Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.393.2018.1.JF
z 20 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2018 r. (data wpływu 23 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działki gruntu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działki gruntu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną - rencistą od 2009 r. Nie prowadzi działalności gospodarczej. Jest czynnym płatnikiem podatku VAT ze względu na dochody z najmu/dzierżawy. Posiada gospodarstwo rolne nabyte w drodze spadku na podstawie dziedziczenia testamentowego po rodzicach:

• na postawie dziedziczenia testamentowego w dniu 23 czerwca 1988 r.
  

• na postawie dziedziczenia testamentowego w dniu 29 listopada 1990 r.
  
  
  

W 2014 r. i 2017 r. dokonał sprzedaży 3 działek rolnych wchodzących w skład gospodarstwa rolnego przeznaczonych pod budownictwo wielorodzinne, których to sprzedaż została opodatkowana podatkiem VAT.

Wnioskodawca planuje sprzedać działkę gruntu należącą do Jego majątku osobistego. Działka nie wchodzi w skład gospodarstwa rolnego stanowi odrębną nieruchomość objętą osobną księgą wieczystą. Działka jest niezabudowana i w ewidencji gruntów sklasyfikowana jest jako grunt rekreacyjno - wypoczynkowy. Działka ta została nabyta w 1990 r. na podstawie dziedziczenia testamentowego w drodze przeprowadzonego spadku po rodzicach. Nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, natomiast ze względu na nietypowe przeznaczenie działki (nie budowlana) Wnioskodawca chcąc poznać czy mógłby postawić dom rodzinny lub letniskowy, wystąpił o warunki zabudowy i została wydana decyzja ostateczna o warunkach zabudowy z 2014 r. o możliwości zabudowy inwestycją polegającą na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego lub zabudowie bliźniaczej dwa segmenty. Jednak warunki te nie zostały wykorzystane.

Grunt ten nigdy nie był wykorzystywany do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, nie był przedmiotem najmu i dzierżawy, i innych umów o podobnym charakterze. Nie był też udostępniony odpłatnie osobom trzecim.

Wnioskodawca nie podejmował przed sprzedażą żadnych czynności wymagających zaangażowania środków własnych zmierzających do podniesienia wartości działki. Działka jest nieuzbrojona w media i nieogrodzona.

Przyszłym nabywcą działki jest sąsiad i nabywa ją w celu powiększenia swojej nieruchomości.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Sprzedaż działki nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 43 ust. l pkt 9 działka o przeznaczeniu rekreacyjno-wypoczynkowym korzysta z ulgi podatkowej, ponieważ nie jest działką budowlaną.

Art. 15 ust. 2 ustawy o VAT - Sprzedaż działki nie służy do celów zarobkowych. Nie była przygotowywana do sprzedaży, nie była reklamowana, nie podnoszono jej wartości, jest nie ogrodzona i nie uzbrojona w media. Nie jest częścią gospodarstwa rolnego, jest osobistym majątkiem Wnioskodawcy. Nie była wykorzystywana do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych (działek), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarcza, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym działek gruntu, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynności podlegającej opodatkowaniu dokonuje podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Poza tym działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Zatem jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

Wskazać należy, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma to, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy podmiot w celu dokonania sprzedaży działek, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z powyższego orzeczenia wynika m.in., że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z przedstawionych okoliczności wynika, że Wnioskodawca zamierza sprzedać działkę gruntu sąsiadowi w celu powiększenia jego nieruchomości.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług planowanej transakcji sprzedaży działki.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroków TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że sprzedaż działki, której Wnioskodawca jest właścicielem nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie wystąpiły przesłanki do uznania Wnioskodawcy w związku z tą transakcją za podatnika , o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Okoliczności sprawy nie wskazują na taką aktywność Wnioskodawcy, która wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie podejmuje bowiem jakichkolwiek działań (takich jak nabycie z zamiarem odsprzedaży, uzbrojenie terenu, ogrodzenie działki – działka jest nieuzbrojona i nieogrodzona) w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawca sprzedawaną nieruchomość nabył w 1990 r. na podstawie dziedziczenia testamentowego w drodze przeprowadzonego spadku po rodzicach. Działka nie była przedmiotem najmu, dzierżawy, ani podobnych umów. Wnioskodawca, co prawda, chcąc poznać czy mógłby na przedmiotowej działce pobudować dom rodzinny lub letniskowy wystąpił o warunki zabudowy i w 2014 r. została wydana decyzja o możliwości budowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego lub budynku zabudowy bliźniaczej - warunki te jednak nie zostały wykorzystane). Jednakże – jak wynika z orzecznictwa TSUE – dla stwierdzenia aktywności handlowej koniecznym jest wystąpienie ciągu pewnych okoliczności, a nie wystąpienie pojedynczego zdarzenia.

Bez znaczenia pozostaje to, że Wnioskodawca jest czynnym płatnikiem VAT (dochody z najmu/dzierżawy, sprzedaży 3 działek rolnych) oraz że posiada gospodarstwo rolne, skoro działka gruntu mająca być przedmiotem sprzedaży stanowi majątek osobisty Wnioskodawcy od 1990 r., nie wchodzi w skład gospodarstwa rolnego, nie była wykorzystywana do czynności opodatkowanych, nie była przedmiotem najmu i dzierżawy, ani innych umów o podobnym charakterze, nie była udostępniana odpłatnie osobom trzecim. Poza tym – jak wskazano – Wnioskodawca nie podejmował czynności wymagających zaangażowania środków własnych zmierzających do podniesienia wartości działki. W konsekwencji uznać należy, że brak przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

Tym samym Wnioskodawca dokonując sprzedaży działki sąsiadowi nie będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT. Wobec tego transakcja sprzedaży nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art .14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 0/0, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.