Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.287.2018.2.AGR
z 29 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2018 r. (data wpływu 7 lipca 2018 r.), uzupełnionym w dniach 26 lipca 2018 r. oraz 27 sierpnia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 18 lipca 2018 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.287.2018.1.AGR, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 18 lipca 2018 r., skutecznie doręczono w dniu 21 lipca 2018 r., natomiast w dniu 26 lipca 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

Ponadto uzupełniono wniosek w dniu 27 sierpnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Po otrzymaniu dotacji – jednorazowych środków na podjęcie działalności gospodarczej – pomoc de minimis Wnioskodawca zadał pytanie Powiatowemu Urzędowi Pracy, czy ta forma pomocy jest zgodna z art. 46. W odpowiedzi Wnioskodawca dostał załączone pismo. Będąc w urzędzie skarbowym Wnioskodawca otrzymał dwie informacje, jedną – że może sprzęt komputerowy, oprogramowanie zakupione z pieniędzy ze środków na podjęcie działalności zaksięgować jako koszt, drugą – opinię odmienną.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że środki na podjęcie działalności zostały przyznane na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2, 2a, 3, 3a, 4, 5, 5a, 5b ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Wnioskodawca zakupił sprzęt komputerowy oraz oprogramowanie na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej, wydatki udokumentowane są w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Zakupiony sprzęt komputerowy i oprogramowanie stanowi środek trwały o wartości poniżej 10 000 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może dokonać odpisu jednorazowego środków trwałych o wartości mniejszej niż 10 000 zł zakupionych za pieniądze z dotacji de minimis?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma przeciwskazań by sprzęt komputerowy i oprogramowanie zakupione ze środków na podjęcie działalności zaksięgować jako koszt.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku o dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018, poz. 1509), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 22 ust. 8 powołanej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na podstawie art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup składników majątku o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł, niezaliczonych do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, a które zostały sfinansowane ze środków dotacji otrzymanej z urzędu pracy.

Zgodnie z art. 22f ust. 3 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z powołanych przepisów wynika, że w przypadku zakupu składnika majątku, którego wartość nie przekracza 10 000 zł, podatnik ma do wyboru trzy rozwiązania.

Po pierwsze, może nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składnika majątku, o którym mowa w art. 22a i 22b; wydatek poniesiony na jego nabycie stanowi wówczas koszt uzyskania przychodów w miesiącu oddania go do używania, na podstawie cytowanego art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po drugie, możliwe jest zaliczenie danego składnika majątku odpowiednio do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a następnie jednorazowe jego zamortyzowanie. Następuje to poprzez dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego – w wysokości odpowiadającej wydatkom na nabycie czy też wytworzenie danego składnika majątku – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej albo w miesiącu następnym (art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Po trzecie, podatnik może amortyzować składnik majątkowy, o którym mowa w art. 22a i 22b, na analogicznych zasadach jak wszystkie inne środki trwałe czy też wartości niematerialne i prawne.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca z jednorazowych środków na podjęcie działalności gospodarczej zakupił sprzęt komputerowy i oprogramowanie o wartości poniżej 10 000 zł, które – jak wynika z opisu sprawy - uznał za środki trwałe.

Tut. Organ zauważa, że w niniejszej sprawie nie ma przeszkód, aby Wnioskodawca dokonał jednorazowego odpisu środka trwałego o wartości równej lub niższej niż 10 000 zł, zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy jednak odróżnić możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od możliwości ich zaliczania do kosztów uzyskania przychodów. Fakt, że ww. środek trwały może podlegać jednorazowej amortyzacji nie jest równoznaczny z tym, że odpis amortyzacyjny podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Na podstawie tego przepisu odpisy amortyzacyjne dokonywane od środków trwałych, których zakup został sfinansowany ze środków otrzymanych z Powiatowego Urzędu Pracy nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, zakupiony ze środków z Powiatowego Urzędu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej sprzęt komputerowy oraz oprogramowanie o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł, który Wnioskodawca zaliczył jako środek trwały, może podlegać jednorazowemu odpisu amortyzacyjnemu, jednakże odpisu tego nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy podkreślić, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do analizy czy oceny dołączonych do wniosku dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.