Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.266.2018.3.MM
z 4 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2018 r. (data wpływu 27 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 lipca 2018 r. (data wpływu 6 lipca 2018 r.) oraz pismem z dnia 6 sierpnia 2018 r. (data wpływu 17 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu otrzymanego z tytułu świadczenia wyrównawczego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego o osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 20 czerwca 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.266.2018.1.MM, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 20 czerwca 2018 r. (data doręczenia 25 czerwca 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 2 lipca 2018 r. (data wpływu 6 lipca 2018 r.), nadanym za pośrednictwem …. w dniu 2 lipca 2018 r. Ww. uzupełnienie zostało złożone przez Pełnomocnika Wnioskodawcy, jednakże do uzupełnienia nie przedłożono pełnomocnictwa na druku PPS-1 oraz nie wskazano adresu elektronicznego do doręczeń (ePUAP).

Z uwagi na powyższe, pismem z dnia 10 lipca 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.266.2018.2.MM, ponownie wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 10 lipca 2018 r. (data doręczenia 31 lipca 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 6 sierpnia 2018 r. (data wpływu 17 sierpnia 2018 r.), nadanym za pośrednictwem …. w dniu 7 sierpnia 2018 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Od lutego 1998 r. do 22 grudnia 2015 r. Wnioskodawca na podstawie umowy o współpracy prowadził działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży ubezpieczeń na życie, na rzecz i w imieniu X. Przychody z prowadzonej działalności gospodarczej rozliczał na zasadach ogólnych, płacił podatek liniowy w wysokości 19%. W dniu 31 grudnia 2015 r. Wnioskodawca zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej. Integralną częścią umowy o współpracy był załącznik, który precyzował warunki otrzymania od X świadczenia wyrównawczego. Wnioskodawca spełniał te warunki, wyliczył świadczenie, jako średnie roczne wynagrodzenie z ostatnich 5 lat (tj. za lata 2011-2015), od którego zapłacił już wszystkie podatki. X zaproponowało Wnioskodawcy zawarcie notarialnej ugody, a wartość świadczenia wyrównawczego wyliczyło na kwotę 19 654,54 zł. Wnioskodawca przyjął propozycję, a ww. kwota została przelana na Jego konto.

W piśmie z dnia 2 lipca 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca dodał, że na mocy przedsądowej ugody zawartej w dniu 31 października 2017 r. z X otrzymał kwotę 19 654,54 zł. Ugoda została zawarta na skutek przedsądowego wezwania do zapłaty świadczenia, jakie Wnioskodawca wystosował do X. Powyższa kwota wpłynęła na konto Wnioskodawcy w dniu 14 listopada 2017 r. Świadczenie wyrównawcze zostało przewidziane w załączniku I art. 3 § 1 pkt 1 do umowy o współpracy, która łączyła Wnioskodawcę z X. Zgodnie z powyższym postanowieniem umownym świadczenie wyrównawcze przysługuje, jeżeli w czasie trwania umowy (o współpracy) Wnioskodawca pozyskał dla X nowych klientów lub doprowadził do istotnego wzrostu obrotów z dotychczasowymi klientami, a X czerpie nadal znaczne korzyści z umów z tymi klientami. W przepisie umownym dodano generalną klauzulę, że „świadczenie wyrównawcze przysługuje, jeżeli przemawiają za tym względy słuszności”. Pozostałe przesłanki uzyskania przedmiotowego świadczenia są w niniejszej sprawie bez znaczenia, bowiem Wnioskodawca spełnił te przesłanki (wypowiedzenie przez Wnioskodawcę umowy o współpracy ze względu na wiek oraz zły stan zdrowia).

Ponadto, Wnioskodawca nadmienił, że jakkolwiek strony łączyła umowa o współpracy, to postanowienia ww. art. 3 § 1 pkt 1 załącznika I do umowy o współpracy stanowią powtórzenie, dotyczącego umowy agencyjnej art. 764³ § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym: „Po rozwiązaniu umowy agencyjnej agent może żądać od dającego zlecenie świadczenia wyrównawczego, jeżeli w czasie trwania umowy agencyjnej pozyskał nowych klientów lub doprowadził do istotnego wzrostu obrotów z dotychczasowymi klientami, a dający zlecenie czerpie nadal znaczne korzyści z umów z tymi klientami. Roszczenie to przysługuje agentowi, jeżeli biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, a zwłaszcza utratę przez agenta prowizji od umów zawartych przez dającego zlecenie z tymi klientami, przemawiają za tym względy słuszności”.

W ocenie Wnioskodawcy świadczenie wyrównawcze jest formą odszkodowania z tytułu dotychczasowych działań Wnioskodawcy na rzecz X, z których to działań już po ustaniu współpracy z Wnioskodawcą nadal czerpie ono korzyści. Na traktowanie świadczenia wyrównawczego jako formy odszkodowania wskazuje treść załącznika I art. 3 § 1 pkt 3 do zawartej umowy: „uzyskanie świadczenia wyrównawczego nie pozbawia możności dochodzenia odszkodowania na zasadach ogólnych”, stanowiący powtórzenie normy z art. 764³ § 3 Kodeksu cywilnego.

Wnioskodawca nadmienił także, że wyliczył wysokość świadczenia wyrównawczego zgodnie z postanowieniami załącznika I art. 3 § 1 pkt 2, tj. w oparciu o Jego średnio roczne wynagrodzenie, uzyskane w okresie ostatnich 5 lat. Kwota wyliczona przez Wnioskodawcę wyniosła ponad 50 000,00 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy otrzymane świadczenie wyrównawcze podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, czy też jest zwolnione z tego podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, nie powinien opodatkować otrzymanego świadczenia wyrównawczego, bowiem stanowi ono formę odszkodowania, które w myśl przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 oraz pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest przedmiotowo zwolnione z opodatkowania.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 oraz pkt 3b ww. ustawy mówi o zwolnieniu od podatku, m.in. odszkodowań wynikających z przepisów odrębnych ustaw (np. z art. 7643 § 1 Kodeksu cywilnego) oraz o zwolnieniu odszkodowań wynikających z ugody sądowej.

W niniejszej sprawie świadczenie wyrównawcze zostało wypłacone na mocy ugody przedsądowej, tj. zawartej na etapie polubownym.

W ocenie Wnioskodawcy, w omawianym przepisie art. 21 ww. ustawy istnieje luka prawna, tzn. ustawa o podatku dochodowym powinna zwalniać od podatku zarówno odszkodowania otrzymane na podstawie ugody sądowej, jak i te, które otrzymano na podstawie ugody zawartej przed wszczęciem postępowania sądowego, na podstawie przedsądowego wezwania do zapłaty.

Zgodnie z treścią art. 187 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego, w pozwie inicjującym sprawę sądową musi być zawarta informacja, czy strony podjęły próbę mediacji lub innego pozasądowego sposobu rozwiązania sporu, a w przypadku, gdy takich prób nie podjęto, wyjaśnienie przyczyn ich niepodjęcia. Pozew bez tej informacji zostałby oddalony, jako złożony przedwcześnie, tj. bez podjęcia działań polubownych. Jeśli zatem strony doszły do porozumienia (zawarły ugodę) na etapie przedsądowym, to kwoty otrzymane z tytułu tejże ugody nie powinny podlegać opodatkowaniu. Bez różnicy bowiem powinno być dla sfery podatkowej, czy ktoś nie chciał dążyć do sporu sadowego i zawarł ugodę przed wytoczeniem powództwa, czy też doszło do sprawy sądowej i w toku postępowania zawarto identyczną ugodę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednak, aby zastosowanie mogły znaleźć postanowienia tej ustawy, w konkretnej sytuacji, u podatnika musi powstać przychód. Następnie przychód ten musi mieścić się w katalogu źródeł przychodów zdefiniowanych w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnym źródłem przychodów są - inne źródła.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Cytowany przepis art. 20 ust. 1 ww. ustawy zawiera otwarty katalog przychodów, w związku z czym do kategorii tej mogą zostać zaliczone również inne (niż wymienione w tym przepisie) przychody, objęte ogólną definicją przychodów, zawartą w art. 11 ust. 1 cyt. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Przywołane uregulowania prawne wskazują jednoznacznie, że nie wszystkie odszkodowania otrzymane przez osoby fizyczne wolne są od podatku dochodowego. Ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, korzystają jedynie te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem wyłączonych ze zwolnienia wolą ustawodawcy. Nie jest przy tym wystarczające, aby w przepisach prawa określone były same tylko przesłanki powodujące powstanie roszczenia o odszkodowanie.

Zauważyć należy, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowych osób fizycznych, jest jego odszkodowawczy charakter. W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia szkody, czy odszkodowania, tym niemniej rozumienie tych pojęć nie może odbiegać od przyjętego w systemie prawa cywilnego ich znaczenia. Zasady odpowiedzialności odszkodowawczej w prawie cywilnym opierają się na zasadzie winy lub ryzyka. O tym, co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują (generalnie) przepisy art. 361 i 363 ustawy Kodeks cywilny. Wypłata odszkodowania jest konsekwencją wystąpienia szkody. Wyżej wymienione przepisy zwalniają od podatku jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

W myśl art. 764³ § 1 ustawy Kodeks cywilny, po rozwiązaniu umowy agencyjnej agent może żądać od dającego zlecenie świadczenia wyrównawczego, jeżeli w czasie trwania umowy agencyjnej pozyskał nowych klientów lub doprowadził do istotnego wzrostu obrotów z dotychczasowymi klientami, a dający zlecenie czerpie nadal znaczne korzyści z umów z tymi klientami. Roszczenie to przysługuje agentowi, jeżeli biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, a zwłaszcza utratę przez agenta prowizji od umów zawartych przez dającego zlecenie z tymi klientami, przemawiają za tym względy słuszności.

Jak wskazano wyżej, dla objęcia zwolnieniem przedmiotowym, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, otrzymanego odszkodowania (zadośćuczynienia) nie jest wystarczające, aby w przepisach prawa określone były same tylko przesłanki powodujące powstanie roszczenia. Konieczne jest bowiem określenie wysokości lub zasad ustalania tych odszkodowań. Tymczasem, przepisy Kodeksu cywilnego nie określają wprost wysokości ani zasad ustalania otrzymanego przez Wnioskodawcę świadczenia wyrównawczego.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Na podstawie ww. przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym – jako wyłączone ze zwolnienia – podlega zatem odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku) otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz za utracone korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że od lutego 1998 r. do 22 grudnia 2015 r. Wnioskodawca na podstawie umowy o współpracy prowadził działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży ubezpieczeń na życie, na rzecz i w imieniu X. W dniu 31 grudnia 2015 r., Wnioskodawca zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej. Na mocy przedsądowej ugody zawartej w dniu 31 października 2017 r. z X otrzymał kwotę 19 654,54 zł. Powyższa kwota wpłynęła na konto Wnioskodawcy w dniu 14 listopada 2017 r. Świadczenie wyrównawcze zostało przewidziane w załączniku I art. 3 § 1 pkt 1 do umowy o współpracy, która łączyła Wnioskodawcę z X.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powyższe uregulowania prawne, stwierdzić należy, że kwota otrzymanego przez Wnioskodawcę świadczenia wyrównawczego (tj. 19 654,54 zł) nie dotyczyła odszkodowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy po podatku dochodowym od osób fizycznych za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, ale dotyczyła utraconych korzyści, tj. korzyści, które Wnioskodawca mógłby uzyskać, gdyby bez przeszkód mógł otrzymać swoje wynagrodzenie. Należy zaznaczyć, że świadczenie wyrównawcze, które otrzymał Wnioskodawca stanowi pewnego rodzaju wyrównanie (zrekompensowanie) utraconego wynagrodzenia. Dotyczy więc utraconych korzyści, które Wnioskodawca mógłby osiągnąć, gdyby Mu szkody nie wyrządzono. Nadto, zaznaczyć należy, że Wnioskodawca wystąpił o wypłatę świadczenia wyrównawczego w związku z tym, że zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem, przychód w postaci świadczenia wyrównawczego nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, uzyskane przez Wnioskodawcę ww. świadczenie na mocy przedsądowej ugody również nie korzystało ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż w przedstawionym stanie faktycznym nie zostały spełnione przesłanki do zastosowania ww. zwolnienia.

W związku z tym, ww. świadczenie wyrównawcze niepodlegające zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 oraz art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi przychód, który należy zakwalifikować do przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów z innych źródeł.

Zatem, uzyskany z powyższego tytułu przychód (19 654,54 zł) Wnioskodawca winien wykazać w zeznaniu rocznym za 2017 r., tj. w roku, w którym otrzymał ww. świadczenie wyrównawcze i opodatkować, zgodnie z zasadami określonymi w art. 27 ust. 1 ww. ustawy, tj. według skali podatkowej, łącznie z pozostałymi dochodami podlegającymi opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Ponadto tutejszy Organ wskazuje, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.