stan po operacji prostaty.

Wnioskodawca posiada pisemną informację z dnia 26 lipca 2017 r. o stosowanych lekach i środkach medycznych, wystawioną przez lekarza prowadzącego, skierowaną do Sanatorium … w celu poprawnego ustawienia leczenia w okresie pobytu w tym ośrodku.

Wyrównania poziomu podłogi oraz montażu paneli Wnioskodawca dokonał wyłącznie celem adaptacji pomieszczeń (2 pokoje: pokój dzienny i sypialnia) do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Wydatki udokumentowano fakturą VAT wystawioną na Wnioskodawcę. Lokal mieszkalny znajduje się w Polsce i stanowi współwłasność Wnioskodawcy i Jego żony.

Wydatek na zakup materaca wynikał z zalecenia lekarskiego (jednak nie na receptę czy zlecenie). Zakupu dokonano z powodu konieczności przyjmowania pozycji półsiedzącej w czasie snu (ze względu na ucisk wola na tchawicę i związane z tym duszności). Materac jest specjalistyczny, 7-komorowy, stosowany jest w łóżku medycznym, został zakupiony w Niemczech za cenę 244 euro. Materac jest przeznaczony do stosowania ciągłego.

Ośrodek w G... w którym Wnioskodawca odbył 23-dniowy turnus rehabilitacyjny w terminie od dnia 19 sierpnia do dnia 10 września 2017 r., posiada status sanatorium. Sanatorium … przyjmuje osoby z następującymi schorzeniami: z dysfunkcją narządu ruchu, ze schorzeniami układu oddechowego, z niedoczynnością tarczycy, z chorobami układu pokarmowego, ze schorzeniami układu krążenia.

Rodzaje zabiegów w Sanatorium …:

fizykoterapia,

hydroterapia (kąpiele wodne: perełkowe, ziołowe, czekoladowe, mleczne, z siemieniem lnianym, solne, CO2, kontrastowe, tlenowe, tallaso, bicze wodne, hydromasaże itp.),

magnetoterapia,

światłolecznictwo,

laseroterapia,

inhalacje,

masaże: ręczny klasyczny, mechaniczny,

ćwiczenia usprawniające, gimnastyka.

Wszelkie zabiegi rehabilitacyjne miały na celu poprawę stanu zdrowia Wnioskodawcy i były zgodne z zaleceniami lekarza. Wyjazd na turnus został zlecony przez lekarza prowadzącego Wnioskodawcę w Niemczech, dr. …. Wydatki związane z turnusem potwierdzone są umową – zgłoszeniem pomiędzy Wnioskodawcą a Biurem Turystyki …. Koszt turnusu obejmował także koszty zabiegów.

Faktura za usługi internetowe jest wystawiona na Wnioskodawcę, umowa z firmą …. Dotychczas Wnioskodawca nie korzystał z ulgi pozwalającej na odliczenie.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem samochodu …, wydatki na używanie samochodu osobowego to: imienna polisa samochodowa oraz faktury VAT wystawione na Wnioskodawcę za badanie techniczne pojazdu oraz usługę serwisową (kontrola letnia, wymiana filtrów, oleju, odgrzybianie klimatyzacji). Suma kosztów to 2 939 zł 70 gr.

W rozliczeniu podatkowym Wnioskodawca chciałby odliczyć następujące wydatki:

wydatki limitowane (suma 3 913 zł 85 gr):
1. używanie samochodu osobowego ( współwłasność z żoną ) – 2 280 zł,
2. leki (które Wnioskodawca przyjmuje stale i czasowo) – 873 zł 85 gr,
3. użytkowanie internetu – 760 zł;

wydatki nielimitowane (suma 8 769 zł 38 gr):
1. materac 7-komorowy typ Vita Sun H4 o wym. 100x200 cm – zakupiony za granicą, cena 349 euro – 105 euro rabatu = 244 euro x 4,3014= 1049 zł 54 gr,
2. 23-dniowy turnus rehabilitacyjny w Grodnie, Białoruś – 3 910 zł,
3. wyrównanie poziomów podłogi w mieszkaniu – montaż paneli gr. 10 mm, klasa ścieralności „5” – 3 809 zł 84 gr.

Wszelkie wydatki na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. l pkt 6, Wnioskodawca poniósł ze środków własnych, nie zostały one w żaden sposób zwrócone ze środków Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Zakładowego Funduszu Aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Nie zostaną też zaliczone do kosztów uzyskania przychodów ani odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku.

Za rok 2017 Wnioskodawca uzyskał dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce z tytułu emerytury (PIT-40A z ZUS). W roku podatkowym 2017 Wnioskodawca posiadał nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, tu mieszkał, Jego centrum interesów życiowych znajdowało się w Polsce, przebywał tu dłużej niż 183 dni. W okresie obejmującym przedmiotowy wniosek Wnioskodawca nie uzyskiwał innych dochodów na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Wnioskodawca posiada Europejską Kartę Zdrowia – ważną do dnia 22 grudnia 2022 r., kartę zdrowia AOK ważną do dnia 22 grudnia 2022 r., Kartę Rencisty i Emeryta ważną od dnia 1 listopada 2015 r. oraz Europejską Kartę Inwalidy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy jako osoba niepełnosprawna posiadająca orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności, wydane przez Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w G… z dnia 25 listopada 2014 r. oraz orzeczenie o pełnej niezdolności do pracy wydane przez niemiecki odpowiednik polskiego ZUS - D.R.V. Berlin-Brandenburg, Wnioskodawca będąc polskim rezydentem podatkowym i otrzymując dochody w Polsce z tytułu polskiej emerytury oraz niemiecką emeryturę, może w rozliczeniu podatkowym za rok 2017 skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i rozliczyć koszty związane z zakupem leków, specjalistycznego materaca (zakupionego w Niemczech), remontem mieszkania w Polsce, turnusem rehabilitacyjnym (skierowanie od niemieckiego lekarza prowadzącego, sanatorium na Białorusi, organizatorem wyjazdu jest polskie biuro turystyczne), oraz koszty związane z eksploatacją samochodu będącego własnością Wnioskodawcy w Polsce?

Czy Wnioskodawca może odliczyć:

wydatki limitowane (suma 3 913 zł 85 gr):
1. używanie samochodu osobowego (współwłasność z żoną ) – 2 280 zł,
2. leki (które Wnioskodawca przyjmuje stale i czasowo) – 873 zł 85 gr,
3. użytkowanie internetu – 760 zł;

wydatki nielimitowane (suma 8 769 zł 38 gr):
1. materac 7-komorowy typ Vita Sun H4 o wym. 100 x 200 cm – zakupiony za granicą, cena 349 euro – 105 euro rabatu = 244 euro x 4,3014 zł/euro = 1049 zł 54 gr,
2. 23-dniowy turnus rehabilitacyjny w Grodnie, Białoruś – 3 910 zł,
3. wyrównanie poziomów podłogi w mieszkaniu – montaż paneli gr. 10 mm, klasa ścieralności „5” – 3 809 zł 84 gr.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest możliwość uwzględnienia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na wyrównanie poziomu podłogi i montaż paneli podłogowych, zakup materaca 7-komorowego, koszty turnusu rehabilitacyjnego w sanatorium, zakup leków zaleconych przez lekarza oraz używanie samochodu osobowego, natomiast w zakresie możliwości uwzględnienia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na internet zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z orzeczeniem o niepełnosprawności w stopniu lekkim przysługuje Mu prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w zakresie wszystkich poniesionych wydatków.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tylko osoby uznane za niepełnosprawne lub opiekunowie osób niepełnosprawnych mogą korzystać z tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Osoby posiadające orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności mogą odliczać m.in.:

adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności – tj. montaż specjalistycznego sprzętu umożliwiającego prowadzenie pojazdu osobie z różnego rodzaju ograniczeniami (dokumentujemy to stosownymi fakturami);
zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych, niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności (z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego);
zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym – udokumentowaną stosowną fakturą wystawioną w ośrodku wpisanym na listę miejsc organizujących turnusy rehabilitacyjne (rejestr ośrodków mogących organizować turnusy rehabilitacyjne znajdziemy na stronie: ebon.mpips.gov.pl);
odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne (udokumentowaną fakturą za pobyt w ośrodku, który może świadczyć usługi leczniczo-uzdrowiskowe);
opłacenie tłumacza języka migowego (dokumenty potwierdzające wykonanie usługi przez firmę bądź osobę fizyczną);
kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością oraz dzieci osób z niepełnosprawnością, które nie ukończyły 25. roku życia (kwoty potwierdzone fakturą);
leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba z niepełnosprawnością powinna stosować określone leki – stale lub czasowo (wydatki dokumentujemy fakturami). Niezbędne jest posiadanie zaświadczenia wydanego przez lekarza specjalistę o konieczności przyjmowania leków w danym roku podatkowym. Trzeba zatem odpowiednio wcześnie zadbać o takie zaświadczenie lekarskie (dotyczące lekarstw, a nie np. suplementów diety). Nie ma ustalonego wzoru tego zaświadczenia;
odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach, o których mowa wyżej,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa wyżej. Wydatek możemy udokumentować biletem na przejazd i potwierdzeniem pobytu.

Wydatki, o których mowa powyżej, podlegają odliczeniu od dochodu, jeśli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Zakładowego Funduszu Aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Jeśli wydatki były częściowo sfinansowane z tych funduszy, odliczeniu podlegają poniesione koszty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na:

adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
opłacenie tłumacza języka migowego;
kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia;
leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
1. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a);
używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł;
odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Należy zaznaczyć, że katalog wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a ww. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi powinny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności,
II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie. (art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego.

Natomiast, w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy – wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, posiadający orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu lekkim, jest współwłaścicielem samochodu osobowego. Wydatki na używanie samochodu to: imienna polisa samochodowa oraz faktury VAT wystawione na Wnioskodawcę za badanie techniczne pojazdu oraz usługę serwisową (kontrola letnia, wymiana filtrów, oleju, odgrzybianie klimatyzacji). Suma kosztów to 2 939 zł 70 gr. Wnioskodawca zamierza odliczyć od dochodu kwotę 2 280 zł.

W związku z powyższym wskazać należy, że zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Z analizy cytowanego art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego, m.in. należy:

być osobą niepełnosprawną lub mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia,

być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,

ponieść z tego tytułu wydatki.

Należy również wyjaśnić, że pod pojęciem wydatków dotyczących eksploatacji samochodu osobowego należy rozumieć nie tylko koszty samego przejazdu, ale i koszty utrzymania samochodu takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw, zakupu części czy obowiązkowego ubezpieczenia OC.

Zaznaczyć należy, że określona w ustawie kwota 2 280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków.

Stosownie do art. 26 ust. 7 c ww. ustawy, w przypadku wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość, jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że Wnioskodawca posiadający orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności, może odliczyć od dochodu osiągniętego w 2017 r. – na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego stanowiącego Jego współwłasność, w ramach obowiązującego limitu 2 280 zł.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca przyjmuje leki hormonalne, może chodzić tylko na krótkich odcinkach oraz funkcjonować zażywając tabletki przeciwbólowe. Pozostałe dolegliwości: obrzęk limfatyczny, róża, zakrzepica żył głębokich, choroba wieńcowa, nadciśnienie, stent, skutkują koniecznością przyjmowania różnych leków. Wnioskodawca posiada pisemną informację o stosowanych lekach i środkach medycznych, wystawioną przez lekarza prowadzącego. Wnioskodawca zamierza odliczyć wydatki na leki, które przyjmuje stale i czasowo, w kwocie 873 zł 85 gr.

Jak wynika z ww. przepisów wydatki związane z zakupem leków, podlegają odliczeniu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych o ile osoba niepełnosprawna posiadająca stosowne orzeczenie o niepełnosprawności, spełni następujące warunki:

dokona zakupu produktów mających cechy „leku”,

poniesie w danym miesiącu wydatki na ich zakup powyżej kwoty 100 zł,

posiada dokument potwierdzający poniesienie wydatku (np. faktury),

posiada potwierdzenie przez właściwego lekarza specjalistę o konieczności stosowania zaleconego leku (leków).

W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji „leku”, dlatego należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2211, z późn. zm.). Z zawartych w art. 2 pkt 10, 11, 12 i 32 ww. ustawy definicji wynika, że:

lekiem aptecznym – jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydania w tej aptece;

lekiem gotowym – jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i w określonym opakowaniu;

lekiem recepturowym – jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej, a w przypadku produktu leczniczego weterynaryjnego ‒ na podstawie recepty wystawionej przez lekarza weterynarii;

produktem leczniczym – jest substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne.

Wykaz produktów spełniających cechy „leku” na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej został zamieszczony w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W związku z powyższym, jeżeli Wnioskodawca poniósł wydatki na zakup leków, opisanych we wniosku, co do których lekarz specjalista wydał zaświadczenie, że leki te są niezbędne w procesie leczenia, to ma prawo odliczyć wydatek poniesiony na ten cel w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, zgodnie z treścią art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wysokość wydatków na zakup leków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Dokument ten winien zawierać dane personalne osoby niepełnosprawnej ponoszącej wydatek na ten cel. Dokumentem takim może być dowód, z którego wynikać będzie kto, kiedy i jakiego rodzaju wydatek poniósł.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca śpi w łóżku medycznym ze specjalnym materacem, tzw. 7-komorowym, w pozycji półsiedzącej. Temperatura powietrza w pokoju, w którym śpi nie może przekraczać 18 st. C, wyższa temperatura powoduje duszności. Wydatek na zakup materaca wynikał z zalecenia lekarskiego (jednak nie na receptę czy zlecenie). Zakupu dokonano z powodu konieczności przyjmowania pozycji półsiedzącej w czasie snu (ze względu na ucisk wola na tchawicę i związane z tym duszności). Materac jest specjalistyczny, został zakupiony w Niemczech, jest przeznaczony do stosowania ciągłego.

Odnosząc się do możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na zakup specjalistycznego materaca, tutejszy Organ stwierdza, że zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesione w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powyższy przepis należy stwierdzić, że podatnik w ramach ulgi rehabilitacyjnej może odliczyć od dochodu wyłącznie wydatki na zakup sprzętu, urządzeń indywidualnego przeznaczenia, niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Należy przy tym dodać, że określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać właściwości leczniczo–rehabilitacyjne. Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek, zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu, cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

Właściwym do stwierdzenia, czy dane urządzenie, sprzęt czy narzędzie jest niezbędne w rehabilitacji oraz będzie ułatwiać wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, jest w szczególności lekarz specjalista, który biorąc pod uwagę stan zdrowia konkretnej osoby może ten fakt potwierdzić, np. w wydanym zaświadczeniu.

Dla skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej nie jest zatem wystarczające, by na nabywany sprzęt Wnioskodawca posiadał faktury – sprzęt ten (urządzenia, narzędzia techniczne) musi bowiem spełniać określone wymogi.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że Wnioskodawca może odliczyć w rozliczeniu rocznym za 2017 r. od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, wydatek poniesiony na zakup materaca 7-komorowego, na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Rozpatrując zaś, czy wydatek poniesiony na wyrównanie poziomu podłogi oraz montaż paneli podłogowych w lokalu mieszkalnym stanowiącym współwłasność Wnioskodawcy mieści się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań lub budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy ustalić znaczenie użytych w przepisie pojęć „adaptacja” i „wyposażenie”.

Zgodnie z językowym znaczeniem terminu „adaptacja” to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku” (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994). Natomiast „wyposażenie” to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś.

Adaptacją mieszkania lub budynku mieszkalnego jest zatem przeróbka mająca mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania oraz budynku mieszkalnego – to przydanie jemu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem adaptacja i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w tym lokalu (budynku), biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. Stąd też w przypadku każdego niepełnosprawnego, wydatki na adaptację i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego mogą być inne, gdyż powinny odzwierciedlać potrzeby wynikające z niepełnosprawności.

Dokonując wykładni zawartego w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy, pojęcia adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności wskazać należy, że w doktrynie zwraca się uwagę, że przez adaptację i wyposażenie, o których mowa w powyższym przepisie, należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania (budynku), które umożliwia lub ułatwia życie w nim osobie niepełnosprawnej. Należy zwrócić uwagę, że pojęcie „adaptacja” rozumieć należy jako „przystosowanie”, które jednak niekoniecznie oznaczać musi „ulepszenie”, czy „przekształcenie” zaistniałego stanu rzeczy – w tym przypadku warunków mieszkaniowych dla potrzeb osoby niepełnosprawnej (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 667/11).

Zatem, dokonanie adaptacji mieszkania lub budynku mieszkalnego do innych potrzeb i jego wyposażenie w nowe elementy rzeczowe ma – dla uznania wydatków poniesionych na nie za wydatki na cele rehabilitacyjne - znaczenie tylko o tyle, o ile u podstaw takiej adaptacji lub wyposażenia leżą potrzeby wynikające z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu.

Jednocześnie należy wskazać, że wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań (budynków mieszkalnych), w przeciwieństwie do wydatków z tytułu zakupu sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych, nie muszą mieć indywidualnego charakteru.

Pogląd ten potwierdził m.in. WSA w Łodzi w wyroku z dnia 17 lutego 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 1541/11, stwierdzając, że nie można zgodzić się z tą częścią dokonanej przez organ wykładni art. 26 ust. 7a pkt 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wedle której wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań muszą mieć, tak samo jak sprzęt rehabilitacyjny, indywidualny charakter. Z gramatycznego brzmienia pierwszego unormowania wynika bowiem, że wymóg „indywidualnego przeznaczenia” w ogóle nie dotyczy wydatków na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych. Jedynym warunkiem zastosowania tego odliczenia stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy, jest to, by adaptacja (wyposażenie) mieszkania (budynku) odpowiadała potrzebom wynikającym z niepełnosprawności. Uwzględniając regulację zawartą w art. 26 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy należy tego rodzaju wydatkom stawiać nadto warunek by służyły rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub ułatwiały jej wykonywanie czynności życiowych. Są to jedyne ustawowe wymogi stawiane wspomnianym wydatkom.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że wydatek Wnioskodawcy poniesiony na wyrównanie poziomu podłogi oraz montaż paneli podłogowych w lokalu mieszkalnym stanowiącym współwłasność Wnioskodawcy, stanowi wydatek na przystosowanie lokalu mieszkalnego, odpowiadający potrzebom wynikającym z niepełnosprawności Wnioskodawcy wynikającej z ograniczenia sprawności ruchowej.

Zatem ww. wydatek można uznać za wydatek poniesiony na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, podlegający odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej określonej w art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zeznaniu podatkowym o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2017 r.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że ośrodek, w którym Wnioskodawca odbył 23-dniowy turnus rehabilitacyjny, w terminie od dnia 19 sierpnia do dnia 10 września 2017 r., posiada status sanatorium. Sanatorium przyjmuje osoby z dysfunkcją narządu ruchu, ze schorzeniami układu oddechowego, z niedoczynnością tarczycy, z chorobami układu pokarmowego, ze schorzeniami układu krążenia. Wszelkie zabiegi rehabilitacyjne miały na celu poprawę stanu zdrowia Wnioskodawcy i były zgodne z zaleceniami lekarza. Wyjazd na turnus został zlecony przez lekarza prowadzącego Wnioskodawcę w Niemczech. Wydatki związane z turnusem potwierdzone są umową – zgłoszeniem pomiędzy Wnioskodawcą a biurem turystycznym. Koszt turnusu obejmował także koszty zabiegów.

Z treści art. 26 ust. 7a pkt 5 ww. ustawy wynika, że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji „turnus rehabilitacyjny”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o ustawę z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 511, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 10c tej ustawy, turnus rehabilitacyjny oznacza zorganizowaną formę aktywnej rehabilitacji połączonej z elementami wypoczynku, której celem jest ogólna poprawa psychofizycznej sprawności oraz rozwijanie umiejętności społecznych uczestników, między innymi przez nawiązywanie i rozwijanie kontaktów społecznych, realizację i rozwijanie zainteresowań, a także przez udział w innych zajęciach przewidzianych programem turnusu.

Warunkiem odliczenia jest m.in. posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek, orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności.

Co do zasady odliczeniu podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że niepełnosprawność datowana jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik może odliczyć wydatki poniesione po dniu wskazanym w orzeczeniu jako data ustalenia niepełnosprawności.

Wysokość wydatków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Może to być np. faktura. Wydatki na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu (przychodu) w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że skoro niepełnosprawność została potwierdzona w orzeczeniu z dnia 25 listopada 2014 r., to przy spełnieniu pozostałych wymogów przysługuje Wnioskodawcy w ramach ulgi rehabilitacyjnej uprawnienie do odliczenia od dochodu za 2017 r. wydatku związanego z odpłatnością za 23-dniowy turnus rehabilitacyjny, na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 26 ust. 7a pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odliczenie to przysługuje w wysokości faktycznie poniesionych kosztów zakupu, przy czym nie może ono przekroczyć wysokości dochodu do opodatkowania.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że Wnioskodawca posiadający orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu lekkim, może w ramach ulgi rehabilitacyjnej odliczyć od dochodu osiągniętego w 2017 r., na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 1, 3, 5, 12, 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki poniesione na:

wyrównanie poziomu podłogi i montaż paneli podłogowych w celu adaptacji mieszkania do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,

zakup materaca 7-komorowego,

koszty turnusu rehabilitacyjnego w sanatorium,

zakup leków zaleconych przez lekarza specjalistę – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł,

używanie samochodu osobowego stanowiącego Jego współwłasność, w ramach obowiązującego limitu 2 280 zł.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej możliwość uwzględnienia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na wyrównanie poziomu podłogi i montaż paneli podłogowych, zakup materaca 7-komorowego, koszty turnusu rehabilitacyjnego w sanatorium, zakup leków zaleconych przez lekarza oraz używanie samochodu osobowego uznano za prawidłowe.

Tutejszy Organ podkreśla, że jednym z celów interpretacji indywidualnych jest zinterpretowanie przepisów budzących wątpliwość wśród podatników, w określonych stanach faktycznych czy zdarzeniach przyszłych. Przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) nakłada na Organ podatkowy obowiązek udzielania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Dokumenty dołączone do wniosku z dnia 4 lipca 2018 r. nie podlegają analizie tutejszego Organu. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ww. ustawy jest sam przepis prawa. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że zgodnie z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, to na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu – zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. Prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez właściwy rzeczowo organ podatkowy, w toku stosownych postępowań weryfikacyjnych. Tutejszy Organ w wydanej interpretacji nie odnosi się do kwot wskazanych przez Wnioskodawcę w stanie faktycznym oraz w pytaniu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin