2018.09.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.353.2018.2.JR
z 12 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2018 r. (data wpływu 5 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5września 2018 r. (data wpływu 6 września 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania i zadośćuczynienia zasądzonych wyrokiem sądowym –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 24 sierpnia 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.353.2018.1.JR, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 24 sierpnia 2018 r. (data doręczenia 30 sierpnia 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 5 września 2018 r. (data wpływu 6 września 2018 r.).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca otrzymał odszkodowanie i zadośćuczynienie od Skarbu Państwa, zasądzone wyrokami Sądu Okręgowego … i Sądu Apelacyjnego … na podstawie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku wskazał, że na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149, z późn. zm.), wniósł przez swojego pełnomocnika, pismem z dnia 10 listopada 2017 r., do Sądu Okręgowego …, o:

zasądzenie od Skarbu Państwa na Jego rzecz:
- kwoty 365 000 zł (słownie: trzysta sześćdziesiąt pięć tysięcy złotych 00/100), tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,
- kwoty 81 145 zł 44 gr (słownie: osiemdziesiąt jeden tysięcy sto czterdzieści pięć złotych 44/100), tytułem odszkodowania za doznaną szkodę,

wyrok

dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów przedstawionych we wniosku;
zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz Wnioskodawcy, kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Wniosek ten został uzasadniony z przytoczeniem następujących okoliczności i dowodów na ich poparcie (cyt. za uzasadnieniem wniosku):
„ I. Okoliczności stanowiące podstawę wniosku.

Do maja 1945 r., Augustyn J., zwany dalej także Represjonowanym, pracował na stanowisku kierowcy w Zakładzie U... W ten sposób zarabiał na utrzymanie siebie oraz swojej rodziny - żony Adeli J., która wówczas była w zaawansowanej ciąży oraz ośmioletniej córki Krystyny. Represjonowany został zatrzymany dnia 6 maja 1945 r. …, kiedy wraz z żoną brał udział w tajnym spotkaniu Armii Krajowej w mieszkaniu swojej siostry Marty P.. Augustynowi J. przedstawiono zarzut prowadzenia działalności mającej na celu obalenie demokratycznego ustroju, dlatego bezpośrednio po zatrzymaniu, został umieszczony w ówczesnym Więzieniu Karno-Śledczym …, w którym był wielokrotnie przesłuchiwany z użyciem niedozwolonych metod, w tym siły, przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego … z dnia 17 listopada 1945 r., sygn. akt A/45, Represjonowany został skazany na karę 7 lat więzienia, za czyn określony w art. 1 i 12 Dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 30 października 1944 r. o ochronie Państwa oraz art. 49 § 2 Kodeksu karnego Wojska Polskiego. Na mocy art. 5 § 1 ust. 2 Dekretu o amnestii, kara została złagodzona do 2 lat więzienia oraz 3 lat pozbawienia praw publicznych i obywatelskich praw honorowych.

Dowód:

odpis wyroku znajdującego się w aktach sprawy Wojskowego Sądu Okręgowego … z dnia 17 listopada 1945 r., o sygn. akt A/45.

Z chwilą zatrzymania, żona represjonowanego pozostała sama z córką, bez środków do życia. Trzy dni później, tj. 12 maja 1945 r., Adela J. urodziła syna - Andrzeja J. (Wnioskodawcę). Będąc w trudnej sytuacji materialnej, została zmuszona do podjęcia pracy w K…, na stanowisku urzędniczym, opiekę nad dziećmi na ten czas powierzając dziadkom.

Dowód:

odpis aktu urodzenia Andrzeja J;

zeznania Wnioskodawcy.

W trakcie dwuletniego pobytu w więzieniu, który był dla Augustyna J. przeżyciem traumatycznym, bito go po całym ciele oraz poniżano. W celu uzyskania wyjaśnień o określonej treści, był zamykany w karcerze o wewnętrznych kratach, bądź zastraszany. By upokorzyć więźniów, zmuszano ich do życia w drastycznych warunkach, m.in. do spania bez odzieży i okrycia na betonowej podłodze.

Dowód:

postanowienie o umorzeniu śledztwa, wydane w dniu 29 czerwca 2017 r., w sprawie o sygn. akt C;

zeznania Wnioskodawcy.

Należy zaznaczyć, że podczas odbywania kary w Więzieniu Karno-Śledczym …, Augustyn J. nie miał możliwości kontaktowania się ze swoją rodziną. Wiedział, że pozostawił żonę w zaawansowanej ciąży oraz córkę, bez źródła utrzymania. Świadomość, że jako mąż i ojciec, nie może zadbać o dobro i byt najbliższych, a także brak pewności co do ich losu, wpływały destrukcyjnie na zdrowie psychiczne Represjonowanego. Dodatkowo, ból i cierpienie potęgowane były faktem, że nie mógł czynnie uczestniczyć w życiu nowonarodzonego syna, wspierać żony podczas porodu oraz w dalszej opiece i wychowaniu dzieci. Augustyn J. przez ponad dwa lata żył w obawie o życie żony, dzieci i swoje. Nie mógł od nikogo otrzymać wsparcia, ani dowiedzieć się, czy jego bliskim nic nie grozi. Tortury fizyczne oraz psychiczne, znęcanie, które były stosowane w Więzieniu Karno-Śledczym …, sprawiały, że represjonowany podupadł na zdrowiu - tak psychicznym, jak i fizycznym. Po powrocie Augustyna J. z więzienia, w domu rodzinnym nie rozmawiano o przeżyciu, którego doświadczył Represjonowany. Niemniej, skutki ówczesnych zdarzeń odczuwalne były dla całej rodziny. W dalszym życiu, Represjonowany był szykanowany i miał trudności ze znalezieniem pracy. Dodatkowym utrudnieniem było pozbawienie go praw publicznych oraz obywatelskich praw honorowych na okres 3 lat, czyli do maja 1948 r.

Wyrok Wojskowego Sądu Okręgowego … z dnia 17 listopada 1945 r., sygn. Akt A/45, w dniu 14 marca 2017 r. został uznany za nieważny postanowieniem Sądu Okręgowego …, w trybie ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Na mocy art. 2 ust. 1 zdanie 2 ww. ustawy, uznanie wyroku za nieważny jest równoznaczne z uniewinnieniem skazanego.

Dowód:

odpis postanowienia Sądu Okręgowego … z dnia 14 marca 2017 r., w aktach sprawy o sygn. B/16.

W świetle powyższych informacji, pozbawienie wolności Augustyna J. było bezprawne, a co za tym idzie, było również niewątpliwie niesłusznie. Represjonowany był ojcem trójki dzieci - Krystyny, Andrzeja i Romana. Represjonowany zmarł w dniu 2 listopada 1981 r. …, a jego żona Adela (Adelajda) J. zmarła w dniu 7 maja 1986 r. …. Natomiast córka Represjonowanego, Krystyna K. (z domu J.), zmarła w dniu 8 lipca 2013 r. …. Najmłodszy z trójki rodzeństwa, Roman J…, zmarł dnia 28 grudnia 1989 r. Andrzej J. jest więc jedyną osobą uprawnioną do dochodzenia roszczeń objętych niniejszym wnioskiem.

Dowód:

odpis skrócony aktu zgonu Augusta J.;

odpis skrócony aktu zgonu Adeli J.;

odpis skrócony aktu zgonu Krystyny K;

kserokopia odpisu skróconego aktu zgonu Romana J. – w języku niemieckim.

Zadośćuczynienie.

Stosownie do przedstawionych faktów, wypada stwierdzić, że Augustyn J., ojciec Wnioskodawcy, doznał istotnej krzywdy przebywając w Więzieniu Karno-Śledczym … od dnia 6 maja 1945 r. do dnia 6 maja 1947 r., tj. 730 dni (24 miesiące). Wnioskodawca wskazuje kwotę 365 000 zł (słownie: trzysta sześćdziesiąt pięć tysięcy złotych 00/100) jako przedstawiającą odczuwalną wartość ekonomiczną i jednocześnie nienadmierną w stosunku do doznanych krzywd, utrzymaną w rozsądnych granicach i dostosowaną do majątkowych stosunków panujących w społeczeństwie (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13 lutego 2013 r., sygn. akt II AKa 25/13, LEX nr 1294736).

Jak podkreślił Sąd Apelacyjny w Katowicach, ocena rozmiaru krzywdy „ma być swobodna, nie dowolna (..), a zatem obejmować powinna wszystkie ustalone okoliczności towarzyszące niesłusznemu aresztowaniu, jak i ich aktualne konsekwencje dla życia zwolnionego, gdyż dopiero wtedy dostrzegalna jest w pełni krzywda wyrządzona niesłusznie pozbawionemu wolności” (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 stycznia 2015 r., sygn. akt II AKa 491/14, LEX nr 1651873).

Pobyt Augustyna J. w więzieniu odcisnął piętno na wszystkich członkach rodziny i stał się powodem do ich stygmatyzacji, równocześnie zacierając informacje o tym, że Represjonowany działał na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, narażając życie i zdrowie, tak swoje, jak i swoich bliskich. Obliczając wysokość zadośćuczynienia uwzględniono dyspozycję art. 445 § 1 i 2 k.c., stanowiącego, że zadośćuczynienie za doznaną krzywdę ma być odpowiednie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że chociaż pojęcie „sumy odpowiedniej” ma charakter niedookreślony, to wypracowano kryteria, którymi należy kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, tj. charakter indywidualny i kompensacyjny, a dokonując ustaleń w tym zakresie, nie można opierać się na jednoznacznych i porównywalnych kryteriach, które różne sądy mogłyby stosować w odmiennych stanach faktycznych (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2015 r., sygn. akt II KK 208/15, LEX nr 1941890).

Wnioskowana kwota zadośćuczynienia, jest adekwatna do poniesionych przez Represjonowanego cierpień moralnych i krzywd. Obliczona została przez przyjęcie średnio, że za jeden dzień pozbawienia wolności przysługuje zadośćuczynienie w kwocie 500 zł (słownie: pięćset złotych 00/100). W orzecznictwie wskazano, że co do zasady, wysokość zadośćuczynienia wylicza się poprzez miesięczną ocenę krzywdy, jednak metoda dziennego obliczenia jest równie dopuszczalna (Wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 5 października 2011 r., sygn. akt III KO 28/11, LEX nr 1713781, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2011 r., sygn. akt IV KK 137/11, wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 13 sierpnia 2014 r., sygn. akt U AKa 64/14, LEX nr 1499004), co m.in. w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 stycznia 2015 r., sygn. akt II AKa 491/14, uzasadnia się tym, że ustalenie stawki miesięcznej, którą następnie mnoży się przez czas pozbawienia wolności, sugeruje, że krzywda, jaką wyrządza się pozbawionemu wolności, jest swoistym iloczynem krzywd odnoszonych odrębnie każdego miesiąca pozbawienia wolności. W istocie bowiem, krzywda ta wzrasta w miarę przedłużania się czasu niesłusznego pozbawienia wolności, a przy tym musi być jednak indywidualizowana.

Mając wiedzę o tym, na jak długo pozbawiono wolności Represjonowanego i w jakich warunkach to pozbawienie wolności nastąpiło, możliwe jest jednak, post factum, przyjęcie średniego zadośćuczynienia za każdy dzień.

Aktualnie w orzecznictwie wysokość stawek dziennych, lub stawek miesięcznych przeliczonych na stawki dzienne, za długotrwałe niesłuszne pozbawienie wolności, jest zróżnicowana, lecz utrzymana w granicach między 200 zł a 400 zł. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 15 grudnia 2016 r., sygn. akt II AKa 385/16, wskazał, że kwota 50 000 zł spełnia kryterium godziwego zadośćuczynienia za niewątpliwe niesłuszne tymczasowe aresztowanie w okresie od dnia 14 maja 2005 r. do dnia 30 września 2005 r., co daje kwotę 362 zł 31 gr za jeden dzień. Podobnie Sąd Okręgowy w Świdnicy w wyroku z dnia 5 października 2011 r., sygn. akt III KO 28/11, wskazał, że adekwatną kompensacją doznanych krzywd, będzie kwota wyliczona jako 400 zł za każdy dzień niesłusznego pozbawienia wolności. Należy jednak zaznaczyć, że ww. przypadki dotyczą zdarzeń, które działy się relatywnie niedawno, a warunki w aresztach śledczych i zakładach karnych, są lepsze (dla osadzonych) od tych, które występowały w Więzieniu Karno-Śledczym … w latach czterdziestych XX wieku. Wymierzając zadośćuczynienie, należy uwzględnić takie krzywdy spowodowane przez funkcjonariuszy, którzy przesłuchiwali Represjonowanego używając niedozwolonych metod, znęcając się nad przesłuchiwanym fizycznie i psychicznie. Poczucie krzywdy, potęgował dodatkowo proces, który nie zapewniał realizacji podstawowych praw oskarżonego. Nadto, skazanie w pierwszych latach po II wojnie światowej, na podstawie ww. Dekretu, pociągało za sobą znacznie dalej idące konsekwencje i ujemne skutki społeczne, aniżeli po 1989 r.

Odszkodowanie.

Szkodę wynikającą z niesłusznego skazania, zgodnie z rozwiązaniem przyjętym w doktrynie oraz judykaturze, oblicza się jako różnicę między stanem majątkowym jaki by istniał, gdyby skazanego nie pozbawiono wolności, a stanem rzeczywistym z chwili odzyskania wolności (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 maja 2005 r., sygn. akt V K413/04, LEX nr 149653). Precyzyjne wyliczenie wysokości odszkodowanie jest możliwe jedynie wówczas, gdy poszkodowany dysponuje dokumentami potwierdzającymi wysokość zarobków i stanu majątkowego. Pomimo podjętych prób poszukiwania dokumentacji płacowej w Archiwum Państwowym …, Archiwum Dokumentacji Osobowej i Placowej …, Urzędzie do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych …, nie odnaleziono niezbędnych zaświadczeń. Ponadto, w dniu 5 czerwca 2017 r., został wystosowany do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych …, wniosek o udzielenie informacji nt. ówczesnych zarobków Augustyna J., który niestety również nie odniósł zamierzonego skutku, ze względu na brak właściwej dokumentacji w ZUS.

Dowód:

pismo z Archiwum Państwowego …;

pismo z Archiwum Dokumentacji Osobowej i Płacowej…;

pismo z Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych…;

pismo z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

W zaistniałej sytuacji, właściwe jest zastosowanie art. 322 K.p.c. w zw. z art. 558 K.p.k. w zw. z art. 552 § 4 K.p.k., który to stanowi, że „jeżeli w sprawie o naprawienie szkody, o dochody, zwrot bezpodstawnego wzbogacenia lub o świadczenie z umowy o dożywocie sąd uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy”. W doktrynie wskazuje się, że powyższy przepis zobowiązuje powoda, do udowodnienia wszystkich przesłanek zasadności roszczenia, a sąd z uprawnienia zawartego w art. 322 K.p.c. może skorzystać dopiero wówczas, gdy po wyczerpaniu wszystkich dostępnych dowodów okaże się, że ścisłe udowodnienie jest niemożliwe lub nader utrudnione. Równocześnie, nie pozwala sądowi zwolnić powoda z ciężaru gromadzenia materiału procesowego i dowodzenia faktów, dlatego stosowanie art. 322 możliwe jest dopiero, jeżeli powód wyczerpał wszelkie możliwe środki dowodowe (Jakubecki A. (red.), Bodio J., Demendecki T., Marcewicz O., Telenga P., Wójcik M.P., Kodeks Postępowania Cywilnego, Tom I., Komentarz do art. 1 - 729, Wydawnictwo Wolters Kluwer Polska, Wydanie VII, 2017). Przytoczone stanowisko znajduje uzasadnione odzwierciedlenie w judykaturze. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 czerwca 2010 r., sygn. akt III CSK 245/09 podkreślił, że „w sytuacji, gdy szkoda jest bezsporna, a tylko nie została w procesie wykazana jej wysokość, sąd powinien, mając do dyspozycji materiał dowodowy zgromadzony na chwilę zamknięcia rozprawy, ustalić jej ostateczną wysokość. Realizacji tego celu służy art. 322 K.p.c., który pozwala sądowi na zasądzenie odszkodowania w wysokości ustalonej przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy. Sąd nie może zaś, mając wątpliwości, jaka ma być ostateczna wysokość odszkodowania, oddalić w całości powództwa, jeżeli poza sporem jest, że powód szkodę poniósł”. Jednocześnie zaznacza się, że warunkiem zastosowania ww. przepisu, jest spełnienie pozostałych przesłanek - ustalenie na podstawie ogólnych reguł dowodowych i przepisów prawa materialnego zasady odpowiedzialności, powstania szkody i związku przyczynowego między szkodą a zdarzeniem stanowiącym podstawą odpowiedzialności (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 200 r., sygn. akt IV CKN 919/00, LEX nr 52536).

Mając na uwadze, że zasadność odszkodowania i zadośćuczynienia nie budzi wątpliwości, jednak brakuje dokumentów, które mogłyby posłużyć przy obliczaniu wysokości odszkodowania, art. 322 powinien znaleźć zastosowanie w niniejszej sprawie.

Wobec powyższego, kwota odszkodowania wynosząca 81 145 zł 44 gr (słownie: osiemdziesiąt jeden tysięcy sto czterdzieści pięć złotych 44/100), obliczona jako iloczyn miesięcy (24) spędzonych w więzieniu przez Augustyna J. oraz ¾ wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w czerwcu 2017 r. (wg obwieszczenia Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 18 lipca 2017 r.; średnie miesięczne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw w czerwcu 2017 r. wyniosło 4 508 zł 08 gr), powinna być oceniona jako słuszna. Przyjęta metoda obliczeń oddaje rzeczywistą wartość szkody w chwili obecnej, gdyż bezcelowe byłoby wyliczenie słusznego odszkodowania, w oparciu o dane i informacje z lat czterdziestych XX wieku, ze względu na zmiany gospodarcze oraz społeczne, które zaszły od tamtej chwili. W międzyczasie doszło do wielokrotnej zmiany siły nabywczej pieniądza, w obrocie gospodarczym pojawiły się produkty dotąd nieznane, a konsekwencją tych zdarzeń była modyfikacja codziennych potrzeb człowieka. Należy pamiętać, że istotą odszkodowania jest kompensacja doznanych szkód. W niniejszym przypadku przyjęcie innego sposobu jego wyliczenia, mogłoby doprowadzić, do uniemożliwienia pełnej realizacji tej idei.”

Dnia 12 stycznia 2018 r. Sąd Okręgowy…, po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2018 r. sprawy z wniosku Wnioskodawcy (z dnia 10 listopada 2017 r., który wpłynął do Sądu 15 listopada 2017 r.) o zadośćuczynienie i odszkodowanie za niesłuszne pozbawienie wolności Augustyna J. na podstawie wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego … z dnia 17 listopada 1945 r., sygn. akt A/45, uznanego za nieważny postanowieniem Sądu Okręgowego … z dnia 14 marca 2017 r., sygn. akt B/16, na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149, z późn. zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Wnioskodawcy:

tytułem zadośćuczynienia kwotę 72 000 zł (siedemdziesiąt dwa tysiące złotych);
tytułem odszkodowania kwotę 51 067 zł 08 gr (pięćdziesiąt jeden tysięcy sześćdziesiąt siedem złotych 08/100);

-wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a dalej idące żądanie oddalił, zasądzając także od Skarbu Państwa na rzecz Wnioskodawcy kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych), tytułem zwrotu kosztów wynagrodzenia pełnomocnika, a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Opisane powyżej kwoty, Skarb Państwa - Sąd Okręgowy …, wypłacił Wnioskodawcy w dniu 27 lutego 2018 r.

Po złożeniu przez pełnomocnika Wnioskodawcy wniosku o uzasadnienie ww. wyroku, Sąd sporządził i doręczył uzasadnienie, z którego wynika następująca podstawa faktyczna i prawna, na której oparł rozstrzygnięcie (cyt. za uzas. wyroku): ,,Sąd dokonał następujących ustaleń faktycznych: Wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego … z dnia 17 listopada 1945 r. Augustyn J. został skazany za czyn z art. 1 i 12 Dekretu PKWN z dnia 30 października 1944 r. o ochronie Państwa oraz art. 49 § 2 Kodeksu karnego Wojska Polskiego na karę 7 lat więzienia.

Na mocy art. 5 § 1 ust. 2 Dekretu o amnestii, kara została złagodzona do 2 lat więzienia oraz 3 lat pozbawienia praw publicznych i obywatelskich praw honorowych.

Postanowieniem Sądu Okręgowego … z dnia 14 marca 2017 r. stwierdzono nieważność wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego … z dnia 17 listopada 1945 r., sygn. akt A/45.

Dowód:

kserokopia wyroku Wojewódzkiego Sądu Okręgowego .... k. 10-23;

kserokopia postanowienia Sądu Okręgowego … k. 26-27;

Augustyn J. zmarł w dniu 2 listopada 1981 r., kserokopia odpisu skróconego aktu zgonu, k. 28;

Adelajda J. zmarła w dniu 7 maja 1986 r., kserokopia odpisu skróconego aktu zgonu, k. 29;

Krystyna K. z domu J., zmarła w dniu 8 lipca 2013 r., kserokopia odpisu skróconego aktu zgonu, k. 30.

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje bezspornie, że Augustyn J. od dnia 6 maja 1945 r. był pozbawiony wolności przez okres dwóch lat na podstawie wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego … z dnia 17 listopada 1945 r., sygn. akt A/45. Nieważność tego wyroku stwierdzono postanowieniem Sądu z dnia 14 marca 2017 r.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego (Dz. U. z 2015 r., poz. 1583) - osobie, wobec której stwierdzono nieważność orzeczenia, albo wydano decyzję o internowaniu w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981 r. w Polsce stanu wojennego przysługuje od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłe z wykonania orzeczenia albo decyzji. W razie śmierci tej osoby, uprawnienie to przechodzi na małżonka, dzieci i rodziców.

Cytowane przepisy bez wątpienia dają podstawę do zasądzenia od Skarbu Państwa na rzecz Wnioskodawcy zadośćuczynienia i odszkodowania. Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Sądu Najwyższego, zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny. Winno być stosowane proporcjonalnie do doznanej krzywdy oraz uwzględniać wszystkie zachodzące okoliczności. W szczególności winny być wzięte pod uwagę takie okoliczności, jak nasilenie doznanej krzywdy i trwałe następstwa zdarzenia, przy czym nie może ono stanowić zapłaty symbolicznej, lecz również niewspółmiernej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 1977 r., sygn. akt IV CR 266/77, LEX nr 7966).

Augustyn J. był pozbawiony wolności przez dwa lata. Obiektywną miarą doznanych w ten sposób cierpień moralnych i fizycznych jest długotrwałość pozbawienia wolności. Przy określeniu wysokości zadośćuczynienia należy także uwzględnić takie okoliczności jak nasilenie doznanej krzywdy przez stosowanie szczególnych środków oddziaływania psychicznego i fizycznego na człowieka oraz trwałe następstwa pozbawienia wolności. Faktem notoryjnym jest, że w okresie powojennym wobec osób działających na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, w czasie gdy przebywali w więzieniach, były stosowane tortury. Bez wątpienia pobyt Augustyna J. w ówczesnym więzieniu był dla niego szczególnie dolegliwy i zapewne również i on doznał cierpień zadanych mu przez funkcjonariuszy ówczesnej służby bezpieczeństwa. Obiektywnie jednak, należy w tym miejscu zauważyć, że w niniejszym postępowaniu nie przeprowadzono bezpośrednich dowodów wskazujących na stosowanie tortur wobec Augustyna J., a sam Wnioskodawca zeznał, że jego ojciec był w więzieniu traktowany lepiej niż inni osadzeni, ponieważ nie służył w niemieckim wojsku, jak większość Ś….

Funkcja kompensacyjna zadośćuczynienia musi być rozumiana przede wszystkim jako ekwiwalent pieniężny, który ma zatrzeć lub złagodzić poczucie krzywdy, związanej ze skutkami, jakie w środowisku pokrzywdzonego spowodował fakt niesłusznego pozbawienia wolności.

Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 3 kwietnia 1996 r., sygn. akt II KRN 174/95 (Prokuratura i Prawo 1996/2/95) praktyczna niemożność precyzyjnego wyliczenia cierpień i krzywd nie wyklucza wprawdzie powszechnie przyjętych zasad zakreślających granice subiektywnego odczucia krzywdy przez wnioskodawcę, tym nie mniej nie może przerodzić się w dowolność ustalania kwot zadośćuczynienia.

W orzecznictwie podkreśla się, że pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 K.c. ma charakter niedookreślony. Niemniej jednak w judykaturze wskazuje się kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Ma ono mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy pokrzywdzonego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1985 r., sygn. akt II CR 94/85, LEX nr 8713, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 1977 r., sygn. akt IV CR 266/77, LEX nr 7966).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd uznał, że kwota po 3 000 zł tytułem zadośćuczynienia za każdy miesiąc pozbawienia wolności Augustyna J. będzie adekwatna. Ferując rozstrzygniecie w tym zakresie, Sąd miał pełną świadomość, że nie sposób przeliczyć na wartość pieniężną ludzkiego cierpienia. W ocenie Sądu przyznane zadośćuczynienie, będzie odpowiednie do krzywd, jakich doznał Augustyn J. na skutek pozbawienia go wolności. Sąd przyznał również Wnioskodawcy stosowną kwotę tytułem odszkodowania.

Średnie miesięczne wynagrodzenie za III kwartał 2017 r. wynosi 4 255 zł 59 gr (Komunikat Prezesa GUS z dnia 10 listopada 2017 r., M. P. z 2017 r., poz. 1012).

Zasądzając odszkodowanie na rzecz Wnioskodawcy, Sąd zasądził po 50% średniego miesięcznego wynagrodzenia, za każdy miesiąc pozbawienia wolności Augustyna J.

W niniejszej sprawie, z uwagi na upływ czasu i brak stosownej dokumentacji, nie było możliwe precyzyjne ustalenie wysokości zarobków uzyskiwanych przez Augustyna J. przed pozbawieniem go wolności. W tych okolicznościach, po myśli art. 322 K.p.c. w zw. z art. 558 K.p.k. i art. 552 § 4 K.p.k., Sąd zasądził na rzecz Wnioskodawcy odpowiednią sumę po rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy.

Dalsze żądania Wnioskodawcy należało oddalić. Kwota zadośćuczynienia, jak wskazano wyżej, musi pełnić funkcje kompensacyjną i prowadzić do wyrównania krzywd, a nie do nieuzasadnionego wzbogacenia się. Uwzględniając okoliczności sprawy, jak i przeciętną stopę życiową społeczeństwa, należy dojść do przekonania, że moralna wymowa orzeczenia oraz kwota przyznanego zadośćuczynienia i odszkodowania pozwolą na należytą i adekwatną kompensację cierpień i szkód, jakie były związane z oczywiście niesłusznym pozbawieniem wolności Augustyna J.

Mając na uwadze treść § 17 ust. 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, Sąd zasądził na rzecz Wnioskodawcy kwotę 120 zł.”

Wnioskodawca nie zgadzając się z tym wyrokiem, w części w jakiej oddalał dalej idące żądanie, wniósł w dniu 20 lutego 2018 r., przez pełnomocnika, apelację od wyroku wydanego przez Sąd Okręgowy …, w sprawie o sygn. akt E/17, w dniu 12 stycznia 2018 r., zaskarżając go w zakresie punktu II, tenoru tego wyroku (tj. oddalenia dalej idących żądań). W apelacji zarzucono wyrokowi:

na podstawie art. 438 pkt 2 K.p.k., że został wydany z obrazą przepisów postępowania, która miała wpływ na jego treść, a to art. 7, 168 i 410 K.p.k., przez pominięcie przy ustaleniu stanu faktycznego, w tym adekwatnej wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, okoliczności, że represjonowany Augustyn J., jak zeznał Wnioskodawca: „...miał przejścia w więzieniu...”, „...był torturowany.”, oraz notoryjnego faktu, że osoby represjonowane były przesłuchiwane z wykorzystaniem niedozwolonych metod, a warunki w jakich wykonywana była kara w więzieniu karno-śledczym …, były drastyczne (co wyrażono także w ujawnionym w niniejszej sprawie postanowieniu o umorzeniu śledztwa) - wielokrotnie bardziej dolegliwe aniżeli aktualne warunki w aresztach śledczych i zakładach karnych, podczas gdy okoliczności te wynikają z dowodów prawidłowo przeprowadzonych i ujawnionych przez Sąd, a ww. fakty notoryjne Sąd również dostrzegł (wskazując to w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, na str. 3), a więc wszystkie te okoliczności powinny zostać uwzględnione przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, wpływając na zasądzenie całej dochodzonej kwoty z tego tytułu, a ustaleniom tychże drastycznych warunków, nie powinien stać na przeszkodzie fakt, że w niniejszym postępowaniu nie przeprowadzono bezpośrednich dowodów na okoliczność stosowania tortur wobec Augustyna J., ponieważ zważając na upływ czasu, aktualnie jest to niemożliwe, czemu dano wyraz także w ujawnionym w niniejszej sprawie postanowieniu o umorzeniu śledztwa;
na podstawie art. 438 pkt 2 K.p.k., że został wydany z obrazą przepisów postępowania, która miała wpływ na jego treść, a to art. 7 i 410 K.p.k., przez pominięcie przy ustalaniu stanu faktycznego, w szczególności wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, okoliczności, że represjonowany Augustyn J. został zatrzymany na 3 dni przed urodzeniem jego syna (Wnioskodawcy - Andrzeja J.), a przed zatrzymaniem był jedynym żywicielem rodziny, zaś od chwili zatrzymania do zakończenia wykonywania kary nie miał kontaktu z rodziną, podczas gdy okoliczności te wynikają z dowodów prawidłowo przeprowadzonych i ujawnionych przez Sąd, a więc powinny zostać uwzględnione przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, wpływając na zasądzenie całej dochodzonej kwoty z tego tytułu, wszak nie ulega wątpliwości, że krzywdę wyrządzoną Augustynowi J., oprócz ówczesnych warunków w więziennictwie, potęgowały obawy o los najbliższych dla niego osób, oraz fakt, że nie był obecny podczas dwóch ważnych lat życia rodziny, w tym nie uczestniczył w pierwszych latach życia syna;
na podstawie art. 438 pkt 3 K.p.k., błąd w ustaleniach faktycznych, które legły u podstaw zaskarżonego wyroku, polegający na ustaleniu, że kwota po 3 000 zł, za każdy miesiąc pozbawienia wolności Augustyna J., będzie stanowiła zadośćuczynienie adekwatne do doznanych przez niego krzywd, podczas gdy krzywdy doznane przez Augustyna J., nie pozwalają na uznanie ww. zadośćuczynienia za adekwatne, a co za tym idzie, zasądzone powinno zostać zadośćuczynienie w pełnej kwocie dochodzonej wnioskiem;
na podstawie art. 438 pkt 3 K.p.k., błąd w ustaleniach faktycznych, które legły u podstaw zaskarżonego wyroku, polegający na ustaleniu, że odszkodowanie w wysokości 50% średniego miesięcznego wynagrodzenia, za każdy miesiąc stanowi odpowiednią sumę, podczas gdy za odpowiednią, w oparciu o rozważenie wszystkich okoliczności sprawy, powinna zostać uznana kwota wnioskowana, tj. wynosząca 75% średniego miesięcznego wynagrodzenia za każdy miesiąc pozbawienia wolności, a więc 3 191 zł 69 gr za każdy miesiąc pozbawienia wolności, łącznie 76 600 zł 56 gr.

Podnosząc powyższe zarzuty, wniesiono o:

zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie, przez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz Wnioskodawcy, dalszych:
- 293 000 zł tytułem zadośćuczynienia;
- 25 533 zł 48 gr tytułem odszkodowania;
zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz Wnioskodawcy, zwrotu kosztów wynagrodzenia pełnomocnika, wg norm przepisanych.

W dniu 22 maja 2018 r., Sąd Apelacyjny …, po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2018 r. ww. apelacji, wniesionej przez pełnomocnika Wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego … z dnia 12 stycznia 2018 r., sygn. akt E/17, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Wnioskodawcy 24 000 zł (dwadzieścia cztery tysiące złotych) z tytułu zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku, ponad kwotę zasądzoną zaskarżonym wyrokiem. W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Wnioskodawcy 120 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym obciążył Skarb Państwa.

Zasądzone powyższym wyrokiem dodatkowe kwoty zostały wypłacone przez Skarb Państwa - Sąd Okręgowy …, przelewem w dniu 19 czerwca 2018 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy otrzymane w skutek wydania opisanych wyroków odszkodowanie i zadośćuczynienie podlega obowiązkowi podatkowemu lub zgłoszeniowemu?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie przepisów o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.

W związku z powyższym, mając na uwadze, że podstawą do przyznanego odszkodowania i zadośćuczynienia była ustawa o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, należy przyjąć, że kwoty otrzymane na podstawie opisanych wyroków Sądu Okręgowego … i Sądu Apelacyjnego …, są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych, a więc na Wnioskodawcy nie ciąży ani obowiązek podatkowy, ani zgłoszeniowy, co do wymienionych kwot.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl zasady powszechnego opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3a) powołanej powyżej ustawy wolne od podatku dochodowego są odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie przepisów o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego.

W myśl natomiast art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1987, z późń. zm.), osobie, wobec której stwierdzono nieważność orzeczenia albo wydano decyzję o internowaniu w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981r. w Polsce stanu wojennego, przysługuje od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłe z wykonania orzeczenia albo decyzji. W razie śmierci tej osoby uprawnienie to przechodzi na małżonka, dzieci i rodziców.

Żądanie odszkodowania lub zadośćuczynienia należy zgłosić odpowiednio w sądzie okręgowym lub wojskowym sądzie okręgowym, który wydał postanowienie o stwierdzeniu nieważności orzeczenia, w terminie roku od daty jego uprawomocnienia się (art. 8 ust. 2 cyt. ustawy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że ojciec Wnioskodawcy wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego z dnia 17 listopada 1945 r., sygn. akt A/45, został skazany na karę 7 lat więzienia, za czyn określony w art. 1 i 12 Dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 30 października 1944 r. o ochronie Państwa oraz art. 49 § 2 Kodeksu karnego Wojska Polskiego. Następnie na mocy art. 5 § 1 ust. 2 Dekretu o amnestii, kara została złagodzona do 2 lat więzienia oraz 3 lat pozbawienia praw publicznych i obywatelskich praw honorowych.

Wnioskodawca wskazał, że jest jedyną osobą uprawnioną do dochodzenia roszczeń objętych niniejszym wnioskiem, bowiem ojciec zmarł w dniu 2 listopada 1981 r. a matka w dniu 7 maja 1986 r., z kolei siostra Wnioskodawcy zmarła w dniu 8 lipca 2013 r., natomiast Jego najmłodszy brat w dniu 28 grudnia 1989 r.

W dniu 12 stycznia 2018 r. Sąd Okręgowy …, po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2018 r. sprawy z Wnioskodawcy wniosku (z dnia 10 listopada 2017 r., który wpłynął do Sądu 15 listopada 2017 r.) o zadośćuczynienie i odszkodowanie za niesłuszne pozbawienie wolności Augustyna J. na podstawie wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego … z dnia 17 listopada 1945 r., sygn. akt A/45, uznanego za nieważny postanowieniem Sądu Okręgowego … z dnia 14 marca 2017 r., sygn. akt B/16, na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149, z późn. zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Wnioskodawcy kwoty tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a dalej idące żądanie oddalił, zasądzając także od Skarbu Państwa na rzecz Wnioskodawcy kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów wynagrodzenia pełnomocnika; a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Opisane powyżej kwoty, Skarb Państwa - Sąd Okręgowy …, wypłacił Wnioskodawcy w dniu 27 lutego 2018 r.

Wnioskodawca nie zgadzając się z tym wyrokiem, w części w jakiej oddalał Jego żądanie, wniósł w dniu 20 lutego 2018 r., przez pełnomocnika, apelację od wyroku wydanego przez Sąd Okręgowy …, w sprawie o sygn. akt E/17, w dniu 12 stycznia 2018 r.

W dniu 22 maja 2018 r., Sąd Apelacyjny …, po rozpoznaniu ww. apelacji, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Wnioskodawcy 24 000 zł (dwadzieścia cztery tysiące złotych), z tytułu zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku, ponad kwotę zasądzoną zaskarżonym wyrokiem. W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Wnioskodawcy 120 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym obciążył Skarb Państwa.

Zasądzone powyższym wyrokiem, dodatkowe kwoty, zostały wypłacone przez Skarb Państwa - Sąd Okręgowy …, przelewem w dniu 19 czerwca 2018 r.

Wobec powyższego należy uznać, że wypłacone w 2018 r. Wnioskodawcy na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, kwoty odszkodowania i zadośćuczynienia, korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do uwzględnienia ww. przychodu w zeznaniu podatkowym o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za 2018 r. i zapłaty z tego tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych.

Jednocześnie zaznacza się, że dokonując weryfikacji stanowiska Wnioskodawcy, tut. Organ nie odniósł się do kwestii odsetek, ponieważ zagadnienie to nie były przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Ponadto nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Organ interpretacyjny nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku ORD-IN dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin