Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IBPP1/4512-229/15-2/MN
z 31 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 8 grudnia 2015 r. sygn. akt III SA/Gl 1976/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 1 czerwca 2018 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 lutego 2018 r. sygn. akt I FSK 547/16 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 marca 2015 r. (data wpływu 13 marca 2015 r.), uzupełnionym pismem z 25 maja 2015 r. (data wpływu 27 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego na rzecz małżonki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2015 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego na rzecz małżonki. Wniosek został uzupełniony pismem z 25 maja 2015 r. (data wpływu 27 maja 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/4512-229/15/ES z 14 maja 2015 r.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 24 czerwca 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną znak: IBPP1/4512-229/15/ES, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego na rzecz małżonki.

Wnioskodawca na pisemną interpretację indywidualną prawa podatkowego z 24 czerwca 2015 r. znak: IBPP1/4512-229/15/ES wniósł pismem z 7 lipca 2015 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 15 lipca 2015 r. znak: IBPP3/4512-1-35/15/ES stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 24 czerwca 2015 r. złożył skargę z 24 sierpnia 2015 r. (data wpływu 27 sierpnia 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 8 grudnia 2015 r. sygn. akt III SA/Gl 1976/15 uchylił zaskarżoną interpretację z 24 czerwca 2015 r. nr IBPP1/4512-229/15/ES.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 8 grudnia 2015 r. sygn. akt III SA/Gl 1976/15, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 1 lutego 2018 r. sygn. akt I FSK 547/16 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postepowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postepowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego na rzecz małżonki, wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku, uzupełnionym pismem z 25 maja 2015 r., przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jako osoba prywatna przekazał ze swojego majątku osobistego w drodze darowizny (czynności nieodpłatnej) na rzecz swojej małżonki również jako osoby prywatnej do jej majątku osobistego wartość niematerialną i prawną w postaci zgłoszonego do ochrony znaku towarowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, który jest znakiem słowno-graficznym. Między małżonkami istnieje rozdzielność majątkowa. Darowany znak towarowy należał do majątku odrębnego darczyńcy (darczyńca był jego 100% właścicielem).

Wskazany znak towarowy mimo, iż Wnioskodawca ma zarejestrowaną działalność gospodarczą (jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą) stanowił jego majątek prywatny/majątek osobisty. Składnik ten nie był w przeszłości wykorzystywany przez darczyńcę na potrzeby jego działalności gospodarczej (nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych działalności gospodarczej, nie były w stosunku do niego dokonywane odpisy amortyzacyjne). Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, nie korzystał jednak nigdy z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z posiadaniem przedmiotowego znaku słowno-graficznego.

Przekazany w formie darowizny znak towarowy, został wyceniony zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa i właściwymi metodami wyceny, przez posiadającego stosowne uprawnienia rzeczoznawcę majątkowego i określona została niematerialna i prawna wartość rynkowa zarejestrowanego znaku towarowego słowno-graficznego.

Dokonanie przedmiotowej darowizny nie spowodowało powstania przychodu u Wnioskodawcy- opodatkowaniu bowiem podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega odpłatne zbycie składników majątku, natomiast darowizna jest przekazaniem nieodpłatnym, a więc nie jest opodatkowana.

W uzupełnieniu Wnioskodawca podał, że nabył przedmiotowy znak towarowy jako osoba prywatna w 2013 roku do swojego majątku prywatnego/w celu posiadania w swoim majątku prywatnym. Nabycie nie miało i nie służyło celom działalności gospodarczej.

W całym okresie posiadania przedmiotowy znak stanowił majątek prywatny/osobisty Wnioskodawcy. Nie był w żaden inny sposób używany/wykorzystywany.

Przekazanie przedmiotowego znaku towarowego na rzecz małżonki miało miejsce w miesiącu grudniu 2014 r.

Małżonka Wnioskodawcy prowadzi działalność gospodarczą jako P.U. „I. od 17 stycznia 1994 r., główne PKD 70.22.Z - pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzającej.

Przekazanie przedmiotowego znaku towarowego nastąpiło w formie darowizny z majątku prywatnego Wnioskodawcy do majątku prywatnego jego małżonki. W przyszłości małżonka Wnioskodawcy zamierza przedmiotowy znak towarowy wprowadzić ze swojego majątku prywatnego do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Przekazanie przedmiotowego znaku towarowego nastąpiło w formie darowizny z majątku prywatnego/osobistego Wnioskodawcy do majątku prywatnego/osobistego jego małżonki. Cel przekazania - prywatny tj. rozporządzenie majątkiem prywatnym pomiędzy małżonkami.

Jak wskazano powyżej – przekazanie przedmiotowego znaku towarowego nastąpiło w formie darowizny z majątku prywatnego/osobistego Wnioskodawcy do majątku prywatnego jego małżonki. Cel przekazania – prywatny tj. rozporządzenie majątkiem prywatnym pomiędzy małżonkami. W całym okresie posiadania przez Wnioskodawcę przedmiotowy znak stanowił jego majątek prywatny/osobisty (nie był związany z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy). Nie był w żaden inny sposób używany/wykorzystywany. Przedmiotowe rozporządzanie przedmiotowym znakiem towarowym jako majątkiem prywatnym/osobistym (niezwiązanym z działalnością gospodarczą, niewprowadzonym do działalności gospodarczej Wnioskodawcy) nie było w ogóle dokonane w ramach działalności gospodarczej/nie było związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy – tym samym przekazanie nie mogło stanowić użycia przedmiotowego znaku do celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy przekazanie na rzecz małżonki w formie darowizny przez Wnioskodawcę z jego majątku osobistego/majątku prywatnego ww. znaku towarowego (prawa do zarejestrowanego znaku towarowego) jest czynnością opodatkowaną podatkiem do towarów i usług w myśl ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054, z późn. zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa darowizna znaku towarowego (znaku słowno-graficznego) w przedstawionym stanie faktycznym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Rozporządzenie znakiem towarowym przez Wnioskodawcę nie było dokonane w ramach indywidualnej działalności gospodarczej, przedmiotową darowiznę należy uznać za rozporządzanie majątkiem osobistym i jako czynność niemieszczącą się w definicji działalności gospodarczej, o której mowa w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Znak towarowy, w świetle postanowień ustawy o VAT, nie może być uznany za towar, a jedynie za prawo majątkowe, co wynika z ww. art. 2 pkt 6 ustawy VAT. Stąd umowa darowizny mająca za przedmiot ww. znak towarowy może być rozpatrywana na gruncie przepisów ustawy VAT jako świadczenie usług.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
• zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
• świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
  
  

Powołane wyżej unormowanie wskazuje, że przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT są czynności odpłatne, natomiast nieodpłatne świadczenie usług, co do zasady nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, za wyjątkiem ściśle określonych sytuacji, wskazanych w art. 8 ust. 2 ustawy.

Za odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, uznaje się również:

• użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
• nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
  
  

Należy zauważyć jednak, że nie każda czynność będąca świadczeniem usług w rozumieniu wskazanych regulacji podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Czynność będzie podlegała takiemu opodatkowaniu jedynie jeżeli zostanie wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi w tym zakresie zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala zatem na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna (osoba prywatna) dokonuje sprzedaży czy też darowizny ze swojego majątku prywatnego/majątku osobistego znaku towarowego, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Analizując powyższe przepisy, stwierdzić należy, że świadczenie usług (w tym darowizna znaku towarowego) podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika a nie osoby prywatnej, a dodatkowo status podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej usługi mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów/świadczenie usług (w tym przekazanie znaku towarowego) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można dla danej transakcji przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

W kwestii opodatkowania darowizny znaku towarowego istotne jest szczególnie to, czy darczyńca podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu tego rodzaju wartościami niematerialnymi i prawnymi, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców, czy też darowizna następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym/majątkiem osobistym.

Oznacza to, że w sytuacji, w której podmiot nie podejmuje aktywności przekraczającej ram czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, nie jest on podatnikiem w rozumieniu przepisów ustawy VAT. Wynika stąd brak obowiązku obciążania go podatkiem VAT.

W omawianym kontekście warto przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w których wykazano, iż transakcję należy uznać za objętą podatkiem VAT pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Reasumując, przeniesienie własności przedmiotowego znaku towarowego na podstawie umowy darowizny należy uznać za transakcję, która polega jednak na przekazaniu majątku osobistego/prywatnego, czyli czynności niemieszczącej się w definicji działalności gospodarczej. Stąd też dokonana darowizna stanowi jedynie element wykonywania przysługującego Wnioskodawcy prawa własności (wykonywanie poprzez rozporządzenie własnym prywatnym majątkiem). Nie podlega ona więc opodatkowaniu z tytułu podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 8 grudnia 2015 r. i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 lutego 2018 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

W definicji świadczenia usług sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług mieści się darowizna praw własności przemysłowej, ponieważ w takim przypadku dochodzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014, poz. 121 ze zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak wynika z powyższego darowizna jest umową cywilnoprawną, cechującą się nieodpłatnością oraz przysporzeniem majątkowym tylko jednej ze stron umowy.

W przypadku przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, dotychczasowy właściciel przenosi na nabywcę prawo do tych wartości.

Należy więc przyjąć, że przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług, w rozumieniu art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, świadczenie usług będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu świadczącego te usługi, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2, podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika VAT.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku zbycia przez daną osobę majątku prywatnego. Majątek taki nabywany jest bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w tym handlowej, a zatem jego sprzedaż (również darowizna), nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jako osoba prywatna w grudniu 2014 r. przekazał ze swojego majątku osobistego w drodze darowizny (czynności nieodpłatnej) na rzecz swojej małżonki również jako osoby prywatnej do jej majątku osobistego wartość niematerialną i prawną w postaci zgłoszonego do ochrony znaku towarowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, który jest znakiem słowno-graficznym. Między małżonkami istnieje rozdzielność majątkowa. Darowany znak towarowy należał do majątku odrębnego darczyńcy (darczyńca był jego 100% właścicielem). Nabyty przez Wnioskodawcę w 2013 r. znak towarowy mimo, iż Wnioskodawca ma zarejestrowaną działalność gospodarczą (jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą) stanowił jego majątek prywatny/majątek osobisty. Składnik ten nie był w przeszłości wykorzystywany przez darczyńcę na potrzeby jego działalności gospodarczej (nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych działalności gospodarczej, nie były w stosunku do niego dokonywane odpisy amortyzacyjne). Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, nie korzystał jednak nigdy z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z posiadaniem przedmiotowego znaku słowno-graficznego. Małżonka Wnioskodawcy prowadzi działalność gospodarczą od 17 stycznia 1994 r. i w przyszłości zamierza przedmiotowy znak towarowy wprowadzić ze swojego majątku prywatnego do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia czy przekazanie na rzecz małżonki w formie darowizny przez Wnioskodawcę znaku towarowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (prawa do zarejestrowanego znaku towarowego) jest czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Ze wskazanych na wstępie regulacji wynika, że świadczenie usług, co do zasady, jest opodatkowane podatkiem od towarów i usług. W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dokonując rozstrzygnięcia kwestii będącej przedmiotem pytania Wnioskodawcy, trzeba mieć na uwadze stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w orzeczeniu z 1 lutego 2018 r. sygn. akt I FSK 547/16 oraz stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach przedstawione w wyroku z 8 grudnia 2015 r. sygn. akt III SA/Gl 1976/15.

Jak wskazał WSA w Gliwicach „W orzecznictwie wskazuje się, że organ wydający interpretację rozstrzyga, czy zainteresowany prawidłowo ocenia kwestię wpływu zaistnienia opisanej sytuacji faktycznej i zdarzenia przyszłego na obowiązki i uprawnienia wynikające z unormowań prawa podatkowego. Oznacza to, że wnioskodawca może uzyskać stanowisko organu wyłącznie co do zastosowania przepisów prawa w konkretnej sytuacji faktycznej lub zdarzenia przyszłego, przy czym obowiązkiem określenia tej sytuacji oraz wyczerpującego jej przedstawienia we wniosku o interpretację ustawodawca obciążył wnioskodawcę (wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 maja 2015 r., III SA/Wa 763/15, LEX nr 1729396).

Zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, że organ dokonujący interpretacji indywidualnej jest związany stanem faktycznym i nie ma ani uprawnień, ani środków prawnych do tego, aby przedstawiony mu stan faktyczny ustalać lub zmieniać. A zatem gdy własna ocena prawna wnioskującego odnosi się do przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, to i indywidualna interpretacja organu podatkowego zawierająca ocenę stanowiska wnioskodawcy musi także być odniesiona do tego samego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego (por. wyrok WSA z dnia 9 kwietnia 2015r., SA/Łd 8/15, LEX nr 1746586).

Sąd podziela także pogląd NSA wyrażony w wyroku z dnia 10 marca 2015 r., że obowiązek wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej obciąża wnioskodawcę (II FSK 103/13LEX nr 1666128), a organ podatkowy jest przedstawionym stanem faktycznym lub zdarzeniem przyszłym związany (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 marca 2015 r., III SA/Wa 1988/14, LEX nr 1730522).

Zdaniem Sądu organ interpretacyjny nie może wykraczać poza granice, które wyznaczają po pierwsze - treść zadanego pytania i po drugie - okoliczności stanu faktycznego przedstawiane we wniosku przez pytającego. Oznacza to, że jeżeli podatnik o coś nie pyta, to organ nie może tego oceniać ani też ingerować w stan faktyczny zawarty we wniosku (por. wyrok WSA w Łodzi z dnia 27 stycznia 2015r., I SA/Łd 900/14, LEX nr 1646700).

Wskazać także należy, że organ podatkowy nie może stanu faktycznego zmieniać. Podjęte przez organ działania zmierzające do zweryfikowania przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowią niedopuszczalną w postępowaniu o wydanie interpretacji, ingerencję organu.

Organy podatkowe nie są uprawnione do weryfikacji stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (por. wyrok NSA z dnia 30 października 2014r., II FSK 2452/12, LEX nr 1588080, wyrok WSA w Gliwicach z dnia 19 lutego 2015r., I SA/Gl 991/14, LEX nr 1652757).

Reasumując, pisemna interpretacja prawa podatkowego jest dokonywana na podstawie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę. W tym zakresie organ interpretacyjny nie dokonuje własnych ustaleń faktycznych i nie weryfikuje przedstawionego stanu faktycznego, a jedynie opiera się na stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym przedstawionym przez wnioskodawcę.

To wnioskodawca – w ramach regulacji dotyczących interpretacji indywidualnych – wyznacza organowi zakres przepisów, które mają być przedmiotem interpretacji, a w konsekwencji zakres odpowiedzi organu, czym organ jest związany.

A zatem to przedstawiony przez wnioskodawcę we wniosku o interpretację stan faktyczny wyznacza granice, w których „porusza” się organ. Powoduje to w konsekwencji, że stan faktyczny nie może być przedmiotem sporu w postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej. Organ interpretacyjny nie może również ustalać stanu faktycznego przedstawionego we wniosku.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy przypomnieć należy, że Strona we wniosku o interpretację wyraźnie wskazała, że „Wnioskodawca jako osoba prywatna przekazał ze swojego majątku osobistego w drodze darowizny (czynności nieodpłatnej) na rzecz swojej małżonki również jako osoby prywatnej do jej majątku osobistego wartość niematerialną i prawną w postaci zgłoszonego do ochrony znaku towarowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, który jest znakiem słowno-graficznym.(...) Wskazany znak towarowy mimo, iż Wnioskodawca ma zarejestrowaną działalność gospodarczą (jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą) stanowił jego majątek prywatny/majątek osobisty. Składnik ten nie był w przeszłości wykorzystywany przez darczyńcę na potrzeby jego działalności gospodarczej (nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych działalności gospodarczej, nie były w stosunku do niego dokonywane odpisy amortyzacyjne). Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, nie korzystał jednak nigdy z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z posiadaniem przedmiotowego znaku słowno-graficznego”.

Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 1 lutego 2018 r. sygn. akt I FSK 547/16 orzekł, iż w przedstawionym stanie faktycznym: „Skarżący nie powoływał się bowiem na korzystanie z prawa do znaku towarowego w żadnym zakresie, lecz jedynie na posiadanie takiego prawa, które umieścił w majątku osobistym. Przepisy ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. prawo własności przemysłowej zawarte w Dziale I „Znaki towarowe i prawa ochronne” nie zawierają regulacji, które ze względu na sam charakter przedmiotowego prawa wykluczałyby posiadanie (nie używanie) ich przez osoby, które z tego tytułu, przy dokonywaniu ich darowizny, w okolicznościach jak we wniosku, nie działałyby jako podatnik VAT. Obowiązek przedstawienia stanu faktycznego zgodnie z rzeczywistym stanem obciąża wnioskodawcę, który w przypadku rozbieżności traci ochronę prawną przewidzianą w art. 14k O.p. Skoro skarżący wskazał, że prawo do znaku towarowego jest jego majątkiem osobistym, którym bezpłatnie rozporządził na rzecz żony do jej majątku odrębnego, to okoliczności te jako element stanu faktycznego należało przyjąć do interpretacji. Zasadne zatem pozostawało stanowisko Sądu pierwszej instancji o braku przesłanek do ingerencji w stan faktyczny w tym zakresie”.

Biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia WSA w Gliwicach oraz NSA, należy uznać, że w przedmiotowej sprawie skoro Wnioskodawca nie wykorzystywał znaku towarowego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to nie można powiedzieć, że Wnioskodawca w związku z przekazaniem ww. praw w drodze darowizny będzie podejmował w przedmiocie tych praw działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W związku z przedstawionym opisem sprawy stwierdzić należy, że brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę z tytułu darowizny znaku towarowego za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Jak wcześniej wyjaśniono, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

Zatem Wnioskodawca dokonując darowizny prawa własności do znaku towarowego będzie korzystał z prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, który nie był związany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Reasumując, dokonana przez Wnioskodawcę darowizna prawa własności do znaku towarowego, nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca w związku z ww. darowizną będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.