Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.310.2018.1.MPŁ
z 19 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2018 r. (data wpływu 2 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca poprzez swoją submarkę zajmuje się produkcją i sprzedażą czajników i kuchenek turystycznych na „darmowe” paliwo. Sprzedaż i promocja prowadzona jest wieloma kanałami w tym stronami www, mailingiem, ulotkami oraz działaniem w social media oraz za pomocą filmów na serwisie internetowym.

Wynika to z faktu, że produkty są niszowe i przeznaczone dla świadomych odbiorców w związku z czym reklama nie może być nachalna tudzież niemerytoryczna.

Wnioskodawca jest producentem który chce wyjść ze swoimi produktami poza rynek krajowy. Wszystkie produkty i ich składowe wykonywane są w Polsce lokalnymi siłami.

Klasyczne działania podjęte w celu wejścia na zagraniczny rynek trafiają na utrudnienia w kooperacji z pośrednikami. Stąd potrzeba, zarówno w Polsce jak i poza nią, budowy platformy komunikacji w kontakcie z klientem końcowym.

Taką formą są filmy, które na ww. kanale propagują produkty Wnioskodawcy w sposób bezpośredni, merytoryczny oraz pośredni ukazując formy i sposoby wykorzystania w różnego rodzaju aktywnościach, związanych z szeroko pojętą turystyką, przy okazji propagując również walory różnych regionów itp. filmy na serwisie internetowym.

Filmy te wiążą się z kosztami wynajmu lub zakupu:

• sprzętu turystycznego (kajaki, rowery, sprzęt wspinaczkowy i survivalowy),
• wyposażenia (plecaki, namioty, karimaty, menażki, krzesiwa, sztućce, kubki, noże, siekiery, ubrania, buty i ochrona części ciała),
• przewodników terenowych i instruktorów wraz z niezbędnym zapleczem technicznym,
• noclegów w miejscach umożliwiających wykorzystanie ww. kuchenek np. pola kempingowe, schroniska, bungalowy, agroturystyka,
• wyżywienia i produktów spożywczych (woda, „zupki”, mięso, kiełbasa, chleb),
• kosztów dojazdu (paliwo, opłaty drogowe),
• opłat za korzystanie z kluczowych atrakcji, „wejściówek”, biletów, karnetów, opłat za filmowanie,
• inne koszty ściśle związane z eksploracją danego miejsca/atrakcji turystycznej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może potraktować ww. wydatki jako koszty prowadzonej działalności mającej na celu propagowanie i inteligentną reklamę wykorzystania oferowanych produktów w wysokości 100%?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty takie jak: wynajem przewodników, sprzętu i środków lokomocji, wyposażenia, noclegów, wyżywienia, kosztów dojazdu, opłat za „wejściówki”, bilety, karnety oraz inne koszty związane z eksploracją, poniesione w związku z reklamą czajników i kuchenek turystycznych będą stanowiły koszt uzyskania przychodu.

Stanowisko swoje Wnioskodawca opiera na art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Natomiast art. 23 nie wyklucza z możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów poniesionych na reklamę/promocję sprzedawanych produktów, gdzie niniejsze koszty nie będą również stanowiły kosztów reprezentacji, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia określonego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym, np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2012 r., sygn. akt II FSK 430/11, wskazuje się, że: „(...) zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku (...)”.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podkreślić przy tym należy, że ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• jest definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• został właściwie udokumentowany,
• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiąganymi przychodami.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę: przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Podsumowując, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu. Wydatek musi być na ten cel ukierunkowany.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, poprzez swoją submarkę, zajmuje się produkcją i sprzedażą czajników i kuchenek turystycznych na „darmowe” paliwo. Sprzedaż i promocja prowadzona jest wieloma kanałami w tym stronami www, mailingiem, ulotkami oraz działaniem w social media oraz za pomocą filmów na serwisie internetowym.

Filmy te wiążą się z kosztami wynajmu lub zakupu:

• sprzętu turystycznego (kajaki, rowery, sprzęt wspinaczkowy i survivalowy),
• wyposażenia (plecaki, namioty, karimaty, menażki, krzesiwa, sztućce, kubki, noże, siekiery, ubrania, buty i ochrona części ciała),
• przewodników terenowych i instruktorów wraz z niezbędnym zapleczem technicznym,
• noclegów w miejscach umożliwiających wykorzystanie ww. kuchenek np. pola kempingowe, schroniska, bungalowy, agroturystyka,
• wyżywienia i produktów spożywczych (woda, „zupki”, mięso, kiełbasa, chleb),
• kosztów dojazdu (paliwo, opłaty drogowe),
• opłat za korzystanie z kluczowych atrakcji, „wejściówek”, biletów, karnetów, opłat za filmowanie,
• inne koszty ściśle związane z eksploracją danego miejsca/atrakcji turystycznej.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie rozstrzygnięcia wymaga czy wymienione wydatki są wydatkami poniesionymi na reklamę.

Z uwagi na fakt, że przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia „reklama”, można – zgodnie z zasadami wykładni językowej przepisów prawa – odnieść się do definicji słownikowej tych pojęć.

Według Słownika Języka Polskiego pod red. M. Szymczaka (wyd. PWN z 1996 r., Tom III s. 37), reklamą jest „rozpowszechnianie informacji o towarach ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie czegoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio telewizję; środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia, itp.) służące temu celowi”. Chodzi więc o zachwalanie produktów, usług czy towarów danego producenta lub sprzedawcy, skłonienie ludzi do ich nabywania.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy, że nie jest możliwe zakwalifikowanie wydatków wymienionych we wniosku do wydatków, których podstawowym celem jest reklama produktów oferowanych przez Wnioskodawcę. Kierując się zasadami doświadczenia życiowego należy uznać, że wydatki na zakup lub wynajem m.in. sprzętu turystycznego i wyposażenia, a także koszty podróży, nie były ponoszone w celu zachęcenia potencjalnych odbiorców do nabycia czajników i kuchenek turystycznych.

Związek przyczynowy pomiędzy ww. wydatkami, a przychodem osiągniętym ze sprzedaży czajników i kuchenek turystycznych, jest zbyt odległy i warunkowy, aby mógł spełniać wymogi określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca nie wykazał bowiem we wniosku, że poniesione wydatki co do zasady – a przede wszystkim co do ich wysokości – były racjonalne i miały przełożenie na uzyskiwane wyniki ekonomiczne.

Ponadto zauważyć należy, że istnieje grupa wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów podatkowych, gdyż są to wydatki osobiste, które ponoszą osoby fizyczne, niezależnie od tego, czy prowadzą działalność gospodarczą, czy też takiej działalności nie prowadzą.

Oceniając kwalifikowalność ww. wydatku do kosztów uzyskania przychodu należy stwierdzić, że wyjazdy, o których mowa we wniosku mają głównie charakter turystyczny, są ukierunkowane na zwiedzanie atrakcji turystycznych, eksplorację danych miejsc, co wynika wprost z podanego we wniosku katalogu wydatków. Na podstawie treści wniosku uzasadnionym jest przyjęcie, że celem wyjazdów, podróży o których mowa we wniosku jest eksploracja danego miejsca (atrakcji turystycznej) czyli realizacja własnych pasji, zainteresowań.

Zakup lub wynajem sprzętu turystycznego (rowerów, kajaków, sprzętu wspinaczkowego), ubrań, butów, sztućców, kubków, noży itp. jest – generalnie – wydatkiem związanym z faktem funkcjonowania danej osoby życiu społecznym bądź też realizacją jej prywatnych pasji. Każdy, niezależnie od tego jaki wykonuje zawód może ponosić ww. wydatki na własne cele. Dlatego też, zakupy tych rzeczy stanowią zaspokojenie potrzeb danej osoby.

Nie można zatem zgodzić się z twierdzeniem, że wydatki na podróże, w czasie których (niejako przy okazji) kręcone są filmy z wykorzystaniem sprzętu produkowanego przez Wnioskodawcę, są wydatkami na reklamę. Nawet jeśli film z podróży zostanie zamieszczony w Internecie, to trudno zgodzić się z tym, że wydatki o których mowa we wniosku, w tym wydatki na zakup i wynajem sprzętu turystycznego ponoszone są wyłącznie w celu nakręcenia reklamy.

Reasumując, w ocenie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wskazane we wniosku wydatki na zakup (wynajem) sprzętu turystycznego (kajaki, rowery, sprzęt wspinaczkowy i survivalowy), wyposażenia (plecaki, namioty, karimaty, menażki, krzesiwa, sztućce, kubki, noże, siekiery, ubrania, buty i ochrona części ciała), przewodników terenowych i instruktorów wraz z niezbędnym zapleczem technicznym, koszty podróży, wyżywienia, opłaty za korzystanie z atrakcji turystycznych i „inne koszty ściśle związane z eksploracją danego miejsca/atrakcji turystycznej” nie będą mogły stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, bowiem charakter ww. wydatków nie pozwala na uznanie ich za wydatki poniesione na reklamę.

W związku z tym, wydatki te nie mogą zostać uznane za poniesione w celu uzyskania, czy też zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.