Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.455.2018.2.IT
z 18 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2018 r. (data wpływu 9 lipca 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 września 2018 r. (data wpływu 13 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania tym podatkiem zwrotu kosztów ubezpieczenia społecznego poniesionych we Francji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania tym podatkiem zwrotu kosztów ubezpieczenia społecznego poniesionych we Francji. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 5 września 2018 r. (data wpływu 13 września 2018 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Działając w ramach międzynarodowej grupy finansowej, Wnioskodawca zatrudniał w przeszłości zagranicznych pracowników na podstawie polskiej umowy o pracę. Oprócz otrzymywanego w Polsce wynagrodzenia, wraz z wszystkimi jego obowiązkowymi obciążeniami, pracownicy ci w trakcie zatrudnienia w Polsce zagwarantowaną mieli kontynuację naliczenia składek francuskiego ubezpieczenia społecznego (emerytalnego). Celem tego mechanizmu kompensacyjnego było zapewnienie zatrudnionym w Polsce pracownikom nieuszczuplonych świadczeń emerytalnych we Francji po zakończeniu kariery zawodowej. Naliczeń tych dokonywał inny podmiot w ramach Grupy we Francji.

Obecnie planowane jest obciążenie post factum przez ten podmiot Wnioskodawcy ww. kosztami ubezpieczenia społecznego poniesionymi we Francji, przy czym odbędzie się to w wartościach rzeczywiście poniesionych w przeszłości, bez żadnych narzutów.

Wnioskodawcy nie wiąże ani nie wiązała z podmiotem dokonującym obciążenia żadna umowa o usługi oddelegowania, a przedmiotowe osoby zatrudniane były przez Wnioskodawcę w Polsce na podstawie lokalnych, autonomicznych umów o pracę.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że podmiot francuski w ramach Grupy nie był nigdy zobowiązany do wykonania jakichkolwiek czynności lub świadczeń na rzecz Wnioskodawcy, które obecnie mogłyby zostać powiązane ze zwrotem kosztów ubezpieczenia zagranicznego. W szczególności płatnik nie był zobowiązany do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania czynności. Zwrot kosztów ubezpieczenia ma w analizowanej sytuacji jedynie charakter operacji rozliczeniowej pomiędzy Wnioskodawcą, a zagranicznym podmiotem z Grupy, niebędącej świadczeniem usługi w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, ponieważ pomiędzy stronami nie istnieją świadczenia wzajemne.

Podmiot francuski oprócz zwrotu kosztów ubezpieczenia społecznego poniesionych we Francji nie otrzyma jakiegokolwiek wynagrodzenia, w szczególności obciążenie ww. kosztami odbędzie się w wartościach rzeczywiście poniesionych w przeszłości, bez żadnych narzutów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zwrot kosztów ubezpieczenia społecznego poniesionych we Francji stanowi czynność, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot kosztów obciążenia z tytułu francuskiego ubezpieczenia społecznego nie stanowi w interpretowanej sytuacji czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług w rozumieniu art. 5 ustawy o VAT.

Co wymaga podkreślenia, w ocenie Wnioskodawcy, na prawidłowość tej klasyfikacji w Polsce powinny mieć wpływ jedynie merytoryczne okoliczności ocenianego zdarzenia, a nie tytuł (formalny charakter) dokumentu, którym dokonane zostanie ww. obciążenie z perspektywy podmiotu francuskiego, ze względu na autonomiczny charakter polskich przepisów VAT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają (1) odpłatna dostawa towarów i (2) odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ww. ustawy. I tak, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl natomiast art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów świadczone na rzecz innego podmiotu. Należy jednak zaznaczyć, że jakkolwiek szerokie, pojęcie usługi w ustawie o VAT nie jest nieograniczone; nie każde działanie lub powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów tejże ustawy.

Zgodnie przyjmuje się, iż aby uznać jakieś zdarzenie za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, musi występować stosunek zobowiązaniowy pomiędzy stronami, czyli muszą się one zobowiązać do określonego działania, bądź powstrzymania się od dokonania czynności. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć także na względzie, że usługą będzie tylko świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni beneficjent – odbiorca świadczenia – odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Przy tym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość należną w zamian za usługi wykonane na rzecz usługobiorcy. Koniecznym jest, aby pomiędzy usługą, a wynagrodzeniem otrzymanym z tytułu jej świadczenia istniał bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek (vide: WSA w Krakowie z dnia 28 września 2005 r., sygn.: I SA/Kr 850/05, WSA w Białymstoku z dnia 23 sierpnia 2006 r., sygn.: I SA/Bk 193/06, WSA w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2008 r., sygn.: III SA/Wa 2166/07, czy też wyroki TSUE w sprawach: C-16/93 Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting, C-213/99 Jose Teodoro de Andrade przeciwko Director da Alfandenga de Leixoes, C-404/99 Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej).

W szczególności na uwagę zasługuje przytoczone powyżej orzeczenie C-16/93, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę, a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

W związku z powyżej określonymi uwarunkowaniami, podkreślenia wymaga w pierwszej kolejności, iż w opisywanej sytuacji Wnioskodawcy nie łączy z podmiotem obciążającym kosztami ubezpieczenia żaden umowny stosunek zobowiązaniowy. Nie istnieje w analizowanym zakresie żadna umowa usługowa (oddelegowania pracowników), na podstawie której jeden podmiot zobowiązany byłby do postawienia do dyspozycji określonych pracowników, a drugi uiszczenia ustalonego wynagrodzenia. Przedmiotowe osoby zatrudniane były przez Wnioskodawcę w Polsce na podstawie lokalnych i autonomicznych umów o pracę.

Zatem podmiot w ramach Grupy nie był nigdy zobowiązany do wykonania jakichkolwiek czynności lub świadczeń na rzecz Wnioskodawcy, które obecnie mogłyby zostać powiązane ze zwrotem kosztów ubezpieczenia zagranicznego. W szczególności płatnik nie był zobowiązany do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania czynności. Zwrot kosztów Ubezpieczenia ma w analizowanej sytuacji jedynie charakter operacji rozliczeniowej pomiędzy Wnioskodawcą, a zagranicznym podmiotem z Grupy, niebędącej świadczeniem usługi w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, ponieważ pomiędzy stronami nie istnieją świadczenia wzajemne.

Podkreślić należy, iż warunkiem objęcia obowiązkiem podatkowym określonym w ustawie o VAT jest to, aby otrzymana kwota pieniężna była konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie konkretnego świadczenia (vide: orzeczenie ETS z dnia 29 października 2009 r. w sprawie C-246/08 Komisja Wspólnot Europejskich vs. Republika Finlandii). Ponadto wynagrodzenie musi być konkretną wielkością wyrażalną w pieniądzu, a sama kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Przedstawione powyżej stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w nadal w pełni aktualnej interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 marca 2010 r. (sygn. IPPP1/443-40/10-4/ISz), gdzie organ potwierdził, iż zwrot kosztów ubezpieczeń pracowników z zagranicy, nie podlega opodatkowaniu VAT w Polsce, ponieważ nie zachodzi żadna z czynności, o których mowa w art. 5 ustawy o VAT, a w szczególności nie dochodzi ani do zakupu usługi przez podmiot zagraniczny, ani do późniejszego refakturowania jakiejkolwiek usługi na polskiego wnioskodawcę, gdyż koszty ubezpieczeń emerytalnych stanowią obowiązkowe należności krajowego systemu ubezpieczeń społecznych, a więc należnościami o charakterze publicznoprawnym, do których uiszczania zobowiązani są pracodawcy. Zwrot kosztów takiego ubezpieczenia nie jest zatem importem usług w rozumieniu ustawy o VAT.

W związku z powyżej przedstawioną argumentacją Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska w opisywanej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do wyroków sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnej powołanych przez Wnioskodawcę należy stwierdzić, że stanowią one rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach i tylko do nich się zawężają i w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.